Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SA Maria Gleixner-Dyk

Sędziowie: SA Marcjanna Górska (spr.)

SO del. Danuta Malec

Protokolant: st.sekr.sądowy Aneta Wąsowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 października 2016 r. w W.

sprawy M. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z udziałem zainteresowanej (...) Spółki z o.o. z siedzibą w W.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

na skutek apelacji M. D.

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 26 lutego 2015 r. sygn. akt VII U 1401/14

I.  prostuje oczywistą niedokładność w komparycji zaskarżonego wyroku w oznaczeniu zainteresowanego w ten sposób że w miejsce słów: „B. D. prowadzącego działalność pod nazwą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.” wpisuje: (...) Spółki z o.o. z siedzibą w W.;

II.  uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 maja 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. stwierdził, że M. D. jako pracownik u płatnika składek (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 12 listopada 2013 r.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, przedstawiona przez płatnika składek umowa o pracę z dnia 12 listopada 2013 r. zawarta została z naruszeniem art. 210 § 1 Kodeksu spółek handlowych a tym samym zgodnie z art. 58 § 1 k.c. jest umową nieważną. W rezultacie nie może stanowić tytułu ubezpieczeń społecznych.

W odwołaniu złożonym od tej decyzji M. D. domagała się jej zmiany i ustalenia, że podlega ubezpieczeniom społecznym z tytułu zawartej umowy o pracę z płatnikiem składek z firmą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona podniosła, że od 12 listopada 2013 r. łączy ją stosunek pracy z (...) Sp. z o.o., co stanowi przesłankę podlegania obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od chwili zawarcia umowy o pracę.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując argumentację wskazaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 26 lutego 2015 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń oddalił odwołanie.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że M. D. urodzona (...), zawarła umowę o pracę na okres od dnia 12 listopada 2013 r. (Sąd pomyłkowo wskazał 2014 r.) do dnia 10 października 2016 r. z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., na mocy której została zatrudniona na stanowisku dyrektora generalnego, w pełnym wymiarze czasu pracy, z wynagrodzeniem 9.000,00 zł miesięcznie. Ubezpieczona w czerwcu 2014 r. ukończyła I stopień studiów na kierunku administracji w Wyższej Szkole (...). W okresie od sierpnia 2011 r. do września 2013 r. ubezpieczona pracowała w Państwowym (...) na stanowisku referenta. W poprzednich latach pracowała również stanowisku kelnerki oraz ekspedientki w drogerii.

Od dnia 12 listopada 2013 r. (Sąd pomyłkowo wskazał 2014 r.) M. D. jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę w firmie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., na stanowisku Dyrektora Generalnego, w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem w wysokości 9.000,00 zł brutto miesięcznie. Od dnia 19 grudnia 2013 r. (Sąd pomyłkowo wskazał 2014 r.) M. D. przebywa na zwolnieniu lekarskim z powodu ciąży. Powołując się na ustalenia organu rentowego Sąd pierwszej instancji podniósł, że w skład zarządu spółki wchodzą: B. D. - prezes zarządu oraz M. D. - członek zarządu. Z umowy o pracę zawartej pomiędzy (...) Sp. z o.o. a M. D. wynika, iż odwołująca się została zatrudniona na stanowisku dyrektora generalnego od dnia 12 listopada 2013 r. do dnia 10 listopada 2016 r., w pełnym wymiarze czasu pracy, z wynagrodzeniem w wysokości 9.000,00 zł brutto. W wyżej wymienionym dokumencie określono, że miejscem wykonywania pracy będzie siedziba pracodawcy, tj. ul. (...) w W..

Sąd Okręgowy wskazał, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych powołał się na art. 210 § 1 k.s.h. zgodnie, z którym w umowie pomiędzy spółką a członkiem zarządu oraz w sporze z nim, spółkę reprezentuje rada nadzorcza lub pełnomocnik powołany uchwałą zgromadzenia wspólników. Naruszenie tego przepisu powoduje, stosownie do treści art. 58 § 1 k.c., nieważność umowy, a to oznacza, że nie rodzi ona skutków prawnych i nie może stanowić podstawy do ubezpieczeń społecznych.

W dalszej części swoich ustaleń Sąd pierwszej instancji stwierdził, że do zakresu obowiązków odwołującej się jako dyrektora generalnego należało całościowe zarządzanie biurem, przygotowywanie dokumentów kadrowych i księgowych, przygotowywanie ofert, zaopatrzenie biura, zatrudnianie pracowników oraz nadzór kontrola nad nimi, odbiór zleconych prac, nadzór nad inwestycją, szkolenie pracowników, wyszukiwanie nowych zleceń oraz pozyskiwanie nowych klientów, spotkania z inwestorami oraz wykonywanie innych zlecanych na bieżąco czynności. Odwołująca się na tym stanowisku uzyskiwała wynagrodzenie w wysokości 9.000,00 zł miesięcznie.

Sąd Okręgowy ustalił nadto, że w dniu 29 kwietnia M. i B. D. podpisali protokół nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników, na którym podjęto uchwałę nr 1/2014, iż wspólnicy powołują A. K. do zawierania czynności w imieniu zgromadzenia wspólników, protokół został podpisany przez wspólników. W dniu 30 kwietnia M. D. podpisała z (...) Sp. z o.o. kolejną umowę o pracę, w której zawarto zapis, że „umowa obowiązuje ze skutkiem od dnia 12 listopada 2013 r., umowa została podpisana przez A. K.. Ubezpieczona w Spółce pracowała od 12 grudnia 2014 r. do 19 grudnia 2014 r. tj. do dnia niezdolności do pracy z powodu ciąży, potwierdzonej zwolnieniem lekarskim z dnia 19 listopada 2012 r. (zaznaczone daty nie są prawidłowe i stanowią oczywistą omyłkę Sądu pierwszej instancji). W dniu 23 lutego 2014 r. odwołująca się urodziła dziecko i obecnie przebywa na urlopie wychowawczym. Obowiązki M. D., po jej odejściu na zwolnienie lekarskie, a następnie na urlop wychowawczy, przejęli A. P. oraz B. D..

Powołując się na zeznania M. D. oraz prezesa zarządu, B. D., Sąd wskazał, że przedmiotem działalności spółki (...) jest architektura krajobrazu, utrzymanie i pielęgnacja terenów zielonych. Ubezpieczona miała stworzyć w spółce dział handlowy ukierunkowany na rynek zagraniczny. W okresie zatrudnienia w spółce odwołująca się powierzone jej obowiązki wykonywała rzetelnie, miała pozytywne opinie innych współpracowników, przygotowywała dokumentację do biura księgowego wystawiała faktury, dbała o zaopatrzenie, zatrudniała pracowników prowadziła rozmowy telefoniczne oraz brała udział w spotkaniach z kontrahentami.

Sąd Okręgowy wskazał, że powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych oraz w oparciu o zeznania odwołującej się i członka zarządu zainteresowanej spółki oraz świadków: B. D., M. Ś., A. P., E. K. (1), E. K. (2). Zdaniem Sądu, dokumenty w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty nie były przez strony sporu kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z treści tych dokumentów okoliczności należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy. Sąd Okręgowy dokonując ustaleń faktycznych oparł się również na zeznaniach zainteresowanej, odwołującej się oraz świadków, albowiem zeznania wzajemnie ze sobą korespondują i nie pozostają w sprzeczności ze zgromadzonymi w sprawie dokumentami, a ponadto są spójne i logiczne. Brak było zatem podstaw by odmówić im wiarygodności.

Oceniając tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie M. D. nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu, odwołująca się nie wykazała, iż zakres jej obowiązków w firmie (...) Sp. z o.o., posiadane kwalifikacje oraz doświadczenie w pełni odpowiadają zgłoszonej przez płatnika podstawie wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 9.000,00 zł.

Na wstępie Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było stwierdzenie istnienia stosunku pracy oraz ważność zawartej umowy o pracę pomiędzy M. D. a (...) Sp. z o.o., a także kwestia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne odwołującej się z tytułu zatrudnienia u płatnika składek (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.), obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów. W myśl art. 8 ust. 1 tej ustawy, za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy. Z kolei w myśl art. 22 § 1 k.p., stosunek pracy to relacja prawna łącząca pracodawcę i pracownika, na której treść składają się wzajemne prawa i obowiązki. Zasadniczym elementem konstrukcyjnym stosunku pracy jest zobowiązanie pracownika do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę. Na pracodawcy ciąży zaś obowiązek zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

Odpłatny charakter stosunku pracy wiąże się ściśle z obowiązkiem ustalenia przez strony umowy o pracę wysokości wynagrodzenia za pracę. Zgodnie z art. 78 § 1 k.p., wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy.

Odnosząc powyższe uwagi do stanu faktycznego sprawy, Sąd Okręgowy zauważył, że w niniejszej sprawie organ rentowy kwestionował fakt wykonywania przez M. D. pracy w ramach zawartej umowy (w konsekwencji czego objął zainteresowaną ubezpieczeniem społecznym od 1 listopada 2012 r.), zarzucił natomiast, że postanowienie umowy o pracę dotyczące wysokości wynagrodzenia za pracę w części przekraczającej granice płacy słusznej i godziwej pozostają w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, co rodzi ten skutek, iż jest ono nieważne.

Sąd pierwszej instancji zauważył, że autonomia stron umowy w kształtowaniu jej postanowień podlega ochronie jedynie w ramach wartości uznawanych i realizowanych przez system prawa, a strony obowiązuje nie tylko respektowanie własnego interesu jednostkowego, lecz także wzgląd na interes publiczny. Podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem może stanowić wyłącznie wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności względem pracy. Istotnym kryterium owej godziwości (sprawiedliwości) jest ekwiwalentność wynagrodzenia wobec pracy danego rodzaju, przy uwzględnieniu kwalifikacji wymaganych do jej wykonywania, jak też ilości i jakości świadczonej pracy (art. 78 k.p.).

Odnosząc cytowane przepisy do okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, Sąd Okręgowy stwierdził, że ustalona przez strony umowy o pracę od dnia 12 listopada 2013 r. płaca, stanowiąca jednocześnie podstawę wymiaru składki, została ustalona ponad granicę płacy słusznej i sprawiedliwej oraz rażąco przewyższała wkład pracy, a w konsekwencji, składka przekładała się na świadczenie w kwocie nienależnej. Sąd w całości podzielił stanowisko organu rentowego, według którego umowa zawarta przez spółkę (...) Sp. z o.o., z ubezpieczoną miała na celu uzyskanie wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego. W ocenie Sądu zawarcie ww. umowy nastąpiło z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegające na świadomym uzyskiwaniu nieuzasadnionych korzyści z ubezpieczeń społecznych kosztem innych pracowników. Stanowisko zajmowane przez M. D. różni się od stanowisk zajmowanych w poprzednich miejscach zatrudnienia. Wysokość wynagrodzenia różni się od wynagrodzenia otrzymywanego przez odwołującą w poprzednich miejscach pracy na stanowisku kierowniczym oraz stanowi rażącą dysproporcję pomiędzy płacą odwołującej się i pracą innych kierowników działów podległych spółce. Sąd Okręgowy zważył, iż na stanowisku dyrektora generalnego odwołująca się kontaktowała się z klientami, całościowo zarządzała biurem, przygotowywała dokumenty kadrowe i księgowe, przygotowywała oferty, zajmowała się zaopatrzeniem biura, zatrudniała pracowników oraz nadzorowała ich, odbierała zlecone prace, nadzorowała inwestycje, szkoliła pracowników, wyszukiwała nowe zlecenia oraz pozyskiwała nowych klientów, spotykała się z inwestorami oraz wykonywała inne zlecane na bieżąco czynności.

W ocenie Sądu, ubezpieczona, która w 2014 r. ukończyła studia na kierunku administracji w Wyższej Szkole (...). posiadała wprawdzie teoretyczne przygotowania do objęcia stanowiska związanego z zarządzaniem, kierowaniem pracy działu, na dzień 12 listopada 2013 tj. dzień podpisania umowy z zainteresowaną spółką, jednakże całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego potwierdza niewielkie doświadczenie zawodowe ubezpieczonej i rażącą dysproporcję wynagrodzenia z tytułu powierzonych jej obowiązków. Sąd zwrócił nadto uwagę, że z dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie wynika, iż inni pracownicy zajmujący kierownicze stanowiska w zainteresowanej spółce, otrzymywali wynagrodzenie w wysokości kilkukrotnie niższej od odwołującej, co dodatkowo potwierdza nienależny i niezrozumiale zawyżony charakter ustalonego dla M. D. wynagrodzenia. Sąd zauważył przy tym, że okres współpracy odwołującej się w nowej spółce trwał jedynie 38 dni tj. (od momentu podpisania umowy do dnia przejścia na zwolnienie lekarskie z tytułu ciąży). Całokształt materiału dowodowego sprawy dowodzi, w ocenie Sądu, iż postępowanie stron umowy w zakresie ustalenia wynagrodzenia w wysokości rażąco zawyżonej jest nieuzasadnione.

Z tych względów i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

Apelację od tego wyroku złożyła odwołująca się M. D. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Zaskarżając wyrok w całości zarzuciła mu: naruszenie prawa materialnego tj.:

1. art. 58 § 2 KC w zw. z art. 300 KP poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że ustalone przez strony umowy o pracę z dnia 12 listopada 2013 roku wynagrodzenie przewyższa granicę płacy słusznej i sprawiedliwej oraz rażąco przewyższa wkład pracy, co prowadziło do uzyskiwania przez skarżącą nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych, a w konsekwencji uznanie umowy o pracę za nieważną, podczas gdy skarżąca w ramach stosunku pracy realizowała wyjątkowo szeroki zakres obowiązków obejmujący między innymi stworzenie od podstaw całego działu handlowego zainteresowanej, całościowe zarządzanie biurem, przygotowywanie dokumentów kadrowych i księgowych, przygotowywanie ofert, zaopatrzenie biura, zatrudnianie i szkolenie pracowników oraz nadzór i kontrolę ich pracy, a także nadzór nad inwestycją, odbiór zleconych prac, wyszukiwanie i pozyskiwanie nowych kontrahentów, organizowanie i uczestniczenie w spotkaniach z nimi jak również wykonywanie innych zlecanych na bieżąco czynności, ponadto od skarżącej wymagano znacznej dyspozycyjności, samodzielności i szerokich kompetencji oraz odpowiedniego wykształcenia, które skarżąca zdobyła, a jednocześnie praca skarżącej oceniana była bardzo wysoko i przynosiła zainteresowanej znaczne korzyści w postaci wieloletniej i opiewającej na wysokie kwoty współpracy z pozyskanymi przez skarżącą kontrahentami,

2. niezastosowanie art. 6 ust. 1 pkt 1) w zw. z art. 8 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 USUS i uznanie, że skarżąca nie podlegała ubezpieczeniom społecznym w sytuacji, gdy Sąd ustalił, że doszło do zawarcia umowy o pracę, a praca była wykonywana i przyjmowana przez pracodawcę.

Wskazując na powyższe zarzuty apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez orzeczenie o podleganiu przez skarżącą ubezpieczeniu społecznemu od dnia 12 listopada 2013 roku oraz o zasądzenie od organu rentowego na rzecz skarżącej kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Z ostrożności procesowej, na wypadek nieuwzględnienia przez Sąd argumentacji w zakresie powyższych zarzutów, skarżąca wskazała również na naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 58 § 3 KC w zw. z w zw. z art. 353 ¹ KC w zw. z art. 300 k.p. polegające na uznaniu łączącej skarżącą z zainteresowanym umowy o pracę w całości za nieważną, podczas gdy z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia wynika, iż Sąd pierwszej instancji za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego uznał wyłącznie postanowienia umowy dotyczące wysokości wynagrodzenia, a zaniechał jakichkolwiek ustaleń w zakresie tego, czy bez postanowień dotkniętych nieważnością umowa nie zostałaby zawarta.

W związku z powyższym zarzutem apelująca złożyła ewentualny wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia w całości poprzez orzeczenie o podleganiu przez skarżącą ubezpieczeniu społecznemu od dnia 12 listopada 2013 roku z jednoczesnym ustaleniem przez Sąd wysokości wynagrodzenia skarżącej oraz o zasądzenie od organu rentowego na rzecz skarżącej kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja odnosi ten skutek, że prowadzi do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania albowiem Sąd ten nie rozpoznał istoty sprawy (art. 386 § 4 k.p.c.).

Istotę sprawy w rozumieniu wskazanego wyżej przepisu, jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 29 maja 2013 r., II UZ 38/13 (LEX nr 1380939), akceptowanym przez Sąd Apelacyjny, „…określa przedmiot i zakres postępowania sądowego. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych bezpośrednim przedmiotem sprawy jest odwołanie od decyzji organu rentowego. Oczywiście odwołanie odnosi się do decyzji i przez to podlega ona także rozpoznaniu przez sąd, ale tym co podlega podstawowej kognicji jest odwołanie; to ocena jego zasadności (niezasadności) jest głównym zadaniem sądu ubezpieczeń społecznych; z kolei ocena odwołania staje się podstawą, główną przesłanką ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy”.

W konsekwencji nierozpoznanie istoty sprawy w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma miejsce w sytuacji nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji sprawy w zakresie objętym decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i treścią złożonego od niej odwołania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2007 r., III UK 20/07 - LEX nr 443105).

W realiach niniejszej sprawy przedmiotem kontroli Sądu była decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 15 maja 2014 r. stwierdzająca, że M. D. jako pracownik u płatnika składek (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 12 listopada 2013 r. Odwołując się od tej decyzji ubezpieczona domagała się „uchylenia zaskarżonej decyzji w całości i orzeczenia co do istoty sprawy poprzez uznanie, że skarżąca podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od 12 listopada 2013 r. ewentualnie uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy organowi rentowemu do ponownego rozpatrzenia”.

Jak zatem wynika z powyższego, zaskarżona decyzja, wbrew ustaleniom Sądu pierwszej instancji, nie rozstrzygała o wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne M. D.. Materii tej nie dotyczyło także złożone przez ubezpieczoną odwołanie. Wadliwie zatem Sąd Okręgowy przyjął, że przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była także „kwestia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne odwołującej się z tytułu zatrudnienia u płatnika składek (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.” (uzasadnienie wyroku – k. 105).

Wprawdzie Sąd Okręgowy wskazał, że przedmiotem sporu było też „stwierdzenie istnienia stosunku pracy oraz ważność zawartej umowy o pracę pomiędzy M. D. a (...) Sp. z o.o.”, jednakże w tym zakresie Sąd nie poczynił jakichkolwiek rozważań a lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, prowadzi do wniosku, że w swoich rozważaniach Sąd odnosi się do okoliczności faktycznych nie występujących w rozpoznawanej sprawie. Całkowicie niezrozumiałe i niepoddające się kontroli jest stwierdzenie, że „w niniejszej sprawie organ rentowy kwestionował fakt wykonywania przez M. D. pracy w ramach zawartej umowy o (w konsekwencji czego objął zainteresowaną ubezpieczeniem społecznym dnia 1 listopada 2012 r.), zarzucił natomiast, że postanowienie umowy o pracę dotyczące wysokości wynagrodzenia za pracę w części przekraczającej granice płacy słusznej i godziwej pozostają w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, co rodzi ten skutek, iż jest ono nieważne”. Cytowany fragment potwierdza zatem wyrażone wyżej stanowisko, że Sąd pierwszej instancji nie rozważał okoliczności rozpoznawanej sprawy, co zresztą znajduje potwierdzenie w dalszych wywodach tego Sądu. Do takich należy stwierdzenie (k.108), że …”z dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie wynika, iż inni pracownicy zajmujący kierownicze stanowiska w zainteresowanej spółce, otrzymywali wynagrodzenie w wysokości kilkukrotnie niższej od odwołującej, co dodatkowo potwierdza nienależny i niezrozumiale zawyżony charakter ustalonego dla M. D. wynagrodzenia”. Taka sytuacja w rozpoznawanej sprawie nie miała miejsca albowiem poza ubezpieczoną w zainteresowanej Spółce była zatrudniona tylko A. P. i to nie na kierowniczym stanowisku.

Trafnie w tej sytuacji skarżąca podnosi, że ustalenia Sądu pozostają w sprzeczności z treścią zaskarżonego wyroku oddalającego odwołanie.

Sumując powyższe, Sąd Apelacyjny uznał, że Sąd Okręgowy nie rozpoznał istoty sprawy. Warto wskazać, że oddalenie powództwa nie zawsze oznacza rozpoznanie istoty sprawy. Sprawę może zakończyć tylko orzeczenie, będące wynikiem dokonanych w tej sprawie ustaleń, poddanych ocenie według przepisów prawa materialnego, mających zastosowanie w sprawie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2011 r., II PK 274/10 - LEX nr 829121).

Rozpoznając sprawę ponownie, Sąd pierwszej instancji uwzględniając poczynione wyżej uwagi, w sposób prawidłowy ustali istotę sprawy a następnie poczyni ustalenia konieczne dla jej rozpoznania.

Mając te wszystkie względy na uwadze i z mocy art. 386 § 4 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku, o kosztach orzekając na podstawie art. 108 § 2 k.p.c.