Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Węgorzewie w składzie:

Przewodniczący – SSR Dorota Scott - Sienkiel

Protokolant – st. sekr. sąd. Danuta Betlej

w obecności Prokuratora -------------------

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2016 r., 17 maja 2017 r. na rozprawie

sprawy G. G. (1)

urodzonego (...) w K.

syna W. i Z. z d. G.

oskarżonego o to, że: W dniu 25 maja 2016 roku w W., z parkingu sklepu (...) przy ul. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru górskiego marki P. o wartości 600 zł na szkodę D. W.,

tj. o czyn z art. 278 §1 kk

1.  Oskarżonego G. G. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym, że przyjmuje, iż wartość roweru wynosiła 172,53 zł zaś czyn stanowi wykroczenie z art. 119 §1 kw i za to na podstawie art. 119 §1 kw w zw. z art. 24 §1 kw skazuje go na karę grzywny w kwocie 600,00 (sześćset) złotych.

2.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. R. kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście 92/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu, w tym kwotę 115,92 (sto piętnaście 92/100) tytułem podatku VAT oraz kwotę 85,26 (osiemdziesiąt pięć 26/100) złotych tytułem zwrotu kosztów dojazdu.

3.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia opłat i pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt V K 135/16

UZASADNIENIE

W wyniku przeprowadzonej rozprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. G. (1) (dalej: G. G. (1)) jest mieszkańcem Domu Pomocy Społecznej w W.. W dniu 25 maja 2016r. w godzinach przedpołudniowych przebywał w okolicy sklepu (...). W pewnej chwili zobaczył, że na parkingu pod sklepem stoi rower, który nie został zabezpieczony przed kradzieżą. Był to rower męski, górski, marki P., koloru niebiesko- szarego. Stanowił własność D. W., który zostawił go tam na chwilę i wszedł do sklepu, aby zrobić zakupy.

G. G. (1) zabrał rower i ruszył wraz z nim w kierunku miasta. D. W. po wyjściu ze sklepu zorientował się, że jego własność została skradziona, więc natychmiast powiadomił o tym fakcie Komendę Powiatową Policji w W.. Policjanci patrolując miasto, dostrzegli w okolicy śluzy przy ul. (...) G. G. (1), który siedział na ławce. Obok niego stał skradziony rower. G. G. (1) znajdował się pod wpływem alkoholu, tłumaczył że rower należy do niego. Funkcjonariusze dokonali zatrzymania G. G. (1), a następnie patrol prewencji przywiózł na miejsce zdarzenia pokrzywdzonego, który rozpoznał swoją własność. Rower został zwrócony właścicielowi.

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd dokonał w oparciu o: wyjaśnienia G. G. (1) k. 14-16, zeznania D. W. k. 94v oraz dokumenty w postaci: protokołu użycia A. k. 6, protokołu zatrzymania osoby k. 7, protokołu oględzin rzeczy k. 8-9, materiału poglądowego k. 10, pokwitowania odbioru roweru k. 11.

Oskarżony G. G. (1) nie stawił się na rozprawę główną, odczytano zatem jego wyjaśnienia w trybie art. 389§1 kpk, które złożył w postępowaniu przygotowawczym. W toku dochodzenia G. G. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Podał wówczas, że w dniu zdarzenia był pod działaniem alkoholu. Przebywał w okolicy sklepu (...), pod którym zauważył stojący rower koloru niebieskiego. Postanowił go zabrać, choć nie potrafił wyjaśnić przyczyn tego zachowania, tym bardziej że nawet mu się nie podobał. Zaznaczył, że bardzo żałuje swego zachowania (wyjaśnienia G. G. (1) k. 14-15)

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego G. G. (1), w których przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu, uznać należało za wiarygodne, albowiem tworzą one wraz z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym spójną i logiczną całość. Zbieżne pozostają zarówno z zeznaniami przesłuchanego w sprawie pokrzywdzonego D. W. k. 94v, jak i z dokumentami zebranymi w sprawie, tj. protokołem użycia A. k. 6, protokołem zatrzymania osoby k. 7, protokołem oględzin rzeczy k. 8-9, materiałem poglądowym k. 10, pokwitowaniem odbioru roweru k. 11. Całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego daje pełny i jasny obraz wydarzeń, Sąd uznał go zatem za w pełni wiarygodny.

Zachowanie się sprawcy przestępstwa stypizowanego w art. 278§1 kk polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przez zabór rozumieć należy bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej (jak właściciel, posiadacz lub osoba posiadająca do rzeczy inne prawa rzeczowe lub obligacyjne) i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę ( Małgorzata Dąbrowska-Kardas, Piotr Kardas Komentarz do art.278 Kodeksu karnego Zakamycze 2006 W. Świda (w:) I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, Kodeks karny..., s. 608; A. Marek, Prawo karne..., s. 522; J. Bafia (w:) J. Bafia, K. Mioduski, M. Siewierski, Kodeks karny..., s. 253-254). G. G. (1), zabierając z parkingu pod sklepem (...) rower, dokonał jego zaboru w celu przywłaszczenia, działając na szkodę właściciela – D. W..

Wina oskarżonego G. G. (1) jest bezsporna. Z uwagi na wątpliwości co do poczytalności oskarżonego, poddano go badaniom biegłych psychiatrów oraz biegłego psychologa. Ze złożonej przez nich opinii wynika, że G. G. (1) nie cierpi na chorobę psychiczną oraz nie stwierdzono u niego upośledzenia umysłowego, czy organicznego zaburzenia osobowości. Biegli rozpoznali u wymienionego jedynie zespół uzależnienia spowodowany używaniem alkoholu. Jego zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i zdolność do pokierowania swoim postępowaniem zdaniem biegłych nie była zaburzona. Sąd dał wiarę stwierdzeniom zawartym w opinii biegłych, jako pochodzącym od osób obcych dla oskarżonego, specjalistów posiadających odpowiedni zasób wiedzy w dziedzinie psychiatrii. (opinia biegłych psychiatrów i opinia biegłego psychologa k. 46-48, 49-53 )

Sąd podzielił również opinię biegłego, który dokonał wyceny skradzionego roweru. Jakkolwiek w postępowaniu przygotowawczym jego wartość została oceniona na kwotę 600 złotych, jednak zdaniem biegłego, jest ona zawyżona. Biegły wskazał, że przeprowadzając wycenę roweru, posługiwał się metodą porównawczą – porównywania parami. Istotą tej metody jest określenie wartości maszyny, urządzenia przy założeniu, iż wartość ta odpowiada cenom, jakie uzyskano za urządzenia, maszyny podobne, które były przedmiotem obrotu rynkowego. Ceny te koryguje się, mając na uwadze cechy różniące porównywanej maszyny (urządzenia), jak też uwzględniając zmiany poziomu cen wskutek upływu czasu. Posługując się tą metodą biegły wyliczył, iż na dzień 25 maja 2016r. wartość rynkowa roweru P. V.-23, którego dotyczyło przedmiotowe postępowanie, wynosiła 172,53 zł. (opinia biegłego k. 121-143)

Zdaniem Sądu opinia biegłego nie budzi żadnych zastrzeżeń, jest ona bowiem pełna i rzetelna, oparcie znajduje w wiedzy specjalistycznej, jak również w zasadach logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby wątpić w profesjonalizm wymienionego specjalisty. W tej sytuacji, uznając iż wartość skradzionego roweru wynosiła 172,53 zł należało przyjąć, iż G. G. (1) dopuszczając się jego zaboru, popełnił wykroczenie stypizowane w art. 119§1 kw. Sąd wymierzył G. G. (1) za ten czyn grzywnę w kwocie 600 złotych, mając na uwadze stopień winy, pobudki i sposób jego działania, jak też uprzednią niekaralność oskarżonego (dane o karalności 150).

Wysokość wynagrodzenia obrońcy oskarżonego ustalono w oparciu o treść rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2015 r. poz. 1801). Zgodnie z §4 cytowanego rozporządzenia opłatę ustala się w wysokości co najmniej 1/2 opłaty maksymalnej określonej w rozdziałach 2-4 rozporządzenia, przy czym nie może ona przekraczać wartości przedmiotu sprawy. Ust. 2 przewiduje natomiast , że ustalenie opłaty w wysokości wyższej niż określona w ust. 1, a nieprzekraczającej opłaty maksymalnej następuje z uwzględnieniem stopnia zawiłości sprawy oraz nakładu pracy adwokata oraz wkładu jego pracy w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy, a w szczególności czasu poświęconego na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczby stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjętych w sprawie, w tym czynności podjętych w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu, wartości przedmiotu sprawy, wkładu pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie, a także trybu i czasu prowadzenia sprawy, obszerności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności. Opłata maksymalna za obronę przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym wynosi 840 zł.

Sąd uznał, iż w przedmiotowej sprawie adekwatna do wkładu pracy i zaangażowania obrońcy w postępowaniu sądowym będzie kwota wynagrodzenia stanowiąca połowę stawki maksymalnej powiększona o 20% w związku z tym, że rozprawa trwała dwa dni oraz o należny podatek VAT. Sprawa nie miała charakteru skomplikowanego, obrońca w toku postępowania sądowego złożył jeden istotny wniosek dowodowy – o dopuszczenie biegłego z zakresu szacowania ruchomości. Zdaniem Sądu wniosek obrońcy o przyznanie wynagrodzenia za postępowanie przygotowawcze nie był zasadny. Z gramatycznego brzmienia przepisu art. 618 § 1 pkt 11 kpk wynika jasno, że obowiązek Skarbu Państwa ponoszenia kosztów obrony z urzędu przewidziany jest tylko za obronę udzieloną, a więc dostarczoną, tak na etapie postępowania przygotowawczego jak i sądowego, w ramach określonej czynności procesowej albo też innej ściśle z nią związanej. Obowiązek ten powstaje zatem w momencie rozpoczęcia wykonywania przez adwokata czynności związanych bezpośrednio z udzieleniem pomocy stronie, dla której został on wyznaczony. Samo formalne wyznaczenie obrońcy z urzędu nie nakłada zatem na Skarb Państwa obowiązku przyznania wynagrodzenia, jeżeli nie zostało wykazane, iż obrońca podejrzanego (oskarżonego) rzeczywiście jej udzielił. Nie ma również żadnych podstaw do przyznania wynagrodzenia za samo tylko przygotowanie się do obrony. Wydatek taki nie miałby charakteru słusznego i celowego (por. postanowienie SN z 2005-05-24 I KZP 15/05, Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna 2005/7-8/60/18; postanowienie AP Katowice z 2005-05-25 II AKz 308/05 OSA/Kat. 2005/3/15). Z analizy akt nie wynika, by obrońca na etapie postępowania przygotowawczego w jakikolwiek sposób zaangażował się w obronę oskarżonego. Wydatki obrońcy poniesione w związku z dojazdem do Sądu nie budzą zastrzeżeń.

Sąd uznał, że pokrycie kosztów sądowych byłoby dla G. G. (1) zbyt uciążliwie ze względu na trudną sytuację majątkową. Oskarżony mieszka w Domu Pomocy Społecznej w W., jest rencistą. Podejmuje nadto prace dorywcze przynoszące mu skromny dochód w wysokości ok. 500 zł miesięcznie. Wobec powyższego na zasadzie art. 624 § 1 kpk zwolniono go w całości od ich zapłaty