Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

13 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Ciechanowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Domurad - Wilkowska

Protokolant: Paulina Demkowska

przy udziale Prokuratora: Barbary Owczarek

po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2016r. w Ciechanowie sprawy:

P. Z. (1), urodzonego (...) w C., syna Z. i B. z domu N.

oskarżonego o to, że:

w dniu 19.10.2016r. w C. na ul. (...) będąc w stanie nietrzeźwości 0,71 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził pojazd mechaniczny samochód osobowy R. (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

ORZEKA:

1.  oskarżonego P. Z. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat;

3.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeka od oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 5000 (pięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

4.  na podstawie art. 43b k.k. orzeka podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie jego treści na tablicy ogłoszeń Sądu Rejonowego w Ciechanowie przez okres 7 (siedmiu) dni;

5.  zwalnia oskarżonego od opłaty, zaś pozostałe koszty sądowe w sprawie przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

II K 716/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 października 2016r. P. Z. (1) około godz. 20.00 przyjechał samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) do E. W. (1) na ul. (...) w C.. Razem pojechali na cmentarz a potem około godz. 22.00 do kolegi D. K. (1) na ul. (...). We troje udali się na ul. (...) do sklepu, gdzie E. W. (1) kupiła 3 butelki wódki po 100 gram i 3 piwa. Pojechali następnie w stronę G.. Tak gdzieś na parkingu pod zamkniętym sklepem zatrzymali się i w samochodzie wypili każdy po jednej butelce wódki i po jednym piwie. Stali pod sklepem około 30-40 minut. Następnie postanowili wracać do C..

(dowód – zeznania świadków E. W. k. 11-12, D. K. k. 8-9, częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 73v)

Samochodem nadal kierował P. Z. (1). Było już po północy. Wjeżdżając do miasta ul. (...) jechał on szybko i zjeżdżając z wiaduktu na ul. (...) utracił panowanie nad kierownicą i uderzył w latarnię na ul. (...). Po chwili na miejsce kolizji przyjechała Policja. P. Z. (1) został zbadany na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Urządzenie A. A 2.0 wskazało wyniki 0,71 mg/l, 0,64 mg/l i 0,61 mg/l (odpowiednio o godz. 00.29, 00.30 i 00.35) alkoholu w wydychanym powietrzu. Pasażerowie E. W. (1) i D. K. (1) także zbadani zostali na zawartość alkoholu z wynikami pozytywnymi, a także wszyscy troje zostali zatrzymani do wytrzeźwienia i wyjaśnienia

(dowód – zeznania świadków E. W. k. 11-12, D. K. k. 8-9, częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 16, 73v, protokoły badania trzeźwości k. 2,3,4, świadectwo wzorcowania k. 5, protokoły zatrzymania osoby k. 27,28,29)

Oskarżony ma (...) lat, posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest malarzem. Oskarżony aktualnie odbywa karę pozbawienia wolności do lutego 2019r., przed osadzeniem utrzymywał się z prac dorywczych w kwocie 1200 złotych miesięcznie, był zarejestrowany jako osoba bezrobotna. Oskarżony jest rozwiedziony. Ma jedno dziecko w wieku 9 lat, na które jest zobowiązany alimentacyjnie w kwocie 300 złotych. Oskarżony nie posiada majątku. Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany. Oskarżony nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. (oświadczenie oskarżonego k. 73, dane osobowo – poznawcze k. 26, karta karna k.22-24, odpisy wyroków k. 49-52,53,66-67)

Oskarżony P. Z. (1) w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył krótkie wyjaśnienia. Podał, że kierował samochodem i doprowadził do kolizji drogowej na ulicy (...), a samochód jest jego własnością. (k.16)

Podczas rozprawy głównej przed Sądem oskarżony także przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Potwierdził swoje depozycje z postępowania przygotowawczego. Odpowiadając na pytania oskarżony podał, że do kolizji doszło około godz. 23.00-24.00. Było wtedy ślisko i oskarżony uderzył w słup. Wskazał, że pił wódkę około trzy godziny wcześniej, ale nie pamięta ile jej wypił. Alkohol pił razem z E. W. (1) i D. K. (1). Jechał z ul. (...) do siebie do domu na ul. (...). (k. 73v)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu przyznanie się oskarżonego do popełniania zarzucanego mu czynu nie może budzić wątpliwości. Wina oskarżonego jest bowiem niewątpliwie potwierdzona także innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie.

W ocenie Sądu krótkie wyjaśnienia złożone przez oskarżonego zasługują na nadanie im waloru wiarygodności w przeważającej części. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wprost wskazał jaki alkohol i kiedy spożywał. Treść tych depozycji potwierdzona została dowodami z dokumentów. Sąd nie dał wiary jedynie temu twierdzeniu oskarżonego, iż jechał w dniu zdarzenia z ul. (...) do swojego domu. Jak wynika z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, wracali oni wraz z oskarżonym spod G. gdzie spożywali wcześniej alkohol pod sklepem siedząc w samochodzie. Dlatego też Sąd nie podzielił depozycji oskarżonego w tym zakresie.

Świadek E. W. (1) (k. 11-12) podała, że w dniu zdarzenia umówiła się z oskarżonym, że przyjedzie do niej swoim samochodem marki R. (...) o godz.20.00. Świadek wsiadła do samochodu oskarżonego na ul. (...). Oskarżony był sam. Najpierw pojechali na cmentarz, a potem na ul. (...) do kolegi D. K. (1). We troje pojechali na ul. (...), gdzie w sklepie świadek kupiła 3 butelki wódki po 100 gram i 3 piwa. Potem pojechali w stronę G.. Zatrzymali się przed G. pod sklepem, który był zamknięty. Tam wypili każdy po 100 gram wódki i jednym piwie. Stali tam około 30 – 40 minut. Potem postanowili wracać do C.. Samochodem kierował oskarżony. Świadek podała, że pamięta iż jechali szybko i do C. wjeżdżali ul. (...). Gdy zjeżdżali z wiaduktu oskarżony utracił panowanie nad kierownicą i uderzył w latarnię na ul. (...). Po chwili na miejsce przyjechała Policja. Świadek dodała, że po kolizji nie pili żadnego alkoholu.

Świadek D. K. (1) (k.8-9) podał z kolei, iż po godz. 22.00 przyjechali po niego samochodem R. (...) oskarżony i E. W.. Samochodem kierował P. Z.. Najpierw pojechali do sklepu na ul. (...). Tam E. W. kupiła 3 butelki wódki po 100 gram i 3 piwa. Pojechali w stronę G. i stali gdzieś przy sklepie. Alkohol wypili w samochodzie, każdy po jednej wódce i piwie. Jak wracali do C. samochodem także kierował oskarżony. Było około północy. Świadek podał, że wjeżdżając ul. (...) do miasta jechali bardzo szybko. Gdy zjeżdżali z wiaduktu w coś uderzyli. Świadek stracił przytomność. Gdy się ocknął na miejscu była ochrona i Policja. Wszyscy zostali zatrzymani. Świadek także dodał, że po kolizji nie pili alkoholu.

Sąd dał wiarę wskazanym powyżej świadkom. Podkreślić należy, iż zeznania świadków są ze sobą całkowicie zbieżne. Charakteryzują się nadto nagromadzeniem szczegółów i logicznością wypowiedzi. Świadkowie ci w sposób precyzyjny zeznali o zdarzeniu z dnia 19 października 2016r. Bez żadnych wątpliwości stwierdzili, że to oskarżony kierował pojazdem, podali jaki spożywał alkohol i w jakiej ilości, nadto iż wjeżdżając samochodem do miasta od strony G. jechał bardzo szybko, utracił panowanie nad pojazdem i uderzył w latarnię. Ponadto jako osoby całkowicie obce dla oskarżonego, świadkowie ci nie mieli jakichkolwiek podstaw aby bezpodstawnie go pomawiać i narażać się na odpowiedzialność karną z tego tytułu. Zeznania tych świadków są więc zdaniem Sądu relacją z wydarzeń z przedmiotowego dnia.

Sąd ocenił nadto jako wiarygodne pozostałe dokumenty zgromadzone i ujawnione w sprawie, uznając iż są one jednoznaczne i pełne, a w toku postępowania nie zgłaszano również zastrzeżeń co do ich treści.

Podsumowując analizę materiału dowodowego dotyczącego czynu przypisanego oskarżonemu podkreślić należy, iż w ocenie Sądu wina P. Z. (1) została w pełni udowodniona, a zgromadzone dowody w sposób kompleksowy i uzupełniający się przedstawiają jednolitą i nie budzącą wątpliwości wersję wydarzeń.

Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 178 a § 1 kk. Sam fakt prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości pociąga za sobą odpowiedzialność z tego przepisu, chociażby pojazd był prowadzony prawidłowo i kierujący nie sprowadził konkretnego niebezpieczeństwa. Bez znaczenia jest tu także odcinek drogi jaki przejechał oskarżony. Przepis ten penalizuje bowiem prowadzenie pojazdu, nie oznacza to pokonania jakiegoś dłuższego odcinka drogi, ale już wprawienie pojazdu w ruch i podjęcie jazdy jest równoznaczne z jego prowadzeniem, wystarczy więc już samo ruszenie pojazdem z miejsca.

Oskarżony prowadząc pojazd mechaniczny znajdował się w stanie nietrzeźwości w rozumieniu art. 115 § 16 k.k., bowiem badanie alkomatem wykazało u niego od 0,61 do 0,71 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Przepis ten definiuje stan nietrzeźwości jako sytuację, w której zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tą wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0, 25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tą wartość. U oskarżonego stężenie alkoholu znacznie przekraczało wskazaną wartość, a zatem znajdował się on w stanie nietrzeźwości.

Stan nietrzeźwości, w którym znajdował się oskarżony, nie był nadto przez niego negowany.

W czasie popełnienia czynu oskarżony był osobą dorosłą, w pełni poczytalną, nadto doskonale zdawał sobie sprawę z bezprawności swojego postępowania oraz z tego, że nie zachodzi żadna okoliczność wyłączająca bezprawność czynu lub winę. Można więc było od niego wymagać zachowania zgodnego z prawem.

Przy wymiarze kary oskarżonemu Sąd wziął pod uwagę - zgodnie z art. 53 k.k. - szereg okoliczności wpływających na jej wymiar, a zwłaszcza sposób zachowania sprawcy, stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz jego sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Uznając oskarżonego P. Z. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. Sąd skazał go na podstawie art. 178a § 1 k.k. karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim fakt, iż oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany. Oskarżony wsiadł za kierownicę samochodu, znajdując się w stanie nietrzeźwości. Mimo uprzednich skazań oskarżony sam dobrowolnie wprowadził się w stan nietrzeźwości i mimo stanu upojenia alkoholem podjął decyzję o prowadzeniu pojazdu. Nadto oskarżony spowodował kolizję drogową w centrum miasta. Mógł więc doprowadzić do znacznie tragiczniejszego w skutkach zdarzenia. Fakt ten jest znamienny i świadczy, zdaniem Sądu, o nieskuteczności orzeczonych dotychczas wobec P. Z. (1) karach. Fakt ten jest tym bardziej widoczny, iż oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany. Mimo tego dopuścił się on czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Wszystkie te okoliczności w ocenie Sądu świadczą, że oskarżony jest osobą mającą zupełny brak poważania dla porządku prawnego.

Oskarżony jako osoba dorosła był w pełni świadomy swojego postępowania, można było więc od niego wymagać zachowania zgodnego z prawem. Taka postawa oskarżonego w sposób jednoznaczny wskazuje na jego lekceważący stosunek do wymiaru sprawiedliwości oraz na fakt, iż nie sprawdziła się pozytywna prognoza kryminologiczna postawiona w stosunku do oskarżonego podczas uprzednich skazań.

Dodatkowo należy wskazać na inne okoliczności. P. Z. (1) jak wykazało badanie na zawartość alkoholu, miał od 0,61 do 0,71 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Okoliczność ta zdaniem Sądu wpływa na wymiar kary w zakresie jej zaostrzenia. Oznacza ona, iż jego stan nietrzeźwości nie był czymś przypadkowym. Jednocześnie mimo upojenia alkoholem oskarżony jechał samochodem. Poruszał się drogą przez znaczny odcinek srogi, spod G. do C., gdzie w centrum miasta spowodował kolizję drogową uderzając w latarnię na skutek za szybkiej jazdy i utraty panowania nad pojazdem. Stąd też uznać należy, iż oskarżony prowadząc pojazd w stanie nietrzeźwości nie liczył się z innymi uczestnikami ruchu, zaś jego zachowanie mogło spowodować znacznie poważniejsze w skutkach zdarzenie drogowe.

Sąd nie znalazł żadnych okoliczności łagodzących w sprawie nie może bowiem za taką być uznany fakt przyznania się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd nie znalazł także podstaw do zawieszenia wykonania orzeczonej kary. Przede wszystkim wskazać należy, iż zgodnie z nowym brzmieniem przepisu art. 69 § 1 k.k. obowiązującym od 01 lipca 2015r. – sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności powrotowi do przestępstwa. Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany. W jego karcie karnej figuruje 12 wyroków skazujących (pomijając wyroki łączne). Nadto w stosunku do oskarżonego wydano dwa kolejne wyroki skazujące – nieprawomocne, w tym za czyn z art. 178a § 1 k.k. (k. 49-52,53). Już z tego powodu niemożliwe jest zawieszenie wobec oskarżonego wykonania orzeczonej kary. W ocenie Sądu w stosunku do oskarżonego nie ma także podstaw do orzeczenia kary łagodniejszej rodzajowo (grzywny lub kary ograniczenia wolności). Oskarżony wszakże odbywa karę w innej sprawie do lutego 2019r. w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, nie będzie więc w stanie uiścić ewentualnie orzeczonej kary grzywny, jak też wykonywać kary ograniczenia wolności. Mimo wielokrotnego karania za przestępstwa w innych sprawach, oskarżony po raz kolejny popełnił przestępstwo. Fakt ten w ocenie Sądu uniemożliwia przyjęcie wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Fakt uprzedniego skazania nie spowodował u oskarżonego woli nie wracania do przestępstwa. Powyższe jednoznacznie wskazuje, iż tylko kara bez warunkowego zawieszenia jej wykonania może spełnić swoją rolę. Oskarżony powrócił na drogę przestępstwa. Ponownie dopuścił się czynu zabronionego. Zdaniem Sądu nie można więc z zachowania P. Z. (1) wywodzić pozytywnej prognozy kryminologicznej. Nadto w stosunku do oskarżonego pozostają w toku kolejne postępowania toczące się pod sygn. akt II K 637/16 i II K 376/16 tut. Sądu o czyny z art. 278 § 1 k.k. i art. 279 § 1 k.k. W ocenie Sądu wymierzenie kary innej rodzajowo powodowałoby wręcz faktyczną bezkarność oskarżonego. Wymierzając karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania Sąd zobowiązany jest brać pod uwagę dyrektywy sądowego wymiaru kary wskazane w art. 53 kk. W ramach tych dyrektyw należy wziąć pod uwagę potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W znowelizowanym art. 42 § 2 k.k., który wszedł w życie z dniem 18 maja 2015r., przewidziano obligatoryjne orzekanie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów określonego rodzaju, na okres nie krótszy niż 3 lata, wobec sprawcy przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, który w czasie popełnienia przestępstwa był w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia określonego w art. 173, 174 lub 177 k.k.

Zważywszy z jednej strony na stan nietrzeźwości oskarżonego, jak też fakt uprzedniej karalności oskarżonego, Sąd uznał, iż zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych winien być orzeczony na okres minimalny 3 lat. Brak było podstaw do wyłączenia z zakresu tego środka karnego określonego typu pojazdów mechanicznych. Sąd uznał więc, iż realną represją dla oskarżonego będzie zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Ustalając taki właśnie okres Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony sam dobrowolnie wprowadził się w stan nietrzeźwości i mimo upojenia alkoholem podjął decyzję o prowadzeniu pojazdu. W ocenie Sądu trzyletni okres zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych będzie środkiem karnym adekwatnym do popełnionego przez oskarżonego czynu. Oskarżony świadomie wprowadził się w stan nietrzeźwości, nadto po wypiciu alkoholu wsiadł za kierownicę samochodu. Dlatego też zdaniem Sądu adekwatne w stosunku do stopnia winy oskarżonego będzie wymierzenie mu zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat.

Nadto na podstawie art. 43a § 2 k.k. Sąd orzekł od oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Wysokość świadczenia Sąd ustalił na kwotę minimalną 5.000 złotych albowiem w oparciu o znowelizowane przepisy w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 178a § 1 k.k. sąd orzeka obligatoryjnie świadczenie pieniężne w wysokości od 5.000 złotych do 60.000 złotych.

Zgodnie z treścią art. 43b k.k. sąd może orzec o podaniu wyroku do publicznej wiadomości w określony sposób jeżeli uzna to za celowe, w szczególności ze względu na społeczne oddziaływanie skazania, o ile nie narusza to interesu pokrzywdzonego. Mając powyższe na uwadze, a przede wszystkim nagminność popełniania tego rodzaju przestępstw, Sąd uznał, iż celowym dla osiągnięcia celów kary w zakresie prewencji indywidualnej, a nadto prewencji generalnej, będzie podanie tego wyroku do publicznej wiadomości.

Zdaniem Sądu orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności i środki karne są sprawiedliwe i słuszne w odczuciu społecznym, spełnią tym samym wymogi prewencji generalnej, jak również stanowią zasłużoną dolegliwość jaka spotka oskarżonego za naruszenie pozostających pod ochroną prawa dóbr. Kara ta i środki karne są również współmierne do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie.

O kosztach Sąd orzekł mając na uwadze sytuację materialną i rodzinną oskarżonego, a przede wszystkim fakt przebywania w warunkach izolacji penitencjarnej.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w części dyspozycyjnej wyroku.