Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2016 r. , w sprawie XVIII C 2802/16 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W. skierowane przeciwko B. G. o zapłatę kwoty pieniężnej.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, że źródłem roszczenia dochodzonego pozwem jest umowa pożyczki nr (...) zawarta w dniu 25 kwietnia 2000 roku pomiędzy Bankiem (...) S.A. a pozwaną. Na podstawie tej umowy, pozwana otrzymała do dyspozycji kwotę w wysokości 6 988,63 zł jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu w 36 ratach. Wobec niedochowania przez pozwaną obowiązku terminowej spłaty zobowiązania bank w dniu 14 maja 2002 roku wystawił bankowy tytuł egzekucyjny. Na dzień wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego zadłużenie pozwanej wyniosło łącznie 7 307,37 zł. Po uzyskaniu przez bank tytułu wykonawczego (nadanie klauzuli wykonalności w dniu 13 marca 2003 roku) w sprawie toczyło się postępowanie egzekucyjne KM 1815/03 prowadzone przez Komornika Sądowego J. K. przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi. Postępowanie egzekucyjne zostało umorzone w dniu 14.09.2015 r. na wniosek wierzyciela pierwotnego. W dniu 8.07.2015 roku wierzyciel pierwotny zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności, cedując na jego rzecz wierzytelność dochodzoną pozwem. Po cesji wierzytelności pozowana została poinformowana przez pierwotnego wierzyciela o przelewie pismem.

Apelację od tego wyroku złożył powód. Zarzucił Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 509 § 2 k.c. w związku z art. 123 § 1 pkt. 1 k.c. przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że na skuteczne przerwanie biegu okresu przedawnienia poprzez złożenie wniosku egzekucyjnego, nie może powoływać się podmiot nie będący bankiem w przypadku gdy roszczenie zostało stwierdzone bankowym tytułem egzekucyjnym; art. 124 k.c. poprzez niezastosowanie go w związku z umorzeniem postępowania egzekucyjnego; naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 203 § 2 k.p.c. w związku z art. 825 pkt 1 k.p.c. i art. 13 §2 k.p.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie w okolicznościach sprawy wyrażające się w uznaniu, ze wniosek wierzyciela pierwotnego o umorzenie postępowania egzekucyjnego niweczy skutek złożonego wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w postaci przerwania i zawieszenia biegu terminu przedawnienia do czasu jego zakończenia, a przez to błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym przyjęciu, że bieg terminu przedawnienia roszczenia powoda upłynął przed wytoczeniem przez niego powództwa. W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa poprzez zasądzenie od pozwanej B. G. na rzecz powoda kwoty 2 881,28 zł (wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty; zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył,

co następuje :

Apelacja jest bezzasadna . Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko i rozumowanie zaprezentowane przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Powtarzając za Sądem Rejonowym -powód dochodzi roszczenia jako nabywca wierzytelności. Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Jednakże w takiej sytuacji dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie (art. 513 § 1 k.c.). Podstawę dochodzonego roszczenia stanowią przepisy ustawy z 31.01.1989 roku prawo bankowe i ustawy z 20.07.2001 roku o kredycie konsumenckim /Dz.U. nr 100 poz.1081 z późn. zm./. Pierwotny wierzyciel zawarł z pozwana umowę kredytu. Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu ( art. 69 ust. 1 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe). W rozpoznawanej sprawie strony zawarły umowę kredytową. Umowa ta nie była przez pozwaną należycie wykonywana, w związku z czym pozostało nieuregulowane zadłużenie. Pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia. Stosownie do treści art. 118 k.c. – jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej – termin przedawnienia wynosi 10 lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – 3 lata. Określenie dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej krótszego, trzyletniego terminu przedawnienia, jest wynikiem dążenia ustawodawcy, podyktowanego potrzebami gospodarki, do zapewnienia możliwie szybkiego realizowania przez profesjonalistów swych roszczeń. Zróżnicowanie terminów przedawnienia określonych w art. 118 k.c. nie zależy od charakteru podmiotu, w stosunku do którego roszczenie przysługuje, ani od charakteru rozstrzyganej sprawy a wyłącznie od rodzaju roszczenia związanego z określonym rodzajem działalności. Roszczenie objęte niniejszym postępowaniem, jako związane z prowadzeniem przez kredytodawcę działalności gospodarczej podlega przedawnieniu w okresie 3 lat. Stosownie do art. 120 § 1 k.c., bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Roszczenie było wymagalne najdalej z wydaniem bankowego tytułu egzekucyjnego 14 maja 2002 roku. Powód przerwał bieg terminu przedawnienia. Zgodnie z art.123 § 1 pkt 1 k.p.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawanie spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju /…/ przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Stosownie do treści art. 124 § 1 i § 2 k.p.c. po każdym przerwaniu przedawnienie biegnie na nowo, jednakże w razie przerwania przedawnienia przez czynność m. in. przed organem powołanym do egzekwowania roszczeń danego rodzaju przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie nie zostanie zakończone. Skoro najdalej 14 maja 2002 roku roszczenie stało się wymagalne to trzyletni termin przedawnienia upływał z końcem 14 maja 2005 roku (art. 112 zd. I k.c.). Jednakże jego bieg został przerwany przez złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.); co więcej, bieg tego terminu uległ zawieszeniu przez czas trwania postępowania klauzulowego (art. 124 § 2 k.c.). Dopiero zatem postanowienie z 13 marca 2003 roku o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wyznaczyło początek nowego biegu terminu przedawnienia (art. 124 § 1 k.c.) Postępowanie egzekucyjne zostało umorzone na wniosek wierzyciela. W uchwale SN z dnia 19 lutego 2015 roku, III CZP 103/14, LEX nr 1643191) przyjęto, iż umorzenie postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela – banku, prowadzącego egzekucję na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego klauzulą wykonalności – niweczy skutki przerwy biegu przedawnienia spowodowanego złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji. Argumentując swoje stanowisko SN przyjął, iż wniosek wierzyciela o umorzenie egzekucji, na podstawie art. 13 § 2 k.p.c. powoduje sankcje przewidziane w art. 203 § 2 zd. 1 k.p.c. Oznacza to, iż zrównany jest z cofnięciem pozwu, a zatem nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa (złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji). Przewidziane w art. 203 § 2 k.p.c. zastrzeżenie ma na celu przede wszystkim zapobieżenie możliwości manipulowania przez powoda terminami przedawnienia roszczenia. Brak tego przepisu doprowadziłby do tego, że powód mógłby wielokrotnie składać pozew i cofać go ze skutkiem przewidzianym w art. 123 § 1 pkt 1 k.c. w postaci przerwania biegu przedawnienia roszczenia. Racja przyjęcia takiego rozwiązania i dążność do przeciwstawienia się możliwym nadużyciom jest tym bardziej uzasadniona na gruncie postępowania egzekucyjnego, w którym chodzi o zastosowanie wobec dłużnika środków przymusu. Prowadzi to do wniosku, że w postępowaniu egzekucyjnym ma, na podstawie art. 13 § 2 k.p.c., odpowiednie zastosowanie art. 203 § 2 zd. 1 k.p.c., co oznacza, że umorzenie tego postępowania niweczy przerwę przedawnienia spowodowaną jego wszczęciem. Ponadto wszystkie uwagi odnoszące się przerwania biegu przedawnienia odnoszą się do cedenta i nie mają zastosowania do cesjonariusza. Nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). (III CZP 29-16 – Uchwała SN z 29.06.2016 r. ).

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego zgodnie z przepisem art. 98 § 1 k.p.c.