Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Limanowej II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Paweł Kulig

Protokolant: st. sekr. sąd. Wioletta Długosz

w obecności oskarżyciela: ////

po rozpoznaniu dnia 13.06.2017r.

w sprawie: S. W.

syna W. i K. z d. K.

ur. (...) w K.

oskarżonego o to, że:

w dniu 09 marca 2017 roku w miejscowości K. rejonu (...), prowadził w ruchu lądowym samochód marki V. (...) o nr rej. (...) przez co nie zastosował się do orzeczonego względem jego osoby wyrokiem sadu Rejonowego w Limanowej z dnia 23 czerwca 2014 roku sygn. akt II K 147/14 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w okresie od 6 sierpnia 2016 roku do dnia 6 sierpnia 2017 roku;

to jest o przestępstwo z art. 244 kk

I.  Uznaje oskarżonego S. W. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, stanowiącego występek z art. 244 kk i za to na mocy art. 244 kk przy zastosowaniu art. 37a k.k. wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

II.  Na mocy art. 34 § 3 kk orzeka wobec oskarżonego S. W. środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 300 zł (trzystu złotych), na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej

III.  Na zasadzie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego S. W. na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych kwotę 200 zł (dwustu złotych), w tym tytułem opłaty kwotę 120 zł (stu dwudziestu złotych).

Sygn. akt II K 121/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 13 czerwca 2017 roku

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 09 marca 2017 roku S. W. prowadził samochód marki V. (...) o nr rej. (...) z miejscowości Z. w kierunku Ł.. Około godziny 11:50 w miejscowości K. poruszający się z naprzeciwka pojazd prowadzony przez oskarżonego zauważyli pełniący wówczas służbę funkcjonariusze policji w osobach sierż. sztab. P. O. i st. sierż. M. P.. S. W. zauważywszy policyjny radiowóz zjechał gwałtownie na pobocze, co wzbudziło zainteresowanie funkcjonariuszy, którzy zawrócili radiowozem w kierunku pojazdu oskarżonego, jednocześnie go zatrzymując. Prowadząc wymieniony pojazd oskarżony naruszył orzeczony względem jego osoby - wyrokiem Sądu Rejonowego w Limanowej z dnia 23 czerwca 2014 roku, sygn. akt II K 147/17 – zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

/ dowód: zeznania świadka P. O., k. 4, wyjaśnienia oskarżonego k. 12-13, odpis wyroku Sądu Rejonowego w Limanowej z dnia 23.06.2014r. sygn. akt II K 141/17 o sygn. II K 147/14, k. 6 /

S. W. posiada na utrzymaniu dwoje dzieci. Prowadzi własną działalność gospodarczą, z której osiąga miesięczny dochód w wysokości ok. 1000 złotych miesięcznie.

/ dowód: oświadczenie oskarżonego, k. 12, informacja Urzędu Gminy k. 15 /

Oskarżony był uprzednio karany. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Limanowej z dnia z dnia 23 czerwca 2014 roku, sygn.. akt II K 141/17 został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., za które to przestępstwo wymierzono mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na 2 letni okres próby oraz karę 60 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 zł. Orzeczono również wobec wymienionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat oraz zobowiązano do zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów, orzekając nadto środek karny w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Limanowej z dnia 20 października 2015 roku , sygn. akt II K 647/15 S. W. został skazany z czyn z art. 54 § 2 kks na karę 10 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości dziennej stawki na kwotę 10 zł.

/ dowód : odpis wyroku Sądu Rejonowego w Limanowej z dnia 23.06.2014r. sygn. akt II K 141/17, k. 6, informacja o karalności, k. 25-26 /

S. W. w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz wyraził skruchę. Wyjaśnił, iż około trzech tygodni przed zdarzeniem zmarł wspólnie z nim zamieszkujący teść. Prowadzenie pojazdu mimo orzeczonego zakazu spowodowane było koniecznością udania się do zakładu pogrzebowego w Ł. celem ustaleń dotyczących przewozu zwłok ze szpitala. Wskazał, iż po jego zatrzymaniu przez funkcjonariuszy pojazd został odebrany przez kolegę. Podniósł, iż prowadził samochód pierwszy raz w okresie obowiązywania zakazu oraz wniósł o wydanie wyroku skazującego i wydanie uzgodnionej z prokuratorem kary.

Wyjaśnienia oskarżonego uznał sąd za wiarygodne bowiem jawiły się jako logiczne, konsekwentne i spójne . Dodatkowo okoliczności zatrzymania go w dniu 09 marca 2017 roku przez funkcjonariuszy policji zostały potwierdzone zeznaniami świadka P. O.

Zeznaniom wymienionego świadka sąd dał wiarę w całości. Opisał on przebieg policyjnej interwencji związanej z zatrzymaniem pojazdu oskarżonego. Wskazać należy, iż świadek ten nie miał żadnego interesu prawnego w obciążaniu swymi zeznaniami oskarżanego, a dodatkowo jego zeznania uzupełniały się z wyjaśnieniami S. W..

Ustalając stan faktyczny sąd oparł się także na : odpisie wyroku SR w Limanowej z dnia 23 czerwca 2014 roku o sygn. II K 147/14, informacji Urzędu Gminy K. dotyczącej rejestrów podatków oraz informacji o karalności. Wskazane dokumenty nie były kwestionowane w toku postępowania i żadna ze stron nie podważała ich wiarygodności.

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności Sąd dokonał analizy, która ustawa jest względniejsza dla sprawcy, bowiem z dniem 01 czerwca 2017 roku nastąpiła zmiana treści art. 244 k.k. oraz art. 42 k.k. Z tą datą nastąpiło podniesienie ustawowego zagrożenia za czyn z art. 244 k.k., bowiem przed dniem 01 czerwca 2017 roku zagrożony był on karą pozbawienia wolności do lat 3, natomiast w stanie prawnym w dacie orzekania zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Od dnia 01 czerwca 2017 roku obowiązuje także art. 42 § 1a pkt 2 k.k., który stanowi, iż sąd obligatoryjne orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w razie skazania za przestępstwo określone w art. 244 k.k., jeżeli czyn polegał na niezastosowaniu się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Stosownie do treści art. 4 § 1 k.k. jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Oceniając która z ustaw jest względniejsza dla sprawcy należy badać całokształt konsekwencji wynikających z przedmiotowych ustaw dla sytuacji prawnej oskarżonego, w tym konieczność orzeczenia środków karnych. W ocenie sądu względniejsza dla S. W. była ustawa obowiązująca uprzednio, tj. w dacie popełnienia przez niego czynu, bowiem w dniu popełnienia przestępstwa ustawowe zagrożenie z art. 244 k.k. było niższe, a nadto, nie istniał obowiązek orzeczenia obligatoryjnego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych za czyn, którego dopuścił się oskarżony.

Stosownie do treści art. 244 k.k., w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 lipca 2015 roku do dnia 31 maja 2017 roku, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Wobec S. W. Sąd Rejonowy w Limanowej II Wydział Karny wyrokiem z dnia 23 czerwca 2014 roku o sygn. II K 147/14 za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. orzekł między innymi środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat oraz zobowiązał go do zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów. Oskarżony zwrócił prawo jazdy w dniu 06 sierpnia 2014 roku. Oskarżony nie zastosował się do orzeczonego zakazu, bowiem w okresie jego obowiązywania - w dniu 09 marca 2017 roku – prowadził pojazd mechaniczny marki V. (...) o nr rej. (...). S. W. wypełnił tym samym znamiona powyższego typu czynu zabronionego z zamiarem bezpośrednim, bowiem chciał prowadzić pojazd celem udania się jak twierdził do zakładu pogrzebowego w Ł.. Wskazać należy, iż pobudki działania nie mogły mieć znaczenia dla wypełnienia znamion czynu z art. 244 k.k., mogły mieć natomiast znaczenie przy ustalaniu stopnia społecznej szkodliwości czynu i wymiaru kary.

Czyn popełniony przez S. W. miał charakter bezprawny i zawiniony. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona typu czynu zabronionego z art. 244 k.k. w poprzednim brzmieniu, miał także możliwość zachowania się zgodnego z prawem. Oskarżony jest osobą dorosłą, a nadto z uwagi na wiek doświadczoną życiowo, która miała świadomość jakie skutki może rodzić prowadzenie samochodu pomimo orzeczonego zakazu.

Zgodnie z treścią art. 335 § 2 zd. 1 k.p.k. prokurator może dołączyć do aktu oskarżenia wniosek o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych za zarzucany mu występek, uwzględniających też prawnie chronione interesy pokrzywdzonego, jeżeli okoliczności popełnienia przestępstwa i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości, oświadczenia dowodowe złożone przez oskarżonego nie są sprzeczne z dokonanymi ustaleniami, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte.

W niniejszej sprawie Prokurator Prokuratury Rejonowej w Limanowej do aktu oskarżenia dołączył wniosek z dnia 31 marca 2017 roku o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy. Wniósł o wymierzenie S. W. uzgodnionej z nim kary 5 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym oraz orzeczenie świadczenia pieniężnego w kwocie 300 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej.

Sąd w pierwszej kolejności dokonał analizy formalnej wniesionego wniosku, nie stwierdzając w tym zakresie uchybień. Również analiza wniosku pod względem merytorycznym nie ujawniła uchybień. Sąd mając na uwadze postawę oskarżonego jest przekonany, iż uzgodniona kara poskutkuje osiągnięciem celów postępowania karnego. Uwzględnienie wniesionego wniosku i orzeczenie uzgodnionej kary było dopuszczalne, bowiem okoliczności popełnienia czynu i wina oskarżonego nie budziły wątpliwości, a jego oświadczenia nie pozostawały w sprzeczności z dokonanymi ustaleniami. Bezspornym było, iż wobec S. W. w przeszłości orzeczony został 3-letni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, w tracie trwania którego oskarżony prowadził samochód, naruszając tym samym orzeczony zakaz. Zebrane dowody rysowały klarowny przebieg wydarzeń, co więcej sam oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a jego oświadczenia w pełni korelowały z innymi dowodami, w szczególności z zeznaniami P. O.. Dodatkowo wskazać należy, iż postawa oskarżonego, przejawiająca się w wyrażeniu skruchy, świadczy, iż cele postępowania karnego zostaną w pełni osiągnięte.

W niniejszej sprawie z uwagi na datę popełnienia przez S. W. czynu zastosowanie będzie miał, jak wskazano na początku rozważań, art. 244 k.k. w brzmieniu przed dniem 1 czerwca 2017 roku przy uwzględnieniu treści art. 4 § 1 k.k. Przestępstwo określone w powyższym przepisie zagrożone było karą pozbawienia wolności do lat 3. Jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1 (obowiązek wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne) lub 4 (potrącenie wynagrodzenie), co wynika z treści art. 37a k.k.

Sąd wymierzył oskarżonemu przy zastosowaniu art. 37a k.k. wnioskowaną karę 5 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Oceniając dopuszczalność uwzględnienia wniosku o skazanie Sąd przeanalizował zaproponowaną karę przez pryzmat dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. W ocenie Sądu kara ta nie przekracza stopnia winy, który Sąd ustalił jako wysoki, bowiem oskarżony jest osobą doświadczoną, miał możliwość zachowania się zgodnego z prawiem, a mimo pełnej świadomości orzeczonego zakazu prowadził pojazd mechaniczny. Kara ta uwzględnia także nieznaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd, przy uwzględnieniu treści art. 115 § 2 k.k., wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru i motywację. Oskarżony naruszył z zamiarem bezpośrednim dobro w postaci bezpieczeństwa w komunikacji. Wskazać jednak należy, iż przy ustalaniu stopnia społecznej szkodliwości niemałe znaczenie miały okoliczności popełnienia czynu i motywacja sprawcy. Oskarżony wskazał bowiem, iż z uwagi na śmierć teścia zmuszony był do udania się do zakładu pogrzebowego celem ustaleń dotyczących przewozu zwłok, gdyż brak było innej osoby posiadającej uprawnienia do prowadzenia pojazdów mechanicznych. W niniejszej sprawie zdaniem Sądu kara ograniczenia wolności będzie wystarczająca, bowiem biorąc pod uwagę postawę oskarżonego, wymierzenie kary pozbawienia wolności jawi się jako zbyt surowe. W ocenie Sądu wymierzona kara pozwoli osiągnąć cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego, bowiem uświadomi mu naganność jego postępowania. Wymierzona kara wpłynie także na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa wskazując, iż w przypadku naruszenia porządku prawnego kara jest nieunikniona.

Wymierzając karę ograniczenia wolności, sąd może orzec świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 k.k. lub obowiązki, o których mowa w art. 72 § 1 pkt 2-7a k.k., o czym statuuje art. 34 § 3 k.k. W ocenie Sądu świadczenie w kwocie 300 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej jest w pełni adekwatne do wagi i charakteru popełnionego czyny. Świadczenie to nie będzie nadmierne dla oskarżonego, skoro uzgodnił on z prokuratorem nie tylko możliwość jego orzeczenia, ale także jego wysokość.

O kosztach orzekł Sąd na podstawie art. 627 k.p.k., który stanowi, że od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów kwotę 200 zł, na która składa się opłata w wysokości 120 zł (ustalona na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych), ryczałt za doręczenia w postępowaniu przygotowawczym i sądowym oraz opłata za kartę karną.