Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 czerwca 2017 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący – Sędzia S.O. Zofia Kubalska

Protokolant - sekretarz sądowy Ewelina Parol

po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2017 roku w Lublinie

sprawy Z. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do renty

na skutek odwołania Z. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 2 października 2014 roku znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VIII U 2327/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 października 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440, ze zmianami), odmówił Z. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 28 t. III akt ZUS).

W dniu 24 listopada 2014 roku Z. W. wniósł odwołanie od powyższej decyzji i wskazał, że decyzja organu rentowego jest dla niego krzywdząca, ponieważ ze względu na zły stan zdrowie nie jest zdolny do dalszej pracy(k.2 a.s.).

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego odrzucenie wskazując, że wnioskodawca wniósł odwołanie od decyzji po upływie ustawowego terminu (odpowiedź na odwołanie - k. 5. a.s.)

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Wnioskodawca Z. W. urodził się w (...)roku. Wniosek rentę z tytułu niezdolności do pracy złożył w dniu 25 sierpnia 2014 roku ( wniosek k. 1-4 t.III akt ZUS). Wnioskodawca jest technikiem urządzeń sanitarnych i pracował jako: spawacz, konserwator i monter instalacji C.O. i wodnokanalizacyjnych (wywiad zawodowy k. 21 t. III akt ZUS).

W dniu 9 września 2014 roku Lekarz Orzecznik rozpoznał u wnioskodawcy: (...) (rozpoznanie k. 4v dokumentacja lekarsko-orzeczniczej) i uznał, że nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie k. 22 t.III akt ZUS).

Sprzeciw do powyższego orzeczenia złożył Z. W. (k.24 t. III akt ZUS).

Komisja Lekarska, ponownie badając wnioskodawcę w dniu 30 września 2014 roku rozpoznała (...) ( rozpoznanie k. 8 v dokumentacji lekarsko-orzeczniczej) i uznała, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy (k. 26 t.III akt ZUS).

Powołując się na powyżej wskazane orzeczenie Komisji Lekarskiej organ rentowy wydał zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzję (k. 28 t. III ZUS).

Biegli sądowi lekarze specjaliści: neurolog M. D. i ortopeda Z. T. , w opinii z dnia 25 maja 2015 roku , rozpoznali u Z. W.:(...) i uznali, że jest zdolny do pracy. W uzasadnieniu wskazali, że przeprowadzone aktualnie badanie ortopedyczno-neurologiczne nie ujawniło obecności cech(...)wymagają podczas okresowych zaostrzeń dalszego systematycznego leczenia, ale nie powodują jednak niezdolności do pracy (k. 24 a.s.).

Na rozprawie w dniu 11 grudnia 2015 roku wnioskodawca złożył nowa dokumentację medyczną w postaci: wyniku badania z dnia 25 września 2015 roku z Zakładu (...) numer (...)w L. ze specjalistycznego gabinetu neurologicznego i (...) (...)z 17 lipca 2015 roku, zlecenie na zaopatrzenie medyczne z 2 marca 2015 roku, wynik badania radiologicznego z 1 czerwca 2015 roku RTG stawów (...), zaświadczenie z dnia 10 sierpnia 2015 roku i z 12 maja 2015 roku z odbytej rehabilitacji w zakładzie fizjoterapii(k. 34, 35v a.s.).

W opinii z dnia 13 czerwca 2016 roku biegły neurolog M. D. i biegły ortopeda M. G. rozpoznali u wnioskodawcy: (...) i uznali, że nie jest on niezdolny do pracy. W uzasadnieniu wskazali, że stwierdzone schorzenia przy obecnym stanie zaawansowania nie sprowadzają znaczących ograniczeń do pracy zgodnej z posiadami kwalifikacjami (k. 63-64 a.s.).

Zastrzeżenia do powyższej opinii złożył wnioskodawca, wnosząc jednocześnie o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych lekarzy ma okoliczność jego niezdolności do pracy (k. 30 a.s.)

Sąd podzielił opinie biegłych sporządzone w toku niniejszego postępowania. Biegli sądowi różnych specjalności, właściwych dla schorzeń wnioskodawcy stwierdzili zgodnie, że nie jest on niezdolny do pracy. Opinie zostały wydane po uprzedniej analizie akt sprawy, przeprowadzeniu badań skarżącego i zapoznaniu się z dotyczącą jego osoby dokumentacją lekarską. Opinie te są rzetelne, zawierają analizę chorób występujących u Z. W. oraz określenie ich wpływu na stopień niezdolności do pracy. Biegli dokładnie przeanalizowali dostępną dokumentację leczenia skarżącego, odebrali od niego szczegółowy wywiad oraz poczynili na tej podstawie odpowiednie wnioski.

Sąd Okręgowy w Lublinie uznał, że sporządzone w toku postępowania opinie są kompletne i należycie uzasadnione, a tym samym przedstawiają wystarczające wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego rozstrzygnięcia zarzutów zawartych w odwołaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 roku, II UKN 96/99, OSNP z 2000 roku Nr 23, poz. 869).

Stanowisko wnioskodawcy odnośnie opinii biegłych z dnia 25 maja 2015 roku stało się podstawą dopuszczenia dowodu z kolejnej opinii biegłych sądowych. Wnioskodawca kwestionował również stanowisko drugiego zespołu biegłych sądowych. Ograniczył się jednak do formułowania subiektywnej oceny stanu zdrowia i wpływu schorzeń na jego zdolność do pracy.

Żaden z biegłych sądowych opiniujących w toku postępowania nie uznał wnioskodawcy obecnie za niezdolnego do pracy. Wobec uzyskania zgodnych opinii stwierdzających brak niezdolności do pracy Sąd nie prowadził dalszego postępowania dowodowego. Dalsze dopuszczanie kolejnych opinii byłoby uzasadnione tylko wówczas, kiedy sporządzone opinie byłyby sprzeczne lub niewłaściwie uzasadnione. Sąd Okręgowy podziela bowiem w pełni stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 27 lipca 2010 roku (II CSK 119/10, LEX nr 603161) oraz postanowieniu z dnia 19 sierpnia 2009 roku (III CSK 7/09, LEX nr 533130) zgodnie z którym Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy gdy przeprowadzona już opinie zawierają istotne luki, są niekompletne, bo nie odpowiadają na postawione tezy dowodowe, niejasne, czyli nienależycie uzasadnione lub nieweryfikowalne, to jest gdy przedstawiona ekspertyza nie pozwala organowi orzekającemu zweryfikować zawartego w niej rozumowania co do trafności wniosków końcowych.

W pierwszej kolejności odnosząc się do wniosku Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o odrzucenie odwołania na podstawie art. 477 ⁹ k.p.c. z powodu przekroczenia przez odwołującego terminu do jego wniesienia należy stwierdzić, iż nie był on zasadny.

Zgodnie z tym przepisem odwołania od decyzji organów rentowych wnosi się na piśmie do organu, który wydał decyzję, lub do protokołu sporządzonego przez ten organ, w terminie miesiąca od doręczenia odpisu decyzji (§ 1). Sąd odrzuci natomiast odwołanie wniesione po upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się (§ 3).

W omawianym stanie faktycznym odwołujący odebrał zaskarżoną decyzję w dniu 10 października 2014 roku, (k. 29 t.III akt ZUS) natomiast odwołanie od tej decyzji wniósł w dniu 24 listopada 2014 roku. Należy zatem stwierdzić, iż co prawda został przekroczony termin do złożenia odwołania, jednak owo przekroczenie nie jest nadmierne (tylko kilka dni) i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. Mając to na uwadze Sąd uznał że wniosek o odrzucenie odwołanie nie jest zasadny.

Oceniając merytorycznie odwołanie należy stwierdzić, że podlega ono oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, (Dz.U.2016, poz.887) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa
w art. 6 i 7 ustawy albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy,
a częściowo niezdolną do pracy osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i 3 ustawy).

Biegli sądowi specjaliści o specjalnościach odpowiednich do schorzeń Z. W. stwierdzili, że rozpoznane schorzenia i ich obecny stan zaawansowania nie sprowadzają naruszenia sprawności organizmu skutkującego utratą zdolności do pracy.

Postępowanie przed organem rentowym, ani też postępowanie dowodowe, nie doprowadziło do ustalenia istnienia niezdolności do pracy, wobec czego zaskarżona decyzja organu rentowego jest zasadna. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia jest subiektywne przekonanie wnioskodawcy, że jest niezdolny do pracy z uwagi na występujące u niego schorzenia. Sam fakt występowania schorzeń nie decyduje bowiem o istnieniu niezdolności do pracy lecz dopiero ocena, czy i w jakim zakresie tą niezdolność powodują (por. wyrok Sądu Najwyższego z 1 grudnia 2000 roku, II UKN 113/00, OSNP z 2002 roku, nr 14, poz. 343).

Z powyższych względów, z uwagi na brak niezdolności do pracy u Z. W., na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy w Lublinie orzekł jak w sentencji.