Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie X Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2016 r. w Gorzowie Wielkopolskim

sprawy z powództwa M. A.

przeciwko Towarzystwu (...) ”WARTA” spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) ”WARTA” spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda M. A. kwotę 36.000 zł (trzydzieści sześć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami (od 1 stycznia 2016 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie) liczonymi od tej kwoty od dnia 17 marca 2015 r. do dnia zapłaty.

2.  Zasądza od pozwanego na rzecz powódki koszty procesu w kwocie 4.396,69 zł (cztery tysiące trzysta dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt dziewięć groszy), w tym kwotę 2.400 zł (dwa tysiące złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt X GC 1596/15

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu zwykłym

Powód M. A. wniósł pozew przeciwko pozwanej Towarzystwu (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 36.000 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 17 marca 2015 roku oraz kosztami postępowania. Uzasadniając żądanie pozwu powód wskazał, że w skutek uszkodzenia jego pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...) w wypadku komunikacyjnym, którego sprawca legitymował się umową ubezpieczenia OC zawartą z pozwaną, powód został pozbawiony możliwości korzystania z uszkodzonego pojazdu i na czas naprawy tego pojazdu wynajął od D. N. pojazd zastępczy. Samochód zastępczy był mu niezbędny z uwagi na prowadzoną działalność gospodarczą. Powód nie miał w dyspozycji żadnego wolnego pojazdu. W dniu 27 maja 2013 roku powód zgłosił pozwanej szkodę z tytułu poniesionych kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, co pozwana potwierdziła. Pomimo wezwania pozwanej do zapłaty kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, pozwana nie uregulowała należności.

Dnia 26 października 2015 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (sygn. akt X GNc 1822/15).

Pozwana Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W. wniosła sprzeciw, w którym zaskarżyła nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu sprzeciwu przyznała okoliczności zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd powoda marki B. (...) o nr rej. (...). Zakwestionowała jednak to, aby poniesione koszty najmu pojazdu zastępczego były niezbędne i aby zostały przez powoda faktycznie poniesione. Zdaniem pozwanej zastosowana przez powoda stawka najmu pojazdu zastępczego jest zawyżona i powód nie wykazał, aby odpowiadała ona średniej stawce najmu stosowanej na rynku lokalnym poszkodowanego. Zarzuciła również, że powód nie wykazał, aby wystąpiła konieczność wynajęcia przez niego pojazdu zastępczego i aby nie posiadał innego pojazdu, którym mógłby zastąpić pojazd uszkodzony. Poza tym powód błędnie przyjął za uzasadniony okres najmu pojazdu odpowiadający całkowitemu okresowi pozostawania uszkodzonego samochodu w warsztacie, kiedy uzasadniony jest jedynie okres najmu równy okresowi przeprowadzania faktycznej naprawy. Warsztat dopuścił się przy tym opóźnienia w naprawie, za które pozwana nie może odpowiadać. Pozwana zakwestionowała moc dowodową dokumentacji załączonej do pozwu wskazując, iż są to jedynie dokumenty prywatne. Zdaniem pozwanej nieuzasadnione jest żądanie odsetkowe wysnute przez powoda. Odsetki powinny być liczone bowiem od dnia następnego po dniu wydania orzeczenia sądowego w sprawie.

Powód w dalszym piśmie procesowym podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Wskazał przy tym, iż na okres naprawy pojazdu miało wpływ postępowanie pozwanej, która zwlekała z wypłatą na rzecz powoda odszkodowania za uszkodzenie pojazdu, co uniemożliwiało sfinalizowanie naprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 4 października 2012 roku miał miejsce wypadek komunikacyjny, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd będący własnością M. A. marki B. (...) o nr rej. (...), a sprawca tego wypadku, kierujący pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...), legitymował się umową ubezpieczenia zawartą z Towarzystwem (...) spółką akcyjną z siedzibą w W.. Poszkodowany zgłosił pozwanej szkodę dnia 5 października 2012 roku.

Dowód:

−

Kopia dowodu rejestracyjnego k. 24-31,

−

Dokumentacja zgromadzona w aktach szkody k. 69-71,

−

Zeznania świadka P. A. k. 101-103,

−

Zeznania świadka C. S. k. 103-104,

−

Przesłuchanie powoda M. A. k. 119-122.

Uszkodzony pojazd nie był zdatny do jazdy. Powód przekazał go do (...) i M. (...) w S. celem naprawy.

Dnia 9 października 2012 roku pozwana ustaliła koszty naprawy pojazdu na kwotę 11.284,89 zł brutto. Kilka dni później (...) w S. ustalił koszty naprawy pojazdu na kwotę 39.201,10 zł brutto.

Pismem z dnia 5 października 2012 roku pozwana wezwała powoda do uzupełnienia dokumentacji (polisy sprawcy, dowodu rejestracyjnego i prawa jazdy) celem weryfikacji roszczenia odszkodowawczego za uszkodzenie pojazdu powoda. Pismem z dnia 10 października 2012 roku pozwana wezwała powoda o przedłożenie kolejnych dokumentów (kopii dowodu osobistego, kopii prawa jazdy osoby kierującej pojazdem, oryginału oświadczenia z miejsca zdarzenia).

Dowód:

−

Dokumentacja zgromadzona w aktach szkody k. 69-71,

−

Przesłuchanie powoda M. A. k. 119-122.

Przed wypadkiem z dnia 4 października 2012 roku M. A. wykorzystywał pojazd codziennie do wykonywania czynności związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą. Świadczy on usługi budowalne na terenie całej Polski. Często wyjeżdża na negocjacje do Niemiec. Oprócz uszkodzonego pojazdu powód posiadał jeszcze trzy pojazdy, które były wykorzystywane przez rodzinę powoda oraz jego pracowników w związku z prowadzoną wspólnie z powodem działalnością gospodarczą. Pojazd marki M. (...) nr rej. (...) był używany przez C. S. – pracownika powoda – do wykonywania obowiązków pracowniczych (odbiór materiałów, wyjazdy na miejsce budowy) w okresie od października 2012 roku do lutego 2013 roku. Pojazd marki M. (...) nr rej. (...) był używany w okresie od października 2012 roku do lutego 2013 roku przez E. H. (obecnie A.) – pracownicę powoda – do wykonywania obowiązków pracowniczych. Pojazd marki L. nr rej. (...) był wykorzystywany przez P. A. – małżonkę powoda – do prowadzenia działalności gospodarczej (negocjacje w sprawie zakupu materiałów budowlanych, dojazd na pocztę, do urzędów) w okresie od października 2012 roku do lutego 2013 roku.

Dowód:

−

Kopia dowodu rejestracyjnego k. 24-31,

−

Oświadczenia k. 33-35,

−

Umowy o pracę k. 38-40,

−

Zeznania świadka P. A. k. 101-103,

−

Zeznania świadka C. S. k. 103-104,

−

Zeznania świadka D. N. k. 116-117,

−

Zeznania świadka E. A. k. 118-119,

−

Przesłuchanie powoda M. A. k. 119-122.

Dnia 10 października 2012 roku poszkodowany M. A. zawarł z D. N. umowę najmu samochodu. Przedmiotem najmu był samochód marki B. model 740. Strony ustaliły czynsz w kwocie 9.000 zł za miesiąc najmu, czyli stawkę 300 zł za dobę. Pojazd został wynajęty w opcji bez limitu kilometrów. Umowa została zawarta na okres od 10 października 2012 roku do dnia 10 listopada 2012 roku.

Dowód:

−

Umowa z aneksem k. 15-17,

−

Dowód wpłaty k. 32,

−

Zeznania świadka P. A. k. 101-103,

−

Zeznania świadka D. N. k. 116-117,

−

Zeznania świadka E. A. k. 118-119,

−

Przesłuchanie powoda M. A. k. 119-122.

Pismem z dnia 19 października 2012 roku pozwana informowała powoda o tym, iż nadal prowadzi postępowania wyjaśniające i wezwała powoda o dostarczenie kolejnych dokumentów.

Dowód:

−

Dokumentacja zgromadzona w aktach szkody k. 69-71.

Aneksem z dnia 10 listopada 2012 roku strony umowy najmu z dnia 10 października 2012 roku, na podstawie którego przedłużyły okres obowiązywania umowy najmu do czasu naprawy pojazdu uszkodzonego.

Dowód:

−

Umowa z aneksem k. 15-17,

−

Zeznania świadka P. A. k. 101-103,

−

Zeznania świadka D. N. k. 116-117,

−

Przesłuchanie powoda M. A. k. 119-122.

Pismem z dnia 15 listopada 2012 roku pozwana poinformowała powoda o odmowie przyznania odszkodowania za uszkodzenie pojazdu powoda z powodu braku przesłanek do uznania odpowiedzialności za wypadek kierującego pojazdem marki F. (...) nr rej. (...).

Dowód:

−

Dokumentacja zgromadzona w aktach szkody k. 69-71.

Powód przekazał uszkodzony pojazd do naprawy do prywatnego warsztaty w P.. Samodzielnie pokrył koszty naprawy. Naprawa została zakończona dnia 10 lutego 2013 roku.

Dnia 10 lutego 2013 roku powód zapłacił D. N. kwotę 36.000 zł tytułem kosztów najmu samochodu zastępczego marki B. nr rej. (...) w okresie od października 2012 roku do lutego 2013 roku.

Dowód:

−

Umowa z aneksem k. 15-17,

−

Kopia dowodu rejestracyjnego k. 24-31,

−

Dowód wpłaty k. 32,

−

Oświadczenia k. 33-35,

−

Umowy o pracę k. 38-40

−

Zeznania świadka D. N. k. 116-117,

−

Przesłuchanie powoda M. A. k. 119-122.

Pismem z dnia 2 kwietnia 2013 roku pozwane Towarzystwo (...) poinformowało powoda o przyznaniu na jego rzecz odszkodowania za uszkodzony pojazd marki B. (...) nr rej. (...) w kwocie 14.010,40 zł.

Powód nie zgadzając się z decyzją pozwanej pismem z dnia 27 maja 2013 roku złożył odwołanie od decyzji z dnia 2 kwietnia 2013 roku i wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 37.265,15 zł, w tym kwoty 25.190,70 zł tytułem reszty kosztów naprawy pojazdu, kwoty 1.002,45 zł kosztów rozbrojenia pojazdu i sporządzenia kalkulacji naprawy i opłaty parkingowej oraz kwoty 11.070 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Pismem z dnia 28 czerwca 2013 roku Towarzystwo poinformowało poszkodowanego o przyznaniu dopłaty do odszkodowania za demontaż uszkodzonego pojazdu w kwocie 320 zł netto.

Pismem z dnia 11 lutego 2015 roku M. A. wezwał Ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 61.873,15 zł, w tym kwoty 25.190,70 zł, kwoty 36.000 zł i 682,45 zł.

Dowód:

−

Korespondencja stron k. 18-23.

Dnia 23 marca 2015 roku M. A. zawarł z Towarzystwem (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. ugodę, na podstawie której Towarzystwo (...) zobowiązało się zapłacić na rzecz poszkodowanego kwotę 16.000 zł tytułem odszkodowania za szkodę o nr (...) powstałą w dniu 4 października 2012 roku w pojeździe marki B. nr rej. (...). Poszkodowany M. A. oświadczył, iż kwota ta wraz z wpłaconą wcześniej kwotą 14.010,40 zł zaspokoją w pełni wszelkie jego roszczenia wobec Towarzystwa (...) za szkodę z dnia 2 października 2012 roku z wyłączeniem roszczeń o zwrot kosztów wynajmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

−

Ugoda k. 41.

Odpowiadając na wezwanie do zapłaty powoda z dnia 11 lutego 2015 roku Towarzystwo pismem z dnia 31 marca 2015 roku poinformowało M. A. o tym, iż w celu zbadania zasadności żądania prowadzi postępowanie wyjaśniające. O prowadzeniu postępowania wyjaśniającego pozwana poinformowała powoda również pismem datowanym na dzień 12 maja 2015 roku.

Pozwane Towarzystwo nie uregulowało kwoty 16.000 zł, której obowiązek zapłaty wynikał z zawartej dnia 23 marca 2015 roku ugody, ani kwoty dochodzonej przez powoda w postępowaniu przedsądowym tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pismem z dnia 19 czerwca powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 16.000 zł tytułem zobowiązania wynikającego z zawartej dnia 23 marca 2015 roku ugody oraz zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwana w odpowiedzi na to wezwanie, pismem z dnia 31 lipca 2015 roku, wezwała powoda do uzupełnienia dokumentacji dotyczącej najmu pojazdu zastępczego o umowę najmu pojazdu oraz fakturę wystawioną na rzecz poszkodowanego.

Dowód:

−

Korespondencja stron k. 42-45.

W realiach sprawy, uwzględniając okres likwidacji szkody, czas naprawy pojazdu powoda powinien wynosić 127 dni.

Po kolizji z dnia 4 października 2012 roku jak również w okresie oczekiwania na dostarczenie części zamiennych, nie było możliwe korzystanie z uszkodzonego pojazdu.

Technologiczny okres naprawy, przy ustalonej kwalifikacji uszkodzeń wynosił 9 dni roboczych.

Średnia stawka dzienna wynajęcia pojazdu klasy B. (...) w wariancie bez limitu kilometrów, bez VAT, z wykupionym udziałem własnym w szkodach wynosiła 537,71 zł w VI kwartale 2012 roku i w I kwartale 2013 roku. Stawka, za którą powód wynajął pojazd zastępczy (300 zł/dobę) była niższa od stawki średniej występującej na rynku lokalnym.

Dowód:

−

Opinia nr (...) z dnia 14 czerwca 2016 r. k. 128-134,

−

Opinia uzupełniająca nr MS- (...) k. 161-162.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione.

W rozpoznawanej sprawie powód dochodził od pozwanej określonej w pozwie kwoty tytułem zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. Okolicznością bezsporną w rozpoznawanej sprawie były okoliczności uszkodzenia pojazdu, zgłoszenia szkody i odpowiedzialność za przedmiotową szkodę. Spór dotyczył tego, czy wynajęcie przez powoda pojazdu zastępczego w okolicznościach rozpoznawanej sprawy było uzasadnione. Kwestionowane przez pozwaną były również: zastosowany przez powoda okres najmu i ustalona przez niego wysokość stawki najmu.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia sądu stanowiły przepisy art. 822 k.c. i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003r. Nr 124, poz. 1152) w zw. z art. 436§2 k.c. i art. 415 k.c. oraz art. 361 § 2 k.c. i 363 § 1 i 2 k.c.

Zgodnie z dyspozycją art. 822 k.c. „przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia”(§1). Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (§4). Stosownie natomiast do treści art. 34 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych „z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia”. Stosownie do treści art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Powód domagał się zasądzenia od pozwanej na jego rzecz kwoty stanowiącej koszty najmu pojazdu ustalone przez powoda w kwocie 36.000 zł. Powód wynajmował pojazd w okresie 4 miesięcy, od dnia 10 października 2012 roku do dnia 10 lutego 2012 roku, za kwotę 9.000 zł tytułem miesięcznego czynszu.

Pozwana kwestionowała nie tylko wysokość roszczenia, ale i potrzebę wynajmu pojazdu przez poszkodowanego. Jej zdaniem M. A. nie wykazał konieczności wynajmu pojazdu zastępczego i tego, że nie posiadał żadnego pojazdu w dyspozycji, który mógłby zastąpić uszkodzony pojazd.

Jak przyjmuje się w orzecznictwie, aktualny stan rozwoju stosunków społecznych, gospodarczych, powszechne korzystanie z pojazdu mechanicznego czyni używanie pojazdów mechanicznych stałym i nieodzownym elementem egzystencji społecznej, a najem zastępczego pojazdu mechanicznego ma zapewnić poszkodowanym taki komfort przejazdu w życiu codziennym jak przed zaistnieniem szkody (uchwała SN z dnia 17 listopada 2011 r. III CZP 05/11). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 listopada 20002 roku wydanym w sprawie sygn. akt. V CKN 1397/00 i w uchwale z dnia 29 października 2013 r. wydanej w sprawie sygn. akt. III CZP 80/13 uznał zasadność zwrotu czynszu najmu pojazdu zastępczego pozostającego w związku przyczynowym ze szkodą jedynie w okresie naprawy celowej i koniecznej do przywrócenia stanu pojazdu sprzed wypadku, a w przypadku szkody całkowitej do czasu, w którym poszkodowany może nabyć analogiczny co przed wypadkiem pojazd (poza szczególnymi wyjątkami, które od tej zasady mogą odbiegać). Szkodę majątkową stanowią wówczas wydatki poniesione przez poszkodowanego lub niezapłacone, ale wymagalne w okresie naprawy pojazdu albo przez okres niezbędny do nabycia nowego samochodu, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

Sąd nie podzielił argumentacji strony pozwanej sprowadzającej się do uznania, że powód nie uzasadnił konieczności wynajmu pojazdu. Powód wykorzystywał pojazd codziennie do wykonywania czynności związanej z prowadzoną działalności gospodarczej. Posiadał co prawda inne pojazdy osobowe, jednak każdy z nich był wykorzystywany do codziennego wykonywania działalności gospodarczej przez rodzinę powoda oraz wykonywania zatrudnionych przez zatrudnionych u powoda pracowników. Zakres prowadzonej aktywności w sferze zawodowej - biznesowej powoda jest szeroki. Powód prowadzi firmę budowlaną o zasięgu ogólnopolskim, jest przedstawicielem producenta okien, a także wraz z małżonką sprowadza używane meble i inne artykuły zagranicy, które następnie zbywa na terenie Polski. W tym kontekście należy oceniać twierdzenia powoda dotyczące użytkowania pozostałych jego samochodów osobowych przez członków jego rodziny oraz pracowników. Pozwana poza nie uzasadnionym zarzutem o możliwości korzystania przez powoda z innego pojazdu nie naprowadziła na tą okoliczność żadnego dowodu. Sąd nie miał podstaw do zakwestionowania zeznań zawnioskowanych w sprawie świadków, którzy zgodnie z twierdzeniami powoda potwierdzili w jakich celach używane były poszczególne osobowe samochody poszkodowanego. Sąd w powyższym stanowisku nie znalazł luki, która mogłaby doprowadzić Sąd do przekonania, że co najmniej jeden z posiadanych przez powoda samochodów mógł być przez niego użytkowany w okresie wyłączenia z eksploatacji jego uszkodzonego samochodu.

Jak wynika z treści dokumentów zgromadzonych w postępowaniu, zeznań świadków i powoda oraz treści opinii biegłego sądowego niezbędny i celowy okres naprawy pojazdu przypadku będącym przedmiotem postępowania wyniósł 127 dni. Na tak długi okres naprawy pojazdu miało wpływ działanie pozwanej w toku postępowania likwidacyjnego. Samo zdarzenie miało miejsce dnia 4 października 2012 roku, a dnia następnego poszkodowany zgłosił szkodę w pojeździe. Pozwana dokonała pierwszych oględzin dnia 8 października 2012 roku, a drugich – 22 października 2012 roku. Dnia 15 listopada 2015 roku pozwana odmówiła powodowi przyznania odszkodowania z tytułu uszkodzenia pojazdu. W tym czasie niezdatny do jazdy pojazd oczekiwał na podjęcie naprawy warsztacie Dealer B. i M. (...) w S.. Pozwana odmawiała przyznania odszkodowania pomimo odwoływania się powoda. Po trzech miesiącach oczekiwania na przyznanie odszkodowania za uszkodzenie pojazdu powód dnia 22 stycznia 2013 roku zrezygnował z naprawy pojazdu w autoryzowanym warsztacie, ponieważ nie miał środków finansowych na ich pokrycie. Od dnia 4 października 2012 roku do dnia 22 stycznia 2013 roku upłynęło 110 dni. Na okres niezbędny i celowy okres najmu pojazdu zastępczego składały się jeszcze 3-4 dni robocze na zamówienie materiałów, technologiczny czas naprawy w ilości 6 dni roboczych, prace lakiernicze – 2 dni i czas potrzebny na wysuszenie powłoki lakierniczej – dzień. Po zsumowaniu cały ten okres wyniósł 127 dni.

Mając na uwadze powyższe ustalenia przyjąć należało, iż uzasadniony okres najmu pojazdu, powinien wynieść 127 dni.

W okolicznościach niniejszej sprawy należy mieć na uwadze nie tyle niezbędny okres technologiczny na naprawę samochodu, ale postawę strony pozwanej w toku postępowania likwidacyjnego. W przekonaniu Sądu stanowisko Towarzystwa (...) pozostawało w adekwatnym zawiązku przyczynowym z zakresem powstałej szkody. Pierwsza pozytywna decyzja pozwanej o przyznaniu odszkodowania zapadła dopiero w dniu 2 kwietnia 2013 r. W okresie poprzedzającym strona pozwana kwestionowała okoliczności zdarzenia i na tej podstawie odmawiała wypłaty odszkodowania. W tym kontekście Sąd nie może podzielić zarzutu pozwanej o braku współdziałania powoda przy minimalizacji szkody, które miałoby polegać na zaniechaniu naprawy samochodu i oczekiwaniu na odszkodowanie, które niewątpliwie by nadeszło (k. 171). Po pierwsze, koszt wynajęcia samochodu zastępczego przez powoda był niższy niż gdyby wynajął samochód zastępczy o porównywalnej klasie do samochodu uszkodzonego w firmie specjalizującej się w wynajmowaniu samochodów. Po drugie, okres najmu zakończył się 10 lutego 2013 r., natomiast pozwana swoje dotychczasowe negatywne stanowisko zmieniła dopiero decyzją z dnia 2 kwietnia 2013 r. Po trzecie, pozwana nie wykazała, że powód posiadał środki na naprawę samochodu uszkodzonego. Po czwarte, powód miał prawo oczekiwać z naprawą samochodu do czasu zmiany stanowiska Ubezpieczyciela, albowiem naprawa samochodu w okresie w którym pozwana kwestionowała swoją odpowiedzialność mogłaby doprowadzić do takiej sytuacji, w której powód po naprawie samochodu mógłby się narazić na zarzut pozwanej nie wykazania, że szkoda powstała w okolicznościach, które spowodowały szkodę w pojeździe (np. z powodu braku możliwości wykonania ponownych oględzin samochodu).

Zgodnie z treścią opinii biegłego sądowego M. M. stawka ustalona w umowie w wysokości 9.000 zł za miesiąc najmu dla pojazdu B. (...) nie jest stawką zawyżoną. Biegły ustalił bowiem, że średnia stawka dobowa na rynku (...) dla pojazdu klasy B. (...) w wariancie bez limitu kilometrów, bez VAT, z wykupionym udziałem własnym w szkodach wynosiła 537,71 zł w IV kwartale 2012 roku i w I kwartale 2013 roku.

Mając na uwadze okoliczności rozpoznawanej sprawy i ustalenia poczynione w toku postępowania dowodowego, stwierdzić należy, iż zarówno okres najmu pojazdu zastępczego wskazany przez powoda, jak i wysokość zastosowanej przez niego stawki, mieszczą się w zakresie ustalonym przez biegłego sądowego. Odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu przy przyjęciu okresu najmu i stawki czynszu najmu ustalonych przez biegłego sądowego, mogło wynieść 68.289,17 zł (127 x 537,71 zł = 68.289,17 zł) netto.

Ustosunkowując się do opinii biegłego pozwana wskazała, że koszt najmu winien być niższy w przypadku wynajęcia samochodu z możliwością rozliczenia miesięcznego – czynszowego. Biegły w ocenie Sądu w sposób przekonywujący wskazał, że przy wynajmie pojazdów luksusowych – klasy premium, stawki za wynajem krótkoterminowy oscylują w granicach od 500 do 800 zł. Natomiast przy wynajmie długoterminowym - rozliczanym miesięcznie, biorąc także pod uwagę zasad doświadczenia życiowego, stawki są ustalane indywidualnie. Biegły zaznaczył, że w przypadku samochodów luksusowych rzadkością jest wynajmowanie samochodów w wariancie długoterminowym.

W kontekście powyższych ustaleń zauważyć należy, że powód zawarł z D. N. umowę, w której stawka dzienna wynosiła 300 zł. A zatem niewątpliwie zawierała w sobie ten element obniżenia ceny wynikający z negocjacji pomiędzy kontrahentami. Brak jest jakichkolwiek racjonalny podstaw do przyjęcia, że stawka ta mogłaby być jeszcze niższa.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał za uzasadnione żądanie powoda o zasądzenie od pozwanej kwoty 36.000 zł tytułem kwoty odszkodowania z tytułu uszkodzenia pojazdu.

O odsetkach od należności głównej Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z tymi przepisami jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Sąd miał na uwadze, iż zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Powyższe poniekąd koresponduje z treścią art. 817 § 1 i 2 k.c., w myśl którego ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe.

Powyższe przepisy determinują moment wymagalności roszczenia powoda. Podkreślić można, iż w orzecznictwie wyrażono pogląd (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2011 r. V CSK 38/11, LEX nr 1129170), iż ratio legis art. 14 ustawy z 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, podobnie jak i art. 817 k.c., opiera się na uprawnieniu do wstrzymania wypłaty odszkodowania w sytuacjach wyjątkowych, gdy istnieją niejasności odnoszące się do samej odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości szkody. Ustanawiając krótki termin spełnienia świadczenia ustawodawca wskazał na konieczność szybkiej i efektywnej likwidacji szkody ubezpieczeniowej. Po otrzymaniu zawiadomienia o wypadku ubezpieczyciel – jako profesjonalista korzystający z wyspecjalizowanej kadry i w razie potrzeby z pomocy rzeczoznawców – obowiązany jest do ustalenia przesłanek swojej odpowiedzialności, czyli samodzielnego i aktywnego wyjaśnienia okoliczności wypadku oraz wysokości powstałej szkody. Nie może też wyczekiwać na prawomocne rozstrzygnięcie sądu. Bierne oczekiwanie ubezpieczyciela na wynik toczącego się procesu naraża go na ryzyko popadnięcia w opóźnienie lub zwłokę w spełnieniu świadczenia odszkodowawczego. Rolą sądu w ewentualnym procesie może być jedynie kontrola prawidłowości ustalenia przez ubezpieczyciela wysokości odszkodowania. Mając na uwadze, że powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 36.000 zł pismem z dnia 11 lutego 2015 roku, które zostało doręczone pozwanej dnia 16 lutego 2015 roku, przyjąć należało, iż od tego czasu mogła zgłoszonemu roszczeniu uczynić zadość. Odsetki zostały zasądzone, z uwzględnieniem przywołanej regulacji, zgodnie z żądaniem pozwu tj. od dnia 17 marca 2015 roku.

Tak rozumując Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji orzeczenia.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o treść przedłożonych do akt dowodów z dokumentów, zeznania świadków P. A., C. S., D. N. i E. A. oraz przesłuchania powoda M. A.. Sąd nie miał podstaw, by odmówić wiarygodności dokumentom, a ich autentyczność nie była kwestionowana. Zeznania świadka oraz reprezentanta strony pozwanej nie pozostawały w sprzeczności z resztą materiału dowodowego i należało uznać je za wiarygodne.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w 108 § 1 zd. 1 k.p.c. w związku z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Zgodnie z powołanym art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Sąd zważył, iż powód wygrał sprawę. Na poniesione przez powoda koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 2.400 zł, ustalone na podstawie § 6 pkt 5 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, kwota 1.800 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz kwota 179,69 zł tytułem wykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego. Z uwagi na powyższe, Sąd w punkcie 2 sentencji wyroku, zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.396,69 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.