Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

P. K.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda P. K. kwotę 955,75 zł (dziewięćset pięćdziesiąt pięć złotych siedemdziesiąt pięć groszy) z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 16 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 425,00 zł (czterysta dwadzieścia pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1345/16/3

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego w Mikołowie I Wydziału Cywilnego przeciwko pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. powód P. K. wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kwoty 955,85 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 16 lipca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że wskutek zdarzenia z dnia 14 czerwca 2015 r., uległ uszkodzeniu samochód marki A. o nr rej. (...) stanowiący własność B. D. i R. K.. Ubezpieczycielem OC sprawcy w/w szkody była pozwana. Powód wskazał, że pozwana wypłaciła z tytułu najmu samochodu zstępczego odszkodowanie w kwocie 3 044,25 zł w związku z czym powód domaga się zapłaty nieuregulowanej części kwoty 955,75 zł poniesionych przez poszkodowanych kosztów najmu samochodu zastępczego. Powód podniósł, że na podstawie umowy cesji z dnia 14 czerwca 2015 r. nabył wierzytelność przysługującą poszkodowanym wobec powoda z tytułu szkody z dnia 14 czerwca 2015 r.

Postanowieniem z dnia 29 września 2016 r. Sąd Rejonowy w Mikołowie I Wydział Cywilny stwierdził swoja niewłaściwość i przekazał sprawę od rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tychach - Wydziałowi Gospodarczemu.

W dniu 23 listopada 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 3121/16 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W przepisanym terminie pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że powód nie wykazał aby poszkodowany uiścił czynsz najmu naliczony przez powoda. Pozwana podniosła również spornym pomiędzy stronami jest również uzasadniony okres wynajmu samochodu zastępczego. Zdaniem pozwanej w związku z zakwalifikowaniem szkody jako szkody całkowitej zasadnym jest 15 dniowy okres przypadający od dnia powstania szkody do dnia wydania decyzji o kwalifikacji szkody jako szkody całkowitej i 7 dni na wypłatę odszkodowania i zagospodarowanie pojazdu i zakup nowego pojazdu. Ponadto pozwana podniosła, że z historii szkody samochodu wynika, że uszkodzony pojazd został naprawiony przez poszkodowanego a rzeczywisty czas naprawy wynosił 8 dni.

Sąd ustalił:

Dnia 14 czerwca 2015 r., uległ uszkodzeniu samochód marki A. o nr rej. (...) stanowiący własność B. D. i R. K.. Ubezpieczycielem OC sprawcy w/w szkody była pozwana.

Dowód: zeznania świadka R. K. (k. 75-76).

Powód zawarł z poszkodowanymi umowę najmu pojazdu zastępczego, w związku ze zdarzeniem objętym odpowiedzialnością cywilną pozwanego. Przedmiotem najmu był samochód marki O. (...) nr rej (...). Strony w umowie ustaliły stawkę za wynajem w kwocie 200,00 złotych brutto za dobę. Pojazd był poszkodowanemu R. K. niezbędny do dojazdów do pracy, na zakupy, do rodziny, do lekarza. Pojazd zastępczy był wynajmowany w okresie od 14 czerwca 2015 r. do 3 lipca 2015 r. tj. przez okres naprawy uszkodzonego samochodu. W dniu 10 lipca 2015 r. powód wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 4 000,00 zł brutto.

Dowód: umowa najmu (k. 12-12v), historia szkody (k. 14, 67), oświadczenia (k. 15, 16, 17), faktura VAT (k. 13, 63), zeznania świadka R. K. (k. 75-76).

W dniu 14 czerwca 2015 roku, powód P. K. w drodze umowy przelewu wierzytelności nabył od B. D. i R. K. wierzytelność w postaci wszelkich roszczeń, z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego wobec (...) Zakładu (...) w W. z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 14 czerwca 2015 r.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 10), oświadczenie (k. 11).

Decyzją z dnia 27 lipca 2015 r. pozwana przyznała odszkodowanie w wysokości 3.044,25 zł tytułem kosztów najmu samochodu zastępczego. Dnia 27 lipca 2015 r. pozwana wypłaciła na odszkodowanie w kwocie 3.044,25 zł.

Dowód: decyzja z dnia 27 lipca 2015 r. (k. 21, 64, 65), potwierdzenie przelewu (k. 23).

Wezwaniem do zapłaty z dnia 1 czerwca 2016 r. powód wezwał pozwaną od zapłaty kwoty 955,75 zł.

Dowód: wezwanie do zapłaty (k. 18), potwierdzenie nadania (k. 19).

Decyzja z dnia 4 lipca 2016 r. pozwana podtrzymał uprzednio wydaną decyzje w zakresie wysokości przyznanego odszkodowania.

Dowód: Decyzja z dnia 4 lipca 2016 r. (k. 22, 66).

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, gdyż nie zostały zakwestionowane przez strony postępowania. Sąd przyznał też atrybut wiarygodności zeznaniom świadka R. K. bowiem były one rzeczowe, logiczne i korespondujące z zebraną w sprawie dokumentacją.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez P. K. przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem, a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Z kolei zgodnie z art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w artykule 435 § 1 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednocześnie zgodnie z § 2 w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności. Zgodnie z art. 435 § 1 k.c. prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powódka w należyty sposób wykazała, iż skutecznie nabyła przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Pozwana w sprzeciwie podniosła, natomiast, że powód nie wykazał aby poszkodowany uiścił czynsz najmu naliczony przez powoda w związku z czym roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu nie można zgodzić się z powyższym twierdzeniem pozwanej, gdyż już sama konieczność zaciągnięcia zobowiązania przez poszkodowaną stanowi szkodę związaną z wypadkiem i nie jest koniecznym udowodnienie przez poszkodowanego, iż przed wypłaceniem odszkodowania doszło już do faktycznego wypłacenia pieniędzy za najem samochodu. Stanowisko Sądu znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego zgodnie z którym pojęcie straty w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. obejmuje także wymagalne zobowiązanie poszkodowanego wobec osoby trzeciej” (SN III CZP 62/08). W związku z tym koszty wynajmu samochodu zastępczego, choć nie pokryte bezpośrednio przez poszkodowanego, wchodzą w skład szkody.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania. Spornym pomiędzy stronami natomiast okazała się wysokość okres najmu pojazdu zastępczego.

Zdaniem pozwanej w związku z zakwalifikowaniem szkody jako szkody całkowitej zasadnym jest 15 dniowy okres przypadający od dnia powstania szkody do dnia wydania decyzji o kwalifikacji szkody jako szkody całkowitej i 7 dni na wypłatę odszkodowania i zagospodarowanie pojazdu i zakup nowego pojazdu. Ponadto pozwana podniosła, że z historii szkody samochodu wynika, że uszkodzony pojazd został naprawiony przez poszkodowanego a rzeczywisty czas naprawy wynosił 8 dni.

Należy wskazać sytuację nastąpienia szkody całkowitej, czas koniecznego najmu obejmuje – co do zasady – okres od dnia zniszczenia pojazdu do dnia, w którym poszkodowany może nabyć podobny pojazd, nie dłuższy niż do dnia zapłaty odszkodowania (wyrok SN z dnia 8.09.2004 r., IV CK 672/03, Lex nr 146324). Zatem wbrew twierdzeniom pozwanej dla ustalenia długości uzasadnionego okresu wynajmu samochodu zastępczego znaczenie ma dzień wypłaty odszkodowania, a nie dzień kwalifikacji szkody jako szkody całkowitej.

W zakresie okresu wynajmu samochodu warto nadmienić, również w przypadku definitywnej utraty rzeczy, odszkodowanie przysługuje za okres od jej utraty do uzyskania odszkodowania (zwrotu innego przedmiotu), a w przypadku utraty czasowej - do chwili odzyskania rzeczywistej możliwości korzystania z niej (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11).

W niniejszej sprawie do szkody na pojeździe doszło dnia 14 czerwca 2015 r. Samochód zastępczy został wynajęty przez poszkodowanych tego samego dnia i był wynajmowany do dnia 3 lipca 2017 r. tj. do dnia zakończenia naprawy uszkodzonego pojazdu. W toku procesu powódka nie wykazała kiedy doszło do wypłaty odszkodowania tytułem szkody całkowitej, poprzestając na wskazaniu, że dnia 22 czerwca 2015 r. zakwalifikował szkodę jako szkodę całkowitą. Zaznaczyć trzeba, że poszkodowany w przypadku szkody całkowitej, nie ma obowiązku angażowania prywatnych środków finansowych na zakup nowego auta. Jest absolutnie uprawnione oczekiwanie poszkodowanego na wypłatę odszkodowania przez ubezpieczyciela. W zakresie podnoszonego przez stronę pozwaną zarzutu, iż rzeczywisty czas naprawy wynosił 8 dni należy wskazać, że zgodnie z dokumentem historii szkody, na który pozwana się powołuje, przedstawiciel pozwanej przeprowadził oględziny samochodu dopiero 22 czerwca 2015 r., natomiast kosztorys wraz z informacją o szkodzie całkowitej strona pozwana przekazała do warsztatu naprawczego dnia 24 czerwca 2015 r. Zatem warsztat naprawczy z powodu opieszałości strony pozwanej musiał zwlekać z rozpoczęciem naprawy samochodu, co przyczyniło się do wydłużenia okresu najmu samochodu zastępczego.

Mając powyższe okoliczność na względzie Sądu uznał, że okres wynajmu samochodu zastępczego przypadający od dnia 14 czerwca 2015 r. do dnia 3 lipca 2017 r. był okresem uzasadnionym.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 955,75 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powódka domagała się odsetek ustawowych liczonych od dnia 16 lipca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 i odsetek za opóźnienie liczonych od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłat, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 48,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 360,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804) co daje łączną kwotę 425,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk