Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: Sędzia S.R. Agata Kłosińska

Protokolant: st. sekr. sąd. Kamil Kowalik

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa P. C.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę kwoty 2.640 zł

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda P. C. kwotę
2.640 zł (dwa tysiące sześćset czterdzieści złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 15 września 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami z opóźnienie począwszy od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 749 zł (siedemset czterdzieści dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 78,65 zł (siedemdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt pięć tytułem) zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 751/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 września 2015 r. powód P. C., zastępowany przez radcę prawnego, wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym,
w którym Sąd orzeknie o obowiązku uiszczenia przez pozwanego Towarzystwo (...) Spółkę Akcyjną w W. (dalej (...) S.A. w W.) na rzecz powoda kwoty 2.640 zł z ustawowymi odsetkami za okres od dnia 15 września 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych, w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł w terminie 14 dni od doręczenia nakazu zapłaty, zaś w przypadku wniesienia sprzeciwu wniósł o uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu na zasadach ogólnych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 8 lipca 2015 roku z poszkodowanym P. T. powód stał się uprawnionym do dochodzenia odszkodowania za szkodę z dnia 29 maja 2015 r. powstałą w pojeździe marki w pojeździe C. o nr rej. (...) stanowiącym własność I. T., za którą odpowiedzialność ponosi pozwane towarzystwo ubezpieczeń, z którym sprawca kolizji miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Po zgłoszeniu szkody pozwany przyjmując swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia
z dnia 29 maja 2015 roku i wypłacił poszkodowanemu kwotę 10.501,85 złotych tytułem odszkodowania obejmującego koszty naprawy pojazdu. Wypłata nastąpiła w dniu 20 lipca 2015 roku. Syn właścicielki pojazdu P. T., który za jej zgodą korzystał z niego bezterminowo zmuszony był wynająć pojazd zastępczy w okresie od 5 czerwca 2015 r. do 8 lipca 2015 r. za kwotę 4.080 zł. Z własnych, sukcesywnie gromadzonych środków poszkodowany doprowadził pojazd do stanu umożliwiającego jazdę dopiero w dniu
8 lipca 2015 r. Dopiero po otrzymaniu kwoty odszkodowania mógł dokończyć naprawę.

/pozew, k. 2 – 4; pełnomocnictwo, k. 5/

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie I Nc 747/15 z dnia 29 września 2015 r. referendarz sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

/nakaz zapłaty z dn. 29.09.2015 r., k. 20/

Nakaz zapłaty z dnia 29 września 2015 r., wraz z odpisem pozwu i załączników został doręczony pozwanemu dnia 5 października 2015 r.

/potwierdzenie odbioru, k. 22/

W sprzeciwie z dnia 12 października 2015 r. od nakazu zapłaty z dnia 29 września 2015 r. pozwany (...) S.A. w W., zastępowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu środka zaskarżenia wskazano, iż pojazd powoda był na tyle sprawy, iż umożliwiał poruszanie się nim. Nadto P. T. miał możliwość naprawy pojazdu w ASO na zasadzie bezgotówkowej, a także był poinformowany o możliwości wynajmu pojazdu za pośrednictwem pozwanego i z tej możliwości nie skorzystał.

/sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dn. 12.10.2015 r., k. 23 – 25/

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały dotychczas zajęte stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 maja 2015 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki C. o nr rej. (...) stanowiący własność I. T.. Sprawca kolizji miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej
z Towarzystwem (...) Spółką Akcyjną obejmującą okresem ubezpieczenia między innymi datę, w której miała miejsce kolizja.

/okoliczności bezsporne/

Samochód I. T. marki C. (...) o nr rej. (...) użytkowany był nieodpłatnie i stale przez jej syna – P. T..

/okoliczność bezsporna, także: oświadczenie, k. 8/

I. T. zgłosiła pozwanemu w dniu 2 czerwca 2015 r. szkodę w należącym do niej pojeździe, wynikającą ze zdarzenia z dnia 29 maja 2015 r.

/pismo pozwanego z dn. 2.06.2015 r. - akta szkody na płycie CD, k. 44/

W dniu 5 czerwca 2015 r. pomiędzy P. T. a P. C., prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) P. C. została zawarta umowa najmu pojazdu zastępczego marki S. (...) o nr rej. (...). Zwrot faktyczny pojazdu nastąpił dnia 8 lipca 2015 r. Strony uzgodniły, iż stawka za najem samochodu wynosiła 120 zł netto za dobę.

/umowa najmu pojazdu zastępczego z dn. 05.06. (...). k. 11 i v./

W dniu 8 lipca 2015 r. pomiędzy P. T. jako cedentem a P. C., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) jako cesjonariuszem została zawarta umowa przelewu wierzytelności. Cedent oświadczył, iż z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego przysługuje mu w stosunku do (...) S.A. z siedzibą w W. wierzytelność należna z tytułu szkody w pojeździe C. (...) o nr rej. (...) z dnia 29 maja 2015 r. zarejestrowanej pod nr (...)-01. Cedent oświadczył, iż przedmiotową wierzytelność przelewa wyłącznie na rzecz cesjonariusza celem zwolnienia z obowiązku zapłaty za wynajem pojazdu zastępczego na podstawie umowy najmu pojazdu zastępczego z dnia 5 czerwca 2015 r.

/umowa przelewu wierzytelności z dn. 08.07.2015 r., k. 12/

(...) S.A. z siedzibą w W. decyzją z dnia 16 lipca 2015 r. przyznała I. T. odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu marki C. o nr rej. (...) wynikające ze zdarzenia z dnia 29 maja 2015 r. w kwocie 10.501,85 zł.

/decyzja z dn. 16.07.2015 r., k. 9, potwierdzenie zapłaty, k. 10, kalkulacja naprawy - akta szkody na płycie CD, k. 44/

Pismem z dnia 11 sierpnia 2015 r., doręczonym pozwanemu w dniu 14 sierpnia 2017 r., powód P. C. poinformował pozwanego (...) S.A.
w W., iż nabył wierzytelność wynikającą z tytułu najmu pojazdu zastępczego wskutek szkody komunikacyjnej z dnia 29 maja 2015 r. oraz wezwał pozwanego do uiszczenia kwoty 4.080 zł tytułem kosztów wynajmu pojazdu zastępczego w terminie 14 dni od otrzymania pisma.

/pismo powoda z dn. 11.08.2015 r., k. 13, potwierdzenie odbioru, k. 14/

Decyzją z dnia 20 sierpnia 2015 r. pozwany (...) S.A. w W. przyznał powodowi odszkodowanie za koszty najmu pojazdu zastępczego w kwocie 1.440 zł netto.

/decyzja pozwanego z dn. 20.08.2015 r. k. 15/

Koszt najmu pojazdu zastępczego w formie (...) P. C. wyniósł 4.080 zł netto przy stawce 120 zł netto za dobę najmu.

/rachunek nr (...) - akta szkody na płycie CD k. 44/

Dobowa stawka za wynajęcie samochodu w segmencie B w roku 2015 mogła wynosić od 59,03 zł do 196,80 zł brutto.

Uwzględniając czynniki technologiczne i realia warsztatowe uzasadniony technologicznie (teoretyczny) czas czynności naprawczych (odtworzenia podstawowych cech geometrycznych, eksploatacyjnych i estetycznych) pojazdu marki C. (...) o nr rej. (...) i nr VIN (...) wynosi 6 dni roboczych bez uwzględniania dni wolnych od pracy. Czas ten nie uwzględnia oczekiwania na oględziny, przyjęcie odpowiedzialności przez ubezpieczyciela i oczekiwanie na części, których mógł nie mieć naprawiający w swoim magazynie.

Ustalając technologiczny czas naprawy należy w pierwszej kolejności określić minimalny czas czynności naprawczych, jaki wynika z norm producenta pojazdu. Prowadząc analizy należy również uwzględnić, że ustalane przez producentów czasy operacji związane są z badaniami w których uczestniczą głównie wysokokwalifikowani pracownicy tego producenta, posiadający odpowiednio długą praktykę zawodową i doświadczenie oraz wyposażenie stanowiskowe jakiego często nie można nabyć na rynku. Nawet serwisy autoryzowane mogą mieć trudności w zapewnieniu takich warunków, jakie zwykle są stwarzane podczas badań specjalistycznych instytucji nad czasami wykonania napraw. Analiza technologicznego czasu naprawy nie może być wynikiem tylko teoretycznego ustalania parametrów czasowych. W praktyce warsztatowej zwykle wykonuje się standardowo wiele innych czynności, których nie przewidują normy czasowe producenta pojazdu. Przykładowo czas poświęcany na dobór lakieru, utwardzanie lakieru, faktycznej organizacji pracy, „przechodzenia” samochodu miedzy różnymi stanowiskami pracy, zmianą narzędzi i oprzyrządowania. Z uwagi na to, że obecnie lakiery są wodorozcieńczalne, proces odparowywania trwa dłużej.

/opinia biegłego sądowego z zakresu mechaniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych P. K. z dn. 11.09.2016 r. k. 56 – 69, ustna uzupełniająca opinia złożona na rozprawie w dniu 13.12.2016 r. – elektroniczny protokół rozprawy adnotacja 00:05:00 – 00:13:01, k. 85-85v, płyta CD k. 88, akta szkody na płycie CD, k. 44/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty znajdujące się
w aktach sprawy, w tym również w oparciu o akta szkody złożone w formie elektronicznej. Dokumenty te nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a w ocenie Sądu nie było podstaw, by poddawać w wątpliwość okoliczności faktyczne wynikające
z ich treści. Z uwagi na powyższe Sąd uznał, że dowody z tych dokumentów tworzą spójny, nie budzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to w pełni zasługujący na wiarę materiał dowodowy.

Czyniąc ustalenia faktyczne, Sąd uwzględnił także zgodne twierdzenia stron w trybie art. 229 k.p.c. oraz twierdzenia strony, którym przeciwnik nie przeczył w trybie art. 230 k.p.c.

W zakresie ustaleń dotyczących uzasadnionego technologicznie czasookresu najmu pojazdu zastępczego oraz uzasadnionych stawek dziennych za najem pojazdu Sąd oparł się w zasadniczej części na opinii biegłego P. K..

W ocenie Sądu przedmiotowa opinia, zasadniczo niekwestionowana przez strony, po jej uzupełnieniu, stanowi rzetelne źródło wiedzy specjalnej w sprawie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jako zasadne podlegało uwzględnieniu w całości.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela stanowi suma ubezpieczenia ustalona w umowie, chyba, że umówiono się inaczej (art. 824 § 1 k.c.). Art. 824 ^{( 1)} § 1 k.c. przewiduje zaś, że o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody, a zatem wysokość odszkodowania powinna jednocześnie odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym skutkom zdarzenia, z którego wyniknęła szkoda. Ratio legis umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojaz-dów mechanicznych stanowi po pierwsze przejęcie przez ubezpieczyciela ciężaru negatywnych konsekwencji majątkowych wyrządzonej przez podmiot odpowiedzialny szkody – tj. zapewnienie mu ochrony ubezpieczeniowej, oraz ochrona interesów osoby trzeciej, poszkodowanej w wyniku kolizji wskutek zapewnienia jej współodpowiedzialności ze sprawcą podmiotu wypłacalnego i profesjonalnego (tak SN w uchwale z 22. 04. 2004 r., III CZP 99/04, Legalis).

Art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczenio-wym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2013 roku poz. 392) przewiduje, iż ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, zwane ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest ubezpieczeniem obowiązkowym. W art. 34 ust. 1 komentowana ustawa wprowadza akcesoryjną odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń zapewniającego ochronę ubezpieczeniową w zakresie ubezpieczenia OC stanowiąc, iż poszkodowanemu przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani – na podstawie przepisów prawa cywilnego – do odszkodowania za wyrządzoną szkodę w związku z ruchem tego po-jazdu, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Powrót do zasad ogólnych oznacza przede wszystkim ukształtowanie odpowiedzialności na zasadzie winy kierującego pojazdem sformułowanej w przepisie art. 415 k.c. Ze względu jednak na fakt, iż ustawodawca polski wprowadził obowiązkowe ubezpieczenie komunikacyjne, odpowiedzialność za posiadacza mechanicznego środka komunikacji przejmuje ubezpieczyciel. Konsekwencją takiego rozwiązania jest przyznanie osobie poszkodowanej w wypadku samochodowym bezpośredniego roszczenia (actio directa) do ubezpieczyciela posiadacza pojazdu mechanicznego, który spowodował wypadek.

Stosownie do postanowień art. 361 § 2 k.c. wyrażających zasadę pełnej odpowiedzialności, naprawienie szkody winno obejmować wszystkie straty, które poszkodowany poniósł wskutek zaistnienia szkody, stanowiące normalne następstwo działania, z którego szkoda wynikała. Naprawienie to następuje, według wyboru poszkodowanego, poprzez przywrócenie stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem szkodę majątkową stanowi również utrata możliwości korzystania z rzeczy. Niemożność korzystania z pojazdu, który został uszkodzony i wymaga naprawy, jest normalnym następstwem szkody, o której mowa w art. 361 § 1 k.c. i rodzi obowiązek wypłaty odszkodowania, wówczas gdy zastąpienie rzeczy uszkodzonej w okresie jej naprawy wymagało poniesienia określonych kosztów. W konsekwencji odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego obejmuje także celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego (por. uchwała SN z dnia 17 listopada 2011 roku, III CZP 5/11, Lex 1011468). Wydatki ekonomicznie uzasadnione to wydatki na najem pojazdu zasadniczo o podobnej klasie do pojazdu uszkodzonego lub zniszczonego, poniesione w oparciu o stawki czynszu najmu, które obowiązują na danym rynku lokalnym (ceny rynkowe za tego typu usługi) i w czasie naprawy pojazdu mechanicznego lub do czasu nabycia nowego pojazdu. Możliwość wynajęcia pojazdu zastępczego ma umożliwić poszkodowanemu tymczasowe przywrócenie stanu poprzedniego poprzez zachowanie takiego standardu życia codziennego, jak gdyby wypadek nie miał miejsca, zaś podlegającą naprawieniu szkodę majątkową stanowią celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione przez poszkodowanego w okresie naprawy albo przez okres niezbędny do nabycia nowego samochodu.

W analizowanej sprawie powód, będący nabywcą wierzytelności, dochodził zapłaty kwoty 2.640 zł stanowiącej odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w okresie od 5 czerwca 2015 r. do 8 lipca 2015 r. Pozwany kwestionował długość okresu najmu wskazując, iż wypłacona w toku postępowania likwidacyjnego kwota 1.440 zł była wystarczająca dla wynajęcia pojazdu zastępczego przez okres 12 dni uwzględniający 4 – dniowy uzasadniony technologicznie czas naprawy.

W niniejszej sprawie Sąd, na wiosek pozwanego dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i wyceny szkód w pojazdach P. K.. Biegły sądowy wykonał opinię motywując w sposób, rzetelny, logiczny i czytelny wnioski z niej wypływające. Wskazał, iż uzasadniony technologicznie czas naprawy uszkodzeń powstałych w dniu 29 maja 2015 roku wynosił co najmniej 6 dni roboczych – bez uwzględniania dni wolnych od pracy, a także bez uwzględnienia oczekiwania na oględziny, przyjęcie odpowiedzialności przez ubezpieczyciela i oczekiwania na części, których mógł nie mieć naprawiający w swoim magazynie. Sąd przychylił się do stanowiska biegłego sądowego P. K. w przedmiocie tego, iż ustalane przez producentów czasy operacji związane są z badaniami w których uczestniczą głównie wysokokwalifikowani pracownicy tego producenta, posiadający odpowiednio długą praktykę zawodową
i doświadczenie oraz wyposażenie stanowiskowe jakiego często nie można nabyć na rynku powodują, że nawet serwisy autoryzowane mogą mieć trudności w zapewnieniu takich warunków, jakie zwykle są stwarzane podczas badań specjalistycznych instytucji nad czasami wykonania napraw. Naprawy przeprowadzane w serwisach nieautoryzowanych tym bardziej mogą nie być w stanie spełnić ww. norm.

Ustalenia biegłego początkowo kwestionował pełnomocnik pozwanego wskazując, iż jego zdaniem technologiczny czas najmu pojazdu zastępczego wyniósł 5 dni roboczych, które można było zorganizować od poniedziałku do piątku przy prowadzonej bezzwłocznie i dobrze zorganizowanej naprawie. Zdaniem pozwanego normatywna ilość dni czynności naprawczych wyniosła 4, zaś dodatkowo 1 dzień roboczy przeznaczony był na czynności okołonaprawcze i dosychanie lakieru. W przekonaniu Sądu biegły należycie uzasadnił swoje stanowisko w przedmiocie przyjętej ilości dni technologicznej naprawy. Sąd za przekonujące przyjął choćby to, iż poza czasem technologicznej naprawy ustalanej przez producenta pojazdu pozostają także czynności dodatkowe, takie jak przechodzenie pojazdu między stanowiskami, różnice w okresie utwardzalności lakieru itp. Zarzuty pozwanego okazały się zatem bezzasadne.

Ustalenie technologicznie uzasadnionego czasu naprawy dla oceny uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego miało jednak w okolicznościach analizowanej sprawy znaczenie posiłkowe, z uwagi na fakt, iż pozwany wypłacił odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu w dniu 20 lipca 2015 roku a więc 12 dni po zakończeniu umowy najmu pojazdu zastępczego.

W ocenie Sądu do czasu wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela poszkodowany nie ma obowiązku rozpoczynać naprawy pojazdu o ile nie ma stosownych środków aby to uczynić we własnym zakresie. W analizowanej sprawie poszkodowany i tak powziął zynności dla zapobieżenia zwiększenia rozmiaru szkody. Dokonał bowiem częściowej naprawy za własne środki, która pozwoliła przywrócić uszkodzonemu pojazdowi zdolność do jazdy i po tak dokonanej naprawie zakończył najem pojazdu zastępczego. Warto jeszcze raz podkreślić, iż poszkodowany dokonał przedmiotowej naprawy i zakończył najem pojazdu zastępczego przed przyjęciem odpowiedzialności przez pozwanego za skutki zdarzenia z dnia 29 maja 2015 roku oraz przed wypłatą jakichkolwiek środków z tego tytułu. W ocenie Sądu poszkodowany nie ma również obowiązku korzystania z ofert najmu pojazdu zastępczego wskazanego przez stronę pozwaną o ile oferta przez niego wybrana nie odbiega od stawek najmu pojazdów zastępczych funkcjonujących na rynku dla danej klasy pojazdu. Okoliczność iż stawka 120 zł netto (147,60 zł brutto) za dobę najmu pojazdu zastępczego nie jest wygórowana i mieści się w średnich stawek najmu pojazdu zastępczego tej samej klasy wynika z opinii biegłego P. K.. Należy również uwzględnić fakt, iż co do zasady stawki czynszu najmu są wyższe w przypadku najmów krótkoterminowych oraz nie uwzględniają konieczności wpłacenia kaucji. Podkreślić przy tym należy, iż poszkodowany nie ma obowiązku wyszukania i wybrania najtańszej oferty na rynku.

Tym samym nie sposób postawić poszkodowanemu zarzutu, iż swoim nierzetelnym zachowaniem przyczynił się do zwiększenia rozmiaru szkody.

Przeciwnie podjęcie naprawy i zakończenie stosunku najmu przed wypłatą świadczenia przez ubezpieczyciela świadczy, iż poszkodowany starał się zminimalizować szkodę w postaci koszów najmu pojazdu zastępczego.

W przekonaniu Sądu zatem, cały okres najmu pojazdu zastępczego przez P. T. od 5 czerwca 2015 r. do 8 lipca 2015 r. był uzasadniony, a koszty z tym związany wynoszący 4080 zł netto stanowi szkodę pozostającą w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 29 maja 2015 r.

Uwzględniając powyższe Sąd uznał powództwo za zasadne w całości i zasądził na rzecz powoda kwotę 2.640 zł jako stanowiącej różnicę między należną ogólnie kwotą odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego - 4.080 zł netto za okres 34 dni tj. od dnia 5 czerwca 2015 r. do dnia 8 lipca 2015 r., a wypłaconą w toku postępowania likwidacyjnego kwotą 1.440 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2013 roku poz. 392).

Zgodnie z art. 481 § 1 i 2 zd. 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Stosownie zaś do treści art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.
W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego
o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

W niniejszej sprawie strona powodowa dochodziła ostatecznie zasądzenia na jej rzecz kwoty 4.080 zł stanowiącej zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego. Szkoda ta została zgłoszona pozwanemu w skonkretyzowanej wysokości w piśmie z dnia
11 sierpnia 2015 r., doręczonym pozwanemu dnia 14 sierpnia 2017 r., w którym to powód P. C. poinformował pozwanego (...) S.A. w W., iż nabył wierzytelność wynikającą z tytułu najmu pojazdu zastępczego wskutek szkody komunikacyjnej z dnia 29 maja 2015 r. oraz wezwał pozwanego do uiszczenia kwoty 4.080 zł tytułem kosztów wynajmu pojazdu zastępczego w terminie 14 dni od otrzymania pisma. 30 – dniowy termin likwidacji szkody upłynął zatem pozwanemu w dniu
13 września 2015 r. i z upływem tego dnia całe roszczenie powoda stało się wymagalne.
Nie wykraczając poza żądanie powoda, Sąd zasądził odsetki od kwoty głównej od dnia 15 września 2015 r. do dnia zapłaty. Orzekając o odsetkach Sąd uwzględnił zmianę treści przepisu art. 481 k.c. w zakresie wprowadzenia odsetek ustawowych za opóźnienie począwszy od 1 stycznia 2016 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik procesu. W analizowanej sprawie pozwany przegrał sprawę w całości, wobec czego obowiązany był zwrócić powodowi wszystkie poniesione przez niego koszty celowe do dochodzenia i obrony jego praw. Do kosztów tych zaliczyć należało opłatę sądową od pozwu w kwocie 132 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 600 zł, ustalone w oparciu o § 6 pkt 3) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Z uwagi na powyższe tytułem zwrotu kosztów procesu Sąd w punkcie 1. sentencji wyroku zasądził na rzecz powoda od pozwanego kwotę 749 zł.

W oparciu o przepis art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Sąd nakazał pobrać od pozwanego kwotę 78,65 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych w postaci wynagrodzenia biegłego za sporządzenie opinii uzupełniającej, które zostały tymczasowo wydatkowane z funduszy Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi.