Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia: 22 czerwca 2017r.

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Wiceprezes Sądu Okręgowego Mieczysław Osucha – spraw.

Sędziowie: SSO Wiesława Sech, SSO Marcin Rogowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Aneta Zając

po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2017r. w Tarnobrzegu na rozprawie sprawy

z powództwa Z. P. (1) i G. P.

przeciwko Z. S.

o wydanie pojazdu o numerze rejestracyjnym (...)

oraz z powództwa wzajemnego Z. S.

przeciwko G. P.

o zapłatę 3.372 zł tytułem dopłaty do kosztów remontu samochodu o numerze rejestracyjnym (...) oraz z tytułu roszczeń wynikających z umów najmu samochodów

na skutek apelacji pozwanego i zażalenia powodów od wyroku Sądu Rejonowego w Stalowej Woli z dnia 25 października 2016 r., sygn. akt I C 640/15

I.  Zmienia zaskarżony wyrok w całości w ten sposób, że:

1.  nakazuje pozwanemu wydanie powodom do rąk któregokolwiek z nich samochodu marki M. o numerze rejestracyjnym (...) i ustanawia pozwanemu prawo zatrzymania tego samochodu do czasu zapłaty należności zasądzonej w punkcie 2,

2.  zasądza od powoda G. P. na rzecz Z. S. kwotę 1.792 zł (jeden tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt dwa złote) z ustawowymi odsetkami od dnia 22 grudnia 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty,

3.  odrzuca pozew wzajemny w pozostałej części jako niedopuszczalny,

4.  znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu,

5.  zasądza od powodów solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Rejonowy w Stalowej Woli 79 zł (siedemdziesiąt dziewięć złotych) tytułem kosztów sądowych.

II.  Oddala apelację w pozostałej części, zaś zażalenie w całości,

III.  Zasądza od powodów solidarnie na rzecz pozwanego 540 zł (pięćset czterdzieści złotych) tytułem kosztów procesu apelacyjnego.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 22 czerwca 2017r.

sygn. akt I Ca 87/17, I Cz 100/17

Wyrokiem z dnia 25 października 2016r., sygn. akt I C 640/15, Sąd Rejonowy w Stalowej Woli nakazał pozwanemu Z. S. wydanie na rzecz powodów Z. P. (1) i G. P. samochodu dostawczego marki M. (...), rok prod. 2008, nr rej. (...) (punkt I). Od pozwanego na rzecz powodów tytułem zwrotu kosztów procesu zasądzona została kwota 2.743 zł (punkt II). Ponadto od pozwanego Z. S. na rzecz Skarbu Państwa nakazano ściągnąć kwotę 1.027 zł (punkt III). W punkcie IV Sąd oddalił powództwo wzajemne.

Sąd Rejonowy ustalił, że Z. P. (1) i G. P. są współwłaścicielami samochodu marki M. (...), rok prod. 2008, nr rej. (...). W październiku 2014r. pomiędzy G. P. a Z. S. doszło do zawarcia ustnej umowy naprawy tego pojazdu. Przedmiotem umowy było usunięcie awarii silnika. Wysokość wynagrodzenia za tą usługę ustalono na kwotę 6.100 zł. Na poczet kosztów naprawy powód uiścił zaliczkę w kwocie 4.500 zł. Pozostała kwota miała być zapłacona przy odbiorze auta. Wraz z oddaniem pojazdu do naprawy G. P. wynajął od pozwanego samochód marki M. (...), nr rej. (...), który następnie uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ponadto G. P. wynajął od pozwanego samochód marki M. (...), nr rej. (...), w okresie od 30 grudnia 2014r. do 5 stycznia 2015r. oraz M. (...), nr rej. (...), w okresie od 19 do 24 lutego 2015r. Pismem z dnia 23 marca 2015r. pozwany zwrócił się do G. P. z oświadczeniem o zastosowaniu prawa zatrzymania pojazdu M. (...), rok prod. 2008, nr rej. (...), do czasu zaspokojenia należności z tytułu: naprawy silnika - 1.615 zł za wymianę pierwszego silnika, 2.000 zł za następny silnik, 100 zł tytułem niedopłaty z umowy najmu z dnia 18 grudnia 2014r., 50 zł z tytułem braku paliwa, 500 zł tytułem niedopłaty z umowy najmu z dnia 30 grudnia 2012r., 1.000 zł
tytułem zaległego czynszu najmu samochodu na podstawie umowy z dnia 19 lutego 2015r., 107 zł tytułem zakupu zegarów do samochodu. Ponadto domagał się kwoty 26.000 zł z tytułu zniszczenia samochodu M. (...), nr rej. (...), jak również zwrotu dowodu rejestracyjnego wraz z kompletem kluczy i radiem. Pismem z dnia 24 marca 2015r. Z. P. (1) wezwał pozwanego do wydania będącego przedmiotem sporu samochodu M. (...), rok prod. 2008, nr rej. (...). Pismem z dnia 21 kwietnia 2015r. Z. S. wezwał G. P. do zapłaty kwoty 26.000 zł tytułem naprawienia szkody w pojeździe M. (...), nr rej. (...). Pismem z dnia 16 września 2015r. Z. P. (1) i G. P. ponownie wezwali pozwanego do wydania w/w samochodu. W dniu 23 lutego 2016r. Z. S. ponowił oświadczenie o zastosowaniu prawa zatrzymania samochodu powodów do czasu zaspokojenia roszczeń z tytułu nakładów poczynionych na to auto w kwocie 1.792 zł, tj. na zakup części. Ponadto poinformował o przysługującym mu prawie zastawu na podstawie umowy zawartej z G. P. na zabezpieczenie roszczeń z umowy najmu samochodu M. (...), nr rej. (...). Do chwili obecnej objęty żądaniem pozwu pojazd znajduje się na posesji pozwanego z wymontowanym silnikiem.

Zważając na tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd uznał za zasadne powództwo główne. Powództwo to oparte zostało na art. 222 § 1 kc wymagającym spełnienia dwóch przesłanek: tytułu właścicielskiego do danej rzeczy (co w przedmiotowej sprawie stanowi okoliczność bezsporną) oraz posiadania tej rzeczy przez osobę trzecią, która jednocześnie nie ma względem właściciela żadnego tytułu prawnego do władania nią, np. z tytułu umowy obligacyjnej (również ta okoliczność jest bezsporna). W ramach obrony swych praw pozwany

w odpowiedzi na pozew zgłosił zarzut zatrzymania pojazdu należącego do powodów na podstawie art. 461 kc, a także zarzut zastawu ustanowionego na przedmiocie sporu. W zakresie pierwszego z tych zarzutów Sąd wskazał, że pozwany nie wykazał roszczenia o zwrot nakładów związanych z przedmiotem zatrzymania. Roszczenie, którego domaga się pozwany obejmuje bowiem po części „nakłady” niezwiązane bezpośrednio z przedmiotem zatrzymanym, a to opłaty za najem innych pojazdów, co wykluczało możliwość zastosowania przez pozwanego takiego środka obrony czy zabezpieczenia. Jedynie koszt naprawy auta M. (...), rok prod. 2008, nr rej. (...) w kwocie, jak podaje pozwany 1.792 zł, teoretycznie możnaby uznać za nakład uzasadniony. Niemniej Z. S. nie przedłożył do akt ani nie zawnioskował żadnych wiarygodnych dowodów pozwalających na ustalenie zasadności i wysokości tego roszczenia. Oferowane przez pozwanego notatki, jako pochodzące od niego samego, nie stanowią dowodu wysokości należnego pozwanemu wynagrodzenia. Poza tym, pozwanemu jako wykonawcy usługi naprawy pojazdu, nie przysługuje wobec powoda jako właściciela pojazdu prawo zatrzymania z art. 461 kc. Prawo to realizuje się jedynie w przypadku posiadania przez zobowiązanego do wydania rzeczy roszczenia o zwrot nakładów na tę rzecz dokonanych. Zgodnie zaś z ugruntowanym już w orzecznictwie stanowiskiem wynagrodzenie za wykonanie dzieła nie jest nakładem na rzecz w rozumieniu art. 461 § 1 kc (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 listopada 1998r., II CKN 53/98). To samo dotyczy zastawu, do którego ustanowienia konieczne jest zawarcie umowy pomiędzy wierzycielem a zastawcą oraz wydanie rzeczy wierzycielowi. Ustanawiającym winien być właściciel rzeczy. Dla ważności umowy zastawu zwykłego nie jest konieczne zachowanie jakieś szczególnej formy. Może być ona zawarta także w sposób ustny, z tym jednak zastrzeżeniem, że wówczas strony poniosą ryzyko niezachowania formy pisemnej dla celów dowodowych. Tymczasem G. P. zaprzeczył, aby ustanawiał zastaw na swoim samochodzie celem zabezpieczenia jakichkolwiek przyszłych roszczeń pozwanego, czy to z tytułu naprawy auta, czy z tytułu najmu samochodu M. (...), nr rej. (...).

Co się zaś tyczy powództwa wzajemnego, to w ocenie Sądu, analiza materiału dowodowego, w kontekście treści art. 6 kc wskazuje, że Z. S. nie udowodnił i nie wykazał okoliczności, które czyniłyby zasadnym dochodzone nim roszczenie. Powód wzajemny nie wykazał bowiem ani podstawy (źródła) zobowiązania pozwanego wzajemnego, ani jego wysokości. Co więcej, powód wzajemny nie wykazał okoliczności, które czyniłyby zasadnym chociażby częściowe uwzględnienie powództwa w zakresie kwoty 1.600 zł za naprawę samochodu. Jak bowiem zeznał na rozprawie w dniu 18 października 2016r. samochód powodów znajduje się na jego posesji z wymontowanym silnikiem. Usługa naprawy nie została wykonana, skutkiem czego i wynagrodzenie Z. S. z tego tytułu nie przysługuje. Wykazanie powyższych kwestii nie należało zaś do sądu, gdyż leży ona w interesie powoda dochodzącego roszczenia. Co prawda pełnomocnik pozwanego w dniu 31 sierpnia 2016r. zgłosił wniosek dowodowy w postaci zeznań świadków, karty pokładowej promu oraz akt prokuratorskich, niemniej Sąd uznał te wnioski dowodowe za sprekludowane.

Orzeczenie o kosztach procesu oparte zostało na treści art. 98 kpc, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Wobec tego od pozwanego na rzecz powodów zasądzona została kwota 2.743 zł. Zasądzona kwota stanowi łączne wynagrodzenie pełnomocnika za powództwo główne i wzajemne. W przypadku bowiem, gdy adwokat zastępuje stronę w sprawie, w której jedna ze stron wytacza powództwo wzajemne, należy mu się jedno łączne wynagrodzenie. W sprawach majątkowych, podstawa obliczenia zasadniczego wynagrodzenia adwokackiego w takim przypadku jest wartość przedmiotu sporu, obliczona dla powództwa głównego i wzajemnego łącznie. W przedmiotowej sprawie łączna wartość przedmiotu sporu wyniosła 30.772 zł, wobec czego wynagrodzenie pełnomocnika ustalone zostało na kwotę 2.400 zł, stosownie do § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu . Z oczywistych względów, Sąd nie uwzględnił spisu kosztów przedłożonego przez pełnomocnika powodów, w którym wnosił o przyznanie mu wynagrodzenia w kwocie 4.800 zł za każdego z powodów oddzielnie. Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 30 stycznia 2007r., w sprawie o sygn. akt III CZP 130/06, wygrywającym proces współuczestnikom, o których mowa w art. 72 § 1 pkt 1 kpc, reprezentowanym przez tego samego radcę prawnego, sąd przyznaje zwrot kosztów w wysokości odpowiadającej wynagrodzeniu jednego pełnomocnika.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany Z. S. zarzucając naruszenie przepisów postępowania, a to:

- art. 210 § 3 kpc, art. 235 kpc i art. 236 kpc mające wpływ na treść wyroku polegające na faktycznym nierozstrzygnięciu wniosków dowodowych pozwanego z akt Sądu Rejonowego w Stalowej Woli o sygn. I C 674/15, pokwitowań zapłaty, kopii zeszytu;

- art. 207 § 6 kpc w zw. z art. 217 § 2 kpc mające wpływ na treść wyroku poprzez nietrafne oddalenie wniosków dowodowych pozwanego z karty pokładowej promu, z opinii rzeczoznawcy samochodowego, z akt Prokuratury Rejonowej w Stalowej Woli sygn. akt II Ds 243/15, zeznań świadków J. B., D. P. i T. K.;

- art. 328 § 2 kpc mające wpływ na treść wyroku poprzez poczynienie ustaleń faktycznych na podstawie nieprzeprowadzonych dowodów.

Wobec tego pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa głównego oraz zasądzenie od G. P. na jego rzecz kwoty 3.372 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 22 grudnia 2015r. do 31 grudnia 2015r. i dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. oraz kosztów procesu za obie instancje. Ewentualnie skarżący domagał się uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Stalowej Woli.

Jak wynika z uzasadnienia apelacji w ocenie pozwanego wyrok jest przedwczesny, nietrafny, a przede wszystkim krzywdzący. Sąd pierwszej instancji niezasadnie oddalił wnioski zgłoszone przez pozwanego w piśmie procesowym z dnia 31 sierpnia 2016r., uznając je za spóźnione. Konieczność ich powołania powstała bowiem dopiero w toku procesu, po złożeniu zeznań przez G. P.. Dla części roszczenia powodów istotne znaczenie miał fakt, czy naprawa została wykonana, gdyż był on przez nich kwestionowany. Wnioskowane przez pozwanego dowody miały wykazać, że umowa o naprawę przedmiotowego samochodu została wykonania, a pojazd po odebraniu w dniu 18 grudnia 2014r. został ponownie uszkodzony i ponownie odstawiony do warsztatu. Kwestia zapłaty wynagrodzenia za naprawę co do wysokości jest sporna tylko częściowo, w zakresie zakupionych i zamontowanych części, zakupu paliwa i wykonania przeglądu. G. P. przyznał zaś, że nie uiścił całej należności na rzecz pozwanego.

W odpowiedzi na apelację powodowie wnieśli o jej oddalenie w całości i zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu wedle norm przepisanych. W ich ocenie Sąd Rejonowy w prawidłowy sposób ustalił stan faktyczny sprawy, w sposób kompleksowy zebrał materiał dowodowy i przeprowadził postępowanie. Ustanowienie zastawu na przedmiotowym pojeździe jest niedopuszczalne i zebrany w sprawie materiał dowodowy w pełni to potwierdza. Zasadność powództwa wzajemnego w żaden sposób nie została wykazana. Złożone przez pozwanego wnioski dowodowe zmierzały do przedłużenia postępowania i nie wnosiły nic nowego do sprawy.

Powodowie wywiedli natomiast zażalenie na rozstrzygnięcie zawarte w punkcie II w/w wyroku, a dotyczące zasądzenia od pozwanego na ich rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego co do powództwa głównego z pominięciem kosztów zastępstwa procesowego powództwa wzajemnego. W ramach zarzutów zażalenia podnieśli naruszenie art. 108 kpc poprzez nierozstrzygnięcie o kosztach procesu związanych z powództwem wzajemnym i art. 109 kpc poprzez nieuwzględnienie wniosku pełnomocnika powodów o zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za powództwo wzajemne. W związku z tym domagali się zmiany zaskarżonego postanowienia poprzez zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu za powództwo wzajemne w kwocie 600 zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja Z. S. jest zasadna jedynie częściowo. Jej uwzględnienie skutkuje zaś zmianą zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że bacząc na treść art. 382 kpc, Sąd drugiej instancji ma nie tylko uprawnienie, ale obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1998r., II CKN 704/97, OSNC 1998 nr 12, poz. 214). Sąd drugiej instancji nie ogranicza się zatem tylko do kontroli Sądu pierwszej instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed Sądem pierwszej instancji, władny jest ocenić je samoistnie. Postępowanie apelacyjne jest przedłużeniem procesu przeprowadzonego przez pierwszą instancję, co oznacza, że nie toczy się ono na nowo.

Zważając na powyższy obowiązek Sąd Okręgowy dokonując analizy zgromadzonego materiału dowodowego w świetle roszczeń zgłoszonych zarówno w powództwie głównym, jak i wzajemnym, uznał, że nie można zgodzić się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji odnośnie niezasadności powództwa wzajemnego. Wbrew twierdzeniom Sądu Rejonowego powództwo to zasługiwało na uwzględnienie, aczkolwiek jedynie w części, w jakiej odnosiło się ono do żądania zapłaty kwoty 1.792 zł. Nie ulega wątpliwości, że żądanie wydania przedmiotowego pojazdu, stanowiącego własność powodów było w pełni zasadne. Niemniej jednak nie ulega również wątpliwości, że nie uiścili oni za jego naprawę całej należności. Okoliczność ta została przyznana przez G. P. w jego zeznaniach na k. 119. Potwierdzona została również przez Z. P. (1) w jego zeznaniach. W takiej sytuacji pozwany, w którego posiadaniu znalazł się pojazd powodów, na podstawie umowy zlecenia jego naprawy, miał pełne prawo domagania się zapłaty za świadczenie z tej umowy wynikające. Na tej podstawie miał on również prawo zatrzymania pojazdu do czasu zapłaty przysługującej mu należności, co uzasadnienie znajdywało w art. 496 kc. Zgodnie bowiem z jego treścią, jeżeli wskutek odstąpienia od umowy strony mają dokonać zwrotu świadczeń wzajemnych, każdej z nich przysługuje prawo zatrzymania, dopóki druga strona nie zaofiaruje zwrotu otrzymanego świadczenia albo nie zabezpieczy roszczenia o zwrot. Skoro zaś powodowie nie zaoferowali pozwanemu zwrotu należnej mu z tytułu naprawy kwoty był on uprawniony do skorzystania z prawa zatrzymania pojazdu powodów.

Wobec powyższych okoliczności, dokonując zmiany zaskarżonego wyroku, na podstawie art. 386 § 1 kpc, Sąd Okręgowy nakazał pozwanemu wydanie powodom do rąk któregokolwiek z nich samochodu marki M. (...), nr rej. (...) ustanawiając jednocześnie na jego rzecz prawo zatrzymania tego samochodu do czasu zapłaty zasądzonej od G. P. na jego rzecz kwoty 1.792 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 grudnia 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty (punkt I. 1 i 2).

W części odnoszącej się do zapłaty kwoty 1.580 zł (tj. 3.372 zł - 1.792 zł = 1.580 zł), w ocenie Sądu drugiej instancji roszczenie Z. S. nie pozostawało w związku z żądaniem głównym zgłoszonym przez G. P. oraz Z. P. (2). Roszczenie to nie nadawało się również do potrącenia. Pierwotne żądanie pozwu dotyczyło bowiem wydania w/w pojazdu. Pozwany kwestionując zasadność tego powództwa wniósł natomiast o zasądzenie na jego rzecz od powodów należności nie tylko związanych z naprawą przedmiotowego pojazdu, ale także wynikających z zawieranych pomiędzy stronami umów najmu innych pojazdów. Jak zaś stanowi art. 204 § 1 kpc powództwo wzajemne jest dopuszczalne, jeżeli roszczenie wzajemne jest w związku z roszczeniem powoda lub nadaje się do potrącenia. Powództwo wzajemne można wytoczyć bądź w odpowiedzi na pozew, bądź oddzielnie, nie później jednak niż na pierwszej rozprawie, albo w sprzeciwie od wyroku zaocznego. W części dotyczącej łączących strony umów najmu różnych pojazdów pozew wzajemny był niedopuszczalny. Wobec tego, w tej części powództwo wzajemnie nie pozostawało w związku z roszczeniem głównym i dlatego też, jako niedopuszczalny w tym zakresie pozew został odrzucony (punkt I.3), co nie wyklucza oczywiście możliwości dochodzenia należności z tych umów wynikających w odrębnym procesie.

Odnośnie rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu za postępowanie przed Sądem pierwszej instancji Sąd Okręgowy zważył, że za wyjątkiem odrzuconej części pozwu wzajemnego, winny one obciążać powodów, skoro pozwany jeszcze przed wytoczeniem powództwa skutecznie zgłosił zarzut zatrzymania. Powodom należy się zwrot kosztów dotyczących wynagrodzenia ich pełnomocnika jedynie w części odrzuconej powództwa wzajemnego, zaś pozwanemu w części uwzględnionej powództwa wzajemnego. Opłaty te znoszą się, gdyż ich wysokość w przedziale od 1.500 zł do 5.000 zł wynosi 1.200 zł. Wobec tego koszty te, na podstawie art. 100 kpc, winny być wzajemnie pomiędzy stronami zniesione (punkt I.4) Pozwany nie uiścił opłaty od powództwa wzajemnego, które w części zostało odrzucone i od tej części opłata jest nienależna, a od części uwzględnionej wynosi ona 79 zł (1.580 zł x 5%). Skoro w tym zakresie powodowie przegrali żądanie wzajemne, to na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obciążyć ich należało opłatą sądową na rzecz Skarbu Państwa (punkt I.5).

W pozostałej części apelacja jako niezasadna, w oparciu o art. 385 kpc, została oddalona (punkt II).

Z uwagi na częściowe uwzględnienie zasadności apelacji pozwanego, w zakresie dopłaty do ceny naprawy samochodu, z tego tytułu należy mu się od powodów zwrot kosztów postępowania apelacyjnego. W związku z tym, w punkcie III, zasądzona została na jego rzecz od powodów solidarnie kwota 540 zł, na którą złożyło się wynagrodzenie reprezentującego go pełnomocnika w kwocie 450 zł (ustalone na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z §10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz opłata sądowa od apelacji od uwzględnionej części żądania w kwocie 90 zł (1.792 zł x 5%).

W całości za niezasadne zostało uznane zażalenie powodów na postanowienie w przedmiocie kosztów procesu i jako takie po myśli art. 385 kpc zw. z art. 397 § 2 kpc zostało oddalone. W tym zakresie Sąd odwoławczy zważył, że co do zasady koszty procesu w niniejszej sprawie za powództwo wzajemne obciążają powodów, gdyż w tym zakresie ich stanowisko nie zostało uwzględnione. Sąd drugiej instancji natomiast częściowo uznał zasadność roszczenia objętego powództwem wzajemnym. Dlatego dalsze żądanie tych kosztów zgłoszone w zażaleniu, z uwagi na ostateczny wynik sprawy, nie mogło być uwzględnione.

ZARZĄDZENIE

(...). J. F..