Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący – Sędzia SO Anna Golec

Protokolant – p.o. prot. sąd. Małgorzata Stec

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2016 roku w Lublinie

sprawy W. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania W. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 5 sierpnia 2016 roku znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala W. P. prawo do emerytury od dnia 27 lipca 2016 roku.

Sygn. akt VIII U 1125/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 sierpnia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił W. P. prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych na podstawie art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.). W uzasadnieniu decyzji organ podał, że wnioskodawca do dnia 1 stycznia 1999 roku nie osiągnął 25 – letniego okresu składkowego i nieskładkowego (wnioskodawca wykazał staż pracy wynoszący 24 lata 8 miesięcy i 26 dni), a ponadto na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udowodnił 15 - letniego okresu wykonywania stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych (decyzja – k. 20 a.e.).

Odwołanie od tej decyzji złożył wnioskodawca W. P., podnosząc, że w okresie od 1973 roku do 1995 roku pracował w szczególnych warunkach na wydziale(...)w Zakładzie Produkcyjnym (...) na stanowisku tokarza. Do jego obowiązków w wydziale (...) należało toczenie tulejek i tłoczków do sprężarki na automatach tokarskich sześciowrzecionowych, które były chłodzone emulsjami i olejami. Następnie wnioskodawca obsługiwał myjkę, która myła detale w rozpuszczalniku tri. Do obowiązków wnioskodawcy w wydziale (...) należało toczenie zamków na stojanie silnika do impregnacji i czyszczenie elementów z lakieru. W hali produkcyjnej było bardzo głośno. Poza tym, pozostałe maszyny pracujące na tej hali wydzielały szkodliwe opary, ponieważ elementy były chłodzone emulsjami, olejem i naftą (odwołanie – k. 2,3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca miał staż ubezpieczeniowy wynoszący 25 lat, ale skarżący nie spełnia warunku 15-letniego zatrudnienia w warunkach szczególnych (odpowiedź na odwołanie – k. 5,6 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wnioskodawca W. P. urodził się w dniu (...).

W dniu 27 lipca 2016 roku W. P. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniosek o ustalenie prawa do emerytury. Oświadczył w nim, że jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE na dochody budżetu państwa. Do wniosku dołączył świadectwo pracy wystawione w dniu 31 marca 1995 roku przez (...) Spółkę Akcyjną w P., z którego wynika, że wnioskodawca był zatrudniony w (...) S.A. w P. w okresie od dnia 14 sierpnia 1973 roku do dnia 31 marca 1995 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach tokarza i ustawiacza maszyn (k. 1-15 a.e.).

W oparciu o zgromadzone dokumenty organ rentowy uwzględnił wnioskodawcy na dzień 1 stycznia 1999 roku łączny staż ubezpieczeniowy w wymiarze 24 lata 8 miesięcy i 26 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 24 lata 1 miesiąc i 4 dni okresów składkowych i 7 miesięcy i 22 dni okresów nieskładkowych oraz stwierdził, że skarżący nie spełnia warunku 15-letniego zatrudnienia w warunkach szczególnych. Z tych też względów wydał zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzję, w której odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury (k. 20 a.e.).

Wnioskodawca złożył odwołanie od decyzji z dnia 5 sierpnia 2016 roku. Do odwołania dołączył nową dokumentację w postaci zeznań świadków, zaświadczenia o zameldowaniu, zaświadczenia ze Starostwa (...) i świadectwa ukończenia (...) Szkoły Zawodowej w K. na okoliczność pracy w gospodarstwie rolnym rodziców (k. 26,27,28,29 a.e.).

Opierając się na złożonej przez wnioskodawcę wraz z odwołaniem dokumentacji Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wydał kolejną decyzję w dniu 6 września 1999 roku, w której uznał, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca miał staż ubezpieczeniowy wynoszący 25 lat, w tym 24 lata 1 miesiąc i 4 dni okresów składkowych, 7 miesięcy i 22 dni okresów nieskładkowych i 2 lata 1 miesiąc i 24 dni okresów uzupełniających oraz stwierdził, że skarżący nie spełnia warunku 15-letniego zatrudnienia w warunkach szczególnych (decyzja k. 37 a.e.).

W. P. w dniu 14 sierpnia 1973 roku został zatrudniony przez Zakłady (...) w P. na podstawie umowy w celu odbycia wstępnego 3-miesięcznego stażu pracy na stanowisku obsługa pras w wydziale(...)(umowa – akta osobowe wnioskodawcy – k.12 a.s.).

Wydział PR-6 był to wydział sprężarek. Wnioskodawca pracował w tym wydziale sprężarek w oddziale tłoczni. W oddziale tłoczni były tłoczone na prasach detale do sprężarki : wsporniki, blaszki ssące, rurki ssące. Wnioskodawca otrzymywał pasy blachy stalowej i przy użyciu pras (siłą uderzenia 80-100 ton) wycinał te detale. Sprężarki te były potem montowane w lodówkach (zeznania wnioskodawcy k. 26v a.s.).

Z dniem 1 grudnia 1973 roku wnioskodawca został zatrudniony na stanowisku tokarza automatowego na wydziale(...) (pismo z dnia 22 listopada 1973 roku – akta osobowe wnioskodawcy – k.12). Wnioskodawca obsługiwał wówczas automaty sześciowrzecionowe, na których produkowano tłoczki, tulejki i cylinderki do sprężarki. Automaty sześciowrzecionowe to były tokarki, w których były 6-metrowe pręty stalowe. Każde wrzeciono wykonywało inną operację. Automaty były chłodzone emulsją lub olejem. Po obróbce detale były czyszczone i myte w nafcie lub rozpuszczalniku tri (zeznania wnioskodawcy k. 26v,27 a.s., zeznania świadka S. M. k. 28 a.s.).

Od dnia 2 stycznia 1975 roku powierzono wnioskodawcy obowiązki ustawiacza maszyn i urządzeń oddziału uzwajania (pismo z dnia 30 grudnia 1974 roku – akta osobowe wnioskodawcy – k.12). Od dnia 2 stycznia 1975 roku wnioskodawca nadal pracował w wydziale (...) Obsługiwał tzw. docieraczkę. Były to urządzenie, na spodzie którego znajdowała się duża tarcza szlifierska. Ta tarczy były kładzione detale, które następnie obracały się wraz z tarczą. Wnioskodawca zajmował się także cięciem miedzianych rurek. Pracował również na szlifierce. Obsługiwał zatem różne urządzenia (zeznania wnioskodawcy k. 26v,27 a.s., zeznania R. D. (1) k. 27v,28 a.s.).

Na tym stanowisku wnioskodawca pracował do czasu powołania go do zasadniczej służby wojskowej, tj. do dnia 27 kwietnia 1977 roku. Po zakończeniu zasadniczej służby wojskowej, z dniem 7 maja 1979 roku wnioskodawca zajął stanowisko ślusarza narzędziowego w TN, czyli narzędziowni (pismo z dnia 10 maja 1979 roku – akta osobowe wnioskodawcy – k.12). W narzędziowni wnioskodawca zajmował się regeneracją form, czyli rozmontowywał je i po umyciu w nafcie wymieniał uszkodzone części, po czym je ponownie montował (zeznania wnioskodawcy k. 27 a.s.).

Od dnia 13 listopada 1981 roku wnioskodawcy powierzono obowiązki ustawiacza maszyn w Wydziale (...) Na tym stanowisku wnioskodawca pracował do dnia rozwiązania stosunku pracy, co nastąpiło z dniem 31 marca 1995 roku (dokumenty znajdujące się w aktach osobowych wnioskodawcy, w tym pismo z dnia 18 listopada 1981 roku i świadectwo pracy k. 12 a.s.).

Wydział(...) zajmował się produkcją silników do pralek. W wydziale(...)wnioskodawca toczył stojany do silników. S. był uzwojony i zalakierowany. Najpierw na czyszczarce wnioskodawca zdejmował lakier ze stojana, a następnie toczył go na tokarce. Z uwagi na to, że lakier pod wpływem wysokiej temperatury palił się, to było przy tym duże zadymienie (zeznania wnioskodawcy k. 27 a.s., zeznania świadka S. M. k. 28 a.s.).

Pracując w wydziale (...)wnioskodawca stale pracował w systemie 3-zmianowym. Każda zmiana trwała 8 godzin. Wnioskodawca nie korzystał z urlopów bezpłatnych. Otrzymywał dodatek szkodliwy. Praca w wydziale (...)odbywała się w trudnych warunkach. W wydziale (...) praca odbywała się w zapylaniu i hałasie, a w wydziale (...)w oparach nafty, olejów i rozpuszczalników (zeznania wnioskodawcy – k. 27 a.s., zeznania świadka R. D. (1) – k. 27 v a.s., zeznania świadka S. M. – k. 28 a.s., dokumenty znajdujące się w aktach osobowych wnioskodawcy – k. 12 a.s.).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o przytoczone dowody z dokumentów zawarte w aktach sprawy, w tym przede wszystkim w aktach osobowych i aktach organu rentowego, które Sąd obdarzył wiarą w całości. Zostały one sporządzone w przepisanej formie, w oparciu o obowiązujące w dacie ich wydania przepisy prawne oraz wydane przez kompetentne osoby w ramach przysługujących im uprawnień.

W ocenie Sądu również zeznania świadków R. D. (1) i S. M. zasługują na obdarzenie wiarą w całości. Zeznania te znajdują potwierdzenie w dokumentach zgromadzonych przez organ rentowy oraz Sąd, w tym przede wszystkim w dokumentach znajdujących się w aktach osobowych wnioskodawcy, gdzie w sposób szczegółowy wskazano, jakie stanowiska wnioskodawca zajmował w poszczególnych okresach pracy w (...). Podnieść należy, że przesłuchani w sprawie świadkowie pracowali razem z wnioskodawcą : R. D. (2) pracował w (...) od 1969 roku do przejścia na emeryturę, co nastąpiło po 40 latach pracy, a S. M. pracował w (...) w latach 1967-1998. R. D. (2) pracował jako ustawiacz maszyn i brygadzista na wydziale(...)Wskazał, że sam pracował na jednej linii, a wnioskodawca pracował na innej linii, gdzie były automaty sześciowrzecionowe. S. M. od 1969 roku (to jest po odbyciu zasadniczej służby wojskowej) do 1989 roku pracował jako szlifierz na wydziale (...)Z racji wykonywanych obowiązków i faktu, że pracowali w wydziałach(...)i w pobliżu zajmowanych przez wnioskodawcę stanowisk pracy mieli zatem możność poczynienia bezpośrednich i trafnych spostrzeżeń odnośnie rodzaju wykonywanych przez skarżącego czynności. Świadkowie są dla wnioskodawcy osobami obcymi, nie są zainteresowani rozstrzygnięciem niniejszej sprawy i nie mieli powodu by składać zeznania niezgodnie z prawdą. Świadkowie byli przy tym zorientowani, co do obowiązków wykonywanych przez wnioskodawcę, jak też zasad organizacji i funkcjonowania wydziałów(...) Jednocześnie zeznawali tylko co tych okoliczności, które były im znane. Jest rzeczą oczywistą, że z uwagi na upływ czasu nie mogli pamiętać wszystkich szczegółów dotyczących pracy wnioskodawcy. Zeznania świadków są spójne i pokrywają się z zeznaniami wnioskodawcy, znajdują także potwierdzenie w dokumentach z akt osobowych wnioskodawcy. Podkreślić przy tym należy, że S. M. ma przyznaną emeryturę z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

Za wiarygodne Sąd uznał też zeznania wnioskodawcy W. P., ponieważ są spójne, logiczne i co do podstawowych okoliczności zgodne z pozostałym, zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Przede wszystkim należy jednak zauważyć, że zeznania wnioskodawcy znajdują potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach osobowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2009 Nr 153 poz. 1227 ze zm.), mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęły okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Z art. 32 ust. 2 tej ustawy wynika, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. W myśl postanowień art. 32 ust. 4 ustawy, wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cyt. rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Jednocześnie, przepis art. 1 § 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Dokonując oceny, czy wykonywaną przez skarżącego pracę w spornych okresach można zakwalifikować, jako pracę w szczególnych warunkach Sąd podzielił stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 16 czerwca 2009 roku (I UK 20/09), iż praca w warunkach szczególnych to praca, w której pracownik w sposób znaczny jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki, co wynika wprost z treści art. 32 ust. 2 ustawy z 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Motyw przyświecający ustawodawcy w umożliwieniu niektórym ubezpieczonym wcześniejsze nabycie uprawnień emerytalnych na podstawie art. 32 w/w ustawy opiera się na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Powyższy pogląd Sąd Najwyższy wyraził ponownie w wyroku z dnia 29 czerwca 2011 roku (III UK 3/11).

Dokonując oceny, czy pracę wnioskodawcy można zakwalifikować jako pracę w szczególnych warunkach należy podkreślić, że W. P. występując do organu rentowego o przyznanie świadczenia emerytalnego, nie przedłożył świadectwa pracy w warunkach szczególnych i dlatego organ rentowy nie uwzględnił skarżącemu tego zatrudnienia. Fakt, że wnioskodawca nie otrzymał od pracodawcy świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie może niweczyć prawa wnioskodawcy do ubiegania się o wcześniejszą emeryturę. Każde świadectwo zawiera jedynie oświadczenie wiedzy, nie tworzy praw podmiotowych, ani ich nie pozbawia. Dokument, ten niebędący dokumentem urzędowym nie ma cech wyłączności w zakresie dowodowym w postępowaniu o realizację tych praw (wyrok Sądu Najwyższego z 2 czerwca 2006 roku, I PK 250/05, uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 28 września 1990 roku, III PZP 15/90).

Sąd, w przeciwieństwie do organu rentowego, nie jest związany określonymi środkami dowodowymi. Zgodnie, bowiem z treścią art. 473 k.p.c., stanowiącego, iż w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron. Oznacza to, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe. Z kolei ustalenie przez Sąd w toku postępowania odwoławczego, że dana praca była wykonywana w szczególnych warunkach jest wystarczającą podstawą do uznania wykonywanej pracy za pracę tego rodzaju.

W załączniku do zarządzenia Nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku w sprawie stanowisk, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w zakładach przemysłu resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MHiPM z 1985 roku, Nr 1, poz. 1), gdyż w dziale III „w energetyce” pod poz. 45 „Obsługa agregatów do walcowania, tłoczenia i ciągnienia wraz z urządzeniami pomocniczymi i wykańczającymi” znajduje się stanowisko w pkt 11 „nastawiacz maszyn i agregatów produkcyjnych”, w pkt 15 „operator linii obróbki blach i taśm”, w pkt 17 „operator linii wyciskania i okrawania”, w pkt 18 stanowisko „operator pras – tłoczarz”, a w pkt 22 „operator urządzeń tłoczących”. Ponadto w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w wykazie A dział III – przeróbka plastyczna metali - pod poz. 45 wpisano prace : obsługa agregatów do walcowania, tłoczenia i ciągnienia wraz z urządzeniami pomocniczymi i wykańczającymi.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że wnioskodawca w okresach pracy w (...) w wydziale(...) czyli od dnia 14 sierpnia 1973 roku do dnia 27 kwietnia 1977 roku (tj. przez okres 3 lat 8 miesięcy i 14 dni) i w wydziale(...), czyli od dnia 13 listopada 1981 roku do dnia 31 marca 1995 roku (tj. przez okres 13 lat 4 miesięcy i 19 dni), a zatem łącznie przez okres 17 lat 1 miesiąca i 3 dni wykonywał prace związane z nastawianiem (ustawianiem) różnego rodzaju maszyn i urządzeń (oczyszczarek, docieraczek, automatów sześciowrzecionowych, pras, szlifierek, tokarek), służących do plastycznej obróbki metali, czyli nadaniu im odpowiednich parametrów. Obróbka plastyczna metalu ma bowiem na celu kształtowanie metalu i nadawanie mu odpowiednich właściwości mechanicznych i fizycznych, a tym zajmował się wnioskodawca, tocząc tulejki, cylinderki, stojany, wykrawając i wywiercając detale na automatach (tokarkach sześciowrzecionowych), docierając elementy metalowe na tzw. docieraczce czy też szlifując je.

Przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach. Usystematyzowanie prac o znacznej szkodliwości i uciążliwości do oddzielnych działów oraz poszczególnych stanowisk w ramach gałęzi gospodarki nie jest przypadkowe, gdyż należy przyjąć, że konkretne stanowisko narażone jest na ekspozycję na czynniki szkodliwe w stopniu mniejszym lub większym w zależności od tego, w którym dziale przemysłu jest umiejscowione. Konieczny jest bezpośredni związek wykonywanej pracy z procesem technologicznym właściwym dla danego działu gospodarki (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2009 roku, I UK 20/09 i I UK 24/09, niepublikowane). Zakłady (...), w których pracował wnioskodawca zajmowały się produkcją różnego rodzaju sprzętu gospodarstwa domowego i agregatów, wykorzystując przy produkcji odlewy sporządzane w odlewniach, ale dostosowywane i obrabiane bezpośrednio w zakładach. Praca przy oczyszczaniu odlewów i ich obrabianiu oraz szlifowaniu części metalowych była zatem tożsama pod względem rodzaju z pracą wykonywaną bezpośrednio w odlewniach. Wykazy stanowisk zamieszczone w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), obowiązują w każdym podmiocie, w którym jest wykonywana wskazana w nich praca. Prace, jakie wykonywał wnioskodawca mieszczą się w wykazie A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika zatem, że wnioskodawca W. P. pracując na różnych stanowiskach w (...) w wydziałach (...)zajmował się stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obróbką części metalowych, które potem były używane w lodówkach (sprężarki) i pralkach (silniki), a zatem łącznie przez okres ponad 15 lat wykonywał pracę w warunkach szczególnych warunkach.

Spełnienie przez W. P. pozostałych przesłanek do przyznania prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach nie było kwestionowane. Wnioskodawca w dniu(...)roku ukończył 60 lat życia, posiada na dzień 1 stycznia 1999 roku ponad 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, był członkiem otwartego funduszu emerytalnego, ale wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE na dochody budżetu państwa. Jak wynika z ustaleń Sądu, wnioskodawca przez ponad 15 lat pracował w warunkach szczególnych.

W myśl postanowień art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Natomiast zgodnie z art. 129 ust. 1 tej ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Z uwagi na treść cytowanych powyżej przepisów, prawo do emerytury przysługuje wnioskodawcy od dnia 27 lipca 2016 roku, tj. od daty złożenia wniosku o emeryturę, skoro w tym wniosku został także zawarty wniosek o przekazanie środków zgromadzonych przez wnioskodawcę w OFE na dochody budżetu państwa.

Z tych względów Sąd Okręgowy na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art.477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.