Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lutego 2017 r. w S.

odwołania Z. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 24 października 2013 r. Nr (...)

w sprawie Z. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1452/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 października 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. działając na podstawie art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2009 r. poz. 1227 ze zm.) odmówił ubezpieczonej Z. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy wskazał, iż z orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 17 października 2013 r. wynika, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

Odwołanie od tej decyzji wniosła Z. W., który podniosła m. in., iż z wykształcenia jest szwaczką i w związku z tym posiada jedynie kwalifikacje do pracy fizycznej. W 2010 r. została ugryziona przez kleszcza, co spowodowało zarażenie boleriozą. Skutki tej choroby powodują, iż ubezpieczona jest niezdolna do pracy. Z. W. jest osobą bezrobotną i nie może korzystać ze zwolnień lekarskich w ramach okresowej niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. ZUS powtórzył argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji oraz stwierdził, iż odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych i prawnych, które doprowadziłby do jego uwzględnienia.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczona Z. W., ur. (...), jest z wykształcenia szwaczką i dotychczas pracowała w tym zawodzie, ostatnio w latach 2007-2010 (bezsporne, akta rentowe). W dniu 31 lipca 2013 r. złożyła do (...) Oddział w S. wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek k. 1-2 a. r.). Ubezpieczona została skierowana na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 4 września 2013 r. ustalił, iż Z. W. nie jest niezdolna do pracy (orzeczenie k. 21 a. r.). Do takiego samego wniosku doszła Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 17 października 2013 r. (k. 67 a. r.). Orzeczenie to stanowiło podstawę do wydania przez organ rentowy zaskarżonej decyzji w dniu 24 października 2013 r. (k. 70 a. r.).

W toku postępowania sądowego Z. W. została przebadana przez biegłych lekarzy: kardiologa, neurologa oraz specjalistę z zakresu chorób zakaźnych. W sporządzonej opinii biegli ci rozpoznali u ubezpieczonej przebytą boreliozę (postać stawową) po leczeniu etiotropowym, zespół bólowy stawowo-mięśniowy po przebytej boreliozie, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, zespół bólowy w wywiadzie oraz nadciśnienie tętnicze. Schorzenia te nie powodują, by Z. W. była niezdolna do pracy (opinia wraz z opiniami uzupełniającymi k. 15-16, 48, 63 oraz 122). W uzasadnieniu swojego stanowiska biegli podali, iż stosowana u ubezpieczonej kuracja antybiotykowa jest skuteczna, gdyż w badaniu serologicznym odnotowano spadek poziomu p/ciał anty-Borelia. Przeprowadzone przez biegłych badanie nie wykazało objawów aktywnego zapalenia stawów i upośledzenia funkcji narządu ruchu. Pozostałością po przebytej boreliozie jest przewlekły zespół bólowy stawów i mięśni, który wymaga okresowo stosowania leków przeciwbólowych jednak nie powoduje konieczności leczenia etiotropowego oraz nie sprowadza długotrwałej niezdolności do pracy. Zaobserwowane u ubezpieczonej zmiany zwyrodnieniowe (badanie z 5 lutego 2015 r.) tarcz międzykręgowych oraz obecność dziobków kostnych na krawędziach trzonów są naturalne i stanowią wyraz „starzenia się” układu kostnego. U Z. W. nie stwierdzono objawów ubytkowych, neurologicznych, dlatego też nie ma podstaw do orzeczenia niezdolności do pracy. Oceny tej nie zmienia wynik przeprowadzonego w dniu 22 września 2016 r. rezonansu magnetycznego kręgosłupa lędźwiowego. Wynik MRI wykazuje niewielkie zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa bez znaczenia klinicznego. Przeprowadzone badanie przez biegłego kardiologa wykazało pełną wydolność układu krążenia.

Biegła reumatolog w sporządzonej opinii (k. 35) stwierdziła, iż mimo utrzymywania się u ubezpieczonej stanu po przebytej boreliozie, jest ona zdolna do pracy. Uzasadniając tę ocenę, biegła podała, iż w badaniu lekarskim nie stwierdzono upośledzenia funkcji narządu ruchu. Występujące bóle stawów i mięśni są pozostałością po przebytej boreliozie i wymagają okresowego stosowania leków przeciwbólowych, lecz nie stanowią powodu niezdolności do pracy.

Biegły endokrynolog (opinia k. 74-75) rozpoznał istnienie u ubezpieczonej woli guzowatych (eutyreozy), zespołu bólowego stawowo-mięśniowego po przebytej boreliozie, zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, zespołu bólowego kręgosłupa w wywiadzie, nadciśnienia tętniczego oraz przebytej boreliozy (postać stawowa) po leczeniu etiotropowym. Mimo istnienia tych schorzeń, ubezpieczona jest zdolna do pracy. Aktualne zaburzenia czynności układu hormonalnego nie naruszają sprawności organizmu ubezpieczonej w stopniu dającym podstawy do orzeczenia nawet częściowej niezdolności do pracy z przyczyn endokrynologicznych.

Biegły z zakresu chirurgii rozpoznał istnienie u Z. W. miażdżycy w obrębie aorty, tętnic biodrowych wspólnych oraz tętnic obu stóp- bez istotnych hemodynamicznie zwężeń w badaniu USG, w badaniu podmiotowym i przedmiotowym bez objawów przewlekłego niedokrwienia kończyn dolnych, bez cech przewlekłej niewydolności żylnej w obrębie kończyn dolnych. Ubezpieczona jest jednak zdolna do pracy. Oceny tej nie zmienia wynik badań angio TK aorty brzusznej i tętnic kończyn dolnych z dnia 23 sierpnia 2016 r. (opinia wraz z opinią uzupełniającą k. 84 i 127-128).

Biegłą z zakresu medycyny pracy stwierdziła, iż pomimo przebycia przez Z. W. boreliozy, występowania zespołu bólowego stawowo-mięśniowego po przebytej boreliozie, zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, zespołu bólowego kręgosłupa w wywiadzie, nadciśnienia tętniczego, woli guzowatych, eutyreozy, miażdżycy w obrębie aorty, tętnic biodrowych wspólnych oraz tętnic obu stóp bez istotnych hemodynamicznie zwężeń, jest ona zdolna do pracy (k. 108-108v). Biegła z zakresu tej specjalności stwierdziła, iż jej opinia jest zgodna z opinią neurologa. Subiektywne dolegliwości bólowe nie mogą być podstawą do wydania orzeczenia o długotrwałym lub stałym przeciwskazaniu do wykonywania zatrudnienia. Nie ma podstaw, by uznać ubezpieczoną za niezdolną do pracy na stanowisku krawca lekkiego przy odpowiednio zorganizowanym ergonomicznym stanowisku pracy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej nie zasługuje na uwzględnienie.

Artykuł 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowi, iż renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. W ustępie drugim przywołanego przepisu wskazano, iż przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Jak wyrażono w art. 58 ust. 1 pkt 5 przywołanej ustawy, warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2 uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat -jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Stosownie do treści art. 58 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Niezdolną do pracy, jak wskazano w art. 12 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy, jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Zgodnie z ustępem 2 i 3 tego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było ustalenie, czy Z. W. jest osobą niezdolną do pracy.

W tym celu Sąd zasięgnął opinii biegłych lekarzy z zakresu siedmiu specjalności: kardiologii, neurologii, chorób zakaźnych, reumatologii, endokrynologii, chirurgii oraz medycyny pracy. Każdy z tych biegłych podał, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

W ocenie Sądu, opinie sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania są wiarygodnym i miarodajnym dowodem stanu zdrowia ubezpieczonej. Zostały bowiem wydane przez osoby posiadające specjalistyczną wiedzę z zakresu schorzeń, na które cierpi ubezpieczona. Sporządzenie opinii zostało jednocześnie poprzedzone analizą akt sprawy, tj. znajdującą się w nich dokumentacją medyczną, w tym nową, sukcesywnie przedstawianą przez ubezpieczoną dokumentacją, oraz bezpośrednim badaniem Z. W.. Wnioski wyrażone w opiniach zostały w sposób odpowiedni uzasadnione.

Sąd podzielił wnioski płynące z wyżej omówionych opinii. Sąd miał na względzie, iż opinia biegłych podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Zgodnie z art. 233 § 1 kpc, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Sąd nie jest związany opinią biegłego i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów.

Zdaniem Sądu, sporządzone opinie w sposób dostateczny wyjaśniają sporną okoliczność zdolności ubezpieczonej do pracy i dlatego nie wystąpiły podstawy do wydawania kolejnych opinii. W ocenie Sądu wnioski zawarte w opiniach biegłych są prawidłowe i logicznie uzasadnione. Należy mieć na uwadze, iż w niniejszej sprawie opiniowało aż siedmiu biegłych z zakresu różnych specjalności i każdy z nich kategorycznie stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Dlatego też nie było podstaw do uwzględnienia wniosku ubezpieczonej o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego z zakresu medycyny pracy. Podnieść należy, iż Sąd Najwyższy wielokrotnie stwierdzał, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (np. wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99).

Z tego też powodu Sąd nie ma podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji. Ubezpieczona nie spełnia bowiem podstawowej przesłanki do nabycia spornego prawa, a mianowicie nie jest niezdolna do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, tj. nie utraciła w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc orzekł jak w sentencji wyroku.