Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2016r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w Wydziale III Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Tomasz Borowczak

Ławnicy: Anna Bem, Przemysław Nitschke

Protokolant: st. prot. sąd Marcin Kotlicki

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Trzciance M. M.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 30 maja, 3 listopada i 12 grudnia 2016r.

sprawy K. B. , córki K. i I. z d. W., urodzonej
w dniu 26 października 1982r. w Ł.

oskarżonej o to, że:

w listopadzie 2015r., dokładnej daty nie ustalono, wbrew przepisom ustawy, przywiozła z terenu Wielkiej Brytanii do Polski do miejscowości B., gmina W., woj. (...), znaczną ilość substancji psychotropowych w postaci alfa – PVP o masie netto 108,06 gram

tj. o przestępstwo z art.55 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

1) Oskarżoną uznaje za winną tego, że w listopadzie 2015r., dokładnej daty nie ustalono, wbrew przepisom ustawy, dokonała wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci alfa – PVP w ten sposób, że przewiozła z terytorium Wielkiej Brytanii na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do miejscowości B., gmina W., woj. (...) substancję o masie 108,06 g zawierającą w swoim składzie substancję psychotropową alfa – PVP w stężeniu 38,45% tj. przestępstwa z art.55 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art.55 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.60§2 i §6 pkt.2 k.k. wymierza jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w liczbie 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, na podstawie art.33§3 k.k. ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych).

2) Na podstawie art.69§1 i §2 k.k. oraz art.70§1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie wymierzonej oskarżonej kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat próby.

3) Na podstawie art.73§1 k.k. oddaje oskarżoną w okresie próby pod dozór kuratora.

4) Na podstawie art.70 ust.4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii zasądza od oskarżonej na rzecz Monar w Poznaniu, ul. (...), nawiązkę w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii.

5) Na podstawie art.70 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek dowodów rzeczowych w postaci zabezpieczonej substancji psychotropowej, opakowania po cukrze pudrze, dwóch wag gramowych - zarządzając ich zniszczenie.

7) Na podstawie art.230§2 k.p.k. zwraca oskarżonej dowód rzeczowy w postaci metalowej fajki.

8) Na podstawie §4 ust.1 i 3, §17 ust.2 pkt.5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia prze Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. kwotę 1.033,20 złotych brutto tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu udzieloną oskarżonej w toku postępowania jurysdykcyjnego.

9) Na podstawie art.627 k.p.k. oraz art.1, art.2 ust.1 pkt.3 oraz art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 3.342,71 złotych, w tym opłatę w kwocie 1680 złotych.

Tomasz Borowczak

Anna BemPrzemysław Nitschke

UZASADNIENIE

Oskarżona K. B. przez kilkanaście lat zamieszkiwała w Wielkiej Brytanii, zaś od kilku lat pozostaje w związku partnerskim z P. W.. W 2014r. wraz ze swoim partnerem oraz swoim kilkuletnim dzieckiem powróciła do Polski i zamieszkała w miejscowości B. gmina W.. Już po przeprowadzce do Polski K. B. wielokrotnie wyjeżdżała do Wielkiej Brytanii.

W listopadzie 2015r., w dniu dokładnie nieustalonym, oskarżona K. B. przewiozła z terenu Wielkiej Brytanii do Polski do miejsca swego zamieszkania w miejscowości B. gmina W. substancję o masie 108,06 g zawierającą w swoim składzie substancję psychotropową alfa – PVP w stężeniu 38,45%. Po przewiezieniu substancja w opakowaniu po cukrze pudrze została przez K. B. umieszczona w szafie w sypialni wespół z dwoma wagami gramowymi i tam też była przechowywana.

W dniu 9 grudnia 2015r. partner oskarżonej – P. W. została zatrzymany w związku z podejrzeniem dokonania kradzieży na terenie marketu (...) w miejscowości W.. Konsekwencją tego zatrzymania było dokonanie przez funkcjonariuszy policji przeszukania w miejscu zamieszkania P. W. oraz oskarżonej. W wyniku tego przeszukania ujawniono m.in. substancję psychotropową przywiezioną w listopadzie 2015r. przez oskarżoną z terytorium Wielkiej Brytanii, dwie wagi gramowe oraz metalową fajkę z wizerunkiem Boba Marley’a.

Oskarżona K. B. urodziła się w dniu (...) w Ł. jako córka K. i I.. Jest rozwiedziona, obecnie pozostaje w związku konkubenckim, ma jedno dziecko w wieku 4 lat. Oskarżona ma wykształcenie niepełne wyższe - z zawodu jest inżynierem informatykiem, ukończyła też turystykę i hotelarstwo. Jest właścicielką nieruchomości w miejscowości B. gmina W. (k.64, 75). Oskarżona nie była dotąd karana za przestępstwa. W miejscu zamieszkania ma pozytywną opinię.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

-

częściowo wyjaśnień oskarżonej (k.87-88 w zw. z k.49-50),

-

zeznań świadków: A. W. (k.115-119), P. K. (k.119-122), T. F. (k.122-123),

-

częściowo zeznań świadka P. W. (k.88-92 w zw. z k.16-19 od słów „od wakacji” do słów „w tej sprawie” – obecnie k.82-85);

-

opinii biegłego A. T. (k.125-126, 133-135),

-

opinii z zakresu chemii HE-5480- (...) z dnia 5 lutego 2016r. (k.37-39)

-

dokumentów w postaci: protokołu przeszukania (k.5-10), notatki z ustaleń dokonanych na podstawie art.213§1 k.p.k. (k.44), informacji z Komendy Głównej Straży Granicznej (k.45-46, 53-54, 103), informacji o dochodach oskarżonej (k.55), karty karnej (k.112), wywiadu środowiskowego (k.58-60), zaświadczenia Urzędu Miejskiego w W. (k.64, 75).

Na etapie śledztwa oskarżona K. B. przyznała się do zarzucanego jej przestępstwa. Odnosząc się do przedstawionego jej zarzutu przewiezienia zabezpieczonej substancji w listopadzie 2015r. z Wielkiej Brytanii do Polski wskazała, iż faktycznie przywiozła ją do Polski i że było to właśnie w listopadzie, zastrzegając, że nie miała zamiaru niczego sprzedawać ani używać. Na etapie postępowania jurysdykcyjnego oskarżona zmieniła swoje stanowisko procesowe – nie przyznała się do winy, odmówiła złożenia wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania Sądu oraz Prokuratora. Jednocześnie nie podtrzymała swych wyjaśnień złożonych na etapie śledztwa wskazując, iż zabezpieczoną substancję przywiozła w listopadzie 2014r. (a nie 2015r.). Nie potrafiła wyjaśnić zmiany swych wyjaśnień w zakresie daty przywozu zabezpieczonej substancji do Polski, wskazała natomiast, że wydaje jej się, że (wcześniej) wyjaśniła, iż przywiozła to w listopadzie ubiegłego roku, a chodziło jej o rok 2014, a nie 2015. Wskazywała też, że zabezpieczony proszek zamierzała używać do czyszczenia piekarnika i nie miała świadomości, iż jest on narkotykiem. Kategorycznie też wskazywała, że nigdy nie używała narkotyków i nigdy by tego nie zrobiła.

Dokonując oceny wyjaśnień oskarżonej Sąd uznał je za wiarygodne jedynie w części, albowiem cechowała je niestabilność wewnętrzna, nielogiczność i częściowa sprzeczność z zasadami doświadczenia życiowego oraz opinią biegłego A. T..

W ocenie Sądu brak było podstaw do zakwestionowania tej części wyjaśnień, w której K. B. przyznała, iż zabezpieczoną substancję psychotropową przywiozła w listopadzie 2015r. z Wielkiej Brytanii do Polski. Takie wyjaśnienia oskarżona złożyła na etapie śledztwa – w dniu 3 marca 2016r. po tym, jak przedstawiono jej zarzut, w którym datę dokonania zarzucanego przestępstwa określono właśnie na listopad 2015r.. K. B. po przedstawieniu tego zarzutu wprost wskazała, iż przyznaje się do popełnienia zarzucanego jej przestępstwa, a następnie dodała „faktycznie przywiozłam tę substancję do Polski, było to w listopadzie”. Zestawienie takiej treści wyjaśnień oskarżonej z treścią przedstawianego jej wówczas zarzutu, w którym jednoznacznie określono czas popełnienia przestępstwa na listopad 2015r. (a nie 2014r.) nie pozostawiało w ocenie Sądu żadnych wątpliwości, iż również oskarżona nie miała wątpliwości co do prawidłowości ustaleń czasu jej przestępczego działania. Późniejsza (na etapie rozprawy) zmiana wyjaśnień K. B. co do daty przywiezienia zabezpieczonej substancji do Polski nie została w żaden logiczny sposób przez oskarżoną wyjaśniona, a w tej sytuacji musiała być uznana przez Sąd za zmierzającą wyłącznie do uniknięcia odpowiedzialności karnej za zarzucane przestępstwo.

Za niewiarygodne Sąd uznał twierdzenia oskarżonej, iż nie wiedziała ona tego, że zabezpieczona substancja jest substancją psychotropową, a przywieźć miałaby ją do Polski jedynie w celu czyszczenia piekarników. Takie twierdzenia oskarżonej miałaby wspierać jej wypowiedź zaprzeczająca, by kiedykolwiek oskarżona miała używać narkotyków. W ocenie Sądu twierdzenia o rzekomym braku świadomości nielegalności przywożenia na terytorium Polski zabezpieczonej substancji były przede wszystkim nielogiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Nielogicznym oraz sprzeczne z tymi zasadami jest bowiem twierdzenie, iż środki do czyszczenia piekarnika przechowywane są w sypialni, a tam przecież właśnie zabezpieczono substancję w miejscu zamieszkania K. B., przy czym była to jedyna substancja tego rodzaju przechowywana w tym pomieszczeniu - dodatkowo wespół z wagami gramowymi. Nie zasługują również na wiarę zapewnienia oskarżonej, jakoby nigdy nie używała ona narkotyków, albowiem pozostają one w sprzeczności z wywiadem kuratora, któremu to kuratorowi podczas przeprowadzaniu wywiadu środowiskowego K. B. udzieliła informacji przeciwnej (k.60 „przyznaje się do sporadycznego zapalenia marihuany”). Nadto twierdzenia oskarżonej o rzekomym właściwościach czyszczących zabezpieczonej substancji psychotropowej nie korelowały z opinią biegłego A. T., zgodnie z którą substancja psychotropowa alfa – PVP nie wykazuje żadnych czynności czyszczących (właściwości takie ma natomiast soda).

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadków A. W. i P. K., a także T. F. . Świadkowie A. W. i P. K. to funkcjonariusze Policji, którzy zeznawali na okoliczności zdarzenia związanego z pełnieniem przez nich czynności służbowych w dniu 9 grudnia 2015r., kiedy to doszło, w wyniku przeszukania przez nich dokonanego, do ujawnienia niedozwolonej substancji psychotropowej w miejscu zamieszkania oskarżonej. Ich zeznania były szczere, konsekwentne i pozbawione sprzeczności, korelowały one wzajemnie ze sobą oraz z zabezpieczoną dokumentacją (protokołem przeszukania). Podobnymi walorami cechowały się zeznania T. F. – funkcjonariusza policji dokonującego czynności procesowej przesłuchania P. W. (partnera życiowego oskarżonej) w charakterze podejrzanego. Podkreślić należy w tym miejscu, iż w ocenie Sądu nie sposób wnioskować o jakiejkolwiek okoliczności korzystnej dla K. B. z faktu, iż badania testerami dostępnymi dla funkcjonariuszy Policji z Komisariatu Policji w W. nie wykazały zawartości niedozwolonej substancji z zabezpieczonym materiale i niezbędne w tym zakresie okazały się specjalistyczne badania laboratoryjne. Twierdzenie przeciwne oznaczałoby zaakceptowanie tezy, iż najmniejszy komisariat policji winien być wyposażony w najnowocześniejsze laboratorium pozwalające na natychmiastowe stwierdzenie, czy zabezpieczona substancja jest dozwolona. Z oczywistych przyczyn jest to niemożliwe, ale co najważniejsze nie sposób z tej okoliczności wnioskować o czymkolwiek, co miałoby rzutować na kwestie winy i sprawstwa K. B..

Za przydatne dla celów postępowania i ustaleń faktycznych sprawy uznał Sąd opinię z zakresu chemii HE-5480-6111/2015 z dnia 5 lutego 2016r. (k.37-39), a także opinię biegłego A. T. (k.125-126, 133-135). Obie te opinie zostały sporządzona przez biegłych mających wieloletnie doświadczenie zawodowe i niezbędną wiedzę fachową do ich wydania. Biegli w sposób jasny i logiczny przedstawili co stanowiło podstawę ich opinii i dlaczego na podstawie zebranego materiału wyciągnęli przedstawione w nich wnioski. W ocenie Sądu wskazane opinie były jasne, rzetelne i pełne, a ponadto zostały sporządzone zgodnie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Jednocześnie brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowała ustaleń i wniosków zawartych w opiniach. Na podstawie tych opinii jednoznacznie ustalono, że substancja zabezpieczona w miejscu zamieszkania oskarżonej, która została przywieziona przez K. B. w terytorium Wielkiej Brytanii do Polski zawierała w swoim składzie substancję psychotropową alfa – PVP. Opinia biegłego A. T. pozwoliła też na precyzyjne ustalenie stężenia alfa - PVP w zabezpieczonej substancji (38,45%), a także ustalenie, jaką ilość jednorazowych dawek inicjujących odurzenie stanowi zabezpieczona substancja (od 1661 do 2076) oraz ilości tzw. porcji handlowych możliwych do uzyskania z tej substancji.

Sąd uznał za całkowicie wiarygodne i przydatne dla celów postępowania ujawnione w sprawie dokumenty. Zostały one sporządzone przez uprawnione organy, w ramach ich kompetencji. Ich autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania, Sąd nie znalazł także podstaw by czynić to z urzędu.

Jedynie częściowo za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka P. W. – partnera życiowego oskarżonej K. B.. Nie kwestionując twierdzeń o dacie przeprowadzki świadka i oskarżonej do Polski nie sposób nie zauważyć wewnętrznej sprzeczności twierdzeń P. W., który na etapie śledztwa nie wiedział nic na temat zabezpieczonej substancji przechowywanej w opakowaniu po cukrze pudrze (k.84), a na rozprawie już „przypomniał sobie” i w sposób zgodny z ówczesną relacją swojej partnerki życiowej – oskarżonej relacjonował kiedy i w jakim celu substancja ta została przywieziona do Polski. Taka zmiana twierdzeń P. W. nie została przez niego w żaden logiczny sposób wytłumaczona i jako taka została uznana rzez Sąd za zmierzającą do udzielenia pomocy oskarżonej (partnerce życiowej P. W.) w uniknięciu odpowiedzialności karnej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego i omówionego wyżej materiału dowodowego nie budziło żadnych wątpliwości Sądu, że oskarżona K. B. w listopadzie 2015r., w dniu bliżej nieustalonym, wbrew przepisom ustawy, dokonała wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci alfa – PVP w ten sposób, że przewiozła z terytorium Wielkiej Brytanii na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do miejscowości B., gmina W. substancję o masie 108,06 g zawierająca w swoim składzie substancję psychotropową alfa – PVP w stężeniu 38,45% – wypełniając tym samym znamiona przestępstwa z art.55 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Zgodnie z art.55 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii karze podlega ten kto, wbrew przepisom ustawy, dokonuje przywozu, wywozu, wewnątrzwspólnotowego nabycia, wewnątrzwspólnotowej dostawy lub przewozi przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub terytorium innego państwa środki odurzające, substancje psychotropowe lub słomę makową. Art.55 ust.3 tej ustawy określa kwalifikowany typ tegoż przestępstwa – zbrodnię, stanowiąc, że jeżeli przedmiotem czynu jest znaczna ilość środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej albo czyn ten został popełniony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, sprawca podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.

Definicja legalna „wewnątrzwspólnotowego nabycia” została zawarta w art.4 pkt 33 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Zgodnie z tą definicją wewnątrzwspólnotowe nabycie to przemieszczenie środków odurzających lub substancji psychotropowych z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Określenie „znaczna ilość” nie została natomiast zdefiniowana przez ustawodawcę. W literaturze dominuje pogląd, że do określenia znacznej ilości narkotyków używać należy kryterium ilościowo-jakościowego i przyjmować, że chodzi o taką ilość, która zaspokoi potrzeby kilkudziesięciu osób uzależnionych (zob: M. Bojarski, W. Radecki, Przewodnik po pozakodeksowym prawie karnym, Wrocław 1998, s. 240; T. L. Chruściel, M. Preiss-Mysłowska, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz. Warszawa 2000, s. 257; S. Kosmowski, Podstawowe problemy stosowania przepisów kryminalizujących nielegalny obrót narkotykami, Prob.Pr.Kar. 2004, nr 25, s. 35; T. Strogosz, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2008, s. 373; K. Łucarz, A. Muszyńska, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2008, s. 480-481). Również w orzecznictwie ugruntował się pogląd – w całości podzielany przez Sąd orzekający w niniejszej sprawie – zgodnie z którym jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to „znaczna ilość” w rozumieniu tej ustawy (zob. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2006r., II KK 47/05, OSNKW 2006, z. 6, poz. 57; postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 1 lutego 2007 r., III KK 257/06, LEX nr 323801; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2008 r., III KK 30/08, LEX nr 418629; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009r., I KZP 10/09, OSNKW 2009/10/84, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2011r., IV KK 127/11, LEX nr 897769, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2013r., sygn. akt V KK 244/12, LEX nr 1277790).

Odnosząc te rozważania ogólne do realiów niniejszej sprawy należy stwierdzić, że zachowanie oskarżonej polegające na przewiezieniu w listopadzie 2015r. z terytorium Wielkiej Brytanii (czyli państwa członkowskiego Unii Europejskiej) na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej alfa – PVP (która w czasie czynu tj. w listopadzie 2015r. była, jak i obecnie jest zaliczana do substancji psychotropowych grupy IV-P) wypełniało znamię wewnątrzwspólnotowego nabycia w rozumieniu art.4 pkt 33 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W świetle opinii biegłego A. T. określającej, ile dawek odurzających można wytworzyć z substancji przewiezionej przez oskarżoną (od 1661 do 2076) niewątpliwym było również dla Sądu, iż taka ilość substancji psychotropowej musi być uznana za ilość znaczną, niewątpliwie bowiem pozwalała na zaspokojenie potrzeb nie tylko kilkudziesięciu, ale nawet kilkuset osób uzależnionych. Oskarżona B. działała przy tym umyślnie i to w zamiarze bezpośrednim - chcąc, by narkotyki dotarły do Polski przewiozła je do miejsca swego zamieszkania z terytorium Wielkiej Brytanii, przy czym – jak już była o tym mowa przy ocenie wyjaśnień K. B. – nie sposób dać wiary twierdzeniom, iż zabezpieczona substancja miała służyć do czyszczenia piekarnika, skoro nie posiada ona jakichkolwiek właściwości czyszczących.

Stwierdzając wszystkie te okoliczności Sąd doszedł do przekonania o zasadności przypisania K. B. zbrodni z art.55 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Rozważając przez pryzmat dyrektyw z art.53§1 i §2 k.k. oraz art.115§2 k.k. kwestię WYMIARU KARY I ŚRODKÓW KARNYCH oskarżonej K. B. za przypisane jej przestępstwo, jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował postać zamiaru – oskarżona działała bowiem w zamiarze bezpośrednim.

Za okoliczności łagodzące uznane zostały:

⚫

niekaralność oskarżonej za przestępstwa,

⚫

pozytywna opinia środowiskowa,

⚫

ilość narkotyków będąca przedmiotem przypisanej zbrodni – w ocenie Sądu fakt, że dla przyjęcia znacznej ilości narkotyku konieczne jest ustalenie, aby ilość ta pozwalała na jednorazowe zaspokojenie potrzeb co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych umożliwia gradację powagi przestępstwa w ramach tego znamienia i powoduje, że surowiej winny być traktowane osoby dopuszczające się przestępstw narkotykowych dotyczących tzw. hurtowych (często wielokilogramowych) ilości narkotyków (z którymi niejednokrotnie Sąd ma do czynienia w praktyce zawodowej), a inaczej (łagodniej) takie osoby jak oskarżona K. B., która dopuściła się przestępstwa, którego przedmiotem była wprawdzie substancja psychotropowa w znacznej ilości, niemniej nie mogłaby ona uznana za ilość hurtową;

⚫

rodzaj narkotyku będącego przedmiotem przestępstwa (alfa - PVP to tzw. dopalacz, wprowadzony przez ustawodawcę stosunkowo niedawno na listę substancji psychotropowych).

Przy orzekaniu kary Sąd wziął pod uwagę każdą z dyrektyw opisanych w art.53 k.k., a mianowicie dyrektywy społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy, a także dyrektywy prewencji generalnej (kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa) i prewencji indywidualnej pojmowanej jako cele zapobiegawcze i wychowawcze kary w stosunku do oskarżonego.

Przestępstwo popełnione przez oskarżoną K. B. stanowi zbrodnię zagrożoną karą od 3 do 15 lat pozbawienia wolności. Mając na uwadze wyżej bilans wyżej opisanych okoliczności obciążających i łagodzących Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek nakazujący uznać, iż nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby karą niewspółmiernie surową. W konsekwencji Sąd zdecydował o zastosowaniu na podstawie art.60§2 k.k. nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzył K. B. karę 1 roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w liczbie 150 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych (pkt.1 części rozstrzygającej wyroku). W ocenie Sądu kara taka jest na tyle surowa, że spełni ona swe cele, a jest sprawiedliwa i adekwatna do stopnia winy K. B.. Wymierzona obok kary pozbawienia wolności grzywna powinna unaocznić oskarżonej nieopłacalność popełniania przestępstw i zmusić ją do krytycznej refleksji nad swoim zachowaniem. Ustalając liczbę stawek dziennych na 150 Sąd uznał, iż jest ona adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonej i społecznej szkodliwości jej czynu. Jednocześnie biorąc pod uwagę fakt, że oskarżona jest młodą, zdrową i wykształconą kobietą, posiadającą stosunkowo znaczny majątek (nieruchomości), a na jej utrzymaniu pozostaje jedno dziecko, Sąd ustalił wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 zł. Tak określony wymiar kary grzywny należycie w ocenie Sądu uwzględnia stosunki majątkowe oraz możliwości zarobkowe oskarżonej.

Mając na uwadze dotychczasowy sposób życia K. B. Sąd uznał, iż przy wymiarze jej kary należy dać prymat dyrektywie prewencji indywidualnej w jej aspekcie wychowawczym. W szczególności wobec dotychczasowej niekaralności oskarżonej możliwe stało się skonstruowanie wobec K. B. pozytywnej prognozy kryminologicznej - iż pomimo niewykonania wymierzonej kary pozbawienia wolności (co oczywiście zależy wyłącznie od poprawnego funkcjonowania oskarżonej w społeczeństwie w przyszłości) będzie ona przestrzegać porządku prawnego i nie powróci już na drogę przestępstwa. Dlatego też Sąd skorzystał z dobrodziejstwa przewidzianego w art.69 k.k. i warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonej kary pozbawienia wolności, ustalając zarazem 3-letni okres próby. Taki okres próby powinien zdaniem Sądu pozwolić na ostateczną weryfikację, czy prognoza kryminologiczna wobec K. B. okazała się trafna (pkt.2 części rozstrzygającej wyroku).

Celem wzmocnienia kontroli nad zachowaniem oskarżonej w okresie próby celowym było w ocenie Sądu oddanie jej w tym okresie pod dozór kuratora sądowego (pkt.3 części rozstrzygającej wyroku).

Nadto korzystając z kompetencji określonej w art.70 ust.4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł również od oskarżonej nawiązkę w kwocie 5.000 złotych na rzecz „MONAR” w Poznaniu jako organizacji zajmującej się pomocą osobom uzależnionym od narkotyków (pkt.4. części rozstrzygającej wyroku).

Reasumując - wysokość wymierzonych kar i nawiązki jest w ocenie Sądu adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu K. B. oraz należycie realizuje dyrektywy indywidualno- i ogólnoprewencyjne. Całokształt dolegliwości wynikającej z treści wyroku będzie w ocenie Sądu wystarczający dla zapewnienia skrupulatnego przestrzegania przez oskarżoną w przyszłości zasad porządku prawnego.

Stosownie do art.70 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł przepadek przedmiotu przestępstwa w postaci zabezpieczonej substancji psychotropowej, a także opakowania o cukrze pudrze, w którym substancja ta była przechowywana oraz dwóch wag gramowych (których przechowywanie razem z substancją psychotropową w sypialni nakazuje uznać w świetle zasad doświadczenia życiowego i logiki, że były wykorzystywane do odważania zabezpieczonej substancji (pkt.5 części rozstrzygającej wyroku).

Brak było natomiast podstaw do orzeczenia przepadku zabezpieczonej metalowej fajki, albowiem brak było dowodu na to, iż służyła ona choćby do zażywania zabezpieczonej substancji psychotropowej. W świetle opinii biegłego A. T. spalanie substancji alfa – PVP nie jest jedynym sposobem jej zażywania, zaś Prokurator nie przedstawił jednoznacznego dowodu (np. w postaci opinii stwierdzającej ślady alfa – PVP na fajce), iż zabezpieczona fajka służyła takim celom. W konsekwencji Sąd na podstawie art.230§2 k.p.k. orzekł o zwrocie oskarżonej zabezpieczonego dowodu rzeczowego w postaci metalowej fajki (pkt.7 części rozstrzygającej wyroku).

O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu – adw. M. S. Sąd orzeł na podstawie przepisów wskazanych w pkt.8 części rozstrzygającej wyroku uwzględniając liczbę rozpraw, w których brała udział obrońca K. B..

O kosztach i opłacie Sąd (pkt.9 części rozstrzygającej wyroku) orzekł w myśl zasady wynikającej z art.627 k.p.k., zgodnie z którą to oskarżona – a nie Skarb Państwa – powinna ponieść te koszty, skoro to jej zawinione zachowanie było przyczyną ich powstania.

Na koszty procesu w łącznej wysokości 3.342,71 złożyły się:

⚫

koszty postępowania przygotowawczego w kwocie 321,71 (k.69),

⚫

ryczałt za doręczenia w kwocie 20 zł,

⚫

koszty obrony z urzędu w kwocie 1.033,20 złotych,

⚫

koszty opinii biegłego A. T. w łącznej kwocie 287,80 złotych (k.130d, k.136),

⚫

opłata od kary w łącznej kwocie 1.680 zł (obliczona stosownie do art.2 ust.1 pkt 3 i art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych).

SSO Tomasz Borowczak

ZARZĄDZENIE

1)  odnotować w kontrolce uzasadnień

2)  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:

a)  prokuratorowi

b)  obrońcy oskarżonej adw. M. S.

3)  przedłożyć za 14 dni od doręczenia lub z apelacją

P., dnia 21 grudnia 2016 r.

SSO Tomasz Borowczak