Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący SSR Magdalena Glinkiewicz

Protokolant st.sekr. sąd. Bożena Czajkowska

Po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2017 r. w Toruniu.

sprawy z powództwa

M. F.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o:

zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. rzecz powódki M. F. kwotę 7.000 zł (siedem tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

- od kwoty 5.000 zł od dnia 14 listopada 2014r. do dnia zapłaty;

- od kwoty 2.000 zł od dnia 15 grudnia 2016r. do dnia zapłaty

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) kwotę 487,58 zł (czterysta osiemdziesiąt siedem złotych pięćdziesiąt osiem groszy) tytułem nieuiszczonych wydatków;

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.550 zł (tysiąc pięćset pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 532/16

UZASADNIENIE

Powódka M. F. wniosła przeciwko (...) S.A. w W. pozew o zapłatę kwoty 5.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 listopada 2014 r. oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powódka podała, iż w dnia 15 stycznia 2014 r. w sklepie (...) poślizgnęła się na zalegającym błocie pośniegowym i uległa wypadkowi. Na skutek zdarzenia doznała złamania kości ogonowej, urazu tkanek miękkich, zerwania naczyń krwionośnych w okolicy prawego uda. Zaznaczyła, iż pozwany pismem z dnia 20 stycznia 2015r. uznał swoją odpowiedzialność za zdarzenie i przyznał jej tytułem zadośćuczynienia kwotę 2.000 zł. Powódka wskazała, iż ruchomość prawej kończyny została ograniczona ze względu na dużą bolesność uda. Przez okres blisko 4 miesięcy nie mogła się normalne poruszać. Dodała, iż zmuszona została do zmiany aktywnego trybu życia. Do chwili obecnej odczuwa ból kręgosłupa i prawego uda, który nasila się przy dłuższym przebywaniu w pozycji siedzącej. Wskazała, iż zdarzeniu towarzyszyły negatywne doznania psychiczne

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu.

Pozwany przyznał, iż przyjął na siebie odpowiedzialność za zdarzenie i wypłacił powódce kwotę 2.000 zł. W jego ocenie kwota ta wyczerpuje roszczenia powódki. Zakwestionował roszczenie co do wysokości. Nadto podniósł, iż ewentualne odsetki winny być naliczone od dnia wyrokowania.

Postanowieniem z dnia 8 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy w Toruniu zwolnił powódkę od kosztów sądowych w całości.

Pismem z dnia 5 grudnia 2016 r. powódka rozszerzyła powództwo żądając zasądzenia dodatkowo kwoty 2.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od tej kwoty od dnia wniesienia pisma do dnia zapłaty.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 15 styczna 2014r. w sklepie (...) przy ul. (...) w L. M. F. poślizgnęła się na zalegającym na posadzce błocie pośniegowym i upadła na pośladki.

Bezsporne

Od dnia 16 stycznia 2014r. M. F. znajdowała się pod opieką Lecznicy C.. Stwierdzono u niej ból uda prawego, tkliwość uciskową w połowie uda. W dniu 21 stycznia 2014 r. stwierdzono dodatkowo wylew podskórny w okolicy uda prawego, bóle, krwiak. M. F. zalecano stosowanie leków przeciwbólowych. Poszkodowaną skierowano do Poradni Chirurgicznej.

Dowód: karta zdrowia i choroby k. 16-17

Od dnia 22 stycznia 2014 r. M. F. znajdowała się pod opieką Poradni Chirurgicznej. Rozpoznano u niej stłuczenie uda prawego i zalecono stosowanie leków V., A.. W dniu 13 marca 2014 r. została skierowana do (...).

Dowód: karta informacyjna k. 18

historia choroby k. 19-20

Pod opieką (...) pozostawała do 27 marca 2014r. ZZostała poddana następującym zabiegom: ultradźwięki, Sollux na udo prawe, pole magnetyczne na kolana. Nadto w 2012 r. korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa lędźwiowego i biodra lewego w postaci ćwiczeń, ultradźwięków, interdyn.

Dowód: wkładka do karty zdrowia k. 21

zdjęcie rtg k. 21 akt IC 1992/15

W dniu 29 sierpnia 2014 r. M. F. była badana w Wojewódzkim Szpitalu (...) w T., gdzie stwierdzono przebyte złamanie kości ogonowej.

Dowód: karta informacyjna k. 22

Przed zdarzeniem M. F. pracowała dorywczo zajmując się dziećmi i domem. Z uwagi na uraz nie była w stanie pracować. Do pracy wróciła po 3,4 miesiącach

Dowód: zeznania świadka J. F. z 27.06.2016 r. 00:05:53-00:16:16k. 127v;

zeznania powódki M. F. z 27.06.2016 r. 00:16:16-00:28:16 k. 127v-128

Pismem z dnia 10 października 2014r. M. F. zgłosiła do (...) S.A. w W. szkodę.

Dowód: pismo z 10.10 .2014 r. k. 23-28

Decyzją z dnia 20 stycznia 2015 r. ubezpieczyciel wypłacił poszkodowanej kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Dowód: decyzją z 20.01.2015 . k. 30-30v

Na skutek zdarzenia M. F. doznała stłuczenia uda prawego, wygojone bez zespołu bólowego oraz złamania kości krzyżowej wygojone z zespołem bólowym.

Z uwagi na złamanie kości krzyżowej stwierdzono u niej 5% trwały uszczerbek na zdrowiu.

Dowód: opinia biegłego k. 155-161

Po urazie poszkodowana miała utrudnione sprawne poruszanie się, musiała ograniczyć aktywność – szybkie chodzenie. Przez okres pierwszych 6 tygodni siadanie było bardzo bolesne, podobnie jak schylanie się. Nie mogła również dźwigać i długo stać.

Dowód: opinia biegłego k. 155-161

M. F. w okresie 6 tygodniu po zdarzeniu wymagała pomocy osób trzecich w zaopatrzeniu gospodarstwa domowego: przy utrzymaniu porządku 3 godziny tygodniowo, przygotowywaniu posiłków 3 godziny tygodniowo, załatwianiu spraw poza domem 3 godziny tygodniowo.

Dowód: opinia biegłego k. 155-161

Bezpośrednio po zdarzeniu dolegliwości bólowe wynosiły 4 pkt w skali (...) (0-10 pkt). Stopniowo ulegały one zmniejszeniu wraz z gojeniem i stosowaniem leków przeciwbólowych. Przy siedzeniu na twardej powierzchni powódka nadal może odczuwać dolegliwości bólowe.

Dowód: opinia biegłego k. 155-161

Proces leczenia zakończył się sukcesem, wygojone zostało stłuczenie uda prawego i złamanie kości krzyżowej. W przyszłości nie przewiduje się wystąpienia skutków zdrowotnych wypadku poza wskazanym uszczerbkiem na zdrowiu

Dowód: opinia biegłego k. 155-161

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o dowody z dokumentów zebranych w aktach niniejszej, a także dowodu z zeznań świadka, przesłuchania powódki oraz akt IC 1992/15

Sąd uznał za wiarygodne zgromadzone dokumenty albowiem ich prawdziwość nie budziła wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka J. F. ponieważ były spójne, logiczne i korespondowały z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym.

Sąd nie znalazł również powodów dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom powódki.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się w dużej mierze na opinii biegłych z dziedziny ortopedii M. S. .

Sąd nie jest związany opinią biegłych i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Ocenę opinii biegłych odróżniają jednak szczególne kryteria. Stanowią je: zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłych, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonej w niej wniosków. Przedmiotem opinii nie jest bowiem przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji jak dowód na podstawie kryteriów prawdy i fałszu. Nie chodzi tu bowiem o kwestię wiarygodności lecz o pozytywne lub negatywne uznanie wartości zawartego w opinii i jej uzasadnieniu rozumowania. Sąd ocenia dowód z opinii biegłego nie tylko przez pryzmat jej wniosków końcowych, ale również w oparciu o dokumentację, na podstawie której została wydana.

W przedmiotowej sprawie Sąd uznał za przekonywującą opinię biegłego, ponieważ była ona logiczna i spójna oraz udzielała w wystarczającym stopniu odpowiedzi na pytania ujęte w tezie postanowienia dopuszczającego ten dowód. Została one wydane po zapoznaniu się biegłego z aktami sprawy oraz po przeprowadzeniu badania powódki. Nie można także pominąć tego, że sporządzona została przez osobę posiadającą niepodważalną wiedzę dotyczącą dziedziny objętej zakresem przedmiotowym opinii. Biegły posiadał zatem wystarczającą wiedzę i doświadczenie, by móc w prawidłowy sposób odpowiedzieć na pytania zawarte w tezie dowodowej.

W odniesieniu do opinii biegłego żadna ze stron nie wnosiła zastrzeżeń.

Zważyć też należy, że ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne nie może wydać orzeczenia wbrew wnioskom wypływającym z opinii uznanej przez tenże Sąd za fachową i rzetelną / zob. np. wyrok SN z 26/10/2006 I CSK 166/06 – publ. Lex nr 209297 lub II UK 277/04

W niniejszej sprawie bezspornym było, że doszło do zdarzenia w wyniku którego powódka doznał złamania kości krzyżowej i stłuczenia uda prawego. W związku z tym, iż pozwany nie kwestionował swej odpowiedzialności, na powódce spoczywał obowiązek wykazania, iż ból oraz cierpienia fizyczne i psychiczne, jakich doznała wskutek wypadku, uzasadniają wypłatę dodatkowej kwoty 7.000 zł z tytułu zadośćuczynienia (do kwoty 9.000 zł łącznie).

Przechodząc do rozważań prawnych nad ustalonym wyżej stanem faktycznym należy na wstępie zaznaczyć, że jego analiza odbywać się musi z punktu widzenia treści przepisów art. 444 § 1 k.c. i art. 445 § 1 k.c.

Stosownie zaś do treści art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Nie może ulegać wątpliwości, że żądanie powódki zasądzenia zadośćuczynienia jest uzasadnione. Zasadniczym problemem jest jednak jego wysokość. Zadośćuczynienie przysługuje bowiem za krzywdę, a więc za szkodę o charakterze niemajątkowym, która nie przedstawia jakiejś wartości ekonomicznej.

Podkreślić w tym miejscu należy, że art. 445 § 1 k.c. nie wskazuje żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, pozostawiając to do oceny Sądu. Jednakże zarówno doktryna jak i judykatura wypracowały w tym względzie szeroko akceptowane stanowisko wskazując, iż wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności, a zwłaszcza stopnia i czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne), trwałości skutków czynu niedozwolonego (kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wieku poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej), niemożności wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej utratę kontaktów towarzyskich itp. (por. m.in. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 681/98, OSNP 2000, poz. 626). W judykaturze podkreśla się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, co oznacza, iż ma złagodzić odczuwalność doznanej krzywdy z jednej strony, z drugiej zaś jednak nie może ono być źródłem wzbogacenia (Wyrok SN z dnia 9 lutego 2000r., III CKN 582/98, niepubl.).

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości.

Z okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności z opinii biegłego wynika, że w konsekwencji upadku M. F. doznała złamania kości krzyżowej i stłuczenia uda prawego. Biegły ortopeda ustalił 5% trwały uszczerbek za zdrowiu powódki z uwagi na złamanie kości krzyżowej.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia, Sąd wziął pod uwagę również fakt, iż uraz powódki nie łączył się z żadnymi zabiegami operacyjnymi czy pobytem w szpitalu. Podkreślić należy jednak, iż w wyniku wypadku powódka musiała zrezygnować ze swojej dotychczasowej aktywności. Powódka przed zdarzeniem pracowała dorywczo jako opiekunka dzieci. Z uwagi na uraz jakiego doznała nie była w stanie przez okres następnych kilku miesięcy wrócić do pracy. Nadto powódka bezpośrednio po zdarzeniu odczuwała dolegliwości bólowe w wysokości 4 pkt w skali od 0 do 10 pkt. Dolegliwości w miarę gojenia i zażywania leków przeciwbólowych ulegały zmniejszeniu. Znaczącym dla rozstrzygnięcia niemniejszej sprawy jest również fakt, iż powódka nadal odczuwa ból przy siadaniu na twarde powierzchnie. Nie można również pomijać, iż na skutek doznanych urazów koniecznym było podjęcie rehabilitacji.

Uwzględniając całokształt okoliczności sprawy, rodzaj obrażeń ciała powódki po wypadku, konieczność rehabilitacji a także leczenie farmakologiczne oraz stopień natężenia dolegliwości bólowych, ujemne następstwa dla jej sytuacji życiowej, Sąd uznał, że rozmiar doznanej przez powódkę krzywdy uzasadnia przyznanie jednorazowego świadczenia pieniężnego z tytułu zadośćuczynienia w łącznej wysokości 9.000 zł. Mając na względzie, iż pozwany wypłacił powódce kwotę 2.000 zł Sąd w pkt I wyroku zasądził na jej rzecz kwotę 7.000 zł.

Odsetki ustawowe zostały zasądzone, na podstawie art. 481 k.c. , od kwoty 5000 zł od dnia 14 listopada 2014 r zaś od rozszerzonego powództwa tj. kwoty 2.000 zł od dnia 15 grudnia 2016 r. dodnia zapłaty. W związku z tym, że żądanie zadośćuczynienia ma charakter świadczenia bezterminowego, to staje się wymagalne dopiero z chwilą wezwania do zapłaty konkretnie oznaczonej kwoty z tego tytułu. Zgodnie z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Konsumenckich ( Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152) zakład wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przedmiotowej sprawie powódka wezwała pozwanego do zapłaty pismem doręczonym pozwanemu w dniu 14 października 2014 r.. Wobec powyższego Sąd zgodnie z żądaniem powódki zasądził od pozwanego odsetki od dnia następnego tj. dnia 14 listopada 2014 r. Odsetki w części dotyczącej rozszerzonego powództwa tj. kwoty 2.000 zł, należało zasądzić od dnia następnego od daty doręczenia stronie pozwanej pisma rozszerzającego powództwo, a zatem od 15 grudnia 2016 r.

Sąd oddalił więc w pkt II wyroku powództwo w pozostałej części tj. odsetek od kwoty 2.000 zł od dnia rozszerzenia powództwa.

Na mocy art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilny Sąd Rejonowy nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 487,58 zł tytułem wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Toruniu (wydatki związane z wynagrodzeniem biegłego).

O kosztach Sąd orzekł po myśli art. 98 § 1 – 3 k.p.c. z którego wynika zasada odpowiedzialności za wynik procesu. Zgodnie z jej treścią strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W przedmiotowej sprawie na koszty powódki złożyły się: opłata sądowa od pozwu 250 zł, opłata sądowa od rozszerzonego powództwa 100 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200 zł.