Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie datowanym na dzień 06 kwietnia 2016 r. (data prezentaty tut. Sądu) powód Spółdzielnia Mieszkaniowa ,,Osiedle (...)” (dalej również jako SM ,,Osiedle (...)”) wniósł o nakazanie pozwanym A. M. oraz A. W. opróżnienia lokalu nr (...) w budynku przy ul. (...) w W. bez prawa do otrzymania lokalu socjalnego oraz zasądzenie od pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Ponadto, powód wniósł o wezwanie do udziału w sprawie m.st. W..

W uzasadnieniu powództwa eksmisyjnego powód wskazał, iż pozwanym przysługiwało prawo najmu lokalu nr (...) w budynku przy ul. (...) w W.. Przedmiotowy lokal znajduje się w zasobach powoda. Pozwani uzyskali prawo najmu wskutek zawarcia z powodem umowy najmu per facta concludentia, co tut. Sąd stwierdził w wyroku z dn. 21 lutego 2013 r. w sprawie XVI C 833/11. Stosunek najmu zakończył się wskutek wypowiedzenia przez wynajmującego. Przyczyną wypowiedzenia były odbywające się w lokalu libacje alkoholowe oraz zaniedbania sanitarno-higieniczne, które skutkowały wylęgnięciem się pluskiew z lokalu pozwanych na klatkę schodową oraz inne lokale. (pozew k. 1-7)

W odpowiedzi na pozew z dnia 24 maja 2016 r. (data stempla pocztowego) pozwany A. M. wniósł o oddalenie powództwa. Oświadczył, iż jedynym lokatorem jest pozwany A. W.. Wyjaśnił, iż wypowiedzenie najmu z dniem 31 stycznia 2016 r. uznaje za bezskuteczne, ponieważ pozwani nie używali lokalu sprzecznie z zasadami współżycia i nie zalegali z czynszem. Wyjaśnił, iż lokal, który zamieszkiwał jest najbardziej narażony na wylęganie się pluskiew, gdyż jest położony w sąsiedztwie śmietnika. (odpowiedź na pozew k. 92)

W odpowiedzi na pozew z dnia 01 czerwca 2016 r. (data stempla pocztowego) pozwany A. W. wniósł o oddalenie powództwa. Pozwany zaprzeczył wszystkim zarzutom strony powodowej. Oświadczył, iż ze względu na stan zdrowia nie może spożywać alkoholu, więc nie mogły występować libacje alkoholowe. Ponadto, w ocenie pozwanego powód próbuje na niego przerzucić odpowiedzialność za wylęgnięcie się pluskiew. (odpowiedź na pozew k. 94-97)

Na rozprawie w dniu 08 lipca 2016 r. m. st. W. zgłosiło przystąpienie do przedmiotowej sprawy po stronie powoda w charakterze interwenta ubocznego i wniosło o orzeczenie o braku uprawnienia pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego, w przypadku wydania wyroku uwzględniającego powództwo. (interwencja uboczna k. 105-106)

W na dalszym etapie procesu strona powodowa i interwenient uboczny po stronie powoda podtrzymali dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. W. (do 2005 roku M.) od 1978 roku była zatrudniona w Spółdzielni Mieszkaniowej (...) - poprzedniku prawnym SM „Osiedle (...)” na stanowisku gospodarza budynku przy ul. (...) w W. znajdującego się w zasobach Spółdzielni (zwany w dalszej części uzasadnienia również (...)). W 1984 roku Spółdzielnia przydzieliła K. W. lokal funkcyjny nr (...) w budynku nr (...) w przy ul. (...) w W..

Umowa o pracę łącząca Spółdzielnię i (...) została rozwiązana przez pracodawcę z dniem 15 kwietnia 2002 roku.

W spornym lokalu wraz z K. W. mieszkał syn A. M.. W 2000 roku w przedmiotowym lokalu zamieszkała żona A. M., która w 2009 roku wraz z dziećmi wyprowadziła się z tego lokalu. W 2002 roku do tego mieszkania wprowadził się A. W..

K. W. i A. W. w dniu 12 marca 2005 roku zawarli związek małżeński.

K. W. zmarła w dniu 10 listopada 2009 roku Po jej śmierci SM ,,Osiedle (...)” zawarła umowę najmu z A. M. oraz A. W. przez czynności konkludentne. SM ,,Osiedle (...)” tolerowało fakt używania lokalu przez A. M. oraz A. W. a oni podjęli i realizowali zobowiązanie dotyczące uiszczania czynszu na rzecz Spółdzielni.

(okoliczności niesporne ustalone w oparciu o art. 230 k.p.c. twierdzone przez powoda i niezaprzeczone przez pozwanych, uzasadnienie do wyroku z dnia 21 lutego 2013 r. XVI C 833/11 k. 19-25a)

W oświadczeniu z dnia 20 kwietnia 2013 r. A. M. stwierdził, iż w przedmiotowym lokalu mieszka on wraz z A. W., choć faktycznie już przed śmiercią matki K. W. z lokalu tego wyprowadził się i zamieszkał żoną i dziećmi w O..

(dowód: oświadczenie osoby posiadające prawo do lokalu k. 31, odpowiedź na pozew k. 92, zeznania świadków J. A. od 00:08:20 do 0:39:40, I. M. k. 00:41:48 do 00:57:22-płyta k. 111, A. B. od 00:04:28 do 00:25:55 i świadka B. N. od 00:27:44 do 01:23:00 płyta k. 168, zeznania świadków K. K. od 00:05:25 do 00:39:00, E. B. od 00:40:08 do 01:03:05 i G. B. od 01:04:19 do 01:28:00- płyta k. 180, zeznania świadków M. O. od 00:05:02 do 00:18:22, E. O. 00:20:21 do 00:45:48 i E. C. (1) od 00:46:52 do 01:09:43- płyta k. 193, zeznania świadków D. T. od 00:05:50 do 00:29:00 i H. R. od 00:30:00 do 00:50:19- płyta k. 199

W lokalu nr (...) położonym w budynku nr (...) przy ul. (...) w W. od dłuższego czasu tj. od czasu gdy jeszcze żyła K. W. i mieszkała w nim z A. W., jak i po jej śmierci odbywają się libacje alkoholowe, które zakłócają spokój innym mieszkańcom tego budynku np. poprzez korzystanie z domofonu w godzinach nocnych oraz hałas. Uczestnicy tych libacji śpią na klatce schodowej, na której – co się zdarza- załatwiają swoje potrzeby fizjologiczne. Ponadto, w czasie libacji dochodzi do dewastowania klatki schodowej poprzez urywanie klamek od drzwi oraz uszkadzanie domofonu. Libacje odbywają się średnio 2-3 razy w tygodniu-rzadziej w okresie letnim. Interwencie policji nie przynoszą oczekiwanego rezultatu, bowiem gdy patrol się stawia hałasy milkną.

(dowód: zeznania świadków: J. A. od 00:08:20 do 0:39:40, I. M. k. 00:41:48 do 00:57:22-płyta k. 111, A. B. od 00:04:28 do 00:25:55 i świadka B. N. od 00:27:44 do 01:23:00 płyta k. 168, zeznania świadków K. K. od 00:05:25 do 00:39:00, E. B. od 00:40:08 do 01:03:05 i G. B. od 01:04:19 do 01:28:00- płyta k. 180, zeznania świadków M. O. od 00:05:02 do 00:18:22, E. O. 00:20:21 do 00:45:48 i E. C. (1) od 00:46:52 do 01:09:43- płyta k. 193, zeznania świadków D. T. od 00:05:50 do 00:29:00 i H. R. od 00:30:00 do 00:50:19- płyta k. 199)

Około sierpnia 2015 r. w przedmiotowym lokalu na skutek zaniedbań sanitarno-higienicznych zamieszkującego w nim A. W. oraz przychodzących do tego lokalu osób nadużywających alkohol i mających problemy z higieną zagnieździły się pluskwy, które zaczęły rozchodzić się po mieszkaniach usytuowanych przy klatce schodowej, w której znajduje się lokal nr (...). W pierwszej kolejności przeszły do lokalu nr (...), gdzie pogryzły zamieszkującą w nim B. N., która wiedzę o tym, że sprawcą pogryzień są pluskwy powzięła we wrześniu 2015 roku od lekarza dermatologa i to ona zaalarmowała wszystkich mieszkańców bloku o tym fakcie, jak i Spółdzielnię Mieszkaniową „Osiedle (...)”. Pluskwy pionem wentylacyjnym powędrowały do lokali znajdujących się na wyższych piętrach nad lokalem nr (...), wyszły również na klatkę schodową. Na początku września 2015 roku na skutek interwencji mieszkańców lokali w tej klatce schodowej została o fakcie zagnieżdżenia się pluskiew powiadomiona Spółdzielnia Mieszkaniowa „Osiedle (...)”, która podjęła intensywne działania związane z odpluskwieniem budynku począwszy od lokalu nr (...). W dniu 08 września 2015 roku dwie administratorki D. T. i H. R. weszły za zgodą A. W. wraz z M. P. z Zakładu (...) do lokalu nr (...) stwierdzając występowanie w nim gniazd pluskiew w licznych miejscach – meblach, szafach, fotelach, kanapach i pod dywanem. W Lokalu panował odór nikotyny i alkoholu. W tym dniu wykonano w mieszkaniu nr (...) za środki Spółdzielni dezynsekcję, o fakcie tym powiadomiono telefonicznie również A. M..

(dowód: notatka służbowa k. 32, zeznania świadków J. A. od 00:08:20 do 0:39:40, I. M. k. 00:41:48 do 00:57:22-płyta k. 111, A. B. od 00:04:28 do 00:25:55 i świadka B. N. od 00:27:44 do 01:23:00 płyta k. 168, zeznania świadków K. K. od 00:05:25 do 00:39:00, E. B. od 00:40:08 do 01:03:05 i G. B. od 01:04:19 do 01:28:00- płyta k. 180, zeznania świadków M. O. od 00:05:02 do 00:18:22, E. O. 00:20:21 do 00:45:48 i E. C. (1) od 00:46:52 do 01:09:43- płyta k. 193, zeznania świadków D. T. od 00:05:50 do 00:29:00 i H. R. od 00:30:00 do 00:50:19- płyta k. 199)

Wezwaniami datowanymi na dzień 17 września 2015 r. SM ,,Osiedle (...)” wezwała A. M. oraz A. W. do natychmiastowego podjęcia obowiązku utrzymania lokalu w należytej czystości i zapobiegania pojawianiu się w nim pluskiew oraz natychmiastowego zaprzestania libacji alkoholowych i zakłócania spokoju mieszkańców. A. M. oraz A. W. zostali pouczeni, iż wezwania należy traktować jako upomnienia, o których mowa w art. 11 ust. 2 pkt. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Wezwanie adresowane do A. W. zostało odebrane w dniu 30 września 2015 r. a wezwanie adresowane do A. M. po dwukrotnym awizowaniu wróciło do nadawcy.

(dowód: wezwania wraz z potwierdzeniami nadać oraz odbioru oraz wydrukami z strony internetowej poczty polskiej k. 33-39)

Powyższe wezwania pozostały bezskuteczne. A. M. oraz A. W. nie podjęli samodzielnie żadnych kroków w celu zwalczenia pluskiew. Blok mieszkalny nr (...) położony w W. został z nich oczyszczony na skutek działań SM ,,Osiedle (...)” oraz mieszkańców poszczególnych lokali, którzy w związku z tym kierowali do spółdzielni roszczenia o zwrot poniesionych wydatków. SM ,,Osiedle (...)” skorzystała z usług (...). Przez ten zakład został oczyszczony z pluskiew lokal nr (...) na zlecenie SM ,,Osiedle (...)”. A. M. oraz A. W. nie byli obecni na zebraniu spółdzielni ws. problemu sanitarnego. Podczas zorganizowanej przez Spółdzielnię za jej środki ponownej dezynsekcji w dniach od 6 do 10 listopada 2015 roku w lokalu nr (...) stwierdzono nadal bardzo dużą ilość występowanie pluskiew, nimf i jaj, co powodowało dużą możliwość przedostawania się szkodników do pozostałych mieszkań. A. M. dopiero po podstawieniu przez SM ,,Osiedle (...)” kontenera w końcu listopada 2015 roku wyrzucił meble, w których były pluskwy, A. M. przywiózł i wstawił do lokalu inne meble. Co więcej nadal po wrześniu 2015 roku w lokalu odbywały się libacje alkoholowe, następowało zakłócenie spokoju mieszkańców klatki przez gości A. W., którzy dobijali się do drzwi klatki schodowej, łączyli się w późnych godzinach nocnych z mieszkańcami bloku przez domofon celem wejścia na klatkę. Na początku 2016 roku E. C. (2) wzywała Straż miejską, bo gość A. W. zanieczyszczał klatkę schodową. A. W. nadal ma problem alkoholowy.

(dowód: protokół dezynsekcji z lokalu nr (...) z dnia 10 listopada 2015 roku k. 65pismo mieszkańców z 21 października 2015 roku k. 40, , pismo k. 41, faktury k. 42-43, podanie k. 44, 46,48, 50, dowód wpłaty k. 51, 52, protokół k. 53, 75, zestawienie kosztów k. 76protokół sanitarny k. 45, 47, 49, 54, faktura k. 55,57-66, 68, 71, 73, zlecenie k. 67, 69, wyciąg k. 56, 70, 72, 74, zeznania świadków B. N. od 00:27:44 do 01:23:00 płyta k. 168, K. K. od 00:05:25 do 00:39:00 płyta k. 180, G. B. od 01:04:19 do 01:28:00- płyta k. 180, D. T. od 00:05:50 do 00:29:00 i H. R. od 00:30:00 do 00:50:19- płyta k. 199, E. O. 00:20:21 do 00:45:48 płyta k. 193, E. C. (1) od 00:46:52 do 01:09:43- płyta k. 193)

Pismem z dnia 16 grudnia 2015 roku doręczonym A. M. w dniu 11 stycznia 2016 r. SM ,,Osiedle (...)” wypowiedziało umowę najmu lokalu nr (...) położonego w budynku (...) przy ul. (...) w W.. Jako podstawę wypowiedzenia wskazano rażące zaniedbania w obowiązku utrzymywania lokalu w czystości, wskutek czego w lokalu doszło do zagnieżdżenia się pluskiew oraz notorycznie odbywające się libacje alkoholowe.

(dowód: wypowiedzenie wraz z potwierdzeniem nadania oraz wydrukiem z strony internatowej poczty polskiej k. 26-28)

W dniu 24 lutego 2016 r. SM ,,Osiedle (...)” wypowiedziało stosunek najmu również A. W. powołując się na powyższe przyczyny. Wypowiedzenie to doręczone zostało A. W. w dniu 24 lutego 2016 roku, co pokwitował on własnoręcznym podpisem.

(dowód: wypowiedzenie wraz z notatką służbową k 29-30)

Do dnia wniesienia powództwa w niniejszej sprawie A. W. nie opuścił zajmowanego lokalu, zaś ani on ani A. M. nie opróżnili go ze znajdujących się w nim rzeczy ruchomych. Obaj oni mają klucze do tego lokalu.

(okoliczność bezsporna)

Od momentu wszczęcia postępowania sądowego zmniejszyła się częstość libacji alkoholowych, co miało związek również z poprawą pogody i odbywaniem spotkań A. W. z kolegami na świeżym powietrzu.

(dowód: zeznania K. K. od 00:05:25 do 00:39:00 płyta k. 180)

A. M. nie mieszka w przedmiotowym lokalu, ale znajduje się w nim siedziba prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i znajdują się w tym lokalu jego meble.

(okoliczność bezsporna, dowód: wydruk z (...) k. 77, zeznania: B. N. od 00:27:44 do 01:23:00 płyta k. 168, K. K. od 00:05:25 do 00:39:00 płyta k. 180., D. T. od 00:05:50 do 00:29:00 i H. R. od 00:30:00 do 00:50:19- płyta k. 199

Pluskwy żywią się krwią, a nie nieczystościami.

(okoliczność notoryjna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów w postaci powyżej przywołanych dokumentów załączonych do pozwu. Sąd dał im wiarę w całości, gdyż nie dopatrzył się w tych dowodach niczego, co uzasadniałoby powzięcie wątpliwości co do ich wiarygodności i mocy dowodowej. Także strona pozwana nie kwestionowała ich wiarygodności oraz rzetelności.

Najważniejsze okoliczności tj. odbywanie się libacji alkoholowych oraz zagnieżdżenie się pluskiew Sąd ustali na podstawie zeznań świadków, którym dał w pełni wiarę. Zauważyć należy, iż w toku postępowania przesłuchano w sumie 11 świadków. Wszystkie złożone zeznania były spójne, logiczne oraz wzajemnie się uzupełniały tworząc jednolity obraz sytuacji w budynku mieszkalnym nr (...) położonym przy ul. (...) w W.. Złożone zeznania w żadne sposób się nie wykluczają, są również zbierze co do mniej istotnych kwestii np. zamurowania szybu śmieciowego. Należy też zauważyć, iż pozwani w toku postępowania nie kwestionowali wiarygodności żadnych ze złożonych zeznań.

Odnośnie kwestii pojawienia się pluskiew Sąd nie ma wątpliwości, iż na początku wylęgły się one w lokalu nr (...) przy ul. królowej M. 31 w W., co musiało być skutkiem poważnych zaniedbań sanitarnych i faktem bywania w tym lokalu na spotkaniach towarzyskich osób nieprzestrzegających zasad higieny, nadużywających alkoholu. To z tego lokalu owady te przedostały się do innych lokali i na klatkę schodową, to w nim stwierdzono występowanie wielu gniazd tyhc insektów we wszystkich meblach, pod dywanem i na łóżku co potwierdzili w swoich zeznaniach nie tylko świadkowie - administratorki, ale wynikało to również z protokołów z dezynsekcji w tym lokalu wykonanych, w których opisano stan zapluskwienia. Najważniejsze w tej mierze są zeznania D. T., H. R. oraz B. N., które pozwalają jednoznacznie stwierdzić, iż pierwsze gniazda pojawiły się w przedmiotowym lokalu. Co istotne z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, by źródłem pluskiew było pomieszczenie śmietnikowe, jak twierdzili pozwani. Wręcz przeciwnie przesłuchani w toku procesu świadkowie zgodnie wskazywali, iż pomieszczenie to, choć sąsiaduje z lokalem nr (...) jest w pełni samodzielne, wejście do niego jest z zewnątrz budynku, nie łączy do z budynkiem czy klatką schodową oraz z lokalem nr (...) jakikolwiek ciąg wentylacyjny, zaś istniejące w przeszłości ciągi zsypowe zostały wiele lat temu zamurowane. Co więcej żaden ze świadków nie potwierdził występowania w śmietniku pluskiew, wręcz przeciwnie świadkowie wskazywali, że pomieszczenie to wykafelkowane, utrzymywane jest w czystości, a śmieci są z niego zabierane regularnie przez służby sprzątające. Wreszcie co notoryjne pluskwy żywią się krwią, w efekcie przebywać mogły tam, gdzie miały żywiciela, a niespornie próżno poszukiwać go w śmietniku. W efekcie to nie pomieszczenie śmietnikowe, lecz właśnie lokal nr (...) był źródłem rozprzestrzenienia się pluskiew na całą klatkę schodową i mieszkania na niej usytuowane.

Sąd ustalił także w oparciu o zeznania świadków, iż w przedmiotowym lokalu dochodziło do licznych libacji alkoholowych, także po październiku 2015 roku. Okoliczności tej nie przeczy pismo Komisariatu Policji W. W. k. 203, w którym co istotne potwierdzono trzy interwencje, a w których stwierdzono, iż po przybyciu na interwencję zakłócenia porządku nie stwierdzono. Kierując się doświadczeniem życiowym stwierdzić trzeba, iż powszechnym jest zjawiskiem, że samo pojawienie się patrolu policji powoduje zaprzestanie zakłócenia porządku, uciszenie się osób przeszkadzających innym lokatorom. Niewątpliwie zaś z lokalu nr (...) usytuowanego na parterze radiowóz policji był łatwy do zauważenia. Także twierdzenia pozwanych o tym, iż do zakłócenia porządku domowego czy czystości dochodzi z winy innych lokatorów nie znalazły potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym, podobnie jak twierdzenie pozwanych o podjęciu prób walki z pluskwami przez nich we własnym zakresie.

Na rozprawie w dniu 15 listopada 2016 roku Sąd pominął dowód z zeznań pozwanych, którzy pomimo prawidłowego wezwania ich na termin rozprawy nie stawili się na niej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Roszczenie powoda o orzeczenie eksmisji pozwanych z lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) położonego w W. i o nakazanie im wydania tej nieruchomości ma charakter wydobywczy (windykacyjny). Podstawą prawną roszczenia jest art. 222 § 1 k.c. zgodnie z którego treścią właściciel może żądać od osoby, która faktycznie włada jego rzeczą, aby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Zastosowanie przewidzianej w art. 222 § 1 k.c. ochrony prawnej wymaga kumulatywnego spełnienia trzech przesłanek. Po pierwsze roszczenie musi być skierowane przez nieposiadającego właściciela, po wtóre powinno być skierowane ono przeciwko osobie która rzeczą włada nie będąc zarazem jej właścicielem. Po trzecie wreszcie rzeczywisty posiadacz nie może mieć skutecznego względem właściciela uprawnienia do władania rzeczą.

Z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego wynika, że wszystkie powyższe przesłanki zostały w przedmiotowej sprawie spełnione. Fakt przysługiwania powodowi prawa własności jest bezsporny. Na podstawie przeprowadzonych dowodów wykazane zostało również, iż pozwany A. W. jest we władaniu lokalu, którego wydania dotyczy niniejsza sprawa. Z kolei pozwany A. M. nie mieszka w nim, ale ma klucze do niego jak również znajdują się w nim przywiezione do niego przez niego meble w listopadzie 2015 roku. powyższy lokal jest nadto siedzibą prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Spełnienie trzeciej z przesłanek nie budzi też w ocenie Sądu żadnych wątpliwości. Stosunek najmu lokalu mieszkalnego (...) w budynku mieszczącym się ul. (...) w W. łączący pozwanych i powoda został rozwiązany przez wypowiedzenie zgodnie z ustawą o ochronie praw lokatorów. Podstawą prawną wypowiedzenia był art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tj. Dz. U. z 2014 r., poz. 150) , powoływana dalej w skrócie jako ustawa o ochronie praw lokatorów), który stanowi, że nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, jeżeli lokator pomimo pisemnego upomnienia nadal używa lokalu w sposób sprzeczny z umową lub niezgodnie z jego przeznaczeniem lub zaniedbuje obowiązki, dopuszczając do powstania szkód, lub niszczy urządzenia przeznaczone do wspólnego korzystania przez mieszkańców albo wykracza w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, czyniąc uciążliwym korzystanie z innych lokali.

W ocenie Sądu doszło do spełnienia dyspozycji zawartej w przytoczonym przepisie.

Podkreślić przy tym należy, iż żaden z pozwanych nie kwestionował otrzymania tak pisma wzywającego do zaprzestania naruszeń jak i pisma z wypowiedzeniem umowy najmu, ograniczając się jedynie do kwestionowania podstawy faktycznej wypowiedzenia umowy najmu.

Jak ustalił Sąd w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy po pierwsze na skutek zaniedbań sanitarno-higienicznych w zajmowanym przez pozwanych lokalu zalęgły się pluskwy. Ich pojawienie się niewątpliwie skutkowało powstaniem szkody majątkowej po stronie powodowej, która musiała sfinansować koszty związane z pozbyciem się pasożytów, w tym związane z refinansowaniem kosztów dezynsekcji dokonywanej indywidualnie przez mieszkańców (np. koszty odpluskwiania, odszkodowania związane z stratą najemców, koszty nowych mebli). Oprócz tego z powodu występujących pluskiew pozostali mieszkańcy nie mogli też korzystać z własnych mieszkań. Wielu z nich na czas dezynfekcji musiało opuścić swoje lokale oraz swój czas wolny przeznaczyć na sprawy związane z walką z pasożytami. Po drugie pozwany A. W. w sposób rażący oraz uporczywy wykracza przeciwko porządkowi domowemu poprzez regularne organizowanie libacji alkoholowych czynią uciążliwym korzystanie z innych lokali. Jak wynika z zeznań świadków cisza nocna jest w sposób regularny zakłócana przez uczestników libacji, w efekcie czego pozostali lokatorzy klatki zwłaszcza ci sąsiadujący z lokalem nr (...) nie mogą w sposób właściwy korzystać z pory nocnej. Libacje alkoholowe pociągają za sobą również szkody materialne związane z dewastacją klatki schodowej i drzwi wejściowych- wyrywaniem zamka przez próbujących dostać się do wewnątrz „gości” z lokalu nr (...).

Strona powodowa przed dokonaniem wypowiedzenia dokonała prawidłowo pisemnego upomnienia pismami z 17 września 2016 roku najemców o konieczności zaprzestania korzystania z lokalu w sposób naruszający porządek domowy- podjęcia obowiązku utrzymywania lokalu w należytej czystości i zapobieganiu pojawiania się w nim pluskiew oraz natychmiastowego zaprzestania libacji alkoholowych i zakłócania spokoju mieszkańców, do którego pozwani się nie zastosowali, pozostając biernymi wobec tych upomnień. Nie skorzystali sami z usług żadnej z firm, która zwalcza pluskwy a odpluskwianie ich lokalu nastąpiło jedynie z inicjatywy i na koszt powoda, z których pierwsza miała miejsce 08 września 2015 roku. Wręcz przeciwnie, już po skutecznym doręczeniu im pism wzywających do zaprzestania negatywnych zachowań z 17 września 2015 roku, podczas dezynsekcji w dniach 6-10 listopada 2015 roku w lokalu tym stwierdzono wstępowanie pluskiew, nimf i jaj (k. 65). Pozwani nie byli również obecni na zebraniu poświęconym problemowi związanymi z pluskwami, pomimo dostępnej i przekazanej o nim informacji wszystkim lokatorom budynku. Jedyne co uczynili pozwani to wyrzucenie mebli, w których znajdowały się pluskwy, co nastąpiło dopiero po podstawieniu kontenera przez powoda i miało miejsce w końcu listopada 2015 roku. Również libacje alkoholowe nie ustały po otrzymaniu przez pozwanych pisma upominającego. Jak wynika z zeznań świadków względne uspokojenie nastąpiło dopiero po wszczęciu procesu o eksmisję, co nie mogło skutkować oddaleniem powództwa, a stanowiło zdaniem Sądu jedynie wyraz strategii procesowej pozwanych zmierzających do uzyskania korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, nie zaś przejaw szczerej woli zmiany nawyków i sposobu wykorzystywania lokalu.

Oczywiście osobą bezpośrednio odpowiedzialną za brak czystości oraz libacje alkoholowe był pozwany A. W., gdyż to on faktycznie zamieszkuje przedmiotowy lokal i to on i jego goście naruszają spokój mieszkańców budynku. Nie sposób było jednak pominąć, że pozwany A. M. jako najemca również ponosi konsekwencje swojej bierność wobec takiego stanu rzeczy. Pozwany A. M. jako współnajemca niewątpliwie posiada bowiem wpływ na sposób korzystania z lokalu przez A. W., choćby przez pryzmat roszczeń wynikających z art. 13 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów (…), który dał mu możliwość wystąpienia do Sądu z pozwem o nakazanie choćby eksmisji A. W.. Brak jest jednak jakichkolwiek dowodów na to, by próbował on w ten lub inny sposób wpłynąć na właściwe korzystanie z lokalu przez współnajemcą A. W.. Przeczy temu treść odpowiedzi na pozew, w której zaprzecza on urządzaniu w lokalu libacji winę zrzucając na innych lokatorów, czego nie potwierdziły zebrane w sprawie dowody. Co więcej pozwany ten również był zobowiązany do natychmiastowego uprzątnięcia lokalu po powzięciu wiedzy o jego zapluskwieniu, co nastąpiło we wrześniu lub po otrzymaniu pisma z 17 września 2015 roku, a czego z własnej inicjatywy nie uczynił, czekając na podjęcie działań w tym zakresie przez powodową Spółdzielnię.

Sąd oceniając zachowanie A. M. w kontekście art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie praw lokatorów (…) miał przy tym na uwadze stanowisko prezentowane w piśmiennictwie, iż także wielomiesięczne niekorzystanie z mieszkania ma wprawdzie luźny związek z winą, ale należy je także zaliczyć do kategorii obciążających najemcę, które mogą uzasadniać przedterminowe rozwiązanie umowy zarówno okresowej, jak też zawartej na czas nieoznaczony,. Zachowanie lokatora bowiem wskazuje, że lokal nie jest mu potrzebny i że zaspokaja swe potrzeby mieszkaniowe gdzie indziej, a więc odpadają przyczyny, dla których ustawodawca udziela lokatorom tak dalece idącej ochrony kosztem właścicieli. Ponadto, lokal nie zamieszkały niszczeje, m.in. z braku stałej konserwacji i wietrzenia, a więc zachowanie najemcy godzi w mienie właściciela i wymaga stworzenia mu możliwości zmiany lokatora. (v. Alfred Gola, Lesław Myczkowskie, Komentarz do art. 11 ustawy o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego, Lexix Nexis 2003)

Mając powyższe na uwadze Sąd uznając skuteczność wypowiedzenia umowy najmu w pkt. 1 sentencji wyroku nakazał pozwanym A. W. i A. M., by opróżnili i opuścili lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku przy ulicy (...) w W., wskazując, iż powodem opróżnienia lokalu jest wykraczanie w sposób rażący i uporczywy przeciwko porządkowi domowemu oraz niewłaściwe zachowanie czyniące uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku. Wskazanie przyczyny eksmisji nastąpiło zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów.

Należy także wskazać, iż zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tj. Dz. U. z 2014 r., poz. 150) , powoływana dalej w skrócie jako ustawa o ochronie praw lokatorów) lokatorem jest najemca lokalu lub osoba używająca lokalu na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. W uchwale z dnia 15 listopada 2001 r. (III CZP 66/01, OSNC 2002/9/109) Sąd Najwyższy stwierdził, a Sąd orzekający w niniejszej sprawie pogląd ten w pełni podziela, iż art. 14 i 15 ustawy o ochronie praw lokatorów mają zastosowanie w sprawach o opróżnienie lokalu przeciw osobom, które były lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Przepis ten wyraźnie ogranicza krąg osób objętych ochroną do tych osób, które dysponują lub dysponowały tytułem prawnym do lokalu. Sąd podzielił także pogląd, iż z ochrony przewidzianej w art. 14 ustawy o ochronie praw lokatorów nie korzystają osoby, które nigdy nie dysponowały tytułem prawnym do zajmowanego lokalu, w tym osoby, które zajęły go samowolnie (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2005 r., III CZP 6/05, OSNC 2006 r., Nr 1, poz. 1).

Okoliczności niniejszej sprawy wskazują jednak bez żadnych wątpliwości, iż między powodem, a pozwanymi istniał w przeszłości określony stosunek prawny, zgodnie z którym pozwani mogli w przeszłości wprowadzić się do spornego lokalu. Tym samym niewątpliwie nie zajęli go samowolnie.

Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd uznał, iż pozwani dysponowali w przeszłości tytułem prawnym do zajmowanej nieruchomości, a więc są lokatorami w rozumieniu ustawy o ochronie praw lokatorów.

Należało więc co do zasady rozpatrzyć czy pozwanym przysługuje prawo do lokalu socjalnego. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu Sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Na mocy ust. 3 Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. Z kolei art. 14 ust. 4 zawiera katalog osób wobec których Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do lokalu socjalnego.

W niniejszej sprawie podstawowe znaczenia ma jednak art. 17 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, który stanowi, iż przepisów art. 14 i 16 nie stosuje się, gdy powodem opróżnienia lokalu jest stosowanie przemocy w rodzinie lub wykraczanie w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, albo niewłaściwe zachowanie czyniące uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku albo gdy zajęcie lokalu nastąpiło bez tytułu prawnego. Treść tego przepisu sama w sobie przesądza o braku uprawnienia pozwanych do lokalu socjalnego.

Nawet, gdyby nie obowiązywał przytoczony powyżej przepis pozwanym nie przysługiwałoby w ocenie Sądu prawo do lokalu socjalnego. Z względu na swoją bierność procesową nie wykazali oni, iż spełniają kryteria zawarte w art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów. Ponadto, za nieprzyznaniem im prawa do lokalu socjalnego przemawia dotychczasowy sposób korzystania z zajmowanego lokalu. Biorąc pod uwagę tak rażące naruszanie porządku domowego oraz niewłaściwe zachowanie czyniące uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku Sąd stoi na stanowisku, iż zasady współżycia społecznego przemawiają przeciwko przyznaniu prawa do lokalu socjalnego pozwanym. Zauważyć należy, iż pozwani swoim zachowaniem w stosunku do uzyskanego prawa najmu lokalu wykazali całkowity brak szacunku dla lokatorów innych mieszkań w budynku.

Ponadto, pozwanemu A. M. nie można było przyznać prawa do lokalu socjalnego, gdyż jak wynika z jego odpowiedzi na pozew oraz zeznań świadków zaspokaja on swoje potrzeby mieszkaniowe w innym miejscu, nie mieszka w tym lokalu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt 3 sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. obciążając nimi stronę pozwaną, gdyż przegrała niniejszą sprawę. Łączna wysokość kosztów to 697 zł. Na powyższą kwotę złożyły się następujące pozycje: opłata sądowa w wysokości 200 zł, wynagrodzenie pełnomocnika strony powodowej będącego radcą prawnym w kwocie 480 zł, które Sąd ustalił na podstawie § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2002 nr 163 poz. 1349) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa. Na podstawie art. 105 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. Sąd zasądził od każdego z pozwanych po połowie wskazanej kwoty.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach w zawartego pkt 4 sentencji stanowił art. 107 zd. 3k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c.. Zgodnie z nim Sąd może także przyznać interwenientowi koszty interwencji od przeciwnika obowiązanego do zwrotu kosztów. Jak wyjaśniono w judykaturze treść tego przepisu wskazuje na to, że nie obliguje on do zasądzenia kosztów w każdym przypadku, w którym istnieją podstawy do obciążenia kosztami przeciwnika procesowego). W takiej sytuacji zasadne jest odwołanie się przez sąd do ogólniejszych kryteriów w postaci potrzeby rzeczywistej obrony interesów interwenienta ubocznego w określonych okolicznościach rozpoznawanej sprawy (analogicznie uznał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 11 listopada 1975 roku, OSP 1976, z. 12, poz. 227; w postanowieniu z dnia 12 maja 2011 roku, III CZ 21/11, Lex nr 1314366 oraz Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 13 maja 2015 roku, I ACa 280/15, LEX nr 1753995). Sąd przyznał interwentowi ubocznemu łączną kwotę 520 zł- 480 zł kosztów zastępstwa procesowego i 40 zł opłaty od interwencji, którą zasądził po połowie od pozwanych, którzy przegrali proces.

(...)

Zarządzenie: 1) (...);

2)(...)