Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

Protokolant Małgorzata Nakielska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 marca 2017 r. w Warszawie

sprawy A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 29 kwietnia 2016 r., znak: (...).

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

A. K. urodzona (...) została uznana za częściowo niezdolną do pracy w okresie od dnia 21 stycznia 2014 r. do dnia 31 marca 2016 r. na podstawie orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, wobec czego Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał jej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 31 marca 2016 roku. Dnia 9 lutego 2016 r. A. K. złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. ZUS odmówił ponownego przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w oparciu o orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 14 marca 2016 r., uznającego, że A. K. nie jest niezdolna do pracy. Od powyższego orzeczenia wniesiono sprzeciw, toteż ubezpieczona została skierowana na Komisję Lekarską ZUS. W oparciu o orzeczenie Komisji Lekarska ZUS nr (...) z dnia 15 kwietnia 2016 r. stwierdzające, że A. K. nie jest niezdolna do pracy, ZUS odmówił przyznania jej renty z tytułu niezdolności do pracy. Dnia 8 czerwca 2016 r. A. K. złożyła za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odwołanie od decyzji w/w organu rentowego z dnia 29 kwietnia 2016 r, znak: (...). Ubezpieczona wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie jej renty.

W uzasadnieniu odwołania A. K. zakwestionowała stanowisko zajęte przez organ rentowy w skarżonej decyzji. Odwołująca zaznaczyła, że ustalenia organu rentowego rozbiegają się z dokumentacją medyczną złożoną w postępowaniu przed tym organem, w tym dokumentację leczenia szpitalnego w latach 2004, 2007, 2008 i 2010 potwierdzającą rozpoznanie zaburzeń depresyjnych, psychotycznych, schizoafektywnych oraz schizofrenii paranoidalnej, a także zaświadczeniami lekarskimi z Poradni (...). Z powodu tych chorób odwołującej zalecono bezterminowe leczenie psychiatrycznei i przyjmowanie leków psychotropowych.

Odwołująca podkreśliła także, że wieloletni przebieg choroby spowodował u niej niekorzystne zmiany w percepcji i przyswajaniu wiedzy, co utrudnia jej utrzymanie zatrudnienia. Pracodawcy nie byli zainteresowani kontynuowaniem współpracy lub ją rozwiązywali przed terminem, wobec czego odwołująca pozostawała bezrobotna i utrzymywała się dzięki pomocy rodziców. Dodatkowo rozpoznano u niej niedosłuch ucha prawego spowodowany ostrym stanem zapalnym ucha środkowego. Odwołująca zaznaczyła, że posiada wyższe wykształcenie z zakresu obsługi ruchu turystycznego, jednak nie może wykonywać pracy w wyuczonym zawodzie, ponieważ wymaga wyjazdów i dyspozycyjności także w porach nocnych. Według odwołującej jej stan zdrowia się pogorszył i nie odzyskała zdolności do pracy, a musi się liczyć także z postępem powikłań zdrowotnych. Podniosła także, że utraciła zdolność do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. W ocenie odwołującej utrata zdolności do pracy długotrwale wykonywanej w czasie aktywności zawodowej przy zachowaniu możliwość wykonywania innych prac powinna zostać uwzględniona przy orzekaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na złożone odwołanie z dnia 14 czerwca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania A. K. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że w ramach rozpoznania wniosku odwołującego została ona skierowana na badanie przed Komisją Lekarską ZUS, która nie stwierdziła u badanej niezdolności do pracy. Wobec powyższej okoliczności organ rentowy mocą zaskarżonej decyzji odmówił ubezpieczonej prawa do świadczenia.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. w dniu 9 lutego 2016 r. złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Na podstawie orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 14 marca 2016 r. uznającego, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił jej ponownego przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Od powyższego orzeczenia wniesiono sprzeciw. W orzeczeniu Komisji Lekarska ZUS nr (...) z dnia 15 kwietnia 2016 r. stwierdziła, że A. K. nie jest niezdolna do pracy, a co za tym idzie ZUS odmówił przyznania jej renty z tytułu niezdolności do pracy w decyzji z dnia 29 kwietnia 2016 r, znak: (...). A. K. złożyła w dniu 8 czerwca 2016 r. za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odwołanie od w/w decyzji organu wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie jej renty, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z 8.06.2016 r. , k. 2-5 a.s.).

Postanowieniem z dnia 17 czerwca 2016 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych specjalistów w zakresie laryngologii-audiologii, endokrynologii, psychiatrii i medycyny pracy na okoliczność ustalenia czy ubezpieczona jest zdolna czy też całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy zarobkowej, ze szczególnym uwzględnieniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to trwała czy okresowa, a jeśli okresowa, na jaki okres czasu, a także wskazanie, na czym polegała zmiana stanu zdrowia odwołującej (poprawa lub pogorszenie), jeżeli taka nastąpiła (postanowienie z 17.06.2016 r. k. 11 a.s.).

W opinii z dnia 28 lipca 2016 r. biegły sądowy specjalista psychiatra M. L. rozpoznała u odwołującej zaburzenia afektywne dwubiegunowe w stanie remisji. W badaniu przeprowadzonym w dniu 8 lipca 2016 r. stwierdzono dobry i rzeczowy kontakt, prawidłowe wszechstronne zorientowanie oraz pozostawanie w wyrównanym nastroju i napędzie. Nie ujawniono objawów psychotycznych i zaburzeń funkcji poznawczych, jak i formalnych zaburzeń myślenia. Po analizie dokumentacji medycznej oraz po przeprowadzeniu badania sądowo-psychiatrycznego nie stwierdziła u A. K. niezdolności do pracy zawodowej z przyczyn psychiatrycznych (opinia biegłego psychiatry k. 30-31 a.s.).

W opinii z dnia 5 sierpnia 2016 r. biegła sądowa z zakresu chorób wewnętrznych i endokrynologii B. O. rozpoznała u odwołującej chorobę H. przebiegającą początkowo z niedoczynnością tarczycy, aktualnie wyrównaną farmakologicznie. Biegła nie stwierdziła niezdolności do pracy wywołanej schorzeniem endokrynologicznym. W uzasadnieniu biegła wskazała, że choroba H. nigdy nie powoduje całkowitej jak i częściowej niezdolności do pracy. Wymaga leczenia substytucyjnego pod kontrolą lekarza endokrynologa (opinia biegłego endokrynologa k. 38 a.s.).

Odwołująca w piśmie procesowym z dnia 19 września 2016 roku przedstawiła dowód w postaci orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wydane przez Miejski Zespół ds. Orzekania Niepełnosprawności w W. z dnia 8 sierpnia 2016 r. na okoliczność utraty przez nią zdolności do pracy ( pismo procesowe z 19.09.2016 r. k. 46-47 a.s.).

W opinii z dnia 11 października 2016 r. biegła sądowa laryngolog specjalista foniatra dr E. J. przedstawiła wyniki z przeprowadzonego w badania w zakresie swojej specjalności, stwierdzając na podstawie przeprowadzonego wywiadu lekarskiego, badania oraz analizy przedstawionej dokumentacji niedosłuch przewodzeniowy ucha prawego ze średnim ubytkiem słuchu, który pojawił się u A. K. po przebytym zapaleniu ucha środkowego prawego wiosną 2016 r. W uchu lewym słuch w normie, słuch społecznie wydolny. W ocenie biegłej odwołująca nie jest osobą niezdolną do wykonywania pracy z przyczyn laryngologicznych, ani całkowicie, ani częściowo, ani trwale, ani okresowo (opinia biegłego laryngologa foniatry k. 56-58 a.s.).

Pismem procesowym z dnia 28 października 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania, nie wnosząc uwag do opinii biegłych sądowych z zakresu foniatrii, psychiatrii, chorób wewnętrznych i endokrynologii ( pismo procesowe z 28.10.2016 r. k. … s.a.).

Pismem z dnia 3 listopada 2016 r. odwołująca zajęła stanowisko wobec opinii biegłych z zakresu foniatrii, psychiatrii, chorób wewnętrznych i endokrynologii. A. K. zarzuciła, iż opinia sądowo-psychiatryczna stoi w rażącej sprzeczności z przedstawionym przez nią orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności. Ponadto sprostowała pomyłkę zawartą w opinii laryngologicznej i wskazała, że nie pracuje już na stanowisku konsultanta telefonicznego (pismo odwołującej z 03.11.2016 r., k. 76-77 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 15 listopada 2016 r. odwołująca ponownie wniosła o uznanie częściowej niezdolności do pracy, dołączając dokumentację medyczną przedstawioną biegłemu sądowemu z zakresu psychiatrii (pismo odwołującej z 15.11.2016 r., k. 88-89 a.s.).

W opinii sądowo-lekarskiej biegła sądowa z zakresu medycyny pracy J. P. po przeprowadzonym w dniu 3 grudnia 2016 r. badania i na podstawie analizy dokumentacji orzekła, że odwołująca z powodu naruszenia sprawności organizmu nie utraciła zdolności do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami i umiejętnościami. Biegła potwierdziła swoje stanowisko wskazując, że wnioski wynikające z jej opinii są zgodne z wnioskami w opiniach innych biegłych powołanych w sprawie, jak i ocenami lekarzy orzeczników ZUS ze spornego okresu. W ocenie biegłej ubytek słuchu nie upośledza rozumienia mowy potocznej. Niedoczynność tarczycy w przebiegu choroby H. aktualnie jest wyrównana farmakologicznie. Remisję choroby afektywnej dwubiegunowej należy zaś uznać za poprawę stanu zdrowia. W dokumentacji psychiatrycznej od 2014 r. opisywano stabilny stan psychiczny, wyrównany napęd i nastrój (opinia biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy, k.156-158 a.s.).

W kolejnym piśmie procesowym z dnia 4 stycznia 2017 roku odwołująca zgłosiła swoje uwagi do opinii sądowej z zakresu medycyny pracy. Wskazała, że ocena jej stanu zdrowia stoi w sprzeczności z faktami i orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności wydanym do dnia 30 września 2019 r., a według którego jest osobą niepełnosprawną z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Do pisma dołączono przedłożoną wcześniej dokumentację medyczną (pismo odwołującej z 4.01.2017 r., k. 168-170 a.s.).

W odpowiedzi na pismo odwołującej ZUS II Oddział w W. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko wnosząc o oddalenie odwołania w piśmie z dnia 13 stycznia 2017 r. Organ rentowy wskazał, iż pismo A. K. nie wnosi do sprawy nic nowego i stanowi subiektywną ocenę opinii biegłych sądowych (pismo procesowe z 13.01.2017 r., k. … a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszym postępowaniu. W skład tego materiału wchodziły dokumenty obejmujące również akta organu rentowego i dokumenty medyczne przedłożone do akt sprawy przez odwołującą się, a także opinie biegłych sądowych specjalistów.

Dokumenty załączone do akt sprawy w przeważającej mierze stanowiły dokumentację medyczną odwołującej. Dokumenty te zawierały podstawowe informacje o schorzeniach na które odwołująca cierpi oraz historię ich leczenia. Dane pozyskane z dokumentów pozwoliły ustalić ogólny przebieg schorzeń, metody leczenia oraz aktualny stan zdrowia, a ich wartość należy podkreślić w kontekście źródła informacji dla biegłych sądowych powołanych w niniejszej sprawie. Walor dowodowy dowodów z dokumentów nie był kwestionowany przez strony, wobec czego Sąd, mając na uwadze powyższe, ocenił te dowody jako wiarygodne.

Mając na uwadze zarówno historię choroby jak i wskazania odwołującej co do schorzeń na które się uskarża, Sąd w toku postępowania postanowił dopuścić dowody z opinii biegłych specjalistów w zakresie laryngologii-audiologii, endokrynologii, psychiatrii i medycyny pracy. Każdy z biegłych powołanych w sprawie sporządził swoją opinię na podstawie dokumentów medycznych odwołującej załączonych do akt sprawy oraz po przeprowadzeniu wywiadu i badania lekarskiego na jej osobie. Sposób sporządzenia opinii nie budził zastrzeżeń Sądu. Przeciwnie, biegli dokonali wszechstronnej analiz zdrowia odwołującej w zakresie swoich specjalności, mając również na uwadze wnioski zawarte w innych opiniach. Opinie biegłych stanowiły istotny element ustaleń stanu faktycznego w niniejszej sprawie, a zdaniem Sądu ich wiarygodność nie budzi zastrzeżeń.

Z wnioskami przedstawionymi w opiniach przez biegłych nie zgodziła się odwołujący i zaprezentowała wobec nich swoje stanowisko. Sąd nie podzielił argumentacji odwołującej. Zdaniem Sądu odwołująca zaprezentowała wyłącznie subiektywne stanowisko w sprawie, wynikające z niezadowolenia z treści opinii biegłych niezgodnych z jej oczekiwaniami. W efekcie stanowisko odwołującej pozostało bez wpływu na dokonaną przez Sąd ocenę opinii biegłych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 29 kwietnia 2016 r, znak: (...), jest niezasadne i jako takie podlegało oddaleniu.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 1998 Nr 162 poz. 1118 – dalej jako ustawa emerytalna) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

·1  jest niezdolny do pracy,

·2  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

·3  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (zob. wyrok SN – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt. 1 ustawy emerytalnej.

Przepis art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 w/w przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok SN z dnia 8 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79).

Istotą sporu w niniejszym postępowaniu było ustalenie, czy stan zdrowia A. K. na dzień złożenia wniosku o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy oraz na dzień wydania decyzji przez ZUS uzasadniał stwierdzenie jej niezdolności do pracy czy też nie. Rozstrzygnięcie istoty sporu sprowadzało się więc do poczynienia stosownych ustaleń w zakresie stanu zdrowia odwołującej oraz jego wpływu na możliwość świadczenia przez nią pracy.

Realizacja powyższego wymagała zasięgnięcia informacji specjalnych z zakresu medycyny, wobec czego w toku postępowania Sąd dopuścił dowody z opinii biegłych sądowych w zakresie specjalności laryngologii-audiologii, endokrynologii, psychiatrii i medycyny pracy. Opinie sporządzone przez biegłych na rzecz niniejszej sprawy zostały ocenione przez Sąd jako rzetelne i wartościowe, a wnioskom z nich płynącymi Sąd przyznał rację, gdyż nie nasuwały wątpliwości co do ich trafności, były sformułowane rzeczowo i były zgodne z wnioskami stawianymi przez innych lekarzy. Opinię biegłego psychiatry Sąd ocenił jako wiodącą w sprawie ze względu na powagę przebytych przez odwołującą schorzeń.

Zaznaczenia wymaga, że odwołująca nie zgodziła się z wnioskami biegłych wyrażonymi w opiniach. Zdaniem odwołującej nie odzwierciedlają one stanu faktycznego i są sprzeczne z przedłożonym orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności. Jak wskazano w części uzasadnienia dotyczącej ustaleń stanu faktycznego, Sąd nie przychylił się do powyższego stanowiska strony odwołującej się. Dokumenty załączone do akt sprawy stanowiły między innymi karty informacyjne z placówek medycznych wskazanych przez ubezpieczoną w treści odwołania. Ponadto całokształt dokumentacji medycznej odwołującej zawierał informacje o istotnych schorzeniach, ich skutkach oraz podjętemu przez odwołującą leczeniu w przeciągu kilku ostatnich lat. Należy wskazać, że biegły sądowy lekarz specjalista jest w stanie stwierdzić związek pomiędzy schorzeniem rozpoznanym w kontekście posiadanej przez niego specjalności oraz schorzeniem odpowiednim dla specjalności odmiennej. Jednocześnie stwierdzenie takiego związku powinno się ograniczać do analizy wpływu czynników schorzenia kwalifikowanego do innej specjalności niż ta w kontekście której przeprowadzana jest ogólna analiza stanu zdrowia. Patrząc przez pryzmat powyższego ocena zdrowia osoby badanej wykraczająca poza stwierdzenie powiązań między schorzeniami oraz ich skutków stanowiłaby w istocie przekroczenie przez biegłego jego kompetencji. W kontekście tych rozważań Sąd stwierdził, że opinie biegłych były przeprowadzone w granicach ich kompetencji przy jednoczesnym odniesieniu się do schorzeń specyficznych dla specjalności innych biegłych. Najpełniejszy tego wyraz dała opinia biegłego z zakresu medycyny pracy, która jako ostatnia sporządzona w sprawie uwzględniała wnioski zawarte w innych opiniach.

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczoną A. K. odwołania wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa, albowiem odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. Z opinii biegłych, w szczególności opinii specjalisty z zakresu psychiatrii wynika, że główne schorzenia na które cierpi odwołująca nie naruszają sprawności jej organizmu w takim stopniu, który mógłby uzasadniać stwierdzenie choćby częściowej niezdolności do pracy. Biegły foniatra stwierdził co prawda niedosłuch ucha prawego, jednakże podkreślił, że słuch w uchu lewym jest w normie, zaś słuch odwołującej jest społecznie wydolny. Z kolei biegła sądowa z zakresu chorób wewnętrznych i endokrynologii rozpoznając u odwołującej chorobę H. wskazała, że choroba ta nigdy nie powoduje całkowitej jak i częściowej niezdolności do pracy. Żadne z badań przeprowadzonych przez biegłych w toku postępowania nie potwierdziło, że odwołująca jest osobą niezdolną do wykonywania pracy. W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu, okoliczności sprawy jednoznacznie przemawiają za przyznaniem racji opiniom biegłych. Należy bowiem podkreślić, że subiektywne przekonanie strony o stopniu niezdolności do pracy ze względu na stan zdrowia nie może mieć decydującego znaczenia dla ustalenia prawa do świadczenia rentowego, albowiem miarodajny jest obiektywnie istniejący stan zdrowia, stwierdzony w toku postępowania, do której to oceny uprawnieni są biegli lekarze o specjalności odpowiadającej schorzeniom osoby badanej (wyrok SN z dnia 7 października 1968 r., III PRN 66/68).

Nie ma wątpliwości, że odwołującej doskwierają liczne dolegliwości i schorzenia, a Sąd nie ma zamiaru deprecjonować wynikającego z tych schorzeń obniżonego komfortu życia, niemniej jednak z poczynionych w toku postępowania ustaleń jasno wynika, że schorzenia te nie stanowią naruszenia sprawności organizmu odwołującej w stopniu uzasadniającym stwierdzenie, że nie jest ona w stanie wykonywać pracy zgodnie ze swoimi kwalifikacjami. Odwołująca posiada wyższe wykształcenie z zakresu obsługi ruchu turystycznego, ukończyła także kurs administracyjno-biurowy. Powyższe umożliwia podjęcie pracy na stanowisku nadmiernie nieobciążającym odwołującej psychicznie, wobec czego Sąd nie znalazł podstaw do przychylenia się do wskazanej argumentacji.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd miał na uwadze, że odwołująca posiada orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności. W kwestii relacji między orzeczonym stopniem niepełnosprawności a niezdolnością do pracy wielokrotnie wypowiadał się Sąd Najwyższy (zob. uzasadnienie wyroku z 11.03.2008 r. sygn. I UK 286/07, uzasadnienie wyroku z 04.02.2010 r. sygn. III UK 60/09) wskazując, że niepełnosprawność nie jest tożsama z niezdolnością do pracy. Dominująca linia orzecznicza w tej materii odnosi się do art. 5 pkt 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, na mocy którego ustawodawca przewidział traktowanie orzeczeń lekarza orzecznika ZUS o niezdolności do pracy na równi z orzeczeniem niepełnosprawności, w stopniu odpowiednim do rodzaju niezdolności do pracy. Jednocześnie brak ustawowej regulacji przewidującej analogicznej sytuacji w drugą stronę, t.j. pozwalającej na traktowanie orzeczenia o niepełnosprawności jako tożsamego z orzeczeniem o niezdolności do pracy. Sytuacja ta wynika m.in. z nieco innych przesłankach orzeczenia niezdolności do pracy i niepełnosprawności, innego trybu orzekania w tych sprawach oraz różnicy w zakresie celów którym te orzeczenia mają służyć. W tym stanie rzeczy należało stwierdzić, że fakt istnienia umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie miał wpływu na zmianę decyzji organu rentowego.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd stwierdził brak podstaw do uznania, że stan zdrowia A. K. uniemożliwia jej wykonywanie pracy zgodnie z jej kwalifikacjami, co prowadzi do wniosku, że jest ona zdolny do pracy.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy, na podstawie wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz w oparciu o obowiązujące przepisy prawa przyjął, że odwołanie A. K. było bezzasadne i jako takie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. podlegało oddaleniu.