Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 stycznia 2010 roku (...) S.A. z siedzibą w Z. domagał się zasądzenia od K. Z. kwoty 3.238,77 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 18 stycznia 2010 roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powód twierdził, iż pozwany zawarł umowę z (...) Sp. z o.o. na świadczenie usług telekomunikacyjnych. Na rzecz tego wierzyciela winien uiścić kwotę dochodzoną pozwem. Ponieważ powód nabył w tym zakresie wierzytelność od (...) Sp. z o.o., stał się wierzycielem pozwanego.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie o sygn. VI Nc-e 505/10 z dnia 10 stycznia 2010 roku zasądził dochodzoną kwotę wraz z kosztami postępowania.

Pismem z dnia 12 kwietnia 2016 roku pozwana złożyła sprzeciw od wyżej opisanego nakazu zapłaty. Podniosła zarzut nieistnienia roszczenia i jego przedawnienia.

Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie o sygn. VI Nc-e 505/10 uchylił nakaz zapłaty i sprawę przekazał do Sądu Rejonowego w Trzciance celem rozpoznania.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

W dniu 15 marca 2005 roku podpisana została przez reprezentanta (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., zwanego Operatorem, umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Jako Abonenta w tej umowie wpisano K. Z., prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...), która otrzymał numer konta 1. (...). Umowa miała obowiązywać 12 miesięcy. Integralną częścią umowy były Warunki umowy, Cenniki oraz Regulaminy. Na podstawie tak sformułowanej umowy Operator zobowiązywał się do zapewnienia Abonentowi przyłączenia do sieci telekomunikacyjnej, usługi wykonywania i odbierania połączeń głosowych i innych usług szczegółowo opisanych w umowie, a Abonent do zapłaty opłat określonych w cenniku i przestrzegania Regulaminu. Dnia 14 lutego 2006 roku został podpisany aneks do tej umowy na okres 24 miesięcy liczonych od dnia 14 marca 2006 roku z opcją, iż po upływie tego okresu umowa będzie zawarta na czas nieokreślony. Abonent zobowiązywał się w tym okresie nie wypowiadać umowę i utrzymać aktywny numer w sieci O.. Zgodnie z §5 aneksu w razie rozwiązana umowy z przyczyn leżących po stronie Abonenta umowy, określonych w Regulaminie Świadczenia Usług (...), abonent zobowiązany był do zapłaty opłaty specjalnej za niedotrzymanie warunków umowy w wysokości 1.228,80 zł. Zgodnie z §12 ust. 4 Regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych, zwanym dalej Regulaminem, K. Z. zobowiązała się zawiadamiać operatora o każdej zmianie miejsca zamieszkania lub siedziby, w terminie 14 dni od dokonania zmiany. Mocą §17ust.1 i §4 Regulaminu, K. Z. zobowiązała się do zapłaty rachunku telefonicznego w terminie 14 dni od daty jego wystawienia, a w przypadku opóźnienia z zapłatą Operator miał prawo naliczania odsetek ustawowych.

(dowód: umowa z dnia 15marca 2005 roku wraz z aneksem z dnia 14 lutego 2006 roku – k. 35, 36, 45-50; oświadczenie z dnia 15 marca 2005 roku – k. 51-52; Regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych – k.53-59)

Faktura VAT nr (...) wystawiona przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. K. Z. opiewała na kwotę 454,52 zł. Odsetki za opóźnienie w płatności tej faktury były liczone od dnia 2 kwietnia 2007 roku i do dnia 18 stycznia 2010 roku wyniosły 153,82 zł. Faktura VAT nr (...) wystawiona K. Z. opiewała na kwotę 359,57 zł. Odsetki za opóźnienie w płatności tej faktury były liczone od dnia 3 maja 2007 roku i do dnia 18 stycznia 2010 roku wyniosły 118,18 zł. Faktura VAT nr (...) wystawiona K. Z. opiewała na kwotę 418,83 zł. Odsetki za opóźnienie w płatności tej faktury były liczone od dnia 2 czerwca 2007 roku i do dnia 18 stycznia 2010 roku wyniosły 133,70 zł. Nota obciążeniowa nr (...) wystawiona K. Z. opiewała na kwotę 1.228,80 zł. Odsetki za opóźnienie w płatności tej kwoty były liczone od dnia 26 lipca 2007 roku i do dnia 18 stycznia 2010 roku wyniosły 371,35 zł. W sumie do zapłaty K. Z. na dzień 18 stycznia 2010 roku pozostawała kwota 3.238,77 zł.

(dowód: twierdzenia powoda zawarte w uzasadnieniu pozwu – k. 2, 3 oraz w zestawieniu dołączonym do pozwu – k. 57 nie zaprzeczone przez stronę pozwaną art. 230 k.p.c.)

Dnia 20 sierpnia 2007 roku spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., zwana cedentem, zawarła ze spółką (...) S.A. z siedzibą w Z., zwaną cesjonariuszem, ramową umowę przelewu wierzytelności. Przedmiotem tej umowy było ustalenie zasad, w oparciu o które nastąpi przeniesienia przez cedenta na rzecz cesjonariusza istniejących i wymagalnych wierzytelności pieniężnych względem byłych abonentów cedenta, z którymi umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zostały rozwiązane lub wygasły, wynikających z niezapłaconych należności głównych oraz odsetek. W wykonaniu tej umowy strony tej umowy zawarły dnia 16 czerwca 2008 roku porozumienie dokonując odpłatnego przelewu wierzytelności, wśród których podana była również pod numerem (...) wierzytelność wobec K. Z. w kwocie 2.461,72 zł.

Dnia 23 czerwca 2008 roku sporządzone zostało zawiadomienie K. Z. o cesji wierzytelności w kwocie 2.461,72 zł. W piśmie wskazany był adres C. ul. (...).

(dowód: odpis umowy z dnia 20 sierpnia 2007 roku – k. 30, 31; odpis porozumienia z dnia 16 czerwca 2008 roku – k. 31; wyciąg z wykazu wierzytelności – k. 32; zawiadomienia dłużnika o cesji z dnia 23 czerwca 2008 roku – k. 33)

Od dnia 6 marca 2006 roku K. Z. jest zameldowana pod adresem C. ul. (...).

(dowód; zaświadczenie k.9)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów powołanych wyżej. Strony dokumentów tych nie kwestionowały, a Sąd nie znalazł podstaw do podważania ich wartości dowodowej z urzędu.

Równocześnie Sąd uznał za nieprzydatny do stwierdzenia czegokolwiek dokument określony jako Zestawienie listów poleconych z dnia 29 lutego 2012 roku. Stwierdzić należy, iż mimo iż na piśmie tym jest potwierdzenie zgodności z oryginałem, to nie jest to żaden dokument. Pismo to nie zostało przez nikogo podpisane. Można uznać je co najwyżej za twierdzenie powoda. Równocześnie nie wynika z tego pisma co miało być w 2012 roku wysyłane do K. Z.. Nie było to raczej zawiadomienie o cesji wierzytelności, które miało być sporządzone dnia 23 czerwca 2008 roku (k.33). Trudno przyjmować, iż przez 4 lata czekało na wysłanie. Równocześnie jak wynika z zaświadczenia złożonego przez pozwaną, od dnia 6 marca 2006 roku jest ona zameldowana w C. ul. (...). Tymczasem przesyłka opisana w piśmie na karcie 34 miała być wysłana na adres T. ul. (...).

Sąd uznał przy tym, iż pozwana nie kwestionowała żadnego z dokumentów, bowiem nie wypowiedziała się na ich temat po doręczeniu jej odpisu pozwu. W sprzeciwie zakwestionowała ogólnie wszystko, ale po doręczeniu odpisu pozwu z załącznikami żadnych konkretnych zarzutów nie złożyła, mimo że była reprezentowana przez fachowego pełnomocnika. Sąd uznał zatem, iż okoliczności podniesionych w pozwie i złożonych dowodów nie kwestionowała.

W ocenie Sądu, powód opierał swoje roszczenia na przepisach ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne (tekst jedn. Dz. U. z 2014 roku poz. 243), zwanej dalej Prawem telekomunikacyjnym. Zgodnie z art. 56ust.1 i 2 Prawa telekomunikacyjnego, świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawiera się w formie pisemnej. W tej sprawie powód przedłożył taką umowę i stanowiła ona podstawę jego roszczenia, naliczenia opłat dokumentowanych dwoma fakturami załączonymi do pozwu, wreszcie podstawę wystawienia noty obciążeniowej. Przy tym powód nie wskazał żadnego innego zdarzenia prawnego stanowiącego podstawę swojego roszczenia.

Zgodnie z art. 471 k.p.c. dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonania lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przy tym stosownie do treści art. 354§1 k.c. dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. Zgodnie z art. 509§1 i §2k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba ze sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenia o zaległe odsetki.

W niniejszej sprawie powód wykazał, iż pozwana zawarła dnia 15 marca 2005 roku umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z spółką (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Na mocy tej umowy pozwana zobowiązała się płacić opłaty abonamentowe oraz uiścić opłatę specjalną w kwocie 1.228,80 zł w przypadku ziszczenia się warunków opisanych w umowie. Wysokości żądanego przez powoda roszczenia pozwana nie kwestionowała.

Podniesiony został zarzut przedawnienia świadczenia wynikającego z tej umowy. Zgodnie z art. 118 k.c. roszczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przedawniają się z upływem 3 lat. Zgodnie z art. 120§1k.p.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Mocą art. 123§1pkt1k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju, przedsięwzięta bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Stosownie to treści art. 124§1 i §2 k.p.c. po każdym przerwaniu biegu przedawnienia biegnie ono na nowo. W razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie nie zostanie zakończone. Podzielić należy stanowisko wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009 r.(III CZP 20/09, OSNC 2010 nr 1, poz. 12), iż termin przedawnienia roszczenia o opłatę abonamentową i wynagrodzenie za połączenia telefoniczne z umowy o świadczenie usług telefonicznych, zawartej na podstawie ustawy z 16.7.2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. 2004 r., Nr 171, poz. 1800, ze zm.), określa art. 118 k.c. Za słuszne należy uznać stwierdzenie, iż fakt prawnego uregulowania umów telekomunikacyjnych w Prawie telekomunikacyjnym z 2004r. oznacza, że do tych umów, choć są to umowy o świadczenie usług, nie mają zastosowania przepisy o zleceniu (art. 750 k.c.). Ponieważ umowa w niniejszej sprawie została zawarta w ramach prowadzenia działalności gospodarczej, obowiązuje 3 letni termin przedawnienia roszczeń. Ten trzyletni termin przedawnienia roszczenia dotyczy zarówno roszczenia w części dotyczącej zapłaty abonamentu, jak i roszczenia w części dotyczącej opłaty wskazanej w nocie obciążeniowej.

W niniejszej sprawie powód wskazał, iż najwcześniejsza z wystawionych faktur była wymagalna dnia 2 kwietnia 2007 roku. Kolejne miały termin płatności późniejszy, aż do lipca 2007 roku. Zatem trzyletni termin przedawnienia roszczeń opłynąłby najwcześniej dnia 2 kwietnia 2010 roku. Tymczasem powództwo w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie o sygn. VI Nc-e 505/10 zostało złożone dnia 18 stycznia 2010 roku. Czynność ta przerwała termin przedawnienia roszczenia. Ponieważ postępowanie Sądowe nie skończyło się do chwili obecnej wobec skutecznego złożenia sprzeciwu przez pozwaną, zgodnie z art. 124§2 k.c. termin przedawnienia nie biegł od dnia 18 stycznia 2010 roku do chwili obecnej. Zatem zarzut przedawnienia roszczenia należało uznać za chybiony.

Jak wskazano wyżej pozwana nie kwestionowała wysokości roszczenia głównego. Nie kwestionowała również skutecznego przeniesienia jej wierzytelności z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz (...) S.A. z siedzibą w Z..

Zgodnie z art. 481§1 i §2 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Mocą art. 482§1k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do sumy dłużnej.

Strona powodowa skapitalizowała odsetki ustawowe naliczone od kwot żądanych w fakturach VAT nr (...), a także w nocie obciążeniowej nr (...), co dało łącznie kwotę 770,05 zł. Na podstawie wskazanych przepisów powód miał podstawę prawną do skapitalizowania odsetek i domagania się odsetek od skapitalizowanych odsetek od dnia wytoczenia o nie pozwu.

Z tych powodów Sąd w całości roszczenie zasądził.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Na koszty te składają się opłata od pozwu w kwocie 41 zł, wynagrodzenie pełnomocników stron – 2 x 600 zł (§6pkt 3 - rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – Dz.U. z 2002r., Nr 163, poz. 1349 ze zm.), opłata od pełnomocnictwa pozwanego 2 x17 zł. Sąd nie uznał natomiast za koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw wyszczególnionych na karcie 39 kosztów: sporządzenia odpisu pozwu i kopii dokumentów – 9,90 zł, kosztów uzyskania aktualnego adresu z (...) 31 zł, kosztów opłaty manipulacyjnej. W zakresie kwoty 9,90 zł powód przedstawił fakturę proforma (...) z dnia 3 listopada 2016 roku za sporządzenie dokumentacji pozwu (k.38). Stwierdzić należy jednoznacznie, że za sporządzenie dokumentacji pozwu i samego pozwu powód otrzymuje 600 zł zwrotu wynagrodzenia. Jeżeli jednak przygotowanie pozwu, którego częścią jest przygotowanie dokumentów załączanych do pozwu, kosztowało tylko 9,90- zł, to całkowicie bezpodstawnie powód dochodzi 600 zł wynagrodzenia za koszty zastępstwa procesowego. Pełnomocnik powoda w Sądzie na rozprawie się bowiem nie stawił. Zatem licznie kwoty 9,90 zł jest całkowicie pozbawione podstaw. Żądanie powoda zwrotu kwoty 31 zł za ustalenie adresu pozwanej, w sytuacji, gdy powód wprowadził Sąd Rejonowy w Lublinie w błąd co do aktualnego adresu pozwanej, jest zupełnie nieuzasadnione. Równocześnie powód nie przedłożył żadnego dowodu, iż taki koszt poniósł. Podobnie niezasadne jest domaganie się kwoty 0,74 zł opłaty manipulacyjnej, która w żaden sposób nie została wykazana.

Powód poniósł zatem 658 zł kosztów niezbędnych do dochodzenia swych praw. Taką też kwotę Sąd zasądził od pozwanej.

/-/ S.S.R. Piotr Chrzanowski