Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 3 149,40 zł (trzy tysiące sto czterdzieści dziewięć złotych czterdzieści groszy) z odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 3 960,00 zł (trzy tysiące dziewięćset sześćdziesiąt złotych) od dnia 7 lipca 2016 roku do dnia 11 lipca 2016r.

- 3 149,40 zł (trzy tysiące sto czterdzieści dziewięć złotych czterdzieści groszy) od dnia 7 lipca 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  umarza postępowanie co do kwoty 3 960,00 zł (trzy tysiące dziewięćset sześćdziesiąt złotych)

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 773,00 zł (dwa tysiące siedemset siedemdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1230/16/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 lipca 2016 roku wniesionym do Sądu Rejonowego Katowice-Wschód w Katowicach przez (...) sp. z o.o. w K. przeciwko (...) S.A. w W. powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kwoty 7.109,40 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę liczonymi od dnia 7 lipca 2016 roku oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 1 marca 2016 r. samochód osobowy marki O. (...) o nr rej. (...) stanowiący własność W. B. został uszkodzony w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwana. Powódka zawarła z poszkodowanym umowę najmu samochodu zastępczego marki S. (...) nr rej (...), gdyż samochód był poszkodowanemu niezbędny do realizacji celów prywatnych oraz zawodowych. Zastępczy samochód był wynajmowany od 1 marca 2016 r. do 6 kwietnia 2016 r. za cenę 209,10 zł brutto za każdą dobę najmu. Dnia 6 kwietnia 2016 r. powódka nabyła od poszkodowanego w drodze umowy cesji wierzytelności, wierzytelność przysługująca poszkodowanemu od pozwanej z tytułu kosztów najmu samochodu zastępczego. Opłata za wynajem samochodu został udokumentowana fakturą VAT nr (...) z dnia 6 kwietnia 2016 r. w łącznej kwocie 7.109,40 zł brutto. Decyzja z dnia 21 marca 2016 r. pozwana przyznała powodowi odszkodowanie w kwocie 2.700,00 zł tytułem szkody całkowitej na pojeździe. Dnia 11 maja 2016 r. powódka wezwała pozwana do zapłaty należności dochodzonej niniejszym pozwem jednak pozwana do dnia wytoczenia powództwa nie dokonała zapłaty należności wynikającej z wystawionej faktury VAT.

Postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2016 r. Sądu Rejonowego Katowice-Wschód w Katowicach stwierdził swoja niewłaściwości miejscową i sprawę przekazał do Sądu Rejonowego w Tychach.

W dniu 21 października 2016 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Tychach Wydziale VI Gospodarczy w sprawie o sygn. akt VI GNc 2710/16 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(...) S.A. w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całość oraz wnosząc o oddalenie powództwa w całość i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że w chwili dokonania cesji poszkodowany nie poniósł realnie żadnej szkody wynikającej z najmu pojazdu zastępczego, gdyż nie poniósł kosztów najmu samochodu zastępczego. Zdaniem pozwanej dokonana cesja dotyczyła wierzytelności przyszłej, która powstała dopiero po zakończeniu najmu pojazdu zastępczego. Pozwana zakwestionowała również okres najmu samochodu zastępczego uznając, że zasadny okres od dnia zgłoszenia szkody do dnia wypłaty odszkodowania wynoszący w niniejszej sprawie 22 dni. Ponadto pozwana zakwestionowała wysokość zastosowanej stawki wynajmu w kwocie 209,10 zł brutto za dzień najmu uznając ją za zawyżoną.

W piśmie procesowym z dnia 9 marca 2017 r. powód oświadczył, że cofa pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 3.960,00 zł tytułem części należności głównej, żądając zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od dnia wytoczenia powództwa od dnia 7 lipca 2016 r. do dnia 11 lipca 2016 r. co do kwoty 3.960,00 zł podtrzymując w pozostałym zakresie żądanie pozwu zasądzenia pozostałej części należności głównej tj. kwoty 3.149,40 zł wraz z odsetkami od dni 7 lipca 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania. W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwana decyzje o wypłacie odszkodowania wydała 8 lipca 2016 r. natomiast wypłata została zrealizowana dopiero w dniu 11 lipca 2016 r.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 1 marca 2016 r. samochód osobowy marki O. (...) o nr rej. (...) stanowiący własność W. B. został uszkodzony w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwana. Szkoda została zgłoszona pozwanej dnia 1 marca 2016 r. W dniu 1 marca 2016 r. powódka zawarła z poszkodowanym umowę najmu pojazdu zastępczego, w związku ze zdarzeniem objętym odpowiedzialnością cywilną pozwanego. Przedmiotem najmu był samochód S. (...) nr rej (...). Strony w umowie ustaliły stawkę za wynajem w kwocie 209,10 złotych brutto za dobę. Samochód był wynajmowany w okresie od 1 marca 2016 r. do 6 kwietnia 2016 r. Pojazd był poszkodowanemu niezbędny do codziennych dojazdów do pracy. Poszkodowany nie dysponował środkami finansowymi koniecznymi do zakupu nowego pojazdu. Powódka poinformowała pozwaną o wynajęciu samochodu zastępczego.

Dowód: umowa najmu pojazdu zastępczego (k. 20-21), oświadczenia (k. 22, 23, 104), maile (k. 44-45, 46), akta szkody na płycie CD (k. 89), zeznania świadka W. B. (k. 110-111)

W dniu 6 kwietnia 2014 r. powódka wystawiła na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 7.109,40 zł brutto.

Dowód: faktura VAT (k. 27), potwierdzenie nadania (k. 28)

W dniu 6 kwietnia 2016 r. poszkodowany zawarł z powódką umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 1 marca 2016 r.

Dowody: umowa cesji wierzytelności (k. 25-26).

Decyzją z dnia 21 marca 2016 r. pozwana przyznała odszkodowanie w kwocie 2.700,00 zł. Następnie w toku prowadzonego postępowania likwidacyjnego na podstawie wyliczenia szkody z dnia 13 kwietnia 2016 r. pozwana ustaliła wysokość szkody na kwotę 3.200,00 zł. Poszkodowany przy współdziałaniu z pozwaną dokonał sprzedaży wraku samochodu za pośrednictwem aukcji internetowej.

Dowód: informacje o wysokości szkody całkowitej w pojeździe (k. 29, 33, 37, 40) wyliczenia szkody (k. 30, 34, 41) karty kontrolne szkody (k. 31-32, 35-36, 38-39, 42-43), maile (47-49), decyzja z dnia 21 marca 2016 r (k. 50-51), mail (k. 105), wydruk oferty zakupu (k. 106), zeznania świadka W. B. (k. 110-111).

Wezwaniem do zapłaty z dnia 11 maja 2016 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 7.109,40 zł.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 11 maja 2016 r. (k. 52-53).

Rynkowa dobowa stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego należącego do klasy C tj. 209,10 złotych brutto za dobę przyjęta przez powódkę nie odbiega od średnich stawek obowiązujących na rynku lokalnym.

Dowód: wydruk cenników (k. 55-56).

Oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie podkreślić należy wagę dowodów z dokumentów, którym Sąd dał wiarę w całości, gdyż nie zostały zakwestionowane przez strony postępowania. Zeznania świadka W. B. są spójne, zgodne z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, dlatego też Sąd nie widział powodów by odmówić waloru wiarygodności tym źródłom dowodowym.

Sąd oddalił wniosek o biegłego albowiem okoliczności, na które miał być powołany nie wymagały wiedzy specjalnej.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem, a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Z kolei zgodnie z art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w artykule 435 § 1 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednocześnie zgodnie z § 2 w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności. Zgodnie z art. 435 § 1 k.c. prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

Zdaniem pozwanej w chwili dokonania cesji poszkodowany nie poniósł realnie żadnej szkody wynikającej z najmu pojazdu zastępczego, gdyż nie poniósł kosztów najmu samochodu zastępczego. Zdaniem pozwanej dokonana cesja dotyczyła wierzytelności przyszłej, która powstała dopiero po zakończeniu najmu pojazdu zastępczego, jednakże został ona skonkretyzowana.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że cesji wierzytelności dokonano w dniu 6 czerwca 2016 r. tj. w dniu zakończania najmu pojazdu zastępczego jak również wystawienia faktury VAT nr (...). Zatem w ocenie Sądu wbrew twierdzeniom strony pozwanej należy przyjąć, iż do cesji doszło po zakończeniu okresu najmu.

Zdaniem Sądu należy również wskazać, nawet jeśli przed dokonaniem cesji nie doszło do faktycznego dokonania zapłaty przez poszkodowanego kosztów najmu samochodu zastępczego, to już sama konieczność zaciągnięcia zobowiązania przez poszkodowanego stanowi szkodę związaną z wypadkiem i nie jest koniecznym udowodnienie przez poszkodowanego, iż przed wypłaceniem odszkodowania doszło już do faktycznego wypłacenia pieniędzy za najem samochodu. Stanowisko Sądu znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym pojęcie straty w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. obejmuje także wymagalne zobowiązanie poszkodowanego wobec osoby trzeciej” (SN III CZP 62/08).

Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu powódka w należyty sposób wykazała, iż skutecznie nabyła przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Pozwana kwestionowała okres najmu samochodu zastępczego uznając, że zasadnym jest okres od dnia zgłoszenia szkody do dnia wypłaty odszkodowania wynoszący w niniejszej sprawie 22 dni.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w przypadku definitywnej utraty rzeczy odszkodowanie przysługuje za okres od jej utraty do uzyskania odszkodowania (zwrotu innego przedmiotu), a w przypadku utraty czasowej - do chwili odzyskania rzeczywistej możliwości korzystania z niej. (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11).

W toku procesu pozwana pomimo, iż to na niej spoczywał ciężar wykazania dowodu kiedy doszło do wypłaty odszkodowana, nie przedłożyła do akt sprawy żadnego dowodu dla wykazania, iż do wypłaty odszkodowania doszło po 22 dniach od dnia zgłoszenia szkody. Wobec szkody całkowitej, jaka miała w niniejszej sprawie miejsce, to data wypłaty odszkodowania jest tu decydująca, ponieważ dopiero z ta datą można uznać szkodę za naprawioną. Z. materiał dowodowy w sprawy wykazał, że szkoda został zgłoszona 1 marca 2016 r. Natomiast ostateczna wysokość szkody został ustalona dnia 13 kwietnia 2016 r. Zatem podnoszona przez pozwaną w niniejszej sprawie kwestia wypłaty odszkodowania po 22 dniach od zgłoszenia szkody może budzić uzasadnione wątpliwości. Bezspornym natomiast w niniejszej sprawie jest, że samochód zastępczy był wynajmowany w okresie od 1 marca 2016 r. do 6 kwietnia 2016 r. Mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy w ocenie Sądu powyższy okres należy uznać za uzasadniony. Porównując daty, należy uznać, że samochód zastępczy został zwrócony, jeszcze przed wypłatą kwoty odszkodowania.

W zakresie stawki wynajmu powódka zastosowała stawkę w wysokości 209,10 zł brutto za dobę najmu pojazdu zastępczego klasy C, wskazując w toku postępowania, iż zastosowana przez nią stawka mieści się w granicach średnich stawek stosowanych przez inne podmioty wynajmujące samochody zastępcze. Pozwana natomiast uznała, iż jest to stawka wygórowana, weryfikując tym samym wysokość stawki do kwoty 180,00 zł brutto. W ocenie Sądu powódka wykazała stosownie do art. 6 k.c. za pomocą przedłożonych cenników, iż stawka przyjęta przez stronę powodową w wysokości 209,10 zł brutto za dobę mieści się w granicach średnich stawek za wynajem samochodu zastępczego klasy C i jednocześnie nie jest nadmiernie wygórowana. Nadto pamiętać należy, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania zakładu świadczącego swoje usługi najtaniej, dlatego też Sąd nie mógł się zgodzić się z pozwaną, co do podniesionego przez nią zarzutu, iż powódka zastosowała stawkę zawyżoną odbiegającą od stosowanych u innych usługodawców, zwłaszcza, że powódka przedstawiła na poparcie stawianych przez nią twierdzeń stosowne cenniki potwierdzające zasadność przyjętej stawki.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono na podstawie art. 415 k.c. w zw. z art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.149,40 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powódka domagał się ustawowych odsetek za opóźnienie od kwoty 3.960,00 zł od dnia 7 lipca 2016 roku do dnia 11 lipca 2016r. oraz od kwoty 3.149,40 zł od dnia 7 lipca 2016 roku do dnia zapłaty. Mając na uwadze zrealizowanie przez pozwaną dnia 11 lipca 2016 r. wypłaty kwoty 3.960,00 zł oraz okoliczności sprawy, żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

W toku postępowania pełnomocnik powódki cofną pozew wraz z zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 3.960,00 zł. Z tego względu na mocy art. 355 § 1 k.p.c. Sąd w punkcie 2 sentencji wyroku umorzył postępowanie co do kwoty 3.960,00 zł.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania strony powodowej złożyły się kwoty: 356,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 2400,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z § 2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.) co daje łączną kwotę 2.773,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk