Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący:SSO Anna Budzyńska

Sędziowie:SO Agnieszka Woźniak

SR del. Patrycja Baranowska (spr.)

Protokolant:stażysta Patrycja Predko

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2013 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka Jawna K. i S-ka w G.

przeciwko M. J.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 22 maja 2013 roku, sygnatura akt V GC 12/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 600 zł (sześciuset złotych) tytułem kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.

SSR del. Patrycja Baranowska SSO Anna Budzyńska SSO Agnieszka Woźniak

Sygn. akt VIII Ga 303/13

UZASADNIENIE

W dniu 03.01.2013 r. powódka (...) Spółka Jawna K. i s-ka z siedzibą w G. W.. złożyła pozew przeciwko M. J. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. J. w G. W.. o zapłatę 5.285,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11.09.2012 r. od kwoty 1.1966,66 zł, od 11.10.2012 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1970,49 zł do dnia zapłaty, od dnia 13.11.2012 r. od kwoty 921,87 zł do dnia zapłaty, od dnia 27.11.2012 r. od kwoty 383,76 zł do dnia zapłaty, od dnia 11.12.2012 r. od kwoty 41,83 zł do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego żądania powódka podała, że dochodzi zapłaty tytułem zaległości za najem lokalu przy ul. (...) w G. W.., opiewającej na kwotę 5.285,00 zł wynikającej z faktur VAT nr (...) z dnia 04.09.2012 r., (...) z dnia 02.10.2012 r., (...) z dnia 02.11.2012 r., (...) z dnia 19.11.2012 r., (...) z dnia 05.12.2012 r. Umowa najmu została zawarta z powódką w dniu 01.04.2008 r. i była wielokrotnie aneksowana. Powódka wskazała, iż powyższa kwota nie została uregulowana w terminie a w związku z tym powódka wypowiedziała pismem z dnia 13.11.2012 r. umowę najmu.

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew.

Na rozprawie w dniu 15 maja 2013 roku pełnomocnik pozwanego wskazał, iż pozwany nie uznaje powództwa i kwestionuje dokonane wyliczenie. Pełnomocnik złożył wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron.

Wyrokiem z dnia 22 maja 2013 roku Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim uwzględnił powództwo w całości i zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 250,00 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych oraz kwotę 1.217,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Rozstrzygnięcie swoje Sąd oparł na ustaleniu, że pozwany M. J. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. J. w G. W.. w dniu 01.04.2008 r. zawarł z powódką (...) Spółka Jawna K. i s-ka z siedzibą w G. W.. umowę najmu lokalu użytkowego, znajdującego się w G. W.. przy ul. (...) o powierzchni 56 m ². Zgodnie z tą umową czynsz najmu wynosił 1.052 zł plus podatek VAT. Dnia 5.05.2008 r. aneksem do umowy kwota czynszu wzrosła do 1.529,50 zł plus VAT. Aneksem z dnia 05.08.2008 r. umowę zawarto na czas nieokreślony. Kolejnymi aneksami z dnia 06.10.2008 r. kwotę podwyższono do 1.729,50 zł plus VAT, 27.04.2009 r. zastrzeżono karę 200 zł za stwierdzenie watowania bezpieczników i naprawę w przypadku zwarcia energii elektrycznej, 28.10.2011 r. kwotę podwyższono do 2.269,50 zł plus VAT, oraz aneksem z dnia 30.04.2012 r. zmieniono warunki wypowiedzenia umowy najmu. Pismem z dnia 27.03.2012 r. powódka poinformowała pozwanego, iż w związku z wypowiedzeniem umowy najmu na części wynajmowanej powierzchni od dnia 01.04.2012 r. obowiązuje zapis zawarty w aneksie nr (...) tj. czynsz w wysokości 1529,50 zł plus VAT.

Sąd ustalił, iż powódka wystawiła obciążające pozwanego faktury: nr (...) z dnia 04.09.2012 r. na kwotę 1966,66 zł, (...) z dnia 02.10.2012 r. na kwotę 1970,49 zł, (...) z dnia 02.11.2012 r. na kwotę 1.979,08 zł, która została skorygowana o kwotę 1.057 zł fakturą nr (...) z dnia 13.11.2012 r. i do zapłacenia pozostało 921,87 zł. Ponadto wystawiono faktury o nr (...) z dnia 19.11.2012 r. na kwotę 383,76 zł oraz (...) z dnia 05.12.2012 r. na kwotę 41,83 zł. Łączna kwota z powyższych faktur opiewa na 5.284,61 zł.

Kwoty wynikające z powyższych faktur nie zostały uiszczone w terminie. Powódka wezwała pozwanego do zapłaty pismem z dnia 30.10.2012 r. oraz z dnia 13.11.2012 r.. W związku z tym, iż pozwany nie uiścił po wezwaniach żądanej kwoty, powódka pismem z dnia 13.11.2012 r. na podstawie § 8 pkt. 1 umowy najmu z dnia 01.04.2008 r., ze zmianą wynikającą z aneksu nr (...) z dnia 30.04.2012 r., wypowiedziała umowę najmu. Poinformowała pozwanego, że od dnia 14.11.2012 r. będzie naliczana opłatę za bezumowne korzystanie z lokalu użytkowego w wysokości 1.560 zł miesięcznie plus VAT. Nieruchomość została wydana powódce w dniu 19.11.2012 r.

Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd uznał powództwo za uzasadnione w całości.

Przystępując do rozważań Sąd wskazał, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące umowy najmu oraz umowy najmu lokalu użytkowego z dnia 01.04.2008 r. Sąd powołał art. 659 § 1 k.c. w zw. z 680 k.c. i wskazał, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Zgodnie z § 2 umowy z dnia 01.04.2008 r. wynajmujący (...) Spółka Jawna K. i s-ka oddał do używania lokal użytkowy wskazany w § 1 w/w umowy a najemca zobowiązał się przyjąć w najem lokal i plac postojowy. Zgodnie z § 5 najemca zobowiązał się do opłacenia czynszu, który zmieniany był aneksem nr (...), aneksem nr (...), aneksem nr (...) oraz wskutek wypowiedzenia najmu części lokalu zastosowanie znalazł aneks nr (...). Umowa zgodnie z aneksem nr (...) została zawarta na czas nieokreślony. Ponadto Sąd zaznaczył, że podstawą roszczenia jest również § 5 pkt 3 umowy, zgodnie z którym najemca zobowiązany był do opłat związanych z eksploatacją lokalu w tym również do uiszczania opłat za wywóz śmieci zgodnie z wystawioną fakturą.

Sąd stwierdził, iż pozwany nie wywiązał się z zobowiązania, poprzez nieopłacenie czynszu za 2 miesiące i 13 dni w łącznej kwocie 4.859,02 zł, w związku z czym powódka zgodnie § 8 pkt 1 w/w umowy i z aneksem nr (...) do w/w umowy była uprawniona do wypowiedzenia umowy najemcy. Zgodnie z art. 675 § 1 k.c. w zw. z § 8 pkt 3 umowy najemca zobowiązany jest do niezwłocznego wydania przedmiotu najmu w stanie niepogorszonym. W związku z tym, iż najemca nie wydał lokalu niezwłocznie a dopiero 19.11.2012 r. należy uznać, iż doszło do bezumownego korzystania z lokalu użytkowego.

Odnosząc się do kwoty roszczenia w świetle zabranych w sprawie dowodów z k. 34-40 Sąd uznał, iż sporne roszczenie opiewa na kwotę łączną 5.284,61 zł. Sąd wskazał, że postępowanie dowodowe w tym zakresie ograniczyło się do przedłożonych przez powódkę dokumentów, którym Sąd dał w pełni wiarę, jako że ich treść i autentyczność nie była podważana. Z treści dokumentów załączonych do pozwu wynika, iż pozwany był zobowiązany do uiszczenia kwoty 4.859,02 zł tytułem zapłaty za zaległy czynsz za 2 miesiące i 13 dni. Ponadto pozwany zgodnie z postanowieniami umowy zobowiązany jest do zapłaty kwoty 41,83 zł tytułem opłaty eksploatacyjnej za wywóz śmieci. W związku z tym, iż pozwany od 14.11 do 19.11 2012 r. korzystał bezumownie z lokalu, powódce należy się również odszkodowanie za bezumowne korzystanie z rzeczy w wysokości 383,76 zł, stanowiącej kwotę obliczoną proporcjonalnie do ilości dni, podczas których pozwany korzystał bezumownie z lokalu do wysokości czynszu miesięcznego. W przypadku bezumownego korzystania z lokalu wynagrodzenie za bezumowne korzystanie powinno zasadniczo odpowiadać wysokości umówionego czynszu ( vide. Wyrok SN z dnia 15 września 2005 r., sygn. akt II CK 61/05)

Z tych przyczyn Sąd uznał żądanie powódki opiewające na w/w kwotę za uzasadnione.

W świetle powyższych okoliczności Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki łączną kwotę 5.284,61 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia:

I.  11.09.2012 r. od kwoty 1966,66 zł do dnia zapłaty,

II.  11.10.2012 r. od kwoty 1970,49 zł do dnia zapłaty,

III.  13.11.2012 r. od kwoty 921,87 zł do dnia zapłaty,

IV.  27.11.2012 r. od kwoty 383,76 zł do dnia zapłaty,

V.  11.12.2012 r. od kwoty 41,83 zł do dnia zapłaty.

Jako podstawę naliczenia odsetek Sąd wskazał art. 481 §1 i 2 k.c. Za początkowy termin naliczania odsetek Sąd uznał 11.09.2012 r., 11.10.2012 r. dla dwóch pierwszych kwot oraz 11.12.2012 r. dla kwoty ostatniej z uwagi na treść § 5 umowy z dnia 01.04.2008 r., z godnie z którym pozwany zobowiązany był uiścić czynsz do 10 dnia każdego miesiąca, w związku z czym pozwany pozostawał w zwłoce od dnia następnego. Dla kwoty 921,87 zł termin zwłoki powstał od dnia wypowiedzenia najmu zgodnie z postanowieniem § 8 w/w umowy.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w zakresie kosztów procesu stanowiły art. 98 § 1 i 3 kpc. i § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Sąd uznał, iż powód wygrał niniejszy proces w całości, dlatego też należy mu się od pozwanego zwrot kwoty 250 zł tytułem kosztów procesu oraz kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 1.200 zł plus 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany. Pozwany zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w całości zarzucając Sądowi naruszenie prawa procesowego, tj. art. 207§6 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie stron w sytuacji, gdy strony dokonały wzajemnie ustnych uzgodnień w zakresie wysokości i terminów spłaty zadłużenia przez pozwanego, co w konsekwencji doprowadziło do poczynienia przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych. Skarżący wskazał również na naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów i poczynienie błędnych ustaleń faktycznych poprzez przyjęcie, że dochodzone przez stronę powodową należności są prawidłowe w sytuacji gdy w ocenie pozwanego dochodzone kwoty należności są nieprawidłowo naliczone, roszczenia powódki są już wymagalne w sytuacji, gdy strony umówiły się na inny sposób rozliczeń.

Podnosząc powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości wraz z zasądzeniem od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zasądzenie kosztów procesowych za instancję odwoławczą wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Ewentualnie skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu.

Pozwany złożył wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron na okoliczność wzajemnych uzgodnień co do wysokości zadłużenia pozwanego i terminów jego zapłaty względem

powódki.

W uzasadnieniu apelacji skarżący wywodził, iż wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron był bardzo istotny z uwagi na ustne ustalenia stron dotyczące wysokości zobowiązania pozwanego oraz terminów jego zapłaty. Z uwagi na fakt, że Sąd oddalił wskazany wniosek dowodowy strona pozwana nie mogła dowodzić wzajemnych uzgodnień stron, które były odmienne od tych wynikających z załączonych przez powódkę dokumentów.

Zdaniem skarżącego Sąd naruszył art. 233 k.p.c., gdyż odmawiając dopuszczenia dowodu z przesłuchania stron zmuszony był do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych ponieważ bazował na niezupełnym materiale dowodowym. Wskazana okoliczność powoduje, że Sąd I instancji naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów i poczynił błędne ustalenia faktyczne, przyjmując, że dochodzone przez stronę powodową należności są prawidłowe. Skarżący uzasadniał, iż zgodnie z wzajemnymi ustaleniami pozwany miał zapłacić powódce zupełnie inną kwotę niż dochodzona w niniejszym postępowaniu. Ponadto zgodnie z wzajemnymi ustaleniami pozwany miał dokonać zapłaty w późniejszym terminie, kiedy będzie posiadał wolne środki finansowe. Zatem zdaniem pozwanego roszczenie powódki nie stało się jeszcze wymagalne.

Strona powodowa złożyła odpowiedź na apelację, w której wniosła o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów zastępstwa adwokackiego za postępowanie apelacyjne w wysokości dwukrotności stawiki minimalnej.

Powódka podniosła, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy, logiczny niesprzeczny oraz w pełni adekwatny do zebranego w sprawie materiału dowodowego swobodnie, nie naruszając przepisów postępowania, tj. art. 233 k.p.c. dokonał analizy i ustalenia stanu faktycznego sprawy. Nie doszło również do naruszenia art. 207 §6 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c.. Powódka wskazała, iż wnioski dowodowe pozwanego były spóźnione, a nadto zaprzeczyła aby dokonywała jakichkolwiek ustaleń co do przedłużenia terminu zapłaty wymagalnych świadczeń.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Na wstępie rozważań wskazać należy, iż Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i na jego podstawie poczynił adekwatne do treści materiału procesowego ustalenia faktyczne. Ustalenia te Sąd odwoławczy przyjmuje za własne nie znajdując potrzeby ponownego ich szczegółowego prezentowania.

Ocena prawna dokonana przez Sąd pierwszej instancji również jest w pełni uzasadniona.

Strona skarżąca podniosła w apelacji jedynie zarzuty odnoszące się do naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa procesowego, a mianowicie art. 207§ 6 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. oraz art. 233 k.p.c..

Wszystkie te zarzuty okazały się nieuzasadnione.

Odnosząc się do pierwszego z przywołanych w apelacji zarzutów wskazać należy, iż Sąd Rejonowy podjął prawidłową decyzję procesową oddalając złożony na rozprawie w dniu 15 maja 2013 roku wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron.

Wniosek o przeprowadzenie powyższego dowodu winien być złożony już w odpowiedzi na pozew, czego pozwany zaniechał. Złożenie zaś wniosku dopiero na rozprawie słusznie uznane zostało przez Sąd rozpoznający sprawę w pierwszej instancji za spóźnione. Zgodnie bowiem z treścią art. 207 §6 k.p.c. sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Obecny na rozprawie pełnomocnik pozwanego w żaden sposób nie uprawdopodobnił braku winy strony w zaniechaniu złożenia odpowiedzi na pozew, w której to pozwany winien był przywołać dowody dla wykazania swoich racji w procesie. Nieuprawdopodobnienie braku winy po stronie pozwanego w złożeniu wniosków dowodowych w pierwszym piśmie procesowym jakim winna być odpowiedź na pozew powodowało, że wniosek złożony na rozprawie uznać należało za spóźniony w świetle cytowanego artykułu.

Przepis art. 207 §6 k.p.c. pozwala na przeprowadzenie spóźnionego wniosku dowodowego w dwóch sytuacjach, a mianowicie kiedy uwzględnienie spóźnionego dowodu nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Jest kwestą oczywistą, że odroczenie przez Sąd rozprawy w dniu 15 maja 2013 roku celem przeprowadzenia dowodu z przesłuchania stron prowadziłoby do zwłoki w rozpoznaniu niniejszej sprawy. Okoliczność ta eliminowała zaś możliwość dopuszczenia spóźnionego dowodu.

Wskazać również należy, iż nie zaszły w sprawie żadne wyjątkowe okoliczności, które uzasadniałyby odmienną decyzję Sądu w przedmiocie przeprowadzenia omawianego dowodu.

Wobec powyższego zarzut naruszenia przepisu art. 207 §6 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c., stanowiącym o okolicznościach, w których przeprowadzony może być dowód z przesłuchania stron okazał się chybiony.

Podkreślić również w tym miejscu należy, iż strona powodowa zarówno na rozprawie w dniu 15 maja 2013 roku jak i w odpowiedzi na apelację zakwestionowała stanowisko pozwanego o ustaleniach stron zmierzających do prolongaty terminu zapłaty wymagalnych świadczeń, czy o ustnych uzgodnieniach regulujących inny sposób wywiązania się pozwanego z zobowiązań wobec powódki. Tak więc pozwany w żaden sposób nie zdołał w niniejszym procesie obalić żądania powódki tak co do zasady jak i jego wysokości.

Na uwzględnienie nie zasługiwał również zarzut naruszenia art. 233 k.p.c.. Zgodnie z treścią tego przepisu sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Należy zaznaczyć, że fakt, iż określone dowody zostały ocenione niezgodnie z intencją skarżącego, nie oznacza naruszenia wskazanego wyżej przepisu. W orzecznictwie i literaturze wielokrotnie podkreślano, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 §1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd wywodząc wnioski faktyczne z przeprowadzonych dowodów, uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Jedynie bowiem takie błędy mogą być przeciwstawione kompetencji sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 §1 k.p.c. nie wystarcza samo stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, w jaki sposób sąd naruszył opisane kryteria ocenne konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając.

Sąd Okręgowy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela wyrażone w judykaturze stanowisko, zgodnie z którym jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wniosku logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo- skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00).

Mając na uwadze przedstawione powyżej rozważania, Sąd II instancji stwierdza, iż w niniejszej sprawie brak jest podstaw do skutecznego formułowania zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 233 §1 k.p.c.. Na takie okoliczności nie wskazał również skarżący w wywiedzionej apelacji. Uzasadnienie apelacji w części poświęconej zarzutowi naruszenia art. 233 k.p.c. zawiera bowiem jedynie stwierdzenie o nieprawidłowym naliczeniu kwot zaległości z tytułu czynszu najmu bez żadnego szerszego uzasadnienia. Skarżący w żadnej mierze nie podważył prawidłowości ustaleń Sądu pierwszej instancji w tym zakresie.

W tym stanie sprawy apelację pozwanego należało oddalić, co uczyniono w pkt I sentencji wyroku na podstawie art. 385 k.p.c..

Orzeczenie o kosztach procesu zapadło przy zastosowaniu art. 98 k.p.c., na mocy którego strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest do zwrotu przeciwnikowi celowych kosztów procesu.

Sąd rozpoznający apelację uznał, iż nakład pracy pełnomocnika strony powodowej, które to kryterium, winno decydować o przyznaniu wynagrodzenia w stawce wyższej niż minimalna, nie uzasadniał przyznania kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości. Orzekając o kosztach procesu w postępowaniu apelacyjnym obejmujących wynagrodzenie dla reprezentującego powódkę adwokata Sąd zastosował §6 pkt 4) i §13 ust. 1pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst. jedn. DZ.U. z 2013 r. poz. 461- wyciąg).

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

SSR del. Patrycja Baranowska SSO Anna Budzyńska SSO Agnieszka Woźniak