Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 30 marca 2017r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant: Yuliya Kaczor

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 marca 2017r

sprawy z powództwa D. G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w Ł.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11 493,82 zł. ( jedenaście tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt trzy złote osiemdziesiąt dwa grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 lutego 2013r do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1448,92 zł. (jeden tysiąc czterysta czterdzieści osiem złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje ściągnięcie od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sadu Rejonowego w Gdyni kwotę 93,29 zł. (dziewięćdziesiąt trzy złote dwadzieścia dziewięć groszy) tytułem brakujących kosztów opinii biegłego do spraw samochodowych;

5.  nakazuje ściągnięcie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 710,31 zł. (siedemset dziesięć złotych trzydzieści jeden groszy) tytułem brakujących kosztów opinii biegłego do spraw samochodowych.

Sygnatura akt: I C 1006/15

UZASADNIENIE

Powód D. G. wniósł pozew przeciwko (...) S.A. w Ł., domagając się od pozwanego zapłaty kwoty 17 869,49 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9.02.2013r do dnia zapłaty oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu tytułem odszkodowania za szkodę powstałą wskutek uszkodzenia jego pojazdu marki C. (C-C.) o nr rej. (...) z winy sprawcy, ubezpieczonego w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

Powód wskazał, iż ubezpieczyciel na podstawie decyzji z dnia 3.01.2013r. przyznał mu odszkodowanie w wysokości 37 953,02 zł w oparciu o sporządzony przez siebie kosztorys, a następnie wskutek odwołania powoda, w decyzji z dnia 28.03.2013r ustalił wysokość kosztów naprawy na kwotę 42 602,18 zł. i taką wartość wypłacił. Jednak zdaniem powoda wypłacone odszkodowanie jest zbyt niskie, nie pozwala na przywrócenie samochodu do stanu sprzed kolizji i dlatego wezwał pozwanego do zapłaty pozostałej części odszkodowania, w wysokości dochodzonej pozwem, załączając kalkulację naprawy sporządzoną na zlecenie powoda przez rzeczoznawcę M. Z. z dnia 25.01.2013r nr 985/MZ, z której wynika, że koszt naprawy pojazdu powoda wynosi 60 471,67 zł. Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania w żądanym zakresie. Spór między stronami dotyczy wartości stawek za roboczogodzinę napraw, kwalifikacji uszkodzeń i części niezbędnych do naprawy.

(pozew k. 2 – 11)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu wskazując, iż należne odszkodowanie obejmuje jedynie niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Pozwany zakwestionował kalkulację kosztów naprawy sporządzoną na prywatne zlecenie powoda. Pozwany wskazał, że nie można wykluczyć, że ceny części zamiennych, podobnie jak stawki za robociznę zostały zawyżone to jest wskazano ceny oryginalnych części zamiennych oraz powód nie wykazał, że istniały obiektywne podstawy zastosowania stawek w wysokościach uwzględnionych w kalkulacji naprawy powoda w wysokości 110/120 zł / rbg Pozwany zawnioskował o dowód z opinii biegłego celem wyjaśnienia wątpliwości dotyczących kosztów naprawy pojazdu, a także zakresu uszkodzeń w samochodzie powoda.

(odpowiedź na pozew k. 67-69)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5.12.2012r. doszło do kolizji drogowej, w której uległ uszkodzeniu pojazd powoda D. G. marki C. (C-C.) o nr rej. (...).

Sprawca szkody ubezpieczony był w ramach odpowiedzialności OC u pozwanego.

(okoliczności bezsporne).

W dniu 5.12.2012r. powód zgłosił szkodę pozwanemu. Pozwany w dniu 10.12.2012r dokonał oględzin pojazdu powoda oraz sporządził kosztorys naprawy nr (...) w systemie E. i wskazał koszty przywrócenia pojazdu powoda do stanu sprzed kolizji na kwotę 37 953,02 zł. brutto. Na podstawie decyzji z dnia 3.01.2013r pozwany wypłacił powodowi kwotę 37 953,02 zł. brutto. Celem zweryfikowania poprawności wyliczenia odszkodowania przez pozwanego, powód zlecił wykonanie niezależnej kalkulacji kosztów naprawy M. Z., który w kalkulacji nr 985/MZ z dnia 25.01.2013r w systemie A. wycenił prace naprawcze na kwotę 60 471,76 zł. brutto. Powód w dniu 8.02.2013r złożył odwołanie od decyzji pozwanego, przedkładając wyżej opisaną kalkulację naprawy M. Z.. W konsekwencji pozwany ustalił ponownie wysokość kosztów naprawy na kwotę 42 602,18 zł. i dopłacił na rzecz powoda na podstawie decyzji z dnia 28.03.2013r kwotę 4 649,16 zł. Powód, nie zgadzając się z decyzją pozwanego, pismem z dnia 14.08.2013r wezwał pozwanego do zapłaty kwoty różnicy między należnym 60 471,67 zł. a przyznanym w kwocie 42 602,18 zł. odszkodowaniem z tytułu kosztów naprawy.

(okoliczności bezsporne)

Koszt naprawy uszkodzonego pojazdu powoda wynosi kwotę 54 096 zł. (pięćdziesiąt cztery tysiące dziewięćdziesiąt sześć złotych) brutto i jest szacowany na podstawie kosztów naprawy pojazdu przy użyciu części oryginalnych, uśrednionych cen części i usług na rynku lokalnym, przy zastosowaniu regeneracji uszkodzonego koła i lakierowaniu wierzchnim wszystkich kół pojazdu. Czujnik poduszek powietrznych jest objęty kosztorysem naprawy biegłego jako element całego systemu AirBag i napinania pasów, zaś regeneracja felgi nie wpływa na bezpieczeństwo pojazdu.

(dowód: opinia biegłego sądowego P. S. z dnia 31.03.2016r k. 102-131, opinia uzupełniająca biegłego P. S. z dnia 8.07.2016r k. 160-188 akt, opinia uzupełniająca biegłego P. S. k. 246, płyta k. 247, zeznania świadka P. M. k.245 i płyta k.247 , k. 58 akt szkody zaświadczenie z dnia 26.01.2013r, zeznania świadka M. Z. k. 235 i 236, płyta k. 237 ).

Sąd zważył, co następuje:

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał, że dokumenty złożone i sporządzone do akt szkody mają walor autentyczności, dają pełny obraz postępowania likwidacyjnego szkody przeprowadzonego przez pozwanego, zaś fakt ich sporządzenia nie był kwestionowany przez żadną ze stron. Nie był również sporny przebieg postepowania likwidacyjnego szkody i decyzje przedprocesowo podjęte przez pozwanego w zakresie ustalenia wysokości kosztów naprawy. Powód nie kwestionował wartości wypłaconych mu przedprocesowo należności.

Oceniając zeznania świadków Sąd za w pełni wiarygodne uznał zeznania świadka P. M., uznając że świadek, jak osoba zatrudniona w okresie wypadku w renomowanym zakładzie regeneracji felg, posiada wiedzę fachową na temat stosowanych sposobów naprawy. Natomiast zeznania świadka M. Z., jakkolwiek wiarygodne, nie miały zasadniczego wpływu na rozstrzygnięcie, ponieważ odnosiły się do treści sporządzonej ekspertyzy pisemnej. Świadek nie pamiętał czy dokonał oględzin pojazdu, nie pamiętał samochodu powoda. Wskazał że domniemywa, iż tarcza koła nie powinna być naprawiana ze względów bezpieczeństwa, nie pamiętał z jakiej przyczyny ujął w ekspertyzie drugą tarczę koła. Wskazał, że najprawdopodobniej nie oglądał przedmiotowego pojazdu, ponieważ do ekspertyzy nie dołączył oceny technicznej i materiału fotograficznego.

Ponadto, Sąd uwzględnił, przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie i uznał je za decydujące dla rozstrzygnięcia opinie sporządzone przez biegłego sądowego P. S. w zakresie ustalenia celowych i niezbędnych kosztów naprawy pojazdu powoda, powstałych w wyniku kolizji z dnia 5.12.2012r, przy zastosowaniu cen części i usług, którymi posługują się warsztaty naprawcze na rynku lokalnym. W ocenie Sądu przedmiotowa opinia, wraz z opiniami uzupełniającymi, jest wiarygodna i stanowi pełnowartościowy dowód na powyższą okoliczność, z uwagi na fakt, że została sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę fachową z zakresu wyceny pojazdów samochodowych oraz długoletnie doświadczenie biegłego sądowego. Biegły poprawnie zanalizował stan faktyczny, prawidłowo zgromadził materiały potrzebne do wydania opinii i sporządził je, uwzględniając wszystkie aspekty sprawy. Zdaniem Sądu, złożona opinia główna z dnia 31.03.2016r, a następnie opinie uzupełniające są jasne, logiczne i wewnętrznie niesprzeczne, stąd nie ma podstaw do kwestionowania wniosków w niech zawartych. Po sporządzeniu opinii uzupełniających w odpowiedzi na zgłoszone zarzuty powoda, strony nie składały dalszych zarzutów. Pozwany nie złożył zarzutów do żadnej z opinii sporządzonych przez biegłego.

W niniejszym procesie powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 17 869,49 zł. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 lutego 2013r do dnia zapłaty, tytułem wyrównania szkody powstałej po jego stronie wskutek uszkodzenia pojazdu, stanowiącego jego własność, z winy kierującego pojazdem ubezpieczonym od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Pozwany w niniejszym procesie nie kwestionował swej odpowiedzialności co do zasady. Kwestią sporną pozostawała wysokość uzasadnionych i celowych kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu oraz zastosowanie, przy naprawie, części oryginalnych, a także sposób naprawy uszkodzonego koła.

Normatywną podstawą odpowiedzialności pozwanego są przepisy art. 805 k.c. oraz art. 822 k.c. i art. 824 ¹k.c.

Zgodnie z art. 805 § 1 i § 2 pkt. 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie zakładu ubezpieczeń polega w szczególności na zapłacie - przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Art. 822 § 2 k.c. stanowi, iż umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Z treści przepisu art. 822 § 4 k.c. wynika natomiast, iż uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Art. 824 ¹ § 1 k.c. stanowi jednocześnie, że o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

Z treści art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.03.124.1152) wynika, iż w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie, przy czym nie budzi wątpliwości Sądu w niniejszej sprawie, iż odpowiedzialność pozwanego wynika z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, wiążącej pozwanego ze sprawcą szkody.

W niniejszej sprawie należy mieć również na względzie treść art. 361 § 1 k.c., który stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła, oraz treść art. 363 § 1 k.c. który stanowi, iż co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 roku (sygn. akt III CZP 32/03, opubl. Monitor Prawniczy 2004/2/81) odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Sąd Najwyższy podkreślił także, że jeżeli poniesione przez poszkodowanego koszty naprawy samochodu odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku i jednocześnie można te koszty zaliczyć do kategorii niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy, ubezpieczyciel nie ma uzasadnionych podstaw do odmowy wypłaty odszkodowania odpowiadającego wspomnianym kosztom. W rezultacie należy przyjąć, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego, obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku usług naprawczych. Należy zatem mieć na uwadze, iż poszkodowany ma prawo wyboru warsztatu naprawczego, który dokona naprawy pojazdu, jednakże muszą to być koszty niezbędne i ekonomicznie uzasadnione.

W tym zakresie tj. w celu ustalenia niezbędnych i celowych kosztów naprawy pojazdu powoda, Sąd dopuścił, na wniosek powoda, dowód z opinii biegłego sądowego P. S.. Biegły w swojej ostatecznej opinii, po przeanalizowaniu całego materiału dowodowego, w tym po wysłuchaniu zeznań świadka M., który specjalizował się w regeneracji uszkodzonych felg, wskazał, że naprawa pojazdu powoda powinna nastąpić przy użyciu części oryginalnych, przy zastosowaniu regeneracji uszkodzonego koła i lakierowaniu wierzchnim wszystkich kół pojazdu, zaś wartość takiej naprawy stanowi kwotę 54 096 zł. brutto. Nadto biegły, wyjaśniając wątpliwości powoda, wskazał, że czujnik poduszek powietrznych jest objęty sporządzonym przez biegłego kosztorysem naprawy jako element całego systemu A. i napinania pasów. Biegły również, w oparciu o swoją wiedzę fachową wyjaśnił, że jego zdaniem regeneracja jednej felgi nie wpływa na bezpieczeństwo pojazdu. Biegły, dokonując wyceny, posłużył się protokołem szkody w pojeździe sporządzonym przez pozwanego oraz dokumentacją fotograficzną uszkodzonego pojazdu, zawartą w aktach szkody, sporządzoną podczas oględzin w dniu 10.12.2012r. Przy określeniu kosztów naprawy pojazdu przyjął średnie stawki za roboczogodzinę stosowane w warsztatach naprawczych w dacie szkody tj. prace blacharsko mechaniczne – 118,59 zł./rbg netto i prace lakiernicze – 134 zł./rbg netto. Biegły wskazał, że części zamienne do nadwozi nie spełniają wymagań jakościowych lub wytrzymałościowych zalecanych przez producentów pojazdów. Nadto zastosowanie przy naprawie części innych niż oryginalne może skutkować obniżeniem wartości naprawianego samochodu. Sąd wszystkie ustalenia poczynione przez biegłego uznał za wiarygodne i je podzielił.

Podkreślić należy, że jak wskazuje się w orzecznictwie przedmiotu, w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20.11.1970 r., II CR 425/72, OSNCP Nr 6/1973, poz. 111). Zakład ubezpieczeń, jako strona umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, nie ma żadnych podstaw do narzucania osobie trzeciej nie będącej stroną umowy – tj. poszkodowanemu – jakichkolwiek obowiązków w zakresie dotyczącym sposobu naprawy samochodu, w tym poszukiwania firmy sprzedającej części najtaniej (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., sygn. akt III CZP 32/03). Ponadto należy mieć na względzie, biorąc pod uwagę zarzuty pozwanego, iż powód nie dokonał naprawy przedmiotowego pojazdu, a zatem nie może on dysponować fakturami na zakup części zamiennych, które dopiero miały być użyte do naprawy jego pojazdu. Powyższe nie oznacza jednak, iż powód nie może domagać się odszkodowania z uwzględnieniem cen oryginalnych części zamiennych, którymi zamierzał naprawić przedmiotowy pojazd. Sama bowiem okoliczność, że na rynku dostępne są części zamienne w niższej cenie, nie uprawnia pozwanego ubezpieczyciela do obniżenia cen tych części. Wskazać również należy, iż w przypadku, gdy odszkodowanie ustalone jest w oparciu jedynie o metodę kosztorysową, a poszkodowany nie przedstawia faktury za naprawę pojazdu, to nie ma to znaczenia dla powstania obowiązku wypłaty odszkodowania (uchwała SN z dnia 17 maja 2007r., sygn. akt III CZP 150/06). Również Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 22 lutego 2007 r. (I ACa 1179/06, LEX nr 298601) wskazał, iż szkoda, która powstaje wskutek wypadku komunikacyjnego, podlega naprawieniu według zasad określonych w art. 363 § 2 k.c. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać. Odszkodowanie ma bowiem wyrównać uszczerbek majątkowy jakiego doznał poszkodowany w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz uwzględniając wysokość części przyjętych i wyliczonych przez biegłego sądowego, Sąd uznał, iż wysokość szkody, jaką poniósł powód wynosi 54 096 zł. i kwota ta stanowi rzeczywisty i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu powoda. Skoro zaś bezspornie powód otrzymał już od pozwanego z tego tytułu kwotę 42 602,18 zł., to obecnie powodowi należy się tytułem odszkodowania kwota 11 493,82 zł. jako różnica pomiędzy wyżej wskazaną kwotą należną, a kwotą już powodowi wypłaconą.

W świetle powyższego, Sąd uznał roszczenie powoda, w zakresie żądania zapłaty należności objętej pozwem, za częściowo zasadne i na podstawie art. 822 § 1 i § 4 k.c. w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c. i art. 363 § 1 k.c. zasądził w pkt. 1 wyroku kwotę wskazaną ostatecznie przez biegłego na rzecz powoda od pozwanego, oddalając powództwo w pkt. 2 w pozostałym zakresie, jako nieudowodnione.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie przepisów art. 481 § 1 i § 2 k.c. w zw. z art. 817 § 2 k.c. oraz art. 321 § 1 k.p.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zasądzając od pozwanego odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej w pkt. 1 wyroku kwoty od dnia 9.02.2013r do dnia zapłaty, zgodnie z żądaniem pozwu w tym zakresie, mając na względzie, że szkodę zgłoszono pozwanemu w dacie jej zaistnienia.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt. 3 wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 5 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.02.163.1348) oraz §21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 22.10.2015r w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015 poz. 1804 z poźn. zm.) Sąd rozdzielił stosunkowo koszty procesu, przy uwzględnieniu faktu, że powód wygrał proces w 64%, a w 36% wygrał go pozwany. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1448,92 zł. na którą składają się następujące kwoty: 64% opłaty od pozwu tj. kwota 572,16 zł, koszty zastępstwa procesowego po ich wzajemnej kompensacji tj. 876,76 zł.( 64% z 2417 zł. = 1546,88 zł; 36% z 2417 zł.= 870,12 zł.; 1546,88 zł. – 870,12 zł. = 876,76 zł.)

Ponadto w punkcie 4 i 5 wyroku Sąd na podstawie art. 5 pkt. 3, art. 83 i 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. nr 167 poz. 1398 z późn. zm.) nakazał ściągnąć od stron procesu na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Gdyni kwoty 93,29 zł. od powoda i kwotę 710,31 zł. od pozwanego, tytułem brakujących kosztów sądowych tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa, na które składają się koszty opinii biegłego, przy zastosowaniu następującego wyliczenia, przy uwzględnieniu wpłaconych zaliczek - łącznie koszty opinii biegłego – 2 203,61 zł.; 64% 1410,31 zł.; 36% - 793,29 zł.; obie strony wpłaciły zaliczki po 700 zł.; 793,29 zł. – 700 zł; powód winien uiścić na rachunek Skarbu Państwa 93,29 zł; pozwany 1410,31 zł – 700 zł. winien uiścić na rachunek Skarbu Państwa kwotę 710,31 zł.