Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Chełmnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2016 roku w Chełmnie

na rozprawie

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G.

przeciwko K. M.

o zapłatę

orzeka:

I.  zasądzić od pozwanej K. M. na rzecz powoda B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G. kwotę 14.592,80 zł (czternaście tysięcy pięćset dziewięćdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt groszy) wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości równej czterokrotności aktualnej wysokości stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 14.371,13 zł od dnia 20 października 2015 roku do dnia 29 czerwca 2016 roku,

II.  zasądzone w punkcie I świadczenie obejmujące należność główną w kwocie 14.592,80 zł oraz odsetki umowne za opóźnienie za okres wskazany w punkcie I wyroku w wysokości 996,14 zł (dziewięćset dziewięćdziesiąt sześć złotych czternaście groszy) rozkłada na 78 (siedemdziesiąt osiem) rat miesięcznych, w tym pierwsza rata w kwocie 188,94 zł (sto osiemdziesiąt osiem złotych dziewięćdziesiąt cztery grosze), a kolejne 77 (siedemdziesiąt siedem) rat w kwocie 200,00 (dwieście złotych zero groszy), płatne do 10 dnia każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następnego po tym, w którym wyrok się uprawomocni, z tym zastrzeżeniem, że nie zapłacenie którejkolwiek raty w terminie powoduje natychmiastową wymagalność pozostałej do zapłaty kwoty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie,

III.  zasądzić od pozwanej K. M. na rzecz powoda B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G. kwotę 3147,00 zł (trzy tysiące sto czterdzieści siedem złotych zero groszy) z tytułu zwrotu kosztów procesu.

Sędzia Sądu Rejonowego

Natalia Dąbrowska

Sygn. akt I C 171/16

UZASADNIENIE

Pozwem (k. 1) z dnia 25 sierpnia 2015 roku powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K., działający przez pełnomocnika, domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanej K. M. kwoty 14.592,80 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 14.371,13 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu. Uzasadniając żądanie, powołał się na nabycie od (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. (wcześniej (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W.) wierzytelności przeciwko pozwanej z tytułu umowy pożyczki gotówkowej numer (...) z dnia 28 marca 2008 roku.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym dnia 25 stycznia 2016 roku w sprawie (...) (k. 18) Sąd Rejonowy w Chełmnie uwzględnił powództwo i orzekł o kosztach procesu.

Wskazany nakaz zapłaty został zaskarżony w całości sprzeciwem przez pozwaną
(k. 21-24), która wniosła o oddalenie powództwa i zwrot kosztów procesu. Pozwana podniosła zarzut przedawnienia oraz wskazał, że spłaciła część pożyczki. Do sprzeciwu załączyła dowody spłacenia pożyczki w części na kwotę 12.100,00 zł.

W piśmie z dnia 29 marca 2016 roku strona powodowa uzupełniła swoje stanowisko, wyjaśniając, że poprzedni wierzyciel wypowiedział pozwanej umowę pożyczki z uwagi na nieterminowe regulowanie swoich należności - roszczenie stało się wymagalne z dniem 20 września 2011 roku. Ponadto wskazała, że wszystkie wpłaty dokonane przez pozwaną zostały uwzględnione w ustaleniu wartości przedmiotu sporu oraz że pozwana dokonała również już po dniu cesji trzech wpłat na rzecz nowego wierzyciela w łącznej kwocie 400,00 zł. Łączne zadłużenie pozwanej na dzień wniesienia pozwu obrazuje wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu, rozliczenie wierzytelności, bankowy tytuł egzekucyjny oraz wyciąg z załącznika do umowy cesji wierzytelności. Powodowy Fundusz podniósł następnie, że nie doszło do przedawnienia roszczenia, gdyż w okresie pomiędzy wypowiedzeniem umowy pożyczki przez poprzednika powoda, a datą skierowania pozwu w niniejszej sprawie, bieg terminu przedawnienia został kilkukrotnie przerwany przez następujące czynności: nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu postanowieniem z dnia 29 czerwca 2012 roku, złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji w 2012 roku, umorzeniem postępowania egzekucyjnego ze względu na bezskuteczność egzekucji w 2013 roku, złożeniem pozwu do sądu w dniu 14 września 2015 roku oraz przez uznanie niewłaściwe w postaci wpłat przez pozwaną na poczet kredytu w okresie od dnia 26 marca 2015 roku do dnia 27 lipca 2015 roku. W żadnym okresie wyznaczonym powyższymi datami, które przerwały bieg przedawnienia, nie minęły 3 lata w konsekwencji roszczenie powoda nie jest przedawnione.

W piśmie procesowym z dnia 23 maja 2008 roku pozwana podniosła, iż zgodnie z umową pożyczki z dnia 28 marca 2008 roku otrzymała kwotę 12.166,87 zł, przy czym koszty pożyczki wynosiły 9444,13 zł, a więc łączna kwota do spłacenia wynosiła 21.611,00 zł. Z tej kwoty spłaciła w ratach kwotę 11.939,00 zł, a więc pozostało do zapłaty 9.672,00 zł. Ponadto pozwana wniosła o uwzględnienie jej trudnej sytuacji i umorzenie odsetek oraz zasądzenie spłaty wyłącznie kwoty 9672,00 zł, a o ile to nie możliwe, rozłożenie należności na dogodne raty.

Sprawa została rozpoznana w postępowaniu zwyczajnym.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 28 marca 2008 roku (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. jako pożyczkodawca zawarła z K. M. jako pożyczkobiorcą umowę pożyczki gotówkowej nr (...) w kwocie 17.902,35 zł, która miała zostać spłacona w 48 ratach po 450,00 zł począwszy od 30 kwietnia 2008 roku do dnia 20 marca 2012 roku. Pozwanej został wypłacona kwota 12.155,87 zł. Kwota pożyczki za zgodą pozwanej została pomniejszona o opłatę przygotowawczą w kwocie 30,00 zł, opłatę za ochronę ubezpieczeniową w kwocie 5138,69 zł oraz prowizję od udzielonej pożyczki w kwocie 577,79 zł. Wysokość odsetek umownych, zgodnie z § 1 pkt. 4 umowy wynosiła 9,5 % w stosunku rocznym i była stała i wynosiła za cały czas trwania umowy 3697,65 zł. W myśl § 3 pkt. 4 umowy oprocentowanie od zadłużenia przeterminowanego było równe czterokrotność obowiązującej stopy kredytu lombardowego NBP (odsetki karne).

Dowód:

Umowa pożyczki gotówkowej numer (...) z dnia 28 marca 2008 roku – k. 9-10

W okresie od 30 kwietnia 2008 roku do 30 stycznia 2010 roku pozwana wywiązywała się terminowo z obowiązku spłaty kredytu. Kolejne raty płaciła z opóźnieniem za luty - 03 marca 2010 roku, za marzec 2010 roku - 10 kwietnia 2010 roku, za kwiecień 2010 roku - 11 czerwca 2010 roku, za maj 2010 roku - 06 lipca 2010 roku, za czerwiec 2010 roku - 08 września 2010 roku, za sierpień 2010 roku (część raty 200,00 zł) - 15 grudnia 2010 roku, za wrzesień 2010 roku (część raty 200,00 zł) - 03 marca 2011 roku. W lipcu 2011 roku uiściła kwotę 100,00 zł. (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. wypowiedział umowę ze skutkiem na dzień 20 września 2011 roku

Dowód:

Bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 07 lutego 2012 roku - k. 10 akt Sądu (...) I Co (...)

Załącznik do umowy cesji z dnia 31 marca 2014 roku - k. 11

W dniu 07 lutego 2012 roku (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. wystawił przeciwko K. M. bankowy tytuł egzekucyjny na kwotę 10.761,33 zł w tym kapitał - 8424,66 zł; odsetki umowne za okres od 29 marca 2008 roku do 20 września 2011 roku i odsetki karne za okres od 29 marca 2008 roku do 07 lutego 2012 roku – 2216,67 zł, koszty, opłaty i prowizje – 120,00 zł. Wskazano ponadto, że dalsze odsetki obciążają dłużnika od dnia następnego po wystawieniu bankowego tytułu egzekucyjnego, do dnia zapłaty, obliczone od kwoty 8424,66 zł według zmiennej stopy procentowej odsetek maksymalnych. Bank oświadczył, że roszczenie, wynikające z zobowiązania dłużnika, jest wymagane.

Dowód:

Bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 07 lutego 2012 roku - k. 10 akt Sądu (...) I Co (...)

Z dniem 23 września 2011 roku (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. zmienił nazwę na (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W..

Dowód:

Wyciąg z rejestru przedsiębiorców (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. - k. 51-66

W dniu 21 czerwca 2012 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. wniósł do Sądu (...) o nadanie klauzuli wykonalności wymienionemu wyżej bankowym tytułowi egzekucyjnemu. Postanowieniem Sądu (...) z dnia 29 czerwca 2012 roku nadana została opisanemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzula wykonalności.

Dowód:

Wniosek o nadanie klauzuli wykonalności z dnia 22 marca 2012 roku - k. 2 akt Sądu (...) I Co (...)

Bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 07 lutego 2012 roku - k. 10 akt Sądu (...) I Co (...)

Postanowienie Sądu (...) z dnia 29 czerwca 2012 roku - k. 13 akt Sądu (...) I Co (...)

W dniu 15 lipca 2013 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. złożył do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wołominie M. M. wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko K. M. na podstawie opisanego powyżej tytułu wykonawczego - bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 07 lutego 2012 roku zaopatrzonego w klauzulę wykonalności. Postępowanie egzekucyjne postanowieniem Komornika Sądowego przy Sądzie (...) M. M. z dnia 02 grudnia 2013 roku, zostało umorzone z uwagi na bezskuteczność egzekucji na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. W toku postępowania egzekucyjnego nie została wyegzekwowana żadna kwota.

Dowód:

Wniosek o wszczęcie egzekucji z dnia 01 lipca 2013 roku - k. 2 akt Komornika (...) M. M. Km (...)

Postanowienie Komornika (...) M. M. z dnia 02 grudnia 2013 roku - k. 11 akt Komornika (...) M. M. Km (...)

Pozwana w październiku 2013 roku uiściła na poczet zadłużenia kwotę 139,00 zł oraz po dokonaniu cesji w okresie od 27 lipca 2015 roku do 26 marca 2015 roku pozwana dokonała trzech wpłat w łącznej kwocie 400,00 zł.

Dowód:

Załącznik do umowy cesji z dnia 31 marca 2014 roku - k. 11

Rozliczenie wierzytelności z dnia 29 marca 2016 roku - k. 69

W dniu 31 marca 2014 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. zawarł z B. (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w G. umowę przelewu wierzytelności Banku wynikającej z opisanej umowy pożyczki (pozycja (...) załącznika do umowy cesji). W dniu 31 marca 2014 roku na wierzytelność składały się: należność główna w kwocie 8285,66 zł, odsetki umowne w kwocie 696,17 zł, odsetki karne w kwocie 4172,01 zł, opłaty windykacyjne w kwocie 120,00 zł, zadłużenie opłaty egzekucyjne koszty egzekucji w kwocie 221,67 zł.

Dowody:

Umowa przelewu wierzytelności z dnia 31 marca 2014 roku - k. 12-14

Załącznik do umowy cesji z dnia 31 marca 2014 roku - k. 11

Wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego na dzień 24 sierpnia 2015 – k. 2

(...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. zawiadomił pozwaną o umowie przelewu wierzytelności.

Dowody:

Zawiadomienie dłużnika o przelewie wierzytelności - k. 67

Na dzień 24 sierpnia 2015 roku zadłużenie pozwanej wynosiło 14.592,80 zł i obejmowało: kapitał – 7885,66 zł, odsetki umowne za okres od 29 marca 2008 roku do 20 września 2011 roku - 696,17 zł i odsetki karne za okres od 29 marca 2008 roku do 24 sierpnia 2015 roku – 5669,30 zł i koszty 341,67 zł.

Dowód:

Wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego na dzień 24 sierpnia 2015 – k. 2

Rozliczenie wierzytelności z dnia 29 marca 2016 roku - k. 69

Powódka utrzymuje się ze świadczenia emerytalno-rentowego w wysokości 1555,41 zł z uwagi na prowadzone wobec niej postępowania egzekucyjne wypłacana jest jej z tego tytułu kwota 911,57 zł. Przeciwko pozwanej prowadzone są 4 postepowania egzekucyjne sądowe oraz egzekucja administracyjna.

Dowód:

Dowód wypłaty świadczenia z dnia 06 kwietnia 2016 roku - k. 121

Postanowienie Sądu (...) z dnia 23 kwietnia 2015 roku wydane w sprawie (...)- k. 119-120

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny ustalony został na podstawie przedłożonych dokumentów, których autentyczności nie kwestionowano i w przypadku, których również Sąd nie znalazł podstaw do innej ich oceny.

Poza sporem pozostawało istnienie między pozwaną a (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. umowy pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 28 marca 2008 roku oraz zawarcie umowy przelewu wierzytelności wobec pozwanej między (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. jako cedentem i B. (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. jako cesjonariuszem. Spór dotyczył natomiast wysokości zadłużenia pozwanej wobec powoda.

Roszczenie dochodzone pozwem strona powodowa wywodzi z wierzytelności
z tytułu pożyczki nabytej w drodze cesji. Za podstawę prawną wierzytelności uznać należy art. 720-724 k.c. Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną liczbę pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko odnośnie do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą liczbę pieniędzy albo tę samą liczbę rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Do umów pożyczek pieniężnych zawieranych przez bank stosuje się odpowiednio przepisy Prawa bankowego (ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe - tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 128 ze zm.), dotyczące zabezpieczenia spłaty i oprocentowania kredytu. Natomiast podstawę prawną cesji stanowią art. 509 i nast. k.c. oraz art. 326 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. Nr 146, poz. 1546 ze zm.). Zgodnie z art. 509 k.c. w wyniku przelewu wierzytelności cesjonariusz nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim istniała w chwili zawarcia umowy o jej przeniesienie. Jak podkreśla się w orzecznictwie, w wyniku przelewu wierzytelności, przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (por. m.in. wyrok SN z dnia 5 września 2001 r., I CKN 379/00, Lex nr 52661). Żądanie pozwu w zakresie odsetek za opóźnienie znajdowało oparcie w art. 481 k.c., a wysokość żądanych odsetek nie przekraczała maksymalnej wysokość odsetek za opóźnienie (art. 481 § 2 ¹ k.c.).

Pozwana w sprzeciwie oprócz zarzutu przedawnienia roszczenia podniosła także zarzut spełnienia dochodzonej należności w nieokreślonej części, jednakże w piśmie z dnia 23 maja 2016 roku podniosła, iż spłaciła pożyczkę w części co do kwoty 11.939,00 zł.

Sąd miał na względzie, że obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Wszystkie okoliczności faktyczne doniosłe dla rozstrzygnięcia sprawy i składające się na podstawę faktyczną rozstrzygnięcia muszą mieć oparcie w dowodach przeprowadzonych w toku postępowania, o ile nie są objęte zakresem faktów przyznanych przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości (art. 229 k.p.c.) oraz co do faktów niezaprzeczonych (art. 230 k.p.c.), (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2014 r., II CSK 621/13, LEX nr 1491132).

Nie ulega wątpliwości, że dłużnik przelanej wierzytelności może kwestionować wysokość wierzytelności objętej przelewem (art. 513 § 1 k.c.). W piśmie z dnia 23 maja 2016 roku pozwana podniosła, że otrzymała pożyczkę w kwocie 12.166,87 zł, a koszty pożyczki wyniosły 9444,13 zł, czyli łącznie do spłacenia była kwota 21.611,00 zł skoro spłaciła zadłużenie w kwocie 11.939,00 zł do spłaty pozostała kwota 9672,00 zł. W pierwszej kolejności należy wskazać, iż sposób rozliczenia zadłużenia przez pozwaną jest nieprawidłowy, albowiem nie uwzględnia on w żadnym stopniu początkowo nieterminowego spłacenia pożyczki przez pozwaną i następnie w ogóle zaprzestania spłacania pożyczki, co spowodowało wzrost kosztów pożyczki, z uwagi na naliczenie odsetek karnych i powstanie kosztów dochodzenia roszczenia. Ponadto należy podkreślić, iż nie wszystkie przedłożone przez pozwaną dowody wpłaty dotyczył należności dochodzonej w niniejszym postępowaniu wynikającej z pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 28 marca 2008 roku. Z załączonych dowodów wpłaty wynika, iż pozwana wpłaciła na poczet dochodzonej przez powoda należności kwotę 12.100,00 zł, a zatem nawet w wyższej kwocie niż wskazała pozwana w piśmie z dnia 23 maja 2016 roku. Pozostałe dowody zapłaty dotyczą umowy numer (...). Zgodnie z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Ze względu na zakwestionowanie przez pozwaną wysokości wierzytelności strona powodowa musiała wykazać wystąpienie zdarzeń skutkujących powstaniem dochodzonych pozwem roszczeń. Ciężarowi temu strona powodowa podołała, przedstawiając umowę z dnia 28 marca 2008 roku, załącznik do umowy cesji z dnia 31 marca 2014 roku, bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 07 lutego 2012 roku zaopatrzony w klauzulę wykonalności, na podstawie którego było prowadzone postępowanie egzekucyjne oraz wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu. Powód wykazał, iż wszystkie wykazane przez pozwaną kwoty zostały zaliczone przez poprzedniego wierzyciela na poczet należności wynikającej z umowy pożyczki z dnia 28 marca 2008 roku, co znajduje również potwierdzenie w bankowym tytule egzekucyjnym wystawionym przez poprzednika (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W., a należy podkreślić, że dotychczas pozwana nie kwestionowała roszczenia, wynikającego z bankowego tytułu egzekucyjnego, opatrzonego klauzulą wykonalności, ani co do zasady, ani co do wysokości, czy też wymagalności roszczenia, pomimo prowadzenia na jego podstawie postępowania egzekucyjnego. Ponadto powód pomniejszył dochodzoną należność, również o inne niż wskazane przez pozwaną kwoty, uiszczone przez nią zarówno na poczet poprzednika, jak również na rzecz powoda po zawarciu umowy przelewu wierzytelności. W celu wykazania istniejącego zadłużenia strona powodowa przedłożyła cały wachlarz dokumentów potwierdzających sporne zadłużenia, czego z kolei pozwana nie zdołała skutecznie zakwestionować, nie podważając ani wiarygodności, ani rzetelności tych dokumentów. Pozwana podnosiła, że spłaciła część pożyczki, powód zaś wykazał, iż o wszystkie uiszczone przez nią kwoty zadłużenie zostało pomniejszone. Pozwana nie wykazała zatem, że spełniła świadczenie w części dochodzonej pozwem.

Należy dodać, że dowodem istnienia roszczenia nie może być wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego. Przepis art. 194 ust. 1 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2014 r., poz. 157 ze zm.) stanowi wprawdzie, że księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych.

Po pierwsze jednak, wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 r., P 1/10 (OTK-A 2011, nr 6, poz. 53), przepis ten, w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, został uznany za niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Po drugie, zgodnie z art. 194 ust. 2 ustawy, moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Pozbawienie art. 194 ust. 1 ustawy domniemania konstytucyjności i pozbawienie wyciągów z ksiąg funduszu mocy dokumentów urzędowych w postępowaniu cywilnym skutkuje niedopuszczalnością traktowania takiego wyciągu za dowód istnienia wierzytelności nabytej przez taki fundusz o mocy dokumentu urzędowego i nakłada na fundusz ciężar wykazania istnienia tej wierzytelności przy użyciu innych adekwatnych środków dowodowych. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia z dnia 13 czerwca 2013 r. wydanym w sprawie V CSK 329/12 stwierdził , że dane ujmowane w księgach rachunkowych funduszu oraz wyciągu z tych ksiąg mogą stanowić dowód jedynie tego, że określonej kwoty wierzytelność jest wpisana w księgach rachunkowych względem określonego dłużnika na podstawie opisanego w tych księgach zdarzenia, np. cesji wierzytelności. Dokumenty te potwierdzają więc sam fakt zdarzenia w postaci cesji wierzytelności. Nie stanowią one jednak dowodu na skuteczność dokonanej cesji wierzytelności oraz istnienia i wysokości nabytej wierzytelności. Okoliczności te, w razie ich kwestionowania przez stronę przeciwną, powinien wykazać fundusz odpowiednimi dowodowymi, zgodnie z ciężarem dowodu wynikającym z art. 6 k.c. ( LEX nr 1375500) .

Niemniej abstrahując od oceny możliwości potraktowania wskazanego dokumentu jako dokumentu urzędowego, nie ulega wątpliwości, że powołany dokument spełnia wymogi co najmniej dokumentu prywatnego. Zawiera bowiem pieczęć wystawcy i treść określonego oświadczenia wiedzy, wynikającej z ksiąg, podpisaną przez wyraźnie określoną osobę fizyczną - pełnomocnika wystawcy.

Pozwana podniosła również zarzut przedawnienia, który nie mógł zostać uwzględniony.

Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Skutek przedawnienia następuje po upływie określonego terminu i polega na tym, że wprawdzie roszczenie istnieje nadal, ale ten, przeciwko komu ono jest skierowane, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia (art. 117 k.c.). Osoba, przeciwko której przysługuje roszczenie może zatem bez ujemnych konsekwencji prawnych odmówić podjęcia zachowania, do którego jest zobowiązana. Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Termin przedawnienia roszczenia banku wobec osoby niebędącej przedsiębiorcą wynosi trzy lata (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2003 r. wydany w sprawie II CK 113/02 OSP 2004/11/141). Zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W myśl art. 123 § 1 pkt 1 k.c., bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Jak stanowi art. 124 § 1 k.c., po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. W razie natomiast przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone (art. 124 § 2 k.c.).

Przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda, że świadczenie stało się wymagalne w dniu 20 września 2011 roku, wobec wypowiedzenie umowy przez (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. (art. 230 k.p.c.), do przedawnienia roszczeń z tej umowy nie doszło, skoro w czasie biegu terminu przedawnienia doszło do jego przerwania. Po raz pierwszy do przerwania biegu przedawnienia doszło w dniu 21 czerwca 2012 roku poprzez złożenie przez pierwotnego wierzyciela wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu z dnia 07 lutego 2012 roku, uwzględnionego postanowieniem Sądu (...) z dnia 29 czerwca 2012 roku. Kolejny raz do przerwania biegu przedawnienia doszło 15 lipca 2013 roku w dniu złożenia przez poprzedniego wierzyciela wniosku o wszczęcie postępowa egzekucyjnego na podstawie opisanego powyżej bankowego tytułu egzekucyjnego. Postępowanie egzekucyjne zostało umorzone z uwagi na bezskuteczność egzekucji na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 postanowieniem Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wołominie z dnia 02 grudnia 2013 roku. Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 i art. 124 § 2 k.c. skuteczne złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji przerwało bieg przedawnienia i roszczeń objętych bankowym tytułem egzekucyjnym i do daty prawomocnego zakończenia postepowania egzekucyjnego wszczętego na jego podstawie przedawnienie nie mogło rozpocząć biegu na nowo. Należy tu zaznaczyć, że ponieważ egzekucję umorzono z uwagi na jej bezskuteczność, a nie cofnięcie wniosku przez wierzyciela, to to postępowanie skutecznie przerwało bieg przedawnienia. Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 20 października 2015 roku a więc w 22 miesiące po rozpoczęciu kolejnego biegu przedawnienia. Należy dodatkowo zauważyć, iż pozwana dokonała w marcu, czerwcu i lipcu 2015 roku wpłat na poczet dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia, pozwana nie zaprzeczyła tym faktom, a więc wpłatom tym można przypisać cechy uznania niewłaściwego prowadzącego do przerwania biegu przedawnienia (art. 123 k.c.).

Odnosząc się do zarzutu pozwanej – braku środków na spłatę wierzytelności, należy stwierdzić, że jej trudna sytuacja finansowa nie jest okolicznością zwalniającą ją z zaspokojenia wszystkich roszczeń wynikających z umowy zawartej z powodem. Sąd nie dysponuje natomiast narzędziami prawnymi pozwalającymi „umorzyć” dług pozwanej w całości lub w części ze względów społecznych. W szczególności należy podnieść, że przytoczone przez pozwaną okoliczności nie przemawiają za uznaniem działań pozwanego za nadużycie prawa podmiotowego (art. 5 k.c.)

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 720 k.c. oraz art. 481 k.p.c. orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

W myśl art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub
o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. W rozpoznawanej sprawie wystąpił szczególnie uzasadniony przypadek pozwalający
na zastosowanie dyspozycji powołanego przepisu, gdyż sytuacja finansowa pozwanej jest
na tyle trudna, że obowiązek jednorazowej zapłaty należności obciążyłby ją nadmiernie. Jednocześnie poziom dochodów pozwanej i ponoszonych stałych wydatków pozwolą wygospodarować środki na spłatę długu w ratach. Dodatkowo, postawa pozwanej prezentowana podczas procesu przemawia za tym, że wykona on zobowiązanie po rozłożeniu na raty. Za właściwe Sąd uznał rozłożenie należności głównej i odsetek naliczonych za okres do dnia wyrokowania na 78 rat, pierwsza w wysokości 188,94 zł, a pozostałe w kwocie po 200 zł. Takie ukształtowanie wysokości i ilości rat zapewnia uzyskanie przez stronę powodową należnego jej świadczenia w rozsądnym terminie, bez obciążania przy tym ponad miarę pozwaną. Rozkładając zasądzoną należność na raty, Sąd miał również na uwadze warunki porozumienia nr 1 z dnia 14 maja 2014 roku zaproponowane przez powoda pozwanej.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie III sentencji wyroku na podstawie
art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. Strona powodowa wygrała proces w całości, ponosząc koszty procesu w kwocie 3147,00 zł, na które składały się opłata w kwocie 730,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym w kwocie 2400,00 zł i opłata skarbowa od złożenia dokumentu pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Strona pozwana jako przegrywająca proces powinna zwrócić pozwanemu wymienione koszty procesu.

Sędzia Sądu Rejonowego

Natalia Dąbrowska