Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 25 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:Sędzia Sądu Rejonowego Dariusz Plewczyński

Protokolant: sekr. sąd. Agata Trawka

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2017 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. W.

przeciwko Towarzystwo (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki K. W. kwotę 240zł (dwieście czterdzieści zł) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21 lipca 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 1024zł (jeden tysiąc dwadzieścia cztery zł) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI GC 1293/16

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznawana była w postępowaniu „zwykłym”

Dnia 2 sierpnia 2016 roku powódka K. W. wniosła przeciwko pozwanemu Towarzystwu (...) spółce akcyjnej w W. pozew o zapłatę kwoty 4800 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 28 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty oraz złożyła wniosek o zasądzenie kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu swego żądania powódka wskazała, iż w wyniku kolizji drogowej uszkodzony został samochód marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do R. R., zaś sprawca wypadku był ubezpieczony u pozwanej. Powódka wskazała, iż zawarła z poszkodowanym umowę najmu samochodu zastępczego, a po zakończeniu najmu wystawiła poszkodowanemu fakturę na kwotę 9120 zł. Pozwana natomiast częściowo uznała roszczenie powódki i wypłaciła kwotę 4320 zł, uznając za zasadny okres 18 dni najmu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 01 września 2016 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie orzekł zgodnie z żądaniem powódki.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 24 października 2016 roku pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, iż powódka nie udowodniła zasadności, ani też faktu poniesienia przez poszkodowanego kosztów najmu pojazdu zastępczego w czasie naprawy pojazdu, a okoliczność, iż pojazd został naprawiony, nie została w ogóle wykazana. Pozwana podnosiła, iż powódka powinna wykazać iż najem pojazdu był celowy ze względu na to, iż nie było możliwości korzystania z innego pojazdu w trakcie naprawy uszkodzonego samochodu. Nadto wskazała, iż za zasadny okres najmu uznała 18 dni.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 maja 2016 r. doszło do kolizji, w której samochód marki A. (...) o nr rej. (...), należący do poszkodowanego R. R., został uszkodzony przez sprawcę posiadającego polisę ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie (...) spółka akcyjna w W.. Szkoda powstała w pojeździe w wyniku zdarzenia z dnia 7 maja 2016 r. miała charakter częściowy i była likwidowana z OC sprawcy przez pozwaną. W piśmie z 9 maja 2016r pozwana proponowała poszkodowanemu pojazd zastępczy. W dniu 11 maja 2016r sporządzona została kalkulacja na 10730,75zł, którą przesłano 12 maja 2016r. Od wyliczenia z kalkulacji poszkodowany się nie odwoływał. W dniu 23 maja 2016r pozwana zawarła z poszkodowanym porozumienie w którym ustalono wysokość odszkodowania oraz wskazano, że nie potrzeba udokumentowania kosztów naprawy.

Bezsporne, a nadto dowód:

- dokumenty z akt szkody, na płycie CD k. 92;

W dniu 7 maja 2016r. powódka zawarła z poszkodowanym umowę najmu samochodu od dnia 7 maja 2016r. do dnia 20 maja 2016r. Stawka została ustalona na kwotę 240 zł za dobę. Pozwana pismem z dnia 9 maja 2016r. została poinformowana o zawarciu umowy najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego. W dniu 20 maja 2016r. został podpisany przez powódkę i poszkodowanego aneks nr (...), zgodnie z którym okres najmu został przedłużony do dnia 27 maja 2016r. Następnie dnia 27 maja 2016r. został zawarty aneks nr (...), który przedłużył najem samochodu do dnia 03 czerwca 2016r. Dnia 3 czerwca 2016 r. strony zawarły aneks nr (...), przedłużający okres najmu do dnia 10 czerwca 2016 r.. W końcu dnia 10 czerwca 2016 r. został podpisany przez strony aneks nr (...), na mocy którego umowa najmu została przedłużona do dnia 13 czerwca 2016 r. Łączny okres najmu wyniósł 38 dni.

Po zakończeniu najmu powódka wystawiła poszkodowanemu fakturę nr (...) za najem pojazdu zastępczego na kwotę 9120 zł.

Dowód:

- umowa najmu samochodu nr 01/05/2016, k.7-8;

-- zawiadomienie o zawarciu umowy najmu pojazdu zastępczego, k.13;

- aneks nr (...) do umowy najmu samochodu, k.9;

- aneks nr (...) do umowy najmu samochodu, k.10;

- aneks nr (...) do umowy najmu samochodu k. 11;

- aneks nr (...) do umowy najmu samochodu k. 12;

- faktura nr (...), k.14.

W dniu 3 czerwca 2016r. pomiędzy poszkodowanym a powódką została zawarta umowa cesji wierzytelności nr 3/06/2016. Zgodnie z umową poszkodowany przeniósł na powódkę wierzytelność w postaci prawa do dochodzenia od pozwanej zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego.

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności, k.15-15v.

W dniu 13 czerwca 2016r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 9120 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Pozwana pismem z dnia 27 czerwca 2016r. uznała częściowo swoje roszczenie i przyznała odszkodowanie w kwocie 4320 zł. Wskazała, iż za zasadny uznano okres wynajmu pojazdu zastępczego na łączny okres 18 dni.

Powódka nie zgadzając się ze stanowiskiem pozwanej pismem z dnia 29 czerwca 2016r. wezwała stronę pozwaną do zapłaty reszty należności głównej wynikającej z faktury nr (...).

Strona pozwana pismem z dnia 20 lipca 2016r. nie zgodziła się z żądaniem powódki i stwierdziła brak podstaw do uznania wartości faktury w całości.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty, k. 16;

- decyzja pozwanej k. 17;

- wezwanie do zapłaty, k.18;

- pismo z dnia 20 lipca 2016r, k.19;

Po zdarzeniu pojazd miał nieznaczne uszkodzenia i nadawał się do dalszej jazdy.

Technologiczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 5 dni, a cały uzasadniony okres uniemożliwiający korzystanie z pojazdu wynosił 19 dni.

Dowód:

- opinia pisemna biegłego sądowego M. M., k. 65-79;

- wyjaśnienia biegłego k. 103-104.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w części.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu należącego do poszkodowanego ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Również bezsporne jest nabycie wierzytelności odszkodowawczej przez powódkę. Pozwany w postępowaniu likwidacyjnym wypłacił kwotę 4320zł, na którą składa się odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego wyliczone jako iloczyn 18 dni i stawki 240zł .

Strona powodowa w niniejszym procesie domaga się dopłaty odszkodowania. Strony są zgodne, co do stawki najmu w kwocie 240zł. Spór dotyczy więc nie zasady odpowiedzialności pozwanej ale wysokości odszkodowania, a ściślej jednego elementu tj. uzasadnionego okresu najmu.

Faktura wystawiona przez powódkę za najem pojazdu zastępczego nie odzwierciedla wysokości należności, jaką za najem miałby uiścić powódce zlecający (poszkodowany). W zamian za udostępnienie pojazdu poszkodowany miał przelać na powódkę przysługujące mu względem ubezpieczyciela roszczenie o odszkodowanie. Zatem świadczeniem wzajemnym poszkodowanego w niniejszej sprawie nie było świadczenie pieniężne, lecz przeniesienie wierzytelności. Podobnych spraw przed tutejszym Sądem, w których powódka dochodzi nabytych wierzytelności odszkodowawczych jest znacznie więcej.

Zawarcie tego typu umowy nie budzi wątpliwości w płaszczyźnie normy art. 353 ¹ k.p.c. Umowa taka spotykana jest często w praktyce tzw. likwidacji szkód komunikacyjnych. Zaletą tego rodzaju rozliczenia (określanego często w praktyce jako „bezgotówkowa likwidacja szkody") jest atrakcyjna dla poszkodowanego forma, która ogranicza ryzyko uzyskania odszkodowania nie pokrywającego w całości poniesionych kosztów.

Przy przyjęciu modelu rozliczeń stosowanego przez powódkę polegającego na kumulowaniu w jej osobie zarówno podmiotu uprawnionego do otrzymania odszkodowania (w następstwie nabycia roszczeń z tego tytułu od poszkodowanego) oraz wynajmującego (a zatem kształtującego poprzez swoją usługę - jej zakres i standard), dla wykazania wysokości roszczenia odszkodowawczego przysługującego powódce względem pozwanego po usunięciu szkody nieodzowne było przedstawienie dowodu z opinii biegłego.

W dotychczasowych judykatach podkreślano wielokrotnie, że uznanie wydatków związanych z najmem pojazdu zastępczego za element szkody musi być oceniane indywidualnie w realiach każdej konkretnej sprawy. Przy ustaleniu wysokości odszkodowania z tego tytułu stosować należy metodę dyferencyjną, zgodnie z którą za szkodę poczytać należy różnicę między stanem majątku poszkodowanego, który powstał po wystąpieniu zdarzenia sprawczego a hipotetycznym stanem jaki istniałby, gdyby do zdarzenia tego nie doszło. Poszkodowany, którego pojazd uległ uszkodzeniu w wyniku zdarzenia komunikacyjnego, nie uzyskuje roszczenia o zapewnienie mu pojazdu zastępczego. Zatem nie jest uzasadnione poszukiwanie abstrakcyjnych sposobów „wycenienia” wartości szkody polegającej na niemożności korzystania z uszkodzonego pojazdu. Ustalenie odszkodowania w omawianym zakresie wymaga przede wszystkim udowodnienia przez poszkodowanego wysokości szkody.

Jednocześnie w myśl art. 361 §1 k.c. jedynie w sytuacji gdy koszty poniesione na najem pojazdu „zastępczego” będą kwalifikowały się jako normalne (zwykłe) następstwa zdarzenia sprawczego, uznać je można będzie za składnik (element) szkody w przedstawionym wyżej rozumieniu.

Prawidłowe ustalenie istnienia związku przyczynowego w rozumieniu normy art. 361 §1 k.c. między zdarzeniem sprawczym a kosztami ponoszonymi celem uzyskania możności korzystania z pojazdu zastępczego, wymaga zwłaszcza (co również stanowiło przedmiot wypowiedzi w orzecznictwie i nauce prawa) wzięcia pod uwagę zachowania się wierzyciela w trakcie usuwania skutków zdarzenia sprawczego. Podkreśla się, że na wierzycielu (poszkodowanym) spoczywa obowiązek zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów wywodzony z regulacji art. 354 §2 k.c., 362 k.c. i 826 §1 k.c.). Zatem szkody nie będzie stanowił każdy wydatek poniesiony celem uzyskania możności korzystania z pojazdu zastępczego, a jedynie taki, który w realiach konkretnej sprawy zostanie uznany w świetle powołanych przepisów za niezbędny i celowy dla zapobieżenia szkody w majątku przedsiębiorcy (por. zwłaszcza uzasadnienie uchwały składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011(III CZP 5/11/ OSNC 2012 nr 3 poz. 28).

W orzecznictwie eksponuje się wreszcie konieczność zachowania rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika przy ponoszeniu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Wydatki z tego tytułu są uwzględniane jako element szkody z tej przyczyny, że służyć one powinny zasadniczo zmniejszeniu ujemnych następstw w sferze majątkowej poszkodowanego. Zatem w tym kontekście również należy oceniać celowość i zasadność wydatków ponoszonych przez poszkodowanego.

Reasumując - o zakwalifikowaniu wydatku związanego z najmem pojazdu zastępczego jako szkody decydować muszą realia konkretnej sprawy, w tym zwłaszcza niezbędność (celowość) czynności polegającej na skorzystaniu z pojazdu zastępczego dla ograniczenia majątkowych skutków zdarzenia sprawczego, a dalej - celowość poniesionych kosztów i ich uzasadnienie ekonomiczne.

Nie może być więc uznane za stanowiące element szkody zobowiązanie do zapłaty wynagrodzenia za najem pojazdu w okresie, który nie był niezbędny. Nie będzie też spełniało postulatu niezbędności i nie może być uznane za ekonomicznie uzasadnione zobowiązanie do zapłaty czynszu za najem w sytuacji, gdy prawo do czasowego korzystania pojazdu zastępczego, można było uzyskać ponosząc znacznie niższe koszty.

Przypomnieć należy, że ciężar dowodu wysokości szkody (a więc w realiach sprawy uszczerbku majątkowego i istnienia adekwatnego związku przyczynowego między poniesionymi wydatkami a zdarzeniem sprawczym) spoczywa na poszkodowanym, a w konsekwencji także na nabywcy wierzytelności.

W niniejszej sprawie sporządzona została opinia biegłego . Biegły ustalił uzasadniony okres przebywania pojazdu w warsztacie, a w konsekwencji okres wynajmu pojazdu zastępczego na 19 dni. Zarzuty powódki jakoby okres ten powinien być dłuższy są nieuzasadnione.

Nie jest istotny całkowity okres pobytu pojazdu w warsztacie ale okres niezbędny do jego naprawy przy prawidłowej organizacji pracy. Odmienne stanowisko prowadziłoby do absurdu, gdyż w skrajnym przypadku pojazd mógłby przebywać w warsztacie 100 czy 200 dni, a poszkodowany tłumaczyłby się, że nie miał wpływu na czas naprawy.

Powódka powinna więc wykazać ile trwał uzasadniony czas niesprawności pojazdu, a więc także wszystkie okoliczności wpływające na ten okres.

Zgodnie z art. 6 §2 k.p.c. strony obowiązane są przytaczać wszystkie okoliczności faktyczne i dowody bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko. W art. 207 §6 k.p.c. stwierdzono, że Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba, że strona uprawdopodobni, że nie zgłosił ich w pozwie lub dalszym piśmie bez swojej winy lub, że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo, że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Jeżeli więc ustalenie niesprawności pojazdu wymaga opinii biegłego, co jest oczywiste z uwagi na specjalistyczną materię, to najpóźniej na dzień zlecenia opinii biegły powinien dysponować kompletem dokumentów obrazujących dokonywane czynności naprawcze i likwidacyjne. Przedłożenie dowodów na późniejszym etapie niewątpliwie przedłuża postępowanie. Dlatego też wnioski dowodowe powoda zawarte w piśmie z dnia 16 lutego 2017r zostały pominięte. W uzupełnieniu wskazać tylko można , że ich uwzględnienie nie wpłynęłoby na rozstrzygnięcia, o czym mowa będzie poniżej.

Powódka do momentu wydania opinii przez biegłego nie wskazywała na przebieg naprawy, jej zakres, czy chociażby miejsce (warsztat) jej przeprowadzenia. Nie ma nawet dowodu z przesłuchania poszkodowanego, który przedstawiłby chociaż subiektywny przebieg naprawy i czynności likwidacyjnych. W takiej sytuacji jako uzasadniony czas najmu i pozostający w związku przyczynowym z wypadkiem, przyjąć należy wyłącznie czas wzorcowy sprawy tj. taki okres czasu jaki powinna trwać naprawa przy prawidłowej jej organizacji. Biegły swój wywód, co do okresu naprawy oparł m.in. na jezdności pojazdu. Stanowisko to podtrzymał na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2017r. Pełnomocnik powoda obecny na tej rozprawie, w żaden sposób nie próbował wyjaśnić stanowiska biegłego co do jezdności pojazdu. Nie zadał biegłemu żadnego pytania w tym przedmiocie, a ściślej w ogóle żadnego pytania. Trudno więc oczekiwać, jak chce powód, aby Sąd sam ustalał taką okoliczność wymagającą wiedzy specjalnej wbrew opinii biegłego. J. pojazdu miała wpływ na sposób organizacji i czasochłonność naprawy. W takich okolicznościach biegły ustalił okres na 19 dni, a powód skutecznie tego nie podważył.

Niezależnie od tego wskazać należy na kilka dalszych okoliczności, które nie pozwalają na uwzględnienie okresu dłuższego niż 19 dni. Pozwana już w piśmie z 9 maja 2016r proponowała poszkodowanemu pojazd zastępczy. W dniu 11 maja 2016r sporządzona została kalkulacja na 10730,75zł, którą przesłano 12 maja 2016r. W aktach nie ma żadnego odwołania, wniosku o zmianę itp. Poszkodowany po otrzymaniu kalkulacji mógł więc od razu przystąpić do naprawy. Kolejnym ważnym elementem jest porozumienie z 23 maja 2016r, w którym nie tylko ustalono wysokość odszkodowania ale wskazano wprost, że nie potrzeba udokumentowania kosztów naprawy. Wreszcie pomijając nawet fakt, że złożony przez powoda dowód ze zlecenia jest spóźniony i stanowi tylko wydruk, a więc nawet nie dokument, zauważyć należy, że na zleceniu tym wskazano przybliżony koszt naprawy na 4300zł, co nijak ma się do kwoty odszkodowania, ujawnionej też w kosztorysie tj. kwoty 10730,75zł. Również z tego powodu brak jest podstaw by wyprowadzać jakieś dalsze wnioski ze zlecenia z dnia 25 maja 2016r.

Za działania poszkodowanego i warsztatu pozwana nie ponosi odpowiedzialności. Reasumując poszkodowany może sobie wynająć pojazd zastępczy na okres jaki chce, ale szkodę pozostającą w związku przyczynowym z kolizją stanowi wyłącznie okres niezbędny do dokonania naprawy tj. w okolicznościach sprawy 19 dni.

Biorąc pod uwagę, że za 18 dni powódka otrzymała już zwrot kosztów najmu, zasądzeniu podlegało odszkodowanie za 1 dzień dzień przy niespornej stawce 240zł.

Odsetki przyznano na podstawie 817 k.c. Szkodę w zakresie najmu pojazdu zastępczego zgłoszono pismem z dnia 13 czerwca 2016r, przyjmując 7 dni na dojście korespondencji i ustawowe 30 dni zasadnym jest zasądzenie odsetek od dnia 21 lipca 2016r.

Powódka domagała się odsetek w wysokości ustawowej i w takiej wysokości je uwzględniono.

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów oraz dowód z opinii biegłego i jego wyjaśnień. Autentyczność i treść dokumentów nie była kwestionowana, strony wyprowadzały z nich jedynie częściowo odmienne wnioski. Kluczowym był dowód z opinii biegłego. Sąd nie znalazł podstaw do tego by dowodowi temu odmówić wiarygodności. Stosownie do utrwalonych w nauce i orzecznictwie poglądów dowód z opinii biegłego ze względu na swoją specyfikę może być oceniany przez sąd jedynie w płaszczyźnie poprawności logicznej, zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej (por. Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004r, sygn.akt II CK 572/04, Lex nr 151656). Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wyprowadzać własne stwierdzenia (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990r sygn. akt I PR 148/90 opubl. Lex nr 5319, OSP 1991/11/300, wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87 opubl. PiZS 1988, nr 7, poz. 62, Komentarz do art.278 kodeksu postępowania cywilnego, [w:] Bodio J., Demendecki T., Jakubecki A., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III.)

W ocenie Sądu biegły sporządził prawidłowo opinię pisemną. Przy sporządzaniu opinii biegły uwzględnił materiał dowodowy znajdujący się w aktach sprawy. Argumentacja biegłego nie zawiera niespójności lub niekonsekwencji logicznych. Biegły sporządzający opinię jest stałym i długoletnim biegłym sądowym. Nie ma podstaw do podważania jego kwalifikacji i wyjaśnień opartych na wiedzy oraz doświadczeniu.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 100 zd.1 k.p.c. stosownie do którego w razie częściowego uwzględnienia żądań koszty będą stosunkowo rozdzielone.

Powódka wygrała w 5% i poniosła następujące koszty: opłatę od pozwu w kwocie 240zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17zł, zaliczki na biegłego 1096,16zł i 78,65zł oraz koszt wynagrodzenia pełnomocnika 1200zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w wysokości stawki minimalnej na podstawie §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800) w wersji obowiązującej na dzień wniesienia pozwu.

Pozwana powinna zwrócić 5% kosztów celowych poniesionych w celu dochodzenia należności, czyli kwotę 132zł.

Na uwzględnione do rozliczenia po stronie pozwanej koszty procesu składają się koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17zł, koszt zastępstwa procesowego w kwocie 1200zł, który określono na podstawie §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804) w wersji obowiązującej na dzień wniesienia pozwu.

Pozwana wygrała w 95%. Powódka powinna jej więc zwrócić kwotę 1156zł.

Po odjęciu od kwoty 1156zł. zł kwoty 132zł otrzymujemy kwotę 1024zł tj. kwotę jaką zobowiązana jest uiścić powódka.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięto jak w punkcie III sentencji.

Pozostała część zaliczki zostanie zwrócona po uprawomocnieniu się wyroku.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2.(...)

- (...)

3. (...) adw. K. B. (...)

4. (...)