Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 08 grudnia 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania M. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 11 marca 2016r sygn. (...)

oraz z dnia 13 maja 2016 sygn. (...)

oddala odwołania.

Sygn. akt V U 454/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 marca 2016 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy M. K. prawa do emerytury, z uwagi na brak wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Od powyższej decyzji wnioskodawca odwołał się w dniu 14 kwietnia 2016 roku podnosząc, iż w okresie od 30 czerwca 1988 roku do 1 kwietnia 1989 roku pracował na stanowisku kierowcy pojazdów o ciężarze całkowitym powyżej 3.5 tony oraz kierowcy autobusu.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania.

Decyzją z dnia 13 maja 2016 roku. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy M. K. prawa do emerytury, z uwagi na brak wymaganego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W odwołaniu od powyższej decyzji z dnia 8 czerwca 2016 roku wnioskodawca wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji, poprzez przyznanie prawa do emerytury i zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz zwrotu kosztów według norm przepisanych.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania i połączenie niniejszej sprawy ze sprawą wszczętą wskutek odwołania wnioskodawcy od decyzji z dnia 11 marca 2016 roku.

Postanowieniem z dnia 29 września 2016 roku, Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, połączył sprawę V U 535/16 ze sprawą V U 454/16 w celu łącznego prowadzenia i rozstrzygnięcia pod sygn. V U 454/16.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. K., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 22 września 2014 roku wniosek o przyznanie emerytury. Skarżący nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego (dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3 akt emerytalnych I).

Decyzją z dnia 27 listopada 2014 roku, ZUS odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, ponieważ nie udokumentował 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywanego stale i w pełnym wymiarze (dowód: decyzja z dnia 71 listopada 2014 roku k. 40 akt emerytalnych 1).

W dniu 25 lutego 2016 roku skarżący złożył wniosek o ustalenie prawa do emerytury (dowód: wniosek k. 1-3 akt emerytalnych U). ZUS w dniu 11 marca 2016 roku wydał decyzję, mocą której odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, z powodu braku wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Do odwołania od powyższej decyzji, załączył: umowę o pracę z dnia 15 maja 1989 roku z (...) w P. zawartą na czas nieokreślony, kartę przebiegu zatrudnienia od dnia 30 czerwca 1988 roku. umowę o pracę z dnia 30 września 1988 roku z Przedsiębiorstwa (...) ..T.-W." Zakład (...) w W., świadectwo pracy z dnia 3 kwietnia 1989 roku z (...) Zakład (...) w W. za okres zatrudnienia od 30 czerwca 1988 roku do 1 kwietnia 1989 roku, angaże z Przedsiębiorstwa (...) Zakład (...) w W., opinię o pracowniku z dnia 30 stycznia 1989 roku z Przedsiębiorstwa (...) Zakład (...) w W. oraz podanie o przyjęcie do pracy z dnia 10 maja 1985 roku (dowód: decyzja z dnia 11 marca 2016 roku akt emerytalnych II. odwołanie wraz z załącznikami k. 3-11 akt sprawy).

W dniu 29 kwietnia 2016 roku ubezpieczony złożył w ZUS-ie nowe dokumenty: umowę o pracę z dnia 15 maja 1989 roku z (...) w P. zawartą na czas nieokreślony, kartę przebiegu zatrudnienia od dnia 30 czerwca 1988 roku. umowę o pracę z dnia 30 września 1988 roku z Przedsiębiorstwa (...) Zakład (...) w W., świadectwo pracy z dnia 3 kwietnia 1989 roku z (...) ..T.-W.” Zakład (...) w W. za okres zatrudnienia od 30 czerwca 1988 roku do 1 kwietnia 1989 roku. angaże z Przedsiębiorstwa (...) Zakład (...) w W., opinię o pracowniku z dnia 30 stycznia 1989 roku z Przedsiębiorstwa (...) Zakład (...) w W. oraz podanie o przyjęcie do pracy z dnia 10 maja 1985 roku. Wobec powyższego organ rentowy w dniu 13 maja 2016 roku wydał kolejną decyzję, mocą której ponownie odmówił M. K. prawa do emerytury (dowód: dokumenty k- 26-31 akr ZUS. decyzja k-33).

W odwołaniu od powyższej decyzji z dnia 8 czerwca 2016 roku, wnioskodawca wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji, poprzez przyznanie prawa do emerytury i zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz zwrotu kosztów według norm przepisanych. Skarżący podniósł, iż w okresie od dnia 15 maja 1989 roku do dnia 27 lutego 1991 roku oraz od dnia 1 kwietnia 1992 roku do dnia 31 sierpnia 1995 roku w okresie zatrudnienia w (...) Klubie Sportowym (...) w P. pracował na stanowisku kierowcy autobusu, zaś w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) W. w okresie od dnia 30.06.1988 roku do dnia 01.04.1989 roku pracował na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił staż pracy wynoszący 26 lat. 8 miesięcy i 28 dni, w tym 1 miesiąc i 5 dni okresów nieskładkowych, 26 lat. 7 miesięcy i 23 dni okresów składkowych.

Do pracy w szczególnych warunkach zaliczono skarżącemu okres 10 lat, 5 miesięcy i 9 dni.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. nie zaliczył wnioskodawcy do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach okresu pracy:

- od 22 marca 1978 roku do 30 kwietnia 1979 roku w Spółdzielni (...) w P. na stanowisku kierowcy samochodowego.

-

od 15 maja 1989 roku do 27 lutego 1991 roku, od 1 kwietnia 1992 roku do 31 sierpnia 1995 roku w (...) w P. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o masie powyżej 3,5 tony,

-

od 30 czerwca 1988 roku do 1 kwietnia 1989 roku w (...) W., na stanowisku kierowcy samochodu skrzyniowego, kierowcy pojazdu wysokotonażowego (dowód: decyzja ZUS z dnia 11 marca 2016 roku, k. 23, decyzja z dnia 13 maja 2016 roku akt emerytalnych II, odpowiedź na odwołanie z dnia 3 czerwca 2016 roku k. 12, odpowiedź na odwołanie z dnia 5 lipca 2016 roku k. 20 akt sprawy).

M. K. był zatrudniony w (...) Klubie Sportowym (...) w P. w okresie od dnia 15 maja 1989 roku do 27 lutego 1991 roku na stanowisku kierowcy, od 1 kwietnia 1992 roku do 3 1 sierpnia 1995 roku na stanowisku pracownika administracyjnego obiektu, na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy (dowód: świadectwo pracy z 27 lutego 1991 roku k. 21-22, świadectwo pracy z dnia 29 listopada 1996 roku k. 23-24 akt kapitału początkowego, angaże k. 26-27, 28-29 akt osobowych wnioskodawcy).

Wnioskodawca pracował w (...) Klubie Sportowym (...) w P. od 15 maja 1989 do 27 lutego 1991 roku na stanowisku kierowcy autobusu, którym dowoził wszystkie sekcje sportowe tj. piłki nożnej, piłki ręcznej kobiet, piłki ręcznej mężczyzn oraz zapasy, na zawody. Nadto ubezpieczony wyjeżdżał w trasę z wycieczkami szkolnymi, przy czym wyjazdy wycieczkowe odbywały się od poniedziałku do czwartku, zaś od piątku do niedzieli wnioskodawca wyjeżdżał na zawody sportowe. Wnioskodawca nie pracował w spornym okresie, jako kierowca autobusu codziennie, w pełnym wymiarze czasu pracy. Zdarzało się, że wyjeżdżał w trasę dzień po dniu, ale niekiedy wyjeżdżał raz w tygodniu, albo też wyjeżdżał na dwa tygodnie, bądź dziesięć dni. Wówczas skarżąc}' był razem z zespołem na miejscu do czasu wyjazdu, był to czas delegacji. W czasie, kiedy skarżący nie wyjeżdżał w trasę autobusem zajmował się jego konserwacją, naprawami, albowiem nie było zatrudnionego pracownika do obsługi serwisowej pojazdu. Odwołujący był kierowcą autokaru do czasu jego sprzedania, które nastąpiło około

1992-1993 roku. Po sprzedaży autobusu przez Klub wnioskodawca kierował już tylko mniejszymi samochodami typu „N.’' oraz niekiedy jeździł razem z drugim kierowcą jego autobusem, ale jedynie w dłuższe trasy.

Od 1 kwietnia 1992 roku do 31 sierpnia 1995 roku M. K. pracował nadto jako pracownik administracyjny obiektu: giełdy - targowiska. Praca ta polegała na nadzorowaniu targowiska, wnioskodawca pobierał opłaty, wydawał kwity, rozliczał się z Urzędem Miasta, przy czym giełda funkcjonowała jedynie w sobotę i niedzielę (dowód: zeznania świadka C. W.- protokół rozprawy z dnia 4 listopada 2016 roku od minuty 3:02 do minuty 9:51, zeznania świadka K. G. - protokół rozprawy z dnia 8 grudnia 2016 roku od minuty 2:23 do minuty 5:26, zeznania wnioskodawcy - protokół rozprawy z dnia 8 grudnia 2016 roku od minuty 6:20 do minuty 13:08).

Pracodawca nie wystaw i! skarżącemu świadectwa pracy w warunkach szczególnych (okoliczność bezsporna).

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz.U. z 2016 r. poz. 887 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3. zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś. że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku

przewidzianego w art. 32. 33. 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życic ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

l)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8. poz. 43 z póżn. zm.). zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A. nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lal dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectw ie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Wskazać również należy, iż brak wystawienia przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie stanowi przeszkody w ustaleniu, iż rzeczywiście praca taka była wykonywana.

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-lctni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu - nie budzi żadnych wątpliwości, iż wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 łat oraz ukończył 60 lat. Organ rentowy uznał, że wnioskodawca nie spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych, co najmniej przez 15 lat. Wnioskodawca twierdził zaś, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem pracował w takich warunkach od 22 marca 1978 roku do 30 kwietnia 1979 roku w Spółdzielni (...) w P. na stanowisku kierowcy samochodowego, od 15 maja 1989 roku do 27 lutego 1991 roku i od 1 kwietnia 1992 roku do 3 1 sierpnia 1995 roku w (...) Klubie Sportowym (...) uf w P. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o masie powyżej 3.5 tony oraz od 30 czerwca 1988 roku do 1 kwietnia 1989 roku w (...) W. na stanowisku kierowcy samochodu skrzyniowego, kierowcy pojazdu wysokotonażowego.

Skoro wnioskodawca nie dysponował świadectwami pracy w szczególnych warunkach za sporne okresy, to na nim zatem spoczywał ciężar wykazania, że taką pracę wykonywał.

Charakter pracy wnioskodawcy w (...) (...) w P. od 15 maja 1989 roku do 27 lutego 1991 roku i od 1 kwietnia 1992 roku do 31 sierpnia 1995 roku. Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków: K. G. i C. W., a także samego wnioskodawcy. Z zeznań tych wynika, że do zasadniczych obowiązków wnioskodawcy należało kierowanie

autobusem powyżej 15 miejsc, którym dowoził wszystkie sekcje sportowe tj. piłki nożnej, piłki ręcznej kobiet, piłki ręcznej mężczyzn oraz zapasy, na zawody. Nadto ubezpieczony wyjeżdżał w trasę z wycieczkami szkolnymi, przy czym wyjazdy wycieczkowe odbywały się od poniedziałku do czwartku, zaś od piątku do niedzieli wnioskodawca wyjeżdżał na zawody sportowe. Wnioskodawca nie pracował w spornym okresie, jako kierowca autobusu codziennie, w pełnym wymiarze czasu pracy. Zdarzało się, że wyjeżdżał w trasę dzień po dniu. ale niekiedy wyjeżdżał raz w tygodniu, albo też wyjeżdżał na dwa tygodnie, bądź dziesięć dni. Wówczas skarżący był razem z zespołem na miejscu do czasu wyjazdu, był to czas delegacji. W czasie, kiedy skarżący nie wyjeżdżał w trasę autobusem zajmował się jego konserwacją, naprawami, albowiem nie było zatrudnionego pracownika do obsługi serwisowej pojazdu. Powyższe okoliczności wynikają z zeznań świadka C. W., które Sądu uznał za wiarygodne oraz samego wnioskodawcy, który na pytanie Przewodniczącego: "'Jak często Pan wyjeżdżał"’ zeznał:" bywało tak, że codziennie. bywało tak, że raz w tygodniu w czwartek, a bvwalo tak, że wyjeżdżało się na dwa tygodnie, dziesięć dni". Na pytanie zaś: „Jeżeli wyjeżdżał Pan raz w tygodniu to. co wówczas Pan robił?” wnioskodawca odpowiedział: ..Różne rzeczy, naprawiałem samochód, który miał być sprawny w razie następnego wyjazdu” (dowód: zeznania C. W. k-54v. 00:05:37, zeznania ubezpieczonego k-59v. 00:11:44 i dalej). Powyższe fakty wykluczają więc możliwość uznania, iż wnioskodawca kierował autobusem codziennie, w pełnym wymiarze czasu pracy. Nadto wskazać należy, iż w świetle zeznań świadków oraz wnioskodawcy okolicznością nie budzącą wątpliwości jest fakt, iż skarżący był kierowcą autokaru do czasu sprzedaży pojazdu przez Klub. Wnioskodawca nie udowodnił zaś. kiedy dokładnie nastąpił ten fakt, sam bowiem stwierdził, iż „wydaje mu się, że w 1995 roku”, jednakże świadek K. G. zeznała, iż sprzedaż ta nastąpiła niedługo po jej zatrudnieniu się w Klubie (dowód: zeznania świadka k-59v. 00: 04:14). Mając więc na uwadze, iż świadek rozpoczęła pracę w Klubie 1 czerwca 1992 roku. Sąd przyjął, iż sprzedaż autobusu nastąpiła w 1992, bądź 1993 roku. Po sprzedaży autobusu zaś wnioskodawca kierował już tylko mniejszymi samochodami typu (...) oraz niekiedy jeździł razem z drugim kierowcą jego autobusem, ale jedynie w dłuższe trasy. Okoliczności powyższe

potwierdzili świadkowie oraz sam wnioskodawca (dowód: zeznania K. G. k-59v. 00:03:52, zeznania wnioskodawcy k-59v. 00:10:19). Zauważyć przy tym należy, iż pracodawca (...) wydając świadectwa pracy M. K. wskazał, iż w okresie od dnia 15.05.1989 roku do dnia 27.02.1991 roku pracował na stanowisku kierowcy, zaś w okresie od dnia 01.04.1992 roku do dnia 30.11.1996 roku był zatrudniony na stanowisku pracownika administracyjnego obiektu (dowód: świadectwo pracy z dnia 27.02.1991 roku k-21 akt ZUS, świadectwo pracy z dnia 29.11.1996 roku k-23 akt ZUS). Zastanawiającym przy tym jest fakt. iż na kopii świadectwa z dnia 29.11.1996 roku. okazanej przez wnioskodawcę na rozprawie w dniu 8 grudnia 2016 roku znajdował się jeszcze dopisek: „kierowca”, którego nic ma na odpisie, znajdującym się w aktach organu rentowego (dowód: protokół rozprawy z dnia 08.12.2016 roku k-59v. 00:09:30 i dalej,00:09:50, świadectwo pracy z dnia 29.11.1996 roku k-23 akt ZUS).

Reasumując stwierdzić należy, iż prace, które wykonywał skarżący w okresie 15 maja 1989 roku do 27 lutego 1991 roku częściowo można zaliczyć do pracy kierowców autobusów, a prace takie są zaliczone do prac w szczególnych warunkach, zgodnie z wykazem A działem VIII poz. 2, jednak wymagane jest, by prace te były wykonywane w pełnym wymiarze czasu pracy. Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego, wnioskodawca nie spełnił powyższego warunku, albowiem zdarzało się, że wyjeżdżał w trasę dzień po dniu, ale niekiedy wyjeżdżał raz w tygodniu, albo też wyjeżdżał na dwa tygodnie, bądź dziesięć dni. W czasie, kiedy skarżący nie wyjeżdżał w trasę autobusem zajmował się jego konserwacją, naprawami, przy czym. w ocenie Sądu, nic można uznać, aby prace te miały charakter marginalny, czy sporadyczny, a więc nie rzutujący w większy sposób na główne obowiązki wnioskodawcy, jako kierowcy autobusu.

Nadto nic można uznać, żc wnioskodawca w okresie od 1 kwietnia 1992 roku do 31 sierpnia 1995 roku wykonywał w pełnym wymiarze pracę na stanowisku kierowcy autobusu. Powyższa okoliczność wynika jednoznacznie z treści zeznań wskazanych świadków oraz samego wnioskodawcy, który wprost wskazał na rozprawie w dniu 8 grudnia 2016 roku, iż jeździł autobusem do czasu jego sprzedania.

a później tylko mniejszymi samochodami. Zaś z angaży wynika, że wnioskodawca już od 1992 roku pracował na stanowisku pracownika administracyjnego obiektu.

Wobec powyższego nie sposób uznać, aby wnioskodawca w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy autobusu w powyższych okresach.

Nadto należy wskazać, że ubezpieczony odwołał się od zaskarżonej decyzji z dnia 11 marca 2016 roku załączając do odwołania: umowę o prace z dnia 15 maja 1989 roku z (...) w P. zawartej na czas nieokreślony, kartę przebiegu zatrudnienia od dnia 30 czerwca 1988 roku. umowę o prace z. dnia 30 września 1988 roku z Przedsiębiorstwa (...) a” Zakład (...) w W., świadectwo pracy z dnia 3 kwietnia 1989 roku z (...) Zakład (...) w W. za okres zatrudnienia od 30 czerwca 1988 roku do 1 kwietnia 1989 roku, angaże z Przedsiębiorstwa (...) Zakład (...) w W., opinię o pracowniku z dnia 30 stycznia 1989 roku z Przedsiębiorstwa (...) ..T.- W.” Zakład (...) w W. oraz podanie o przyjęcie do pracy z dnia 10 maja 1985 roku. M. K. nie przedłożył jednak na okoliczność pracy w okresach od 22 marca 1978 roku do 30 kwietnia 1979 roku w Spółdzielni (...) w P. na stanowisku kierowcy samochodowego, oraz od 30 czerwca 1988 roku do 1 kwietnia 1989 roku w P (...) W. na stanowisku kierowcy samochodu skrzyniowego, kierowcy pojazdu wysokotonażowego, żadnych nowych dowodów,a dołączone przez odwołującego dokumenty do odwołania z dnia 14 kwietnia 2016 roku nie są dowodami odnośnie pracy w warunkach szczególnych.

Należy podkreślić, że prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym jest przywilejem w stosunku do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym. Tym samym przepisy regulujące nabywanie prawa do tego szczególnego świadczenia emerytalnego muszą być interpretowane ściśle, a ustalenia dotyczące faktu wykonywania pracy w warunkach szczególnych muszą być precyzyjne i nie budzące wątpliwości. Oznacza to w niniejszej sprawie niedopuszczalność dokonywania rozszerzającej wykładni przepisów dotyczących prac kierowców autobusów (wykaz A

dział VIII pkt 2) przez zaliczanie do nich prac wykonywanych przez wnioskodawcę w czasie, kiedy nie prowadził autobusu i zajmował się konserwacja i naprawą samochodów, bądź też przebywał razem z sekcją sportową w miejscu rozgrywek, przez dzień lub kilka dni nie kierując autobusem.

W judykaturze ugruntowane jest stanowisko, że nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów - wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu - pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymaganej do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym - innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r.. II UK 306/07. postanowienie Sądu Najwyższego z 16 października 2012r., I UK 287/12).

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca nie spełnił podstawowego warunku, od którego zależy przyznanie prawa do emerytury, a mianowicie nie wykazał 15-lctniego okresu pracy w warunkach szczególnych należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest prawidłowa, a zatem brak podstaw do uwzględnienia odwołania.

Z tych też względów. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹ ' § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.