Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy w Bełchatowie Wydział IV Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący : Sędzia SR Beata Grabiszewska

Protokolant: Wiesława Rudzka

po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2017 roku w Bełchatowie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K. (1)

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

o sprostowanie świadectwa pracy

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powódki M. K. (1) na rzecz pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 180,00 zł (sto osiemdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV P 12/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 7 lutego 2017 roku skierowanym przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K., powódka M. K. (1) wniosła o uznanie za bezskuteczne oświadczenia pracodawcy z dnia 2 lutego 2017 roku o rozwiązaniu z nią umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwany pracodawca rozwiązał z nią umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia w związku
z naruszeniem przez nią podstawowych obowiązków pracowniczych, polegającym na wyniesieniu ze sklepu błędnie wydrukowanej etykiety cenowej i udostępnieniu jej osobie trzeciej, czym powódka miała narazić pracodawcę na szkody finansowe. Powódka negowała, że jej zachowanie mogło narazić pracodawcę na szkodę finansową, bowiem etykieta cenowa miała znaleźć się na półce i za taką cenę każdy klient mógł nabyć wskazany w niej telewizor.

M. K. (1) podnosiła, że w czasie pracy nikt nie przeszkolił jej
w tym zakresie, ani nie poinformował, że nie może wynieść etykiety cenowej poza miejsce pracy.

Powódka wskazała, że przedmiotowe odwołanie ma na celu nakazanie pracodawcy sprostowania świadectwa pracy w zakresie przyczyny rozwiązania umowy o pracę i oświadczyła, że nie żąda przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach.

W odpowiedzi na pozew z dnia 6 marca 2017 roku pozwana Spółka, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana podnosiła, że podstawą do rozwiązania stosunku pracy z powódką było ciężkie naruszenie przez nią podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na naruszeniu obowiązku przestrzegania regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie pracy porządku oraz obowiązku dbania o mienie pracodawcy i jego klientów. Pozwana wskazała, że podstawą do rozwiązania z powódką umowy o pracę było zdarzenie z dnia 2 lutego 2017 roku, związane z wyniesieniem przez powódkę z zakładu pracy nieprawidłowej etykiety cenowej i przekazanie jej swojemu partnerowi, zatrzymanemu w trakcie próby kupna towaru.

Pozwany pracodawca podkreślał, że powódka odbyła u niego półroczny staż, a następnie została z nią nawiązana umowa o pracę. W procesie przyjęcia do pracy powódka została zapoznana z obowiązującymi regulaminami, politykami i zasadami bezpieczeństwa w T., a przy rozwiązaniu umowy o pracę pracodawca dochował wszystkich wymogów formalnych.

Na rozprawie w dniu 18 maja 2017 roku pełnomocnik powódki wnosił o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie przyczyny rozwiązania stosunku pracy poprzez wskazanie, że stosunek pracy został rozwiązany za porozumieniem stron. Następnie sprecyzował roszczenie, wnosząc
o sprostowanie świadectwa pracy poprzez wpisanie w miejsce dyscyplinarnego rozwiązania stosunku pracy, że został on rozwiązany za wypowiedzeniem.

Pełnomocnik strony pozwanej podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wnosił o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka M. K. (1) odbywała staż w pozwanej T. sp. z o.o w K. w okresie od maja do listopada 2016 roku na podstawie umowy zawartej z Powiatowym Urzędem Pracy. Następnie została zatrudniona na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony od dnia 10 listopada 2016 roku do 9 lutego 2017 roku na stanowisku asystenta ds. standardów sklepowych, w pełnym wymiarze czasu pracy. Powódka świadczyła pracę
w hipermarkecie w B..

(dowód: umowa o pracę, – akta osobowe powódki, część B, k. 1; zeznania powódki M. K. (1) – k. 46-47 w zw. z k. 51)

W związku z nawiązaniem stosunku pracy z pozwaną, M. K. (1) została zapoznana z wewnętrznymi regulaminami, procedurami, politykami
i zasadami bezpieczeństwa. Między innymi zapoznała się z zasadami korzystania z przecen, obniżek oraz sezonowych wyprzedaży przez pracowników T.. W dokumencie tym wskazano, że pracownicy T. korzystają z akcji wyprzedażowej oraz przecen produktów na takich samych zasadach, jak klient zewnętrzny i wymieniono czynności zabronione. Należą do nich: odkładanie artykułów przeznaczonych do sprzedaży i przecen
w miejscach niedostępnych, niewidocznych dla klienta i innych niż ustalono w instrukcjach, z zamiarem późniejszego zakupu, celowego przetrzymywania przygotowanego do wyprzedaży/obniżki lub przecen towaru w magazynie celem zakupu przez innego pracownika lub osobę trzecią, w tym klienta, inne działania pracowników, które zmierzałyby do ograniczenia oferty wyprzedażowej dla klienta, poprzez wykorzystanie informacji udostępnionych pracownikom w celu wypełnienia ich obowiązków.

(dowód: oświadczenia – w aktach osobowych powódki, część B: k. 13, 14, 16, 17, 18-19, 20-21, 22, 24

Do obowiązków M. K. (1) należało m. in. układanie towarów na półkach, przemieszczanie ich, dzienne inwentaryzacje towarów. Pracując na nocnej zmianie z 1 na 2 lutego 2017 roku powódka zajmowała się oznaczaniem towaru na półkach poprzez ustawianie etykiet cenowych M. K. (1) otrzymała wydrukowane etykiety celem ich umieszczenia przy produktach. Roznosząc etykiety zauważyła dotyczącą telewizora marki S. (...) F. (...) L. z obniżką 93% i ceną 119,00 zł. Etykiety tej nie umieściła przy telewizorze, który pozostał z dotychczasową ceną, także promocyjną wynoszącą 1329,30 zł. Pozostałe etykiety umieściła przy produktach. M. K. (1) nie upewniła się u przełożonych i pracowników z większym doświadczeniem – M. K. (2), czy w oznaczeniu ceny telewizora nie ma pomyłki. Po godz. 6.15 powódka opuściła miejsce pracy
i udała się do domu, zabierając ze sobą etykietę z ceną promocyjną telewizora. Etykietę tę przekazała swojemu partnerowi w celu zakupu telewizora po cenie wyszczególnionej na etykiecie.

(dowód: zeznania powódki M. K. (1) – k. 46-47 w zw. z k. 51; etykiety cenowe – k. 26)

(...) powódki udał się do sklepu i ok. godz. 7.00 -7.30 za listwę przy telewizorze włożył etykietę cenową, którą otrzymał od powódki. Następnie podszedł do P. C. i zapytał, czy cena umieszczona na etykiecie jest aktualna. P. C. uznał, że wyeksponowana cena jest zbyt niska i może być nieprawidłowa, dlatego odszedł, by ją sprawdzić.
W międzyczasie otrzymał informację od pracownika ochrony, że cena przy telewizorze została umieszczona przez klienta, co zostało zarejestrowane na nagraniu. O zdarzeniu został poinformowany kierownik dyżurny, który podjął decyzję o wezwaniu Policji. W czasie oczekiwania na przyjazd Policji do P. C. zatelefonowała powódka i powiedziała, że zatrzymany klient to jej chłopak.

( dowód: zeznania świadków: P. C. – k. 47-48; A. K. – k. 49, I. N. – k. 50; D. S. – k. 51; opis sytuacji – k. 24, 25; notatka z ujęcia osoby – k. 27-28, notatka służbowa – k. 29)

Oświadczeniem z dnia 2 lutego 2017 roku, doręczonym M. K. (1) w dniu 7 lutego 2017 roku, pozwany pracodawca rozwiązał
z powódką umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, polegającego na wyniesieniu ze sklepu po zakończonej zmianie nocnej w dniu 2 lutego 2017 roku błędnie wydrukowanej etykiety cenowej (błąd systemowy) – 119 zł na telewizor S. (...) F. (...) i udostępnienie jej osobie trzeciej. Osoba ta w 2 lutego 2017 roku podmieniła na stoisku cenę telewizora z zamiarem dokonania jego zakupu za cenę w podmienionej etykiecie cenowej. Prawidłowa cena sprzedaży to 1329,30 zł. Pracodawca wskazał, że działanie powódki było niezgodne z obowiązkami pracownika ujętymi w Kodeksie pracy i narażało pracodawcę na szkody finansowe.

(dowód: oświadczenie z dnia 2 lutego 2017 roku wraz ze zwrotnym poświadczeniem odbioru – w aktach osobowych powódki, część C, k. 1)

W dniu 7 lutego 2017 roku pozwany pracodawca wystawił powódce świadectwo pracy za okres zatrudnienia do 7.02.2017 roku. W świadectwie wskazał, że stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę bez wypowiedzenia z winy pracownika w trybie art. 30 § 1 pkt 3 kp na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 kp. M. K. (1) nie występowała do pracodawcy z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy.

(dowód: świadectwo pracy – w aktach osobowych powódki, część C, k. 2; okoliczności bezsporne)

M. K. (1) pracuje w firmie (...) i z tytułu zatrudnienia osiąga dochód w wysokości około 2000 zł netto. Nie ma nikogo na utrzymaniu.

(dowód: zeznania powódki M. K. (1) – k. 52)

Stan faktyczny przedmiotowej sprawy Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków P. C., A. K., I. N. i D. S. oraz powódki M. K. (1), a także na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy i aktach osobowych powódki.

Zeznania wymienionych świadków Sąd uznał za wiarygodne, są one logiczne i spójne. W zakresie przebiegu zdarzenia będącego podstawą do rozwiązania umowy o pracę z powódką, korespondują z jej zeznaniami, które w tej części mają walor wiarygodności.

Zeznania powódki w części, w której podaje, że nie wiedziała, iż nie może wynieść etykiety cenowej i że cena telewizora nie wzbudziła jej wątpliwości Sąd ocenił jako niewiarygodne. Twierdzeniom powódki przeczy samo jej zachowanie, czyli fakt potajemnego wyniesienia etykiety w celu umożliwienia zakupu przez partnera telewizora po cenie w niej wskazanej. Już dla przeciętnego obserwatora obniżka ceny telewizora o wskazanych parametrach o 93 %, do kwoty 119 zł, wzbudza wątpliwości, tym bardziej takie wątpliwości miała M. K. (1). Powódka przecież na co dzień pracowała w sklepie, miała świadomość wysokości obniżek, a przede wszystkim znane jej były zasady promocyjnej sprzedaży, zachowania bezpieczeństwa, bowiem zapoznała się z wszystkimi obowiązującymi procedurami, regulaminami i zasadami. Swoich wątpliwości nie skonsultowała z przełożonymi i współpracownikami.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 97 § 2 ¹ kp pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy
o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.

W przedmiotowej sprawie powódka wniosła o sprostowanie świadectwa pracy za okres zatrudnienia w pozwanej Spółce poprzez wpisanie w miejsce dyscyplinarnego rozwiązania stosunku pracy, że został on rozwiązany za wypowiedzeniem. Jednocześnie powódka nie występowała do pracodawcy
z wnioskiem o jego sprostowanie.

W przedmiotowej sprawie powódka nie dochowała trybu określonego
w powołanym przepisie, nie wystąpiła do pozwanego pracodawcy
z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy. Skierowała pozew do Sądu
w dniu 7 lutego 2017 roku z pominięciem wniosku do pracodawcy.

Z najnowszego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że niewystąpienie pracownika do pracodawcy z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy nie jest warunkiem otwarcia drogi sądowej do wystąpienia z powództwem o sprostowanie świadectwa pracy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2016 r., I PZ 4/16, opubl.: L.). Jednakże w przypadku powódki rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło przez pracodawcę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy powódki, a sprostowanie świadectwa miałoby dotyczyć przyczyny – sposobu rozwiązania stosunku pracy.

W uchwale z dnia 4 listopada 2009 r. (I PZP 4/09, OSNAPiUS 2010 nr 13-14, poz. 154) Sąd Najwyższy zajął stanowisko, że pracownik nie może skutecznie dochodzić sprostowania świadectwa pracy w części dotyczącej stwierdzenia, że stosunek pracy został rozwiązany przez pracodawcę bez wypowiedzenia z winy pracownika, kwestionując zgodność z prawem tego rozwiązania, bez wystąpienia z powództwem o roszczenia z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 56 kp.

W przedmiotowej sprawie powódka wystąpiła wprawdzie z pozwem o uznanie za bezskuteczne oświadczenia pracodawcy z dnia 2 lutego 2017 roku o rozwiązaniu z nią umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, jednakże nie wystąpiła z żadnym roszczeniem z art. 56 kp, który stanowi, że pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie.

W pozwie M. K. (1) precyzyjnie wskazała, że odwołanie ma na celu sprostowanie świadectwa pracy i że nie wnosi o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach. Takie stanowisko prezentowała również w czasie procesu.

Podzielając stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w powołanej uchwale, mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania, Sąd oddalił powództwo, jako bezzasadne, a to na podstawie art. 97 § 2 ¹ kp.

Wobec sformułowania roszczenia w pozwie, jako odwołania od oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, na marginesie należy zaznaczyć, że zachowanie powódki, skutkujące rozwiązaniem stosunku pracy, miało charakter ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych i mogło narazić pracodawcę na szkodę finansową. M. K. (1) swoim zachowaniem naruszyła obowiązujące w pozwanej i znane powódce procedury postępowania w zakresie promocji i obniżek, a jej działanie, polegające na wyniesieniu etykiety cenowej z zamiarem zakupu telewizora po błędnie określonej cenie, było świadome.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 kpc, wyrażającego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Wysokość tych kosztów Sąd ustalił na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.).