Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Emilia Racięcka

Protokolant: stażysta Agnieszka Kostrzewa

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2017 roku w Łodzi

sprawy z powództwa K. N.

przeciwko (...) S.A. V. (...)

o zapłatę :

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwoty:

a.  4.000 złotych (cztery tysiące) tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od 30 lipca 2015 roku do 31grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

b.  500 złotych (pięćset) tytułem zwiększonych potrzeb z ustawowymi odsetkami od 30 lipca 2015 roku do 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

c.  3.842,75 złotych (trzy tysiące osiemset czterdzieści dwa 75/100) tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od 1 kwietnia 2015 roku do 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

d.  2.760 złotych (dwa tysiące siedemset sześćdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów procesu

2.  obciąża pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi kwoty 111 (sto jedenaście) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa;

3.  nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych od oddalonej części powództwa.

Sygn. akt I C 500/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 29 czerwca 2015 roku, skierowanym przeciwko (...) S.A. V. (...) w W., powód K. N. wniósł o zasądzenie następujących kwot: 5.700 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od 10 lipca 2014 roku do dnia zapłaty, 500 złotych tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od 10 lipca 2014 roku do dnia zapłaty, 1.000 złotych tytułem odszkodowania za zniszczone rzeczy osobiste z odsetkami od 1 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty, 2.842,75 złotych tytułem odszkodowania w związku z utratą zarobków za okres od dnia 28 maja 2014 roku do dnia 4 lipca 2014 roku wraz z ustawowymi odsetkami od 1 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 27 maja 2014 roku powód prowadząc motocykl i poruszając się lewym pasem ulicy (...) w Ł. został uderzony przez A. R. prowadzącą pojazd P. (...). A. R. nie zachowała szczególnej ostrożności, nie ustąpiła pierwszeństwa i doprowadziła do wypadku. Wskutek wypadku powód doznał obrażeń ciała, zniszczeniu uległy jego rzeczy osobiste. Wskutek wypadku powód niezdolny był do pracy w okresie od 28 maja 2014 roku do 4 lipca 2014 roku i jego zarobki w tym okresie uległy obniżeniu o kwotę 2.842,75 złotych netto.

/pozew k. 2-7/

Odpis pozwu został stronie pozwanej doręczony w dniu 29 lipca 2015 roku.

/potwierdzenie odbioru k. 45/

W odpowiedzi na pozew z dnia 13 sierpnia 2015 roku pozwana , reprezentowana przez fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o oddalenie powództwa w całości .

Zakwestionowano zakres i wysokość szkody.

/odpowiedź na pozew k.46-49/

Do zamknięcia rozprawy strony pozostały przy swoich stanowiskach.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W dniu 27 maja 2014 roku powód prowadził motocykl. Jechał od strony Centrum w stronę W. w Ł.. Na ul. (...) na wysokości O. zamierzał skręcić w lewo do marketu. Pas dla jadących na wprost zmienia się przed skrzyżowaniem na pas do skrętu w lewo. Tym pasem dojeżdżał do skrzyżowania. Poruszał się z prędkością maksymalnie 40, 50 km na godzinę dojeżdżając do skrzyżowania. Samochody, które zamierzały jechać na wprost stały na skrzyżowaniu i jeden ze stojących samochodów bez sygnalizacji zamiaru skrętu w lewo wjechał na jego pas i uderzył w jego bok. Powód przeleciał nad samochodem. Musiał uderzyć głową o samochód i kolanami. Przez pierwsze chwile nie był w stanie się podnieść. Zostało wezwane pogotowie, straż pożarna i policja.

/przesłuchanie powoda k. 69a-70 w związku z k. 145 – protokół elektroniczny/

D. M. jechał lewym pasem ul. (...). Chciał zawrócić na wysokości Selgros, O.. Tam na jezdni są dwa pasy do jazdy na wprost i dwa do skrętu. Ten najbardziej zewnętrzny służy do skrętu w lewo i do zawracania i pojawia się tuż przed skrzyżowaniem. D. M. jechał pasem, który najpierw służy do jazdy na wprost, a potem znaki pionowe i poziome informują, że z niego można też skręcić w lewo, lecz jak pojawił się pas najbardziej zewnętrzny do skrętu w lewo , to on na niego wjechał. D. M. jechał samochodem. Jak dojeżdżał do skrzyżowania to światło było czerwone. Powód jechał najpierw za nim, a jak zjechał na ten pas najbardziej zewnętrzny do skrętu w lewo , to go minął. Wtedy padał deszcz, paliło się czerwone światło. Powód nie jechał szybko, zwalniał, musiał widzieć czerwone światło. Prędkość mogła być rzędu 40 km na godzinę. Dla D. M. to wyglądało tak, jakby kierująca P. w ostatniej chwili zdecydowała się zmienić pas i zamiast jechać prosto chciała skręcić w lewo. To było na ostatnich 100 m przed skrzyżowaniem.

/zeznania D. M. k. 71-72/

A. R. jechała samochodem P. (...) ul. (...) w Ł. od Centrum w stronę A.. Było koło godziny 14:00. Były trudne warunki, był początek burzy po upalnym dniu, zaczęło padać. A. R. skręciła z ul. (...) w prawy skrajny pas ul. (...) i chciała skręcić w lewo do Selgrosu. Chwilę przed zdarzeniem była na pasie środkowym do jazdy na wprost. Starała się przemieścić z pasa środkowego na pas do skrętu w lewo, gdzie było światło czerwone. Nie wie z jaką prędkością jechała. W momencie kiedy zmieniła pas ze środkowego na lewy , musiała hamować, bo tam było czerwone światło. Nie pamięta czy sygnalizowała zamiar skrętu w lewo. Nie pamięta czy miała włączony lewy kierunkowskaz. Nie widziała w lusterku powoda.

/zeznania A. R. k 72-73/

Powoda zabrała karetka, nie był w stanie się samodzielnie poruszać. W szpitalu zrobiono mu prześwietlenie, badania, stwierdzono naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa, liczne otarcia i problem z kolanem- stłuczenie, powód nie był hospitalizowany.

Przed wypadkiem powód był całkowicie sprawny, nie leczył się. Po wypadku był pod opieką rehabilitanta, neurologa i ortopedy. Przepisano mu punkcje w kolano – zastrzyki bolesne. Była to seria około 6 zastrzyków. Nosił kołnierz ortopedyczny przez około 3 miesiące z polecenia chirurga.

W skutek wypadku ślizgając się po asfalcie powód zniszczył swoje rzeczy osobiste: kask ochronny firmy LS2, kurtkę ochronną motocyklową tekstylną z ochraniaczami, jeansy motocyklowe z miejscem na protektory , buty motocyklowe, plecak. Rzeczy te były całkowicie pozdzierane. Na sobie powód miał jeszcze bieliznę termo aktywną, która też była całkowicie podziurawiona, o wartości około 170 zł.

/przesłuchanie powoda k. 69a-70 w związku z k. 145 – protokół elektroniczny/

Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim w okresie od 28 maja do 13 czerwca i od 13 czerwca do 27 czerwca 2014 roku.

/kopie zaświadczeń lekarskich k. 11-12/

Po wypadku powodem opiekowała się małżonka. Trwało to kilka tygodni i było to związane z noszeniem kołnierza ortopedycznego i pozostałymi dolegliwościami.

Teraz powód nadal odczuwa następstwa wypadku - przede wszystkim dokucza mu kolano. Powód mieszka na III piętrze w budynku bez windy i wchodzenie po schodach jest dla niego bardzo utrudnione.

Z powodu bólu kolana powód nie gra już w piłkę nożną. Jego pasją są motocykle. Wcześniej powód jeździł dużo, a teraz kilkugodzinna wyprawa motocyklowa jest niemożliwa, bo noszenie kasku powoduje ból szyi.

/przesłuchanie powoda protokół elektroniczny k. 145/

Powód zatrudniony był od dnia 11 lipca 2013 roku w firmie (...) Sp. z o.o. z wynagrodzeniem w kwocie 7.000 złotych brutto. Aneksem z dnia 20 grudnia 2013 roku wynagrodzenie powoda uległo podwyższeniu do kwoty 8.000 złotych brutto.

Powód otrzymywał wynagrodzenie za czas choroby w okresie od 28 maja 2014 roku do 29 czerwca 2014 roku oraz zasiłek chorobowy w okresie od 30 czerwca 2014 roku do 4 lipca 2014 roku.

W maju 2014 roku powód otrzymał wynagrodzenie w kwocie 5.825,05 złotych netto, niższe względem sierpnia 2014 roku o kwotę 1.675,88 złotych.

W czerwcu 2014 roku powód otrzymał wynagrodzenie w kwocie 4.603,41 złotych netto, niższe względem sierpnia 2014 roku o kwotę 1.675,88 złotych.

W lipcu 2014 roku powód otrzymał wynagrodzenie w kwocie 5.566,66 złotych netto, niższe względem sierpnia 2014 roku o kwotę 712,63 złotych.

Łącznie wynagrodzenie powoda uległo obniżeniu o kwotę 2.842,75 złotych netto.

/zaświadczenie k. 29, wynagrodzenie powoda k. 36-39/

Z powodu skręcenia kręgosłupa szyjnego w mechanizmie „smagnięcia biczem”, stłuczenia prawego przedramienia, prawego biodra i prawego kolana powód doznał miernych cierpień fizycznych spowodowanych bólem pourazowym oraz koniecznością noszenia niewygodnego kołnierza ortopedycznego, utrzymujących się przez około 4 tygodnie.

Nie doznał długotrwałego ani trwałego uszczerbku na zdrowiu. Dolegliwości bólowe ustąpiły przed upływem 6 miesięcy od przedmiotowego wypadku.

W okresie pierwszych trzech tygodni po przedmiotowym wypadku powód wymagał pomocy osób trzecich w czynnościach higienicznych i codziennych wymagających unoszenia obu kończyn górnych powyżej poziomu głowy, częstego schylania się oraz długotrwałego stania lub chodzenia w wymiarze 2 godzin dziennie. Od 4 tygodnia pomocy nie wymagał.

Leczenie i diagnostyka przeprowadzane były w ramach ubezpieczenia zdrowotnego.

Powód poniósł koszt zakupu kołnierza ortopedycznego w wysokości 37 złotych, prywatnie przeprowadzonych 5 fizjoterapii w wysokości 275 złotych oraz leków przeciwbólowych w wysokości około 15 złotych.

Doznane przez powoda urazy głowy, kręgosłupa szyjnego oraz prawych kończyn pozostają w bezpośrednim związku z wypadkiem z dnia 27 maja 2014 roku. Z powodu braku dokumentacji medycznej powoda sprzed wypadku i negowania w wywiadzie występowania w tamtym okresie dolegliwości kregosłuppopochodnych, nie można wykluczyć, ze na rozwój stwierdzonych w badaniu MR z kwietnia 2015 roku zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego, miał wpływ doznany w przedmiotowym wypadku uraz biczowy kręgosłupa szyjnego.

/opinia k. 87-90, dokumentacja medyczna k. 14-22/

Łącznie na koszty dojazdów do placówek medycznych, leki i kołnierz powód wydał 629,22 złotych.

/paragony k. 30-32/

Wskutek wypadku zniszczeniu uległy rzeczy osobiste powoda o łącznej wartości 1.308 złotych. Były to (według stanu i cen na dzień wypadku) : kurtka Macna o wartości 447 złotych, kask ochronny LS2FF384 190 złotych, spodnie Wrangler o wartości 200 złotych, rękawice ochronne motocyklowe Hypnotik Endo o wartości 61 złotych, buty motocyklowe Retbike o wartości 145 złotych, komplet bielizny termicznej o wartości 143 złotych, plecak Targus CN 600-61 o wartości 122 złote.

/opinia biegłego 117-120, przesłuchanie powoda k. 69a-70 w związku z protokołem elektronicznym k. 145/

Pismem z 23 lutego 2015 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 2.842,75 złotych tytułem utraty zarobków i do zwrotu wartości utraconej odzieży i telefonu komórkowego (3.628 złotych).

/płyta k. 54/

W toku postępowania likwidacyjnego powodowi wypłacono kwotę 1.200 złotych tytułem zadośćuczynienia i kwotę 350 złotych tytułem odszkodowania za telefon.

/płyta k. 54/

Stawki opieki w ramach pomocy społecznej znane są Sądowi z urzędu i wynoszą 9,50 złotych za godzinę.

/protokół k. 145/

Stan faktyczny sprawy był zasadniczo bezsporny, Sąd oparł się ustalając fakty na zeznaniach świadków, dokumentach , przesłuchaniu powoda i opiniach biegłych. Opinie te nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a ich wnioski były jasne i logiczne. Sąd przyjął te wnioski za własne ustalenia.

Sąd pominął zeznania świadka R. L. jako nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Strona pozwana nie kwestionowała zasady swej odpowiedzialności. Przedmiotem sporu pomiędzy stronami stała się wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz odszkodowania.

W pierwszej kolejności omówione zostanie roszczenie zadośćuczynienia za krzywdę obejmującą cierpienia fizyczne i psychiczne doznane przez powoda w związku z obrażeniami poniesionymi w wypadku. Powód dochodził z tego tytułu kwoty 5.700 złotych ponad dotychczas wypłaconą przez pozwanego kwotę 1.200 złotych. Wskazać należy, że zakres zadośćuczynienia zależny jest przede wszystkim od ustalenia rozmiarów doznanej przez powoda szkody niemajątkowej (krzywdy). Podstawę roszczenia o zadośćuczynienie stanowi art. 445 § 1 k.c. Zgodnie z tym przepisem, w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym (uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie, w przeciwieństwie do odszkodowania, dotyczy szkody niemajątkowej, a więc nieprzeliczalnej wprost na określoną kwotę pieniężną. Ustawodawca nie wprowadza przy tym żadnych kryteriów, jakimi kierować ma się sąd przy ustalaniu wysokości należnego poszkodowanemu zadośćuczynienia. Wskazówek w tej mierze poszukiwać można jedynie w doświadczeniu życiowym i orzecznictwie.

W judykaturze i doktrynie podkreślano zawsze, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, ma być jednorazową rekompensatą za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną. Zadośćuczynienie powinno wynagrodzić doznane przez poszkodowanego cierpienia, utratę radości życia oraz ułatwić mu przezwyciężenie ujemnych przeżyć psychicznych. Wysokość przyznanego zadośćuczynienia nie może jednak być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPiKA 1963, poz. 92; wyroku z dnia 8 czerwca 2011 roku, I PK 275/10, niepubl.; wyroku z dnia 4 listopada 2010 roku, IV CSK 126/10, niepubl.; wyroku z dnia 17 września 2010 roku, II CSK 94/10, niepubl.).

Z uwagi na to, że zadośćuczynienie spełnia funkcję kompensacyjną powinno być pochodną wielkości doznanej krzywdy. W konsekwencji, przyznanego poszkodowanemu zadośćuczynienia nie należy traktować na zasadzie ekwiwalentności, którą charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia, o której stanowi art. 445 § 1 k.c., ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem wzbogacenia (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 lutego 2000 r., III CKN 582/98, niepubl.).

Wysokość zadośćuczynienia musi być ustalana z uwzględnieniem całokształtu okoliczności sprawy. Do podstawowych z wypracowanych kryteriów dotyczących ustalania jego wysokości zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych rozumianych jako ujemne przeżycia związane z cierpieniami fizycznymi, a także następstwami uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy też stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody. Wysokość zadośćuczynienia musi także pozostawać w zależności do ujemnych skutków zdrowotnych, jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości (por. A. Cisek, [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, pod red. E. Gniewka, Warszawa 2006, s. 756).

W świetle powyższych uwag, Sąd uznał kwotę 4.000 złotych jako usprawiedliwioną okolicznościami sprawy i odpowiadającą rozmiarom doznanej i odczuwanej przez powoda krzywdy. Skutki wypadku, jakiemu uległ powód, Sąd ustalił na podstawie opinii biegłej z zakresu rehabilitacji medycznej oraz na podstawie przesłuchania powoda. Wskutek wypadku powód nie doznał trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Przez ponad miesiąc przebywał jednak na zwolnieniu lekarskim, nosił tez niewygodny kołnierz ortopedyczny. Nadto wypadek miał też wpływ na dalsze życie powoda. Wskutek wypadku powód zrezygnować musiał z aktywności fizycznych, które podejmował wcześniej oraz z długiej jazdy na motocyklu. Wszystkie te okoliczności wzięte łącznie uprawniają do konstatacji, że powodowi należy się zadośćuczynienie w łącznej kwocie 5.200, stąd Sąd zasądził kwotę 4.000 złotych, ponad kwotę 1.200 złotych, już wypłaconą.

Odsetki ustawowe od tej kwoty Sąd zasądził od dnia następnego po dniu doręczenia pozwu na podstawie art. 482 § 1 i 2 kc, z tym ze od dnia 1 stycznia 2016 roku należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

Przechodząc do omówienia roszczeń odszkodowawczych związanych ze szkodą na osobie wskazać należy, że zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego tytułu koszty. Na powodzie, zgodnie z treścią art. 6 k.c., spoczywa zatem ciężar udowodnienia faktu poniesionych kosztów i ich wysokości. W grupie wydatków celowych i koniecznych, pozostających w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia tradycyjnie wymienia się koszty leczenia, nabycia protez i innych specjalistycznych aparatów i urządzeń, wydatki związane z transportem chorego na zabiegi i do szpitala, koszty związane z odwiedzinami chorego w szpitalu czy wynikające z konieczności specjalnej opieki i pielęgnacji chorego, koszty zabiegów rehabilitacyjnych, wreszcie koszty przygotowania do innego zawodu (zob. Rzetecka-Gil A. Kodeks cywilny. Komentarz, Lex 2011).

Wysokość roszczenia odszkodowawczego dochodzonego za koszty leczenia i opiekę osób trzecich została przez stronę powodową oszacowana na 500 złotych. Zgodnie z opinią biegłego powód wymagał opieki i pomocy w niektórych czynnościach życia codziennego przez pierwsze 3 tygodnie po wypadku w wymiarze po 2 godziny dziennie. Powodem opiekowała się żona. Sądowi urzędowo znany jest fakt dotyczący wysokości stawek za pomoc w ramach pomocy społecznej, Sąd zwrócił uwagę na tę okoliczność na rozprawie (art. 228 § 2 kpc).

W tym miejscu podkreślić należy, iż korzystanie z pomocy osób trzecich przez poszkodowanego stanowi koszty leczenia w rozumieniu art. 444 § 1 k.c., niezależnie od tego kto sprawuje opiekę. Osobą tą może być w szczególności członek rodziny poszkodowanego, np. rodzeństwo (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2007 roku, II CSK 474/06, Lex nr 274155).

A zatem koszty opieki osób trzecich to kwota 399 złotych (21 dni po 2 godziny po 9,50 złotych).

Nadto powód poniósł koszty dojazdów, zakupu kołnierza ortopedycznego, zakupu leków i maści i przedstawił rachunki na kwotę 629,22 złotych.

Reasumując Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 500 złotych – za poniesione koszty dojazdów, leków i opieki osób trzecich.

Odsetki ustawowe od tej kwoty Sąd zasądził od dnia następnego po dniu doręczenia pozwu na podstawie art. 482 § 1 i 2 kc, z tym że od dnia 1 stycznia 2016 roku należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

Poza kosztami związanymi z leczeniem i opieką wypadek spowodował w majątku powoda uszczerbek w postaci obniżenia wynagrodzenia za pracę. W maju 2014 roku powód otrzymał wynagrodzenie w kwocie 5.825,05 złotych netto, niższe względem sierpnia 2014 roku o kwotę 1.675,88 złotych. W czerwcu 2014 roku powód otrzymał wynagrodzenie w kwocie 4.603,41 złotych netto, niższe względem sierpnia 2014 roku o kwotę 1.675,88 złotych. W lipcu 2014 roku powód otrzymał wynagrodzenie w kwocie 5.566,66 złotych netto, niższe względem sierpnia 2014 roku o kwotę 712,63 złotych. Łącznie wynagrodzenie powoda uległo obniżeniu o kwotę 2.842,75 złotych. Taką też kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda uznając , ze obniżenie zarobków pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem.

W wyniku wypadku zniszczeniu uległy rzeczy osobiste powoda. Wartość tych rzeczy przewyższała - zgodnie z opinią biegłego - kwotę dochodzoną w pozwie z tego tytułu . Sąd uznał roszczenie powoda za w pełni uzasadnione w dochodzonej wysokości i zasądził na jego rzecz kwotę 1.000 złotych.

Odsetki ustawowe od tej kwoty Sąd zasądził od 1 kwietnia 2015 roku na podstawie art. 482 § 1 i 2 kc, z tym że od dnia 1 stycznia 2016 roku należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Pismem z 23 lutego 2015 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 2.842,75 złotych tytułem utraty zarobków i do zwrotu wartości utraconej odzieży i telefonu komórkowego (3.628 złotych). Sąd zasądził odsetki od 31 dnia od otrzymania przez pozwanego zgłoszenia szkody w tym zakresie – zgodnie z żądaniem pozwu (art. 817 § 1 kc).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. kierując się zasadą ich stosunkowego rozdziału. Wobec tego, że roszczenie powoda w kwocie 10.042 złotych okazało się zasadne co do kwoty 8.342 złotych, powód wygrał proces w 83%, natomiast pozwany w 17%.

Na koszty strony powodowej, w łącznej wysokości 3.820 złotych, złożyły się: kwota 2.417 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, kwota 503 złotych tytułem opłaty od pozwu, zaliczki wpłacone na poczet wynagrodzenia biegłych w kwotach 400 złotych (k. 81), 500 złotych (k. 105)

Na koszty strony pozwanej, w łącznej wysokości 2.400 złotych złożyły się koszty wynagrodzenia pełnomocnika – radcy prawnego.

Ponadto część kosztów procesu poniósł tymczasowo Skarb Państwa – 133,49 złotych.

Mając na uwadze wyrażoną w treści art. 100 k.p.c. zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów, Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.760 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Stosunkowemu rozliczeniu podlegała kwota nieuiszczonych kosztów sądowych, które zostały tymczasowo poniesione przez Skarb Państwa. W konsekwencji sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obciążył z tego tytułu pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi - Widzewa w Łodzi kwoty 111 złotych, i nie obciążył powoda obowiązkiem zwrotu obciążających go kosztów (art. 113 ust 4 uoks).

Kierując się powołanymi powyżej przepisami i przedstawioną argumentacją prawną, Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji wyroku.