Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Bożena Żywioł (spr.)

Sędziowie SSO Arkadiusz Łata

SSO Marcin Schoenborn

Protokolant Marzena Mocek

przy udziale Wojciecha Czapczyńskiego

Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Z.

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2016 r.

sprawy 1. M. C. (1) ur. (...) w Z.,

syna J. i A.

oskarżonego z art. 279§1 kk, art. 13§1 kk w zw. z art. 279§1 kk

2. P. P. ur. (...) w Z.,

syna R. i R.

oskarżonego z art. 279§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 27 czerwca 2016 r. sygnatura akt II K 231/14

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 624 § 1 kpk

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- podwyższa wymiar kary łącznej orzeczonej w punkcie 3 wobec oskarżonego M. C. (1) do 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

- uchyla punkty 4, 5, 7, 8 i 9;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. N. i adw. A. U. kwoty po 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmujące kwoty po 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonych z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

4.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

VI Ka 1052/16

UZASADNIENIE

sporządzone na wniosek obrońcy oskarżonego M. C. (1)

Wyrok Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 27 czerwca 2016r., sygn.akt II K 231/14, został zaskarżony apelacją Prokuratora na niekorzyść oskarżonych: M. C. (1) i P. P., w zakresie rozstrzygnięcia o karze.

Apelujący zarzucił rażącą niewspółmierność kar w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonych oraz zasad wymiaru kary poprzez skazanie na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania na okres próby, przez co orzeczone kary nie spełnią celów i zadań w zakresie prewencji szczególnej oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W oparciu o taki zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonym kar bezwzględnych pozbawienia wolności, w tym M. C. (1) kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy uznał apelację za częściowo zasadną.

Trafnie wskazał bowiem Prokurator, że kara łączna pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego M. C. (1) w rozmiarze 2 lat, a więc ukształtowana na zasadzie pełnej absorpcji jest karą nieadekwatną do ilości i charakteru przypisanych mu przestępstw stanowiąc rażąco łagodną reakcję na fakt wielokrotnego naruszenia przez oskarżonego porządku prawnego.

Orzekanie kary łącznej przy wykorzystaniu zasady absorpcji uzasadnione jest w szczególnych sytuacjach, przy zaistnieniu istotnych okoliczności łagodzących, które uzasadniają po sięgnięcie do tej najkorzystniejszej dla sprawcy reguły.

Tymczasem Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał na wiek oskarżonego, jako jedyną okoliczność, która, w jego ocenie uzasadniała nie tylko wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności w rozmiarze 2 lat, ale także zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania tej kary, jako że oskarżonemu, który jest sprawcą młodocianym należy dać życiową szansę.

Sąd Okręgowy akceptując wywody apelującego, nie podzielił takiego stanowiska.

Wielość przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektyw absorpcji.

Oskarżony , jak to już podkreślono, dopuścił się wielu, bo aż jedenastu przestępstw kradzieży z włamaniem oraz przestępstwa rozboju. Skoro M. C. popełnił szereg przestępstw to nie ulega wątpliwości, że stosowanie zasady absorpcji jest wykluczone.

Jakkolwiek wszystkie te czyny godziły w to samo dobro prawem chronione, to jest cudze mienie, to jednak w przypadku przestępstwa rozboju niezależnym dobrem objętym ochroną ustawową jest zdrowie ludzkie.

W tym stanie rzeczy nie sposób doszukiwać się ścisłego związku przedmiotowego pomiędzy wszystkimi czynami przypisanymi oskarżonemu. Ponadto związek przedmiotowy, wyrażający się w podobnym sposobie działania i podobnej kwalifikacji prawnej przestępstw, sam przez się nie przemawia za stosowaniem pełnej absorpcji, jeśli każdy z czynów odznacza się znacznym stopniem społecznej szkodliwości, a tak jest w niniejszej sprawie, gdyż większość kradzieży z włamaniem oskarżony dokonał do domów i mieszkań. Z tej racji okoliczność popełnienia tych czynów w zbiegu realnym nie powinna pozostać bez znaczenia dla określenia ostatecznej dolegliwości, jaką ma ponieść sprawca.

Przeciwko stosowaniu najkorzystniejszej z zasad łączenia kar przemawia też brak związku podmiotowego pomiędzy poszczególnymi czynami, które popełnione zostały na szkodę różnych pokrzywdzonych.

Rozważenie tych wszystkich racji, w ocenie sądu odwoławczego przemawia za zastosowaniem względem oskarżonego zasady asperacji, która w sposób wyważony uwzględnia zarówno charakter czynów przypisanych M. C. (1), ładunek ich społecznej szkodliwości, związek pomiędzy nimi, a także sylwetkę oskarżonego i cele prewencyjne.

Dlatego też Sąd Okręgowy uwzględniając wniosek Prokuratora o zaostrzenie wymierzonej kary / wniosek odnosił się tylko do wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności/ zmienił zaskarżony wyrok w pkt 3 podwyższając wymiar kary do 3 lat.

Wymiar ten czyni bezprzedmiotowymi rozważania w zakresie stosowania wobec oskarżonego warunkowego zawieszenia wykonania kary, na które to dobrodziejstwo oskarżony M. C. (1) /pomimo młodego wieku/ z racji nie tylko wagi i charakteru czynów, ale i wcześniejszej swej karalności, nie zasługuje.

Powyższa zmiana wyroku skutkowała uchyleniem tych wszystkich rozstrzygnięć w wyroku tym zawartym, które określały środki probacji związane z poddaniem oskarżonego próbie.