Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 5 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie Wydział XI Gospodarczy

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Weronika Szymczuk - Dąbkowska

po rozpoznaniu

na rozprawie w dniu 5 stycznia 2017 roku, w S.

w sprawie z powództwa (...) S. (...). A. w V. w D.

przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

o zapłatę

postanawia:

1.  umorzyć postępowanie w sprawie;

2.  uchylić zabezpieczenie orzeczone postanowieniem Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 12 września 2016 roku w sprawie XI GNc 1780/16 w całości;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.184 (siedem tysięcy sto osiemdziesiąt cztery) złotych i 51 (pięćdziesiąt jeden) groszy tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: XI GC 1425/16

UZASADNIENIE

W toku postępowania, pismem z dnia 28 listopada 2016 roku (karta 155) powód pozew cofnął w zakresie należności głównej i odsetek, jednocześnie zrzekając się roszczenia.

W myśl art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Sąd nie uznał za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, ponieważ okoliczności sprawy nie wskazują, że wymieniona czynność jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.). Wolę cofnięcia pozwu powód wyraził wprost, zaś cofnięcie pozwu było skutkiem zapłaty należności objętej pozwem przez pozwanego w całości, wraz z odsetkami.
Stosownie do brzmienia treści art. 741 § 1 i 2 k.p.c. sąd uchylił zabezpieczenie albowiem kwota stanowiąca przedmiot sporu została zapłacona, pozwany złożył wniosek o uchylenie zabezpieczenia (kara 129), zaś powód wniosek o zabezpieczenie, wcześniej pozytywnie dla niego rozstrzygnięty, cofnął w piśmie z dnia 28 listopada 2016 roku (karta 155) stąd, skoro powód wnioskowi o uchylenie zabezpieczenia nie sprzeciwiał się, orzeczono jak w punkcie 2 postanowienia.

Punkt 3 postanowienia odnosi się do kosztów postępowania. Powód wnosił o częściowe zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu (w proporcjach 81% do 19%), zaś pozwany wnosił o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu w całości. Stanowisko powoda okazało się zasadne.

W kontekście wniosków stron sąd przyjął, że orzeczenie o kosztach znajduje uzasadnienie w treści normy art. 98 k.p.c. stanowiącej o tym, że koszty procesu nalezą się podmiotowi sprawę wygrywającemu. Zgodnie zaś z normą art. 100 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań (co miało miejsce w przedmiotowej sprawie) koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Wydając rozstrzygnięcie w zakresie punktu 3 postanowienia, sąd miał również na uwadze dyspozycję normy art. 101 k.p.c., stanowiącej, że zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu.

Mając na uwadze powyższe normy w pierwszej kolejności należy przytoczyć okoliczność niesporną, a zatem tę, że w zakresie kwoty 13.703,75 złotych powódka sprawę przegrała. Okoliczność ta była podnoszona w sprzeciwie od nakazu zapłaty (karta 129) , gdzie pozwana wskazała, że ta należność została uiszczona już w dniu 21 kwietnia 2016 roku (dowód, dokument przelewu, karta 142) a zatem w zakresie tej części powództwo okazało się bezprzedmiotowe i również w zakresie tej kwoty powód pozew cofnął zrzekając się roszczenia (karta 155). W zakresie tej kwoty powód powinien być traktowany jako sprawę przegrywający, czemu sam powód nie przeczył. Stąd powód sprawę przegrał w części 19 % (13.703,75 złotych : 72.639,42 złotych x 100 = 19 %). W zakresie pozostałej kwoty sąd ustalił, że powód sprawę wygrał, mimo, że powództwo cofnął również w zakresie tej kwoty. O ile bowiem powód pozew cofnął, to brak jest podstaw do przyjęcia, aby był w świetle przyczyn towarzyszących cofnięciu pozwu traktowany jako podmiot sprawę przegrywający (art. 98 § 1 k.p.c.). Podobnie wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7 marca 2013 roku w sprawie IV CZ 8/13 uzasadniając tę tezę tym, że cofnięcie pozwu w takiej sytuacji jest konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia powoda. W rozumieniu przepisów o kosztach procesu pozwanego należy uznać wówczas za stronę przegrywającą sprawę. Pierwotnie pozew wniesiony został w sierpniu 2016 roku, orzeczeniem z dnia 9 sierpnia 2016 roku (karta 61) zabezpieczono roszczenie powoda. Nie może również zejść z pola widzenia fakt, że roszczenie obejmuje płatności za faktury dotyczące roszczeń wymagalnych w okresie od stycznia do kwietnia 2016 roku (niesporne).

Po zwrocie, pozew ponownie został skutecznie złożony przez powoda w dniu 6 września 2016 roku. Pismem z dnia 20 października 2016 roku (karta 129) pozwany uznał roszczenie (poza kwotę 13.703,75 złotych – kwota zapłacona przed złożeniem pozwu). Kwota roszczenia głównego oraz odsetek zostały zapłacone w dniu 18 października 2016 roku (dowody przelewu, karta 143, 144 – niesporne).

W kontekście powyższej zapłaty, należy zbadać okoliczności jej dokonania. Pozwany bowiem podnosił, że brak wezwania do zapłaty uprawnia pozwanego do żądania zwrotu kosztów procesu w zakresie tej kwoty. W kontekście zdarzeń mających miejsce przed wytoczeniem powództwa, żądanie to jawi się jako nieuprawnione. W istocie niespornym jest, że strona powodowa nie doręczyła pozwanej pisma – wezwania do zapłaty. Sama ta okoliczność, w kontekście jednak kolejnych zdarzeń nie może przesądzać o obowiązku zasądzenia kosztów procesu na rzecz pozwanej od powoda. Jak zostało to bowiem ustalono w drodze zeznań świadka T. P. (karta 167) których strona pozwana nie kwestionowała, świadek te przed procesem zapoznał się do dokumentacją bilansową dostępną w Krajowym Rejestrze Sądowym. Dodatkowo świadek zeznał, że kontaktował się tak telefonicznie, jak i osobiście z przedstawicielami pozwanej. Spotykał się z K. S., który miał wskazywać kolejne, coraz odleglejsze terminy płatności. Świadek dalej zeznał, że nie uzyskał wiedzy o likwidacji pozwanej spółki z rozmów z przedstawicielami spółki a uzyskał ją z akt KRS. Zeznania te jawią się jako jasne i spójne a nie kwestionowała ich strona pozwana. Zdaniem sądu przedstawiciele pozwanej mieli świadomość istnienia długu, jego wysokości byli wzywani do zapłaty (ustnie), zaś ta szczególna sytuacja jaką była (co niesporne) likwidacja spółki sprawiła, że niezwłocznie po uzyskaniu tych wiadomości strona powodowa skierowała sprawę do sądu.

W kontekście tych zeznań, twierdzenia pozwanej (karta 130), że niezwłocznie po zweryfikowaniu zapłaciła powódce sporną kwotę jawią się jako mijające się z prawdą. Świadek zeznał bowiem, że strona pozwana nie kwestionowała istnienia należności ale jednostronnie odraczała termin jej płatności. Nie istniała zatem potrzeba weryfikowania tego roszczenia. Dodatkowo nieporządek w księgowości w zakresie faktur z określonym terminem opłatności nie może obciążać wierzyciela. Warto zauważyć, że faktury te zostały zapłacone po kilku miesiącach od daty ich wymagalności i nie stało się to po ustnych wezwania pozwanej do zapłaty ale dopiero po wytoczeniu powództwa i to przede wszystkim na skutek zabezpieczenia roszczenia powoda. Mając na uwadze powyższe sąd uznał, że pozwana była wzywana do zapłaty, miała świadomość wymagalności roszczenia, zachowała się nielojalnie nie informując powoda o postawieniu spółki w stan likwidacji a reakcja powoda a zatem złożenie pozwu było naturalną konsekwencją na kilkumiesięczne opóźnienie w płatności połączone z wolą likwidacji spółki. Na koszty strony powodowej składa się opłata od pełnomocnictwa 17 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego 7.200 złotych (stosownie do treści § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych), opłata od pozwu 3.632 złote a zatem kwota 10.849 złotych, z czego 81% daje kwotę 8.787,69 złotych.

Jeśli chodzi o wydatki przeciwnika, to jest ot opłata od pełnomocnictwa 17 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika 7.200 złotych oraz koszty dojazdu i noclegu pełnomocnika (łącznie 8.437,80 złotych) z czego 19% daje kwotę 1.603,18 złotych. Kwota należna stronie powodowej 8.787,69 złotych pomniejszona o należność pozwanej 1.603,18 złotych daje kwotę 7.184,51 złotych. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w postanowieniu.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)