Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Brzesku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2016 r. w Brzesku

na rozprawie

sprawy z powództwa Skarbu Państwa - Komendanta Wojewódzkiego Policji w K.

przeciwko K. N.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego K. N. na rzecz Skarbu Państwa- Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. kwotę 730 zł (siedemset trzydzieści złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 25 marca 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego K. N. na rzecz Skarbu Państwa- Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia

SR Marek Jałowiecki- Paruch

Sygn. akt I C 367/16

UZASADNIENIE WYROKU

Z DNIA 20 LIPCA 2016R.

Powód Skarb Państwa - Komendant Wojewódzki Policji w K. wniósł
o zasądzenie od pozwanego K. N. kwoty 730zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25.03.2015r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego żądania wskazał, że dochodzona przez niego kwota stanowi równowartość odszkodowania wypłaconego funkcjonariuszowi policji M. A. z tytułu 1% uszczerbku na zdrowiu, którego doznał w dniu 12.04.2014r. podczas pełnienia służby, w następstwie działań pozwanego, który stosował przemoc wobec umundurowanych policjantów, a poprzez kopnięcie M. A. w nogę naruszył jego nietykalność cielesną, w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci stłuczenia prawego podudzia z otarciem skóry oraz krwiakiem tej okolicy co spowodowało naruszenie czynności jego ciała na okres nie przekraczający 7 dni. Za czyn ten pozwany został skazany prawomocnym wyrokiem karnym na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Powód wskazał, że Skarbowi Państwa przysługuje od sprawcy szkody roszczenie o zwrot równowartości wypłaconego funkcjonariuszowi policji świadczenia, dlatego też wezwał K. N. do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem. Do chwili obecnej pozwany nie uregulował swego zobowiązania.

W dniu 18.12.2015r. tut. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym sygn. I Nc(...), w którym nakazał pozwanemu aby zapłacił na rzecz powoda wskazaną w pozwie kwotę wraz z odsetkami oraz kosztami zastępstwa procesowego.

Od powyższego nakazu pozwany wniósł sprzeciw, wskazując, iż nie czuje się winny poniesionych przez funkcjonariusza policji uszkodzeń ciała, ponieważ według pozwanego to, on został niewłaściwie potraktowany przez policjantów i dotkliwie przez nich pobity, a następnie nie udzielono mu pomocy medycznej, o którą prosił. K. N. wskazał, iż w wyniku przeprowadzonych działań funkcjonariuszy policji doznał on urazu w postaci złamania żebra, które przebiło jego płuco. Po tych wydarzeniach pozwany przez kilka miesięcy powracał do zdrowia i nikt nie zwrócił mu kosztów poniesionych przez niego na zakup lekarstw ani też nie zadośćuczynił mu za ogromny ból fizyczny, którego doznał. Pozwany wskazał, że dobrowolnie poddał się karze czego teraz żałuje oraz podkreślił, że z powodu trudnej sytuacji finansowej nie jest w stanie zapłacić kwoty dochodzonej pozwem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 kwietnia 2014r. sierż. sztab. M. A. pełnił służbę obchodową na terenie podległym Komendzie Powiatowej Policji w B.. Około godziny 17 wraz z sierż. sztab. M. Ś. udali się na interwencję do miejscowości J. ul. (...). Po przybyciu pod wskazany adres na posesji zastali nietrzeźwego, mocno pobudzonego pozwanego, który wyzywał policjantów. Funkcjonariusze policji chcieli wylegitymować pozwanego ten jednak nie przystał na prośby policjantów i próbował się oddalić z miejsca. W związku z niepodporządkowaniem się do poleceń funkcjonariuszy, wobec pozwanego został użyty środek przymusu bezpośredniego w postaci chwytów obezwładniających i zastosowania siły fizycznej. W trakcie obezwładniania mężczyzna szarpał się, kopał funkcjonariuszy i wymachiwał rękami. Na skutek kopnięcia przez pozwanego, sierż. sztab. M. A. doznał urazu nogi. Po wykonaniu czynności związanych z zatrzymaniem i po osadzeniu pozwanego w pomieszczeniu dla osób zatrzymanych. Policjant M. A. udał się na Oddział Ratunkowy Szpitala Powiatowego w B.. Lekarz stwierdził u niego stłuczenie podudzia prawego z otarciem naskórka oraz krwiakiem tej okolicy.

Dowód: protokół powypadkowy k. 13-14, karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 11

Następnie w dniu 14.04.2014r. poszkodowany M. A. złożył raport Komendantowi Powiatowemu Policji w B., w którym zgłosił powyższe zdarzenie.

Dowód: raport z dnia 14.04.2014r. k. 10

Komendant Powiatowy Policji w B., w związku z powziętą informacją powołał komisję powypadkową w celu ustalenia okoliczności oraz przyczyn zdarzenia. Komisja ta ustaliła przebieg wypadku oraz spisała protokół.

Dowód: wniosek o powołanie komisji powypadkowej k. 12, protokół powypadkowy nr (...) k. 13-14, statystyczna karta wypadku funkcjonariusza policji k. 15

Następnie Wojewódzka Komisja Lekarska na podstawie badania fizykalnego, dokumentacji medycznej oraz protokołu powypadkowego stwierdziła, iż następstwem wypadku z dnia 12.04.2014r. pozostaje blizna z przebarwieniem skóry części przyśrodkowej podudzia prawego. Procentowy uszczerbek na zdrowiu w związku z powyższym urazem został ustalony na 1%.

Dowód: orzeczenie nr (...) z dnia 11.12.2014r. k. 16

Decyzją z dnia 12.02.2015r. (...) Komendant Wojewódzki Policji przyznał sierż. sztab. M. A. jednorazowe odszkodowanie w wysokości 730zł w związku z doznanym 1% uszczerbkiem na zdrowiu. W uzasadnianiu decyzji wskazano, że policjant doznał urazu uzasadniającego wypłatę powyższego odszkodowania podczas pełnienia służby, gdy obezwładniał nietrzeźwego, agresywnie zachowującego się mężczyznę, który szarpał i kopał umundurowanych funkcjonariuszy policji. Ponadto w decyzji wyjaśniono, że kwota odszkodowania została ustalona zgodnie art. 5 ustawy z dnia 16.12.1972r. o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Policji oraz podwyższona zgodnie z art. 9 przywołanej wyżej ustawy w zw. z § 2 Decyzji Nr 38 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 5.04.2012r. w sprawie podwyższenia kwot jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Policji. Poszkodowany otrzymał odszkodowanie w ustalonej wysokości.

Dowód: decyzja nr(...) z dnia 12.02.2015r. k. 17-18, wykaz wypłaconych świadczeń odszkodowawczych k. 19-20

K. N. przyznał się do winy i dobrowolnie poddał się karze. Wyrokiem Sądu Rejonowego w B. z dnia 28.08.2014r. w sprawie II K (...) K. N. został uznany między innymi za winnego przestępstwa z art. 224 § 2 kk i art. 222 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, polegającego na tym, że w dniu 12 kwietnia 2014r. w miejscowości J., działając w celu zmuszenia do zaniechania prawnej czynności służbowej stosował wobec umundurowanych funkcjonariuszy policji sierż. sztab. M. A. oraz sierż. sztab. M. Ś. przemoc, polegającą na szarpaniu, wyrywaniu się, uderzaniu ich rękami a nadto przez kopnięcie M. A. w nogę naruszył jego nietykalność cielesną w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci stłuczenia prawego podudzia z otarciem skóry oraz krwiakiem tej okolicy co spowodowało naruszenie czynności jego ciała na okres nie przekraczający 7 dni podczas pełnienia przez niego obowiązków służbowych. Za czyn ten K. N. został skazany na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego w B. z dnia 28.08.2014r. sygn. akt II (...) k. 77 - akt II K(...)

Komendant Powiatowy Policji w B. wezwał K. N. do zapłaty kwoty 730zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez Policję w związku z wypłatą funkcjonariuszowi policji odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu wywołany zachowaniem pozwanego w dniu 12.04.2014r w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Powyższą przesyłkę odebrała żona pozwanego w dniu 17.03.2015r.

Dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru k. 21-22

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie przywołanych wyżej dokumentów. Wyrok sądu ma status dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 244 kpc i stanowią dowód tego, co zostało w nim stwierdzone. Pozwany kwestionował treść wyroku wskazując, że nie czuje się winny powstałych u policjanta urazów, wskazać jednak należy, że zgodnie z art. 11 kpc ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. W związku z powyższym Sąd jest związany wydanym wyrokiem karnym skazującym i nie może w tej kwestii dokonywać odmiennych ustaleń. Pozostałe przywołane dokumenty nie były kwestionowane przez strony, nie było również podstaw aby podważać ich autentyczność dlatego też Sąd uznał je za miarodajne.

Sąd zważył co następuje:

Na wstępie przedmiotowych rozważań należy odnieść się do kwestii terminowości złożenia sprzeciwu od wydanego nakazu zapłaty przez pozwanego. Nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym został wydany w dniu 18.12.2015r. Doręczono go pozwanemu, który przebywa w Zakładzie Karnym w T. w dniu 4.01.2016r. (zwrotne potwierdzenie odbioru k. 29). K. N. wskazał, że od powyższego nakazu zapłaty wniósł sprzeciw. Informacje te potwierdził Dyrektor Zakłady Karnego w T. (pismo z dnia 19.05.2016r. k. 36), który wyjaśnił, iż w dniu 11.01.2016r. pozwany przekazał Administracji Zakładu Karnego korespondencję urzędową skierowaną do Sądu Rejonowego w B. Wydział I Cywilny. Przedmiotowa korespondencja do tut. Sądu jednak nie wpłynęła. W związku z powyższym skoro pozwany złożył pismo zawierające sprzeciw w Administracji Zakładu Karnego ( art. 165 § 2 i 3 kpc) z zachowaniem wymaganego dwutygodniowego terminu (art. 502 § 1kpc) to przyjąć należy, że środek zaskarżenia został wniesiony w terminie. Nie można bowiem przenosić na pozwanego odpowiedzialności za fakt, iż nadana przez niego terminowo przesyłka nie została dostarczona do Sądu. Skoro zatem pozwany wniósł skutecznie sprzeciw, nakaz zapłaty utracił moc, a Sąd rozpoznał sprawę na rozprawie.

Przechodząc zaś do meritum sprawy wskazać należy, że w powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 730zł tytułem zwrotu odszkodowania wypłaconego funkcjonariuszowi policji M. A. z tytułu 1% uszczerbku na zdrowiu, którego doznał w dniu 12.04.2014r. podczas pełnienia służby na skutek działań pozwanego.

Art. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1972r. o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Policji, (Dz. U. 1972, nr 53, poz. 345 z późn. zm.) (uchylonej dnia 01.07.2014r.) stanowił, że odszkodowania określone w ustawie przysługują funkcjonariuszowi Policji, który doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby albo wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby, jak również rodzinie funkcjonariusza, który zmarł wskutek takiego wypadku lub choroby. Za wypadek pozostający w związku z pełnieniem służby w Policji uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które zaszło podczas lub w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych (art. 2 ust. 1 pkt 1 przywołanej ustawy). Funkcjonariuszowi, który doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku określonego w art. 2 ust. 1 przysługuje jednorazowe odszkodowanie pieniężne (art. 5 ustawy o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Policji)(zwana dalej ustawą policyjną). W tym miejscu wspomnieć należy, że chociaż omawiana ustawa została uchylona w dniu 1.07.2014r., to zgodnie z ustawą z dnia 4 kwietnia 2014r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadku lub choroby pozostających w związku ze służbą (Dz.U.2014.616) do postępowań w sprawie przyznania świadczeń odszkodowawczych wszczętych a niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe (art. 48 ust. 1) – a więc przypisy ustawy policyjnej. W przedmiotowej sprawie postępowanie dotyczące przyznania odszkodowania zostało rozpoczęte się przed uchyleniem ustawy policyjnej, a więc przepisy przywołanej ustawy mogły stanowić podstawę ustalenia i wypłacenia jednorazowego świadczenia w wysokości 730zł.

W orzecznictwie dominuje pogląd, zgodnie z którym dopuszczalna jest możliwość żądania przez Skarb Państwa, przez analogię do art. 441 § 3 k.c., zwrotu odszkodowania wypłaconego funkcjonariuszowi na podstawie ustawy policyjnej z 1972 r. (np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 1977 r. I CR 185/77, OSNCP z 1978 r. nr 10 poz. 174; uchwała 7 sędziów SN z dnia 21 października 1997 r. III CZP 34/97, OSNC z 1998 r. nr 2 poz.19). Swoje stanowisko Sąd Najwyższy podtrzymał w uchwale z dnia 27 marca 2008 r.( III CZP 13/08, OSNC z 2009 r. nr 5 poz. 67), stwierdzając, że Skarbowi Państwa, który wypłacił funkcjonariuszowi za wypadek pozostający w związku z pełnieniem służby w Policji jednorazowe odszkodowanie pieniężne na podstawie art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 1972r. o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Policji, (Dz. U. 1972, nr 53, poz. 345 z późn. zm.). przysługuje do sprawcy roszczenie o zwrot równowartości tego świadczenia, jako podstawę regresu przyjął art. 441 § 3 kc stosowany w drodze analogii.

W rozpatrywanej sprawie nie ma wątpliwości, iż urazy, których doznał funkcjonariusz policji w postaci stłuczenia prawego podudzia z otarciem skóry oraz krwiakiem tej okolicy, a w następstwie powstanie blizny z przebarwieniem skóry części przyśrodkowej podudzia, zostały spowodowane na skutek działań pozwanego. Na okoliczność tą wskazuje przede wszystkim wyrok karny skazujący pozwanego (sygn. II K (...)) oraz inne dokumenty takie jak raport oraz protokół powypadkowy. Komisja Lekarska ustaliła, że obrażenia te uzasadniały ustalenie uszczerbku na zdrowiu policjanta na poziomie 1%, a (...) Komendant Wojewódzki Policji przyznał sierż. szt. M. A. z tego tytułu jednorazowe odszkodowanie na podstawie art. 5 ustawy o policji w wysokości 730zł. Zgodnie zatem z przywołanymi przepisami oraz orzecznictwem powód może domagać się od pozwanego jako sprawcy szkody zwrotu wypłaconego funkcjonariuszowi policji odszkodowania.

Pozwany podnosił, iż nie czuje się winny poniesionych przez funkcjonariusza policji obrażeń ciała. Wskazał, iż poddał się dobrowolnie karze za stosowanie przemocy wobec policjanta i za spowodowanie u niego urazów ale teraz żałuje tej decyzji.

Wyjaśnić jednak należy, że godnie z przywołanym wyżej art. 11 k.p.c. prawomocny wyrok karny skazujący jest wiążący dla sądu w postępowaniu cywilnym co do popełnienia przestępstwa. Zawarte zatem w sprzeciwie od nakazu zapłaty twierdzenia pozwanego nie mogą prowadzić do uznania, że nie popełnił on przestępstwa wskazanego w wyroku, a w konsekwencji prowadzić do wyłączenia jego odpowiedzialności odszkodowawczej. Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 lutego 2013 r., I CSK 373/12 (OSNC 2013, nr 11, poz. 126, LEX nr 1311831), istota związania sądu cywilnego skazującym wyrokiem karnym na podstawie art. 11 k.p.c. wyraża się w tym, że w skład podstawy faktycznej rozstrzygnięcia sądu cywilnego wchodzi czyn opisany w sentencji karnego wyroku skazującego, a sąd ten pozbawiony jest możliwości dokonywania ustaleń w tym zakresie, w tym w szczególności ustaleń odmiennych niż przeniesione na podstawie tego wyroku z procesu karnego.

Nie można więc w sprawie cywilnej podważać ani skazania za przestępstwo, ani okoliczności ustalonych w postępowaniu karnym odnośnie popełnienia tego przestępstwa. (por. wyrok SN z dnia 27 listopada 2013 r., V CSK 556/12, LEX nr 1413608).

W postepowaniu karnym K. N. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i dobrowolnie poddał się karze zgodnie z art. 387 § 2 kpk, nie może zatem w obecnej sprawie kwestionować swojej odpowiedzialności za powstałe u policjanta obrażenia ciała, twierdząc, że żałuje, iż w postępowaniu karnym przyznał się do winy. Sąd cywilny bowiem związany jest ustaleniami dotyczącymi popełnienia przestępstwa. Oznacza to, że sąd - rozpoznając sprawę cywilną - musi przyjąć, że skazany popełnił przestępstwo przypisane mu wyrokiem karnym (wyrok SN z dnia 14 kwietnia 1977 r., IV PR 63/77, LEX nr 7928). W postępowaniu cywilnym pozwany nie może bronić się zarzutem, że nie popełnił przestępstwa, za które wcześniej został skazany prawomocnym wyrokiem wydanym w postępowaniu karnym, ani też że przestępstwem tym nie wyrządził szkody (Joanna Bodio, Komentarz aktualizowany do art.11 Kodeksu postępowania cywilnego, stan prawny: 10.02.2016r.).

Pozwany wskazywał ponadto, że poszkodowany funkcjonariusz policji nie zgłosił się do szpitala bezpośrednio po zdarzeniu, które miało miejsce około godz. 17 ale dopiero po godzinie 19, w związku czym, według pozwanego urazy jakich doznał M. A. mogły powstać w toku dalszej pełnionej służby, a nie w skutek działań pozwanego. Odpierając powyższe zarzuty przywołać należy wyrok karny II K (...), w którym jednoznacznie wskazano, że uraz w postaci stłuczenia prawego podudzia z otarciem skóry oraz krwiakiem tej okolicy został spowodowany działaniem pozwanego. Pozwany przyznał się do zarzucanego mu czynu czyli do tego, że powyższe obrażenia ciała powstały na skutek jego działań. Ponadto wspomnieć wypada, że zgłoszenie się do szpitala po około 2 godzinach po zdarzeniu, w sytuacji kiedy poszkodowany nie doznał urazów zagrażających jego życiu, wydaje się być zachowaniem racjonalnym, podejmowanym bez opóźnienia, zatem nie można przyjąć, że obrażenia jakich doznał policjant mogły powstać w innych okolicznościach.

Odnosząc się natomiast do kolejnego zarzutu pozwanego dotyczącego tego, iż funkcjonariusze policji przekroczyli swoje uprawnienia i dotkliwie pobili pozwanego, łamiąc mu żebro, które przebiło jego płuco, a następnie pomimo próśb pozwanego nie udzielono mu pomocy medycznej, wskazać należy, że jest to odrębna kwestia pozostająca bez wpływu na przedmiotowe postępowanie. Jeśli pozwany twierdzi, że funkcjonariusze publiczni przekroczyli swoje uprawnienia i z nieuzasadnionych powodów użyli wobec pozwanego siły fizycznej przez co wywołali u niego poważne obrażenia ciała może złożyć w Prokuraturze zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa z art 231 kk. Kwestią tą natomiast nie może zajmować się Sąd w obecnym postępowaniu, które dotyczy szkód poniesionych przez funkcjonariusza policji, a nie pozwanego.

K. N. w złożonych pismach procesowych podkreślał również, że z uwagi na jego trudną sytuację finansową i rodzinną nie jest w stanie zapłacić kwoty dochodzonej pozwem. Wskazać jednak należy, że okoliczność ta nie może wpływać na zwolnienie sprawcy zdarzenia od obowiązku naprawy wyrządzonej szkody. W przeciwnym razie osoby, znajdujące się w gorszej sytuacji majątkowej nie ponosiłyby odpowiedzialności za swoje postępowanie, a sytuacja taka jest niedopuszczalna, gdyż osoby takie czułyby się bezkarne. To, że na chwilę obecną pozwany nie posiada środków na spłatę kwoty dochodzonej pozwem, nie oznacza, że nigdy nie będzie dysponował taką kwotą. Kiedy pozwany wyjdzie z zakładu karnego, będzie miał możliwość podjęcia zatrudnienia aby spłacić swoje zobowiązanie.

Na marginesie wspomnieć należy również, że we wniosku o sporządzenie uzasadnienia pozwany zarzucał, że Sąd nie wzywał go o nadesłanie dokumentacji medycznej dotyczącej jego stanu zdrowia po interwencji policji, ponadto Sąd nie przesłuchał świadków zdarzenia oraz wniósł o dołączenie do akt sprawy nagrania z monitoringu z dnia 12 i 13 kwietnia 2014r. z Komendy Policji w B.. Przede wszystkim wskazać należy, że wszystkie wnioski dowodowe należało zgłosić w sprzeciwie od nakazu zapłaty (art.503 § 1 kpc), ponieważ na chwilę obecną (po wydaniu orzeczenia) są to wnioski spóźnione, a ponadto dowody te zmierzają do ustalenia, iż pozwany nie popełnił przestępstwa, za które został skazany prawomocnym wyrokiem karnym co jest niedopuszczalne. Podkreślić bowiem jeszcze raz należy, że strony procesu cywilnego nie mogą prowadzić dowodów na okoliczności sprzeczne z opisem czynu przypisanego skazanemu wyrokiem sądu karnego. Ponadto dowody te miały na celu wykazanie, że funkcjonariusze policji przekroczyli swoje uprawnienia. Nie jest to jednak przedmiot niniejszego postępowania o czym była mowa wyżej. Wyjaśnić również należy, że Sąd nie wzywa stron o dowody, ponieważ zgodnie z art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zatem to strony zobowiązane są bez zwłoki przytaczać dowody na poparcie swych twierdzeń bowiem leży to w ich interesie.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd orzekł jak w sentencji na mocy powołanych przepisów, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 730zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25.03.2015r. do dnia zapłaty. Zgodnie bowiem z art. 481 § 1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Pozwany został wezwany do zwrotu wypłaconego odszkodowania pismem z dnia 12.03.2016r. doręczonym w dniu 17.03.2015r. Zatem tygodniowy termin (wyznaczony w wezwaniu) do zapłaty odszkodowania upłynął w dniu 24.03.2015 i od dnia następnego pozwany pozostawał w zwłoce, a stronie powodowej przysługiwały odsetki z tytułu naruszenia terminowości wykonania świadczenia pieniężnego.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc – zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powód wygrał proces, zatem kosztami jego zastępstwa procesowego w wysokości 180zł (zgodnie z § 6 pkt 2 obowiązującego w dacie wniesienia pozwu Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j.Dz.U.2013.490) należało obciążyć pozwanego.

SSR Marek Jałowiecki- Paruch