Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wrocław, dnia 17 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Piotr Broy

Protokolant: Iwona Markiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2017 r. we W.

sprawy z powództwa K. T.

przeciwko Izbie Administracji Skarbowej we W.

o diety i inne świadczenia związane z alokacją funkcjonariusza

I.  zasądza od strony pozwanej Izby Administracji Skarbowej we W. na rzecz powoda K. T. kwotę 9.695,91 zł (słownie: dziewięć tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt pięć 91/100) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty:

1.  3 456,86 zł od dnia 01.09.2013 r. do dnia zapłaty;

2.  241,75 zł od dnia 09.08.2016 r. do dnia zapłaty;

3.  388,80 zł od dnia 15.12.2013 r. do dnia zapłaty;

4.  446,40 zł od dnia 15.01.2014 r. do dnia zapłaty;

5.  446,40 zł od dnia 15.02.2014 r. do dnia zapłaty;

6.  403,20 zł od dnia 15.03.2014 r. do dnia zapłaty;

7.  446,40 zł od dnia 15.04.2014 r. do dnia zapłaty;

8.  432,00 zł od dnia 15.05.2014 r. do dnia zapłaty;

9.  446,40 zł od dnia 15.06.2014 r. do dnia zapłaty;

10.  432,00 zł od dnia 15.07.2014 r. do dnia zapłaty;

11.  446,40 zł od dnia 15.08.2014 r. do dnia zapłaty;

12.  446,40 zł od dnia 15.09.2014 r. do dnia zapłaty;

13.  432,00 zł od dnia 15.10.2014 r. do dnia zapłaty;

14.  446,40 zł od dnia 15.11.2014 r. do dnia zapłaty;

15.  72,00 zł od dnia 15.12.2014 r. do dnia zapłaty;

16.  342,00 zł od dnia 16.12.2014 r. do dnia zapłaty;

17.  228,00 zł od dnia 16.01.2015 r. do dnia zapłaty;

18.  85,50 zł od dnia 16.02.2015 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej I. Administracji Skarbowej we W. na rzecz powoda K. T. odsetki ustawowe od następujących kwot:

1.  684,00 zł od dnia 16.10.2013 r. do dnia 24.08.2016 r.;

2.  883,50 zł od dnia 16.11.2013 r. do dnia 24.08.2016 r.;

3.  85,50 zł od dnia 16.12.2013 r. do dnia 24.08.2016 r.;

4.  199,50 zł od dnia 16.01.2015 r. do dnia 17.11.2016 r.;

5.  741,00 zł od dnia 16.02.2015 r. do dnia 17.11.2016 r.;

6.  513,00 zł od dnia 16.03.2015 r. do dnia 17.11.2016 r.;

III.  umarza postępowanie w zakresie, w jakim powództwo zostało cofnięte;

IV.  oddala powództwo w pozostałym zakresie; tj co do żądania zasądzenia należności głównej w kwocie 1.023,63 zł. oraz części roszczenia odsetkowego;

V.  zasądza od strony pozwanej Izby Administracji Skarbowej we W. na rzecz powoda K. T. kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

VI.  nieuiszczone koszty sądowe zalicza na rachunek Skarbu Państwa

VII.  wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3 548,54 zł.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 sierpnia 2016 r. (prezentata Biura Podawczego tut. Sądu) powód K. T. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej, Izby Celnej we W., kwoty 14 264,94 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty:

a.  3 456,86 zł od dnia 01.09.2013 r. do dnia zapłaty;

b.  661,00 zł od dnia 05.09.2013 r. do dnia zapłaty;

c.  604,38 zł od dnia 09.08.2016 r. do dnia zapłaty;

d.  826,50 zł od dnia 01.10.2013 r. do dnia zapłaty;

e.  883,50 zł od dnia 01.11.2013 r. do dnia zapłaty;

f.  85,50 zł od dnia 01.12.2013 r. do dnia zapłaty;

g.  417,60 zł od dnia 15.10.2013 r. do dnia zapłaty;

h.  446,40 zł od dnia 15.10.2013 r. do dnia zapłaty;

i.  432,00 zł od dnia 15.12.2013 r. do dnia zapłaty;

j.  446,40 zł od dnia 15.01.2014 r. do dnia zapłaty;

k.  446,40 zł od dnia 15.02.2014 r. do dnia zapłaty;

l.  403,20 zł od dnia 15.03.2014 r. do dnia zapłaty;

m.  446,40 zł od dnia 15.04.2014 r. do dnia zapłaty;

n.  432,00 zł od dnia 15.05.2014 r. do dnia zapłaty;

o.  446,40 zł od dnia 15.06.2014 r. do dnia zapłaty;

p.  432,00 zł od dnia 15.07.2014 r. do dnia zapłaty;

q.  446,40 zł od dnia 15.08.2014 r. do dnia zapłaty;

r.  446,40 zł od dnia 15.09.2014 r. do dnia zapłaty;

s.  432,00 zł od dnia 15.10.2014 r. do dnia zapłaty;

t.  446,40 zł od dnia 15.11.2014 r. do dnia zapłaty;

u.  432,00 zł od dnia 15.12.2014 r. do dnia zapłaty;

v.  446,40 zł od dnia 15.01.2015 r. do dnia zapłaty;

w.  446,40 zł od dnia 15.02.2015 r. do dnia zapłaty;

x.  302,40 zł od dnia 08.03.2015 r. do dnia zapłaty;

oraz o zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, według norm przepisanych (k. 2 – 12).

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie powód wskazał, że zamieszkuje w Z. i w dniu 30 sierpnia 2013 r. został przywrócony do służby w Służbie Celnej. W okresie od dnia 30 sierpnia 2013 r. do dnia 21 lutego 2015 r. powód pełnił służbę w Izbie Celnej we W.. W związku z tym, że powód w dacie przywrócenia do służby zameldowany był w Z. i przed dniem przeniesienia do służby we W. pełnił służbę w Z., oraz przed przeniesieniem zamieszkiwał wraz z żoną i synem w Z., w dniu 6 września 2013 r. powód złożył oświadczenie mieszkaniowe, by otrzymać należne mu świadczenia związane z przeniesieniem funkcjonariusza celnego do pełnienia służby w innej miejscowości. Powód przeniósł się do W. bez małżonki i syna, którzy w dalszym ciągu zamieszkiwali w Z..

Przez cały okres służby we W. powód ponosił koszty najmu lokalu mieszkalnego wraz z innymi funkcjonariuszami. Dojazd od miejsca zamieszkania (Z.) do miejsca pełnienia służby był dla powoda znacznie utrudniony w rozumieniu art. 92 ust. 3 ustawy o Służbie Celnej. W odpowiedzi na złożone przez powoda oświadczenie mieszkaniowe pozwany odmówił wypłaty powodowi równoważnika pieniężnego w związku z przeniesieniem powoda do innej miejscowości oraz przyznania innych świadczeń, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 27.10.2010 r. w sprawie świadczeń związanych z przeniesieniem funkcjonariusza celnego do pełnienia służby w innej miejscowości.

W ocenie powoda winien on otrzymać w okresie od dnia 30 sierpnia 2013 r. do dnia 21 lutego 2015 r. następujące świadczenia:

1)  równoważnik pieniężny za brak kwatery, określony w § 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27.10.2010 r. (kwoty wskazane w pkt. g – x petitum pozwu);

2)  ekwiwalent pieniężny z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania, określony w § 18 rozporządzenia (kwoty wskazane w pkt. d – f petitum pozwu);

3)  zwrot kosztów przeniesienia, w tym kosztów podróży jakie powód poniósł (kwota wskazana w pkt c petitum pozwu);

4)  jednorazowe uposażenie w związku z przygotowaniem do służby we W. (kwota wskazana w pkt a petitum pozwu);

5)  ekwiwalent za 4 dni urlopu okolicznościowego (kwota wskazana w pkt c petitum pozwu).

Powód wskazał, że zgodnie z § 12 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27.10.2010 r. w sprawie świadczeń… wypłaty równoważnika pieniężnego dokonuje kierownik urzędu w terminie 14 dni po upływie miesiąca, za który równoważnik pieniężny przysługuje, zatem powód nalicza odsetki ustawowe od 15. dnia każdego następnego miesiąca następującego po miesiącu, za który przysługuje równoważnik. Powód wyjaśnił, że kwota kosztów podróży (604,38 zł) stanowi iloczyn przejechanych kilometrów na trasie Z. – W. (łącznie 840 km, w związku z kilkukrotnym kursowaniem powoda na rzeczonej trasie) ze stawką 0,7195 zł. Od powyższej kwoty powód żąda zapłaty odsetek ustawowych od dnia 9 września 2016 r., bowiem w wezwaniu do zapłaty z dnia 1 sierpnia 2016 r. powód wezwał pozwanego do zwrotu kosztów podróży w powyższej kwocie, wyznaczając pozwanemu 7 – dniowy termin zapłaty. Odnośnie ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania powód wskazał, że przysługuje on w kwocie 28,50 zł za każdy dzień przeniesienia (za miesiąc wrzesień 2013 r. – 29 dni, za miesiąc października 2013 r. – 31 dni, za miesiąc listopad 2013 r. – 3 dni). Dalej powód wywiódł, że jednorazowe uposażenie w związku z przygotowaniem do służby we W. winno zostać wypłacone w dniu przeniesienia do służby w innej miejscowości, tj. w dacie 30 sierpnia 2013 r., zatem odsetki ustawowe powód nalicza od dnia 1 września 2013 r. Nadto powód wskazał, że urlop okolicznościowy w wymiarze 4 dni powinien zostać mu udzielony w dniach od 2 września 2013 r. do 5 września 2013 r., zatem od dnia 6 września 2013 r. powód nalicza odsetki ustawowe.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, Izba Celna we W., wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych (k. 30 – 32).

W zakresie równoważnika pieniężnego za brak kwatery pozwana uznała roszczenie powoda za zasadne za okres od 1 września 2013 r. do 3 listopada 2013 r. oraz za okres od 5 listopada 2014 r. do 21 lutego 2015 r. i dokonała wypłaty tego świadczenia wraz z odsetkami (przy czym w odniesieniu do miesiąca lutego 2015 r. pozwana wypłaciła odsetki od 15 marca 2015 r., nie zaś od dnia 8 marca 2015 r. jak domagał się powód). W pozostałym zakresie żądanie wypłaty równoważnika wymaga w ocenie pozwanej wykazania, że w okresie od dnia 4 listopada 2013 r. do dnia 4 listopada 2014 r. (okres przebywania powoda na zwolnieniu lekarskim) powód ponosił koszty związane z zakwaterowaniem.

Odnośnie ekwiwalentu pieniężnego z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania pozwana uznała roszczenie powoda za zasadne i wypłaciła powodowi należną z tego tytułu kwotę wraz z odsetkami od dnia następującego po upływie terminu określonego w wezwaniu do zapłaty, przy czym należność ta została pomniejszona o kwotę ekwiwalentu przypadającego za urlop wypoczynkowy w dniach od 9 do 13 września 2013 r.

W zakresie roszczenia zwrotu kosztów przewozu urządzenia domowego pozwana wskazała, że powód nie udokumentował w żaden sposób faktycznego poniesienia takich kosztów. Ponadto za niezasadne pozwana uznała roszczenie o jednorazowe świadczenie pieniężne na zagospodarowanie w wysokości jednomiesięcznego uposażenia. Pozwana wskazała, że nie została spełniona przesłanka warunkująca prawo do uzyskania przedmiotowego świadczenia, gdyż powód nie zmienił miejsca zamieszkania (powód wynajmował lokal mieszkalny we W., zaś jego żona i syn pozostali w Z.). W ocenie pozwanej powodowi nie przysługuje również prawo do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop okolicznościowy.

Pismem procesowym z dnia 24 października 2016 r. powód ograniczył powództwo o następujące kwoty wypłacone przez pozwaną:

-

2 491,20 zł brutto (równoważnik za brak kwatery za okres od 01.09.2013 r. do 03.11.2013 r. oraz za okres od 05.11.2014 r. do 21.02.2015 r.);

-

1 653,00 zł brutto (ekwiwalent za zwiększone koszty utrzymania za 24 dni miesiące września 2013 r. – 684 zł, za 31 dni miesiąca października 2013 r. – 883,50 zł, za 3 dni miesiąca listopada 2013 r. – 85,50 zł);

oraz rozszerzył powództwo o kwoty:

-

399,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 01.12.2014 r. do dnia zapłaty (ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za 14 dni miesiąca listopada 2014 r.);

-

427,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 01.01.2015 r. do dnia zapłaty (ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za 15 dni miesiąca grudnia 2014 r.);

-

826,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 01.02.2015 r. do dnia zapłaty (ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za 29 dni miesiąca stycznia 2015 r.);

-

513,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 01.03.2015 r. do dnia zapłaty (ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za 18 dni miesiąca lutego 2015 r.) (k. 47 – 50);

wobec czego wartość przedmiotu sporu wyniosła 12 287 zł.

Pismem procesowym z dnia 10 stycznia 2017 r. powód sprecyzował ostatecznie żądanie pozwu w ten sposób, że wskazał, iż domaga się zasądzenia od pozwanej kwoty 10 719,54 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty:

a.  3 456,86 zł od dnia 01.09.2013 r. do dnia zapłaty (jednorazowe świadczenie na zagospodarowanie);

b.  661,00 zł od dnia 05.09.2013 r. do dnia zapłaty (ekwiwalent za 4 dni urlopu okolicznościowego);

c.  604,38 zł od dnia 09.08.2016 r. do dnia zapłaty (koszty przeniesienia powoda, w tym koszty podróży);

d.  684,00 zł od dnia 01.10.2013 r. do dnia 24.08.2016 r. (odsetki ustawowe od ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc wrzesień 2013 r. od daty wymagalności do dnia 24.08.2016 r.);

e.  883,50 zł od dnia 01.11.2013 r. do dnia 24.08.2016 r. (odsetki ustawowe od ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc październik 2013 r. od daty wymagalności do dnia 24.08.2016 r.);

f.  85,50 zł od dnia 01.12.2013 r. do dnia 24.08.2016 r. (odsetki ustawowe od ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc listopad 2013 r. od daty wymagalności do dnia 24.08.2016 r.);

g.  388,80 zł od dnia 15.12.2013 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc listopad 2013 r.);

h.  446,40 zł od dnia 15.01.2014 r. do dnia zapłaty(równoważnik za brak kwatery za miesiąc grudzień 2013 r.);

i.  446,40 zł od dnia 15.02.2014 r. do dnia zapłaty(równoważnik za brak kwatery za miesiąc styczeń 2014 r.);

j.  403,20 zł od dnia 15.03.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc luty 2014 r.);

k.  446,40 zł od dnia 15.04.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc marzec 2014 r.);

l.  432,00 zł od dnia 15.05.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc kwiecień 2014 r.);

m.  446,40 zł od dnia 15.06.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc maj 2014 r.);

n.  432,00 zł od dnia 15.07.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc czerwiec 2014 r.);

o.  446,40 zł od dnia 15.08.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc lipiec 2014 r.);

p.  446,40 zł od dnia 15.09.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc sierpień 2014 r.);

q.  432,00 zł od dnia 15.10.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc wrzesień 2014 r.);

r.  446,40 zł od dnia 15.11.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc październik 2014 r.);

s.  72,00 zł od dnia 15.12.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc listopad 2014 r.);

t.  399,00 zł od dnia 01.12.2014 r. do dnia zapłaty (ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc listopad 2014 r.);

u.  228,00 zł od dnia 01.01.2015 r. do dnia zapłaty (ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc grudzień 2014 r. w części nieuznanej przez pozwaną);

v.  85,50 zł od dnia 01.02.2015 r. do dnia zapłaty (ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc styczeń 2015 r. w części nieuznanej przez pozwaną);

w.  199,50 zł od dnia 01.01.2015 r. do dnia 17.11.2016 r. (odsetki ustawowe od kwoty 199,50 zł, zapłaconej przez pozwaną w dniu 01.12.2016 r. za okres zamknięty, tj. od dnia wymagalności wg powoda – 01.02.2015 r. – do dnia 17.11.2016 r.; pozwana od tej kwoty zapłaciła odsetki ustawowe od dnia 18.11.2016 r. do dnia 01.12.2016 r.);

x.  741,00 zł od dnia 01.02.2015 r. do dnia 17.11.2016 r. (odsetki ustawowe od kwoty 741,00 zł, zapłaconej przez pozwaną w dniu 01.12.2016 r. za okres zamknięty, tj. od dnia wymagalności wg powoda – 01.02.2015 r. – do dnia 17.11.2016 r.; pozwana od tej kwoty zapłaciła odsetki ustawowe od dnia 18.11.2016 r. do dnia 01.12.2016 r.);;

y.  513,00 zł od dnia 01.03.2015 r. do dnia 17.11.2016 r. (odsetki ustawowe od kwoty 513,00 zł, zapłaconej przez pozwaną w dniu 01.12.2016 r. za okres zamknięty, tj. od dnia wymagalności wg powoda – 01.02.2015 r. – do dnia 17.11.2016 r.; pozwana od tej kwoty zapłaciła odsetki ustawowe od dnia 18.11.2016 r. do dnia 01.12.2016 r.).

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwana uznała powództwo w części dotyczącej wypłaty ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc grudzień 2014 r. (7 dni – 199,50 zł), za miesiąc styczeń 2015 r. (26 dni – 741,00 zł), za miesiąc luty 2015 r. (za 18 dni – 513,00 zł) i w dniu 1 grudnia 2016 r. dokonała zapłaty kwoty 1 453,50 zł brutto (199,50 zł + 741,00 zł + 513,00 zł), wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 18.11.2016 r. od wskazanych kwot. Pozwana nie uznała roszczenia za miesiąc listopad 2014 r. Pozwana wypłaciła powodowi równoważnik pieniężny za brak kwatery za okres od 01.09.2013 r. do 03.11.2013 r. oraz za okres od 05.11.2014 r. do 21.02.2015 r. (k. 77 – 79).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód K. T. został zatrudniony w Urzędzie Celnym w Z. na podstawie umowy o pracę z dnia 2 stycznia 1995 r., zawartej na czas określony do dnia 2 kwietnia 1995 r. Powodowi powierzono obowiązki młodszego kontrolera celnego. W dniu 2 kwietnia 1995 r. powód zawarł z Urzędem Celnym w Z. umowę o pracę na czas służby przygotowawczej, tj. do dnia 2 stycznia 1998 r. Następnie w dniu 3 stycznia 1998 r. powód zawarł umowę o pracę na czas nieokreślony z Urzędem Celnym w L.. Z dniem 1 lipca 2000 r. powód został mianowany do służby stałej w Urzędzie Celnym w L. na stanowisko młodszego kontrolera celnego i nadany mu został stopień służbowy starszego rewidenta celnego. Decyzją Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 29 marca 2001 r. powód z dniem 1 kwietnia 2001 r. został przeniesiony do służby w Urzędzie Celnym we W.. Z dniem 1 maja 2002 r. na podstawie art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 2002 r. o przekształceniach w administracji celnej określono powodowi miejsce pełnienia służby w Urzędzie Celnym w Z.. Z dniem 1 lutego 2007 r. powód został awansowany na stanowisko kontrolera celnego.

Decyzją Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia 8 października 2007 r. powód został zwolniony ze służby w związku z zastosowaniem wobec powoda środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu Wydział II Karny z dnia 5 lipca 2013 r. (sygn. akt II K 1265/11) powód został uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu czynu. Z dniem 30 sierpnia 2013 r. powód został przywrócony do służby w Izbie Celnej we W.. W związku z przywróceniem do służby z dniem 30 sierpnia 2013 r. określono powodowi stanowisko służbowe – specjalista Służby Celnej, stopień służbowy – rewident celny w korpusie podoficerów Służby Celnej, miejsce pełnienia służby – Izba Celna we W. Wydział Egzekucji.

Powód pozostawał niezdolny do pracy z powodu choroby w okresie od dnia 4 listopada 2013 r. do dnia 4 listopada 2014 r. Powód przebywał na urlopie wypoczynkowym w dniach: 9 – 13 września 2013 r.; 5 – 28 listopada 2014 r. (przy czym w dniu 14 listopada 2014 r. powód odbierał dzień wolny za 1 listopada 2014 r.); 1 grudnia 2014 r. (urlop na żądanie); 9 – 31 grudnia 2014 r.; 2 i 5 stycznia 2015 r. (urlop na żądanie).

Decyzją Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia 18 listopada 2014 r. powód został zwolniony ze służby po upływie trzech miesięcy od dnia doręczenia decyzji (tj. z dniem 21 lutego 2015 r.). Decyzja Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia 18 listopada 2014 r. została utrzymana w mocy Decyzją Szefa Służby Celnej z dnia 12 lutego 2015 r.

Miesięczne wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło w okresie marzec 2014 r. – luty 2015 r. 3 548,54 zł brutto (2 609,56 zł netto).

Dowód: Akta osobowe powoda (w załączeniu do akt sprawy), w tym:

- umowa o pracę z dn. 02.01.1995 r.;

- umowa o pracę z dn. 02.04.1995 r.;

- umowa o pracę z dn. 03.01.1998 r.;

- akt mianowania z dn. 01.07.2000 r.;

- decyzja z dn. 29.03.2001 r.;

- pismo p.o. Dyrektora Izby Celnej we W. z dn. 26.01.2007 r.;

- decyzja z dn. 08.10.2007 r.;

- wyrok SR w Zgorzelcu II Wydział Karny z dn. 05.07.2013 r., sygn. akt II K 1265/11;

- pismo Dyrektora Izby Celnej we W. z dn. 03.09.2013 r.;

- karta ewidencji czasu służby za rok: 2013, 2014, 2015;

- decyzja Dyrektora Izby Celnej we W. z dn. 18.11.2014 r.;

- decyzja Szefa Służby Celnej z dn. 12.02.2015 r.

Lista obecności za miesiąc wrzesień 2013 r. wraz z wnioskiem urlopowym powoda z dn. 05.09.2013 r. (k. 38, 39)

Lista obecności za miesiąc listopad 2014 r. wraz z wnioskami urlopowymi powoda z dn. 04.11.2014 r. i z dn. 17.11.2014 r. (k. 63, 65)

Zaświadczenie lekarskie (...) (k. 64)

Lista obecności za miesiąc grudzień 2014 r. wraz z wnioskiem urlopowym powoda z dn. 02.12.2014 r. i z dn. 08.12.2014 r. (k. 68, 69)

Lista obecności za miesiąc styczeń 2015 r. wraz z wnioskiem urlopowym powoda z dn. 02.01.2015 r. i z dn. 05.01.2015 r. (k. 71 – 73)

Wykaz zarobków (k. 40)

Przesłuchanie powoda (k. 84v, 85; płyta CD)

W dniu 30 sierpnia 2013 r., tj. w dacie przywrócenia do służby, powód zameldowany był w Z., gdzie zamieszkiwał wraz z żoną i synem. Celem pełnienia służby po przywróceniu powód, bez małżonki i syna, którzy nadal mieszkali w Z., przeniósł się do W.. W dniu 6 września 2013 r. powód złożył pozwanej oświadczenie mieszkaniowe, w którym oświadczył m.in., iż: od dnia 2 września 2013 r. nie posiada lokalu mieszkalnego położonego w miejscu pełnienia służby bądź w miejscowości pobliskiej, a także małżonka powoda nie posiada takiego lokalu; zameldowanie na pobyt stały posiada w Z., gdzie zamieszkiwał przed dniem przeniesienia; od dnia 2 września 2013 r. zamieszkuje we W. przy ul. (...) w lokalu stanowiącym własność W. S.; dojazd od miejsca zamieszkania w Z. do miejsca pełnienia służby jest dojazdem znacznie utrudnionym.

W odpowiedzi, pismem z dnia 27 września 2013 r., Dyrektor Izby Celnej we W. odmówił przyznania powodowi równoważnika pieniężnego, o którym mowa w art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej. Uzasadniając odmowę wskazano, że równoważnik przysługuje jedynie funkcjonariuszowi celnemu przeniesionemu do pełnienia służby w trybie art. 86 powołanej ustawy, a nie funkcjonariuszowi przywróconemu do służby jak powód.

Dowód: Oświadczenie mieszkaniowe z dn. 06.09.2013 r. (k. 15, 16)

Pismo Dyrektora Izby Celnej we W. z dn. 27.09.2013 r. (k. 18)

W służbie celnej od 1991 r. do 2015 r. zatrudniony pozostawał R. S.. Do 2005 r. pełnił on służbę i mieszkał w Z., następnie został alokowany do K., gdzie przebywał do połowy 2010 r. Od połowy 2010 r. R. S. został przeniesiony do pełnienia służby we W.. Rodzina R. S. (żona i dwójka dzieci) pozostała w Z..

Z uwagi na alokację R. S. otrzymywał dodatek za rozłąkę oraz dodatek mieszkaniowy. Przy każdym przeniesiony został mu także udzielony urlop okolicznościowy w wymiarze 4 dni oraz przyznane jednorazowe świadczenie na zagospodarowanie. Wypłata dodatków za alokację miała miejsce do 15 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedzający.

R. S. otrzymał od pozwanej na rachunek bankowy m.in. następujące kwoty pieniężne:

-

633,46 zł – przelew z dn. 13.06.2014 r. pt. „alokacje – ekwiwalent”;

-

349,81 zł – przelew z dn. 13.06.2014 r. pt. „alokacje – równoważnik”;

-

388,28 zł – przelew z dn. 13.01.2015 r. pt. „alokacje – ekwiwalent”;

-

446,40 zł – przelew z dn. 13.01.2015 r. pt. „alokacje – równoważnik”;

-

446,40 zł – przelew z dn. 12.02.2015 r. pt. „równoważnik za brak kwatery”;

-

449,31 zł – przelew z dn. 12.02.2015 r. pt. „ekwiwalent – zwiększone koszty utrzymania”;

-

403,20 zł – przelew z dn. 12.03.2015 r. pt. „alokacje – równoważnik”;

-

551,40 z – przelew z dn. 12.03.2015 r. pt. „alokacje – ekwiwalent”.

Razem z R. S. do W. zostało przeniesionych jeszcze dwóch funkcjonariuszy służby celnej, którzy wcześniej pełnili służbę w K. (M. Z., Z. Ł.), oraz jeden funkcjonariusz, dotychczas pełniący służbę w P.. Wynajęli oni wspólnie lokal mieszkalny – dwupokojowe mieszkanie, które służyło za noclegownię. Po przywróceniu powoda do służby w dniu 30 sierpnia 2013 r. powód dołączył do R. S. i pozostałych funkcjonariuszy, alokowanych do W..

Opłata z tytułu czynszu i mediów w wynajmowanym mieszkaniu była dzielona po równo pomiędzy wszystkich lokatorów. Sprawami finansowymi zajmował się R. S., któremu pozostali funkcjonariusze przekazywali należności w formie gotówkowej bądź przelewem na rachunek bankowy (informował on co miesiąc współlokatorów, jaką kwotę winni mu przekazać). R. S. rozliczał się z właścicielem mieszkania.

Funkcjonariusze, w tym powód, zajmowali wynajmowane mieszkanie we W. od poniedziałku do piątku, a na weekendy wracali do miejsc zamieszkania. Funkcjonariusze ustalili między sobą, że każdy z nich będzie ponosił stałą część kosztów utrzymania wynajmowanego lokalu, bez względu na to, czy ktoś przebywał na zwolnieniu lekarskim lub był na urlopie, i faktycznie przebywał w miejscu zamieszkania.

Powód ponosił koszty utrzymania wynajmowanego lokalu także w okresie przebywania na zwolnieniu chorobowym i urlopie wypoczynkowym. W tym czasie powód przelewał środki pieniężne na rachunek bankowy R. S. bądź przywoził gotówkę osobiście. Powód ponosił koszty kwatery od momentu przywrócenia do służby do czasu zwolnienia ze służby i uiścił należną część za każdy miesiąc. Miesięczny koszt wynajmu lokalu, jaki ponosił powód, wahał się w granicach 248 zł – 411 zł.

Z tytułu opłat za wynajmowany lokal powód dokonał na rachunek bankowy R. S. przelewu następujących kwot:

-

281,30 zł – w dn. 09.09.2013 r.;

-

281,30 zł – w dn. 09.10.2013 r.;

-

303,00 zł – w dn. 08.11.2013 r.;

-

331,50 zł – w dn. 11.12.2013 r.;

-

341,50 z – w dn. 09.01.2014 r.;

-

276,30 zł – w dn. 09.02.2014 r.;

-

281,10 z – w dn. 08.03.2014 r.;

-

284,00 zł – w dn. 10.04.2014 r.;

-

284,00 zł – w dn. 12.05.2014 r.;

-

284,00 zł – w dn. 13.06.2014 r.;

-

284,00 zł – w dn. 11.07.2014 r.;

-

310,00 zł – w dn. 05.08.2014 r.;

-

411,00 zł – w dn. 10.01.2015 r.;

-

248,00 zł – w dn. 09.02.2015 r.

Kwoty rachunków związanych z zajmowaniem przez funkcjonariuszy wynajmowanego lokalu w różnych miesiącach były odmienne, z uwagi na różne zużycie mediów. Funkcjonariusze płacili oddzielnie za gaz, prąd i telewizję. Opłaty za media były naliczane w ten sposób, że najpierw były odczyty prognozowane, a następnie ewentualne dopłaty bądź zwroty nadpłat. Ogrzewanie wliczone było w koszt czynszu. Na koniec sezonu grzewczego były rozliczenia kosztów ogrzewania.

Czynsz płatny był między 10 a 15 dniem każdego miesiąca.

Mieszkanie miało 2 pokoje oraz balkon, ulokowane było w budynku z tzw. wielkiej płyty z lat 80. – 90. XX wieku.

Dowód: Zeznania świadka R. S. (k. 83v – 84v; płyta CD)

Potwierdzenia przelewów (koperta k. 80)

Potwierdzenia przelewów od powoda dla R. S. (k. 51 – 57)

Oświadczenie R. S. z dn. 18.07.2016 r. (k. 17)

Przesłuchanie powoda (k. 84v, 85; płyta CD)

Powód przywiózł do W. łóżko turystyczne i jedną szafkę o wymiarach ok. 60 cm szerokości x 70 cm wysokości, a także ubrania, bieliznę, pościel oraz telewizor. Celem przewiezienia rzeczy powód pokonał dystans między Z. a W. pięciokrotnie.

Powód podjął czynną służbę w dniu 2 września 2013 r. O przywróceniu do służby powód powziął wiedzę 30 sierpnia 2013 r.

Powód wnioskował o bezpłatny urlop na przeniesienie się. Pracodawca nie udzielił powodowi urlopu bezpłatnego. Powód nie wnioskował o urlop okolicznościowy.

Dowód: Przesłuchanie powoda (k. 84v, 85; płyta CD)

Przedsądowym wezwaniem do zapłaty z dnia 29 lipca 2016 r. pełnomocnik powoda wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 14 264,94 zł wraz z odsetkami liczonymi wedle wskazania z treści pisma. Na kwotę tę składały się należności, które w ocenie powoda winny mu zostać wypłacone z tytułu jednomiesięcznego uposażenia na zagospodarowanie, ekwiwalentu za 4 dni urlopu okolicznościowego, kosztów przewozu urządzenia domowego, ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania oraz miesięcznego równoważnika pieniężnego za brak kwatery. Pozwana została wezwana do uiszczenia kwoty wraz z należnymi odsetkami w terminie 7 dni od daty otrzymania pisma, tj. od dnia 1 sierpnia 2016 r.

Pismem z dnia 22 sierpnia 2016 r., stanowiącym odpowiedź na przedsądowe wezwanie do zapłaty, pozwana poinformowała powoda, iż na obecnym etapie zgłoszone roszczenie jest zasadne w zakresie równoważnika pieniężnego za brak kwatery za okres od dnia 1 września 2013 r. do dnia 3 listopada 2013 r. oraz za okres od dnia 5 listopada 2014 r. do dnia 21 lutego 2015 r., przy czym za miesiąc luty odsetki naliczane powinny być od dnia 15 marca 2015 r. (a nie jak wskazał w przedsądowym wezwaniu pełnomocnik powoda – od dnia 8 marca 2015 r.). Dalej pozwana wskazała, że w okresie od dnia 4 listopada 2013 r. do dnia 4 listopada 2014 r. powód przebywał nieprzerwanie na zwolnieniu lekarskim, zatem jego nieobecność w służbie w tym okresie stanowi przesłankę wykluczającą przyznanie prawa do równoważnika pieniężnego, chyba że zostanie wykazane ponoszenie kosztów w czasie nieobecności, związane z zakwaterowaniem w miejscowości pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej. Za zasadne pozwana uznała także roszczenie o ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania, z tym jednak, że za miesiąc wrzesień 2013 r. należna była kwota 684 zł (a nie 826,50 zł, jak wskazywał pełnomocnik powoda w przedsądowym wezwaniu do zapłaty), a odsetki winny być naliczane od dnia następującego po upływie terminu określonego w wezwaniu do zapłaty.

W dniu 25 sierpnia 2016 r. pozwana dokonała przelewu na rachunek bankowy powoda następujących kwot:

-

450,21 zł netto – tytułem „wynagrodzenie – odsetki”;

-

1 184,85 zł netto (1 653,00 zł brutto) – tytułem „wynagrodzenie – alokacje ekwiwalent” (za 24 dni miesiąca września 2013 r., 31 dni miesiąca października 2013 r. oraz 3 dni miesiąca listopada 2013 r.);

-

2 431,55 zł netto (2 491,20 zł brutto) – tytułem „wynagrodzenie – alokacje równoważnik” (za okres od 1 września 2013 r. do 3 listopada 2013 r. oraz od 5 listopada 2014 r. do 21 lutego 2015 r.).

Dowód: Przedsądowe wezwanie do zapłaty z dn. 29.07.2016 r., doręczone w dn. 01.08.2016 r. (k. 23, 24)

Pismo Dyrektora Izby Celnej we W. z dn. 22.08.2016 r. wraz z potwierdzeniem odbioru (k. 34 ,35)

Zestawienie operacji z dn. 25.08.2016 r. (k. 36)

Zaświadczenie z dn. 27.09.2016 r. (k. 37)

W dniu 1 grudnia 2016 r. pozwana dokonała na rachunek bankowy powoda przelewu kwoty 1 041,75 zł (tytułem „wynagrodzenie – alokacje ekwiwalent”) oraz kwoty 3,90 zł (tytułem „odsetki”). Na sumę 1 041,75 zł netto (1 453,50 zł brutto) składała się kwota 199,50 zł za 7 dni miesiąca grudnia 2014 r., kwota 741,00 zł za 26 dni miesiąca stycznia 2015 r. oraz kwota 513,00 zł za 18 dni miesiąca lutego 2015 r. Kwota 3,90 zł stanowiła odsetki od powyższych kwot liczone od dnia 18 listopada 2016 r. do dnia zapłaty.

Dowód: Wtórnik wysłanych zleceń płatniczych (k. 74)

Od dnia 01.03.2017 r. były pracodawca powoda działa pod nazwa Izba Administracji Skarbowej we W.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa powód dochodził od strony pozwanej zapłaty kwoty 10 719,54 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty:

a.  3 456,86 zł od dnia 01.09.2013 r. do dnia zapłaty (jednorazowe świadczenie na zagospodarowanie);

b.  661,00 zł od dnia 05.09.2013 r. do dnia zapłaty (ekwiwalent za 4 dni urlopu okolicznościowego);

c.  604,38 zł od dnia 09.08.2016 r. do dnia zapłaty (koszty przeniesienia powoda, w tym koszty podróży);

d.  388,80 zł od dnia 15.12.2013 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc listopad 2013 r.);

e.  446,40 zł od dnia 15.01.2014 r. do dnia zapłaty(równoważnik za brak kwatery za miesiąc grudzień 2013 r.);

f.  446,40 zł od dnia 15.02.2014 r. do dnia zapłaty(równoważnik za brak kwatery za miesiąc styczeń 2014 r.);

g.  403,20 zł od dnia 15.03.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc luty 2014 r.);

h.  446,40 zł od dnia 15.04.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc marzec 2014 r.);

i.  432,00 zł od dnia 15.05.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc kwiecień 2014 r.);

j.  446,40 zł od dnia 15.06.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc maj 2014 r.);

k.  432,00 zł od dnia 15.07.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc czerwiec 2014 r.);

l.  446,40 zł od dnia 15.08.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc lipiec 2014 r.);

m.  446,40 zł od dnia 15.09.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc sierpień 2014 r.);

n.  432,00 zł od dnia 15.10.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc wrzesień 2014 r.);

o.  446,40 zł od dnia 15.11.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc październik 2014 r.);

p.  72,00 zł od dnia 15.12.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc listopad 2014 r.);

q.  399,00 zł od dnia 01.12.2014 r. do dnia zapłaty (ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc listopad 2014 r.);

r.  228,00 zł od dnia 01.01.2015 r. do dnia zapłaty (ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc grudzień 2014 r. w części nieuznanej przez pozwaną);

s.  85,50 zł od dnia 01.02.2015 r. do dnia zapłaty (ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc styczeń 2015 r. w części nieuznanej przez pozwaną);

oraz odsetek od następujących kwot:

t.  684,00 zł od dnia 01.10.2013 r. do dnia 24.08.2016 r. (odsetki ustawowe od ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc wrzesień 2013 r. od daty wymagalności do dnia 24.08.2016 r.);

u.  883,50 zł od dnia 01.11.2013 r. do dnia 24.08.2016 r. (odsetki ustawowe od ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc październik 2013 r. od daty wymagalności do dnia 24.08.2016 r.);

v.  85,50 zł od dnia 01.12.2013 r. do dnia 24.08.2016 r. (odsetki ustawowe od ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc listopad 2013 r. od daty wymagalności do dnia 24.08.2016 r.);

w.  199,50 zł od dnia 01.01.2015 r. do dnia 17.11.2016 r. (odsetki ustawowe od kwoty 199,50 zł, zapłaconej przez pozwaną w dniu 01.12.2016 r. za okres zamknięty, tj. od dnia wymagalności wg powoda – 01.02.2015 r. – do dnia 17.11.2016 r.; pozwana od tej kwoty zapłaciła odsetki ustawowe od dnia 18.11.2016 r. do dnia 01.12.2016 r.);

x.  741,00 zł od dnia 01.02.2015 r. do dnia 17.11.2016 r. (odsetki ustawowe od kwoty 741,00 zł, zapłaconej przez pozwaną w dniu 01.12.2016 r. za okres zamknięty, tj. od dnia wymagalności wg powoda – 01.02.2015 r. – do dnia 17.11.2016 r.; pozwana od tej kwoty zapłaciła odsetki ustawowe od dnia 18.11.2016 r. do dnia 01.12.2016 r.);

y.  513,00 zł od dnia 01.03.2015 r. do dnia 17.11.2016 r. (odsetki ustawowe od kwoty 513,00 zł, zapłaconej przez pozwaną w dniu 01.12.2016 r. za okres zamknięty, tj. od dnia wymagalności wg powoda – 01.02.2015 r. – do dnia 17.11.2016 r.; pozwana od tej kwoty zapłaciła odsetki ustawowe od dnia 18.11.2016 r. do dnia 01.12.2016 r.).

Na dochodzoną kwotę 10 719,54 zł składały się roszczenia z tytułu takich należności jak: jednorazowe świadczenie na zagospodarowanie, ekwiwalent za 4 dni urlopu okolicznościowego, koszty przeniesienia powoda (w tym koszty podróży), równoważnik za brak kwatery oraz ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania.

W myśl art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz.U. Nr 168, poz. 1323) przeniesienie funkcjonariusza do innej miejscowości, z której dojazd do miejsca zamieszkania jest znacznie utrudniony, wymaga zapewnienia funkcjonariuszowi odpowiednich warunków mieszkaniowych, z uwzględnieniem jego sytuacji rodzinnej. Dojazd uznany będzie za znacznie utrudniony, jeżeli czas dojazdu publicznymi środkami transportu zbiorowego, przewidziany w rozkładzie jazdy od stacji (przystanku) zlokalizowanej najbliżej miejsca zamieszkania do stacji (przystanku) zlokalizowanej najbliżej miejsca pełnienia służby łącznie z przesiadkami, przekracza w obie strony 2 godziny (art. 92 ust. 3 ustawy o Służbie Celnej). W art. 93 ust. 1 cytowanej ustawy postanowiono, że w przypadku, o którym mowa w art. 92 ust. 1, jeżeli zapewnienie funkcjonariuszowi odpowiednich warunków mieszkaniowych jest niemożliwe lub utrudnione oraz jeżeli on sam lub jego małżonek nie posiadają lokalu mieszkalnego w miejscu pełnienia służby lub w miejscowości pobliskiej, funkcjonariuszowi przysługuje zwrot udokumentowanych kosztów przeniesienia lub równoważnik pieniężny.

Art. 92 ust. 4 oraz art. 93 ust. 3 ustawy o Służbie Celnej odsyłają do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 października 2010 r. (Dz.U. Nr 202, poz. 1338) w sprawie świadczeń związanych z przeniesieniem funkcjonariusza celnego do pełnienia służby w innej miejscowości. W myśl § 11 ust. 1 cytowanego rozporządzenia równoważnik pieniężny przyznaje się funkcjonariuszowi, jeżeli: 1) nie utracił lub nie zrzekł się prawa do zajmowanego dotychczas lokalu mieszkalnego lub tymczasowej kwatery; 2) nie odmówił bezzasadnie przyjęcia lokalu mieszkalnego lub tymczasowej kwatery, które spełniają warunki, o których mowa odpowiednio w § 5 ust. 2 i w § 7. 2. Równoważnik pieniężny przyznaje się od dnia przeniesienia do dnia przyznania lokalu mieszkalnego albo tymczasowej kwatery (§ 11 ust. 2 cytowanego rozporządzenia). Równoważnika pieniężnego nie przyznaje się za okres nieobecności funkcjonariusza w służbie, trwającej nieprzerwanie powyżej 30 dni kalendarzowych, chyba że w czasie tej nieobecności funkcjonariusz ponosi koszty związane z zakwaterowaniem w miejscowości pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej (§ 11 ust. 3 cytowanego rozporządzenia).

Wysokość równoważnika pieniężnego wynosi dziennie 14,40 zł dla funkcjonariusza, który przenosi się bez co najmniej jednego członka rodziny (§ 12 ust. 1 pkt 2 cytowanego rozporządzenia). Wypłaty równoważnika pieniężnego dokonuje kierownik urzędu w terminie 14 dni po upływie miesiąca, za który równoważnik pieniężny przysługuje (§ 12 ust. 4 cytowanego rozporządzenia).

Przenosząc powyższe regulacje na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że po przywróceniu powoda do służby i wyznaczeniu mu miejsca pełnienia służby we W. (a więc po przeniesieniu powoda), od dnia 2 września 2013 r. powodowi należny był równoważnik pieniężny za brak kwatery. Powodowi nie zapewniono bowiem odpowiednich warunków mieszkaniowych w okresie służby, a on sam (oraz jego małżonka) nie posiadali lokalu mieszkalnego w miejscu pełnienia służby lub w miejscowości pobliskiej. Dojazd z miejsca zamieszkania powoda do miejsca pełnienia służby był nadto znacznie utrudniony w rozumieniu ustawy o Służbie Celnej. Pozwany winien więc wypłacać powodowi równoważnik pieniężny za brak kwatery w wysokości 14,40 zł za każdy dzień. Równoważnik ten był także powodowi należny za okres nieobecności w służbie, trwającej nieprzerwanie powyżej 30 dni kalendarzowych, bowiem powód dowiódł, że ponosi koszty związane z zakwaterowaniem także w tym okresie. Jak wskazał powód, a co znalazło potwierdzenie w zeznaniach świadka R. S. oraz w potwierdzeniach przelewów, dokonywanych przez powoda na rachunek bankowy R. S., powód ponosił koszty związane z najmem lokalu mieszkalnego we W. także w okresie, gdy przebywał na zwolnieniu chorobowym i na urlopie wypoczynkowym.

Pozwana uznała i wypłaciła powodowi kwotę 2 491,20 zł brutto (2 431,55 zł netto) tytułem równoważnika pieniężnego za brak kwatery za okres od dnia 1 września 2013 r. do dnia 3 listopada 2013 r. oraz od dnia 5 listopada 2014 r. do dnia 21 lutego 2015 r. Z uwagi na wykazanie przez powoda ponoszenia kosztów związanych z zakwaterowaniem w miejscowości pełnienia służby także w okresie od dnia 4 listopada 2013 r. do dnia 4 listopada 2014 r., mimo przebywania w tym okresie na zwolnieniu chorobowym, powodowi należny był równoważnik pieniężny za brak kwatery także za powyższy okres. Natomiast skoro wypłaty równoważnika pieniężnego dokonuje kierownik urzędu w terminie 14 dni po upływie miesiąca, za który równoważnik pieniężny przysługuje (§ 12 ust. 4 cytowanego rozporządzenia), to odsetki od dochodzonych przez powoda kwot z tytułu równoważnika winny być naliczane od 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który równoważnik przysługuje.

W myśl art. 92 ust. 2 ustawy o Służbie Celnej, w przypadkach określonych w ust. 1 (a więc w przypadkach przeniesienia funkcjonariusza do innej miejscowości, z której dojazd do miejsca zamieszkania jest znacznie utrudniony) funkcjonariuszowi przysługuje zwrot kosztów przeniesienia, w tym zwrot kosztów podróży. Ponadto w myśl § 14 ust. 1 cytowanego rozporządzenia funkcjonariuszowi przeniesionemu na stałe do pełnienia służby w innej miejscowości, z zastrzeżeniem ust. 3, przysługują: 1) zwrot kosztów podróży jego i członków rodziny; 2) diety dla niego i członków rodziny; 3) zwrot kosztów przewozu urządzenia domowego.

Bezspornie powód został przeniesiony do pełnienia służby w innej miejscowości, z której dojazd do miejsca zamieszkania był znacznie utrudniony, a pozwany nie przyznał powodowi lokalu mieszkalnego, przy czym powód ani jego małżonka nie posiadali lokalu mieszkalnego w miejscu pełnienia służby ani w miejscowości pobliskiej. Powód wskazał, że dla celów przewiezienia urządzeń domowych pięciokrotnie pokonał odległość między Z. a W., a koszt, jaki poniósł z tego tytułu wynosi 604,38 zł. Powyższą kwotę powód wyliczył w ten sposób, że przejechaną łącznie odległość (5 x 168 km, co daje 840 km) przemnożył przez stawkę 0,7195 zł za 1 km, wynikającą z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. 2002 nr 27 poz. 271).

W ocenie Sądu roszczenie powoda w zakresie zwrotu kosztów przeniesienia zasługuje na uwzględnienie co do zasady, nie zaś co do wysokości. Powód wskazał, że z miejsca zamieszkania do W. przewoził jedną szafkę, łóżko turystyczne, odzież, bieliznę, pościel oraz mały telewizor. Sąd zważył, że możliwe było przewiezienie powyższych przedmiotów przy wykonaniu jednego kursu „transportowego” , a więc przebyciu odległości między Z. a W. i Z. (Z. – W., W. – Z.). Jako związany z przeprowadzką należało bowiem także zaliczyć kurs powrotny do Z.. Sąd uznał za zasadne roszczenie powoda do kwoty 241,75 zł, stanowiącej iloczyn przejechanych przez powoda kilometrów (2 x 168 km - 336), przez stawkę 0,7195 zł za 1 km.

Odsetki od powyższej kwoty winny być naliczane od dnia 9 sierpnia 2016 r., albowiem w przedsądowym wezwaniu do zapłaty, doręczonym pozwanej w dniu 1 sierpnia 2016 r., powód wyznaczył pozwanemu 7 – dniowy termin zapłaty, który upłynął w dniu 8 sierpnia 2016 r.

W myśl § 14 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie świadczeń związanych z przeniesieniem funkcjonariusza (…) funkcjonariuszowi posiadającemu w dniu przeniesienia członków rodziny, przeniesionemu na stałe do pełnienia służby w innej miejscowości, któremu nie zapewniono lokalu mieszkalnego, a jedynie tymczasową kwaterę do zamieszkania bez członków rodziny albo równoważnik pieniężny w wysokości określonej w § 12 ust. 1 pkt 2, dodatkowo przysługują świadczenia, o których mowa w § 18 ust. 2 i 3. W § 18 ust. 2 cytowanego rozporządzenia postanowiono, że funkcjonariuszowi przeniesionemu czasowo do pełnienia służby w innej miejscowości, który w dniu przeniesienia posiada członków rodziny, przysługują ponadto: 1) ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania, za każdy dzień przeniesienia, w wysokości 95 % stawki diety, określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 156 ust. 2 ustawy; 2) zwrot kosztów przejazdu, raz w miesiącu, do miejsca stałego zamieszkania i z powrotem, w celu odwiedzenia członków rodziny, środkami komunikacji publicznej, wykonywanymi przez przewoźników kolejowych, w klasie drugiej pociągu albo autobusowych, jeżeli brak jest połączenia kolejowego. Ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania nie przysługuje za czas: 1) nieusprawiedliwionej nieobecności w służbie; 2) pobytu w szpitalu; 3) zwolnień od pełnienia służby bez prawa do uposażenia; 4) urlopu wypoczynkowego, dodatkowego urlopu wypoczynkowego, zdrowotnego, wychowawczego lub bezpłatnego; 5) podróży służbowej, z której tytułu funkcjonariusz otrzymał diety w pełnej wysokości; 6) pobytu u członków rodziny w miejscu stałego zamieszkania - w ramach odwiedzin, o których mowa w ust. 2 pkt 2; 7) nieobecności funkcjonariusza w służbie, spowodowanej chorobą, trwającej dłużej niż 14 dni, lub urlopem macierzyńskim - w rozumieniu przepisów o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa; 8) nieobecności funkcjonariusza w służbie, spowodowanej sprawowaniem opieki nad członkiem rodziny - w rozumieniu przepisów o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa; 9) tymczasowego aresztowania; 10) zawieszenia w pełnieniu obowiązków służbowych i zwolnienia od pełnienia innych obowiązków służbowych; 11) zwolnienia od pełnienia służby w przypadku, o którym mowa w art. 107 ust. 2 ustawy.

Na podstawie art. 156 ust. 2 ustawy o Służbie Celnej wydane zostało rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 października 2009 r. w sprawie należności przysługujących funkcjonariuszom celnym z tytułu podróży służbowych odbywanych na obszarze kraju (Dz.U. Nr 181, poz. 1413). W myśl § 7 ust. 1 cytowanego rozporządzenia kwotę diety przysługującej funkcjonariuszowi ustala się w wysokości i na zasadach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 77 ⁵ § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.). Przepis art. 77 ⁵ § 2 Kodeksu pracy odsyła zaś do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r. poz. 167).

Dieta w czasie podróży krajowej jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia i wynosi 30 zł za dobę podróży (§ 7 ust. 1 w/w rozporządzenia). Skoro zaś ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania wynosi 95 % stawki diety za każdy dzień przeniesienia, to wynosi on 28,50 zł za dzień.

Nie budzi wątpliwości, że powód spełniał przesłanki przyznania świadczeń, o których mowa w § 18 ust. 2 pkt 1 cytowanego rozporządzenia. Powód został bowiem przeniesiony na stałe do pełnienia służby w innej miejscowości, zapewniony został powodowi jedynie równoważnik pieniężny w wysokości określonej w § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia (14,40 zł za każdy dzień przeniesienia), a w dniu przeniesienia powód posiadał członków rodziny. Z uwagi na niezdolność powoda do pracy w okresie od dnia 4 listopada 2013 r. do dnia 4 listopada 2014 r., powodowi ekwiwalent pieniężny z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania przysługiwał w okresie od dnia 2 września 2013 r. do dnia 3 listopada 2013 r. (z wyłączeniem dni 9 – 13 września 2013 r., w których powód przebywał na urlopie wypoczynkowym) oraz od dnia 5 listopada 2014 r. do dnia 21 lutego 2015 r.

Pozwana uznała i wypłaciła powodowi kwotę 1 653,00 zł brutto (1 184,85 zł netto) z tytułu ekwiwalentu pieniężnego za 24 dni miesiąca września 2013 r., 31 dni miesiąca października 2013 r. i 3 dni miesiąca listopada 2013 r., oraz kwotę 1 453,50 zł brutto (1 041,75 zł netto) z tytułu ekwiwalentu pieniężnego za 7 dni miesiąca grudnia 2014 r., 26 dni miesiąca stycznia 2015 r. oraz 18 dni miesiąca lutego 2015 r.

Powód przebywał na urlopie wypoczynkowym w dniach 5 – 28 listopada 2014 r. (przy czym w dniu 14 listopada 2014 r. powód odbierał dzień wolny za 1 listopada 2014 r.); 1 grudnia 2014 r. (urlop na żądanie); 9 – 31 grudnia 2014 r.; 2 i 5 stycznia 2015 r. (urlop na żądanie). Tym samym powodowi przysługiwał ekwiwalent za 12 dni miesiąca listopada 2014 r. w kwocie 342,00 zł (30 dni – 2 dni zwolnienie lekarskie – 16 dni urlop wypoczynkowy), za 8 dni miesiąca grudnia 2014 r. w kwocie 228 zł (31 dni – 7 dni, za które pozwana wypłaciła ekwiwalent – 16 dni urlopu wypoczynkowego) oraz za 3 dni miesiąca stycznia 2015 r. (31 dni – 26 dni, za które pozwana wypłaciła ekwiwalent – 2 dni urlopu na żądanie).

Odsetki od powyższych kwot winny być naliczane od 16 dnia każdego miesiąca następującego po miesiącu, za które przysługuje świadczenie. Jak wynika bowiem z zeznań świadka R. S., oraz co znajduje potwierdzenie w dowodach przelewów, świadczenia te wypłacane były pracownikom do 15 dnia każdego miesiąca.

W myśl art. 86 ust. 4 ustawy o Służbie Celnej funkcjonariuszowi, w związku z przeniesieniem do służby w innej miejscowości, przysługuje jednorazowe świadczenie pieniężne na zagospodarowanie w wysokości jednomiesięcznego uposażenia, w przypadku gdy łączy się z tym zmiana miejsca zamieszkania. Sąd nie podziela stanowiska zaprezentowanego przez stronę pozwaną, zgodnie z którym w przypadku powoda nie doszło do wypełnienia przesłanki zmiany miejsca zamieszkania, bowiem nie skoncentrował on ośrodka swoich interesów życiowych w miejscu pełnienia służby. Argumentacja ta nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na fakt, iż funkcjonariusze pozostający w takiej samej sytuacji życiowej jak powód (tj. alokowani, których rodziny pozostały w miejscu zamieszkania, i którzy wynajmowali mieszkanie we W., w którym przebywali od poniedziałku do piątku) otrzymywali każdorazowo przy alokacji jednorazowe świadczenie pieniężne na zagospodarowanie. Pozwana twierdziła wprawdzie, że świadczenia wypłacane innym funkcjonariuszom w podobnej do powoda sytuacji ( tj. braku zerwania stałej więzi z dotychczasowym miejscem zamieszkania) nie powinny mieć miejsca, ale nie wykazała, aby podjęto jakiekolwiek kroki prawne nacechowana na odzyskanie takich nienależnych świadczeń. Tym samym to powód byłby jedynym funkcjonariuszem pozwanej, który takiego świadczenie w związku z przeniesieniem służbowym do innej miejscowości by nie otrzymał. Trudno też uznać, że stałe przebywanie w danej miejscowości, w której dodatkowo wynajmowało się kwaterę, przez pięć dni w tygodniu nie wyczerpywało znamion pojęcia zmiany miejsca zamieszkania.

Odnośnie roszczenia powoda w zakresie wypłaty ekwiwalentu za 4 dni urlopu okolicznościowego, przewidzianego w art. 138 ust. 6 i 7 ustawy o Służbie Celnej, którego powód nie wykorzystał, Sąd wskazuje, że roszczenie to jest nieuzasadnione.

Podnieść należy bowiem, że urlop okolicznościowy, w odróżnieniu od urlopu wypoczynkowego, pozostaje w ścisłym powiązaniu czasowym z okolicznością, która stanowi przesłankę jego udzielenia (w niniejszej sprawie przesłanką taką jest przeniesienie funkcjonariusza do pełnienia służby w innej miejscowości). To ścisłe powiązanie urlopu okolicznościowego z konkretnym zdarzeniem przesądza o braku ekwiwalentności urlopu okolicznościowego. Tym samym powodowi, który nie wykorzystał urlopu okolicznościowego (co więcej, nie składał wniosku o przedmiotowy urlop), nie należy się ekwiwalent pieniężny z tego tytułu.

Podsumowując, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 9.695,91 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty:

-

3 456,86 zł od dnia 01.09.2013 r. do dnia zapłaty (jednorazowe świadczenie pieniężne na zagospodarowanie);

-

362,63 zł od dnia 09.08.2016 r. do dnia zapłaty(koszty przeniesienia powoda, w tym koszty podróży);

-

388,80 zł od dnia 15.12.2013 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc listopad 2013 r.);

-

446,40 zł od dnia 15.01.2014 r. do dnia zapłaty(równoważnik za brak kwatery za miesiąc grudzień 2013 r.);

-

446,40 zł od dnia 15.02.2014 r. do dnia zapłaty(równoważnik za brak kwatery za miesiąc styczeń 2014 r.);

-

403,20 zł od dnia 15.03.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc luty 2014 r.);

-

446,40 zł od dnia 15.04.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc marzec 2014 r.);

-

432,00 zł od dnia 15.05.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc kwiecień 2014 r.);

-

446,40 zł od dnia 15.06.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc maj 2014 r.);

-

432,00 zł od dnia 15.07.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc czerwiec 2014 r.);

-

446,40 zł od dnia 15.08.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc lipiec 2014 r.);

-

446,40 zł od dnia 15.09.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc sierpień 2014 r.);

-

432,00 zł od dnia 15.10.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc wrzesień 2014 r.);

-

446,40 zł od dnia 15.11.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc październik 2014 r.);

-

72,00 zł od dnia 15.12.2014 r. do dnia zapłaty (równoważnik za brak kwatery za miesiąc listopad 2014 r.);

-

342,00 zł od dnia 16.12.2014 r. do dnia zapłaty (ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc listopad 2014 r.);

-

228,00 zł od dnia 16.01.2015 r. do dnia zapłaty (ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc grudzień 2014 r.);

-

85,50 zł od dnia 16.02.2015 r. do dnia zapłaty (ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc styczeń 2015 r.);

o czym orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

W pkt II sentencji wyroku Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda odsetki ustawowe od następujących kwot:

-

684,00 zł od dnia 16.10.2013 r. do dnia 24.08.2016 r. (odsetki ustawowe od ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc wrzesień 2013 r. od daty wymagalności do dnia 24.08.2016 r.);

-

883,50 zł od dnia 16.11.2013 r. do dnia 24.08.2016 r. (odsetki ustawowe od ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc październik 2013 r. od daty wymagalności do dnia 24.08.2016 r.);

-

85,50 zł od dnia 16.12.2013 r. do dnia 24.08.2016 r. (odsetki ustawowe od ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za miesiąc listopad 2013 r. od daty wymagalności do dnia 24.08.2016 r.);

-

199,50 zł od dnia 16.01.2015 r. do dnia 17.11.2016 r. (odsetki ustawowe od kwoty 199,50 zł, zapłaconej przez pozwaną w dniu 01.12.2016 r. za okres zamknięty, tj. od dnia wymagalności do dnia 17.11.2016 r.; pozwana od tej kwoty zapłaciła odsetki ustawowe od dnia 18.11.2016 r. do dnia 01.12.2016 r.);

-

741,00 zł od dnia 16.02.2015 r. do dnia 17.11.2016 r. (odsetki ustawowe od kwoty 741,00 zł, zapłaconej przez pozwaną w dniu 01.12.2016 r. za okres zamknięty, tj. od dnia wymagalności do dnia 17.11.2016 r.; pozwana od tej kwoty zapłaciła odsetki ustawowe od dnia 18.11.2016 r. do dnia 01.12.2016 r.);

-

513,00 zł od dnia 16.03.2015 r. do dnia 17.11.2016 r. (odsetki ustawowe od kwoty 513,00 zł, zapłaconej przez pozwaną w dniu 01.12.2016 r. za okres zamknięty, tj. od dnia wymagalności do dnia 17.11.2016 r.; pozwana od tej kwoty zapłaciła odsetki ustawowe od dnia 18.11.2016 r. do dnia 01.12.2016 r.).

Powyższe należności, poza kosztami przeprowadzki były tzw. długiem terminowym, od którego odsetki należą się do dnia następnego po dacie wymagalności, a nie dopiero od dnia wezwania do zapłaty. Tak samo zwrot kosztów kwatery też był wymagalny do dnia 15 każdego miesiąca i to także za okresy, w których powód przebywała na zwolnieniach lekarskich. Pozwana twierdziła wprawdzie, że dopiero w toku procesu wykazane zostało, że powód opłacał kwaterę za okresy przebywania na zwolnieniach lekarskich, co winno wpłynąć na datę ustalenia opóźnienia w zapłacie, pomija jednak to, że w ogóle nie uznawała co do zasady zgłaszanych przez powódka roszczeń związanych z jego alokacja do W., błędnie przyjmując, że w jego przypadku nastąpiło nowe zatrudnienia, a nie przywrócenie do służby będąc wynikiem prawomocnego uniewinnienia od zarzutów karnych, które doprowadziły do wydalenia go ze służby. Tym samym zachowanie pozwanej potraktować należało jako odpowiednik zwłoki dłużnika, a więc zawinionego niewykonania zobowiązania, która to sytuacja prowadzić powinna do zaostrzenia, a nie złagodzenie jego odpowiedzialności za niewykonanie zobowiązania. Nadto pozwana posiadała wiedzę o przebywaniu przez powoda na długotrwałym zwolnieniu lekarskim i odpowiednio wcześniej mogła go wezwać do wykazania faktu ponoszenie w spornym okresie kosztów kwatery – tylko bowiem w takim przypadku i braku odpowiedzi ze strony funkcjonariusza można by przyjąć, ze tym razem wierzyciel popadł we zwłokę i odstąpić od naliczania odsetek do czasu udowodnienia mogącej budzić obiektywne wątpliwości okoliczności.

W pkt III sentencji wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie, a więc powództwo ponad kwotę 9.6695,91 zł, zasądzoną w pkt I sentencji wyroku, oraz powództwo w zakresie odsetek ustawowych od kwoty:

-

684,00 zł od dnia 01.10.2013 r. do dnia 15.10.2013 r.;

-

883,50 zł od dnia od dnia 01.11.2013 r. do dnia 15.11.2013 r.

-

85,50 zł od dnia od dnia 01.12.2013 r. do dnia 15.12.2013 r.;

-

199,50 zł od dnia 01.01.2015 r. do dnia 15.01.2015 r.;

-

741,00 zł od dnia 01.02.2015 r. do dnia 15.02.2015 r.;

-

513,00 zł od dnia 01.03.2015 r. do dnia 15.02.2015 r.

W pkt IV sentencji wyroku Sąd umorzył postępowanie w zakresie, w jakim powód cofnął powództwo.

Zgodnie z dyspozycją art. 203 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku.

W przedmiotowej sprawie pełnomocnik powoda pismami z dnia 24 października 2016 r. (k. 47 – 50) oraz z dnia 10 stycznia 2017 r. (k. 77 – 79) ograniczył żądanie pozwu ostatecznie do kwoty 10 719,54 zł. Tym samym Sąd umorzył postępowanie co do kwoty 3 545,40 zł, stanowiącej różnicę między wartością dochodzonego przez powoda pierwotnie roszczenia (14 264,94 zł) a wartość roszczenia po ostatecznym sprecyzowaniu żądania pozwu (10 719,54 zł). Umorzenie postępowania w tej części nastąpiło na mocy art. 355 § 1 KPC z uwagi na cofnięcie przez powoda roszczenia ze skutkiem prawnym. Na marginesie zważyć należy, że bez znaczenia pozostaje fakt, iż pełnomocnik powoda wskazywał, iż ogranicza żądanie pozwu, a nie je cofa, bowiem ograniczenie żądania pozwu to w istocie częściowe cofnięcie powództwa.

W świetle powyższego, w oparciu o powołane przepisy, orzeczono jak w pkt IV sentencji wyroku.

Ponieważ cofnięcie powództwa było konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia powodu, pozwanego należało uznać za stronę przegrywającą sprawę także w części, w której postępowanie umorzono (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt II CZ 208/11, LEX nr 21214570). Stronę pozwaną należy więc uznać za przegrywającą sprawę co do kwoty 9 759,79 zł, która została powodowi zasądzona, oraz co do kwoty 3 545,40 zł, co do której postępowanie umorzono z uwagi na zaspokojenie przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa, co stanowi ok. 93 % wartości przedmiotu sporu (14 264,94 zł).

Sąd ustalił, że strona powodowa poniosła w niniejszym postępowaniu koszty w wysokości 3 617 zł (w tym 3 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa), zaś strona pozwana poniosła koszty w wysokości 3 600 zł (zgodnie z zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych). Powództwo zostało uwzględnione na poziomie 93 %, zatem uznać należało, że powód uległ jedynie nieznacznie (art. 100 zd. 2 kpc) i przyznać mu zwrot całości kosztów zastępstwa procesowego, do których jednak nie można było zaliczyć opłaty od pełnomocnictwa, gdyż było ustawowo z niej zwolniony. Tak więc ów wydatek nie był kosztem niezbędnych i celowym do dochodzenia roszczenia i strona pozwana nie ma prawnego obowiązku jego zwrotu.

Orzeczenie o kosztach jak w pkt V sentencji wyroku Sąd oparł na przepisie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 zd. 2 k.p.c.

W pkt VI sentencji wyroku Sąd nieuiszczone koszty sądowe zaliczył na rachunek Skarbu Państwa. Zgodnie z art. 97 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594 ze zm.), w toku postępowania w sprawach z zakresu prawa pracy o roszczenia pracownika wydatki obciążające pracownika ponosi tymczasowo Skarb Państwa. Sąd pracy w orzeczeniu kończącym postępowanie w instancji rozstrzyga o tych wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113, z tym że obciążenie pracownika tymi wydatkami może nastąpić w wypadkach szczególnie uzasadnionych. Natomiast w myśl art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. W niniejszej sprawie strona pozwana jako statio fisci Skarbu Państwa była zwolniona z kosztów sądowych.

Na podstawie art. 477 ² § 1 KPC wyrokowi w pkt I Sąd nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3 548,54 zł, zgodnie z kwotą jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda, o czym orzeczono jak w pkt VII sentencji wyroku.