Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Regina Stępień

Protokolant: star. sekr. sądowy Ewelina Trzeciak

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2016 r. w Legnicy

sprawy z wniosku H. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o emeryturę

na skutek odwołania H. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 15 lipca 2016 r.

znak (...)

oddala odwołanie

SSO Regina Stępień

Sygn. akt V U 855/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 lipca 2016 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił wnioskodawcy H. C. prawa do emerytury, ponieważ wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnił jedynie 7 lat, 2 miesiące i 17 dni pracy wykonywanej w szczególnych warunkach wobec wymaganych 15 lat takiej pracy. Zakład nie uznał za udowodniony jako pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Spółka z o.o. od 1 listopada 1985 r. do 19 lutego 1995 r. na stanowisku Kierownika Magazynu Wydziału(...) na podstawie świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 23 grudnia 2015 r. oraz charakterystyki stanowiska, ponieważ pracownicy wyższego szczebla kierowniczego mają wydzielone pomieszczenia do pracy, a ich zakres obowiązków daleko wykracza poza osobiste dozorowanie czy kontrolę poszczególnych procesów produkcyjnych. Organ rentowy wskazał, iż z przedłożonego zakresu obowiązków wynikają czynności o charakterze administracyjno-biurowym (tj. m.in. prowadzenie wymaganej dokumentacji i sprawozdawczości, organizowanie pracy podległych komórek, nadzór i kontrola). Powyższe czynności wykluczają –zdaniem ZUS– możliwość pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku, w którym zatrudnieni są pracownicy wykonujący pracę w warunkach szczególnych.

Od ww. decyzji odwołanie złożył wnioskodawca, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, podnosząc te same argumenty, co w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił:

Wnioskodawca H. C., ur. (...), wiek 55 lat ukończył z dniem (...)r. Nie jest członkiem OFE.

Na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony udowodnił 27 lat i 19 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Dnia 19 maja 2016 r. H. C. złożył wniosek o przyznanie emerytury w tzw. obniżonym wieku emerytalnym.

W wyniku rozpoznania wniosku ubezpieczonego ZUS Oddział w L. w dniu 16 czerwca 2016 r. wydał decyzję odmawiającą wnioskodawcy prawa do emerytury. Organ rentowy za udowodnione uznał jedynie 7 lat, 2 miesięcy i 17 dni okresów pracy w szczególnych warunkach, zamiast wymaganych 15 lat takiej pracy.

Do pracy w szczególnych warunkach organ rentowy zaliczył okresy zatrudnienia wnioskodawcy: od 19 czerwca 1974 r. do 31 października 1975 r., od 10 listopada 1979 r. do 23 lipca 1981 r., od 7 września 1981 r. do 5 listopada 1982 r., od 7 listopada 1982 r. do 21 listopada 1982 r., od 23 listopada 1982 r. do 13 grudnia 1982 r., 15 grudnia 1982 r. do 20 grudnia 1984 r. i od 23 grudnia 1984 r. do 31 października 1985 r.

ZUS nie uznał za pracę w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia ubezpieczonego w (...) Spółka z o.o. od 1 listopada 1985 r. do 19 lutego 1995 r., ponieważ brak było wyjaśnienia, jakie stanowiska pracy wynikające z wykazu A stale i bezpośrednio wnioskodawca nadzorował oraz czy pracował stale w tych samych warunkach, co podlegli mu pracownicy wymienieni w wykazie A załącznika do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W następstwie dostarczonych przez ubezpieczonego dodatkowych dokumentów (karty stanowiska pracy i charakterystyki stanowiska pracy: kierownik magazynu w Wydziale (...) organ rentowy ponownie przeanalizował okresy zatrudnienia wnioskodawcy i decyzją z dnia 15 lipca 2016 r. –zaskarżoną w niniejszej sprawie– ponownie odmówił H. C. prawa do emerytury, uznając, że wnioskodawca nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, a jedynie 7 lat, 2 miesiące i 17 dni takiej pracy. Zakład nie uznał za udowodniony jako pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Spółka z o.o. od 1 listopada 1985 r. do 19 lutego 1995 r. na stanowisku Kierownika Magazynu (...). Wskazał, że pracownicy wyższego szczebla kierowniczego mają wydzielone pomieszczenia do pracy, a ich zakres obowiązków daleko wykracza poza osobiste dozorowanie czy kontrolę poszczególnych procesów produkcyjnych. Z przedłożonego zaś zakresu obowiązków wynikają czynności o charakterze administracyjno-biurowym (tj. m.in. prowadzenie wymaganej dokumentacji i sprawozdawczości, organizowanie pracy podległych komórek, nadzór i kontrola). Powyższe czynności wykluczają –zdaniem ZUS– możliwość pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku, w którym zatrudnieni są pracownicy wykonujący pracę w warunkach szczególnych.

/ bezsporne , nadto dokumenty z akt emerytalnych wnioskodawcy/

Od dnia 7 września 1981 r. H. C. jest zatrudniony w (...) Spółka z o.o. w L.. W okresie tego zatrudnienia –od 1 listopada 1985 r. do 19 lutego 1995 r. (tj. przez 9 lat, 3 miesiące i 19 dni)– wnioskodawca zajmował stanowisko Kierownika Magazynu Wydziału (...).

Do obowiązków wnioskodawcy na tym stanowisku należało:

1.  sprawowanie nadzoru nad właściwym przechowywaniem, konserwowaniem i zabezpieczeniem przechowywanego w magazynie mienia zakładu,

2.  nadzorowanie i kontrolowanie bieżącego i zgodnego z przepisami prowadzenia ewidencji magazynowej: przychodów i rozchodów materia­łowych,

3.  kontrolowanie przyjmowanych materiałów oraz innego majątku pod względem jakościowym i ilościowym,

4.  wydawanie materiałów zgodnie z zatwierdzonymi dowodami wydania i rozchodu wyłącznie przez upoważnionych do tego pracowników Wydziału (...) w O. lub Działu (...),

5.  przechowywanie i konserwowanie, zabezpieczanie wszelkich dóbr przekazanych do magazynu jako depozyt i prowadzenie dla nich oddzielnej ewidencji,

6.  kontrolowanie pod względem ilościowym i jakościowym podzespołów i zespołów do regeneracji bądź po regeneracji oraz złomu i odpadów przekazanych przez poszczególne Wydziały do magazynu,

7.  kontrolowanie stanów ilościowo – jakościowych zapasów magazynowych,

8.  prowadzenie ewidencji opakowań zwrotnych takich jak:

a/ beczki metalowe, drewniane, hoboki,

b/ pojemniki metalowe i z tworzyw sztucznych,

c/ skrzynie i transportery,

d/ sanie po silnikach, kabinach, nadwoziach,

e/ inne opakowania podlegające zwrotowi lub odsprzedaży,

9.  nadzorowanie i bezwzględne przestrzeganie terminowego zwrotu opakowań do dostawców w stanie nieuszkodzonym i czystym, celem zapobiegania karom umownym,

10.  dbanie o ład i porządek w podległym magazynie,

11.  terminowe zdawanie dowodów przychodów i rozchodów, w celu bieżącego księgowania w kartotekach ilościowych,

12.  kontrolowanie wyposażenia magazynu w sprawny sprzęt p. poż. i wnioskowanie do inspektora d/s p.poż. o uzupełnienie sprzętu oraz zgłaszanie o uszkodzonym sprzęcie,

13.  wykonywanie doraźnych prac zleconych przez Dział (...) lub członków dyrekcji zakładu,

14.  prowadzenie dokumentacji dotyczącej czynności j.w. w sposób zgodny z obowiązującymi w zakładzie przepisami,

15.  przestrzeganie zakładowego regulaminu pracy, przepisów bhp oraz przepisów o tajemnicy służbowej,

16.  pisemne informowanie Kierownika Działu (...) lub Kierownika Wydziału o stwierdzonych nieprawidłowościach w sferze objętej zakresem działalności,

17.  potwierdzanie wykonania pracy przewozowej taboru samochodowego będącego w dyspozycji magazynu,

18.  dokonywanie przerzutów części i podzespołów pochodzących z regeneracji na poszczególne Magazyny 06 i 01 oraz pobieranie podzespołów i części przeznaczonych do regeneracji na (...) w O..

Magazyn Wydziału (...), którym kierował ubezpieczony faktycznie składał się co najmniej z dwóch magazynów. Jednym z nich był tzw. magazyn główny (...), który był magazynem części samochodowych, zespołów i podzespołów do regeneracji samochodów, starych i nowych. Części te umieszczone były na regałach i nie stwarzały zagrożenia dla zdrowia pracowników, w tym wnioskodawcy. Magazyn główny składał się z kilku pomieszczeń. W jednym z nich mieściły się elementy stalowe, takie jak: blachy, kątowniki, kształtowniki. W innym pomieszczeniu znajdował się magazyn odzieży roboczej i ochronnej dla pracowników. Części do akumulatorów i złom akumulatorowy znajdowały się w kolejnym wydzielonym pomieszczeniu ww. magazynu. Magazyn główny mieścił się w budynku, który był budynkiem administracyjno-biurowym. Był magazynem wielobranżowym. Poza magazynem głównym mieścił się drugi magazyn, który rozlokowany był w pomieszczeniach garażowych poza budynkiem, pod dobudowaną wiatą oraz na wolnym powietrzu. Był to magazyn dla gazów technicznych (t.j. tlen, acetylen) oraz dla paliw, tj. benzyna, olej napędowy, nafta, benzyna ekstrakcyjna, oleje. Nafty, oleje, smary znajdowały się w pomieszczeniach garażowych, benzyna i olej napędowy w cysternie na wolnym powietrzu, a kwas siarkowy i elektrolit w osobnej wiacie. Pracownicy ww. magazynów, w tym wnioskodawca, musieli się przemieszczać pomiędzy poszczególnymi magazynami w zależności od potrzeb. Wnioskodawca pracował w ww. magazynach w różnym składzie osobowym, zawsze jednak miał pod swoim nadzorem co najmniej jednego pracownika – zatrudnionego na stanowisku wydawcy magazynowego.

Dowód: dokumenty z akt emerytalnych wnioskodawcy, w tym m.in.: charakterystyka

Stanowiska pracy kierownika magazynu Wydziału (...), karta

stanowiska pracy

dokumenty z akt osobowych wnioskodawcy

zeznania świadków:

A. K. k. 23v, e-protokół z 16.11.2016 r. 00:05:14 i nast.

C. R. k. 23, e-protokół z 16.11.2016 r. 00:16:32 i nast.

przesłuchanie wnioskodawcy k. 23v-24, e-protokół z 16.11.2016 r. 00:21:57 i nast.

Sąd zważył:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.jedn.: Dz.U. z 2016 r., poz. 887), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 wskazanej ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat – dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. 25 lat dla mężczyzn. Emerytura, o której mowa, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

Stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy emerytalnej, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Wiek emerytalny, o którym mowa we wskazanym artykule, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Z treści § 4 ust. 1 tego rozporządzenia wynika, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn, ma okres zatrudnienia 25 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Przy czym, zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W sprawie bezspornym było, że na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca udowodnił przed organem rentowym ponad 27 lat okresów składkowych i nieskładkowych (przy wymaganych 25 latach), a w tym 7 lat, 2 miesiące i 17 dni stażu pracy w warunkach szczególnych (przy wymaganych 15 latach). Niespornym było też, że wnioskodawca nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Kwestią sporną wymagającą ustalenia Sądu było natomiast, czy na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca posiada wymagany staż 15 lat pracy w szczególnych warunkach. H. C. wywodził bowiem, iż jego praca od 1 listopada 1985 r. do 19 lutego 1995 r. jako Kierownika Magazynu Wydziału(...) w (...) Spółka z o.o. była pracą w szczególnych warunkach. Na tę okoliczność przedstawił wystawione przez ww. pracodawcę świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 23 grudnia 2015 r., w którym pracodawca wskazał, że praca na stanowisku Kierownika Magazynu Wydziału (...) była pracą wymienioną w wykazie A, dziale XIV pod poz. 24 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Organ rentowy jednak zakwestionował charakter pracy wnioskodawcy na tym stanowisku jako pracy w szczególnych warunkach.

W tym miejscu wskazać należy, że jakkolwiek –w myśl § 2 ust. 2 powoływanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach– to jednak świadectwo takie nie jest bezwzględną przesłanką do zaliczenia danej pracy jako wykonywanej w szczególnych warunkach. Świadectwo nie jest wiążące dla organu rentowego i może podlegać weryfikacji. Decydujące znaczenie ma zawsze fakt rzeczywistego wykonywania pracy w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Dopiero w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie okresów pracy w warunkach szczególnych także w oparciu o inne dowody niż zaświadczenie z zakładu pracy, nawet jeśli pracownik nie posiada świadectwa w określonej w przepisie formie, albo jego treść budzi wątpliwości, które uzasadniały kwestionowanie tego zaświadczenia przez organ rentowy w fazie administracyjnej postępowania (por. uchwałę SN z dnia 21 września 1984 r., II UZP 998/84 i wyroki SN: z dnia 2 lutego 1996 r., II URN 3/95, OSNP 1996/16/239, i z dnia 7 grudnia 2006 r., I UK 179/06).

Przechodząc do istoty sporu, przypomnieć należy, że załącznik do cyt. wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w wykazie A, w dziale XIV - „Prace różne”, pod poz. 24, wymienia jako pracę w szczególnych warunkach –kontrolę międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. W orzecznictwie przyjmuje się zgodnie, że uznanie czynności ogólnie pojętej kontroli oraz dozoru inżynieryjno-technicznego za pracę w szczególnych warunkach zależy od spełnienia łącznie dwóch przesłanek. Po pierwsze –dozór ten musi być sprawowany na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie A, co jednocześnie nie wyklucza możliwości zatrudnienia na takim oddziale osoby niewykonującej prac w warunkach szczególnych, jednakże dominować powinni pracownicy zajmujący stanowiska objęte wykazem A. Po drugie –dozór ten musi być dozorem inżynieryjno –technicznym, czyli dozorem specjalistycznym, a nie „zwykłym” dozorem wykonywanym w ramach pracowniczego podporządkowania kierownictwu pracodawcy, oraz musi być sprawowany bezpośrednio, tj. osobiście, w konkretnym środowisku pracy odznaczającym się występowaniem warunków szczególnych. Tylko takie sprawowanie kontroli – nadzoru jest pracą wykonywaną w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, ujętą w punkcie 24 działu XIV wykazu A ww. rozporządzenia (por. wyrok SN z dnia 2 października 2013 r., II UK 69/13 oraz wyrok SN z dnia 3 grudnia 2013 r., I UK 184/13). Jeśli nadzór spełnia te dwa warunki, a nadto wykonywany jest stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku związanym z określoną w wykazie kontrolą lub dozorem inżynieryjno-technicznym, to okres wykonywania tej pracy jest okresem uzasadniającym prawo do świadczeń na zasadach przewidzianych w rozporządzeniu, niezależnie od tego ile czasu pracownik poświęca na bezpośredni dozór pracowników, a ile na inne czynności administracyjno-biurowe (sporządzenie dokumentacji, prace biurowe, planowane zleceń produkcyjnych, ustalanie podziału pracy dla pracowników), ściśle związane ze sprawowanym dozorem i stanowiące jego integralną część. Pamiętać jednak należy, że czym innym jest wykonywanie czynności administracyjno-biurowych ściśle związanych ze sprawowaniem dozoru inżynieryjno-technicznego, a czym innym wykonywanie w ramach zakresu obowiązków również innych czynności, niemających związku z wykonywaniem bezpośredniego dozoru nad procesem produkcji. Wykonywanie takich czynności w ramach zakresu obowiązków na danym stanowisku pracy uniemożliwia sprawowanie dozoru stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a w konsekwencji wyłącza zaliczenie takiego okresu zatrudnienia do pracy w szczególnych warunkach (por. wyrok SN z dnia 24 września 2009 r., II UK 31/09)

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy oraz mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał, iż w spornym okresie wnioskodawca nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach, która uprawniałaby go do wcześniejszej emerytury. Takie przekonanie Sąd powziął w szczególności po analizie dokumentacji zgromadzonej w aktach osobowych i aktach ubezpieczeniowych wnioskodawcy, w tym karty stanowiska pracy wnioskodawcy i charakterystyki tego stanowiska dokonanej przez pracodawcę, a także zeznań świadków oraz przesłuchania ubezpieczonego. Z materiału tego bezsprzecznie wynika, że magazyn (czy też magazyny), w obszarze których w okresie objętym sporem pracę świadczył wnioskodawca, był magazynem wielobranżowym. Przede wszystkim był to magazyn części samochodowych, starych, nowych, zregenerowanych, zespołów i podzespołów do regeneracji samochodów. Części te umieszczone były na regałach w magazynie głównym i nie stwarzały zagrożenia dla zdrowia pracowników, w tym wnioskodawcy. W ramach tego magazynu, w osobnych pomieszczeniach, znajdowały się dodatkowo magazyny również innych i nie niebezpiecznych dla zdrowia pracowników przedmiotów, tj.: odzieży roboczej i ochronnej dla pracowników, czy elementów stalowych, nad którymi wnioskodawca również miał pieczę. Dodatkowo poza budynkiem magazynu głównego –w pomieszczeniach garażowych, pod wiatą i na wolnym powietrzu usytuowane były dalsze magazyny: dla gazów technicznych, dla paliw, olejów i smarów, dla kwasu siarkowego i elektrolitu. Wszystkie te pomieszczenia stanowiły całość, którą kierował wnioskodawca. Abstrahując od tego, czy H. C. sprawował bezpośredni czy pośredni nadzór nad pracownikami/pracownikiem ww. magazynu czy też sam –mimo kierowniczego stanowiska– pracował w tym magazynie jako wydawca magazynowy, stwierdzić należało, że i tak w spornym okresie nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach. Magazyn bowiem, którym kierował, nie był tylko i wyłącznie magazynem części czy substancji, które byłyby szkodliwe dla zdrowia pracujących w nim pracowników. Przeciwnie –jak wynika z zeznań świadków i przesłuchania samego wnioskodawcy, a także z charakterystyki stanowiska pracy wnioskodawcy dokonanej przez jego pracodawcę– w magazynie tym mieściły się części samochodowe, elementy stalowe, odzież robocza i ochronna, a zatem rzeczy, które ze swej istoty nie są wyrobami zagrażającymi zdrowiu pracowników. Co prawda, z ww. dowodów wynika też, że częściami składowymi magazynu zarządzanego przez wnioskodawcę były pomieszczenia, garaże, wiaty, w których mieściły się substancje niebezpieczne, szkodliwe dla zdrowia (gazy techniczne, paliwa, kwas siarkowy czy elektrolit). Wnioskodawca jednak w pomieszczeniach tych nie przebywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, lecz przemieszczał się pomiędzy tymi magazynami, w zależności od potrzeb zakładu pracy, a takie wykonywanie pracy nie pozwala na zaliczenie jej do prac w szczególnych warunkach. Sprzeciwia się temu bowiem wprost przepis z § 2 ust. 1 cyt. wyżej rozporządzenia. Ponadto, co istotne w rozpoznawanej sprawie –dla uznania danej pracy za pracę w szczególnych warunkach określoną w wykazie A, dziale XIV, pod poz. 24– ważne jest, aby dozór inżynieryjno-techniczny wykonywany był przez ubezpieczonego na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w ww. wykazie. Oznacza to, że albo wszyscy albo znaczna część pracowników danego wydziału/oddziału musi wykonywać prace zaliczane do prac w szczególnych warunkach, wymienione w ww. wykazie. Przykładowo: prace w akumulatorowniach polegające na opróżnianiu, oczyszczaniu i wymianie stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowianych (wykaz A, dział XIV, poz. 13), prace magazynowe, załadunkowe, rozładunkowe, transport oraz konfekcjonowanie surowców, półproduktów i wyrobów gotowych – pylistych, toksycznych, żrących, parzących i wybuchowych (wykaz A, dział IV, poz. 40), ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących w transporcie (wykaz A, dział VIII, poz. 1). W rozpoznawanej sprawie nie zostało wykazane, aby pracownicy magazynu w Wydziale (...), którym kierował wnioskodawca, wykonywali prace zaliczane do prac w szczególnych warunkach wymienionych w którejkolwiek pozycji wykazu A cyt. wyżej rozporządzenia, w związku z czym i pracy ubezpieczonego, polegającej na dozorze inżynieryjno-technicznym na oddziale/wydziale, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w ww. wykazie, nie można za taką uznać. A o tym, że praca magazyniera czy kierownika magazynu była pracą w szczególnych warunkach nie świadczy przy tym w żadnej mierze fakt, że w jednym czy dwóch pomieszczeniach tego magazynu zlokalizowane były substancje szkodliwe dla zdrowia, a pracownik w pomieszczeniach tych czasami przebywał. O zakwalifikowaniu prac wykonywanych przez wnioskodawcę w spornym okresie do prac w szczególnych warunkach nie świadczy też podnoszona przez niego okoliczność otrzymywania od pracodawcy dodatku szkodliwego. Zgodnie bowiem z ugruntowanym orzecznictwem sądowym, otrzymywanie przez pracownika dodatku za pracę w szkodliwych warunkach nie jest równoznaczne z wykonywaniem pracy w szczególnych warunkach uprawniającej do emerytury w niższym wieku emerytalnym. Dodatek taki stanowił element wynagrodzenia, którego kryteria wypłaty stanowione były przez pracodawcę i nie musiały być tożsame z kryteriami uznania pracy za wykonywaną w warunkach szczególnych. Tego typu dodatek był wielokrotnie wypłacany osobom spełniającym jedynie dorywczo kryteria jego przyznawania. Nie jest więc wystarczającym dowodem potwierdzającym świadczenie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 czerwca 2013 r., II UK 370/12, Legalis nr 712225, wyroki: SA w Rzeszowie z dnia 13 grudnia 2012 r., III AUa 939/12, Legalis nr 710552, SA w Łodzi z dnia 28 maja 2013 r., III AUa 1412/12, Legalis nr 744736, SA w Lublinie z dnia 21 listopada 2013 r., III AUa 1028/13, Legalis nr 746273, SA w Gdańsku z dnia 7 czerwca 2016 r., III AUa 178/16, Legalis nr 1504885).

Mając powyższe na uwadze, w okolicznościach niniejszej sprawy nie było podstaw do uznania, że wnioskodawca spełnienia warunek posiadania wymaganego ustawą stażu co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, a zatem przesłanki niezbędnej do przyznania mu emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Tym samym, nie było podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji, a odwołanie wnioskodawcy –jako pozbawione uzasadnionych argumentów– podlegało oddaleniu, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.