Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 29 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy we Włocławku IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodnicząca SSO Hanna Wujkowska

Protokolant: Violetta Wysocka-Adryan

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 grudnia 2016 roku

sprawy S. M. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem

w związku z odwołaniem od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział

w T.

z dnia 04 listopada 2015 roku znak: (...)

postanawia:

1.  uchylić zaskarżoną decyzję organu rentowego i przekazać sprawę organowi rentowemu do ponownego rozpoznania;

2.  umorzyć postępowanie w sprawie.

Sygn. akt IV U 851/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 listopada 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił S. M. (1)prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 18 sierpnia 2014r.

W uzasadnieniu wskazano, iż komisja lekarska ustaliła, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy związku z powołanym wypadkiem przy pracy.

W dniu 16 listopada 2015r. S. M. (1) złożył odwołanie od powyższej decyzji wskazując na błędne ustalenia co do jego stanu zdrowia.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie z dnia 2 grudnia 2014r., wniósł o jego oddalenie.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie podtrzymano argumentacje powołaną w zaskarżonej decyzji, wskazując nadto iż po zaistniały wypadku przy pracy ubezpieczony pobierał zasiłek chorobowy, a następnie do dnia 14 sierpnia 2015r. - świadczenie rehabilitacyjne.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 sierpnia 2015r. S. M. (1) uległ kolejnemu wypadkowi przy pracy, w wyniku którego doznał złamania żeber pęknięcia przepony, uszkodzenia miednicy oraz kręgosłupa.

Okoliczność bezsporna

Składając wniosek o przyznanie prawa do renty S. M. (1) przedstawił zaświadczenia N-9 wskazujące na istnienie jako schorzeń podstawowych przebytego złamania żeber, wyrostków kolczystych kręgów piersiowych oraz wieloodłamowego złamania górnej gałęzi prawej kości łonowej, przewlekłego pourazowego zespołu kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego, dysfunkcję lewej kończyny dolnej, nadciśnienia tętniczego, kardiomiopatii nadciśnieniowej i przerostowej, wady mitralnej, nadkomorowych zaburzeń rytmu serca oraz hipercholesterolemii. Schorzenia te były przedmiotem oceny lekarza orzecznika (25.08.2015r.) i komisji lekarskiej ZUS (21.10.2015r).

Dowód: zaświadczenia N-9 k. 53-55, opinie lekarskie k. 72, 76 - akt organu rentowego (plik dokumentacji lekarskiej)

Od 5 października 2015r. S. M. (1) rozpoczął leczenie w poradni zdrowia psychicznego, w ramach którego zdiagnozowano (...). W okresie od 24 do 27 kwietnia 2016r. S. M. (1) przebywał na pododdziale (...) szpitala (...) w B.. W ramach powołanej hospitalizacji rozpoznano nerwowo – mięśniową dysfunkcję pęcherza, przy czym w opisie badania z dnia 27 kwietnia 2016r. wskazano na objawy występujące od czasu urazu z dnia 18 sierpnia 2014r.

Dowód: dokumentacja medyczna k.65 akt sprawy

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W powołanym zakresie – niezbędnym dla rozstrzygnięcia sprawy - stan w istocie nie budził wątpliwości – znajdując pełne potwierdzenie w treści niekwestionowanych dokumentów zgromadzonych zarówno w aktach organu rentowego jak i złożonych w toku postępowania sądowego (w szczególności w postaci dokumentacji medycznej). Podkreślić przy tym należy, iż fakt podjęcia leczenia schorzeń o charakterze urologicznych oraz leczenia w poradni zdrowia psychicznego co do zasady po dacie wydania zaskarżonej decyzji (choć pierwsze zapisy w historii choroby z PZP pochodzą z okresu poprzedzającego orzeczenie komisji lekarskiej ZUS) nie był kwestionowany przez organ rentowy, którego pełnomocnik przyznał przy tym ( co wynika także z opinii lekarskich sporządzonych na etapie postępowania przed organem rentowym), iż schorzenia takie nie były przedmiotem oceny na tym etapie postępowania.

Powołane okoliczności determinują - zdaniem sądu - treść rozstrzygnięcia w sprawie. Zgodnie bowiem z art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. – w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W tym przypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie. Jak wynika z ugruntowanego w orzecznictwie poglądu - w przypadku stwierdzenia przez sąd, iż w sprawie pojawiły się po dniu złożenia odwołania nowe okoliczności - a więc nowe fakty czy nowe dowody dotyczące stwierdzenia niezdolności do pracy, sąd nie może wyrokować na podstawie nowych okoliczności, ale nie może również wyrokować z ich pominięciem. Sąd uchylając zaskarżoną decyzję i przekazując organowi rentowemu sprawę do ponownego rozpoznania daje ubezpieczonemu możliwość po raz kolejny rozpoznania jego wniosku tym razem jednak z uwzględnieniem nowych okoliczności. Wątpliwości budzić może interpretacja zawartego w przedmiotowym przepisie pojęcia „nowych okoliczności”. Uznanie bowiem za nową okoliczność, w rozumieniu powołanego przepisu, pojawienia się po dniu złożenia odwołania istotnej zmiany w stanie zdrowia ubezpieczonego, powodującej, że należy poddać weryfikacji dotychczasowe ustalenia („stwierdzenie") co do istnienia u niego niezdolności (zdolności) do pracy, stanowiłoby wyjątek od zasady wyłącznie kontrolnego i odwoławczego charakteru postepowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w którym zakres rozpoznania sprawy określa treść zaskarżonej decyzji a przedmiotem oceny sądu pozostaje jej prawidłowość w kontekście istniejącego w dacie jej wydania stanu faktycznego (tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 5 kwietnia 2006r. I UK 316/06). Jednakże skutkowałoby to koniecznością uchylenia niewadliwej w dacie jej wydania decyzji organu rentowego. Przypisanie z kolei powyższemu pojęciu znaczenia odnoszącego się wyłącznie do okoliczności dotyczących stanu zdrowia ubezpieczonego, istniejących w dacie wydania zaskarżonej decyzji a jedynie nieznanych organowi rentowemu ( np. w postaci istniejących przed tą datą schorzeń, które istniejąc uprzednio, ujawnione bądź wykazane zostały dopiero na etapie postępowania sądowego) w pełni koresponduje z charakterem i celem postepowania w sprawach z zakresu ubezpieczenia społecznego, którego kontrolny i odwoławczy charakter nie budzi wątpliwości.

Biorąc zatem pod uwagę nawet ostatnie z wskazanych znaczeń pojęcia nowych okoliczności, stwierdzić należy, iż taka sytuacja zaistniała w przedmiotowej sprawie. W ocenie bowiem sądu powołane schorzenia, które niewątpliwie nie były przedmiotem oceny medycznej przed organem rentowym, a których charakter – zarówno w przypadku zespołu stresu pourazowego zdiagnozowanego przez leczącego lekarza psychiatrę jak i schorzeń urologicznych (w kontekście doznanego w ramach wypadku przy pracy urazu miednicy) – wskazuje na możliwość ich związku z wypadkiem przy pracy, a tym samym istnienia już w dacie wydania zaskarżonej decyzji (także w zestawieniu z powoływanymi na tym etapie postepowania problemami ze snem czy konsultacją psychiatryczną niezbędną już w czasie hospitalizacji we wrześniu 2014r. - k. 60 akt organu rentowego – plik dokumentacji lekarskiej), a tym samym stanowią nową okoliczność w rozumieniu powołanego przepisu. Nie wyklucza tego (także w kontekście uzasadnienia ubezpieczonego w tym zakresie) sam fakt późniejszego podjęcia ich leczenia.

Jednocześnie zdaniem sądu zbędnym i skutkującym jedynie przedłużeniem postępowania byłoby w tym wypadku dopuszczenie dowodu z opinii kolejnych biegłych – lekarzy urologa i psychiatry. Nawet bowiem stwierdzenie przez nich istnienia niezdolności do pracy pozostającej w związku z wypadkiem przy pracy nie mogłoby stanowić podstawy merytorycznego rozstrzygnięcia sądu, albowiem – w świetle powołanej regulacji - tym bardziej wskazywałoby to na zaistnienie nowych okoliczności, które wykluczają możliwość merytorycznego rozstrzygnięcia przez sąd, skutkując koniecznością uchylenia zaskarżonej decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu. Na skutek zaś wydania takiej decyzji na obecnym etapie postępowania organ rentowy może już obecnie dokonać ponownej oceny przesłanek przyznania objętego wnioskiem świadczenia – z uwzględnieniem wykazanych w toku postepowania sądowego nowych okoliczności dotyczących stanu zdrowia ubezpieczonego.

Wobec powyższego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., orzeczono jak w sentencji.