Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 marca 2016 r. (znak (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił ubezpieczonemu S. F. prawa do ponownego ustalenia wysokości świadczenia emerytalno-rentowego. Organ rentowy, powołując się na art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wskazał, iż w decyzji z dnia 23 stycznia 2015 roku, ustalającej ostateczną wysokość emerytury ubezpieczonego, zostały uwzględnione zarobki wykazane w listach płac z lat 1976-1980 z okresu zatrudnienia w Stoczni (...), a ubezpieczony nie dołączył do wniosku nowych dowodów mających wpływ na wysokość emerytury (decyzja, k. 207 akt ZUS).

W odwołaniach od powyższej decyzji, które wpłynęły do ZUS I Oddziału w Ł. w dniach 9 czerwca 2016 roku oraz 27 czerwca 2016 roku, ubezpieczony S. F. wniósł o ponowne przeliczenie emerytury na podstawie list płacy w Stoczni (...) z okresu 9 sierpnia 1972 roku do 31 grudnia 1975 roku oraz listy płacy w Zakładzie Napraw Taboru Kolejowego w B. od 16 listopada 1964 roku do 5 sierpnia 1965 roku i w Przedsiębiorstwie (...) w S. od 14 sierpnia 1965 roku do 30 listopada 1970 roku (odwołania k.2-3, 5-6).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy wskazał, iż dokonując obliczenia emerytury wnioskodawcy przyjął, z uwagi na nieudokumentowanie przez wnioskodawcę zarobków, minimalne wynagrodzenia za okres od 9 sierpnia 1972 roku do 31 grudnia 1975 roku. Minimalne zarobki zostały również przyjęte za okresy: 16 listopada 1964 r.-5 sierpnia 1965 r., 14 sierpnia 1965 r. - 27 kwietnia 1966 r. oraz 7 maja 1968 r.-30 listopada 1970 r. (odpowiedź na odwołanie k.7-8).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. F. urodził się w dniu (...).

(okoliczność bezsporna)

Ubezpieczony w okresie od 16 listopada 1964 roku do 5 sierpnia 1965 roku był zatrudniony w Zakładzie Napraw Taboru Kolejowego w B.. Z okresu zatrudnienia u tego pracodawcy nie zachowała się dokumentacja płacowa.

(okoliczność bezsporna)

Ubezpieczony był następnie zatrudniony w okresie od 14 sierpnia 1965 roku do 30 listopada 1970 roku w Przedsiębiorstwie (...) w S..

(bezsporne)

Z okresu pracy u wyżej wymienionego pracodawcy zachowały się angaże, z których wynika, iż S. F. od 14 sierpnia 1965 roku otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze według stawki godzinowej w wysokości 5,70 zł, a od 19 maja 1969 roku otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 800 zł miesięcznie (dokumentacja płacowa k.26).

Ubezpieczony był zatrudniony w Stoczni (...) w okresie od 7 sierpnia 1972 roku do 22 sierpnia 1980 roku.

(okoliczność bezsporna)

Z okresu pracy w Stoczni (...) zachowały się angaże, zgodnie z którymi od 1 czerwca 1973 r. ubezpieczony u wyżej wymienionego pracodawcy otrzymywał wynagrodzenie według stawki godzinowej 6,80 zł, a od 19 kwietnia 1974 do 1 grudnia 1975 roku w stawce 8,50 zł. Nie zachowała się dokumentacja płacowa z okresu od 7 sierpnia 1972 roku do 31 maja 1973 roku.

(dokumentacja płacowa k.34)

Od 1982 roku S. F. przebywał w Kanadzie, gdzie przystąpił do ubezpieczenia.

(okoliczność bezsporna)

W dniu 18 stycznia 2013 roku ubezpieczony wniósł o przyznanie mu emerytury.

(wniosek k. 1 akt ZUS)

Decyzją z dnia 23 kwietnia 2014 roku ZUS przyznał wnioskodawcy zaliczkę na poczet przysługującej emerytury od dnia 1 stycznia 2013 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, obliczając jej wysokość w oparciu o formułę wyrażoną w art. 53. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z okresu 10 lat kalendarzowych poprzedzającego bezpośrednio rok, w którym wnioskodawca przystąpił po raz pierwszy do ubezpieczenia za granicą to jest z lat od 1976 do 1985, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 35,67% oraz kwotę bazową 2974,69 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 14 lat i 7 dni okresów składkowych, 1 rok, 8 miesięcy i 7 dni okresów uzupełniających (rola) oraz 6 lat okresów składkowych zagranicznych. Emeryturę ustalono według proporcji 188 miesięcy pracy w Polsce do 576 miesięcy łącznej pracy z uwagi na ubezpieczenie za granic. Tak obliczona emerytura wyniosła 305,16 zł; po waloryzacji od 1 marca 2013 r. 317,37 zł; po waloryzacji od 1 marca 2014 r. 322,45 zł (decyzja k.146-146v akt ZUS).

Decyzją z dnia 23 stycznia 2015 roku ZUS przyznał wnioskodawcy emeryturę od dnia 1 stycznia 2013 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, obliczając jej wysokość w oparciu o formułę wyrażoną w art. 53. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z okresu 10 lat kalendarzowych poprzedzającego bezpośrednio rok, w którym S. F. przystąpił po raz pierwszy do ubezpieczenia za granicą to jest z lat od 1972 do 1981, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 47,29 % oraz kwotę bazową 2974,60 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 14 lat i 7 dni okresów składkowych, 3 lata, 6 miesięcy i 9 dni okresów uzupełniających (rola) oraz 28 lat, 3 miesiące i 8 dni okresów składkowych zagranicznych. Świadczenie ograniczono do 100% podstawy wymiaru, tj. do 1406,73 zł. Emeryturę ustalono według proporcji 192 miesiące pracy w Polsce do 531 miesięcy łącznej pracy z uwagi na ubezpieczenie za granic. Tak obliczona emerytura proporcjonalna wyniosła 508,65 zł, po waloryzacji od 1 marca 2013 r. 529 zł; po waloryzacji od 1 marca 2014 r. 537,46 zł. Do emerytury ubezpieczonemu przysługuje zwiększenie z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników w wysokości 15,98 zł.

Za okres nieudokumentowanego wynagrodzenia z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy w okresie od 9 sierpnia 1972 roku do 31 grudnia 1975 roku do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto minimalne wynagrodzenie.

(decyzja k.175-175 akt ZUS)

Przy przyjęciu wynagrodzenia z Przedsiębiorstwa (...) w S. na podstawie zachowanych angaży według stawki godzinowej oraz obowiązującej wówczas tygodniowej normy czasu pracy wynagrodzenia roczne ubezpieczonego wyniosły:

- w 1965 r. 5.164,20 zł;

- w 1966 r. 13.406,40 zł;

- w 1967 r. 13.326,60 zł;

- w 1968 r. 13.360,80 zł;

- w 1969 r. 10.962,58 zł;

- w 1970 r. 8.800,- zł;

Przy przyjęciu wynagrodzenia ze Stoczni (...) na podstawie zachowanych angaży według stawki godzinowej oraz obowiązującej wówczas tygodniowej normy czasu pracy:

-

od 1 czerwca 1973 r. 6,80 zł,;

-

od 19 kwietnia 1974 do 1 grudnia 1975 roku w stawce 8,50 zł;

wynagrodzenia roczne ubezpieczonego wyniosły:

-

w 1973 r. 14.316 zł;

-

w 1974 r. 18.866,60 zł;

-

w 1975 r. 19.873 zł.

Przy przyjęciu do ustalenia wysokości emerytury:

1.  za okres od 1971 roku do 31 maja 1973 r. wynagrodzenia minimalnego z uwagi na brak zachowanej dokumentacji płacowej z tego okresu;

2.  wynagrodzeń rocznych:

-

w 1973 r. 14.316 zł (do 31 maja 1973 r., od 1 czerwca 1973 r. wg stawki godzinowej);

-

w 1974 r. 18.866,60 zł;

-

w 1975 r. 19.873 zł;

-

w 1976 r. 399.950,06 zł;

-

w 1977 r. 43.551,90 zł;

-

w 1978 r. 35.356,59 zł;

-

w 1979 r. 51.384,99 zł;

-

w 1980 r. 42.956,51 zł

wskaźnik wysokości emerytury z okresu 1972-1981 wyniósł 50,68 %. Do jego obliczenia przyjęto następujące wynagrodzenia:

-

w 1972 r. 4766,59 zł, co stanowiło 15,83 % przeciętnego wynagrodzenia;

-

w 1973 r. 14.316 zł, co stanowiło 42,64 % przeciętnego wynagrodzenia;

-

w 1974 r. 18.866,60 zł, co stanowiło 49,36 % przeciętnego wynagrodzenia;

-

w 1975 r. 19.873 zł, co stanowiło 42,32 % przeciętnego wynagrodzenia;

-

w 1976 r. 39.950,06 zł, co stanowiło 77,77 % przeciętnego wynagrodzenia;

-

w 1977 r. 43.551,90 zł, co stanowiło 78,97 % przeciętnego wynagrodzenia;

-

w 1978 r. 35.356,59 zł, co stanowiło 60,29 % przeciętnego wynagrodzenia;

-

w 1979 r. 51.384,99 zł, co stanowiło 80,38 % przeciętnego wynagrodzenia;

-

w 1980 r. 42.956,51 zł, co stanowiło 59,27 % przeciętnego wynagrodzenia;

-

w 1981 r. 0,- zł co stanowiło 0% przeciętnego wynagrodzenia.

Przy przyjęciu powyższych wartości wysokość emerytury wnioskodawcy obliczona na dzień 1 stycznia 2013 roku zgodnie z art. 53 ustawy przy: przeciętnej podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z okresu kolejnych 10 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zainteresowany przystąpił po raz pierwszy do ubezpieczenia za granicą dającej wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 50,68 %. oraz kwocie bazowej 2974,60 zł. zł daje 1542,04 zł. Do ustalenia wysokości emerytury należy uwzględnić 14 lat i 7 dni okresów składkowych, 3 lata, 6 miesięcy i 9 dni okresów uzupełniających (rola) oraz 28 lat, 3 miesiące i 8 dni okresów składkowych zagranicznych. Wysokość emerytury należy ustalić według proporcji 192 miesiące pracy w Polsce do 531 miesięcy łącznej pracy z uwagi na ubezpieczenie za granic. Tak obliczona emerytura proporcjonalna wynosi 545,11 zł, po waloryzacji od 1 marca 2013 r. 566,91 zł; po waloryzacji od 1 marca 2014 r. 575,98 zł, po waloryzacji od 1 marca 2015 r. 589 zł, po waloryzacji od 1 marca 2016 roku 590,41 zł.

(wyliczenie k. 50-53 i akta ZUS k. 48, k. 218-221 akt ZUS)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Organ rentowy przyznał ubezpieczonemu S. F. emeryturę, obliczając jej wysokość w oparciu o formułę określoną w art. 53 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (zwanej dalej: ustawą). Zgodnie z ust. 1 powołanego przepisu emerytura wynosi: 1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz 2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,

3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych- z uwzględnieniem art. 55.

Według treści art. 15 ust. 1 ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Art 15 ust. 2a ustawy stanowi, iż jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Zgodnie z brzmieniem art. 18 ust. 1 ustawy podstawę wymiaru emerytury lub renty dla osób posiadających okresy ubezpieczenia za granicą, o których mowa w art. 8, ustala się na zasadach określonych w art. 15-17. Jeżeli w ciągu 20 lat poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, zainteresowany nie był ubezpieczony w Polsce, podstawę wymiaru emerytury lub renty stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zainteresowany przystąpił po raz pierwszy do ubezpieczenia za granicą (art. 18 ust. 3).

W niniejszej sprawie spór między stronami postępowania sprowadzał się do wysokości zarobków osiąganych przez wnioskodawcę w okresie zatrudnienia w Zakładzie Napraw Taboru Kolejowego w B. od 16 listopada 1964 roku do 5 sierpnia 1965 roku, w Przedsiębiorstwie (...) w S. od 14 sierpnia 1965 roku do 30 listopada 1970 roku oraz w Stoczni (...) z okresu 9 sierpnia 1972 roku do 31 grudnia 1975 roku. Jako podstawę wymiaru składek za ten okres organ rentowy przyjął kwoty obowiązującego wynagrodzenia minimalnego z czym nie zgodził się wnioskodawca.

Wydając zaskarżoną decyzję, a także wcześniejszą decyzję z dnia 23 stycznia 2015 roku o przyznaniu wnioskodawcy emerytury, organ rentowy nie dysponował dokumentacją płacową z w/w wyżej miejsc zatrudnienia S. F.. W toku postępowania przed Sądem zgromadzono jednak stosowne dowody w postaci dokumentów potwierdzających wysokość zarobków ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie (...) w S. od 14 sierpnia 1965 roku do 30 listopada 1970 roku oraz w Stoczni (...) z okresu od 1 czerwca 1973 roku do 31 grudnia 1975 roku. Nie uzyskano natomiast dokumentacji płacowej z Zakładu Napraw Taboru Kolejowego w B. oraz ze Stoczni (...) z okresu od 9 sierpnia 1972 r. do 31 maja 1973 roku.

Sąd Okręgowy wyraża stanowisko, że dla potrzeb obliczenia podstawy wymiaru świadczenia, w przypadku nie udowodnienia przez osobę ubezpieczoną (za pomocą dostępnych w postępowaniu sądowym środków dowodowych) wysokości podstawy wymiaru składek ubezpieczeniowych (wysokości rzeczywiście otrzymywanego wynagrodzenia) w danym roku lub latach - należy przyjmować, iż podstawa ta wynosi – dla niewątpliwie udowodnionego okresu ubezpieczenia w danym okresie, a więc zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy i w dawnym uspołecznionym zakładzie pracy – najniższe wynagrodzenie dla pracowników uspołecznionych zakładów pracy w danym roku czy w latach oraz przy znajomości stawki godzinowej – wynagrodzenie wyliczone przez przyjęcie wysokości dziennej normy czasu pracy obowiązującej w tym okresie, przy uwzględnieniu niewątpliwie otrzymywanych dodatków i premii.

Zgodnie z § 21 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412 ) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników są zaświadczenie zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (tzw. druk Rp-7) albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Wskazana wyżej regulacja niewątpliwie wyznacza kierunek postępowania dowodowego, ale nie oznacza, że wysokość uzyskiwanego uposażenia nie może być dowiedziona w inny sposób. W postępowaniu sądowym nie obowiązują bowiem ograniczenia co do środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty określone w § 21 rozporządzenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r. sygn. akt II UKN 186/97 OSNP 1998/11/342).

Zwrócić w tym miejscu należy uwagę także na fakt, iż podstawę wymiaru renty mogą stanowić wyłącznie takie składniki wynagrodzenia, których faktyczna wypłata w określonej wysokości oraz fakt odprowadzenia składki na ubezpieczenia społeczne jest niewątpliwy.

Należy zauważyć, że w objętych sporem okresach zatrudnienia, wnioskodawca pracę wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy (co jest okolicznością bezsporną), zaś normy czasu pracy określały przepisy prawa pracy. Za niektóre okresy udało się także ustalić stawkę godzinową wynagrodzenia wnioskodawcy.

Na mocy art. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1919 roku „o czasie pracy w przemyśle i handlu” (tj. Dz.U.33.94.734 ) czas pracy wszystkich pracowników, zatrudnionych na mocy umowy w przemyśle, handlu, górnictwie, komunikacji i przewozie oraz innych zakładach pracy, choćby na zysk nie obliczonych, a prowadzonych w sposób przemysłowy, niezależnie od tego, czy te zakłady pracy są własnością prywatną, czy państwową, czy też organów samorządowych wynosi bez wliczenia przerw odpoczynkowych najwyżej 8 godzin na dobę, w sobotę 6 godzin na dobę i nie może przekraczać 46 godzin na tydzień.

Zgodnie zaś z art. 129 § 1 kp w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1975 roku czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 46 godzin na tydzień.

Wykonując zobowiązanie sądu organ rentowy dokonał hipotetycznego wyliczenia wysokości emerytury wnioskodawcy, przyjmując za okres od 9 sierpnia 1972 roku do 31 maja 1973 roku wynagrodzenie minimalne, natomiast za okres od 1 czerwca 1973 roku do 31 maja 1975 ustalone na podstawie stawki godzinowej wynikającej z angaży. Organ dokonał wyliczenia jedynie w oparciu o wynagrodzenia wnioskodawcy osiągane w latach 1972-1981, kierując się brzmieniem przywołanego już art. 18 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z którym podstawę wymiaru emerytury lub renty stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym wnioskodawca przystąpił po raz pierwszy do ubezpieczenia za granicą. S. F. po raz pierwszy przystąpił do ubezpieczenia za granicą w 1982 roku, stąd ewentualna wysokość osiąganego przez niego wynagrodzenia w okresie przed 1972 roku nie mogła mieć wpływu na wysokość podstawy wymiaru emerytury. Przy takich założeniach wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 50,68 %.

Stosownie do brzmienia art. 111 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (zwanej dalej: ustawą) wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

-

a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Wskaźnik obliczony przez organ rentowy w wyliczeniu hipotetycznym – 50,68 % jest wyższy od aktualnie ustalonego - 47,29 % , a tym samym spełnione zostały przesłanki do ponownego obliczenia emerytury odwołującego się.

Wskazać przy tym należy, iż Polskę i Kanadę łączy dwustronna umowa o zabezpieczeniu społecznym podpisana w dniu 2 kwietnia 2008 roku. (Dz. U. z 2009 r. Nr 133, poz. 1095).

Zgodnie z art. 16 ust. 2 powołanej umowy jeżeli prawo do emerytury lub renty powstaje wyłącznie przez zastosowanie postanowień dotyczących sumowania określonych w rozdziale 1, instytucja właściwa Rzeczypospolitej Polskiej:

(a) ustala teoretyczną kwotę świadczenia, które zostałoby wypłacone, gdyby przyjąć, że zsumowane okresy uznawane, zgromadzone zgodnie z ustawodawstwem Rzeczypospolitej Polskiej i zgodnie z ustawodawstwem Kanady są okresami zgromadzonymi wyłącznie zgodnie z ustawodawstwem Rzeczypospolitej Polskiej;

(b) na podstawie kwoty teoretycznej, obliczonej zgodnie z punktem a) ustala rzeczywistą kwotę świadczenia przez zastosowanie proporcji długości okresów uznawanych zgromadzonych zgodnie z ustawodawstwem Rzeczypospolitej Polskiej do sumy wszystkich okresów uznawanych zgromadzonych zgodnie z ustawodawstwem Rzeczypospolitej Polskiej i zgodnie z ustawodawstwem Kanady.

Wysokość emerytury ubezpieczonego należy zatem ustalić według proporcji pracy w Polsce do łącznej pracy z uwagi na ubezpieczenie za granicą.

Na mocy art. 129. ust. 1 ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Kierując się przedstawioną powyżej argumentacją, Sąd w oparciu o art. 111 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przeliczył S. F. emeryturę od 1 marca 2016 roku w ten sposób, iż ustalił wskaźnik wysokości podstawy wymiaru w wysokości 50,68 % liczony z lat 1972-1981 roku. Sąd przeliczył emeryturę od 1 marca 2016 roku, tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym wnioskodawca złożył wniosek o jej przeliczenie.

Podkreślić ponownie należy, iż stosownie do brzmienia art. 18 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych podstawę wymiaru emerytury lub renty stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zainteresowany przystąpił po raz pierwszy do ubezpieczenia za granicą. Skutkuje to uznaniem przez Sąd, iż wynagrodzenia uzyskiwane przez ubezpieczonego w Zakładzie Napraw Taboru Kolejowego w B. oraz w Przedsiębiorstwie (...) w S., niezależnie od tego, iż w tym pierwszym zakresie nie było możliwe odtworzenie ich wysokości, a w drugim przypadku dokumentacja płacowa została uzyskana, nie mogły zostać wykorzystane w celu obliczenia podstawy wymiaru emerytury. Z kolei niemożliwe było uzyskanie dokumentacji płacowej ubezpieczonego ze Stoczni (...) z okresu 9 sierpnia 1972 roku do 31 maja 1973 roku. W tej części organ rentowy zasadnie przyjął jako podstawę obliczenia wynagrodzenie minimalne obowiązujące w tym okresie. Odwołanie skarżącego w części, w której domagał się on przeliczenia emerytury w oparciu o wynagrodzenie uzyskiwane w tych okresach podlegało oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć ZUS wraz z aktami rentowymi.