Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 października 2016 r. w G.

sprawy z powództwa T. B., P. L. , E. L.

przeciwko Gminie M. G.

o zapłatę

I-. oddala powództwo

II zasądza od powodów T. B., P. L. , E. L. solidarnie na rzecz pozwanej Gminy M. G. kwotę 1200, 00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygnatura akt: I C 717/16

UZASADNIENIE

Powodowie T. B., P. L. i E. L. wnieśli pozew przeciwko Gminie M. G. domagając się od pozwanej solidarnie zapłaty kwoty 2.629,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powodowie podnieśli, że wyrokiem z dnia 21 maja 2015r. Sąd Rejonowy w Gdyni nakazał W. B. opuszczenie, opróżnienie i wydanie powodom lokalu mieszkalnego nr (...) znajdującego się w budynku przy ul. (...) w G. i jednocześnie wstrzymał wykonanie wyroku do czasu złożenia oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Przedmiotowy lokal stanowi własność powodów. Powodowie uzyskali informację, że zostało wszczęte postępowanie mające na celu uzyskanie i wskazanie lokalu socjalnego dla osoby wymienionej w ww. wyroku. Dodatkowo wskazano, że o kolejności realizacji zobowiązań decyduje data zarejestrowania wyroku, a zobowiązania są realizowane począwszy od najdłużej zarejestrowanych zobowiązań. Z informacji uzyskanych od pracowników Urzędu Miasta G. wynika, że w praktyce w przeciągu najbliższych lat nie ma żadnych szans na zrealizowanie wyroku eksmisyjnego. Zdaniem powodów, z uwagi na fakt, że powodowie od wielu lat ponoszą wszelkie opłaty związane z lokalem, który bezprawnie zajmuje W. B., a pozwana nie realizuje w praktyce nałożonego na nią obowiązku, to pozwana winna ponosić koszty związane z utrzymaniem lokalu, z którego powodowie nie mogą korzystać. Wysokość dochodzonej pozwem kwoty wynika z zsumowania dwóch miesięcznych czynszów.

(pozew k. 3-5, pismo procesowe powodów k. 12)

W odpowiedzi na pozew pozwana Gmina M. G. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów kosztów procesu.

Pozwana w szczególności zakwestionowała powództwo co do wysokości. Zdaniem pozwanej kartoteka finansowa wskazana przez powodów jako dowód wyliczonej wysokości odszkodowania nie wskazuje źródeł wymiaru opłaty w żądanej wysokości. Dołączone do pozwu dokumenty zostały wytworzone przez powodów i nie spełniają minimalnych standardów obiektywizmu i jak wskazuje pozwana mogą zawierać dowolne wartości obciążeń. Zdaniem pozwanej dokumenty te nie posiadają żadnej wartości dowodowej. Nadto, powodowie nie wykazali czy dochodzili swoich należności czynszowych w drodze postępowania sądowego w stosunku do zobowiązanego. W ocenie pozwanej brak jest podstaw do uznania, że w przypadku zwrócenia się przez powodów o zapłatę bezpośrednio, zadłużenie nie zostałoby wyegzekwowane w drodze postępowania sądowo – egzekucyjnego.

(odpowiedź na pozew k. 19-20)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie T. B., P. L. i E. L. są współwłaścicielami lokalu mieszkalnego nr (...) znajdującego się w budynku przy ul. (...) w G..

(okoliczność bezsporna)

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni wydanym w dniu 21 maja 2015r. w sprawie o sygnaturze akt I C 91/15 nakazano W. B. opuszczenie, opróżnienie i wydanie powodom lokalu mieszkalnego nr (...) znajdującego się w G. przy ul. (...). Jednocześnie Sąd ustalił, że W. B. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego z zasobów Gminy M. G. i wstrzymał wykonanie wyroku do czasu złożenia przez Gminę M. G. oferty najmu lokalu socjalnego.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o wyrok Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 21 maja 2015r. k. 6-6v)

W odpowiedzi na wezwanie powodów, pismem z dnia 6 października 2015r. pozwana Gmina M. G. poinformowała pełnomocnika powodów, iż zostało wszczęte postępowanie zarejestrowane pod nr MS. (...).1.58.2015, mające na celu uzyskanie i wskazanie lokalu socjalnego byłemu lokatorowi. Jednocześnie pozwana wskazała, że o kolejności wskazania i wynajęcia lokalu socjalnego decyduje data zarejestrowania wyroku, a zobowiązania realizowane są sukcesywnie według kolejności na liście, począwszy od najdłużej zarejestrowanych zobowiązań.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o pismo pozwanej z dnia 6 października 2015r. k. 8)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dowodów z dokumentów urzędowych w postaci odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 21 maja 2015r. oraz pisma pozwanej Gminy M. G. z dnia 6 października 2015r. W toku niniejszego postępowania strona pozwana nie kwestionowała autentyczności oraz wiarygodności ww. dokumentów, toteż brak było podstaw, aby odmówić przedmiotowym dokumnetom mocy dowodowej.

Natomiast wiarygodnego dowodu na okoliczność wysokości szkody nie stanowił odpis pisma zatytułowanego „powiadomienie o wymiarze opłat”, albowiem pismo to nie zostało podpisane i w związku z tym nie wiadomo od kogo pochodzi. Jak natomiast wskazuje się w judykaturze dokumenty niepodpisane nie stanowią dokumentu w rozumieniu art. 245 k.p.c. (por. wyrok SN z dnia 9 grudnia 1980 r., II URN 171/80, OSP 1981, z. 7, poz. 126). Nadto, przedłożona kopia została wykonana w taki sposób, że nie przedstawia całości treści oryginału.

W przedmiotowej sprawie powodowie dochodzili od pozwanej zapłaty kwoty 2.629,80 zł stanowiącej równowartość dwumiesięcznych należności uiszczonych na rzecz zarządcy nieruchomości. Swoje roszczenie powodowie wywodzili z treści przepisów art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (tekst jednolity Dz. U.2014.150) oraz art. 417 k.c. Zgodnie z treści art. 18 ust. 5 ww. ustawy jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), natomiast w myśl art. 417 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. W świetle art. 417 k.c. do przyjęcia odpowiedzialności pozwanej Gminy M. G. konieczne było wykazanie łącznie trzech przesłanek tj.: szkody po stronie powoda, niezgodnego z prawem działania lub zaniechania pozwanej przy wykonywaniu władzy publicznej przez pozwaną Gminę M. G. oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zachowaniem pozwanej.

W ocenie Sądu co do zasady powództwo było uzasadnione. Pozwana nie kwestionowała bowiem ani tego, że w przedmiotowym lokalu zamieszkuje nadal osoba, której na mocy wyroku z dnia 21 maja 2015r. Sąd Rejonowy w Gdyni przyznał prawo do lokalu socjalnego i w związku z tym nakazał wobec niej wstrzymanie wykonania wyroku do czasu złożenia przez Gminę M. G. oferty najmu lokalu socjalnego, ani także faktu, że do dnia wyrokowania Gmina nie przedstawiła tej osobie oferty najmu lokalu socjalnego. Takie zachowanie pozwanej Gminy należało uznać za bezprawne zaniechanie, gdyż zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie lokatorów (...) obowiązek dostarczenia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Zatem jest to obowiązek bezwzględny nałożony na gminę przez ustawodawcę. Dlatego, należało uznać, iż co do zasady, pozwana odpowiada za szkodę, spowodowaną nie dostarczeniem lokalu socjalnego eksmitowanym lokatorom, jaką ponosi właściciel z uwagi na niemożność swobodnego dysponowania należącym do niego lokalem. Już samo nie przedstawienie przez pozwaną oferty umowy najmu lokalu socjalnego, tj. nie wykonanie przez Gminę jej ustawowego obowiązku, stanowi zaniechanie w rozumieniu art. 417 § 1 k.c. i taki pogląd należy uznać za ugruntowany w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego. W wyroku z 18 lutego 2004r. V CK 253/03 L., Sąd Najwyższy stwierdził, że odpowiedzialność gminy nie jest uzależniona od wykazania winy, przeciwnie, podstawą roszczenia odszkodowawczego jest sam fakt niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku sądowego. Z kolei w postanowieniu z 25 czerwca 2008r. III CZP 46/08 Biuletyn SN 2008/6, Sąd Najwyższy wskazał, że „treść art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie lokatorów (...) jest jednoznaczna. Stanowi on, że jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze od gminy, na podstawie art. 417 k.c. Stwierdzenie, że roszczenie odszkodowawcze przysługuje na podstawie art. 417 k.c. oznacza, iż brak jakichkolwiek przesłanek do wprowadzenia ograniczeń w zakresie stosowania tego przepisu, a w konsekwencji do stosowania art. 361 k.c.”. Wobec powyższego Sąd uznał, iż została spełniona przesłanka bezprawnego zaniechania pozwanej Gminy M. G. przy wykonywaniu władzy publicznej.

Pomimo powyższego, strona powodowa nie wykazała jednak wysokości poniesionej szkody. Na powyższą okoliczność powodowie przedstawili jedynie niepodpisane przez nikogo pismo zatytułowane „powiadomienie o wymiarze opłat”. Strona pozwana natomiast zakwestionowała wiarygodność przedmiotowego dokumentu. Jak już wskazano powyżej ww. pismo nie zostało podpisane, a zatem nie stanowiło dokumentu prywatnego w rozumieniu art. 245 k.p.c. Co prawda, to, jakie znaczenie dowodowe ma dokument prywatny niepodpisany przez jego wystawcę, Sąd ocenia na podstawie art. 233 k.p.c. w kontekście całokształtu zebranego materiału dowodowego, niemniej w niniejszej sprawie strona powodowa nie przedłożyła żadnych innych dowodów potwierdzających wskazane w przedmiotowym zestawieniu koszty związane z eksploatacją lokalu i nieruchomości wspólnej, nawet mimo zobowiązania pełnomocnika powoda na rozprawie w dniu 19 września 2016r. do złożenia pisma procesowego w terminie 3 dni pod rygorem skutków z art. 207 § 3 i 6 k.p.c. (pismo pełnomocnika powoda z dnia 20 września 2016r. zostało zwrócone na podstawie art. 132 § 1 k.p.c. i w związku z powyższym nie wywiera żadnych skutków procesowych). Niezależnie od powyższego, należy wskazać, że przedłożone przez powoda pismo nie wskazuje na jakiej podstawie wymierzono wysokość opłat za poszczególne pozycje (ogrzewanie, wodę i kanalizację, wywóz nieczystości stałych, konserwację domofonu, czynsz za lokal). Powodowie nie przedłożyli uchwał współwłaścicieli tudzież wspólnoty mieszkaniowej w tym przedmiocie ani też dokumentów źródłowych w postaci np. faktur dokumentujących poniesienie ww. kosztów na rzecz dostawców mediów oraz umów zawartych z dostawcami. Wreszcie, należy wskazać, że powodowie nie podali za jaki okres dochodzą ww. należności w niniejszej sprawie. W związku z powyższym należało uznać, że strona powodowa nie wykazała wysokości szkody.

Mając na uwadze podniesione powyżej okoliczności – na mocy art. art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego oraz art. 417 k.c. stosowanych a contrario w zw. z art. 6 k.c. – powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. z § 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804) i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania zasądził od przegrywających sprawę powodów solidarnie na rzecz pozwanej Gminy M. G. kwotę 1.200 zł stanowiącą opłatę za czynności fachowego pełnomocnika pozwanej – radcę prawnego.