Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 27 czerwca 2017 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym we Wrocławiu

w sprawie z powództwa: Gminy W.

przeciwko: (...) spółka z o.o. we W.

o pozbawienie wykonalności wyroku sądu polubownego

w skutek zażalenia

na postanowienie Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 6 kwietnia 2017r. w sprawie o sygn. akt. X GC 601/16 w kosztów sądowych
w sprawie

p o s t a n a w i a:

1.  zmienić zaskarżonego postanowienie w wyroku dotyczące kosztów postępowania poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 114.400,00 zł, tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu w kwocie 100.000,00 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 14.400, zł;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 2.700 zł tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

(...)

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia Sąd Okręgowy we Wrocławiu pozbawił w całości wykonalności wyrok finalny arbitra jedynego Międzynarodowego Sądu Arbitrażowego Międzynarodowej Izby Handlowej wydanego w dniu 26 marca 2015r. w sprawie
(...), zasądzającego na rzecz S. B. kwotę
3.757.572,95 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 13 sierpnia 2013r. do dnia zapłaty, któremu Sąd Okręgowy we Wrocławiu nadał na rzecz strony pozwanej (...) Sp. z o.o. klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia
19 maja 2015r. w sprawie o sygn. akt I Co 209/15; nie obciążył strony pozwanej kosztami postępowania; wyrokowi w pkt. I nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Powyższe uzasadnił tym, że pozwem z dnia 12 sierpnia 2016r. strona powodowa Gmina W. we W. wniesionym przeciwko stronie pozwanej (...) Sp. z o.o. we W., domagała się pozbawienia
w całości wykonalności wyroku finalnego arbitra jedynego Międzynarodowego Sądu Arbitrażowego Międzynarodowej Izby Handlowej wydanego w dniu 26 marca 2015r. w sprawie (...), zasądzającego na rzecz S. B. kwotę 3.757.572,95 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 13 sierpnia 2013r. do dnia zapłaty, którego Sąd Okręgowy we Wrocławiu nadał na rzecz strony pozwanej klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 19.5.2015r. w sprawie I Co 209/15.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że wierzytelność S. B. wobec strony powodowej była przedmiotem zajęć egzekucyjnych dokonanych przez administracyjny organ egzekucyjny – Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ż. za zawiadomieniami z 18.5.2012r., 12.6.2012r., 16.8.2012r., 7.9.2012r. i 9.9.2014r. Wobec powyższego nie nastąpiło przejście obowiązku zapłaty na stronę pozwaną, gdyż przelew wierzytelności na mocy umowy cesji z dnia 6 marca 2015r. dokonanej pomiędzy S. B. a stron powodową nie nastąpił, gdyż wcześniej doszło do zajęcia przedmiotowych wierzytelności na rzecz Urzędu Skarbowego
w Ż. – wobec czego przelew nie był skuteczny.

W odpowiedzi na pozew z dnia 2.1.2017r. strona pozwana uznała powództwo w całości i wniosła, na zasadzie art. 101 k.p.c. o zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego, wskazując, że nie miała uprzednio wiedzy o okolicznościach podniesionych w pozwie a dotyczących zajęć wierzytelności dokonanych przez zawarciem przez stronę pozwaną umowy cesji wierzytelności ze S. B..

Sąd I instancji uznał, że w odpowiedzi na pozew z dnia 2.1.2017r. strona pozwana złożyła oświadczenie o uznaniu powództwa w całości. W myśl art. 213 § 2 k.p.c., Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że jest ono sprzeczne
z prawem, zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Ocena, czy zachodzi jedna z wymienionych przesłanek niedopuszczalności uznania powództwa, powinna nastąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego
w Katowicach z 21 stycznia 1999 roku, sygn. akt I ACa 890/98, OSA 1999 r., nr 11-12, poz. 52).

Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności pozwanego, który nie tylko uznaje samo żądanie powoda, ale i to, że uzasadniają je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne i godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z 28 października 1976 r., sygn. akt II CRN 232/76, OSNCP 1977 r., nr 5-6, poz. 101, oraz z 14 września 1983 r., sygn. akt
III CRN 188/83, OSNCP 1984 r., nr 4, poz. 60). Instytucja uznania powództwa stanowi wyraz tego, że pozwany, rezygnując z obrony, korzysta z zasady autonomii
w dysponowaniu swoim prawem podmiotowym. Oświadczenie pozwanego może być złożone na rozprawie, którego treść stanowić będzie element protokołu rozprawy (art. 158 § 1 pkt 3 k.p.c.), bądź też dokonane poza rozprawą w piśmie procesowym skierowanym do sądu (art. 126 k.p.c.). Przedmiotem uznania pozwanego może być dochodzone przez powoda roszczenie w całości lub w określonej części. Uznanie powództwa powinno być - jak każda czynność procesowa - wyraźne oraz jednoznacznie określone i nienasuwające wątpliwości co do swej treści oraz zakresu, w jakim pozwany uznał żądanie pozwu. Ocena, czy zachodzi niedopuszczalność uznania powództwa, powinna nastąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. W obecnym stanie prawnym, Sąd nie jest uprawniony do badania, czy uznanie powództwa jest zgodne z obiektywnie istniejącym stanem faktycznym. Podejmowanie jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej przez Sąd byłoby bowiem sprzeczne z wyrażoną expressis verbis zasadą związania Sądu uznaniem powództwa. Dopiero w sytuacji, gdy z akt sprawy jednoznacznie wynika, że uznanie powództwa jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego lub ma na celu obejście prawa, ale okoliczności te nie były dostatecznie wyjaśnione, Sąd może przejawić inicjatywę w celu ich ustalenia zgodnie z prawdą.

W ocenie Sądu I instancji w niniejszej sprawie nie zachodziły jakiekolwiek przesłanki uzasadniające kwestionowanie uznania powództwa przez stronę pozwaną. Okoliczności sprawy w zakresie niezbędnym do oceny uznania, były bezsporne. W świetle powyższego Sąd uznał, iż oświadczenie strony pozwanej
o uznaniu powództwa było skuteczne oraz nie budziło żadnych wątpliwości.

Sąd Okręgowy zatem nie przeprowadzał postępowania dowodowego, uznając za prawdziwe twierdzenia podawane przez strony w pozwie i odpowiedzi na pozew. Przyjmując zatem, że uznanie powództwa w niniejszej sprawie nie jest sprzeczne
z prawem, ani nie zmierza do obejścia prawa, jak również jest zgodne z zasadami współżycia społecznego – Sąd pozbawił w całości wykonalności tytuł wykonawczy
w postaci wyroku finalnego arbitra jedynego Międzynarodowego Sądu Arbitrażowego Międzynarodowej Izby Handlowej wydanego w dniu 26 marca 2015r. w sprawie
(...), zasądzającego na rzecz S. B. kwotę 3.757.572,95 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 13 sierpnia 2013r. do dnia zapłaty, którego Sąd Okręgowy we Wrocławiu nadał na rzecz strony pozwanej klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 19.5.2015r. w sprawie I Co 209/15.

Orzeczenie o kosztach zawarte w punkcie II wyroku, Sąd I instancji wydał
w oparciu o treść przepisu art. 102 k.p.c., który w wypadkach szczególnie uzasadnionych zezwala sądowi przy rozstrzygnięciu o kosztach procesu mieć na uwadze względy słuszności - niezależnie od wyniku sprawy. Do tego rodzaju szczególnych wypadków należą sprawy, w których dla uregulowania stosunku prawnego konieczne jest wydanie wyroku i w których strona pozwana z tej przyczyny uznaje powództwo (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 1970 r.
II CZ 14/70, OSNC 1970 nr 11, poz. 211).

Analizując – na potrzeby rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu – podany przez strony i pomiędzy nimi bezsporny całokształt okoliczności faktycznych sprawy, należało wskazać, że do strony powodowej w roku 2012r. wpłynęły zajęcia wierzytelności przysługujących S. B.. W dniu 27.2.2014r. została zawarta umowa przelewu wierzytelności przez S. B. na rzecz R. Ł.. Z kolei w dniu 6.3.2015r. S. B. powiadomił stronę powodową o cesji wierzytelności na rzecz strony pozwanej tj. (...) Sp. z o.o. we W.. W dniu 26.3.2015r. wydano wyrok Sądu Polubownego, a w dniu 19.5.2015r. zaopatrzono go klauzulą wykonalności na rzecz strony pozwanej (na wyrok Sądu Polubownego). W dniu 10.4.2015r. miało miejsce wezwanie stronę powodową przez stronę pozwaną do zapłaty. W odpowiedzi strona powodowa udzieliła informacji o bezskuteczności cesji wobec dokonanych zajęć, jednakże strona pozwana nie podjęła przesyłki awizowanej przez operatora In P.; podnosząc twierdzenia o braku pozostawienia dla niej awiza dotyczącego przedmiotowej przesyłki. W dniu 2.6.2016r. nastąpiło prawomocne zakończenie procesu o uchylenie wyroku Sądu Polubownego poprzez oddalenie powództwa. Należało wskazać, że w tej sprawie w trybie art. 194 k.p.c. nastąpiło wezwanie do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanego – strony pozwanej jak również miał miejsce aktywny udział wszystkich podmiotów w tym postępowaniu ale w toku tego procesu, jak wynikało z dołączonych dokumentów nie została podniesiona kwestia zajęć komorniczych wierzytelności przysługujących S. B.. Następnie strona pozwana przystąpiła do egzekucji roszczenia objętego umowa cesji wierzytelności i potwierdzonego prawomocnym wyrokiem Sądu Polubownego. Reasumując zebrane dokumenty oraz wnioski i twierdzenia stron wskazywały, że kwestia zajęć komorniczych nie została nigdy skutecznie podniesiona przez stronę powodową wobec strony pozwanej, nie podano jej do wiadomości strony pozwanej, tak aby ta ostatnia mogła powziąć wątpliwości co do skuteczności zawartej umowy przelewu wierzytelności ze S. B. jako cedentem.

W ocenie Sądu Okręgowego, na uwzględnienie nie zasługiwał wniosek pozwanego o zasądzenie od powódki kosztów zastępstwa procesowego, przy uwzględnieniu treści art. 101 k.p.c. Wprawdzie pozwany odpowiadając na pozew wniesiony w niniejszej sprawie uznał jego żądanie, to jednak nie sposób przyjąć, iż nie dał on powodów do jego wytoczenia, a jest to przesłanka sine qua non
do zastosowania wskazanego wyżej przepisu. W świetle poglądów doktryny
i orzecznictwa, pozwany nie daje powodu do wytoczenia powództwa, jeżeli jego stosunek wobec roszczenia powoda, oceniony zgodnie z doświadczeniem życiowym, usprawiedliwia wniosek, że powód uzyskałby zaspokojenie swojego roszczenia bez wytoczenia powództwa. Równocześnie jednak omawiany przepis co do zasady nie ma zastosowania w tych wypadkach, gdy osiągnięcie skutku prawnego nie może nastąpić w inny sposób niż tylko przez wytoczenie powództwa, choćby zamiary stron były całkowicie zgodne. W tym miejscu należy przytoczyć stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w postanowieniu z 06 grudnia 2012 roku w sprawie sygn. akt IV Cz 121/12 ( LEX numer 1288733), który stwierdził, że jeśli zachodzą okoliczności stanowiące podstawę powództwa opozycyjnego, o którym mowa w art. 840 k.p.c., sam fakt dysponowania przez wierzyciela tytułem wykonawczym, który może stanowić podstawę egzekucji, daje dłużnikowi powód do wytoczenia
sprawy w rozumieniu art. 101 k.p.c. Dominujący jest pogląd, iż powództwa przeciwegzekucyjne należą do powództw o ukształtowanie prawa i stanowią środek prawny niweczący skutki prawomocnego orzeczenia. Wyrok konstytutywny przekształca istniejący dotąd między stronami stosunek prawny, przy czym wyrok wydany na tle art. 840 k.p.c. działa ex nunc. Celem zaś powództwa opozycyjnego jest udaremnienie możliwości przeprowadzenia jakiejkolwiek egzekucji na podstawie określonego tytułu wykonawczego (por. uchwała Sądu Najwyższego z 30 marca 1976 roku, sygn. akt III CZP 18/76; LEX numer 1972). Powództwo takie może być wytoczone niezależnie od tego, czy przeciwko dłużnikowi została już wszczęta egzekucja, byleby zobowiązanie objęte tytułem wykonawczym było wymagalne. Wówczas dłużnik może żądać pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego tak długo, jak długo zachodzi możliwość wykonania tego tytułu. W doktrynie zasadnie wskazuje się, że już samo istnienie możliwości wykonania tytułu wykonawczego, czyli istniejąca zdolność do egzekucji, pozwala na wystąpienie z powództwem zmierzającym do uniemożliwienia przeprowadzenia egzekucji z tego tytułu wykonawczego. Z art. 840 § 1 pkt. 2 k.p.c. wynika, że konstytutywny skutek wyroku – uwzględniającego powództwo opozycyjne – dłużnik uzyska po wykazaniu, że po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane. Powód w pełni osiąga swój cel związany z tym powództwem, jeżeli uzyska orzeczenie stwierdzające, że tytuł został pozbawiony wykonalności.

W realiach niniejszej sprawy, gdy egzekucja komornicza wobec powódki została już wszczęta i była prowadzona, jedynym działaniem, jakie ta mogła podjąć, było wytoczenie przedmiotowego powództwa. Tylko w ten bowiem sposób mogła ona podjąć skuteczną merytoryczną obronę przed toczącym się postępowaniem egzekucyjnym. Argumentem uzasadniającym nadto stanowisko Sądu, iż nie ma podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie art. 101 k.p.c., jest okoliczność, że wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego został złożony przez pozwanego dopiero w toku niniejszego procesu i to po wydaniu przez tut. Sąd postanowienia
z 20.9.2016r. o udzieleniu zabezpieczenia roszczenia przez zawieszenie postępowania egzekucyjnego wraz z jego uzasadnieniem, które zostały doręczone stronie pozwanej. Dlatego też Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie normy art. 101 k.p.c.

W ocenie Sądu I instancji na potrzeby rozstrzygnięcia o kosztach procesu należało mieć jednakże na względzie również okoliczność, że strona pozwana dowiedziała się o zajęciach wierzytelności, które prowadziły do bezskuteczności następującej po nich cesji wierzytelności S. B. najwcześniej
z doręczonego jej odpisu postanowienia w przedmiocie zabezpieczenia a następnie z odpisu pozwu. I to pomimo okoliczności, że strony wspólnie uczestniczyły
w procesie o uchylenie wyroku Sądu Polubownego, który miał za przedmiot wierzytelności S. B. i który to proces toczył się już po dokonaniu zajęć wierzytelności w roku 2012, proces ten zakończył się prawomocnie w dniu 2.6.2016r. Bez wątpienia w ocenie Sądu takie postępowanie sądowe stwarzało wielokrotnie okazję do powiadomienia strony pozwanej przez powoda o zajęciach egzekucyjnych jako przesłance bezskuteczności cesji wierzytelności z czego powód nie skorzystał. W ocenie Sądu Okręgowego w interesie dłużnika, który posiada wiedzę o istnieniu tytułu wykonawczego w oparciu o który może być wszczęte wobec niego postępowanie egzekucyjne jest zadbanie o skuteczne powiadomienie wierzyciela o zaistnieniu zdarzenia, które może stanowić podstawę powództwa przeciwegzekucyjnego, aby dać wierzycielowi szansę na rozważenie celowości wszczynania postępowania egzekucyjnego w świetle takiej informacji. Okoliczności faktyczne niniejszej sprawy wskazywały, że strona powodowa nie zadbała o należyte i przede wszystkim skuteczne poinformowanie strony pozwanej o dokonanych już przez kilkoma laty zajęciach wierzytelności. Pomimo wiedzy o zwrocie jako niepodjętej przesyłki listowej doręczanej przez operatora pocztowego, co do którego – i jest to fakt powszechnie znany – w czasie jego funkcjonowania było wiele zastrzeżeń co do skuteczności doręczania korespondencji i pozostawiania awiz, nie podjęła próby bezpośredniego kontaktu ze stroną pozwaną w celu przekazania informacji o przyczynach możliwej bezskuteczności cesji wierzytelności, co wobec wagi argumentów i możliwości ich wykazania dokumentami urzędowymi (np. pisma komornika o dokonanych zajęciach) zapewne doprowadziłoby do uniknięcia niniejszego postępowania sądowego.

Z tym rozstrzygnięciem, odnośnie postanowienia zawartego w punkcie II wyroku nie zgodził się powód, który je zaskarżył zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie prawa procesowego tj. art. 102 k.p.c. poprzez jego zastosowanie
i nieobciążenie pozwanego kosztami postępowania oraz naruszenie prawa procesowego tj. art. 98 k.p.c. poprzez nie zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu w tym kosztów wpłaconego wpisu od pozwu w wysokości 100.000,00 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 14.400,00 zł oraz naruszenie prawa procesowego tj. 233 k.p.c. polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie, iż w sprawie wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek upoważniający do nieobciążania pozwanego jako strony przegrywającej kosztami postępowania.

Ponadto wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z następujących dokumentów:

-

pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ż. do Komornika Sądowego przy SR w K. T. G. z dnia 20 sierpnia 2015 roku, pisma Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ż. do Gminy W. z dnia 24 czerwca 2016 roku,

-

odpowiedź komornika T. G. z dnia 1 września 2016 roku na skargę dłużnika na okoliczność faktu, posiadania przez pozwanego (...) Sp. z o.o. z siedziba we W. wiedzy o zajęciach wierzytelności, które prowadziły do bezskuteczności następujących po nich cesji wierzytelności S. B. na rzecz R. Ł. oraz (...) Sp. z o.o. we W. oraz wskazuję jednocześnie, iż potrzeba powołania się na ww. dowody pojawiła się dopiero na etapie postępowania zażaleniowego, w związku z treścią rozstrzygnięcia Sądu I instancji.

W związku z ww. zarzutami wniósł o:

-

zmianę zaskarżonego postanowienia dotyczącego kosztów postępowania poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 114.400,00 zł, tytułem zwrotu wpisu sądowego od pozwu w kwocie 100.000,00 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 14.400, zł,

-

zasądzenie od pozwanego na rzez powoda kosztów postępowania zażaleniowego według norm prawem przepisanych.

Pozwany wniósł o oddalenie zażalenia powódki w całości oraz o oddalenie wniosku powódki o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z dokumentów przedłożonych wraz z zażaleniem z uwagi na fakt, że (i) potrzeba i możliwość ich powołania istniała już na etapie postępowania przed Sądem I instancji, a także
z uwagi na fakt, że (ii) pozostają one nieistotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, nie wykazując okoliczności relewantnych dla oceny kwestii ponoszenia kosztów postępowania; oraz wniósł o zasądzenie od Powódki na rzecz Pozwanej zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie zasługiwało na uwzględnienie.

Rację ma skarżący, że Sąd Okręgowy wziął pod uwagę przy ocenie orzeczenia o kosztach procesu wyłącznie kwestię należytego i skutecznego poinformowania pozwanego przez Gminę W. o zajęciach wierzytelności dokonanych przez Urząd Skarbowy w Ż.. Na tej podstawie uznał, że nie zachodzi podstawa do obciążania strony pozwanej kosztami procesu. W ocenie Sądu I instancji, Gmina W. winna bezpośrednio zwrócić się do (...) Sp. z o.o. w celu przekazania informacji o przyczynach możliwej bezskutecznej cesji wierzytelności.

Należy jednak stwierdzić, że Gmina W. w podobnych sprawach może kontaktować się także w formie pisemnej, co wymaga publiczny charakter jej działalności oraz gwarantuje wykazanie np. przed sądem takich działań. Zatem Gmina W. nadała pismo z dnia 21 kwietnia 2015 roku pocztą. Jak wynika z dokumentów pozyskanych od operatora pocztowego powyższa przesyłka została awizowana i pozostawiona we właściwej placówce (...). W ocenie Sądu Apelacyjnego, skarżący ma rację, że powyższe dokumenty świadczą o działaniach podjętych przez operatora w celu doręczenia korespondencji. Brak jest także dowodu zaoferowanego przez pozwanego, że próba doręczenia przesyłki poprzez zostawienie awizo nie odbyła się lub została przeprowadzona wadliwie. Sąd powinien zamiast opierać się na powszechnej opinii o skuteczności pracy tego operatora pocztowego zbadać sprawę w sposób indywidualny. W takim przypadku powinien uznać, że nie ma jest dowodów przemawiających za tym, że doręczenie przesyłki przez operatora pocztowego było wadliwe. Takie przedsądowe doręczenie pisma powinno być potraktowane jako pismo wysłane ze skutkiem doręczenia.
To, że doręczenie korespondencji od Gminy W. zostało awizowane pozwanemu świadczy jednak o tym, ze próba przedsądowego załatwienia sprawy została podjęta.

Rację ma skarżący, że dla oceny obowiązku poniesienia kosztów procesu przez strony ma znaczenie, czy pozwany wiedział o bezskuteczności cesji dokonanej przez S. B. na jego rzecz, oraz czy mając taką wiedze skierowała egzekucję przeciwko powodowi.

Istotnie, jak wskazał Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie, w sprawie o sygn. akt I C 560/15 kwestia zajęć komorniczych nie została nigdy podniesiona przez powoda wobec pozwanej, nie podano jej do wiadomości strony pozwanej, tak aby ta ostania mogła powziąć wątpliwości co do skuteczności zawartej umowy przelewu wierzytelności ze S. B. jako cedentem. Jednakże w tym orzeczeniu Sąd wypowiedział się co do innej sprawy, a mianowicie, że wcześniej S. B. dokonał cesji wierzytelności stwierdzonej wyrokiem końcowym Międzynarodowego Sądu Arbitrażowego w P. na rzecz R. Ł.. Cesja ta została dokonana w dniu 27 lutego 2014 roku. Jest oczywiste, że jeżeli cesja ta była dokonana skutecznie, to S. B. nie miał już później możliwości dokonać kolejnej cesji tej samej wierzytelności na rzecz pozwanego w tej sprawie. Sądowi Apelacyjnemu znana jest z urzędu, ze sprawy o nadanie klauzuli wykonalności temu samemu wyrokowi sądu polubownego na rzecz innego jeszcze wierzyciela, czyli Banku Spółdzielczego w T.. O tej ostatniej cesji strony postępowania, czyli Gmina W. i pozwany mogli dowiedzieć się znacznie później. Jednak już wiedza o cesji na rzecz Ł. wystarczy, aby pozwany nabrał uzasadnionych wątpliwości co do skuteczności nabycia od S. B. wierzytelności. Mimo tych wątpliwości pozwany złożył wniosek
o wszczęcie egzekucji przeciwko powodowi.

Jak zasadnie zarzuca powód w zażaleniu, pozwany wiedział o zajęciach komorniczych dokonanych na wniosek Urzędu Skarbowego w Ż.. Pismem
z dnia 20 sierpnia 2015 roku Naczelnik Urzędu Skarbowego w Ż. powiadomił Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w K. T. G., który w imieniu pozwanego prowadził postępowanie egzekucyjne wobec Gminy W., o dokonanych zajęciach wierzytelności przysługujących S. B. od Gminy W.. Pomimo posiadanej wiedzy pozwany z pełną świadomością kontynuował postępowanie egzekucyjne. Dowodem na powyższą okoliczność jest pismo z dnia 20 sierpnia 2015 roku Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ż..

O zajęciach komorniczych dokonanych przez Urząd Skarbowy w Ż. oraz o cesji wierzytelności na rzecz R. Ł. pozwany dowiedział się również
z otrzymanej do wiadomości kopii pisma Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ż. do Gminy W. z dnia 24 czerwca 2016 roku. Pomimo posiadanej wiedzy o bezskuteczności zawartej umowy przelewu wierzytelności ze S. B. pozwany nadal prowadził egzekucję wobec Gminy W.. Na powyższą okoliczność powód zaoferował dowód w postaci pisma Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ż. do Gminy W. z dnia 24 czerwca 2016 roku.

Bez znaczenia jest zatem, czy o ewentualnych podstawach nieważności cesji dokonanej przez S. B. na jego rzecz pozwany dowiedział się od powoda, czy od innych podmiotów.

Stąd też Sąd Apelacyjny uznał, że nie jest zasadne nieobciążanie pozwanego kosztami procesu, który Gmina W. musiała wszcząć w celu obrony swoich praw w związku z prowadzeniem przez pozwanego egzekucji sądowej. Z odpowiedzi na skargę dłużnika Gminy W. w sprawie egzekucyjnej prowadzonej na wniosek (...) Sp. z o.o. wynika jednoznacznie, że tak długo jak długo tytuł wykonawczy nie zostanie uchylony komornik musi prowadzić postępowanie egzekucyjne. Należy wywnioskować, iż pozwany pomimo informacji przekazanych od komornika prowadzącego sprawę o podstawach do wstrzymania egzekucji, nie złożył wniosku o wstrzymaniu egzekucji i komornik nadal tę egzekucje prowadził. Powód nie miał zatem innej prawnej możliwości obrony, jak przez wytoczenie powództwa
o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego było konieczne.

Mając na uwadze powyższe okoliczności orzeczono jak na wstępie
(art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.). Orzeczenie o kosztach postępowania zażaleniowego oparto na przepisie art. 98 k.p.c. w zw. z § 8 pkt 6 w zw. z § 16 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

(...)

Mw