Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie II Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2017 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa P. S.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda P. S. kwotę 10.400 ( dziesięć tysięcy czterysta) zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 16 lipca 2016 roku do dnia zapłaty

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.920 ( dwa tysiące dziewięćset dwadzieścia ) zł tytułem zwrotu kosztów procesu

Sygn. akt II C 1723/16

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2016 r. powód P. S. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 10.400 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 28 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty. Wskazał, iż ww. kwota stanowi regres dochodzony od ubezpieczyciela tytułem zwrotu świadczenia zapłaconego przez powoda na rzecz poszkodowanej. Wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

W dniu 11 października 2016 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie II Wydziale Cywilnym wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powoda.

W sprzeciwie od ww. nakazu zapłaty, pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania. Pozwany podniósł, iż obowiązek naprawienia szkody w postępowaniu karnym powinien stanowić dolegliwość dla sprawcy przestępstwa w związku z jego popełnieniem i nie może być przerzucany na ubezpieczyciela.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 lipca 2013 r. w S. P. S., kierując samochodem osobowym marki C. (...) o nr rej. (...), jadąc lewym pasem ruchu ul. (...) od strony Ronda (...) w kierunku ul. (...) na skrzyżowaniu z ul. (...), naruszając nieumyślnie zasady bezpieczeństwa i przepisy obowiązujące w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował ostrożności podczas zbliżania się do wyznaczonego przejścia dla pieszych, ominął inny pojazd, który zatrzymał się przed przejściem dla pieszych i nie ustąpił pieszej pierwszeństwa potrącając J. R., która przekraczała jezdnię po wyznaczonym przejściu dla pieszych z prawej na lewą stronę.

W dacie zdarzenia P. S. łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych Serii (...) z (...) S.A. z siedzibą w W..

Bezsporne, a nadto dowód:

- polisa (...) nr (...), k. 12-14 verte;

Po zdarzeniu została wezwana policja i pogotowie ratunkowe, które zabrało J. R. do szpitala. W wyniku zdarzenia pokrzywdzona doznała urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu, stłuczenia żeber po stronie lewej, a także stłuczenia lewego stawu skokowego i lewego stawu barkowego, na skutek czego doszło u niej do ogólnego rozstroju zdrowia i naruszenia czynności lewej nogi na okres trwający dłużej niż 7 dni. J. R. przebywała przez okres około 3 miesięcy na zwolnieniu lekarskim. Utracone zarobki za ten okres zostały jej już zwrócone.

Za powyższe zdarzenie powód P. S. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 26 maja 2014 r. wydanym w sprawie o sygn. akt IV K 1261/13, następnie niemal w całości utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21 listopada 2014 r. wydanym w sprawie o sygn. akt IV Ka 1139/14. Mocą tychże wyroków na sprawcę nałożono obowiązek zadośćuczynienia w kwocie 10.000 zł oraz odszkodowania w kwocie 400 zł na rzecz pokrzywdzonej J. R..

P. S. wykonał we własnym zakresie ww. obowiązki i dokonał wpłaty na rzecz pokrzywdzonej kwoty łącznie 10.400 zł. Powód i J. R. zawarli nawet w dniu 26 czerwca 2014 roku ugodę, w której P. S. przeprosił poszkodowaną za zdarzenie z dnia 23 lipca 2013 roku. Poszkodowana przyjęła przeprosiny i oświadczyła, że między stronami doszło do pojednania. Nadto pokrzywdzona złożyła do akt sprawy o sygn. III Ko 50/15 oświadczenie, iż P. S. w pełni wywiązał się z obowiązku zadośćuczynienia na jej rzecz w kwocie 10.400 zł.

Bezsporne, a nadto dowód:

- oświadczenie J. R. z dnia 9 kwietnia 2015 r., k. 15;

- ugoda z dnia 26 czerwca 2014 r., k. 16;

- wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21 listopada 2014 r., k. 17;

- wyrok Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum z dnia 26 maja 2014 r. z uzasadnieniem, k. 18-26;

Pismem nadanym w placówce pocztowej w dniu 10 czerwca 2016 roku powód zgłosił pozwanemu szkodę i zwrócił się z wnioskiem o rozliczenie przedmiotowej szkody w toku postępowania likwidacyjnego. W dniu 15 czerwca 2016 roku pozwany otrzymał ww. pismo.

W piśmie z dnia 23 czerwca 2016 r. pozwany odmówił spełnienia świadczenia powoda.

Bezsporne, a nadto dowód:

- pismo pozwanego z dnia 28 czerwca 2016 r., k. 7-7 verte;

- zgłoszenie szkody z dnia 9 czerwca 2016 r. wraz z potwierdzeniem nadania, k. 8-11;

- wydruk ze strony poczty polskiej, k. 27.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne i zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszym postępowaniu okoliczności sprawy pozostawały bezsporne. I tak poza sporem był fakt przypisania powodowi sprawstwa zdarzenia z dnia 23 lipca 2013 roku, orzeczony wyrokiem karnym w trybie art. 46 § 1 k.k. obowiązek naprawienia szkody oraz okoliczność spełnienia na rzecz pokrzywdzonej J. R. tego świadczenia.

W zakresie postępowania dowodowego Sąd postanowił pominąć dowód z zeznań powoda P. S., albowiem miał być on przeprowadzony na okoliczność wywiązania się powoda z obowiązku zadośćuczynienia i odszkodowania na rzecz poszkodowanej J. R., a zatem na okoliczność, która nie była kwestionowana przez pozwanego, a nadto została wykazana dowodem z dokumentu prywatnego – oświadczenia poszkodowanej (k. 15).

Podstawę odpowiedzialności pozwanego za szkodę w zakresie będącym przedmiotem niniejszej sprawy regulują przepisy art. 822 i następne k.c. oraz przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 roku, poz. 392).

W myśl art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Przepis art. 34 ust. 1 powołanej wyżej ustawy stanowi natomiast, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia, przy czym zgodnie z art. 36 ust. 1 zd. pierwsze, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Istotą niniejszego sporu pozostawała zasada odpowiedzialności regresowej ubezpieczyciela względem sprawcy wypadku, który w ramach nałożonego środka karnego spełnił samodzielnie świadczenie odszkodowawcze na rzecz poszkodowanej.

Zagadnienie prawne objęte niniejszym postępowaniem stanowiło przedmiot rozważań Sądu Najwyższego, który w uchwale z 13 lipca 2011 r. wydanej w sprawie o sygn. akt III CZP 31/11 wyjaśnił, iż sprawca wypadku komunikacyjnego, wobec którego zastosowano środek karny polegający na obowiązku naprawienia szkody (art. 46 § 1 w związku z art. 39 pkt 5 k.k.), może domagać się od ubezpieczyciela – na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów – zwrotu świadczenia zapłaconego na rzecz pokrzywdzonego. Mając na względzie, iż niniejszy Sąd w całości akceptuje przedstawioną w powołanym orzeczeniu przez Sąd Najwyższy ocenę prawną, należało ją przyjąć za własną.

W przedmiotowej sprawie zostały spełnione wszystkie przesłanki do możliwości dochodzenia regresu od ubezpieczyciela, tj. powód - skazany wykonał w całości nałożone na niego obowiązki naprawienia szkody oraz zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonej zaś w dacie zdarzenia powoda z pozwanym łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, a jednocześnie w sprawie nie zachodzą okoliczności wyłączające odpowiedzialność ubezpieczyciela. Okoliczność natomiast, iż sprawca wypadku komunikacyjnego został skazany za czyn zabroniony, zakwalifikowany jako przestępstwo nie niweczy cywilnoprawnych znamion tego czynu, należącego do kręgu czynów niedozwolonych i podlegającego reżimowi odpowiedzialności cywilnej. Ta właśnie odpowiedzialność cywilna została u pozwanego ubezpieczona i fakt skazania sprawcy w postępowaniu karnym tego nie zmienia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd w punkcie I sentencji wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda P. S. kwotę 10.400 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 16 lipca 2016 roku do dnia zapłaty.

Żądanie podległo jednak oddaleniu w zakresie odsetek przed dniem 16 lipca 2016 r., albowiem jak wynika z przedłożonego wydruku z systemu śledzenia przesyłek Poczty Polskiej, pozwany dowiedział się o przedmiotowej szkodzie dopiero w dniu 15 czerwca 2016 r. Od tej daty, zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, należało liczyć 30-dniowy termin, zatem od dnia 16 lipca 2016 r. roszczenie w zakresie odsetek stało się wymagalne.

Orzeczenie o kosztach zawarte w punkcie III sentencji wyroku Sąd wydał w oparciu o treść art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na koszty procesu poniesione przez powoda w niniejszej sprawie złożyła się kwota 520 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, a także koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2.400 zł.

SSR Monika Rabiega