Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w G. VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2016r. w G.

sprawy z powództwa J. K. (K.)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w G.

o odszkodowanie

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w G.

z dnia 28 stycznia 2016 r. sygn. akt VI P 880/14

1)  zmienia zaskarżony wyrok:

a) w punkcie 1 w ten sposób, że zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 27.198,44 zł (dwadzieścia siedem tysięcy sto dziewięćdziesiąt osiem złotych czterdzieści cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 lipca 2014r. tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, a w pozostałym zakresie oddala powództwo,

b) w punkcie 4 w ten sposób, że nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.360 zł (jeden tysiąc trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem opłaty sądowej od pozwu, od obowiązku uiszczenia której powód był zwolniony;

2)  oddala apelację w pozostałej części;

3)  znosi wzajemnie między stronami koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

(-) SSO Grzegorz Tyrka (-) SSO Małgorzata Andrzejewska (-) SSR del. Magdalena Kimel (spr.)

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt VIII Pa 67/16

UZASADNIENIE

Powód J. K. domagał się zasądzenia od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w G. kwoty 41.136,33 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu, tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika oraz zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazał, że od dnia 22 grudnia 2012 roku był zatrudniony u pozwanej na stanowisku prezesa zarządu spółki. Na mocy uchwały Rady Nadzorczej z dnia 13 marca 2014 roku pozwana zdecydowała się rozwiązać z powodem umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia; jednak w trakcie biegu okresu wypowiedzenia z powodem rozwiązano umowę o pracę w trybie dyscyplinarnym w związku z zarzucanym ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych. W ocenie powoda, wskazane przyczyny rozwiązania umowy o pracę są nieprawdziwe. Powód zarzucił również pozwanej, że nie mogła uzyskać wiadomości o okolicznościach uzasadniających rozwiązanie umowy o pracę dopiero w dniach 14 i 15 kwietnia 2014 roku, bowiem powód nie świadczył pracy już od dnia 13 marca 2014 roku a nadto – że sytuacja opisana w części ze wskazanych przyczyn trwała od 1 roku lub 2 lat.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zwrot kosztów postępowania. W uzasadnieniu podniosła w pierwszej kolejności, że rozwiązując z powodem umowę o pracę w trybie natychmiastowym, nie uchybiła jednomiesięcznemu terminowi z art. 52 § 2 k.p. Wskazano, że dopiero w dniach 14 i 15 kwietnia 2014 roku pełniącemu obowiązki (p.o.) Prezesa Zarządu przekazano informację o dalszym korzystaniu przez powodu z mienia należącego do pozwanej, a także o działaniu przez powoda na szkodę spółki, zarządzaniu nią w sposób niegospodarny, o nadużyciach finansowych oraz o niewywiązywaniu się przez powoda z obowiązków nałożonych przez prawo. Odnosząc się do zasadności wskazanych przyczyn rozwiązania z powodem stosunku pracy, pozwana podniosła, że wszystkie przyczyny są prawdziwe i uzasadniają rozwiązanie z powodem umowę o pracę w trybie natychmiastowym.

Pozwana kwestionowała również roszczenie powoda pod względem rachunkowym, wskazując, jednak że powód otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 4-krotności średniego wynagrodzenia.

Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2016 r Sąd Rejonowy w G. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 41.136,33 (czterdzieści jeden tysięcy sto trzydzieści sześć 33/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 9 lipca 2014 roku tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, oddalił powództwo w pozostałym zakresie, zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 60,00 (sześćdziesiąt 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w G. kwotę 2.057,00 (dwa tysiące pięćdziesiąt siedem 00/100) złotych tytułem opłaty od pozwu i wyrokowi w punkcie pierwszym nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 16.016,00 (szesnaście tysięcy szesnaście 00/100) złotych.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że powód był zatrudniony u pozwanej w okresie od dnia 28 stycznia 2011 roku do dnia 6 maja 2014 roku na podstawie umowy o pracę, początkowo na czas określony, zaś od dnia 22 grudnia 2012 roku na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy. Na początku zatrudnienia powód pracował na stanowisku wiceprezesa zarządu, natomiast z dniem 22 grudnia 2012 roku – zajął stanowisko prezesa zarządu.

W umowie o pracę z dnia 22 grudnia 2012 roku strony ustaliły wysokość miesięcznego wynagrodzenia za pracę powoda w wysokości 4-krotnego średniego wynagrodzenia. Powodowi przysługiwał również zwrot kosztów użytkowania samochodu prywatnego do celów służbowych, w wysokości ryczałtowej za przejechane 500km miesięcznie. Ustalono, że w przypadku rozwiązania umowy powód – na wezwanie spółki – zwróci spółce protokolarnie wszelkie będące w jego osobistej dyspozycji materiały i opracowania uzyskane lub sporządzone w związku z wykonywaniem obowiązków oraz rzeczy ruchome przekazane przez spółkę. Wyszczególniono przy tym, że pozwana udostępni powodowi do bezpłatnego używania w celach służbowych na czas obowiązywania umowy laptop oraz telefon komórkowy; po rozwiązaniu umowy o pracę powód zobowiązał się zwrócić te przedmioty bez wezwań i w stanie niepogorszonym poza zużyciem wynikającym z normalnej eksploatacji.

Sąd Rejonowy ustalił, że zarząd pozwanej spółki liczył od 1 do 3 członków. Do dnia 21 grudnia 2012 roku zarząd liczył 2 członków, zaś z chwilą objęcia przez powoda stanowiska prezesa zarządu – zarząd stał się jednoosobowy; powód samodzielnie zajmował się zarządzeniem i reprezentowaniem pozwanej.

Z uwagi na prowadzone postępowanie przygotowawcze z udziałem byłej głównej księgowej od dnia 1 maja 2013 roku sprawami księgowymi pozwanej zajmował się H. P., pełniący odtąd funkcję głównego księgowego.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że w okresie zatrudnienia powoda w skład Rady Nadzorczej wchodziło trzech członków: G. J., Z. K. i S. O.. Posiedzenia Rady Nadzorczej odbywały się przynajmniej raz w miesiącu, dzięki czemu Rada Nadzorcza miała bieżący obraz stanu spółki. (...) doradzała powodowi w zarządzaniu spółką, na bieżąco wzywała o przedłożenie jej dokumentów dotyczących spółki. Rada Nadzorcza pod koniec 2013 roku doszła do wniosku, że powód nie realizuje zadań pod względem sportowym i organizacyjnym, i zawnioskowała o nieudzielanie powodowi absolutorium za 2013 rok.

W dniu 10 stycznia 2014 roku walne zgromadzenie akcjonariuszy podjęło uchwałę, w której nie udzielono powodowi, reprezentującemu Zarząd, absolutorium. W związku z tym Rada Nadzorcza postanowiła wprowadzić plan naprawczy.

W dniu 13 marca 2014 roku Rada Nadzorcza – z powodu nieuzyskania absolutorium przez powoda oraz jego konfliktu ze sztabem szkoleniowym pierwszej drużyny trwającym nieprzerwanie od 6 miesięcy – zawiesiła powoda w pełnieniu funkcji Prezesa Zarządu do dnia 15 kwietnia 2014 roku. Jednocześnie Rada Nadzorcza rozwiązała z powodem umowę o pracę z zachowaniem 3-miesięczego okresu wypowiedzenia w związku z zawieszeniem powoda jako Prezesa Zarządu i utratą możliwości wykonywania swoich obowiązków. Nadto, Rada Nadzorcza była niezadowolona ze sposobu, w jaki powód prowadzi proces uzyskania licencji do gry w Ekstraklasie i że nie ma wpływu na I zespół. Powód został zwolniony z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia z zachowaniem prawa do wynagrodzenia.

Rada Nadzorcza postanowiła tymczasowo delegować swojego członka G. J. do wykonywania czynności Prezesa Zarządu (p.o. Prezesa Zarządu).

Sąd Rejonowy ustalił, że uchwałą z dnia 5 maja 2014 roku Rada Nadzorcza pozwanej spółki, działając na podstawie art. 379 § 1 k.s.h., rozwiązała z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Wskazano, że ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych polegały na:

1.  odmowie bezzwłocznego zwrotu ruchomości należących do pracodawcy, do czego powód był wezwany w dniu 2 kwietnia 2014 roku;

2.  nadużyciach przy wykorzystywaniu służbowej karty kredytowej polegających na zakupach paliw niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków służbowych – w okresie użytkowania karty paliwowej powód miał zakupić paliwo na łączną kwotę 34.000 złotych, przy czym wartość dokonywanych zakupów paliwa przekraczała techniczne możliwości baku samochody użytkowanego przez powoda, to jest O. (...), a nadto ilość zakupionego paliwa nie pokrywała się z ilością wykonywanych jazd służbowych;

3.  nadużyciu finansowym polegającym na pokryciu kosztu pobytu w hotelu (...) w W. (faktura nr (...) dokumentująca zakup noclegów i posiłków z dnia 10 marca 2014 roku) w dniach od 1 marca 2014 roku do 7 marca 2014 roku, podczas gdy pobyt służbowy związany był z udziałem w jednodniowej konferencji w W.;

4.  zaniedbaniu terminowej realizacji przez spółkę płatności zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych PIT-4R oraz zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych PIT-8R za okres od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku; dodano, że kwota zaległości podatkowej wyniosła 653.706 złotych, w sytuacji gdy spółka miała obiektywną możliwość zapłaty podatku, co wyrządziło spółce znaczącą szkodę finansową;

5.  dokonaniu zamówień w imieniu spółki usług od kontrahenta Restauracji 3 Ś. ( P.U.H. (...)) na łączną kwotę około 265.000 złotych w okresie około 1,5 roku, co miało stanowić pogwałcenie przepisów ustawy Prawo zamówień publicznych oraz naruszyło dyscyplinę finansów publicznych jednostek posiadających przeważający akcjonariat z udziałem środków publicznych;

6.  nieuprawnionym używaniu telefonu służbowego marki N. wraz z kartą SIM (w okresie rozliczeniowym od dnia 24 marca 2014 roku do dnia 23 kwietnia 2014 roku) i narażeniu przez to spółki na szkodę majątkową.

Wskazane powyżej zachowania, wymienione w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy, zdaniem pozwanej były też przejawem nadużycia zaufania, jakim powód został obdarzony jako Prezes Zarządu. Oprócz tego wskazano, że w dniu 14 kwietnia 2014 roku do pracodawcy dotarła informacja, iż powód miał uchylać się od obowiązku bezwarunkowego zwrotu służbowych ruchomości. Natomiast o okolicznościach dotyczących nadużyć finansowych pracodawca – jak wskazano – powziął wiedzę w dniu 15 kwietnia 2014 roku.

Sąd Rejonowy ustalił, że doręczenie powodowi treści uchwały Rady Nadzorczej, rozwiązującej z nim umowę o pracę nastąpiło w dniu 6 maja 2014 roku.

Pismem z dnia 2 kwietnia 2014 roku pozwana zwróciła się do powoda o natychmiastowy zwrot przedmiotów będących własnością klubu, to jest: 1) samochodu służbowego O. (...), 2) laptopa marki D., 3) telefonu marki N., 4) tabletu marki C., 5) pilota do bramy wjazdowej nr 3 oraz kluczy do bramy wjazdowej nr 1, 6) statuetki (...).

W odpowiedzi na to pismo powód w dniu 9 kwietnia 2014 roku poinformował pozwaną, że laptop marki D. nigdy nie był własnością pozwanej i aktualnie należy do niego. Powód zobowiązał się do niezwłocznego przekazania pilota do bramy wjazdowej nr 3 oraz wyjaśnił, że nie był w posiadaniu kluczy do bramy wjazdowej nr 1. Zwrócił się także z prośbą o umożliwienie mu korzystania z samochodu służbowego, telefonu komórkowego oraz tabletu do dnia ustania stosunku pracy. Powód wyraził wolę wykupienia telefonu komórkowego. Nadto wyjaśnił, że statuetka (...) znajdowała się w jego gabinecie i nie zabierał jej przy jego opuszczaniu.

Pismem z dnia 11 kwietnia 2014 roku pozwana nie wyraziła zgody na korzystanie przez powoda ze sprzętu służbowego do dnia ustania stosunku pracy. Odnośnie wykupu telefonu komórkowego pozwana domagała się od powoda zaproponowania ceny i zasad jego wykupu.

W dniu 14 kwietnia 2014 roku powód zwrócił pozwanej w stanie nieuszkodzonym samochód O. (...), tablet, kartę telefoniczną oraz pilota do bramy.

Sąd Rejonowy ustalił, że pozwana dysponuje kilkoma samochodami służbowymi. Rozliczaniem stanu pojazdów i ewidencjonowaniem deklarowanych kosztów eksploatacji tych samochodów zajmował się gospodarz obiektu T. S., natomiast główny księgowy weryfikował faktury za paliwo wystawiając na nich odpowiednią pieczątkę wskazującą, iż sprawdzono ją pod względem rachunkowym.

Od powoda nie wymagano prowadzenia książki pojazdu służbowego, mimo że T. S. jako jedyny miał do faktu zastrzeżenia. Z powodem na stanowisku Prezesa Zarządu nie zawarto pisemnej umowy używania pojazdu służbowego. W trakcie pełnienia obowiązków Prezesa Zarządu przez powoda zarówno T. S., jak i dział księgowości nie mieli zastrzeżeń do sposobu użytkowania przez powoda auta. Powód regularnie używał przypisanego do niego służbowego O. (...), nadto – stosownie do potrzeb i możliwości mógł w każdej chwili korzystać z innych dostępnych samochodów służbowych pozwanej, jak też z samochodów udostępnianych pozwanej przez sponsorów i podmioty współpracujące.

Powód w związku z używaniem samochodu służbowego O. (...) z silnikiem diesla miał do dyspozycji firmową kartę kredytową, z której opłacał koszt paliwa. Z tytułu każdego tankowania powód składał do księgowości faktury za paliwo, z reguły czynił to bez zbędnej zwłoki. Samochód O. (...) posiada bak o pojemności około 60-65 litrów. Oprócz używania samochodu służbowego powód czasem korzystał ze swojego prywatnego samochodu w celach służbowych (V. (...)) oraz, jak wskazano wyżej, z pozostałych samochodów służbowych. Z tych względów powód przedstawiał do rozliczenia faktury na zakup różnych rodzajów paliwa (olej napędowy oraz benzyna). Po rozwiązaniu z powodem umowy o pracę dokonano weryfikacji faktur za paliwo, wystawionych za zakupy dokonane przez powoda. Posługując się danymi producenta o zużyciu paliwa przez O. (...) oraz porównując stan licznika z ilością faktur za paliwo pozwana doszła do wniosku, że powód wykorzystywał kartę służbową w tym zakresie niezgodnie z jej przeznaczeniem, w zakresie przekraczającym potrzeby związane z pracą, co pozwana wyraziła w jednej z przyczyn rozwiązania umowy.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniach od 5 marca do dnia 7 marca 2014 roku powód przebywał w W. w hotelu (...). Celem tego wyjazdu służbowego był udział w konferencji sportowej. Obok powoda w podróży służbowej na tę konferencję brali udział dwaj inni pracownicy pozwanej z działu marketingu, to jest T. M. oraz M. O.. Za pobyt ten została wystawiona faktura VAT (nr (...)) obciążająca pozwaną na kwotę 1.740,54 złotych. Cena ta obejmowała koszt 6 noclegów dla trzech pracowników, 7 śniadań i 1 napoju. Faktura wpłynęła do siedziby pozwanej w dniu 21 marca 2014 roku. Podczas jednego dnia konferencji do grupy pracowników pozwanej dołączył kolejny pracownik, któremu opłacono koszt śniadania.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że pozwana posiada jeden rachunek bankowy, z którego dokonuje opłat za media, wypłat wynagrodzeń, jak też uiszcza należności do urzędu skarbowego. W 2013 roku pozwana miała problemy finansowe, w tym z uwagi na defraudację na kwotę około 900.000 złotych. W następstwie tego pozwana miała trudności z opłacaniem wszystkich rachunków na czas. Powód otrzymywał od H. P. wykaz zestawień płatności na dany terminie decydował, które zobowiązania były regulowane w pierwszej kolejności, a które należy odłożyć na później. Dyspozycje dokonania przelewów wykonywał H. P., po uzyskaniu zgody powoda.

Za ustalenie wysokości zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych PIT-4R oraz zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych PIT-8R odpowiadał H. P.. Termin płatności zaliczek na te podatki upływał do 20 dnia każdego miesiąca następującego po miesiącu wypłat wynagrodzeń. Po dokonaniu tych wyliczeń H. P. informował powoda o wysokości zaliczek, do powoda natomiast należała decyzja o wykonaniu przelewu bankowego. Z uwagi na niezapłacenie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za okres od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2013 roku pozwana zalegała wobec Urzędu Skarbowego na łączną kwotę 653.706 złotych.

Pod koniec października 2013 roku Rada Nadzorcza delegowała swojego członka S. O. do współpracy z księgowym oraz powodem w sprawach dotyczących księgowości. Jego współpraca dotyczyła głównie kontaktów z głównym księgowym, który jednak nie był w stanie przedłożyć sprawozdań finansowych, tłumacząc, że ma pilniejsze sprawy niż przedkładanie sprawozdań. Powód nie blokował kontaktu H. P. ze S. O. i pozostałymi członkami Rady Nadzorczej.

Podczas posiedzenia Rady Nadzorczej w dniu 2 grudnia 2013 roku powód przedstawił informację o stanie środków pieniężnych i zobowiązań na dzień 30 listopada 2013 roku.

Na posiedzeniu Rady Nadzorczej w dniu 10 lutego 2014 roku H. P. przedstawił stan finansów spółki. Ustalono, że Radzie Nadzorczej będą przekazywane informacje finansowe oraz dokumentacja przygotowana przez dział księgowości między innymi w postaci zestawień zobowiązań i należności, zestawienia wszystkich miesięcznych kosztów. W trakcie dalszej części posiedzenia powód wskazywał na konieczność podjęcia decyzji w sprawie obsługi finansowo-księgowej. Uzgodniono, że Zarząd ogłosi przetarg w powyższym zakresie.

W dniu 4 marca 2014 roku odbyło się kolejne posiedzenie Rady Nadzorczej, na którym powód poinformował, że należy zatrudnić księgową na podstawie umowy o pracę. Konieczność ta wynikała z występujących opóźnień w obsłudze księgowo-finansowej i dużego zakresu prac w dziale księgowości związanych z potrzebą dokonywania rozliczeń dotacji z Urzędu Miasta G..

Pismem z dnia 20 marca 2014 roku H. P. przedstawił G. J. wyjaśnienia dotyczące przyczyn opóźnień w zapłacie podatku dochodowego od osób fizycznych PIT-4R w kwocie 653.706 złotych oraz za zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych PIT-8R za okres od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku. Przyczyną tych opóźnień miał być brak środków finansowych w momencie wypłaty nagród za poprzedni sezon piłkarski, brak informacji o zaległościach spowodowany zmianą komputerowego systemu księgowego oraz natłok licznych obowiązków związanych także z uczestniczeniem w postępowaniu wyjaśniającym w sprawie przeciwko byłej głównej księgowej spółki.

Pozwana celem uzyskania licencji na grę w Ekstraklasie musiała przedstawić zaświadczenie z urzędu skarbowego o niezaleganiu z podatkami. W związku z tym w dniu 23 marca 2014 roku pozwana dokonała wpłaty zaległych zaliczek na kwotę 653.706 złotych. Po wpłaceniu tej kwoty pozwana otrzymała decyzję wymierzającą odsetki od zaległych składek. W związku z tym pozwana musiała zapłacić kolejne 30.000 złotych.

Pismem z dnia 1 kwietnia 2014 roku G. J. zwrócił się do H. P. o przedłożenie pełnej dokumentacji księgowej spółki za okres pełnienia przez powoda funkcji Prezesa Zarządu (przekazanie tych dokumentów nastąpiło w dniu 15 kwietnia 2014 roku). Członkowie Rady Nadzorczej oraz p.o. Prezesa co najmniej od marca 2014 roku mieli wiedzę o zaległości podatkowej pozwanej wobec urzędu skarbowego.

Pozwana z tytułu otrzymywania z budżetu miasta dotacji podlega przepisom ustawy Prawo zamówień publicznych. Na usługi cateringowe pozwana miała przeznaczone w budżecie rocznym 500.000 złotych. W okresie pełnienia przez powoda stanowiska Prezesa Zarządu pozwana do końca 2013 roku korzystała z usług cateringowych i hotelowych restauracji (...). Pierwsza drużyna odbywała zgrupowania w tej restauracji przed meczami. Powód nie decydował się na przeprowadzanie przetargu na usługi gastronomiczne i hotelarskie, bowiem termin i wielkość zamówienia zależały od decyzji trenera drużyny oraz terminu przyjazdu drużyny na zgrupowanie. Nie można było więc z wyprzedzeniem ustalić szczegółów zamówienia, decyzje wynikały z bieżących potrzeb drużyny.

Mimo tych niedogodności w lipcu 2013 roku powód zlecił działowi zamówień publicznych wykonanie specyfikacji na usługi cateringowe, dzięki czemu w grudniu 2013 roku ogłoszono przetarg na te usługi. Przetarg wygrała firma (...), wskutek czego firma ta z dniem 1 stycznia 2014 roku na okres 1,5 roku przejęła usługi cateringowe dla pozwanej. Pozwana od dnia 1 stycznia 2014 roku nie korzystała już z usług cateringowych restauracji (...).

Sąd Rejonowy ustalił, że Powód w okresie zatrudnienia u pozwanej korzystał ze służbowego telefonu (umowa była zawarta w trybie abonamentowym). W dniu 5 maja 2014 roku 2014 roku wpłynęła do siedziby pozwanej faktura VAT wystawiona przez telefonię komórkową (...) S.A. na kwotę do zapłaty w wysokości 2.340,74 złotych. Faktura obejmowała opłaty naliczane w okresie od dnia 24 marca do dnia 23 kwietnia 2014 roku za usługi telefoniczne, w tym obejmujące numer telefonu powoda. Rachunek za rozmowy telefoniczne spowodowany był pobytem powoda w powyższym okresie za granicą, gdzie powód korzystał z telefonu służbowego. Pozwana przed rozwiązaniem umowy o pracę w trybie natychmiastowym (ani później) nie informowała powoda o wysokości rachunku i nie żądała zapłacenia rachunku za ten telefon.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd pierwszej instancji zważył, że roszczenie powoda o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie było ustalenie czy pozwana, rozwiązując z powodem umowę o pracę, naruszyła przepisy Kodeksu pracy dotyczące rozwiązywania umów o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika – art. 52 k.p.

W ocenie Sądu Rejonowego rozwiązanie z powodem umowy o pracę spełnia wymogi formalne przewidziane Kodeksem pracy. W szczególności, Sąd uznał, że pozwana doręczyła powodowie zarówno zawiadomienie o rozwiązaniu umowy, jak i uchwałę nr 7/ (...) oraz jej pisemne uzasadnienie.

Analizując wskazane powodowi przyczyny rozwiązania umowy o pracę Sąd pierwszej instancji wskazał, że przyczyny wymienione w tym piśmie są w okolicznościach sprawy konkretne (poza bliżej niesprecyzowanymi zarzutami naruszenia Ustawy Prawo zamówień publicznych), wszystkie były dla powoda zrozumiałe. Z drugiej jednak strony część z przyczyn okazała się być przyczynami nieuzasadnionymi i nieprawdziwymi, pozostałe natomiast nie mogły stanowić podstawy rozwiązania z powodem umowy o pracę z uwagi na naruszenie przez pozwaną norm art. 52 § 2 k.p.

Odnosząc się do pierwszej przyczyny rozwiązania umowy o pracę w postaci „odmowy bezzwłocznego zwrotu ruchomości należących do pracodawcy, do czego powód był wezwany w dniu 2 kwietnia 2014 roku” Sąd Rejonowy wskazał, że wbrew twierdzeniom pozwanej powód w żaden sposób nie odmówił pozwanej bezzwłocznego zwrotu rzeczy należących do niej (sprzętu służbowego używanego przez powoda) czy to poprzez wyraźną deklarację, czy też w drodze przyjęcia biernej postawy wobec pisma pozwanej z dnia 2 kwietnia 2014 roku.. Pismem tym powód został zobowiązany do zwrotu siedmiu rzeczy ruchomych mających należeć do pozwanej, to jest samochodu służbowego, laptopa, telefonu, tabletu, pilota do bramy wjazdowej, kluczy do bramy wjazdowej oraz firmowej statuetki. W chwili tego wezwania powód nie pełnił już obowiązków Prezesa Zarządu, jednakże nadal pozostawał pracownikiem pozwanej. W dniu 9 kwietnia 2014 roku powód wyjaśnił, że jest właścicielem laptopa oraz zobowiązał się do niezwłocznego przekazania pilota do bramy wjazdowej oraz wyjaśnił, że nie posiada kluczy do bramy wjazdowej. Zwrócił się także z prośbą o umożliwienie mu korzystania z samochodu służbowego, telefonu komórkowego oraz tabletu do dnia ustania stosunku pracy. Powód wyraził także chęć wolę wykupienia telefonu komórkowego. Nadto wyjaśnił, że firmowa statuetka nie znajduje się w jego posiadaniu, nie zabierał jej z gabinetu. Z powyższego wynika zatem, że powód miał wolę współpracy z pozwaną i nie chciał przetrzymywać rzeczy pozwanej bez jej zgody. Natomiast między ostatecznym wezwaniem pozwanej do zwrotu używanych rzeczy (w dniu 11 kwietnia 2014 roku) a zwrotem tych rzeczy upłynął okres trzech dni, czego nie można zakwalifikować jako zachowania podjętego z nieuzasadnioną zwłoką i rażąco naruszającego podstawowe obowiązki powoda. Powód w dniu 14 kwietnia 2014 roku zwrócił pozwanej w stanie nieuszkodzonym zażądane przedmioty. Zachowanie powoda nie nosiło więc zdaniem Sądu pierwszej instancji znamion działania celowego na szkodę pozwanej czy działania cechującym się rażącym niedbalstwem.

W ocenie Sądu Rejonowego, pozwana nie wykazała przypisanej powodowi przyczyny, by powód w okresie zatrudnienia dokonywał nadużyć przy wykorzystywaniu służbowej karty kredytowej polegających na zakupach paliw niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków służbowych. Jak ustalono, powód korzystał z samochodu służbowego O. (...) z silnikiem diesla a nadto zdarzało mu się korzystać z innych samochodów z floty pozwanej, miał również zgodę na korzystanie z prywatnego samochodu w celach służbowych. Z przedstawionych przez pozwaną faktur VAT za zakupy paliwa nie wynika, żeby dokonywane przez powoda tankowania paliwa przekraczały możliwości techniczne baku O. (...), który zgodnie z zeznaniami świadka T. S. miał pojemność między 60 a 65 litrów. Powód co do zasady tankował bowiem nie więcej niż 50 litrów oleju napędowego. Faktury za zakup benzyny mogły natomiast dotyczyć pozostałych samochodów służbowych pozwanej czy samochodu prywatnego powoda, wątpliwości w tym zakresie podnoszone przez powoda obciążają pozwaną. Ponadto powód mógł płacić swoją kartą za tankowanie innego pojazdu osoby będącej z nim w celach służbowych. Pozwana też nie wykazała, by ilość zakupionego przez powoda paliwa nie pokrywała się z ilością wykonywanych przez niego jazd służbowych, skoro powód nie miał obowiązku (za przyzwoleniem pozwanej) ewidencjonowania pojazdu służbowego, tym bardziej też nie ewidencjonował jazd innymi samochodami niż przypisany mu O. (...). Ustalenie zużycia paliwa przez O. (...) dokonane przez pozwana przed rozwiązaniem umowy oparte zostało jedynie na danych fabrycznych producenta o tym zużyciu, co – jak wskazuje doświadczenie życiowe – nie ma powiązania z praktyką, w której zużycie paliwa zależy też od techniki jazdy kierowcy, natężenia ruchu, warunków na drodze, itp. Zdaniem Sądu Rejonowego, pojawiający się w toku postępowania zarzut domniemanego korzystania z karty bankowej w celu zakupu paliwa członkom rodziny powoda wykraczała poza przyczynę wskazaną w oświadczeniu pisemnym oraz nie został wykazany.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że postępowanie dowodowe wykazało, że powód nie dokonał nadużycia finansowego – jak przypisano mu w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy – polegającego na pokryciu przez pozwaną nieuzasadnionych kosztów pobytu w hotelu (...) w W. w marcu 2014 roku. Kluczowe w tej kwestii było przedstawienie przez powoda korespondencji z tym hotelem, z której jednoznacznie wynika, że powód przebywał w tym hotelu tylko trzy doby hotelowe (okres od dnia 5 marca do 7 marca 2014 roku, a nie od 1 do 7 marca 2014 rok jak przypisano) wraz z dwoma innymi pracownikami pozwanej, delegowanymi na konferencję sportową. Nieuzasadniony zatem był zdaniem Sądu Rejonowego zarzut pozwanej o przebywaniu przez powoda w tym hotelu przez okres aż sześciu dób hotelowych.

Analizując następną przyczyną rozwiązania umowy o pracę z powodem polegającą na zaniedbaniu przez powoda terminowej realizacji przez spółkę płatności zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że powód jako Prezes Zarządu odpowiadał za terminowe uiszczanie podatków czy innych danin publicznych. Obiektywnie patrząc brak uiszczenia zaliczek na podatek dochodowy za 2013 rok a w konsekwencji konieczność zapłacenia odsetek za zwłokę naraziło pozwaną na stratę finansową. Oprócz tego fakt zalegania wobec urzędu skarbowego mógł być podstawą odmowy przyznania pozwanej licencji na grę w Ekstraklasie. Sąd Rejonowy zauważył, że z uwagi na art. 52 § 2 k.p. omawiana przyczyna nie może stanowić podstawy rozwiązania z powodem umowy o pracy w trybie natychmiastowym. Termin z art. 52 § 2 k.p. wobec pracownika zajmującego stanowisko kierownicze należy liczyć od daty uzyskania wiadomości o jego zachowaniu przez organ uprawniony do rozwiązania stosunku pracy (lub któregokolwiek członka tego organu). W niniejszej sprawie organem uprawnionym do rozwiązania z powodem stosunku pracy była Rada Nadzorcza. Jak ustalił Sad Rejonowy, Rada Nadzorcza na bieżąco weryfikowała stan zobowiązań pozwanej spółki a zatem musiała pod koniec 2013 roku być posiadaniu informacji o stanie zadłużenia wobec urzędu skarbowego. Zdaniem Sądu pierwszej instancji Rada Nadzorcza wiedziała o tych zaniedbaniach co najmniej od marca 2014 roku, bowiem w tym okresie musiała uregulować swoje zadłużenie wobec urzędu skarbowego z tytułu podjętych starań o uzyskanie licencji na grę w Ekstraklasie. W związku z tym Sąd Rejonowy doszedł do przekonana, że pozwana uchybiła terminowi ujętemu w art. 52 § 2 k.p.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że pozwana uchybiła terminowi z art. 52 § 2 k.p. także przy przedstawieniu powodowi następnej przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę, to jest przy zarzucie dokonania zamówień od kontrahenta Restauracji 3 Ś., co miało stanowić pogwałcenie przepisów ustawy Prawo zamówień publicznych oraz naruszyć dyscyplinę finansów publicznych jednostek posiadających przeważający akcjonariat z udziałem środków publicznych. Skoro bowiem z zeznań świadków i faktu wygrania w grudniu 2013 roku przetargu na usługi gastronomiczne przez firmę (...) wynika, że pozwana nie korzystała już w 2014 roku z usług Restauracji (...), to tym samym pozwana zarzuciła powodowi zachowanie mające miejsce co najmniej w 2013 roku. Zdaniem Sadu Rejonowego Rada Nadzorcza posiadała (powinna posiadać) wiedzę o tym, że pozwana w 2013 roku i w latach poprzednich korzystała prawie wyłącznie z usług Restauracji (...) bez przeprowadzenia przetargów a tym samym wręczając powodowi rozwiązanie umowy o pracę z tej przyczyny uchybiła miesięcznemu terminowi z art. 52 § 2 k.p. Sąd pierwszej instancji wskazał, że powód jako Prezes Zarządu spółki miał obowiązek ogłoszenia przetargów na usługi gastronomiczne (art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 roku Prawo zamówień publicznych, Dz.U. z 2013 roku, poz. 907 ze zm.: za przygotowanie i przeprowadzenie postępowania o udzielenie zamówienia odpowiada kierownik zamawiającego), gdy łączna suma zobowiązań z tego tytułu w bilansie rocznym przewyższała kwotę 30.000 euro. Pozwana w świetle art. 3 ust. 1 ustawy podlegała regulacjom tej ustawy, jednak nie wykazano by powód naruszył powyższe normy, bowiem kwotę kontraktów z restauracją przypisano globalnie i niekonkretnie.

Analizując ostatnią przyczynę – „nieuprawnionego używania telefonu służbowego marki N. wraz z kartą SIM (w okresie rozliczeniowym od dnia 24 marca 2014 roku do dnia 23 kwietnia 2014 roku) i narażeniu przez to spółki na szkodę majątkową” – Sąd Rejonowy zaznaczył, że wprawdzie z tytułu prowadzonych przez powoda rozmów telefonicznych w ww. okresie pozwana poniosła niewątpliwie wydatek, to jednak w ocenie Sądu zachowanie powoda nie spełniło przesłanek z art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Nie można powodowi zarzucić, że w chwili prowadzenia spornych rozmów telefonicznych miał zamiar działania na szkodę pozwanej spółki, działał w przekonaniu pokrycia kosztów tych rozmów. Zdaniem Sądu pierwszej instancji powód chciał pokryć koszt prowadzonych rozmów w okresie wypowiedzenia (oraz zakupu aparatu telefonicznego), jednakże pozwana z niewiadomych przyczyn nie ustosunkowała się do propozycji powoda. Sąd Rejonowy zauważył, że zwrot telefonu jeszcze w okresie trwania stosunku pracy nakazuje ocenić, że powód – mimo odwołania ze stanowiska – mógł prowadzić finalne rozmowy służbowe, a niewątpliwie nie wykazywał się w tym zakresie natężeniem złej woli i winy. Doniosłość tego zarzutu nie przystaje do rygorystycznych wymogów z art. 52 kp, który odnosi się do sytuacji rażącego naruszenia podstawowych obowiązków pracownika.

Konkludując Sąd Rejonowy wskazał, że brak było przesłanek do uznania, żeby zarzucane powodowi zachowania spełniły przesłanki zawarte w art. 52 k.p. i na podstawie art. 58 kp na rzecz powoda zasądził odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p. – od dnia 9 lipca 2014 roku, to jest od dnia następnego po doręczeniu pozwanej odpisu pozwu.

Na podstawie art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 roku, poz. 490) Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 13 i art. 35 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2014.1025 j.t.).

Na podstawie art. 477 (2) § 1 k.p.c. Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie zasądzonego odszkodowania do kwoty 16.016 złotych

Apelację od powyższego wyroku wywiodła pozwana, wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu za obie instancje.

Pozwana zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

- naruszenie prawa procesowego tj art. 233 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie, że :

a) powód używając służbowego telefonu komórkowego (a dokładniej karty SIM) w okresie zwolnienia ze świadczenia pracy mógł wykorzystywać go do celów wyłącznie służbowych i nie wykorzystywał do celów prywatnych,

b) powód chciał pokryć pozwanemu poniesione przez niego koszty użytkowania telefonu służbowego w czasie użytkowania go w okresie zwolnienia ze świadczenia pracy,

c) powód dokonał zwrotu ruchomości pozwanemu niezwłocznie, podczas gdy z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że powód ze zwrotem zwlekał ponad miesiąc,

- naruszenie prawa procesowego tj art. 233 i 229 kpc, poprzez błąd w ustaleniach faktycznych i uznanie, że miesięczne wynagrodzenie powoda wynosi 16.016,00 zł i zostało przyznane przez pozwanego,

- naruszenie prawa materialnego tj art. 52 § 1 pkt 1 kp, poprzez jego błędną wykładnie tj uznanie, że w niniejszej sprawie nie doszło do „ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych”, w szczególności poprzez:

a) wykorzystanie przez powoda bez zezwolenia pracodawcy telefonu służbowego do celów prywatnych, w tym zakupu usług, w okresie wypowiedzenia i podczas zwolnienia go z pełnienia obowiązków służbowych,

b) odmowy zwrotu przez powoda udostępnionych mu przez pracodawcę ruchomości, w tym samochodu służbowego oraz telefonu komórkowego i karty SIM,

- naruszenie prawa materialnego tj art. 52 § 2 kp poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że wskazana w uzasadnieniu rozwiązania umowy o pracę przyczyna w postaci nieuregulowania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nie mogła zostać uznana za podstawę rozwiązania umowy o prace ze względu na upływ terminu jednego miesiąca,

- naruszenie prawa materialnego tj art. 60 kp poprzez jego niezastosowanie i zastosowanie art. 58 kp podczas gdy rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracodawcę nastąpiło w okresie wypowiedzenia umowy o pracę.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej jest częściowo uzasadniona, lecz tylko w zakresie w jakim zarzuca Sądowi pierwszej instancji naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 60 kp, oraz błąd w ustaleniu prawidłowej wysokości wynagrodzenia powoda, stanowiącego podstawę wyliczenia odszkodowania.

Przepis art. 60 kp, reguluje szczególną sytuację, w której w okresie wypowiedzenia doszło do wadliwego natychmiastowego zwolnienia. W takim przypadku, niezależnie od rodzaju naruszenia, pracownikowi przysługuje jedynie odszkodowanie do końca okresu wypowiedzenia.

W wyroku z dnia z dnia 28 czerwca 2005 r. (III PK 44/05 OSNP 2006/9-10/147) Sąd Najwyższy podkreślił, że przepis art. 60 k.p. obejmuje tylko takie sytuacje, gdy w okresie niewadliwego wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę rozwiązał on z pracownikiem stosunek pracy bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia.

W rozpoznawanej sprawie oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało złożone powodowi w okresie wypowiedzenia, którego powód nie zakwestionował, a do rozwiązania umowy o prace bez wypowiedzenia doszło z naruszeniem art. 52 kp.

Zatem zastosowanie miał art. 60 kp, a nie jak błędnie przyjął Sąd pierwszej instancji- art. 58 kp.

Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, a w swych ustaleniach i wnioskach, wbrew zarzutom apelacji nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wynikające z przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

Odnosząc się do poszczególnych zarzutów apelacji należy podkreślić, iż prawidłowo Sąd pierwszej instancji przyjął, iż zarzut dotyczący używania przez powoda telefonu służbowego w okresie od 24 marca 2014 r do 23 kwietnia 2014r, tj w okresie wypowiedzenia, mimo zwolnienia powoda z obowiązku świadczenia pracy, nie stanowił ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych przez powoda. Pozwana nie poinformowała powoda o wysokości rachunku, nie zażądała jego zapłaty. Ponadto powód w piśmie z dnia 07 kwietnia 2014r wystąpił z prośbą o umożliwienie mu korzystania z telefonu wraz z przypisanym do niego numerem, aż do dnia ustania stosunku pracy. Powód wyraził chęć wykupienia aparatu telefonicznego. W piśmie skierowanym do powoda z dnia 11 kwietnia pozwana zwróciła się do powoda z prośbą o wskazanie propozycji na jakich zasadach wykup telefonu z przypisanym do niego numerem miałby nastąpić. Ostatecznie strony nie doszły do porozumienia i telefon został przez powoda zwrócony. Brak zatem podstaw do przyjęcia, że powód korzystając z telefonu służbowego w okresie wypowiedzenia w sposób ciężki naruszył podstawowe obowiązki pracownicze. Strony prowadziły pertraktacje odnośnie warunków wykupienia telefonu, nic nie stało na przeszkodzie by wezwać powoda do zapłaty za fakturę, jeśli zdaniem strony pozwanej nie miała ona obowiązku ponosić kosztów rozmów prowadzonych przez powoda. Powód nigdy nie został poinformowany o wysokości faktury za korzystanie z telefonu i wezwany o jej zapłatę.

Sąd Okręgowy oddalił wniosek dowody zgłoszony na rozprawie apelacyjnej o przeprowadzenie dowodu z „wydruku listy numerów” na okoliczność ustalenia charakteru smsów wysyłanych przez powoda, albowiem wniosek ten był spóźniony. Podkreślić należy, że art. 381 kpc, stwarza jedynie możliwość dowodzenia okoliczności wyłącznie faktycznych, wcześniej niemożliwych do wykazania z przyczyn obiektywnych. Wydanie niekorzystnego dla strony wyroku nie może stanowić samoistnej podstawy powołania się w postępowaniu apelacyjnym na nowe fakty i dowody. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 lutego 2015 r , I ACa 968/14, LEX nr 1661163). Ponadto dowód ten nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia. Powód wyrażał bowiem wole wykupienia telefonu z przypisanym do niego numerem, a strona pozwana nie wykazała by uchylał się od poniesienia kosztów odbytych rozmów telefonicznych czy wysłanych smsów.

Nieuzasadniony jest także zarzut dotyczący nieprawidłowych ustaleń faktycznych i przyjecie przez Sąd pierwszej instancji, że powód nie popadł w zwłokę przy zwrocie rzeczy ruchomych pozwanemu. Strona pozwana przytoczyła zeznania świadka T. S., który zeznał, że „powód miał następnego dnia po zwolnieniu zwrócić samochód służbowy”. Zeznania świadka nie są konkretne, świadek posłużył się zwrotem z „z tego co wiem” i zeznań świadka nie odzwierciedla zebrany materiał dowody. Powód został wezwany do zwrotu ruchomości pismem z dnia 02 kwietnia 2014 r, a w dniu 07 kwietnia powód odpowiedział na wezwania prosząc o umożliwienie korzystania z wymienionych w tym piśmie ruchomości. Pismem z dnia 11 kwietnia Rada Nadzorcza nie wyraziła zgody na propozycje powoda i ostatecznie ruchomości zdane zostały 14 kwietnia. Słusznie Sąd pierwszej Instancji przyjął, że powód nie naruszył w tym zakresie obowiązków służbowych.

Podkreślić należy, że rozwiązanie umowy o prace bez wypowiedzenia jest nadzwyczajnym sposobem rozwiązania umowy. Ten tryb powinien być stosowany przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością. Musi być uzasadniony szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie (tak SN w wyroku z dnia 21 września 2005 II PK 305/04 M.P.Pr.-wkł. 2005/12/16).

Powodowi nie można postawić zarzutu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych. Sąd Okręgowy w pełni podziela rozważania dokonane przez Sąd pierwszej instancji.

Prawidłowo również Sąd Rejonowy uznał, że przyczyna dotycząca zaniedbań terminowej realizacji przez spółkę płatności zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, nie może stanowić podstawy rozwiązania umowy o prace bez wypowiedzenia, gdyż rozwiązanie umowy dokonane zostało z przekroczeniem terminu o którym mowa w art. 52 § 2 kp. Słusznie Sąd Rejonowy przyjął, że Rada Nadzorcza na bieżąco weryfikowała stan zadłużenia pozwanej spółki, zatem już pod koniec 2013 r musiała być w posiadaniu informacji o stanie zadłużenia wobec Urzędu Skarbowego. Jak zauważył Sąd pierwszej instancji w marcu 2014 r Rada Nadzorcza musiała uregulować swoje zadłużenie wobec Urzędu Skarbowego, gdyż podjęte zostały starania o uzyskanie licencji na grę w Ekstraklasie, a oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia złożone zostało w dniu 06 maja 2016 r.

Reasumując, Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia, w tym rozważania prawne poczynione przez Sąd I instancji w zakresie oceny zgodności z prawem złożonego powodowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Sąd pierwszej instancji nieprawidłowo wyliczył wysokość wynagrodzenia powoda, które wynosiło czterokrotność średniego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego przez Główny Urząd Statystyczny. Zgodnie z komunikatem Prezesa GUS opublikowanym w Monitorze Polskim z 2014 r poz 682, przeciętne miesięczne wynagrodzenie w II kwartale 2014 r wynosiło 3.739,97 zł., co daje kwotę wynagrodzenia powoda w wysokości 14.959,88 zł. Odszkodowanie należne powodowi liczone w oparciu o art. 60 kp, tj od dnia 06 maja 2014 r do końca okresu wypowiedzenia tj do dnia 30 czerwca 2014 r wynosi zatem 27.198,44 zł.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na mocy art. 386§ 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok i w oparciu o art. 60 kp, zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 27.198,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 09 lipca 2014 r, tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o prace bez wypowiedzenia, a w pozostałej części oddalił powództwo.

W pozostałym zakresie apelacja jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu na mocy art. 385 kpc.

O kosztach sądowych Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 13 i art. 35 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2014.1025 j.t.). Koszty zastępstwa procesowego stron w postępowaniu apelacyjnym zostały wzajemnie zniesione na podstawie art. 100 kpc., gdyż apelacja została częściowo uwzględniona, a każda ze stron w równej wysokości poniosła koszty procesu.

(-) SSO Grzegorz Tyrka (-) SSO Małgorzata Andrzejewska (-) SSR del Magdalena Kimel

Sędzia Przewodniczący Sędzia