Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu VIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych

w składzie : Przewodniczący del. SSR Maciej Nawrocki

Protokolant st. prot. sąd. Anna Narożna

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w Poznaniu

odwołania H. Ł.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

z dnia 17 maja 2013r., znak: (...)

w sprawie H. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

o emeryturę

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu prawo do emerytury przy wieku obniżonym
z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia
1 maja 2013 r.

2.  zasądza od pozwanego organu rentowego na rzecz odwołującego kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 maja 2013 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P., na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.; dalej: ustawa emerytalno-rentowa) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43), po rozpoznaniu wniosku złożonego w dniu 13 maja 2013 r., odmówił H. Ł. prawa do emerytury.

Uzasadniając wskazał, iż w dniu 13 marca 2012 r. wydał decyzję odmawiającą prawa do emerytury. Sąd Okręgowy w Poznaniu wydał wyrok oddalający odwołanie. Ponadto organ rentowy stwierdził, iż nie zaszły żadne nowe okoliczności, które byłyby nieznane w dniu wydania decyzji. Z uwagi na to, iż decyzja z dnia 13 marca 2012 r. jest prawomocna oraz zapadło prawomocne orzeczenie Sądu, Zakład stwierdził brak podstaw do ponownego rozpatrzenia wniosku. /vide decyzja w aktach ZUS/

Dnia 20 czerwca 2013 r., w formie i terminie przewidzianym prawem, H. Ł. złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę w całości poprzez przyznanie prawa do emerytury oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, iż w jego ocenie zaistniały nowe okoliczności uzasadniające przyznanie prawa do emerytury. Bowiem ze świadectwa pracy z dnia 25 maja 1985 r. wynika, iż w okresie od 1 lipca 1968 r. do 31 maja 1985 r. świadczył w pełnym wymiarze czasu pracę ślusarza, a od dnia 2 listopada 1972 r. prace spawacza. W okresie od 1 lipca 1968 r. do 2 listopada 1972 r. praca odwołującego polegała na remoncie wewnątrz cystern i była świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Natomiast praca spawacza w późniejszym okresie została uwzględniona przez organ rentowy w decyzji z dnia 13 marca 2012 r. W uzasadnieniu odwołujący powołał się również na przepisy oraz orzeczenia sądów mówiące o pracy w szczególnych warunkach. /vide odwołanie k. 2-5 akt/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy przytoczył argumentację prawną i faktyczną zaprezentowaną w zaskarżonej decyzji oraz wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu organ rentowy powołał się na treść art. 114 ustawy emerytalno-rentowej, stwierdzając brak podstaw do ponownego rozpoznania wniosku. /vide odpowiedź na odwołanie k. 8 akt/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący urodził się w dniu (...) Nie jest członkiem OFE.

Odwołujący posiada okres ubezpieczenia w ilości 30 lat + 4 m-ce + 25 dni okresów składkowych oraz 1 m-c + 6 dni okresów nieskładkowych, co łącznie stanowi 30 lat + 6 m-cy + 1 dzień.

bezsporne; nadto dowód: wniosek (k. 1-3 akt ZUS)

W dniu 30 stycznia 2012 r. odwołujący złożył pierwszy wniosek o przyznanie emerytury przy obniżonym wieku emerytalnym z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach, do którego dołączył m.in.:

–

świadectwo pracy z dnia 25 maja 1983 r. wystawione przez Zakłady (...), w którym wskazano, iż pracował w okresie od 1 lipca 1968 r. do 31 maja 1983 r. jako ślusarz- stażysta, ślusarz, a od 2 listopada 1972 r. jako spawacz,

–

świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach sporządzone przez R. Sp. z o.o, w którym podano, iż w okresie od 2 listopada 1972 r. do 31 maja 1983 r. stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace spawacza,

–

świadectwo pracy z dnia 13 listopada 1994 r. wystawione przez Państwowy Ośrodek (...) w Z., z którego wynika, że pracował od 1 czerwca 1983 r. do 13 listopada 1994 r. w pełnym wymiarze czasu pracy jako ślusarz-spawacz,

–

świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach sporządzone przez Państwowy Ośrodek (...) w Z., w którym wskazano, iż od 16 marca 1984 r. do nadal, stale i w pełnym wymiarze, wykonywał prace w akumulatorowniach: opróżnianie, oczyszczanie i wymiana stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowianych na stanowisku elektromechanika akumulatorowego,

–

kserokopię książeczki wojskowej, z której wynika, iż odbył służbę wojskową od 27 października 1970 r. do 14 października 1972 r.

Po analizie zgromadzonych dokumentów, decyzją z dnia 13 marca 2012 r. organ rentowy odmówił prawa do emerytury. Zakład uznał, iż odwołujący nie udokumentował wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach, jednocześnie zaliczając do stażu pracy w szczególnych warunkach okres od 2 listopada 1972 r. do 31 maja 1983 r. z tytułu zatrudnienia w Zakładach (...) w P..

Rozpoznając odwołanie od powyższej decyzji Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z dnia 28 maja 2012 r. oddalił odwołanie, albowiem na rozprawie w dniu 28 maja 2012 r. odwołujący potwierdził, iż nadal pozostaje w zatrudnieniu.

bezsporne; nadto dowód: akta emerytalne odwołującego, akta VII U 544/12

Wnioskiem z dnia 13 maja 2013 r. odwołujący zwrócił się o przyznanie prawa do emerytury.

Organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 17 maja 2013 r. odmówił prawa do emerytury, stwierdzając brak podstaw do wznowienia postępowania.

bezsporne; nadto dowód: akta emerytalne odwołującego

W okresie od 1 lipca 1968 r. do 31 maja 1983 r. odwołujący był zatrudniony w Zakładach (...) w P.. Początkowo został przyjęty na wstępny staż, trwający od 1 lipca 1968 r. do 31 grudnia 1968 r. na stanowisku ślusarz-spawacz. Po zakończeniu stażu, H. Ł. zdał egzamin stażowy w dniu 23 stycznia 1969 r. Dalej pracował na podstawie angażu na stanowisku ślusarza.

Odwołujący miał uprawnienia spawalnicze, które uzyskał w szkole średniej. Odwołującemu została wystawiona w dniu 26 czerwca 1968 r. książeczka spawacza, w której wskazano, iż uzyskał uprawnienia do podstawowego spawania elektrycznego i acetylenowego.

W trakcie zatrudnienia w Zakładach (...) w P. odwołujący odbył zasadniczą służbę wojskową w okresie od 27 października 1970 r. do 14 października 1972 r. Po jej odbyciu, z dniem 2 listopada 1972 r. został przyjęty na stanowisko spawacz i odtąd zajmował się wyłącznie spawaniem. Współpracownicy odwołującego zapamiętali go jako człowieka zajmującego się wyłącznie spawaniem.

dowód: dokumenty w aktach osobowych (k. 52); książeczka wojskowa (k. 69); zeznania świadków: F. W. (k. 70v), J. Ż. (k. 70v-71); zeznania odwołującego (k. 72)

W Zakładach (...) w P. byli także zatrudnieni świadkowie F. W. i J. Ż..

Świadek F. W. pracował w okresie od 31 lipca 1969 r. do 28 grudnia 1974 r. jako ślusarz., z tym, że z odwołującym pracował tylko do lutego 1971 r. Zajmował się składaniem części do maszyn papierniczych.

Natomiast świadek J. Ż. pracował od 3 września 1968 r. do 30 czerwca 1997 r. Pracodawca wystawił świadkowi świadectwo wykonywani pracy w szczególnych warunkach, w których wskazał, iż w okresie od 2 listopada 1972 r. do 30 czerwca 1997 r., stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace na stanowisku spawacza wymienionym w wykazie A dział XIV poz. 12 pkt 1 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 19 z dnia 6 sierpnia 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. W oparciu o powyższe świadectwo pracy organ rentowy decyzją z dnia 24 maja 2011 r. przyznał J. Ż. od 29 kwietnia 2011 r. emeryturę z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

dowód: akta osobowe świadków (k. 109); akta emerytalne świadka F. W. (k. 111), akta emerytalne świadka J. Ż. (k. 50)

Natomiast w okresie od 1 czerwca 1983 r. do 13 listopada 1994 r. odwołujący był zatrudniony w Państwowym Ośrodku (...) w Z.. W dniu zatrudnienia powierzono mu stanowisko ślusarza-spawacza, a od 16 marca 1984 r. odwołujący został przeniesiony na akumulatorownię. Wykonywał prace polegające na spawaniu nowych płyt, które następnie wkładał do komór, uszczelniał lepikiem i napełniał elektrolitem. Opróżniał także komory z kwasu. Ponadto wykonywał prace polegające na rozgrzewaniu i stapianiu ołowiu. W dziale akumulatorowni pracował sam. Na tym dziale pracował przez okres około 7 lat, gdyż w 1990 r. został on zamknięty. Było to związane z tym, iż weszła produkcja masowa akumulatorów, w związku z czym nie było potrzeby posiadania takiego działu.

Po zlikwidowaniu działu akumulatorowni, odwołujący ponownie pracował jako spawacz. Spawał przede wszystkim elementy ołowiane, które były bardzo delikatne i ich spawanie wymagało odpowiednich umiejętności.

dowód: dokumenty w aktach osobowych (k. 138); zeznania świadków: J. D. (k. 71), K. Ł. (k. 71v); zeznania odwołującego (k. 72)

W Państwowym Ośrodku (...) w Z. pracował także świadek J. D. i K. Ł..

Świadek J. D. pracował w latach 1983-1994 i był kierownikiem działu, głównym specjalistą, a następnie zastępcą dyrektora do spraw technicznych.

Z kolei świadek K. Ł. był zatrudniony od 1 września 1968 r. do 31 grudnia 1994 r. jako technik do spraw normowania, samodzielny technolog, kierownik działu przygotowania produkcji i rozliczeń, a ostatnio jako kierownik wydziału produkcji.

dowód: akta emerytalne świadka K. Ł. (k. 66); akta osobowe świadka K. Ł. (k. 37); zeznania świadków: J. D. (k. 71), K. Ł. (k. 71v)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dokumentów, zeznań świadków oraz zeznań odwołującego.

Sąd uznał za wiarygodne w całości dokumenty zabrane w aktach organu rentowego oraz aktach sprawy albowiem zostały one sporządzone przez kompetentne organy, w zakresie przyznanych im upoważnień i w przepisanej formie. W szczególności Sąd uznał za w pełni wiarygodne dokumenty dotyczące zatrudnienia w Zakładach (...) w P. oraz w Państwowym Ośrodku (...) w Z. znajdujące się w aktach sprawy. Autentyczność i wiarygodność dokumentów nie była kwestionowana przez strony, a Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu zatem na dokumentach tych oparto ustalenia faktyczne

Świadkowie F. W. i J. Ż. twierdzili, że odwołujący pracował jako spawacz stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 24 stycznia 1969 r. do 1 listopada 1972 r., w Zakładach (...) w P.. Zeznaniom tym Sąd nie dał wiary. Sąd przyjmuje, że świadkowie zapamiętali odwołującego jako spawacza z późniejszego okresu jego pracy, tj. po powrocie z wojska, czyli od listopada 1972 r. Natomiast twierdzenia o pracy odwołującego stale i wyłącznie jako spawacza w okresie przed odbyciem zasadniczej jawią się jako niewiarygodne w świetle zgromadzonej dokumentacji – w tym w szczególności angaży na stanowisko ślusarza stażysty i ślusarza. Sąd nie wyklucza, że odwołujący oprócz wykonywania pracy ślusarza mógł również spawać, ale nie daje wiary temu, by praca odwołującego do spawania się ograniczała.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków J. D. i K. Ł. dotyczące zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) w Z.. Świadkowie potwierdzili, iż odwołujący po przyjęciu do (...) pracował jako spawacz, a następnie został przeniesiony na dział akumulatorowni, po którego zlikwidowaniu ponownie zajmował się spawaniem. Nadto świadek K. Ł. wskazał, iż pracownicy w angażach mieli wówczas wpisane stanowisko "ślusarz-spawacz", nie było bowiem wydzielonej brygady spawaczy. Brygadzista decydował kto wykonywał określoną pracę, ponieważ wiedział "kto ma smykałkę do spawania". Świadek zapamiętał także, iż dział akumulatorowni został zlikwidowany w 1990 r., gdyż wówczas awansował na stanowisko kierownika produkcji. Wobec powyższego Sąd uznał zeznania w/w świadków za jasne, rzeczowe, przekonywujące. Sąd nie dopatrzył się okoliczności przemawiających za tym, aby przyjąć, że chcąc zeznać na korzyść odwołującego podawali nieprawdę.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania odwołującego, w zakresie w jakim korespondowały one z wiarygodnymi zeznaniami świadków K. Ł. i J. D. i tworzyły z nimi zwartą i logiczną całość. Nadto, w tym zakresie zeznania odwołującego korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie – tj. z dokumentami. W sposób przekonywujący i rzeczowy odwołujący wyjaśnił na czym polegała jego praca jako spawacza oraz w akumulatorowni.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie kwestia sporna sprowadzała sie do ustalenia, czy odwołujący może domagać się wznowienia postępowania w sprawie przyznania emerytury.

Zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy emerytalno-rentowej, prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Dnia 30 stycznia 2012 r. odwołujący złożył pierwszy wniosek o przyznanie emerytury przy obniżonym wieku emerytalnym z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Decyzją z dnia 13 marca 2012 r. organ rentowy odmówił prawa do emerytury. Zakład uznał, iż odwołujący nie udokumentował wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Rozpoznając odwołanie od powyższej decyzji Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z dnia 28 maja 2012 r. oddalił odwołanie, albowiem na rozprawie w dniu 28 maja 2012 r. odwołujący potwierdził, iż nadal pozostaje w zatrudnieniu. Sąd nie badał przy tym czy odwołujący spełnił warunek polegający na legitymowaniu się 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach. Podkreślić przy tym należy, iż z dniem 1 stycznia 2013 r. weszła w życie istotna zmiana stanu prawnego, polegająca na zniesieniu obowiązku rozwiązania stosunku pracy. Stąd też wniosek odwołującego o emeryturę winien zostać merytorycznie rozpoznany, a powoływanie się przez organ rentowy na brak podstaw do wznowienia postępowania jest w niniejszym procesie obroną chybioną.

Przyznawanie emerytur dla osób urodzonych tak jak odwołujący po 31 grudnia 1948 r. reguluje art. 184 ustawy emerytalno - rentowej. Zgodnie z tym przepisem, w brzmieniu od 1.01.2013 r., emerytura przy obniżonym wieku przysługuje ubezpieczonym, którzy łącznie spełnią poniższe wymogi:

–

mężczyzna osiągnie wiek lat 60,

–

w dniu wejścia w życie ustawy, czyli na dzień 1.01.1999 r. posiada:

a)  okres składkowy i nieskładkowy w ilości co najmniej 25 lat,

b)  z czego co najmniej przez 15 lat wykonywał pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze

–

nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, a jeżeli przystąpił – złoży wniosek o przekazanie zgromadzonych środków na rachunku za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa.

Bezsporne w niniejszej sprawie było to, iż

1.  odwołujący w dniu 2 stycznia 2011 r. ukończył 60 lat,

2.  na dzień 1.01.1999 posiada 25 lat stażu ubezpieczeniowego,

3.  nie przystąpił do OFE.

Sporne natomiast w sprawie było to, czy odwołujący legitymuje się 15 letnim stażem pracy w warunkach szczególnych – organ rentowy nie uznał bowiem okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w P. i w Państwowym Ośrodku (...) w Z..

Bezspornie odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach od 2 listopada 1972 r. do 31 maja 1983 r. (10 lat + 6 m-cy + 29 dni) w trakcie zatrudnienia w Zakładach (...) w P.. Powyższe okresy zostały uwzględnione przez organ rentowy w decyzji z dnia 13 marca 2012 r.

Zatrudnienie w szczególnych warunkach czy w szczególnym charakterze interpretuje się tak, jak to było wymagane w przepisach dotychczasowych do nabycia emerytury w obniżonym wieku. Przepisami dotychczasowymi w rozumieniu art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalno-rentowej jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 ze zm.) wraz z załącznikiem do tego rozporządzenia.

Na podstawie § 2 powoływanego rozporządzenia okresami pracy, uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu, są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Zgodnie z § 1 ust. 1 cyt. rozporządzenia – rozporządzenie stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, zwanych dalej "wykazami".

Zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 Nr 8 poz. 43 ze zm.) okresy pracy w szczególnych warunkach, na podstawie posiadanej dokumentacji, stwierdza zakład pracy w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy. Jednakże, judykatura pozwala na dowodzenie w inny, niż wskazany w § 2 ust. 2 cytowanego rozporządzenia, że praca była wykonywana w szczególnych warunkach. Jak bowiem wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 maja 1985 r. III UZP 5/85, LEX nr 14635 w postępowaniu przed okręgowymi zakładami pracy i ubezpieczeń społecznych w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe dopuszczalne jest przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jeżeli zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia z zakładu pracy z powodu likwidacji zakładu pracy lub zniszczenia dokumentów dotyczących takiego zatrudnienia. Przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków nie jest dopuszczalne w postępowaniu przed organem rentowym (teza powołanej uchwały SN). Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 27 maja 1985 r., Sąd jest uprawniony do przeprowadzenia dowodu ze świadków na okoliczność takiego zatrudnienia – jeżeli okaże się, że jest to konieczne dla wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy. Dowód z zeznań świadków podlega ocenie Sądu na tle okoliczności sprawy i treści zebranego materiału dowodowego. Sąd Najwyższy podkreśla, że nie można przypisać ustawodawcy zamiaru, ażeby tak istotne kwestie, mające wpływ na ustalenie prawa do świadczeń emerytalno – rentowych, powierzył tyko zakładom pracy, skoro jest notoryjnie znane, że zakłady pracy często nie posiadają dokumentacji z uwagi na upływ czasu, reorganizację lub zniszczenie z innych przyczyn. Prowadziłoby to w wielu przypadkach do przyznania pracownikom, którzy byli zatrudnieni w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze, zaniżonych świadczeń, a nawet pozbawienia świadczeń. Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84, LEX nr 14630 oraz w uchwale z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84, LEX nr 14625: „okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane w postępowaniu odwoławczym także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy.”

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07; z 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07; z 4 października 2007 r., I UK 111/07; z 19 września 2007 r., III UK 38/07; z 14 września 2007 r., III UK 27/07).

Na podstawie zgromadzonych dokumentów, w szczególności akt osobowych odwołującego oraz na podstawie zeznań świadków i odwołującego Sąd ustalił, że odwołujący pracując: od 1 czerwca 1983 r. do 15 marca 1984 r., od 1990 r. do 13 listopada 1994 r. – na stanowisku ślusarza-spawacza wykonywał pracę w warunkach szczególnych określoną pod pozycją 12 w Dziale XIV wykazu A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze . Natomiast w okresie od 16 marca 1984 r. do 1990 r. wykonywał pracę w warunkach szczególnych określoną pod pozycją 13 w Dziale XIV wykazu A stanowiącym załącznik do w/w rozporządzenia.

Niemożliwe było ustalenie dziennej daty granicznej pomiędzy przejściem z działu akumulatorownia, ponownie do pracy przy spawaniu, bowiem dokumentacja osobowa z Państwowego Ośrodka (...) w Z. jest szczątkowa i nie zawiera wszystkich angaży, jednakże świadkowie J. D. i K. Ł. potwierdzili, iż w roku 1990 dział ten został zlikwidowany. Nadto świadek K. Ł. wyjaśnił, iż zapamiętał ten rok, gdyż otrzymał wówczas awans.

Zgromadzony materiał dowodowy, w tym zeznania odwołującego oraz przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków, umowy o pracę, angaże potwierdziły, iż H. Ł. wykonywał prace w szczególnych warunkach w okresie od 1 czerwca 1983 r. do 15 marca 1984 r., od 1990 r. do 13 listopada 1994 r. jako spawacz, a od 16 marca 1984 r. do 1990 r. wykonywał prace w akumulatorowniach: opróżnianie, oczyszczanie i wymiana stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowianych. Przesłuchane osoby wyjaśniły na czym polegała praca spawacza i w akumulatorowniach oraz potwierdziły, iż odwołujący w tym czasie nie wykonywał innych prac lub dodatkowych czynności.

Natomiast wobec nieuwzględnienia przez Sąd do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu pracy odwołującego przed powołaniem do pełnienia zasadniczej służby wojskowej (czyli przed październikiem 1970 r.) zbędne było analizowanie kwestii zaliczenia do okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach czasu służby wojskowej.

Konkludując, odwołujący spełnił trzeci z warunków przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, czyli 15 lat pracy w warunkach szczególnych, uwzględniając następujące okresy:

–

od 2 listopada 1972 r. do 31 maja 1983 r. (10 lat, 6 miesięcy i 29 dni) z tytułu zatrudnienia w Zakładach (...) w P.

–

od 1 czerwca 1983 r. do 13 listopada 1994 r. (11 lat, 5 miesięcy i 13 dni) z tytułu zatrudnienia w (...) w Z.,

SUMA: 22 lata + 0 m- cy + 12 dni

Przy ustaleniu, że odwołujący wykazał 15 lat pracy w warunkach szczególnych orzeczono jak wyroku na podstawie w/w przepisów i art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i przyznano mu prawo emerytury od 1 maja 2013 r., tj. od miesiąca, w którym złożono wniosek o emeryturę.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., ustalając wysokość wynagrodzenia pełnomocnika odwołującego, stosownie § 2 i § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2013, poz. 490).

/-/ Maciej Nawrocki