Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Beata Łapińska

Protokolant Katarzyna Pielużek

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. A.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania J. A.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 16 marca 2016 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustala, iż w dacie wydania zaskarżonej decyzji wysokość należnej J. A. emerytury o symbolu (...) wynosiła 1805, 52 zł brutto i podejmuje od dnia złożenia wniosku, tj. od dnia 15 lutego 2016 roku wypłatę emerytury o symbolu (...) w miejsce dotychczas pobieranej emerytury o symbolu E.

VU 359/16

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 16 marca 2016 r. (...) Oddział w T. odmówił J. A. przeliczenia emerytury . Podniósł, iż wnioskodawczyni uprawniona od 2006 r. do emerytury wcześniejszej wystąpiła 7 stycznia 2014 r. o przyznanie jej prawa do emerytury w związku z osiągnięciem pełnego wieku emerytalnego. Decyzja z dnia 16 stycznia 2014 r. organ rentowy przyznał jej prawo do emerytury od 1 stycznia 2014 r. , która obliczył zgodnie z treścią art. 25 ustęp 1 b ustawy o emeryturach i rentach z FUS odliczając od podstawy emerytury kwoty pobranych świadczeń. Emerytura wcześniejsza o symbolu E okazała się korzystniejsza od tak wyliczonej emerytury o symbolu (...) dlatego wypłacane było świadczenie w dotychczasowej wysokości. W związku z tym ZUS uznał, iż brak jest podstaw prawnych do ponownego pustelnia wysokości emerytury przyznanej od 1 stycznia 2014 r.

Powyższą decyzję zaskarżyła odwołaniem wnioskodawczyni J. A. podnosząc, iż wiek 60 lat uprawniający ja do emerytury po osiągnięciu pełnego wieku emerytalnego osiągnęła (...) 2011 r. , a zatem przed wejściem w życie przepisu art. 25 ustęp 1 b ustawy emerytalnej . W ocenie skarżącej to data nabycia uprawnień ( 2011 r. ) winien być stosowany do obliczenia wysokości emerytury , a nie przepisy obowiązujące w dacie składania wniosku. Powołała się w tym zakresie na stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w uzasadnieniu postanowienia z dnia 3 listopada 2015 r. sygnatura P 11/14 , a także na prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie VI U 2161/13 wydany w analogicznym stanie faktycznym .

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił następujący stan faktyczny :

J. A. , ur. (...) od 1 lipca 2006 r. uprawniona była do emerytury wcześniejszej o symbolu E przyznanej jej decyzją z dnia 25 lipca 2006 r.

( dowód : decyzja ZUS z dnia 25 lipca 2006 r. – k. 25 akt organu rentowego)

W dniu (...) 2011 r. wnioskodawczyni ukończyła 60 lat osiągając tym samym pełny wiek emerytalny.

(bezsporne)

W dniu 7 stycznia 2014 r. J. A. wystąpiła z wnioskiem o emeryturę w związku z osiągnięciem pełnego wieku emerytalnego .

Decyzją z dnia 16 stycznia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyznał jej . emeryturę o symbolu (...) wyliczoną zgodnie z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych .

Prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym przyznano ubezpieczonej od dnia 1 stycznia 2014 r., tj. od miesiąca złożenia wniosku. Organ rentowy wskazał, że emerytura wyliczona zgodnie z art. 26 jest niższa od dotychczas wypłacanej emerytury, wobec czego nadal będzie płacona emerytura o symbolu E.

W dniu 15 lutego 2016 r. wnioskodawczyni wystąpiła do ZUS-u o ponowne obliczenie wysokości emerytury według stanu prawnego obowiązującego na datę nabycia uprawnień do emerytury w pełnym wieku emerytalnym , tj. wg stanu prawnego z (...) 2011 r. kiedy to ukończyła 60 lat bez odliczenia wcześniej pobranych świadczeń .

Zaskarżoną decyzją z dnia 16 marca 2016 r. organ rentowy odmówił jej przeliczenia emerytury podnosząc, iż zgodnie z art. 25 ustęp 1 i 1 b podstawę obliczenia emerytury , o której mowa w art. 24 ustawy emerytalnej stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem waloryzacji składek zaewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego. W ocenie organu jeżeli ubezpieczony pobierał emeryturę wcześniejszą na podstawie art. 46 ( tak jak w sytuacji wnioskodawczyni) podstawę obliczenia emerytury pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed obliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składek na ubezpieczenie zdrowotne. Dlatego też ZUS uznał, iż brak jest podstaw do ponownego ustalenia wysokości emerytury.

Ubezpieczona wniosła odwołanie od powyższej decyzji wskazując, iż w jej ocenie brak jest podstaw, by przy obliczaniu wysokości jej emerytury dokonywać potrącenia wartości kwot pobranych wcześniej z tytułu wcześniejszej emerytury. W ocenie ubezpieczonej do jej sytuacji nie powinny mieć zastosowania wprowadzone od dnia 1 stycznia 2013 r. nowe zasady obliczania emerytur wynikających z dodanego od tej daty przepisu art. 25 ustępu 1b ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Ubezpieczona podkreśliła, że 60 lat ukończyła w czerwcu 2011 r. Obowiązujące wówczas przepisy dotyczące zasad nabywania emerytur w wieku powszechnym nie przewidywały dokonywania żadnych potrąceń, w szczególności kwot pobranych z tytułu emerytur, przyznanych w oparciu o inną podstawę prawną (tzw. emerytur wcześniejszych).

Hipotetycznie wyliczona emerytura o symbolu (...) obliczona na podstawie przepisów art. 25 i 26 w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r. wyniosłaby na datę jej przyznania , tj. 1 styczeń 2014 r. 1737,40 zł., a po waloryzacjach na dzień 1 marca 2017 r. – 1815,52 zł, zaś na dzień złożenia wniosku , tj. 15 lutego 2016 r. – kwotę 1805,52 zł i jest wyższa od emerytury dotychczasowej o symbolu E.

( dowód : pisma organu rentowego z dnia : 20 marca 2017 r. i 4 kwietnia 2017 r. )

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Odwołanie jest w pełni uzasadnione.

Poza sporem w przedmiotowej sprawie jest , iż wnioskodawczyni pełny wiek emerytalny 60 lat uzyskała w dniu (...) 2011 r. Uprawniona była wówczas do emerytury wcześniejszej o symbolu E i nie składała żadnego wniosku o nowe świadczenie.

Dopiero w styczniu 2014 r. złożyła wniosek o przyznanie jej prawa do emerytury w pełnym wieku emerytalnym. ZUS wydał w tym zakresie decyzję z dnia z dnia 16 stycznia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyznał jej emeryturę o symbolu (...) wyliczoną zgodnie z art. 25 i 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych .

Prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym przyznano ubezpieczonej od dnia 1 stycznia 2014 r., tj. od miesiąca złożenia wniosku. Organ rentowy wskazał, że skoro emerytura wyliczona zgodnie z art. 26 jest niższa od dotychczas wypłacanej emerytury, wobec czego nadal będzie płacona emerytura o symbolu E.

Wnioskodawczyni decyzji tej nie zaskarżyła.

Dopiero w lutym 2016 r. wystąpiła z kolejnym wnioskiem o ponowne obliczenie emerytury o symbolu (...) bez potrącania wartości kwot pobranych wcześniej z tytułu emerytury wcześniejszej.

Spór zatem sprowadza się w pierwszej kolejności do ustalenia czy skarżąca ma prawo na podstawie art. 114 ustawy o emeryturach i rentach żądać zamiany wysokości emerytury podnosząc, iż organ rentowy błędnie obliczył jej wysokość emerytury.

Sąd Okręgowy w pełni podziela w tym zakresie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2016 r. – II UK 416/15 w którym ten uznał, iż skoro decyzje organu rentowego sprowadzają się - zasadniczo - do deklaratywnego potwierdzenia uprawnień przysługujących ubezpieczonym z mocy prawa, to przepisy odnoszące się do trwałości i wzruszalności decyzji organu rentowego nie mogą być interpretowane i stosowane w taki sposób, który prowadziłby do trwałego pozbawienia osób ubezpieczonych uprawnień przysługujących im ex lege. Deklaratywny charakter decyzji organu rentowego potwierdzających przysługiwanie ubezpieczonemu prawa do określonego świadczenia rzutuje szczególnie na ograniczenie ostateczności decyzji organu rentowego odmawiających prawa do świadczenia, ponieważ stabilność negatywnego rozstrzygnięcia o prawach jednostki nie jest w tym przypadku wartością, która mogłaby przeważyć nad rzeczywistą realizacją konstytucyjnego i ustawowego prawa do zabezpieczenia społecznego. Sąd Najwyższy podkreślił, iż funkcję usuwania z obrotu prawnego wadliwych decyzji organu rentowego stanowi art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 887 ze zm.). Jeśli niekwestionowanym celem tego przepisu jest podważenie obiektywnie wadliwej decyzji organu rentowego, to zakres jego zastosowania nie może ograniczać się tylko do tych przypadków, gdy organ rentowy wydał obiektywnie wadliwą decyzję na korzyść zainteresowanej osoby (która potwierdziła deklaratywnie prawo do emerytury mimo niespełnienia przez nią przesłanek nabycia tego prawa). Przepis ten tym bardziej powinien znajdować zastosowanie do eliminacji z obrotu takich wadliwych decyzji organu rentowego, które w wyniku błędnej (ze strony organu rentowego) wykładni przepisów prawa lub błędnego zastosowania przepisów prawa do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, doprowadziły do pozbawienia jednostki możliwości faktycznego korzystania z przysługujących jej z mocy samego prawa świadczeń emerytalnych.

Sąd Okręgowy akceptując powyższe stanowisko uznał, iż skarżąca miała prawo do kwestionowania zaskarżonej decyzji i żądania prawidłowego wyliczenia jej emerytury poczynając od dnia złożenia wniosku w tym przedmiocie , tj. od 16 lutego 2016 r.

Spór w przedmiotowej sprawie dotyczył wyłącznie ustalenia, czy organ rentowy prawidłowo wyliczył należną ubezpieczonej emeryturę w wieku powszechnym pomniejszając podstawę wymiaru emerytury o sumę kwot pobranej wcześniejszej emerytury. Ubezpieczona stała bowiem na stanowisku, że w jej przypadku brak jest podstaw, by przy obliczaniu wysokości jej emerytury dokonywać potrącenia wartości kwot pobranych wcześniej z tytułu wcześniejszej emerytury.

Organ rentowy twierdził, iż dokonał prawidłowego wyliczenia świadczenia w zakresie w jakim pomniejszył podstawę wymiaru „nowej” emerytury o sumę kwot pobranych emerytur po uwzględnieniu kwoty wypłaconego wyrównania. Rozstrzygnięcie to znajdowało bowiem uzasadnienie w treści art. 25 ust. 1 b ustawy emerytalnej. Zwrócił uwagę, że ustawą z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2012 r. poz.637), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r. wprowadzono zmiany w art. 25. ust. 1, który otrzymał brzmienie: "1. Podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zaewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185." Po ust. 1 dodano ust. 1a-1c w brzmieniu:

"1a. Przy ustalaniu podstawy obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, dla osoby, która miała ustalone prawo do emerytury częściowej na podstawie art. 26b, nie uwzględnia się kwot zwiększeń składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego określonego w art. 173-175, uzyskanych w wyniku waloryzacji kwartalnej, o której mowa w art. 25a, przeprowadzonej w celu obliczenia emerytury częściowej.

1b. Jeżeli ubezpieczony pobrał emeryturę na podstawie przepisów art. 26b, 46, 50, 50a, 50e, 184 lub art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, zpóźn. zm.3)), podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 , ustaloną zgodnie z ust. 1 , pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne.

1c. Przepis ust. 1b stosuje się również w przypadku, gdy ubezpieczony pobrał emeryturę górniczą, określoną w art. 34 lub w art. 48 i 49, w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 grudnia 2006 r.".

Stąd też organ rentowy wywiódł, , że art. 25 ust. 1b ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wprowadził nowe zasady obliczenia emerytury dla osób, które miały ustalone prawo do tzw. emerytur wcześniejszych. Od dnia 1 stycznia 2013 r. podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem waloryzacji składek zaewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury oraz zwaloryzowany kapitał początkowy pomniejszone o kwotę stanowiącą sumę wcześniej pobieranych emerytur (w wysokości brutto) przyznanych przed osiągnięciem wieku emerytalnego.

Należało zatem odpowiedzieć na pytanie, czy wysokość emerytury ubezpieczonej należało ustalić na podstawie stanu prawnego obowiązującego w dacie nabycia przez nią prawa do świadczenia, tj. (...) 2011 roku, czy też na podstawie zmienionego stanu prawnego, obowiązującego w dacie złożenia wniosku o ponowne ustalenie prawa do emerytury i jej wypłatę. W tym miejscu Sąd Okręgowy akcentuje, że w wyniku wprowadzonych zmian dotychczasowy sposób obliczania wysokości emerytury został zmieniony na niekorzyść ubezpieczonej, gdyż art. 25 ust. 1b przewiduje, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Wbrew stanowisku organu rentowego , w sytuacji ubezpieczonej zdaniem Sądu Okręgowego nie znajdował zastosowania art. 25 ust. 1 b ustawy emerytalnej dodany ustawą z dnia 11 maja 2012 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013r. Organ ten argumentował, iż wobec braku szczegółowych regulacji przejściowych w ustawie z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw w zakresie wprowadzonych nowych zasad pomniejszania emerytur przyznawanych w wieku powszechnym osobom pobierającym wcześniejsze świadczenia, przepis art. 25 ust. 1b objął również tych emerytów, którzy skorzystali z prawa do emerytury wcześniejszej przed dniem 1 stycznia 2013 r. ZUS pominął jednakże, że kwestię, który stan prawny należy zastosować przy ustalaniu świadczenia z ubezpieczenia społecznego rozstrzygał już wielokrotnie Sąd Najwyższy. Co więcej linia orzecznicza Sądu Najwyższego w tym zakresie jest jednolita.

Na powyższe uwagę zwrócił także Trybunał Konstytucyjny rozpoznając pytanie prawne Sądu Okręgowego w Szczecinie w sprawie P 11/14. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w analogicznej sprawie postawił pytanie, czy art. 1 pkt 6 lit. b ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. poz. 637) w zw. z art. 22 tejże ustawy, dodający do ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) przepis art. 25 ust. 1b, w zakresie, w jakim ma zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury, o której mowa w art. 24 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw, jest zgodny z art. 2 i art. 32 Konstytucji RP .

Postępowanie zostało umorzone wobec niedopuszczalności wydania orzeczenia. Pytanie dotyczyło bowiem faktycznie problemu stosowania nowego prawa przy ustalaniu podstawy obliczania emerytury zwykłej z nowego systemu, a nie niekonstytucyjności zaskarżonych przepisów. Jednakże w treści uzasadnienia Trybunał powołał kilka przykładowych orzeczeń Sądu Najwyższego (uchwała z dnia 20.12.2000 r., sygn. akt III ZP 29/00, wyrok z dnia 4.11.2014r., sygn. akt I UK 100/14) ostatecznie rozpraszających wątpliwości w kwestii stosowania nowego prawa. Wywody Sądu Najwyższego Sąd Okręgowy w całości podziela jednocześnie uznając, że zachowują swoją aktualność w przedmiotowej niniejszej.

W uchwale z dnia 20 grudnia 2000 r., sygn. akt III ZP 29/00, Sąd Najwyższy stwierdził, że „emeryci i renciści, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450 ze zm.) byli - na podstawie przepisów wymienionych w art. 1 tej ustawy - uprawnieni do nabycia prawa do wzrostów lub dodatków z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jednakże nie złożyli wniosków o przyznanie tych świadczeń, mają prawo do zrekompensowania utraty tych wzrostów na podstawie art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent (Dz. U. z 2000 r. Nr 23, poz. 294)”. Z kolei w wyroku zdnia 4 listopada 2014 r., sygn. akt I UK 100/14, Sąd Najwyższy stwierdził, iż „moment nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określa art. 100 ust. 1 u.e.r.f.u.s., ustanawiający generalną zasadę, zgodnie z którą prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Nabycie prawa do świadczenia następuje więc ex lege ico do zasady nie jest uzależnione ani od złożenia przez ubezpieczonego stosownego wniosku, ani też od ustalenia (potwierdzenia) tego prawa decyzją organu rentowego, która ma jedynie charakter deklaratoryjny. Przewidziany w art. 116 ust. 1 u.e.r.f.u.s. wniosek o świadczenie nie jest elementem prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż przesłanki tego prawa określa art. 57 u.e.r.f.u.s., lecz stanowi jedynie żądanie realizacji świadczenia nabytego z mocy prawa. Wniosek o rentę ma natomiast znaczenie dla powstania prawa do wypłaty świadczenia rentowego, co wynika wprost z art. 129 ust. 1 u.e.r.f.u.s., zgodnie z którym świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Oznacza to, że zmiany w przepisach ograniczające dotychczasowe uprawnienia, czy też wprowadzające dodatkowe warunki nabycia prawa do renty, nie mają wpływu na istnienie prawa nabytego (powstałego) przed tymi zmianami, niezależnie od tego, kiedy został złożony wniosek oświadczenie (jego realizację).

Zmiany stanu prawnego po dacie spełnienia ustawowych warunków wymaganych do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nie mają natomiast wpływu na uprawnienia rentowe powstałe z mocy prawa przed dokonaniem tych zmian, niezależnie od tego, kiedy uprawniony złożył wniosek rentowy. Oznacza to, że ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy następuje na podstawie stanu prawnego obowiązującego w dniu spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia uprawnień rentowych (art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach), a nie według stanu prawnego z późniejszej daty złożenia wniosku rentowego, która wyznacza początek (miesiąc) wypłaty ustalonego świadczenia (art. 129 ust. 1 tej ustawy).”

Z poszanowaniem zatem powyższego poglądu, Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczona prawo do emerytury powszechnej (na podstawie art. 24 ustawy) nabyła już (...) 2011 roku, albowiem w tej dacie spełniła wszystkie warunki wymagane do nabycia tego prawa (art. 100 ust. 1 ustawy). Zmiana stanu prawnego, która nastąpiła na skutek wejścia w życie z dniem 1 stycznia 2013 r. ustawy nowelizującej, pozostaje zatem bez wpływu na uprawnienia emerytalne ubezpieczonej powstałe z mocy prawa przed dokonaniem tych zmian.

Tym samym, ustalenie prawa ubezpieczonej do emerytury i ustalenie wysokości tej emerytury powinno nastąpić według stanu prawnego obowiązującego w dacie spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia uprawnień emerytalnych, natomiast bez wpływu na ich nabycie pozostaje stan prawny obowiązujący w chwili złożenia przez nią wniosku. Za Trybunałem Konstytucyjnym powtórzenia bowiem wymaga, że data złożenia wniosku, o której mowa w art. 129 ustawy emerytalnej, wyznacza jedynie początek (miesiąc) wypłaty świadczenia emerytalnego, nie wyznacza natomiast stanu prawnego, według którego uprawnienie emerytalne zostaje ustalone.

Skoro więc J. A. nabyła prawo do emerytury w pełnym wieku emerytalnym jeszcze w roku 2011, kiedy nowe przepisy nie obowiązywały, wysokość należnego jej świadczenia musiała zostać obliczona przy uwzględnieniu regulacji obowiązujących w tej właśnie dacie.

Co za tym idzie, koniecznym okazało się obliczenie wysokości „zwykłej” emerytury dla wnioskodawczyni bez brania pod uwagę kwot wcześniej pobranych przez nią emerytur „wcześniejszych”. Wysokość prawidłowo obliczonej „zwykłej” emerytury o symbolu (...) w dacie wydania zaskarżonej decyzji była wyższa niż wysokość przysługującej jej wówczas emerytury „wcześniejszej” o symbolu E i stanowiła na dzień złożenia wniosku o ponowne ustalenie wysokości emerytury kwotę 1805,52 zł.

Sąd Okręgowy chciałby jednak zaznaczyć, iż samo spełnienie się przesłanek warunkujących prawo do świadczenia in abstracto nie stanowi jeszcze podstawy do wypłaty świadczenia. Podstawę taką stanowi bowiem wniosek o przyznanie czy ponowne ustalenie wysokości świadczenia . Stąd też skarżąca będzie uprawniona do świadczenia w wysokości ustalonej zaskarżonym wyrokiem od dnia złożenia wniosku w tym przedmiocie, tj. od 15 lutego 2016 r.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.