Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Andrzej Kot (spr.)

Sędziowie: SSA Grzegorz Kapera

SSA Bogusław Tocicki

Protokolant: Iwona Łaptus

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej del. do Prokuratury Regionalnej Katarzyny Błońskiej

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2017 r.

sprawy Z. S. oskarżonego z art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

M. K. oskarżonego z art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk;

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z dnia 27 grudnia 2016 r. sygn. akt III K 112/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonych M. K. i Z. S.;

II.  zwalnia oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Z. S. i M. K. zostali oskarżeni o to, że :

1.  w okresie od daty bliżej nieustalonej, ale co najmniej od 1 kwietnia 2016r. do dnia 8 lipca 2016r. w P., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uprawiali konopie inne niż włókniste w ilości 809 sztuk, z których można było wytworzyć znaczną ilość ziela konopi innych niż włókniste, tj. 17.798 gramów oraz wytworzyli z uprawnianych konopi znaczną ilość środków odurzających w postaci 4.66 kg konopi innych niż włókniste,

tj. o czyn z art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i
art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z
art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

a nadto Z. S. o to, że:

2.  w dniu 8 lipca 2016r. w S., woj. (...), posiadał w miejscu swojego zamieszkania, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, znaczną ilość środków odurzających w postaci suszu ziela konopi innych niż włókniste w ilości 119,54 gramów,

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 27 grudnia 2016 r., sygn.. akt: III K 112/16:

I.  uznał oskarżonych Z. S. i M. K. za winnych tego, że w okresie od końca kwietnia 2016r. do dnia 8 lipca 2016r. w P. działając wspólnie i w porozumieniu, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, jak i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wbrew przepisom ustawy uprawiali konopie inne niż włókniste, a mianowicie do początku lipca 2016r., kiedy to ścięli 155 krzewów takich konopi, uprawiali 833 krzewy takich konopi, a następnie do dnia 8 lipca 2016r. uprawiali pozostałe 678 krzewów, przy czym uprawa ta mogła dostarczyć znacznej ilości ziela konopi innych niż włókniste w postaci suszu o łącznej wadze 19.576g, natomiast po ścięciu tych 155 krzewów wytworzyli z nich przez pocięcie ich szczytów oraz ich wysuszenie znaczną ilość środka odurzającego w postaci suszu ziela konopi innej niż włóknista w ilości 4.660g,

tj. przestępstwa z art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

i za to na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11§3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. wymierzył Z. S. karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 30zł (trzydzieści złotych) każda, zaś M. K. wymierzył karę 3 (trzech) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i karę 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 30zł (trzydzieści złotych) każda;

II.  uznał oskarżonego Z. S. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w pkt. 2 części wstępnej wyroku,

tj. przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii

i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85§1 k.k. w zw. z art. 86§1 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu Z. S. kary pozbawienia wolności za przestępstwa opisane w pkt. I – II części dyspozytywnej wyroku i skazał go na karę łączną 3 (trzech) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  w zakresie przestępstwa opisanego w pkt. I części dyspozytywnej wyroku, na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonych Z. S. i M. K. przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Prokuratury Rejonowej w Lubaniu Drz nr 193/16 - 195/16, 197/16 - 219/16 w postaci 635 sztuk krzewów ziela konopi innych niż włókniste, 4.660g suszu ziela konopi innych niż włókniste, 43 sztuk świeżo ściętych krzewów ziela konopi innych niż włókniste, 4 sztuk worków z białym granulatem, urządzenia do mielenia suszu, wiertarki, wkrętarki, młotowiertarki, rękawic jednorazowych, zwiniętej folii PE, przyrządu elektronicznego M., 5 sztuk małych kuwet – doniczek, 2 sztuk konwektora (...), zgrzewarki marki (...), 38 sztuk żarówek z opisem (...) i P., wiatraka O., ogrzewacza wewnętrznego, butli z gazem propan - butan, różnych końcówek do węży ogrodowych, 10 sztuk pojemników wypełnionych substancjami o różnej pojemności, pustych doniczek po roślinach, kompletnej instalacji elektrycznej wraz z okablowaniem, żarówkami, przewodami, opornikami, kostkami elektrycznymi zamontowanej na płytach (...) wraz z przełącznikami i transformatorami, przewodów wentylacyjnych, pojemników z cieczami różnego rodzaju, 116 sztuk lamp kwarcowych, 18 sztuk wentylatorów;

V.  w zakresie przestępstwa opisanego w pkt. II części dyspozytywnej wyroku, na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonego Z. S. przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Prokuratury Rejonowej w Lubaniu Drz nr 196/16 w postaci 119,54g suszu ziela konopi innych niż włókniste, jak i zarządził zniszczenie tego suszu;

VI.  na podstawie art. 63§1 k.k. zaliczył oskarżonemu Z. S. na poczet orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności, zaś M. K. zalicza na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności okresy rzeczywistego ich pozbawienia wolności w sprawie od dnia 8 lipca 2016r. do dnia 15 grudnia 2016r., przy czym przyjął, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonych Z. S. i M. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe po połowie, zaś na podstawie art. 2 ust. 1 pkt. 5 i art. 3 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył Z. S. opłatę w wysokości 700zł, natomiast M. K. na podstawie art. 2 ust. 1 pkt. 5 i art. 3 ust. 1 tej ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. wymierza opłatę w wysokości 760zł.

Apelację od tego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego Z. S. zaskarżył wyrok w części dotyczącej wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych (pkt I i II wyroku oraz kary łącznej (pkt III wyroku) z pominięciem zastosowania wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, zarzucając:

1.  obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 60 k.k. poprzez bezzasadne przyjęcie, iż postawa oskarżonego Z. S., a w szczególności jego wyjaśnienia złożone od pierwszych chwil zatrzymania i kontynuowane w toku postępowania przygotowawczego, jak również na rozprawie głównej, nie wyczerpywały dyspozycji przepisu art. 60 § 3 k.k., podczas gdy rzetelna i prawidłowa ocena sytuacji procesowej oskarżonego obligowała Sąd do zastosowania wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności z jednoczesnym warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

2.  rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego Z. S. kar pozbawienia wolności za czyny opisane w punkcie I i II części wstępnej wyroku oraz w konsekwencji kary łącznej poprzez zaniechanie zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary statuowanej przepisem art. 60 § 2 i § 6 pkt 2 i 3 k.k., podczas gdy prezentowana przez oskarżonego w toku całego postępowania karnego postawa wobec organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości w pełni uzasadnia zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Podnosząc powyższe zarzuty, wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I, II i III i wymierzenie oskarżonemu Z. S. przy zastosowaniu przepisów art. 60 § 3 i § 5 k.k. kary łącznej 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący lat 6;

ewentualnie:

2.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I i II oraz wymierzenie oskarżonemu Z. S. przy zastosowaniu przepisów art. 60 § 2 i § 6 pkt 2 i 3 k.k. następujących kar:

- za czyn opisany w pkt I części wstępnej wyroku kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata;

- za czyn opisany w pkt II kary grzywny w wysokości 200 stawek dziennych z określeniem jednej stawki na kwotę 50 zł;

- uchylenie pkt III wyroku.

Obrońca oskarżonego M. K. zaskarżył wyrok co do pkt I, VI i VII, zarzucając: w oparciu o przepis art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na uznaniu, że postawa procesowa oskarżonego, a w szczególności współpraca z organami ścigania, obszerne wyjaśnienia oraz fakt popełnienia tzw. przestępstwa bez ofiar, nie stanowią szczególnie uzasadnionego wypadku dopuszczającego nadzwyczajne złagodzenie kary.

Podnosząc powyższy zarzut, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu nadzwyczajnego złagodzonej kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku z zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Obie apelacje okazały się niezasadne.

Obrońca oskarżonego Z. S. nie dostrzega, że z dobrodziejstwa przewidzianego w art. 60 § 3 kk. skorzystać może - po spełnieniu dalszych, określonych w nim warunków - jedynie sprawca ,,współdziałający z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa". Nie budzi więc wątpliwości, że ustawodawca ograniczył możliwość stosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie tego przepisu wyłącznie do takich sprawców, którzy uczestniczyli w popełnieniu przestępstwa z co najmniej dwiema osobami. Jasną redakcję przepisu i niesporną w tym zakresie treść określonego w nim warunku, potwierdza cel i funkcja unormowania, zmierzająca do ,,rozbicia solidarności grupy przestępczej" (vide: Uzasadnienie rządowego projektu nowego Kodeksu Karnego w: Kodeks Karny ... Wydawnictwo Prawnicze Sp. z o.o., Warszawa 1997 r., s. 155). Sąd Okręgowy, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ustosunkowując się do wniosków obrońcy oskarżonego, rozważał kwestię liczby osób współdziałających z oskarżonym w popełnieniu przestępstwa. W wyniku tych rozważań zasadnie stwierdził, że przypisanego mu przestępstwa dopuścił się współdziałając wyłącznie z jedną osobą. Oskarżony konsekwentnie zresztą wyjaśniał, że uprawę objętą zarzutem prowadził tylko ze współoskarżonym M. K.. Nie można zatem zgodzić się z obrońcą, że organizatorem uprawy była osoba trzecia. Już choćby z tego powodu w sprawie niniejszej niemożliwe było zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa art. 60 § 3 kk. Czyniło to także praktycznie bezprzedmiotowymi rozważania jakie w tym zakresie prowadził w swej apelacji jego obrońca. Nie ulega bowiem wątpliwości, że wszystkie przesłanki określone w art. 60 § 3 kk muszą być spełnione łącznie.

Niezależnie od powyższych stwierdzeń, zauważyć należy, że nawet wyjawienie organom ścigania w toku postępowania przygotowawczego całej posiadanej przez podejrzanego wiedzy na temat popełnionego we współdziałaniu z innymi osobami przestępstwa, nie oznacza jeszcze, że niejako automatycznie spełniona zostaje przesłanka nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 3 kk, w postaci ujawnienia istotnych okoliczności jego popełnienia. W ocenie Sądu Apelacyjnego miarą owej istotności ujawnionych okoliczności winna być ich przydatność dla ustalenia, zidentyfikowania i ewentualnego pociągnięcia do odpowiedzialności karnej pozostałych współdziałających, ewentualnie uniemożliwienia im dalszej przestępczej działalności. Taki był bowiem cel ustawodawcy przy wprowadzaniu do ustawy karnej art. 60 § 3 kk. Przepis ten zawiera bardzo daleko idące dla oskarżonego korzyści, z których niewątpliwie nie powinien on skorzystać jeśli nawet najszczersze jego wyjaśnienia nie wnoszą nic istotnego dla ustalenia współdziałających. Czynnik ten i jego znaczenie winny być oceniane w sposób zobiektywizowany, co oznacza, że nawet szczerze i wyczerpująco w zakresie swojej rzeczywistej wiedzy wyjaśniający podejrzany, już jako oskarżony, nie skorzysta z nadzwyczajnego złagodzenia kary jeśli owa jego wiedza jest zbyt ogólnikowa, mało szczegółowa i nieprecyzyjna

To prawda, że oskarżony przyznał się w śledztwie, a także i podczas rozprawy do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wiarygodnie przedstawił okoliczności uprawy konopi w P.. Należy jednak zważyć, że złożenie w trakcie postępowania przygotowawczego wyjaśnień, w których sprawca przyznaje się do winy współpracując z organami ścigania, nie może być utożsamiane z użytym w art. 60 § 3 k.k. sformułowaniem "ujawnia on wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia". W niniejszej sprawie, z takim "ujawnieniem" organom ścigania informacji dotyczących osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa nie mamy do czynienia. Niespornym jest bowiem, że organy ścigania wykryły prowadzenie przez Z. S. wraz z M. K. uprawy konopi innych niż włókniste w P. w następstwie prowadzonych czynności operacyjnych. Zatrzymano ich „ na gorącym uczynku”. Skoro więc organy ścigania wiedziały o ujawnionych w ten sposób sprawcach przestępstwa, to wyjaśnienia tych sprawców, mających świadomość tego faktu, nie mogą być uznane za "ujawnienie" w rozumieniu art.60 § 3 kk. Zasadnie wskazuje się w piśmiennictwie, że przepis ów należy postrzegać w kontekście art. 60 § 4 kk, w którym ustawodawca expressis verbis wymaga aby ujawnienie dotyczyło okoliczności nieznanych dotychczas organowi ścigania (zob. K. Daszkiewicz, Glosa do uchwały SN z dnia 25 lutego 1999r., I KZP 38/98, OSP 1999, Z. 7-8, poz. 148 za: Komentarz do Kodeksu Karnego pod red. Jacka Giezka, wyd. Wolters Kluwer 2012).

Wprawdzie oskarżony w swoich wyjaśnieniach podał nieznane dotychczas organom ścigania informacje, że podczas wcześniejszych upraw w procederze przestępczym uczestniczyły obok M. K. jeszcze inne osoby: „M. powiedział mi, że ma znajomego, nie wiem, jest to (...), bądź T., bo z wyglądu tak wygląda, ma ciemną karnację….o tym, żeby po pierwszej uprawie robić drugą, a po drugiej trzecią, zawsze decydował T., on propozycje nam składał zawsze po zakończeniu poprzedniej uprawy”(k.67), prawidłowo jednak Sąd Okręgowy wskazał, że prokurator oskarżył Z. S. i M. K. o popełnienie przestępstwa polegającego na prowadzeniu w warunkach współsprawstwa ostatniej chronologicznie uprawy konopi innych niż włókniste, a zatem pozostawił poza ramami przedmiotowymi skargi publicznej uprawy, które prowadzili oni w okresie wcześniejszym. Sąd mógł zatem jedynie rozpatrywać możliwość nadzwyczajnego złagodzenia kary na gruncie art. 60 § 4 kk. Zastosowanie tego przepisu jest jednak uzależnione od woli prokuratora, który nie złożył stosownego wniosku, co oznacza, że Sąd nie posiadał kompetencji do nadzwyczajnego złagodzenia kary na tej właśnie podstawie. Na marginesie należy wskazać, że informacje przekazane przez oskarżonego były na tyle nieprecyzyjne, niedokładne, że nie tylko nie pozwoliły na ustalenie tożsamości mężczyzny pochodzenia tureckiego, który miał dopuszczać się przestępstw narkotykowych ale nawet nie zostało wszczęte postępowanie przygotowawcze o opisywane przez oskarżonego czyny nie objęte niniejszym postępowaniem (k. 536).

Reasumując, w przedmiotowej sprawie informacje udzielone przez przyznającego się do winy oskarżonego, zawierały wprawdzie podanie nazwiska współsprawcy (zatrzymanego również „na gorącym uczynku”) i opis sposobu ich działania, jednakże nie spełniało to wymogów art. 60 § 3 kk. Organy ścigania znały i zatrzymały osoby podejrzane bez informacji dostarczanych przez wyjaśniającego oskarżonego, a informacje dostarczone przez niego nie miały takiego charakteru, że pomogły w ustaleniu "osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa". W konsekwencji Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosków apelacji o zastosowanie względem oskarżonego dobrodziejstwa z art. 60 § 3 k.k.

Niezależnie od powyższego obydwaj apelujący starali się przekonać Sąd odwoławczy, iż nawet najniższa kara przewidziana za przypisane oskarżonym przestępstwa jest niewspółmiernie surowa z uwagi na współpracę oskarżonych z organami ścigania oraz szereg innych okoliczności łagodzących. Z powyższym stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Przypomnieć należy, iż zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, określonej w art. 60 § 2 kk, wymaga ustalenia, że zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, powodujący, że nawet najniższa kara wymierzona za dane przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa. Fakt, iż ustawodawca używa określenia „szczególnie uzasadniony”, a nie jedynie „uzasadniony” wypadek, świadczy o wyjątkowości tego rodzaju sytuacji. W sprawie niniejszej Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do stwierdzenia, że w stosunku do M. K. oraz Z. S., odnośnie przypisanych im czynów, zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek uzasadniający zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary, a Sąd Apelacyjny w pełni to stanowisko podziela.

Przede wszystkim podkreślić należy, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił, zarówno stopień winy, jak i stopień społecznej szkodliwości ich czynów. Okoliczności podnoszone w apelacjach, a dotyczące popełnienia przestępstwa i sposobu zachowania się oskarżonych po ich popełnieniu (współpraca z organami ścigania), są niewątpliwie okolicznościami łagodzącymi. Nie ulega wątpliwości, że oskarżeni przed popełnieniem czynu prowadzili ustabilizowany tryb życia i nie byli osobami karanymi. Przyznali się do popełnienia czynów i wyrazili z powodu ich popełnienia skruchę. (Nie można przyznania tego jednak przeceniać, skoro, jak zostało wyżej podniesione, oskarżeni zostali zatrzymani na miejscu prowadzonej uprawy ziela konopi) Okoliczności owe, jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, zostały ocenione przez Sąd I instancji. Same w sobie nie uzasadniają jednak zastosowania wobec oskarżonych nadzwyczajnego złagodzenia kary. Skarżący zupełnie pomija trafnie dostrzeżone przez Sad Okręgowy okoliczności obciążające, w tym przede wszystkim skalę działalności oskarżonych przejawiającą się w wysokim zorganizowaniu przestępczego procederu i dużej ilości wytworzonych środków odurzających, wskazującej jednoznacznie na przeznaczenie handlowe. Tylko fakt zatrzymania oskarżonych spowodował, że wytworzone środki odurzające nie stały się przedmiotem nielegalnego obrotu. Nie jest to jednak ich zasługa. Społeczna szkodliwość czynu była zatem bardzo wysoka. Co zaś się tyczy faktu ujawnienia również innych przestępstw, to jak już wyżej wspomniano przy okazji omawiania apelacji oskarżonego Z. S. były to informacje na tyle nieprecyzyjne, że nawet nie spowodowały wszczęcia na ich podstawie postępowania karnego.

Orzeczone wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności oraz grzywny nie rażą surowością. Dla skuteczności zarzutu ich rażącej niewspółmierności, konieczne było wykazanie przez skarżących, że Sąd I instancji nie uwzględnił wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonych, na ich niekorzyść poczytał okoliczności, które takiej wymowy nie miały (miały charakter neutralny lub wręcz przemawiały na korzyść), bądź też - prawidłowo określając wszystkie te okoliczności – błędnie określił ich wagę i znaczenie dla wymiaru kary. W sprawie niniejszej żadna z tych sytuacji nie zaistniała. Nie wykazał tego ani żaden ze skarżących, ani całościowa kontrola odwoławcza tego zakresu wyroku przeprowadzona przez Sąd Apelacyjny.

Zestawiając argumentację skarżących z treścią uzasadnienia zaskarżonego wyroku stwierdzić należy, że sprowadza się ona do ponownego przytoczenia tych okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonych, które wszak Sąd I instancji przy wymiarze kary uwzględnił. W szczególności miał pełną świadomość postawy oskarżonych w toku postępowania karnego, w tym przyznanie się do popełnienia zarzucanych im czynów.

Przyznanie to niewątpliwie stanowiło okoliczność łagodzącą. Jednak jego wartość i znaczenie dla wymiaru kary zostały przez skarżących wyrok obrońców zdecydowanie przeszacowane. Wszak w realiach sprawy niniejszej, gdy oskarżeni ujęci zostali na gorącym uczynku i w okolicznościach, w których wyparcie się czynów było praktycznie niemożliwe, owo przyznanie się zdecydowanie traci na znaczeniu, zwłaszcza jako objaw skruchy i zrozumienia naganności swoich zachowań.

Nie można przy tym nie dostrzegać, że kary wymierzone oskarżonym są bądź zbliżone (M. K.), bądź równe (Z. S.)dolnemu progowi zagrożenia ustawowego, a więc nawet jeśli są one stosunkowo surowe, to z pewnością nie rażąco niewspółmiernie surowe. Uwzględniają przy tym przez swe zróżnicowanie wewnętrzną sprawiedliwość orzeczenia. Sąd uznał bowiem, że postawa oskarżonego Z. S., który od początku postępowania konsekwentnie współpracował z organami ścigania „premiuje go” w stosunku do oskarżonego K., który dopiero w późniejszym czasie zaczął podobną postawę prezentować.

Także kara pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu Z. S. za czyn przypisany w punkcie II zaskarżonego wyroku jest adekwatna do wagi i znaczenia przypisanego mu przestępstwa oraz uwzględnia dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w części dyspozytywnej.

Biorąc pod uwagę sytuację materialną oskarżonych oraz rozmiary pozostałych do odbycia kar, sąd odwoławczy zwolnił ich od obowiązku zwrotu kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

SSA Grzegorz Kapera SSA Andrzej Kot SSA Bogusław Tocicki