Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2017 r. w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz pozwanej (...) S.A. w W. kwotę 1.200,00 (jeden tysiąc dwieście złotych 00/100) zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 365/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 stycznia 2016 r. powódka (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 2.800 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 14 grudnia 2015 r. do dnia zaplaty i kosztami procesu. W uzasadnieniu podała, że żądana kwota stanowi koszt wynagrodzenia, jak poniósł poszkodowany P. M. w postępowaniu szkodowym, a którą to wierzytelność powódka nabyła na podstawie umowy cesji. Zdaniem powódki koszt ten winien zostać zrefundowany przez pozwaną w ramach odpowiedzialności z ubezpieczenia OC sprawcy szkody. Jako podstawę prawną swoje roszczenia wskazała normę art. 361 § 1 k.c.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu. Zakwestionowała powództwo co do zasady i co do wysokości. Podniosła, iż pomiędzy poniesionymi przez poszkodowanego kosztami pełnomocnika w postępowaniu likwidacyjnym, a działaniem sprawcy wypadku komunikacyjnego nie istnieje adekwatny związek przyczynowy. Przyznała, że uznała swoją odpowiedzialność w stosunku do poszkodowanego P. M. wynikającą z wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego śmierć poniósł ojciec poszkodowanego i wypłaciła mu kwotę 16.500 zł tytułem zadośćuczynienia po śmierci osoby najbliższej. Kwota ta została pomniejszona o 50 % przyczynienia się E. M. do zdarzenia. Przyczynienie się i wysokość nie była kwestionowana.

Postanowieniem z dnia 10 marca 2017 r. na podstawie art. 84 § 1 k.p.c. zawiadomiono o toczącym się procesie i wezwano do wzięcia w nim udziału R. K. w charakterze interwenienta ubocznego po stronie pozwanej, ale nie zgłosił on swego udziału w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 12 stycznia 1998 r. Wojskowy Sąd Garnizonowy w K., sygn. akt 118/97 skazał oskarżonego R. K. za to, że w dniu 16 sierpnia 1997 r. około godziny 20.30 w Z. prowadząc motocykl marki MZ umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie posiadając wymaganych uprawnień, nie zachowując należytej ostrożności, prowadził pojazd z prędkości 70 km/h zabronioną na obszarze zabudowany i nie zapewniającą panowania nad motocyklem, skutkiem czego potrącił nie zachowującego szczególnej ostrożności wjeżdżającego na drogę rowerzystę – E. M., powodując u niego nieumyślnie uszkodzenia ciała w postaci rozległych obrażeń klatki piersiowej, połączonych z krwotokiem wewnętrznym w następstwie których E. M. poniósł śmierć na miejscu zdarzenia tj. za występek z art. 145 § 2 k.k. na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby 2 lat.

Dowód: wyrok Wojskowego Sądu Garnizonowego w K. z dnia 12 stycznia 1998r. (k. 8-15).

W 2015 r. do żony zmarłego – Ł. M. zgłosił się przedstawiciel (...) S.A. i zaproponował poprowadzenie sprawy o odszkodowanie z tytułu śmierci E. M.. Przedstawiciel rozmawiał tylko z Ł. M. i pozostawił do podpisu dokumenty dla wszystkich członków rodziny zmarłego tj. umowy o dochodzenie roszczeń wraz z pełnomocnictwem. P. M. podpisał umowę z dnia 26 marca 2015 r. nr EuCO (...) i pełnomocnictwo. (...) S.A. odebrał od Ł. M. wszystkie podpisane dokumenty.

Dowód: zeznania świadka P. M. (k.163v-164), umowa o dochodzenie roszczeń (k. 27-29), pełnomocnictwa (k.30, 71-75).

Zgodnie z umową (...) S.A. zobowiązało się do prowadzenia sprawy dotyczącej zdarzenia z dnia 16 sierpnia 1997 r., któremu powierzono wszelkie czynności przewidziane prawem w celu uzyskania dla P. M. świadczeń od podmiotów odpowiedzialnych i zobowiązanych do naprawienia szkody. Zleceniodawca upoważnił (...) S.A. do powierzenia w jego imieniu i na jego rzecz dochodzenia roszczeń w postępowaniu przesądowym, sądowym, przedegzekucyjnym oraz egzekucyjnym uprawnionym do tego podmiotom. Kwestię należnego zleceniobiorcy wynagrodzenia uregulowano w § 3 ust. 2-8. Zgodnie z umową zleceniobiorcy przysługiwało wynagrodzenie od wszystkich świadczeń przyznanych P. M. i uzyskanych od podmiotów zobowiązanych w wysokości 25 % netto. Zleceniobiorca zobowiązany był w terminie 14 dni od uzyskania w jego imieniu świadczeń do przekazania ich zleceniobiorcy, po odliczeniu należnego mu wynagrodzenia i kosztów określonych w § 3 ust. 3 i 8 tj. wynagrodzenia i kosztów sądowych oraz wydatków związanych z dochodzeniem roszczeń niezwłocznie po ich wskazaniu, a przed sporządzeniem pozwu. W myśl ust. 5 strony uzgodniły, że jeżeli dojdzie do powierzenia przez zleceniobiorcę w imieniu i na rzecz zleceniodawcy dochodzenia roszczeń uprawnionemu podmiotowi (z § 2 ust. 5) to wynagrodzenie będzie przysługiwać temu podmiotowi w tej części, w jakiej uzyskanie świadczenia będzie wynikiem działań podjętych przez ten podmiot. Niezależnie od tego, podmiot ten uzyskuje prawo do wynagrodzenia zasądzonego lub ugodzonego w zakresie kosztów zastępstwa procesowego.

Dowód: umowa o dochodzenie roszczeń (k. 27-29).

W dniu 23 kwietnia 2015 r. (...) S.A. wystąpiło do pozwanej w imieniu P. M. i innych członków jego rodziny, o przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę i odszkodowania z tytułu znacznego pogorszenia się sytuacji życiowej, zgłaszając szkodę na osobie z ubezpieczenia OC w przypadku śmierci poszkodowanego. Pismem z dnia 30 kwietnia 2015 r. wnioskowano odpowiednio o kwoty 120.000 zł i 40.000 zł dla P. M.. Wniosek podpisany został przez J. P. (1) referenta ds. likwidacji szkód i radcę prawnego K. J. . Decyzją z dnia 16 lipca 2015 r. pozwana przyznała na rzecz P. M. kwotę 18.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę i kwotę 15.000 zł stosowanego odszkodowania z tytułu znacznego pogorszenia się sytuacji życiowej. Ustalone świadczenie zostało pomniejszone z tytułu przyczynienia się osoby poszkodowanej do powstania wypadku o 50 %. Do wypłaty przyznano łącznie kwotę 16.500 zł, którą przekazano na konto (...) S.A.

Dowód: zgłoszenie szkody (k. 62-65), pismo z dnia 30 kwietnia 2015 r. (k. 16-18), decyzja pozwanej z dnia 16 lipca 2015 r. (k. 19-21).

(...) S.A. w dniu 17 lipca 2015 r. obciążyła P. M. kosztami wynagrodzenia pełnomocnika w postępowaniu przesądowym w związku z realizacją umowy o dochodzenie roszczenia poprzez wystawienie faktury VAT nr (...)/ (...). P. M. nie zapłacił za fakturę i do dnia rozprawy z dnia 10 marca 2017 r. nie wiedział o istnieniu tego dokumentu. Koszty te dotyczyły wynagrodzenia za postępowanie likwidacyjne. W tym samym dniu (...) S.A. wystawiła fakturę VAT nr (...)/ (...) na kwotę 2.273,75 zł, którą obciążono P. M. kosztami wynagrodzenia z tytułu realizacji umowy o dochodzenia roszczeń, a które dotyczyły wynagrodzenia pełnomocnika w postępowaniu przedsądowym. (...) S.A. w dniu 17 lipca 2015 r. otrzymała od powódki wpłatę kwoty 16.500 zł tytułem odszkodowania za szkodę (...), z czego na konto P. M. przekazała 9.276,25 zł.

Dowód: zeznania świadka P. M. (k.163v-164), faktura VAT nr (...)/ (...) (k. 22), faktura VAT nr (...)/ (...) (k. 101), oświadczenie pełnomocnika powoda (k. 143v), potwierdzenie transakcji (k. 103-104)

W dniu 04 sierpnia 2015 r. P. M. reprezentowany przez radcę prawnego D. G. wniósł pozew o zapłatę 31.000 zł przeciwko (...) S.A. tytułem zadośćuczynienia za wypadek komunikacyjny jakiemu uległ E. M. w dniu 16.08.1997 r.

Dowód: pozew wraz z załącznikami (k. 82-86).

Na adres P. M. wysłana została do podpisu umowa cesji wierzytelności nr (...)/2015 wraz z załącznikiem. Uprzednio pracownik ze spółki (...) zadzwonił do P. M. z informacją, o konieczności podpisania i odesłania otrzymanych dokumentów. Za podpisanie umowy cesji wierzytelności P. M. otrzymał od powódki 100 zł. Powódka w dniu 05 listopada 2015 r. zawiadomiła pozwaną o przelewie wierzytelności i wezwała do zapłaty kwoty 2.800 zł z tytułu należności objętej fakturą VAT nr (...).

Dowód: zeznania świadka P. M. (k.163v-164), umowa cesji wierzytelności z załącznikiem (k. 23,105-106), zawiadomienie o cesji (k. 24-26).

Zgodnie z umową z dnia 02 listopada 2015 r. P. M. sprzedał na rzecz powódki wierzytelność w stosunku do sprawcy zdarzenia oraz do (...) S.A. z siedzibą w W. z tytułu poniesionych w postępowaniu likwidacyjnym szkody o nr (...) z dnia 16 sierpnia 1997 r. kosztów wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika – radcy prawnego.

Dowód: umowa cesji wierzytelności z załącznikiem (k. 23,105-106).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci wyżej wymienionych dokumentów, a także dowodu z zeznań świadka P. M.. Żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości przedłożonych dokumentów, jak również Sąd nie znalazł podstaw do ich kwestionowania.

Zeznania świadka P. M. sąd uznał za pełnowartościowy materiał dowodowy i przyznał im moc dowodową, gdyż były one spójne, logiczne i przekonywujące. Świadek potwierdził okoliczności związane z zawarciem umowy z (...) S.A. oraz złożeniem na przedmiotowych dokumentach swoich podpisów, jak i przebieg postępowania likwidacyjnego szkody oraz okoliczności podpisania umowy przelewu wierzytelności.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sporna w sprawie była zarówno zasada odpowiedzialności pozwanej, jak i wysokość roszczenia. Powódka dla wykazania zasadności swojego roszczenia przedłożyła umowę cesji wierzytelności, fakturę VAT nr (...), wniosek o przyznanie świadczeń od ubezpieczyciela.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Takie ujęcie odpowiedzialności świadczy o przyjęciu zasady pełnego odszkodowania w każdym wypadku, w którym posiadacz lub kierujący pojazdem w związku z ruchem tego pojazdu spowodują szkodę o wskazanych przez ustawodawcę konsekwencjach, nie zaś o ograniczeniu tej odpowiedzialności tylko do określonych roszczeń mających naprawić jedynie bezpośrednie skutki zdarzenia szkodzącego.

Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 13 marca 2012 r., III CZP 75/11 stanął na stanowisku, że „uzasadnione i konieczne koszty pomocy świadczonej przez osobę mającą niezbędne kwalifikacje zawodowe, poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym prowadzonym przez ubezpieczyciela, mogą w okolicznościach konkretnej sprawy stanowić szkodę majątkową podlegającą naprawieniu w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (art. 36 ust. 1 ustawy z 22.5.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Sąd ten uznał jednak, że minimalnym obowiązkiem poszkodowanego jest zawiadomienie o szkodzie i przedstawienie posiadanych dowodów. Z ostrożnością należy formułować stanowczą ocenę, że w każdym wypadku skorzystania z pomocy pełnomocnika - specjalisty pozostaje z wypadkiem w związku przyczynowym, który może być uznany za adekwatny. Samo dążenie do wygody i ujęcia obowiązków poszkodowanemu nie uzasadnia takiego związku, gdyż niedogodność stanowi dolegliwość o charakterze niemajątkowym, nie podlegającą reżimowi odszkodowawczemu. W normalnym związku pozostaje natomiast sięgnięcie po pomoc prawną w okolicznościach, w których stan zdrowia, kwalifikacje osobiste lub sytuacja życiowa poszkodowanego usprawiedliwiają stanowisko o niezbędności takiej pomocy w celu sprawnego, efektywnego i ekonomicznie opłacalnego przebiegu postępowania likwidacyjnego. Tego rodzaju koszty będą poniesione wprawdzie także zgodnie z wolą poszkodowanego, jednak decyzja o konieczności wydatków nie będzie swobodna, lecz wymuszona przez zdarzenie sprawcze, usunięcie skutków którego wymaga skorzystania z pomocy pełnomocnika.

Zasada pełnego odszkodowania nie sprzeciwia się możliwości uwzględnienia tego typu wydatków jako podlegającej wyrównaniu szkody majątkowej. Pogląd ten nawiązuje do stanowiska Sądu Najwyższego wiążącego ocenę zasadności roszczeń o zwrot kosztów pełnomocnika występującego w postępowaniu likwidacyjnym z badaniem związku przyczynowego rozumianego jako konieczność i racjonalność ich poniesienia (por. wyroki z dnia 7 sierpnia 2003 r., IV CKN 387/01, oraz z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 908/00). Koresponduje także z koncepcją przyjętą w uchwale z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11.

Powstaje zatem pytanie, według jakich kryteriów powinny być określane zasady zwrotu kosztów pomocy prawnej świadczonej poszkodowanemu w postępowaniu likwidacyjnym ? Odpowiedzi należy szukać w cytowanej uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego. Skoro odpowiedzialnością objęte są wydatki pozostające w normalnym związku ze szkodą, to należy przyjąć, że roszczenie z tego tytułu podlega weryfikacji nie tylko pod kątem stwierdzenia, czy koszty te były konieczne ale także, czy pomoc świadczył podmiot dysponujący właściwymi kwalifikacjami oraz czy wysokość kosztów mieści się w granicach wyznaczonych uzasadnionym nakładem pracy i odpowiada stosownemu do niego wynagrodzeniu. Możliwość takiej kontroli wynika z ciążącego na wierzycielu, wywodzonego z art. 354 § 2, art. 362 i art. 826 § 1 k.c., obowiązku zapobiegania i zmniejszania rozmiarów szkody.

Uwagi te można odnieść także do innych form odpłatnej pomocy, jakiej poszkodowany może potrzebować w postępowaniu likwidacyjnym. Zaliczyć do nich należy skorzystanie z porady prawnej w celu sformułowania roszczenia i określenia odpowiednich dowodów, zlecenie określenia zakresu i wyceny szkody rzeczoznawcy albo pomoc w czynnościach faktycznych związanych ze zbieraniem i dostarczaniem dowodów oraz ewentualnymi innymi działaniami, które okażą się konieczne w postępowaniu likwidacyjnym. Jednakże każdorazowo konieczne jest rozważenie celowości poniesienia wydatków, zwykle bowiem pomoc świadczona jest przez członków rodziny zobowiązanych do podjęcia określonych czynności w ramach nieodpłatnej pomocy wzajemnej, a czynności związane ze sprecyzowaniem podlegającego naprawie zakresu uszkodzeń pojazdu dokonywane są przez podmiot, który przeprowadza tę naprawę, i mieszczą się zakresie obowiązków związanych z zawarciem umowy zlecenia.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Rejonowy uznał, że w sprawie brak przesłanek do uwzględnienia powództwa.

Na wstępie należy wskazać, iż powódka nie wykazała, aby poszkodowany P. M. nie posiadał predyspozycji, zarówno intelektualnych, jak i psychicznych oraz fizycznych do osobistego sformułowania żądania wypłaty zadośćuczynienia. Poszkodowany jest osobą młodą, pełną zdolności do czynności prawnych, zdrową, bez zaburzeń psychicznych. Zdarzenie objęte szkodą miało miejsce w 16 sierpnia 1997 r., a zatem upłynął wystarczająco długi okres czasu na poradzenie sobie z głęboką żałobą uniemożliwiającą podejmowanie rozsądnych działań. Obowiązkiem poszkodowanego było jedynie podjęcie finalnych czynności tj. zgłoszenie szkody. Zakład ubezpieczeń po zgłoszeniu przez pokrzywdzonego szkody, jest zobowiązany z własnej inicjatywy przeprowadzić odpowiednie dochodzenie. Czynność zgłoszenia szkody jest czynnością odformalizowaną i nie wymaga fachowej pomocy ze strony osób trzecich. W myśl art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) do obowiązków zakładu ubezpieczeń należy wyjaśnienie w odpowiednim terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń.

W dalszej kolejności odnieść się należy do czynności podjętych przez pełnomocnika - K. J.. Poza figurowaniem podpisu radcy prawnego K. J. obok podpisu uprawnionego pracownika (...) S.A. na wniosku o przyznanie świadczeń od ubezpieczyciela z dnia 30 kwietnia 2015 r. (16-18), powódka nie wykazała zakresu czynności faktycznych podjętych przez tego pełnomocnika, które uzasadniałyby celowość wydatku na jego wynagrodzenie. Poszkodowany P. M., korzystał z pośrednictwa przedsiębiorcy wyspecjalizowanego w dochodzeniu roszczeń od ubezpieczyciela tj. firmę (...) S.A., której nakład pracy ograniczył się do przygotowania wniosku z dnia 30 kwietnia 2015 r. o przyznanie świadczeń od ubezpieczyciela i zgłoszenia szkody, co uzasadnia twierdzenie, że nakład samej firmy (...) S.A. był stosunkowo niewielki. Natomiast w ogóle nie wiadomo jaki był nakład pracy w sporządzeniu tego pisma przez K. J., bowiem był on tylko osobą podpisaną obok pracownika firmy (...) S.A. – J. P. (2) uprawnionej do reprezentacji tej firmy ( pracownik ta jest bowiem podpisana jako działająca z upoważnienia prezesa Zarządu K. L.). Co istotne (...) S.A. otrzymało wynagrodzenie za swoje działania w wysokości 25 % z 16.500 zł (a nawet więcej, gdyż z otrzymanej od ubezpieczyciela kwoty 16.500 zł przelano na konto poszkodowanego jedynie 9.276,25 zł - k. 103-104). Tym bardziej nie sposób wskazać zakresu działalności radcy prawego w postępowaniu likwidacyjnym.

Ponadto powódka nie wykazała również, że P. M. był w ogóle zobowiązany do zapłaty z tytułu wynagrodzenia tego pełnomocnika. Nie może świadczyć o tym przedłożona do pozwu faktura VAT nr nr (...), którą jak się okazało na rozprawie w dniu 10 marca 2017 r., P. M. pierwszy raz widział i nie wiedział o jej istnieniu. Tym samym przyjąć należało, że faktura ta nigdy nie została poszkodowanemu nawet doręczona. W tej kwestii wypada także podkreślić, iż powódka nie zdołała wykazać zasadności wynagrodzenia pełnomocnika w oparciu o treść przedłożonej umowy o dochodzenie roszczeń (k.27-28), albowiem nie wykazała, że (...) S.A. skorzystało z uprawnienia wynikającego z § 2 ust. 5 tej umowy o dochodzenie roszczeń i prowadzenie sprawy na etapie postępowania likwidacyjnego powierzyła osobie trzeciej na zasadzie umowy podzlecenia (w tym radcy prawnemu K. J.). Wobec braku takiej umowy powódka nie wykazała również, że wynagrodzenie zapłacone przez poszkodowanego na rzecz (...) S.A. zostało następnie przekazane radcy prawnemu prowadzącemu sprawę i to co najmniej w wysokości dochodzonej pozwem. Samo pełnomocnictwo udzielone przez P. M. radcy prawnemu K. J. (k.30) jest pełnomocnictwem w rozumieniu art. 109 kc czyli jednostronną czynnością prawną, dla której ważności nie jest konieczne istnienie umowy zlecenia pomiędzy mocodawcą, a pełnomocnikiem, zatem nie stanowi ono dowodu na istnienie umowy zlecenia zawartej pomiędzy P. M., a radcą prawnym K. J., a tym bardziej dowodu na umowę podzlecenia pomiędzy (...) S.A. a tym radcą prawnym. Ta ostatnia konkluzja Sądu jest szczególnie istotna, bo to w końcu (...) S.A. jest wystawcą faktury nr VAT nr (...) objętej żądaniem pozwu.

Reasumując, powódka wbrew obowiązkowi z art. 6 k.c. w toku postępowania nie podjęła żadnej inicjatywy dowodowej by wykazać, że doszło do zlecenia prowadzenia sprawy przez (...) S.A. radcy prawnemu, jak i że radca ten to osoba trzecia w stosunku do (...) S.A. oraz, że radca ten na etapie postępowania likwidacyjnego otrzymał od (...) S.A. wynagrodzenie w wysokości wynikającej z pozwu, a także z jakich postanowień umownych wynika taka, a nie inna wysokość dochodzonej kwoty wynagrodzenia tego pełnomocnika.

Poza powyższymi zarzutami, należy wskazać, iż powódka nie wykazała swojej legitymacji czynnej w sprawie. Konkluzję taką Sąd wysunął na podstawie powyższego wywodu odnośnie braku wykazania węzła prawnego pomiędzy (...) S.A., a radcą prawnym K. J. oraz na podstawie treści samej umowy cesji z dnia 02 listopada 2015 r., której przedmiotem były „koszty wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika - radcy prawnego w postępowaniu likwidacyjnym szkody o nr (...)” (k. 23). Z treści tej umowy cesji kompletnie nie wynika o umowę z jakim pełnomocnikiem chodzi, kiedy zawartej , pomiędzy jakimi stronami i w ogóle czy chodzi o umowę, bo trudno za synonim terminu „umowa” uznać termin „ koszty wynagrodzenia”.

W tym stanie rzeczy należy przyjąć, że powódka nie wykazała legitymacji czynnej w procesie, a ponadto niezależnie od powyższego nie wykazała istnienia adekwatnego związku przyczynowego związanego z dochodzonymi w niższym postępowaniu kosztami obsługi prawnej świadczonej przez (...) S.A. na rzecz poszkodowanego P. M. w postępowaniu likwidacyjnym. Pamiętać należy, że świadek zeznał, iż dopiero na rozprawie z dnia 10 marca 2017 r. po raz pierwszy zobaczył fakturę objętą pozwem, a z radcą prawnym K. J. nigdy nie miał żadnego kontaktu.

Wobec braku wykazania istnienia umowy zlecania pomiędzy (...) S.A. a radcą prawnym K. J. na świadczenie pomocy prawnej P. M., jak również braku wykazania istnienia jakiejkolwiek umowy na świadczenie tej pomocy pomiędzy P. M., a radcą prawnym K. J., a także niewykazania w ogóle wysokości roszczenia i niewykazania konieczności świadczenia takiej pomocy prawnej dla P. M., Sąd na podstawie art. 361 § 1 k.c. w zw. z art. 363 k.c. oraz art. 415 k.c. oddalił powództwo.

Na marginesie wypada zauważyć, iż ostatecznie postępowanie likwidacyjne objęte niniejszym postępowaniem nie zakończyło sporu, skoro pismem z dnia 30.07.2015 r. / k. 82-85/ P. M. wnosił przeciwko (...) pozew do Sądu Rejonowego w Zabrzu o resztę świadczenia objętego postępowaniem likwidacyjnym. Oczywiście nie jest to istotny argument za odmową przyznania wynagrodzenia za czynności pełnomocników w postępowaniach likwidacyjnych, ale wydaje się że ma znaczenie to, czy cel postępowania likwidacyjnego tj. pozasądowe zakończenie sporu został, czy też nie został osiągnięty z pomocą tego pełnomocnika. W ocenie Sądu na tym etapie to właśnie skutek w postaci przesądowego zakończenia sporu np. w drodze umownej ugody co do usunięcia szkody, w sposób istotny uwidacznia nakład pracy pełnomocnika w postępowaniu likwidacyjnym, gdzie z uwagi na specyfikę tego postępowania tj. że większość czynności ubezpieczyciel ma obowiązek podjąć z urzędu - samo staranne działanie fachowego pełnomocnika, może okazać się niewystarczające dla uznania istotności jego wkładu pracy w to postępowanie.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. zasądzając je w całości na rzecz pozwanej, jako strony wygrywającej. Na koszty pozwanej złożyły się koszty zastępstwa procesowego przez radcę prawnego 1.200 zł, zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 w brzemieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2016 r. do 26 października 2016 r.).

R. dnia 16.05.2017 r.