Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Marta Filipiak

przy udziale Prokurator Prokuratury Rejonowej G.-Ś. w G. K. R.

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2016 r. sprawy K. C., syna K. i A. z domu L., urodzonego (...) w G.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 12.10.2015 r. w G. wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość substancji psychoaktywnej w postaci 70,51 grama zieli konopi innych niż włóknistych, co stanowi 70 pojedynczych porcji konsumpcyjnych, amfetaminę w ilości 54,45 grama, co stanowi 453 pojedynczych porcji konsumpcyjnych, (...) o wadze 12,54 grama, co stanowi 125 pojedynczych porcji konsumpcyjnych, 36 sztuk tabletek zawierających (...), co stanowi 36 pojedynczych porcji konsumpcyjnych,

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

I.  oskarżonego K. C. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii skazuje go na karę roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie orzeczonej w punkcie I wyroku kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat tytułem próby;

III.  na podstawie art. 73§1 k.k. oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora;

IV.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka od oskarżonego nawiązkę w kwocie 4000 zł (czterech tysięcy złotych) na rzecz Stowarzyszenia (...), (...) i (...) Uzależnień dla (...) w G.;

V.  na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka wobec oskarżonego przepadek dowodów rzeczowych przechowywanych pod nr depozytu 76/15, wpisanych do wykazu nr (...) pod pozycją nr 1-9 (k. 138 akt) oraz dowodu rzeczowego nr 72/16, przechowywanego w aktach sprawy;

VI.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 5332,95 zł (pięć tysięcy trzysta trzydzieści dwa 95/100 złotych) oraz opłatą w wysokości 180 zł (stu osiemdziesięciu złotych).

UZASADNIENIE

W związku ze złożeniem wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku w trybie art. 422 § 2 k.p.k. ze wskazaniem, że wniosek dotyczy orzeczenia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu , Sąd stosownie do treści art. 424 § 3 k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia w sprawie.

Wyrokiem z dnia 8 września 2016 roku Sąd uznał K. C. za winnego zarzucanego mu czynu z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 r., nr 179, poz. 1485 ze zm.) i za to na podstawie wskazanej ustawy skazał go na karę roku pozbawienia wolności, której wykonanie w punkcie drugim wyroku, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k., warunkowo zawieszono na okres 3 (trzech) lat tytułem próby, oddając jednocześnie oskarżonego (w punkcie trzecim wyroku) pod dozór kuratora w okresie próby. Ponadto w punkcie czwartym uzasadnianego wyroku orzeczono od oskarżonego nawiązkę w kwocie 4000 zł (czterech tysięcy złotych) na rzecz Stowarzyszenia (...), (...) i (...) Uzależnień dla (...) w G., zaś w punkcie piątym przepadek dowodów rzeczowych. K. C. obciążony został również kosztami sądowymi w sprawie.

Sąd doszedł bowiem do przekonania, że oskarżony jest winny popełnienia czynu z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 r., nr 179, poz. 1485 ze zm.). W toku podjętej przez funkcjonariuszy Policji czynności przeszukania mieszkania okazało się, iż K. C. posiadał 70,51 grama zieli konopi innych niż włóknistych, co stanowi 70 pojedynczych porcji konsumpcyjnych, amfetaminę w ilości 54,45 grama, co stanowi 453 pojedynczych porcji konsumpcyjnych, (...) o wadze 12,54 grama, co stanowi 125 pojedynczych porcji konsumpcyjnych, 36 sztuk tabletek zawierających (...), co stanowi 36 pojedynczych porcji konsumpcyjnych.

Wskazaną ilości substancji psychoaktywnej należało zgodnie z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 r., nr 179, poz. 1485 ze zm.) ocenić jako znaczną. W doktrynie i orzecznictwie przeważa bowiem pogląd, który Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela w całej rozciągłości, iż „znaczna ilością” narkotyków, jest taka ich ilość, która wystarczyłaby do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób ( zob. postanowienie SN z dnia 01.02.2007 r. III K 257/06, OSNwSK 2007/1/339; postanowienie SN z dnia 23.09.2009 r. I KZP 10/09, OSNKW 2009/10/84; wyrok SN z dnia 01.03.2006 r. II KK 47/05, OSNKW 2006/6/57). Warunek taki spełnia zaś niewątpliwie ilość substancji zabezpieczonych w toku przeszukania mieszkania K. C., co do których oskarżony konsekwentnie przyznawał, że znajdowały się one w jego posiadaniu. Tym samym K. C. wyczerpał znamiona czynu z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 r., nr 179, poz. 1485 ze zm.).

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze, iż ustawowe zagrożenie karne w przypadku czynu przypisanego K. C. kształtuje się w granicach od roku do 10 lat pozbawienia wolności.

Rozważając kwestię kary, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Mając na uwadze powyższe zasady z kodeksu karnego, Sąd doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla oskarżonego K. C., będzie wymierzona na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 r., nr 179, poz. 1485 ze zm.), kara roku pozbawienia wolności.

Sąd uznał społeczną szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu za średnio-wysoką. Sąd zważył w tym zakresie, iż K. C. dopuścił się przypisanego mu czynu (co wynika wprost z jego wyjaśnień, w których nie kwestionował swojego sprawstwa) z zamiarem bezpośrednim, w konsekwencji czego jego zachowanie należy potraktować jako świadome lekceważenie obowiązujących przepisów prawa. Posiadaną przez niego ilość substancji psychoaktywnej, określić należy przy tym, jak wskazano powyżej, jako znaczną, co jednak nie mogło wpłynąć na zaostrzenie oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, skoro zostało już ujęte w jego znamieniu. Natomiast jako okoliczność obciążającą przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości uwzględnił Sąd rodzajową różnorodność zabezpieczonych u oskarżonego środków. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, iż choć czyn K. C. godził w szeroko pojęte zdrowie publiczne, to jednocześnie wyrządził de facto żadnej wymiernej szkody.

Wychodząc poza ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu, Sąd na korzyść oskarżonego przy wymiarze kary uwzględnił szereg okoliczności. W pierwszej kolejności Sąd wziął pod uwagę uprzednią niekaralność K. C., co wskazuje na jego nienaganną do tej pory postawę życiową. Ponadto Sąd miał na względzie ujawnioną w toku postępowania dokumentację, zwłaszcza oświadczenia A. C., M. T. i P. J., z których wyłania się obraz K. C. jako osoby pracowitej oraz skorej do pomocy, co na gruncie dyrektywy uwzględnienia właściwości osobistych oskarżonego oraz jego sposobu życia, zasługiwało na uwagę. Natomiast w kontekście warunków osobistych K. C. Sąd miał na względzie, iż zapewnia on byt materialny swojej rodzinie – żonie i niepełnoletniej córce, pracując na dwóch stanowiskach. Wreszcie uwzględnić należało również w ocenie Sądu jako okoliczność łagodzącą, postawę oskarżonego w toku całego postępowania. K. C. nie utrudniał w żadnym zakresie czynności podjętych przez funkcjonariuszy Policji w miejscu jego zamieszkania, konsekwentnie przyznawał się do posiadania zabezpieczonych środków, a w toku rozprawy wyraził żal i skruchę, a jednocześnie gotowość zaakceptowania reakcji karnej. To wszystko w korelacji z faktem, iż K. C. nie był uprzednio karany sądownie, wskazuje, iż choć jego czyn wyczerpał znamiona z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 r., nr 179, poz. 1485 ze zm.), to jednocześnie miał on w życiu oskarżonego charakter epizodyczny.

Mając na uwadze wskazane okoliczności łagodzące, Sąd wymierzył oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności, która w ustalonym stanie faktycznym, biorąc również pod uwagę cele tak w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej, jawi się jako zasadna.

W dalszej kolejności Sąd rozważał skorzystanie wobec K. C. z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Stosownie do treści art. 69 § 1 k.k. tego typu decyzję procesową Sąd może podjąć jeżeli kara pozbawienia wolności orzeczona została w wymiarze nieprzekraczającym roku, a sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Jednocześnie Sąd winien wziąć pod uwagę orzekając w tym zakresie przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

Mając na względzie powyższe, Sąd doszedł do przekonania, iż zostały spełnione wszystkie przesłanki do skorzystania wobec K. C. z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej względem niego kary pozbawienia wolności. Kara ta wymierzona bowiem została w wymiarze roku, zaś oskarżony w czasie popełnienia przypisanego mu czynu nie był skazany na karę pozbawienia wolności. Ponadto szereg opisanych powyżej okoliczności dotyczących warunków i właściwości osobistych K. C. (uprzednia niekaralność, postawa względem sąsiadów, utrzymywanie rodziny), a także jego postawy oraz zachowania się po popełnieniu przestępstwa (konsekwentne przyznawanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyrażenie żalu i skruchy), uzasadnia skorzystanie wobec oskarżonego z opisywanego dobrodziejstwa. Mając przy tym na uwadze, iż K. C. przypisano posiadanie znacznej ilości substancji psychoaktywnych, zasadnym było ustalenie okresu próby w maksymalnym jego wymiarze – 3 lat. Jest to bowiem niezbędne do zweryfikowania przyjętej, pozytywnej prognozy kryminologicznej dotyczącej dalszej postawy życiowej oskarżonego. Wzmocnieniu probacyjnego charakteru orzeczenia służy oddanie K. C. pod dozór kuratora w okresie próby, co w kontekście charakteru czynu przypisanego oskarżonemu oraz jego wciąż młodego wieku, jawiło się jako szczególnie zasadne.

Sąd również, zgodnie z treścią art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomani, który stanowi, iż w razie skazania za przestępstwo określone w art. 53–63 tejże ustawy sąd może orzec na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii nawiązkę w wysokości do 50 000 zł, orzekł wobec oskarżonego K. C. nawiązkę, zobowiązując go do wpłacenia na rzecz Stowarzyszenia (...), (...) i (...) Uzależnień dla (...) w G. kwoty czterech tysięcy złotych. Sąd zważył bowiem, iż stowarzyszenie to realizuje cele wskazane w cytowanym przepisie, a w okolicznościach niniejszej sprawy, zasadnym będzie dodatkowe podkreślenie akcentów wychowawczych orzeczonej kary oraz zwiększenie jej oddziaływania na sprawcę.

W punkcie piątym uzasadnianego wyroku, Sąd zawarł rozstrzygnięcie o dowodach rzeczowych. Na podstawie przywołanych w nim przepisów, Sąd korzystając z ustawowej możliwości orzeczenia przepadku przedmiotu przestępstwa, orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych przechowywanych pod nr depozytu 76/15, wpisanych do wykazu nr (...) pod pozycją nr 1-9 (k. 138 akt) oraz dowodu rzeczowego nr 72/16, przechowywanego w aktach sprawy. Przepadek środków odurzających był obligatoryjny, przy czym omyłkowo Sąd przywołał w podstawie prawnej orzeczenia tego środka karnego jedynie ust. 1 art. 70 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy należało dodatkowo przywołać również ust. 2 tegoż przepisu, dotyczący przepadku środków odurzających. Zdaniem Sądu, zważywszy charakter czynu, uzasadnione było orzeczenie nie tylko samych środków odurzających, ale również narzędzi, które mogły służyć do ich porcjowania, to jest wag elektronicznych.

Z uwagi na orzeczenie wobec oskarżonego dwóch środków karnych (nawiązka i przepadek), Sąd odstąpił od orzekania wobec niego obowiązków z art. 72§1 k.k. Zdaniem Sądu orzeczone środki karne będą stanowiły dla oskarżonego wystarczającą dolegliwość i zapobiegną jego powrotowi do przestępstwa.

Nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego K. C. od obowiązku poniesienia kosztów sądowych, Sąd obciążył go tymi kosztami, w tym opłatą, w całości. Sytuacja ekonomiczna oskarżonego, nawet przy uwzględnieniu konieczności utrzymywania rodziny, jest bowiem na tyle stabilna, iż nie uzasadnia przyjęcia, że uiszczenie kosztów sądowych będzie dla K. C. zbyt uciążliwe. Niewątpliwie natomiast zawinione działanie oskarżonego, spowodowało wszczęcie postępowania w sprawie, a zatem koszty jego przeprowadzenia, winny obciążać K. C..