Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11.10.2016 r.

Sąd Okręgowy / Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Świdnicy

Wydział VII Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący-Sędzia : SSO Jolanta Czarnik

Protokolant :st. sekretarz sądowy Kamila Rakowska

przy udziale - - -

po rozpoznaniu w dniu 11.10.2016 r. w Świdnicy

sprawy Z. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

o przeliczenie emerytury

na skutek odwołania Z. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

z dnia 16.03.2016 r. Nr (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję strony pozwanej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 16 marca 2016 roku, znak: (...) w ten sposób, iż ustala powódce Z. K. wysokość emerytury w kwocie 1776,32 złotych i nakazuje stronie pozwanej przeliczenie emerytury od dnia 1 lutego 2016 roku;

II.  oddala odwołanie w pozostałym zakresie.

Sygn. akt VII U 1052/16

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni Z. K. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 16.03.2016r. odmawiającej przeliczenia wysokości emerytury. W uzasadnieniu odwołania wnioskodawczyni powołała się na orzecznictwo sądów, z którego wynika że zmiany przepisów ograniczające dotychczasowe uprawnienia nie mogła wpływać na istnienie prawa nabytego przed tymi zmianami, niezależnie od tego kiedy został złożony wniosek o świadczenie. Nadto wskazała, że Sąd Najwyższy podkreśla, że nowa ustawa nie może pozbawić ubezpieczonego prawa, które nabył na mocy poprzedniej ustawy.

W odpowiedzi na odwołanie strona pozwana wniosła o jego oddalenie podnosząc, że zaskarżona decyzja została wydana na podstawie art. 108 ust 2a w związku z art. 25 ust. 1 i ust. 1b ustawy emerytalnej. Wskazała, że podstawę obliczenia emerytur i emerytur nauczycielskich ustaloną na podstawie składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego pomniejsza się o kwotę wcześniej pobranej emerytury przyznanej przy obniżonym wieku emerytalnym. Z kolei powołane przez wnioskodawczynię orzeczenie Sądu Okręgowego w Szczecinie zapadło w indywidualnej sprawie i nie daje podstaw do odstąpienia od stosowania przepisu art. 25 ust 1b ustawy emerytalnej. Nadto powołane w odwołaniu orzeczenie Sądu Najwyższego nie ma nic wspólnego ze stanem faktycznym wnioskodawczyni, gdyż dotyczą nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy a drugi dotyczy prawa do renty rodzinnej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni Z. K. (ur. (...)) od (...)., tj. od ukończenia 55 roku życia pobiera tzw. „wcześniejsza emeryturę” o symbolu (...), przyznaną jej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. decyzją z dnia 24.06.2005 r., na podstawie art. 29 ust. 1 pkt w związku z art. 46 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto podstawę wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych, tj. od stycznia 1972 r. do grudnia 2004r., WWPW – 47,48% oraz kwotę bazową 1.903,03 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 28 lat i 8 miesięcy okresów składkowych oraz 5 lat i 7 miesięcy okresów nieskładkowych. Wysokość emerytury wyniosła 828,82 zł.

Kolejnymi decyzjami z dnia 29.07.2005r., 30.08.2005 r., 24.10.2005r. i 29.12.2005 r. strona pozwana przeliczyła wnioskodawczyni wysokość emerytury. Ostatecznie na dzień 01.09.2005 r. wyliczenie emerytury wyglądało w ten sposób, że do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto podstawę wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, WWPW – 52,46% oraz kwotę bazową 1.903,03 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 28 lat i 9 miesięcy okresów składkowych oraz 5 lat i 7 miesięcy okresów nieskładkowych. Wysokość emerytury wyniosła 868,94 zł.

Decyzjami z dnia 02.04.2007r., 01.03.2008r., 01.03.2009r. organ rentowy dokonał waloryzacji pobieranego przez wnioskodawczynię świadczenia emerytalnego.

Decyzjami z dnia 30.07.2009r. organ rentowy wobec prawa do przeliczenia podstawy wymiaru ostatnio przyjętej do obliczenia świadczenia zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 04.09.2008 r. przeliczył wnioskodawczyni od 01.01.2009r. emeryturę z uwzględnieniem w podstawie wymiaru kwot minimalnego wynagrodzenia pracowników. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto podstawę wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, WWPW – 53,45% oraz kwotę bazową 1.903,03 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 28 lat i 9 miesięcy okresów składkowych oraz 5 lat i 7 miesięcy okresów nieskładkowych. Świadczenie po waloryzacji od 01.01.2009 r. wyniosło 955,18 zł.

Decyzją z dnia 21.08.2009 r., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 17.04.2009r., o uwzględnienie kwot minimalnego wynagrodzenia pracowników w podstawie wymiaru, za wszystkie okresy pracy organ rentowy od 01.04.2009 r. ponownie ustalił wnioskodawczyni wysokość emerytury. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto podstawę wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, WWPW – 54,07% oraz kwotę bazową 1.903,03 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 28 lat i 9 miesięcy okresów składkowych oraz 5 lat i 7 miesięcy okresów nieskładkowych. Świadczenie po waloryzacji od 01.01.2009 r. wynosiło 1.019,08 zł.

Decyzjami z dnia 01.03.2010r. i 01.03.2011r. organ rentowy dokonał waloryzacji pobieranego przez wnioskodawczynię świadczenia emerytalnego.

okoliczności bezsporne, akta emerytalne ZUS

W dniu (...) Z. K. ukończyła 60 lat i spełniła wszystkie wymagane prawem warunki, by uzyskać prawo do „zwykłej” emerytury, przysługującej w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego.

Wniosek o przyznanie jej prawa do tego świadczenia wnioskodawczyni złożyła w organie rentowym w dniu 15.10.2013r. Do dnia złożenia wniosku o „zwykłą” emeryturę Z. K. pobrała emeryturę wcześniejszą w łącznej kwocie 100.968,59zł.

Decyzją z dnia 09.12.2013 r., znak: (...)organ rentowy na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej przyznał wnioskodawczyni od 01.10.2013r. emeryturę „zwykłą”. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z art. 26 ustawy emerytalnej przy uwzględnieniu: kwoty składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji 27.533,64zł; kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego 341. 783,79zł; sumy kwot pobranych emerytur po uwzględnieniu kwoty wypłaconego wyrównania 100.968,59zł; średniego dalszego trwania życia 226,30 m-cy. Tak wyliczona kwota emerytury wyniosła 1185,81zł, stanowiąc świadczenie mniej korzystne od emerytury „wcześniejszej” w kwocie 1.217,02, w związku z czym jej wypłata została zawieszona.

Decyzją z dnia 10.06.2014r. znak: (...)po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23.05.2014r., organ rentowy ustalił wnioskodawczyni wysokość emerytury od 01.05.2014r. Po korekcie kapitału początkowego kwota skorygowanego i zwaloryzowanego kapitału początkowego wyniosła 345.591,65zł; kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosiła 27.533,64zł; średnie dalsze trwanie życia 226,30 m-cy, suma kwot pobranych emerytur 100.968,59zł. Tak wyliczona emerytura „zwykła” wyniosła 1.202,64 zł i również została zawieszona jako świadczenie mniej korzystne.

okoliczności bezsporne, akta emerytalne i kapitałowe ZUS

Wnioskiem z dnia 24.06.2014r. wnioskodawczyni wystąpiła do organu rentowego o przeliczenie emerytury „wcześniejszej” z innego czasokresu.

Decyzją z dnia 02.07.2014r., znak: (...) organ rentowy przeliczył wnioskodawczyni emeryturę od 01.06.2014r. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto podstawę wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia od 1971r. do 2004r., WWPW – 54,69% oraz kwotę bazową 1.903,03 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 28 lat i 9 miesięcy okresów składkowych oraz 5 lat i 7 miesięcy okresów nieskładkowych. Świadczenie po waloryzacji przysługuje w kwocie 1.242,90zł.

Wnioskiem z dnia 07.05.2015r. wnioskodawczyni zwróciła się o przeliczenie kapitału początkowego z uwzględnieniem okresu wychowawczego jako okresu składkowego oraz ponowne przeliczenie emerytury.

Decyzją z dnia 02.06.2015 r., znak: (...) organ rentowy przeliczył emeryturę od 01.05.2015r. Po korekcie kapitału początkowego kwota skorygowanego i zwaloryzowanego kapitału początkowego wyniosła 360.934,21zł; kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji 27.903,27; średnie dalsze trwanie życia 226,30 m-cy, suma kwot pobranych emerytur 100.968,59zł. Tak wyliczona emerytura wyniosła 1.272,07zł; wysokość emerytury po waloryzacji od 01.05.2015 r. wyniosła 1.328,42zł i jest świadczeniem korzystniejszy od emerytury „wcześniejszej”

Wnioskiem z dniu 15.02.2016r. wnioskodawczyni zwróciła się do organu rentowego o przeliczenie emerytury powołując się na zmiany w ustawie emerytalnej od 01.05.2015r. dotyczącej możliwości zastosowania tablicy trwania życia z dnia osiągnięcia wieku emerytalnego na podstawie art. 26 ust. 6 ustawy emerytalnej, wniosła o przeliczenie wysokości emerytury przy zastosowaniu tablicy trwania życia obowiązującej w 2010r.

Decyzją z dnia 15.03.2016r. znak: (...) organ rentowy przeliczył wnioskodawczyni emeryturę od 01.02.2016r. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z art. 26 ustawy emerytalnej przy uwzględnieniu:

- kwoty składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji 27.903,27zł; - kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego 360.934,21zł; - sumy kwot pobranych emerytur 100.968,59zł; - średniego dalszego trwania życia 216,90 m-cy. Tak wyliczona kwota emerytury wyniosła 1.315,07zł. Emerytura po waloryzacji od 01.03.2016r przysługuje w kwocie 1.375,40zł

okoliczności bezsporne, akta emerytalne i kapitałowe ZUS

We wniosku z dnia z dniu 15.02.2016r. wnioskodawczyni powołując się na prawomocny wyrok SO w Szczecinie oraz postanowienie TK P 11/14 wniosła o ponowne ustalenie wysokości emerytury „zwykłej” z uwzględnieniem zwrotu niesłusznie odjętych kwot emerytury „wcześniejszej”.

Zaskarżoną decyzją z dnia 16.03.2016r., znak: (...) organ rentowy na podstawie art. 25 ust. 1 i 1b ustawy emerytalnej odmówił wnioskodawczyni przeliczenia wysokości emerytury. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że w myśl obowiązujących przepisów podstawę obliczeni emerytury dla ubezpieczonego urodzonego po 31.12.1948 r. stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do kończ miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano emeryturę. Zgodnie z art. 25 ust 1b ustalona w powyższy sposób podstawa obliczenie emerytury – w stosunku do osób, które wniosek o przyznanie emerytury z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego zgłosiły po dniu 31.12.2012 r. – podlega pomniejszeniu o kwoty wcześniej pobranej, przyznanej w obniżonym wieku emerytalnym.

dowód: akta emerytalne i kapitałowe ZUS

Hipotetyczne wyliczenie wysokości świadczenia bez pomniejszenia podstawy obliczenia emerytury o kwoty pobranych wcześniej emerytur na datę złożenia wniosku o przeliczenie emerytury, tj. 01.02.2016 r. z uwzględnieniem urlopu wychowawczego przeliczonego po 1,3% podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz z zastosowaniem średniego dalszego trwania życia wg tablic obowiązujących na dzień powszechnego wieku emerytalnego:

- kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji 27.903,27zł;

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego 360.934,21 zł;

- średnie dalsze trwanie życia 218,90 m-cy

(27.903,27zł; + 360.934,21 zł;) : 218,90 m-cy = 1.776,32 zł.

dowód: pismo ZUS z dnia 14.06.2006 r. k. 11-12 w aktach sprawy

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Do dnia 01.01.2013 r. podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2016r., poz. 887 tj.) stanowiła kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175, z zastrzeżeniem art. 185. Przy obliczaniu wysokości tego świadczenia nie dokonywano żadnych potrąceń, w szczególności kwot pobranych z tytułu emerytur, przyznanych w oparciu o inną podstawę prawną (tzw. emerytur wcześniejszych).

Ustawą z dnia 11.05.2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2012 r. poz. 637), która weszła w życie z dniem 01.01.2013 r., wprowadzono zmiany w treści przepisu art. 25 ustawy emerytalnej. Ustęp 1 tego artykułu otrzymał brzmienie:

"1. Podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185."

Ponadto po ustępie 1 dodano ustępy 1a-1c w brzmieniu:

" 1a. Przy ustalaniu podstawy obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, dla osoby, która miała ustalone prawo do emerytury częściowej na podstawie art. 26b, nie uwzględnia się kwot zwiększeń składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego określonego w art. 173-175, uzyskanych w wyniku waloryzacji kwartalnej, o której mowa w art. 25a, przeprowadzonej w celu obliczenia emerytury częściowej.

1b. Jeżeli ubezpieczony pobrał emeryturę na podstawie przepisów art. 26b, 46, 50, 50a, 50e, 184 lub art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.3), podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ustaloną zgodnie z ust. 1, pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne.

1c. Przepis ust. 1b stosuje się również w przypadku, gdy ubezpieczony pobrał emeryturę górniczą, określoną w art. 34 lub w art. 48 i 49, w brzmieniu obowiązującym w dniu 31.12.2006 r."

Ustawa nowelizująca nie zawierała przepisów przejściowych dotyczących osób, które w dacie wejścia w jej życie miały już ustalone prawo do tzw. wcześniejszych emerytur. W jej art. 22 wskazano, iż wchodzi ona w życie z dniem 01.01.2013r.

W przypadku świadczeń emerytalnych zasadą jest, że prawo do nich powstaje z mocy prawa, z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do ich nabycia (art. 100 ust. 1 ustawy emerytalnej) W przypadku Z. K. jej prawo do emerytury „zwykłej” o symbolu (...) przysługującej w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego powstało więc z dniem (...) i od tej daty istnieje nieprzerwanie.

Mając powyższe na uwadze Sąd podzielił ugruntowane stanowisko w orzecznictwie Sądu Najwyższego, że „Moment nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określa art. 100 ust. 1 ustawy emerytalnej ustanawiający generalną zasadę, zgodnie z którą prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Nabycie prawa do świadczenia następuje więc ex lege i co do zasady nie jest uzależnione ani od złożenia przez ubezpieczonego stosownego wniosku, ani też od ustalenia (potwierdzenia) tego prawa decyzją organu rentowego, która ma jedynie charakter deklaratoryjny. Przewidziany w art. 116 ust. 1 ustawy emerytalnej wniosek o świadczenie nie jest elementem prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż przesłanki tego prawa określa art. 57 ustawy emerytalnej, lecz stanowi jedynie żądanie realizacji świadczenia nabytego z mocy prawa. Wniosek o rentę ma natomiast znaczenie dla powstania prawa do wypłaty świadczenia rentowego, co wynika wprost z art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Oznacza to, że zmiany w przepisach ograniczające dotychczasowe uprawnienia, czy też wprowadzające dodatkowe warunki nabycia prawa do renty, nie mają wpływu na istnienie prawa nabytego (powstałego) przed tymi zmianami, niezależnie od tego, kiedy został złożony wniosek o świadczenie (jego realizację)”.

Nadto zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego „Nowa ustawa nie może pozbawić ubezpieczonego prawa, które nabył na mocy poprzedniej regulacji (ustawy). Tłumaczy to tym samym dlaczego nie jest uprawniona wykładnia, że rozstrzygające znaczenie ma stan prawny z chwili wniosku albo wydania decyzji przez organ rentowy, czyli nowa regulacja z art. 58 ust. 4 ustawy emerytalnej, gdyż również organ rentowy związany był zasadą z art. 100 ust. 1 ustawy emerytalnej.

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego w sferze praw emerytalno-rentowych zasadą ochrony praw nabytych objęte są zarówno prawa nabyte w drodze skonkretyzowanych decyzji, przyznających świadczenia, jak i prawa nabyte in abstracto zgodnie z ustawą przed zgłoszeniem wniosku o ich przyznanie. Natomiast w przypadku ekspektatyw praw podmiotowych ochrona ogranicza się do ekspektatyw maksymalnie ukształtowanych, tj. takich, które spełniają zasadniczo wszystkie przesłanki ustawowe nabycia pod rządami danej ustawy (zob. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 4 stycznia 2000 r., K 18/99 i powołane w nim orzeczenia Trybunału z 11 lutego 1992 r., K 14/91, z 23 listopada 1998 r., SK 7/98, z 22 czerwca 1999 r., K 5/99)”

W orzecznictwie, jako argument wspierający omawianą wykładnię art. 100 ust. 1 i art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej, przywoływana jest uchwała SN z 20.12.2000 r. (sygn. akt III ZP 29/00, OSNP nr 12/2001, poz. 418), w której SN, rozważając problemy intertemporalne powstałe na tle ustawy z dnia 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent (Dz. U. z 2000 r. Nr 23, poz. 294), odniósł się do rozróżnienia prawa do świadczenia i prawa do jego pobierania oraz konsekwencji tego rozróżnienia: „Prawo do świadczenia z ubezpieczenia społecznego powstaje ex lege z momentem spełnienia warunków, z którymi przepisy prawa wiążą jego powstanie (art. 76 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin). Decyzje organów rentowych mają jedynie charakter deklaratoryjny – potwierdzający powstanie warunków koniecznych do nabycia prawa do świadczenia. Z tego wynika, że prawo do świadczeń powstaje i istnieje niezależnie od decyzji organu rentowego, a tylko jego realizacja w postaci wypłaty świadczenia wymaga potwierdzenia decyzją. Zanegowanie prawa do rekompensaty osób, które spełniały warunki do uzyskania wzrostów czy dodatków, a więc były do tych świadczeń uprawnione, lecz prawo to nie zostało zrealizowane wobec niezłożenia odpowiednich wniosków – stanowiłoby naruszenie charakteru decyzji organu rentowego nadając jej charakter konstytutywny, którego nie posiada”.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że, jeżeli ustawodawca do 01.01.2013r. nie różnicował sytuacji osób korzystających z wcześniejszej emerytury i osób niekorzystających z tego przywileju w zakresie obliczania wysokości emerytury należnej w wieku powszechnym na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej, a następnie od 01.01.2013r. sformułował nową zasadę w postaci pomniejszania wysokości podstawy emerytury, o której mowa w art. 24 o sumę wcześniej pobranych emerytur przyznanych przed osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego, to brak było podstaw, by zasadę tę odnosić do ubezpieczonych, którzy prawo do wcześniejszej emerytury uzyskali przed 01.01.2013r., tj. przed wejściem w życie tej nowej regulacji.

W związku z wprowadzeniem do ustawy o emeryturach i rentach z FUS nowej regulacji, racjonalnie działający ubezpieczeni zostali bowiem postawieni przed koniecznością dokonania wyboru, czy będą korzystać z wcześniejszych świadczeń emerytalnych, co w efekcie spowoduje pomniejszenie wysokości emerytury, jaką nabędą w wieku powszechnym, czy też nie skorzystają z przywileju przejścia na wcześniejszą emeryturę, dzięki czemu ich późniejsza emerytura w wieku powszechnym zostanie przyznana na ogólnych zasadach i będzie wyższa. Osoby, które nabyły i zrealizowały prawo do wcześniejszej emerytury przed dniem 01.01.2013r. zostały jednak pozbawione możliwości dokonania takiej analizy i wyboru najkorzystniejszego dla siebie wariantu, bowiem pod rządami obowiązujących przed 01.01.2013r. regulacji ubezpieczeni nie musieli przeprowadzać takiej analizy. Niezależnie od tego czy skorzystali z prawa do wcześniejszej emerytury, czy też nie, ich ewentualna emerytura w wieku powszechnym była obliczana na takich samych zasadach jak emerytura przyznawana osobom, które nie skorzystały - z własnego wyboru czy też z braku uprawnień - z możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury. W konsekwencji, działając w zaufaniu do państwa i stanowionego przez nie prawa, ubezpieczeni podjęli w przeszłości decyzję o przejściu na wcześniejszą emeryturę. Niewykluczone jednak, że gdyby w momencie przejścia na wcześniejszą emeryturę wiedzieli, iż spowoduje to pomniejszenie wysokości podstawy emerytury, o której mowa w art. 24 (nabywanej w wieku powszechnym), to mogliby podjąć decyzję o rezygnacji ze złożenia wniosku o ustalenie prawa do wcześniejszej emerytury, stwierdzając na przykład, że korzystniejsze dla nich będzie nabycie prawa do emerytury w wieku powszechnym nie pomniejszonej o wypłacone wcześniej świadczenia. Zatem, gdyby ubezpieczeni ci wiedzieli, że nastąpi zmiana stanu prawnego, ich decyzja mogła być inna, bo będąc korzystną na gruncie dotychczasowych przepisów, obecnie - wskutek dokonanej nowelizacji ustawy o emeryturach i rentach z FUS - okazała się dla większości z nich niekorzystna.

Niezależnie od powyższego, ustawodawca miał prawo, by wprowadzić tego rodzaju regulację, zniechęcającą do korzystania z wcześniejszych emerytur, ale winien był uczynić to jednak z poszanowaniem zasad konstytucyjnych, w tym w szczególności wyrażonej w art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasady zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, a także bezpieczeństwa prawnego jednostki w znaczeniu jakie tej zasadzie nadało dotychczasowe orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego.

Powyższe stanowi dodatkowy argument przemawiający za dokonaniem wykładni przepisów prowadzącej do wniosku, że w przypadku Z. K. brak było podstaw do obliczenia wysokości jej „zwykłej” emerytury w oparciu o przepisy obowiązujące od 01.01.2013r. Skoro bowiem Z. K. nabyła prawo do tego świadczenia jeszcze w roku 2010, kiedy nowe przepisy nie obowiązywały (w dniu (...)osiągnęła wieku 60 lat), wysokość należnego jej świadczenia musiała zostać obliczona przy uwzględnieniu regulacji obowiązujących w tej właśnie dacie.

Koniecznym okazało się zatem obliczenie wysokości „zwykłej” emerytury dla Z. K. bez brania pod uwagę kwot wcześniej pobranych przez nią emerytury „wcześniejszej”. Obliczenie wysokości tej emerytury – przy wzięciu pod uwagę danych przyjętych przez organ rentowy, gdyż ich prawidłowość nie była kwestionowana – przedstawiało się więc następująco: 27.903,27 (tj. kwota składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonej z uwzględnieniem waloryzacji) + 360.934,21 zł (tj. kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego) / 218,90 (tj. średnie dalsze trwanie życia) = 1.776,32 złotych. Oznaczało to, że wysokość prawidłowo obliczonej „zwykłej” emerytury Z. K. w dacie złożenia wniosku o przeliczenie emerytury, tj. (...)była znacznie wyższa niż wysokość obliczanej jej dotychczas przez organ rentowy emerytury „wcześniejszej” i emerytury „zwykłej”.

Konieczne stało się zatem dokonanie zmiany zaskarżonej decyzji odmawiającej przeliczenia wysokości emerytury poprzez ustalenie, że w dacie wydania zaskarżonej decyzji wysokość należnej ubezpieczonej emerytury wynosiła 1.776,32 złotych.

O powyższym na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzeczono w sentencji.

Jednocześnie, mając na uwadze powyższe rozważania, nie można było dokonać wnioskodawczyni wyrównania emerytury do kwoty 1.776,32 zł za okres wsteczny, tj. od 01.10.2013 r. – od momentu przyznania prawa do emerytury w wieku powszechnym decyzją z dnia 09.12.2013r. Dlatego też odwołanie w tym zakresie zostało oddalone na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c