Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:SSR Marta Ładzińska

Ławnicy: Anna Artemska, Wiesław Wójciakowski

Protokolant: Agnieszka Łakomiak

po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2016 r. w Jeleniej Górze

sprawy z powództwa B. J.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna w K.

o odszkodowanie

I.  oddala powództwo,

II.  nie obciąża powódki kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej ,

III.  kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

Anna Artemska SSR Marta Ładzińska Wiesław Wójciakowski

Sygn. akt IV P 32/16

UZASADNIENIE

Powódka B. J. pozwem wniesionym w dniu 29.02.2016r. (data prezentaty) domagała się zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. w K. kwoty 6.561,54 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony.

W uzasadnieniu żądania powódka podniosła, że była zatrudniona u strony pozwanej na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 1 listopada 2015r., na czas określony, która to umowa została rozwiązana przez stronę pozwaną w dniu 09 lutego 2016r. z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia. Powódka wskazała, że decyzję o jej zwolnieniu podjęła kierownik regionalna, bez podania przyczyny. Powódka podniosła dalej, że firma nie miała zastrzeżeń do jej pracy, a umowa, na podstawie której pracowała, była już trzecią umową, zawartą na 4 lata.

Powódka wskazała, że jedyną realną przesłanką wypowiedzenia umowy o pracę był fakt przebywania przez powódkę na zwolnieniu lekarskim od 10.01.2016r. do 07.02.2016r. W ocenie powódki wypowiedzenie umowy o pracę za względu na fakt przebywania na zwolnieniu lekarskim wypełnia znamiona dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność i narusza przepis art. 11 (3) w zw. z art. 18 (3a) i 18 (3b) § 1 ust. 1 k.p. Powódka wskazała, że z innymi pracownikami - K. S., M. N. i G. P. strona pozwana także rozwiązywała umowy bezpośrednio po powrocie ze zwolnienia

Uzasadniając twierdzenie, że wniesienie odwołania nastąpiło w ustawowym terminie powódka podała, że dnia 16.02.2016r. złożyła wniosek do komisji pojednawczej. Pracodawca pismem z dnia 18.02.2016r. poinformował powódkę, że w (...) S.A. nie została utworzona komisja pojednawcza, a powódka 29.02.2-16r. złożyła pozew.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów postępowania. Uzasadniając swoje stanowisko podała, że powódka naruszyła termin ustawowy do złożenia pozwu, albowiem w dniu 09.02.2016r. otrzymała pismo o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem ze stosownym pouczeniem. U pracodawcy nie utworzono natomiast komisji pojednawczej, a gdyby taką komisję utworzono – pracownicy zostaliby o takim fakcie poinformowani.

Ponadto strona pozwana zarzuciła, że żądanie powódki nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem strona pozwana prawidłowo rozwiązała z powódką umowę o pracę, nie wypełniając hipotezy normy art. 50 § 3 k.p. Strona pozwana nie miała obowiązku wskazywać przyczyny rozwiązania umowy o pracę, skorzystała jedynie z przysługującego jej prawa wcześniejszego rozwiązania umowy i uczyniła to z poszanowaniem prawa.

Strona pozwana zarzuciła, że rozwiązanie umowy o pracę z powódka nie miało żadnego związku ze zwolnieniem lekarskim powódki i nie stanowi przejawu jej dyskryminacji.

W dalszym toku procesu powódka i strona pozwana podtrzymali swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny istotny dla rozstrzygnięcia:

Powódka B. J. była zatrudniona u strony pozwanej – (...) S.A. w K. na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 1 listopada 2015r., na czas określony do 31.10.2019r. W treści umowy o pracę strony zgodnie ustaliły, że umowa może zostać rozwiązana za dwutygodniowym wypowiedzeniem (§ 7 umowy).

( dowód: umowa o pracę z dnia 01.11.2015r. k, 10-11)

Powódka w dniu 09.02.2016r. otrzymała pismo rozwiązujące umowę o pracę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia.

Dnia 16.02.2016r. powódka złożyła wniosek do komisji pojednawczej. Pracodawca pismem z dnia 18.02.2016r. poinformował powódkę, że w (...) S.A. nie została utworzona komisja pojednawcza. Powódka wcześniej nie wiedziała o tej okoliczności. Pozew został złożony 29.02.2016r.

( dowód: kserokopia pisma pracodawcy z dnia 18.02.206r., k – 7, kserokopia pisma powódki z dnia 15.02.2016r., k – 8-9, kserokopia rozwiązania umowy o pracę z dnia 09.02.2016r., k – 12, przesłuchanie powódki, k – 49v)

Powódka w okresie zatrudnienia u strony pozwanej trzynastokrotnie przebywała na zwolnieniach lekarskich, które trwały od jednego do dziesięciu dni.

( dowód : kartoteka zasiłkowa pracownika, k – 34, zeznania świadka M. N., k – 48v-49)

Strona pozwana nie ma w zwyczaju zwalniać pracowników po powrocie ze zwolnień lekarskich.

W przypadku zatrudnionych u strony pozwanej M. N. i G. P. stosunek pracy rozwiązał się z upływem czasu, na jaki była zawarta umowa. Z pracownikiem K. S. umowa została rozwiązana z dwutygodniowym okresem wypowiedzenia.

( dowód : świadectwo pracy, k – 35 -35v, świadectwo pracy, k – 36-36v, rozwiązanie umowy o pracę, k – 37, zeznania świadka M. N., k – 48v-49)

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy za okres trzech miesięcy wynosi 1.924,07 zł brutto.

( dowód : zaświadczenie z dnia 29.03.2016r., k – 33, lista wypłat, k - 13)

Powódka nie pracuje, pobiera świadczenie rehabilitacyjne w wysokości ok. 1100-1200 zł miesięcznie. Oczekuje na operację kręgosłupa. Powódka prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z mężem i dwoma synami. Mąż powódki pobiera rentę w wysokości ok. 800 zł miesięcznie. Jeden z synów powódki jest niepełnosprawny, otrzymuje rentę socjalną w wysokości ok. 800 zł miesięcznie, drugi syn pracuje jako kierowca i zarabia ok. 1500 zł miesięcznie. Opłaty za mieszkanie i media wynoszą około 620zł miesięcznie, wydatki na leki – ok. 200-300 zł miesięcznie. Powódka nie ma żadnego majątku.

( dowód : przesłuchanie powódki, k – 49v)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na niekwestionowanych przez żadną ze stron dowodach z dokumentów, a nadto na zeznaniach świadka M. N. i na przesłuchaniu powódki. Oceniając zeznania świadka Sąd uznał, że są one spójne i logiczne, a nadto korespondują z pozostałymi zebranymi dowodami w sprawie. W szczególności najistotniejsze zeznania świadka, że pozwana spółka nie zwalniała pracowników po ich powrotach ze zwolnień lekarskich są potwierdzone przez świadectwa pracy innych pracowników, a zeznania świadka, że nie choroba powódki była przyczyna jej zwolnienia – przez kartotekę zasiłkową powódki.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powódka domagała się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 6.561,54zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony.

Bezspornym w niniejszej sprawie był fakt, że powódka była zatrudniona u strony pozwanej na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony od dnia 01.11.2015r. do 31.10.2019r., na stanowisku kasjer – sprzedawca. Strony ustaliły w umowie, że umowa może zostać rozwiązana za dwutygodniowym wypowiedzeniem.

W pierwszej kolejności – w związku z zarzutem strony pozwanej – Sąd badał, czy powódka zachowała termin do wniesienia odwołania od rozwiązania umowy za wypowiedzeniem.

Na mocy przepisu art. 44 k.p. w zw. z art. 264 § 1 k.p. pracownik może w terminie 7 dni od dnia doręczenia pisma wypowiadającego umowę o pracę wnieść odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę do sądu pracy.

Powódka pismo rozwiązujące umowę o pracę za wypowiedzeniem otrzymała w dniu 09.02.2016r., a 16.02.2016r. złożyła wniosek do komisji pojednawczej. Pracodawca pismem z dnia 18.02.2016r. poinformował powódkę, że w (...) S.A. nie została utworzona komisja pojednawcza. Powódka dnia 29.02.2016r. złożyła pozew. Tym samym w ocenie Sądu powódka zachowała 7-dniowy termin do złożenia odwołania, albowiem w tymże terminie zwróciła się do komisji pojednawczej o uznanie bezskuteczności rozwiązania umowy o pracę.

Na mocy przepisu art. 254 k.p. jeżeli postępowanie przed komisją pojednawczą nie doprowadziło do zawarcia ugody, komisja na żądanie pracownika, zgłoszone w terminie 14 dni od dnia zakończenia postępowania pojednawczego, przekazuje niezwłocznie sprawę sądowi pracy. Wniosek pracownika o polubowne załatwienie sprawy przez komisję pojednawczą zastępuje pozew. Pracownik zamiast zgłoszenia tego żądania może wnieść pozew do sądu pracy na zasadach ogólnych. Wniosek pracownika zastępuje pozew.

Powódka nie miała wiedzy na temat nieistnienia w (...) S.A. komisji pojednawczej i nie można uznać tego za okoliczność, która ją obciąża. Wiedzę o tym fakcie powzięła z pisma strony pozwanej z dnia 18.02.2016r. Informacje tę uznać należy za równorzędną z zakończeniem postępowania pojednawczego. Zgodnie z przepisami pracownik w ciągu 14 dni od dnia zakończenia postępowania pojednawczego może zgłosić komisji żądanie przekazania sprawy do sądu. Nie można pracownika, który nie wiedział o braku komisji pojednawczej stawiać w gorszej sytuacji niż pracownika spółek, w których komisje pojednawcze istnieją. Skoro powódka w terminie 11 dni od daty kiedy dowiedziała się, że w (...) S.A. komisja pojednawcza nie została utworzona, złożyła pozew, Sąd przyjął, że pozew złożyła w terminie.

Przechodząc do merytorycznego badania sprawy wskazać należy, że podstawą żądania powódki był przepis art. 50 § 3 k.p., zgodnie z którym jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu takiej umowy, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie.

Zgodnie z przepisem art. 33 kodeksu pracy, obowiązującego w dacie zawierania przez strony umowy oraz w dacie jej wypowiadania, przy zawieraniu umowy o pracę na czas określony, dłuższy niż 6 miesięcy, strony mogą przewidzieć dopuszczalność wcześniejszego rozwiązania tej umowy za dwutygodniowym wypowiedzeniem.

Umowa łącząca strony niniejszego postępowania spełniała wszystkie kryteria wskazane w art. 33 k.p. – tj. była zawarta na okres dłuższy niż 6 miesięcy i przewidywała możliwość jej wcześniejszego rozwiązania za dwutygodniowym wypowiedzeniem. Z tych względów strona pozwana była uprawniona do wypowiedzenia powódce zawartej z nią umowy o pracę na czas określony.

Sąd badał w pierwszej kolejności czy oświadczenie strony pozwanej spełnia niezbędne wymogi formalne. Zgodnie z art. 30 § 3-5 k.p. oświadczenie pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę na czas określony musi być złożone na piśmie, zawierać pouczenie o odwołaniu do sądu pracy – oświadczenie strony pozwanej spełnia wszystkie te wymogi.

W dalszej kolejności Sąd badał, czy wypowiedzenie umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu takiej umowy.

W ocenie Sądu do naruszeń takich nie doszło. Podkreślić należy, że zgodnie z przepisami kodeksu pracy wypowiedzenie umowy o pracę na czas określony nie wymaga uzasadnienia, tj. wskazania przyczyn stanowiących podstawę rozwiązania umowy o pracę. Stosownie do treści art. 30 § 4 k.p., w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Żaden z przepisów kodeksu pracy nie nakłada na pracodawcę obowiązku uzasadnienia wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony. Oznacza to, że wypowiedzenie umowy o pracę na czas określony może nastąpić z jakiejkolwiek przyczyny.

W związku z podniesionym przez powódkę zarzutem dyskryminacji Sąd badał, czy wypowiedzenie powódce umowy o pracę nosi znamiona dyskryminacji i tym samym narusza przepisy o wypowiadaniu umów, doszedł jednak do wniosku, że zachowanie pracodawcy nie stanowi dyskryminacji.

Po pierwsze podkreślić należy, ze powódka w ostatnim czasie zatrudnienia u strony pozwanej tj. w okresie od stycznia 2015r. do kwietnia 2016r. trzynastokrotnie przebywała na zwolnieniach lekarskich, które trwały od jednego do dziesięciu dni. Tym samym nie zasługuje na daniu mu wiary twierdzenie powódki, że to fakt przebywania na zwolnieniu lekarskim był podstawą jej zwolnienia. Ponadto nie polegały na prawdzie wskazane przez powódkę argumenty, że z innymi pracownikami strona pozwana także rozwiązywała umowy bezpośrednio po powrocie ze zwolnienia. Wręcz przeciwnie – w przypadku dwóch spośród trzech wskazanych przez powódkę pracowników umowa zakończyła się z upływem czasu, na jaki była zawarta.

Sąd nie dopatrzył się zachowań pracodawcy polegających na dyskryminacji powódki, a więc nie doszło do naruszenia przepisów art. 11 (3) k.p., 18 (3a) ani 18 (3b) k.p. Ponadto zauważyć należy, że w przypadku stwierdzenia przejawów dyskryminacji powódce przysługuje odrębne roszczenie z tego tytułu.

O kosztach w zakresie należnej od pozwu opłaty sądowej oraz w zakresie kosztów zastępstwa procesowego strony pozwanej Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. który w stanie faktycznym niniejszej sprawy znajduje pełne uzasadnienie. Sąd zważył, iż inicjując postępowanie sądowe powódka dochodziła roszczeń z zakresu prawa pracy, które na tle stosunków roszczeniowych posiadają charakter specyficzny (por. orz. SN z dn. 5.12.1967 r. III PRN 78/67 OSNC 1968/11/185, orz. Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu III APz 135/92), pozostając w przekonaniu o zasadności swego żądania. Nie można przy tym uznać, w ocenie Sądu, iż powódka, dążąc do wyjaśnienia swoich żywotnych interesów w postępowaniu sądowym, wytoczyła powództwo niezasadnie czy też zbyt pochopnie skoro była przekonana o słuszności swojego powództwa. Pracownik nie tylko bowiem może ale i powinien żądać wyjaśnienia jego żywotnych interesów także w postępowaniu sądowym choćby jego żądanie okazało się nieuzasadnione (por. postan. SN z dn. 27.04.1971 I Pz 17/71, OSNC 1971\12\22 wyrok SN z dn. 14.06.2005 r. V CK 719/04, Lex nr 152455).

Ponadto na konieczność zastosowania przepisu art. 102 k.p.c. wskazuje również zła sytuacja materialna powódki, która utrzymuje się z niewysokiego świadczenia rehabilitacyjnego (ok. 1100-1200 zł), posiada niepełnosprawnego syna uzyskującego rentę socjalną w kwocie 800 zł, a mąż powódki także jest na rencie w wysokości 800 zł.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.