Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy we Włocławku Wydział I Cywilny

Przewodniczący: SSR Agnieszka Orlik - Seligowska

Protokolant: sekretarz Katarzyna Rydzik

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2017 r. we Włocławku

na rozprawie sprawy

z powództwa (...) Sp. z o.o. S.K.A w W.

przeciwko M. A.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda (...) Sp. z o.o. S.K.A w W. na rzecz pozwanego M. A. kwotę 617,00 zł (sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2015 roku pełnomocnik powoda (...) Sp. z o.o. S.K.A. z siedziba w W. złożył pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie o zapłatę przeciwko M. A.. Powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 3.037,20 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi: od kwoty 2.085,90 zł od dnia 18 września 2015 roku do dnia zapłaty, od kwoty 883,85 zł od dnia 18 września 2015 roku do dnia zapłaty, od kwoty 67,45 zł od dnia 18 września 2015 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że przedmiotowa wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez M. A. umowy o świadczenie usług z dnia 31 marca 2011 roku z (...) S.A. z siedzibą w W. (wierzycielem pierwotnym). Zgodnie z umową (...) S.A. z siedzibą w W. zobowiązał się do świadczenia usług polegających na dostarczeniu dostępu do telewizji w zamian za uiszczaną przez stronę pozwaną miesięczną opłatę abonamentową. Strona pozwana nie wywiązała się z powyższych warunków uchylając się od ponoszenia opłat. Zadłużenie pozwanego z powyższego tytułu wynosi 3.037,20 zł. Na kwotę tą składają się: kwota 2.085,90 zł wynikająca z noty obciążeniowej (...)/2012/02/01 z dnia 08 lutego 2012 roku, kwota 883,85 zł stanowiąca odsetki w związku z opóźnieniem w zapłacie noty obciążeniowej, kwota 67,45 zł wynikająca z umowy z dnia 31 marca 2011 roku oraz Regulaminu świadczenia usług i regulaminu (...). Powód wskazuje ponadto, że w dniu 23 czerwca 2014 roku wierzyciel pierwotny tj. (...) S.A. z siedzibą w W. dokonał przelewu przysługującej mu od strony pozwanej wierzytelności na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W.. Do dnia wytoczenia powództwa strona pozwana nie spełniła świadczenia.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 02 października 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie nakazał pozwanemu uiszczenie na rzecz powoda kwoty dochodzonej pozwem wraz odsetkami i kosztami postępowania.

Pozwany wniósł sprzeciw, zaskarżając nakaz zapłaty w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu M. A. podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powołując się na art. 118 oraz 117 § 2 Kodeksu Cywilnego.

Postanowieniem z dnia 19 września 2016 roku Sąd stwierdził skutecznie wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty całości, co skutkowało przekazaniem sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu we Włocławku.

Strony, aż do zamknięcia rozprawy podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany M. A. w dniu 31 marca 2011 roku zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę abonencką o numerze (...). Zgodnie z umową abonencką (...) S.A. z siedzibą w W. zobowiązał się do świadczenia usług na rzecz pozwanego w postaci dostarczania programów telewizyjnych: Pakietu Familijnego, (...) oraz Pakietu (...), a pozwany zobowiązała się do uiszczania miesięcznych opłat abonamentowych w kwocie 114,88 zł. Umowa została zawarta na czas 36 miesięcznych okresów rozliczeniowych. Również w dniu 31 marca 2011 roku pozwany potwierdził odbiór sprzętu udostępniającego, a więc dekodera podstawowego o numerze (...), dekodera dodatkowego o numerze (...)- (...) oraz dysku twardego o numerze (...) do umowy o numerze (...). Zgodnie § 13 umowy w przypadku jednostronnego rozwiązania umowy z winy abonenta przed upływem okresu podstawowego, abonent będzie zobowiązany do zapłaty kary umownej w wysokości nieprzekraczającej ulgi przyznanej abonentowi (…).

(dowód: umowa abonencka z dnia 31 marca 2011 roku, k. 63-66, protokół odbioru sprzętu udostępnionego, k. 67)

(...) S.A. w W. w dniu 08 lutego 2012 roku wystawił notę obciążeniową nr (...)/2012/02/01 tytułem kary umownej z tytułu rozwiązania umowy w okresie podstawowym ( (...)) na kwotę 2.085,90 zł, której termin płatności upłyną w dniu 22 lutego 2012 roku.

(dowód: nota obciążeniowa nr (...)/2012/02/01, k.69)

W dniu 23 czerwca 2014 roku (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł z (...) Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym Niestandaryzowanym Funduszem Sekurytyzacyjnym z siedzibą w W. umowę sprzedaży wierzytelności. Zgodnie z art. 1 ust 1 i 2 umowy sprzedaży wierzytelności przedmiotem umowy jest przeniesienie w rozumieniu przepisów art. 509 i n. k.c. przez zbywcę na rzecz nabywcy bezspornych i wymagalnych wierzytelności pieniężnych przysługujących zbywcy od abonentów zwanych dalej dłużnikami, wynikającymi z niezapłaconych należności głównych oraz odsetek od tych należności . Umowa jest jednocześnie umową przekazania baz danych, zawierających dane osobowe dłużników (załącznik nr 1 wykaz wierzytelności).

(dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 23 czerwca 2014 roku, k. 70-77)

Pismem z dnia 09 lipca 2014 roku (...) S.A. z siedzibą w W. zawiadomił M. A., iż wierzytelność w wysokości 2.792,29 zł wynikająca z tytułu należności głównych i odsetek za zwłokę została przelana na rzecz (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W.. Jednocześnie wezwano pozwanego do spłaty zadłużenia na wskazany w piśmie rachunek bankowy.

(dowód: zawiadomienie z dnia 09 lipca 2014 roku, k.83-84)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych do akt sprawy, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Stan faktyczny nie był w zasadzie sporny pomiędzy stronami. Pozwany nie zaprzeczał faktu, iż zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z pierwotnym wierzycielem (...) S.A. w W.. M. A. nie kwestionował także legitymacji czynnej powoda, ani też żądanej kwoty wskazanej w pozwie. Argumentacja pozwanego opiewała jedynie na zarzucie przedawnienia roszczenia, powołując się na powołując się na art. 118 oraz 117 § 2 Kodeksu Cywilnego.

W przedmiotowej sprawie kwestią, którą należało przeanalizować był podniesiony zarzut przedawnienia. Skuteczne podniesienie przedmiotowego zarzutu jest bowiem wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawno-materialne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji staje się zbędne (por. uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 r. III CZP 84/05, OSNC 2006/7-8/114.

W następstwie zawarcia umowy przez pozwanego i poprzednika prawnego strony powodowej powstał stosunek zobowiązaniowy, do którego znajdują zastosowanie przepisy ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne.

Wprawdzie uregulowania prawa telekomunikacyjnego odnoszące się do umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych nie mają kompleksowego charakteru, niemniej jednak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 7 maja 2009 r., sygn. akt III CZP 20/09 (LEX nr 493968), którą Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela, wskazał, iż prawo telekomunikacyjne dostatecznie reguluje elementy istotne umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, co pozwala z kolei na przyznanie analizowanej regulacji odrębnego charakteru i zbędnym czyni sięganie do przepisów regulujących umowę o świadczenie usług. W konsekwencji do tych umów nie mają zastosowania przepisy o zleceniu (art. 750 k.c.).

Należy zatem uznać, że w niniejszej sprawie do roszczeń wynikających z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych w kwestii terminów przedawnienia zastosowanie znajdzie art. 118 k.c.

W świetle art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Dochodzone roszczenie jest związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, albowiem pierwotny wierzyciel Cyfrowy P. występował w przedmiotowym stosunku zobowiązaniowym jako dostawca usług będący przedsiębiorcą telekomunikacyjnym zdefiniowanym w art. 2 pkt 27 ustawy prawo telekomunikacyjne. Należy ponadto zaznaczyć, że kwalifikacja roszczenia decydująca o terminie przedawnienia nie ulega zmianie w przypadku zmiany podmiotowej po stronie wierzyciela. W związku z powyższym należało przyjąć, ze roszczenie dochodzone w niniejszej sprawie przedawnia się w myśl art. 118 k.c. z upływem trzyletniego terminu przedawnienia. Co więcej, roszczenie o odsetki z tytułu opóźnienia jako roszczenie okresowe przedawnia się w terminie trzyletnim zgodnie z art. 118 k.c. nie później jednak niż z upływem terminu, w którym przedawnia się roszczenie o zapłatę kwoty głównej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2006 r. IV CSK 134/05, LEX nr 607274).

Powód nie przedstawił dokumentów, z których wynikałoby jednoznacznie kiedy jego roszczenie wobec pozwanego stało się wymagalne. Z uwagi na to, Sąd uznał, że roszczenie stało się wymagalne najpóźniej w dniu 23 lutego 2012 roku (termin płatności zgodnie z wystawioną notą obciążeniową). Wobec tego, że przelew wierzytelności jest umową zawieraną między wierzycielem, a osobą trzecią, a na jej podstawie dotychczasowy wierzyciel przenosi swoją wierzytelność na kontrahenta ze skutkiem wobec dłużnika, przy zachowaniu tożsamości zobowiązania (art. 509 k.c.), oznacza to, że strona powodowa nabyłaby wierzytelność, dla której termin przedawnienia wynosił trzy lata (roszczenie z działalności gospodarczej). Ponadto, zgodnie z art. 513 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. W przedmiotowej sprawie strona powodowa wniosła pozew w dniu 18 września 2015 roku domagając się zasądzenia na jej rzecz od pozwanego kwoty 3.037,20 złotych wraz z ustawowymi odsetkami. Powyższe roszczenie dochodzone jest z tytułu wykonanej usługi dostarczania programu telewizyjnego - świadczonej w ramach prowadzonej przez (...) S.A. z siedzibą W. działalności gospodarczej. Roszczenia dochodzone pozwem stały się wymagalne najpóźniej w dniu 23 lutego 2012 roku. Zatem, w ocenie Sądu można ich było skutecznie dochodzić najpóźniej z upływem 23 lutego 2015 roku. Powód nie wykazał przy tym, by w świetle przepisów regulujących przerwanie i zawieszenie biegu terminu przedawnienia, doszło do przerwania bądź zawieszenia tego terminu. Nie wykazał także by pozwana zrzekła się korzystania z zarzutu przedawnienia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd powództwo oddalił.

Powód przegrał sprawę w całości, a więc na nim ciążył obowiązek zwrotu powodowi poniesionych kosztów procesu. O kosztach Sąd orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu zgodnie z art. 98 k.p.c. oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U.z 2013 r. poz.490).