Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący SSR Maria Żuchowska

Protokolant st. sekr. sąd. Elżbieta Jakubowska

Po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2017 r. w Toruniu.

sprawy z powództwa (...) spółka akcyjna w W.

przeciwko J. R.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej J. R. na rzecz powoda (...) spółka akcyjna w W. kwotę 300 zł (trzysta złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 października 2015r., z uwzględnieniem zmian procentowych odsetek ustawowych, do dnia zapłaty;

II.  zasadza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 107 zł (sto siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt X C 2903/16

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zapłatę kwoty 300 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu przeciwko pozwanej J. R..

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwana zawarła z poprzednikiem prawnym powoda umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych i mimo otrzymania dostępu do usług oraz zobowiązania się do uiszczenia z tego tytułu opłat, nie uczyniła tego i nie uregulowała należności objętej fakturą VAT o numerze (...).

Dnia 3 listopada 2015 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu, który utracił moc z uwagi na wniesienie przez pozwaną sprzeciwu, a sprawa została przekazana do tutejszego Sądu.

W sprzeciwie podniesiono zarzut przedawnienia roszczenia wskazując dwuletni termin przedawnienia roszczeń powoda, w konsekwencji czego roszczenie przedawniło się z upływem 5 lipca 2015 r. Powódka wskazała również, że pismem z dnia 12 maja 2012 r. wypowiedziała umowę łączącą ją z (...) S.A. czyli poprzednikiem prawnym powoda.

W piśmie strony powodowej z dnia 9 maja 2016 r. podtrzymano w całości żądanie pozwu, sprecyzowano, że kwota dochodzona niniejszym pozwem to opłata stanowiąca odszkodowanie za niedokonanie zwrotu powierzonego sprzętu w kwocie 300 zł. Powód wskazał, że zgodnie z umową, poprzednik prawny dostarczył pozwanej urządzenie potrzebne do korzystania z usług telekomunikacyjnych, a pozwana w związku z rozwiązaniem umowy zobowiązana była do odesłania urządzenia wraz ze wszystkimi elementami w stanie niepogorszonym, z wyjątkiem zużycia będącego następstwem prawidłowego używania. Podano, że pozwana nie zwróciła sprzętu, wobec czego usługodawca wystawił przeciwko pozwanej notę obciążeniową. Powód, odnosząc się z kolei do podniesionego zarzutu przedawnienia, wskazał, że 2 letni termin nie znajduje w przedmiotowej sprawie zastosowania, bowiem roszczenia z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych przedawniają się z upływem 3 lat zgodnie z art. 118 k.c.

W odpowiedzi na stanowisko strony powodowej, pozwana wskazała w piśmie z 21 grudnia 2016 r., że podtrzymuje podniesiony zarzut przedawnienia, uzasadniając, że skoro termin do zwrotu modemu upłynął 5 czerwca 2012 r. (14 dni po odstąpieniu od umowy przez pozwaną), to dochodzone roszczenie (biorąc pod uwagę 3 letni termin przedawnienia) przedawniło się z dniem 5 czerwca 2015 r., a maksymalnie 2 października 2015 r. czyli trzy lata i 14 dni (wynikające z terminu do zwrotu modemu) po zaprzestaniu świadczenia usług dostawy Internetu przez (...) S.A.

Na rozprawie strona pozwana podtrzymała swoje stanowisko, a pozwana dodatkowo w trakcie przesłuchania, wskazała, że sporny sprzęt zwróciła.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwana J. R. zawarła z (...) S.A. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych w dniu 10 grudnia 2010 r. W ramach umowy usługodawca zobowiązał się do świadczenia na rzecz pozwanej usług telekomunikacyjnych, a także dostarczył pozwanej urządzenie potrzebne do korzystania z usług telekomunikacyjnych.

bezsporne oraz dowód:

- umowa z dnia 10 grudnia 2010 r. – k. 40-41 akt

- warunki wykonywania umowy – k. 42-43 akt

Pozwana pismem z dnia 18 maja 2012 r. odstąpiła od umowy łączącej strony.

bezsporne oraz dowód:

- pismo potwierdzające odstąpienie od umowy – k. 15 akt

- przesłuchanie pozwanej J. R. – k. 97 akt

Pozwana, pomimo odstąpienia od umowy, nie zwróciła usługodawcy w terminie 14 dni urządzenia, które ten udostępnił jej w celu odbioru przez nią usług telekomunikacyjnych. W dniu 5 lipca 2013 r. na nazwisko pozwanej wystawiona została nota obciążeniowa na kwotę 300 zł, podstawą której było odszkodowanie za niedokonanie zwrotu powierzonego sprzętu.

dowód: nota obciążeniowa – k. 47 akt

- warunki wykonywania umowy – k. 42 akt

- regulamin świadczenia usług- k. 92 -94 akt

Na podstawie umowy sprzedaży uprawnienie do dochodzenia wierzytelności w stosunku do pozwanej przeszło w dniu 6 sierpnia 2014 r. na powoda.

dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 6 sierpnia 2014 r. – k. 48-53 akt

- zawiadomienie o przelewie wierzytelności – k. 54 akt

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, dokumentów dołączonych do akt sprawy, a także dowodu z przesłuchania pozwanej J. R..

Dowodom dołączonym do akt sprawy Sąd dał wiarę w całości, bowiem ich prawdziwość nie wzbudziła jego wątpliwości, nie zostały również zakwestionowane przez strony postępowania.

W odniesieniu do przesłuchania pozwanej, Sąd uznał, że jej twierdzenia należy uznać za autentyczne, logiczne i spójne, ale tylko w zakresie wykonywania umowy łączącej strony i jej rozwiązania. Sąd odmówił natomiast wiary twierdzeniom pozwanej, że oddała urządzenie poprzednikowi prawnemu powoda. Po pierwsze, pozwana poza swoim twierdzeniem, nie posiadała żadnego dokumentu potwierdzającego zwrócenie sprzętu, a posiadała wszelką korespondencję z N. związaną ze składanymi reklamacjami i rozwiązywaniem umowy, a zatem, w ocenie Sądu, gdyby pozwana faktycznie zwróciła sprzęt w terminie, posiadałaby pokwitowanie zdania sprzętu. Po drugie, zarówno w pierwotnym sprzeciwie, jak i w dalszych pismach procesowych pozwana podnosiła szereg zarzutów, w tym konsekwentnie zarzut przedawnienia, jednak ani razu nie podniosła zarzutu niezasadności roszczenia wobec zwrócenia spornego sprzętu. Stąd też, zdaniem Sądu, gdyby pozwana rzeczywiście sprzęt oddała, podniesione byłoby to już w pierwszym piśmie procesowym. A zatem, twierdzenia pozwanej na rozprawie uznano za gołosłowne i niepoparte żadnymi dowodami.

Bezsporne w sprawie było to, że między pozwaną a poprzednikiem prawnym powoda istniał stosunek zobowiązaniowy, który wygasł z uwagi na odstąpienie pozwanej od umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Bezsporne jest to, że na pozwanej - w związku z odstąpieniem od umowy - spoczywał obowiązek zwrotu urządzenia, które uprzednio udostępnił jej operator.

Sporne natomiast jest to, czy powód może dochodzić od pozwanej należności przysługującej uprzednio (...) S.A., wobec podniesienia przez pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia i zarzutu zwrotu sprzętu.

W myśl art. 6 k.c., istnienie sporu między stronami, co do zasady, obliguje jedną z nich do udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Na podstawie art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. ciężar dowodu spoczywa na stronie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne. Jeśli zatem powód powoływał się na zaistnienie oznaczonych faktów, w tym na fakt, przysługującego mu względem pozwanej roszczenia o oznaczonej wysokości, zobowiązany był wskazać okoliczności, które uzasadniały żądanie zgłoszone w pozwie. Na stronie powodowej spoczywał więc ciężar wykazania tych okoliczności. Z kolei do strony pozwanej należało udowodnienie kwestii związanej z zarzutem zwrotu sprzętu.

Odnosząc się do kwestii przedawnienia roszczeń związanych ze świadczeniem usług telekomunikacyjnych przez operatora to, zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego roszczenia operatora i każdego dalszego wierzyciela (także firmy windykacyjnej) przedawniają się z upływem 3 lat od chwili, gdy roszczenie stało się wymagalne. Trzyletni termin wynika z art. 118 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym po takim terminie przedawniają się roszczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Błędne, w ocenie Sądu, było twierdzenie strony pozwanej, że tego typu roszczenia przedawniają się z upływem 2 lat. W przedmiotowej sprawie nie została zastosowana norma art. 750 kodeksu cywilnego, która ustanawia dla umów o świadczenie usług 2-letni termin, a to z racji tego, iż przepis ten dotyczy jedynie umów nieuregulowanych innymi przepisami. Wyklucza to umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, której istotne elementy są regulowane przez prawo telekomunikacyjne. Na takim stanowisku stanął Sąd Najwyższy (por. uchwała SN z 7 maja 2009 r. o sygn. III CZP 20/09).

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że poprzednik prawny miał uprawnienie do wystawienia noty obciążeniowej z powodu niezwrócenia przez pozwaną, po odstąpieniu od umowy, urządzenia wcześniej jej udostępnionego. Obowiązek zwrotu sprzętu wynika zarówno z Warunków Wykonywania Umów oraz z Regulaminu Świadczenia Usług. Zgodnie bowiem z §7 punkt 13 i 14 regulaminu w przypadku rozwiązania umowy abonent, któremu operator udostępnił do korzystania z usług urządzenie abonenckie, ma obowiązek zwrotu tego urządzenia na własny koszt przesyłając urządzenie na adres wskazany w umowie w terminie 14 dni od daty rozwiązania umowy. W przypadku niewykonania zobowiązania, o którym mowa w ust. 13 abonent zobowiązany będzie do zapłaty w terminie 14 dni od daty wystawienia noty obciążeniowej kary umownej w wysokości określonej w umowie lub cenniku za każde niezwrócone urządzenie.

Przechodząc do meritum, z uwagi na podniesienie przez pozwaną, w piśmie z dnia 21 grudnia 2016 r. ustosunkowującym się do odpowiedzi na sprzeciw, 3 -letniego terminu przedawnienia roszczenia, uznać należy, że pozwana błędnie wyliczała rozpoczęcie i zakończenie biegu przedawnienia dla roszczenia dochodzonego przez powoda.

Strona pozwana w piśmie z 21 grudnia 2016 r. podała, że pozwana odstąpiła w dniu 21 maja 2012 r. od umowy zawartej z (...) S.A. z dnia 10 grudnia 2010 r., w konsekwencji czego, termin do zwrotu modemu upłynął w dniu 5 czerwca 2012 r. co w ocenie pozwanej powoduje, że roszczenie przedawniło się z dniem 5 czerwca 2015 r. , a maksymalnie 2 października 2015 r. czyli trzy lata i 14 dni (wynikające z terminu do zwrotu modemu) po zaprzestaniu świadczenia usług dostawy Internetu przez (...) S.A.

Zdaniem Sądu, pozwana niepoprawnie wskazała dzień, od którego należy liczyć 3- letni termin przedawnienia roszczenia. W ocenie Sądu, takim dniem powinien być dzień wymagalności roszczenia wynikającego z noty obciążeniowej, wystawionej 5 lipca 2013 r. z terminem płatności na 19 lipca 2013 r., a nie dzień, w którym pozwana powinna zwrócić urządzenie. Powództwo wytoczone przez powoda jest bowiem roszczeniem o zapłatę należności wynikającej z noty obciążeniowej, a nie powództwem o nakazanie pozwanej zwrotu routera. Z przedłożonych dokumentów wynika jednoznacznie, że czym innym jest zwrot sprzętu, na który pozwana miała 14 dni od rozwiązania umowy, a czym innym jest uprawnienie do wystawienia noty obciążeniowej, którą (...) SA mogła wystawić dopiero w przypadku niezwrócenia sprzętu w terminie. Trudno uznać, że termin do zwrotu sprzętu jest jednocześnie terminem do uiszczenia noty obciążeniowej, skoro warunkiem wystawienia noty jest upływ terminu do zwrotu sprzętu. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że pozwana miała obowiązek zwrócenia sprzętu do października 2012r., a zatem wystawienie noty obciążeniowej po kilku miesiącach nie może być uznane za spóźnione czy sprzeczne z przepisami prawa i treścią umowy łączącej pozwaną z poprzednikiem prawnym powoda.

Biorąc pod uwagę fakt, że powództwo wytoczone zostało w dniu 13 października 2015 r., a termin przedawnienia roszczenia upływał dopiero z dniem 19 lipca 2016 r. ustalić należy, że dochodzone roszczenie nie przedawniło się.

Odnosząc się do podniesionego przez pozwaną zarzutu zwrócenia sprzętu w terminie, podniesionego na rozprawie, to w ocenie Sądu, opierając się na zasadzie ciężaru dowodu z art. 6kc uznać należało, że twierdzenia pozwanej (ocenione szczegółowo wyżej) okazały się gołosłowne, niepoparte żadnymi dowodami, co skutkowało uznaniem przez Sąd, że pozwana nie sprostała ciężarowi dowodu w tym zakresie i nie udowodniła, że zwróciła sporny sprzęt.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uwzględnił dochodzone roszczenie zgodnie z art. 353§1 k.c. w zw. z art. 56 i następne ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne w zw. z umową o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 10 grudnia 2010 r.

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z art. 98§1-3 k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności strony za wynik procesu, zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 107 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.