Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) S. & W. Sp.j. w W.

przeciwko: (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) S. & W. Sp.j. w W. kwotę 1 845 zł (jeden tysiąc osiemset czterdzieści pięć złotych) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 22 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty;

2)  umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 499,35 zł (czterysta dziewięćdziesiąt dziewięć złotych trzydzieści pięć groszy) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1177/15/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 października 2015 roku (data prezentaty Sądu) powódka (...) (...) –S S. & W. Sp. j. z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 2 214 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że wskutek zdarzenia, za które odpowiedzialność ponosi pozwana, uległ uszkodzeniu samochód marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność A. N.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwaną umowa ubezpieczenia OC. Poszkodowany na czas naprawy rzeczowego samochodu, wynajął od strony powodowej samochód zastępczy S. (...) o nr. rej. (...). Z tytułu najmu samochodu zastępczego, powodowa spółka wystawiła fakturę VAT za okres odpowiadający czasowi naprawy samochodu, kiedy pojazd ten znajdował się w serwisie i nie był zdatny do użytku tj. 36 dni (od dnia 24.10.2013 r. do dnia 29.11.2013 r.) na kwotę 6 642 zł brutto. Powódka wskazała, że poszkodowanemu pojazd był niezbędny w celu dojazdów do pracy oraz innych potrzeb własnych. Powódka ponadto wskazała, że poszkodowany przelał na jej rzecz wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanej z tytułu zwrotu kosztów wynajmu tegoż pojazdu, na podstawie umowy cesji wierzytelności. Pozwana wydała decyzję o częściowej wypłacie odszkodowania w wysokości 4 428 zł brutto, z uwagi na korektę czasu najmu samochodu zastępczego z do 24 dni. Powódka odwołała się od decyzji pozwanej jednakże pozwana podtrzymała swoje stanowisko.

W dniu 29 października 2015 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 2693/15/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że w dacie szkody ubezpieczała w zakresie OC pojazd sprawcy zdarzenia drogowego i w związku z powstałą szkodą wypłaciła odszkodowanie. Pozwana wskazała, iż przedmiotem roszczeń objętych pozwem jest kwota stanowiąca równowartość odszkodowania za najem pojazdu zastępczego wykraczająca ponad kwotę przyznaną przez pozwaną z tego tytułu w postępowania likwidacyjnym, tj. 1 506,75 zł. Pozwana podniosła, że wypłacone w toku postępowania kwota z tyt. najmu pojazdu zastępczego traktuje jako wyczerpujące roszczenie odszkodowawcze. Pozwana podtrzymała również swoje stanowisko w zakresie uzasadnionego okresu wynajmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego (tj. 24 dni).

W toku postępowania powódka ograniczyła swe roszczenie o kwotę 300 zł netto plus Vat, to jest o 2 dni najmu.

Sąd ustalił, co następuję:

Bezspornym jest, że w dniu 24 października 2013 roku samochód osobowy marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność A. N. uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Bezspornym jest również fakt, iż pozwana po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłaciła stosowne odszkodowanie. Za bezsporne należy również przyjąć wynajęcie pojazdu zastępczego przez poszkodowanego od powódki. Poza sporem jest również, iż powódka z tego tytułu wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT nr na kwotę 6 642 zł (tj. 150,00 zł netto x 36 dni najmu). Bezspornym w przedmiotowej sprawie jest również to, że pozwana przyznała powódce decyzją z dnia 21 stycznia 2014 r. odszkodowanie w kwocie 4 428 zł brutto (pozwana zweryfikowała czas najmu pojazdu zastępczego z 36 dni do 24 dni. Poza sporem jest również fakt, że powódka pismem z dnia 27 lutego 2014 r. odwołała się od decyzji pozwanej, a pozwana podtrzymała swoje stanowisko. Bezspornym jest również nabycie w drodze cesji wierzytelności poszkodowanego przez powódkę. Przedmiotem sporu był uzasadniony czas wynajmu samochodu zastępczego.

Dowód: umowa najmu pojazdu zastępczego (k.27-31), oświadczenie poszkodowanego (k.32, 34), faktura (k.33), umowa cesji wierzytelności (k. 35), zawiadomienie o cesji (k. 36), decyzje pozwanej (k.37, 40), zeznania strony powodowej A. W. (k.73-74).

Niezbędny czas związany z naprawą uszkodzonego pojazdu poszkodowanego, tj. samochód osobowy marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność A. N. wyniósł 34 dni, a tym samym okres czasu uzasadniający czas wynajmu samochodu zastępczego przez poszkodowanego wyniósł 34 dni. okres naprawy ze względu, iż konieczna była naprawa na częściach porecyklingowych, trzeba ich było poszukiwać i czekać na dostawę. Naprawa samochodu zaczęła się 18.11.2013 r. Od tego dnia należy liczyć 7-dniowy termin technologicznego czasu naprawy uznany przez pozwanego. Należało oczekiwać na części zamienne oraz w tym czasie były 4 weekendy oraz 1 i 11 listopada – również wolne od pracy.

Dowód: umowa najmu pojazdu zastępczego (k.27-31), spis przeprowadzonych czynności naprawczych (k.41), faktura (k.33), zeznania świadka A. N. (k. 80-81), zeznania strony powodowej A. W. (k.73-74).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z tych względów oceniono wymienione dowody jako w pełni wiarygodną podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych.

Sąd uwzględnił również zeznania strony powodowej w osobie A. W. oraz zeznania świadka A. N., w ocenie Sądu zeznaniom tym należało dać wiarę, jako że w sposób spójny przedstawiają one okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy oraz są zgodne ze zgromadzonym materiałem dowodowym.

Sąd oddalił wniosek o dowód z opinii biegłego sądowego uznając, iż ustalenie w zakresie zasadności długości okresu najmu nie wymagało wiadomości specjalnych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez Stan (...) –S S. & W. Sp. j. z siedzibą w W.przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania. Spornym pomiędzy stronami natomiast okazał się uzasadniony okres wynajmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanych.

Powódka domagała się zasądzenia kwoty 1 845 zł brutto z odsetkami ustawowymi wskazując, iż w drodze cesji nabyła wierzytelność wynikającą z niezapłaconej faktury najmu samochodu zastępczego przypadającej na rzecz cedenta, tj. A. N..

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że poszkodowany niewątpliwie poniósłby szkodę w majątku, gdyby musiał opłacić wynajem pojazdu zastępczego w dniu wynajmu, lub w chwili zdania pojazdu. Nadto należy przyjąć, zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, iż „Pojęcie straty w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. obejmuje także wymagalne zobowiązanie poszkodowanego wobec osoby trzeciej” (SN III CZP 62/08). W związku z tym koszty wynajmu samochodu zastępczego, choć nie pokryte bezpośrednio przez poszkodowanego, wchodzą w skład szkody. Należy zauważyć, że poszkodowany zaciągnął bowiem zobowiązanie, które stało się wymagalne, a nie uczyniłby tego, gdyby wskutek zdarzenia z dnia 24.10.2013 r. nie uległ uszkodzeniu jego samochód. Nadto, w ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania wypłaconych przez pozwaną środków pieniężnych za niezależne świadczenie w rozumieniu 410§2 k.c., albowiem pozwana jako zakład ubezpieczeń - ubezpieczający sprawcę szkody ponosząc odpowiedzialność gwarancyjną za zaistniałą szkodę - był i jest zobowiązany do świadczenia na rzecz powódki. Zatem w ocenie Sądu powódka w należyty sposób wykazała, iż skutecznie nabyła przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego.

Pozwana zakwestionowała okres wynajmu pojazdu zastępczego. W pierwszej kolejności należy wskazać, że w przypadku definitywnej utraty rzeczy odszkodowanie przysługuje za okres od jej utraty do uzyskania odszkodowania (zwrotu innego przedmiotu), a w przypadku utraty czasowej - do chwili odzyskania rzeczywistej możliwości korzystania z niej. (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11).

Łączny czas technologicznego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu wyniósł 7 dni. Co do tego strony są zgodne, po tym jak powódka cofnęła powództwo o dwa sporne dni. Łącznie najem trwał 34 dni, po ograniczeniu powództwa. Sąd w tym przedmiocie w pełni podziela stanowisko strony powodowej. Zdaniem Sądu pozwana w swoich wyliczeniach całkowicie pominęła okres oczekiwania na części po recyklingu. Naprawa (trwająca 7 dni) możliwa była dopiero po otrzymaniu przez warsztat części zamiennych. Zwłaszcza, że przemawiają za tym okoliczności sprawy, przebieg naprawy samochodu oraz zasady logiki. Nie bez znaczenia jest, że w okresie naprawy przypadały dwa dodatkowe ustawowo wolne dni od pracy w dniu 1- go i 11-go listopada. Zatem w ocenie Sądu rzeczywisty uzasadniony czas związany z naprawą uszkodzonego pojazdu poszkodowanego wyniósł 34 dni, a tym samym okres czasu uzasadniający czas wynajmu samochodu zastępczego przez poszkodowanego wyniósł 34 dni. W ocenie Sądu okres ten był jak najbardziej realny i uzasadniony. Tym samym należne powódce odszkodowanie z tyt. zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego wyniosło 6 642 zł brutto. Mając jednakże na uwadze, że pozwana zapłaciła powódce z tego tytułu kwotę 4 428 zł brutto oraz fakt, iż powódka ograniczyła roszczenie o dwa dni okresu najmu, pozostałe należne powódce odszkodowanie wynosi 1 845 zł.

Mając na uwadze wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 845 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powódka domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 22 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

Ponieważ powódka w toku procesu zweryfikowała swe roszczenie, należało umorzyć postepowanie w pozostałym zakresie.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu) według stosunku wygranej. Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 2 x 17,00 zł tytułem opłat od pełnomocnictwa, 111 zł tytułem opłaty od pozwu, 2 x 600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego pełnomocników obu stron, ustalona zgodnie z §6 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r. ze zm.). Ponieważ ograniczającą roszczenie powódkę należało uznać za przegrywającą w tym zakresie, należało stosunkowo rozdzielić koszty. Powódka przegrała w 17%. Powinna zatem ponieść 17% kosztów procesu. Mając na uwadze kwotę kosztów poniesioną w procesie, należało zasądzić na jej rzecz dodatkowo kwotę 499,35 zł.

SSR Jolanta Brzęk