Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 lutego 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odmówił K. J. prawa do emerytury.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie udowodnił 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy uznał za udowodnione 27 lat, 4 miesiące i 16 dni stażu sumarycznego w tym 13 lat i 8 miesięcy stażu pracy w warunkach szczególnych (uwzględniono okresy: od 3 września 1973 roku do 31 grudnia 1973 roku w (...) B., od 1 stycznia 1974 roku do 27 października 1975 roku w (...) B., służby wojskowej od 28 października 1975 roku do 14 października 1977 roku, od 9 listopada 1977 roku do 31 stycznia 1983 roku w (...) B., od 6 maja 1991 roku do 20 września 1991 roku w (...) S.A., od 1 września 1994 roku do 31 grudnia 1998 roku w Energetyce B.).

Organ rentowy wskazał, że do pracy w warunkach szczególnych nie uwzględnił okresu pracy od 12 maja 1987 roku do 23 listopada 1990 roku w przedsiębiorstwie (...), gdyż świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych dotyczące powyższego okresu zostało wystawione przez archiwum tj. podmiot nieuprawniony.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony K. J. wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do emerytury.

W uzasadnieniu odwołania podał, że w okresie od 7 października 1985 roku do 5 maja 1987 roku był zatrudniony w przedsiębiorstwie (...) Ł. a w okresie od 12 maja 1987 roku do 23 listopada 1990 roku w (...) Ł.. W ocenie skarżącego, praca montażysty jaką wykonywał zarówno w zakładzie (...) Ł., jak i w zakładzie (...) Ł. zaliczana jest do pracy w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

Decyzją z dnia 21 lutego 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odmówił K. J. prawa do emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie udowodnił 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy uznał za udowodnione 27 lat, 9 miesięcy i 7 dni stażu sumarycznego w tym 13 lat i 8 miesięcy stażu pracy w warunkach szczególnych uwzględniono okresy: od 3 września 1973 roku do 31 grudnia 1973 roku w (...) B., od 1 stycznia 1974 roku do 27 października 1975 roku w (...) B., służby wojskowej od 28 października 1975 roku do 14 października 1977 roku, od 9 listopada 1977 roku do 31 stycznia 1983 roku w (...) B., od 6 maja 1991 roku do 20 września 1991 roku w (...) S.A., od 1 września 1994 roku do 31 grudnia 1998 roku w Energetyce B.).

Organ rentowy wskazał, że do pracy w warunkach szczególnych nie uwzględnił okresu pracy od 12 maja 1987 roku do 23 listopada 1990 roku w przedsiębiorstwie (...), gdyż świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych dotyczące powyższego okresu zostało wystawione przez archiwum tj. podmiot nieuprawniony.

W odwołaniu od powyższej decyzji K. J. wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury. W treści odwołania wskazał, że w okresie od 7 października 1985 roku do 5 maja 1987 roku był zatrudniony w zakładzie (...) Ł., a w okresie od 12 maja 1987 roku do 23 listopada 1990 roku w zakładzie (...) Ł.. W ocenie skarżącego praca montażysty jaką wykonywał zarówno w zakładzie (...) Ł. jak i w zakładzie (...) Ł. zaliczana jest do pracy w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

Postanowieniem z dnia 28 marca 2017 roku Sąd połączył sprawę o sygnaturze akt VIII U 564/17 ze sprawą o sygnaturze akt VIII U 447/17 w celu ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia oraz zarządził ich prowadzenie pod sygnaturą VIII U 447/17.

(postanowienie k.5 akt o sygn. VIII U 564/17)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony K. J. urodził się (...)

W dniu 11 stycznia 2017 roku K. J. złożył wniosek o emeryturę , po którego rozpatrzeniu wydano zaskarżone decyzje.

(wniosek k.1 - 4 odwrót plik I akt ZUS, decyzja k.11 – 11 odwrót plik I akt ZUS, decyzja k.12 – 12 odwrót plik I akt ZUS)

K. J. nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(wniosek – k.2 akt ZUS, II plik)

Ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 roku udokumentował ponad 25 lat ogólnego stażu pracy.

(karta przebiegu zatrudnienia – k.22 akt ZUS, I plik)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaliczył ubezpieczonemu do stażu pracy w warunkach szczególnych okres zatrudnienia w wymiarze 13 lat i 8 miesięcy.

Zakład uwzględnił następujące okresy pracy:

-

od 3 września 1973 roku do 31 grudnia 1973 roku w Zakładach Produkcji (...),

-

od 1 stycznia 1974 roku do 27 października 1975 roku w Zakładach Produkcji (...),

-

od 9 listopada 1977 roku do 31 stycznia 1983 roku w Zakładach Produkcji (...),

-

od 6 maja 1991 roku do 20 września 1991 roku w (...) S.A.,

-

od 1 września 1994 roku do 31 grudnia 1998 roku w Energetyce B.

oraz okres odbywania zasadniczej służby wojskowej od 28 października 1975 roku do 14 października 1977 roku.

(okoliczność bezsporna)

W okresie od 7 października 1985 roku do 5 maja 1987 roku K. J. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładzie Produkcji i Usług (...) w Ł. na stanowisku montażysty.

(świadectwo pracy oraz angaże w aktach osobowych - k.13)

Podczas zatrudnienia w ww. zakładzie pracy, obowiązki pracownicze ubezpieczonego sprowadzały się do montażu stalowych elementów konstrukcyjnych hal (m.in. słupów). Powierzone obowiązki K. J. wykonywał na wysokości, bez względu na porę roku. Prace te ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

K. J. pracował w odzieży ochronnej, a zimą otrzymywał posiłki regeneracyjne. W pracy montażystów nie występowały przestoje.

(zeznania świadków: Z. C. (1) min.00:23:22-00:32:40, Z. P. min.00:40:12-00:44:04 oraz zeznania ubezpieczonego min.00:45:56-00:46:41 w zw. z min.00:06:33-00:21:05 protokół rozprawy z dnia 21.06.2017 r.)

W okresie od 12 maja 1987 roku do 23 listopada 1990 roku K. J. zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...).

W dniu 11 grudnia 1987 roku ubezpieczony uzyskał uprawnienia do obsługi maszyn do produkcji mas betoniarskich.

Ubezpieczony przebywał na urlopie bezpłatnym w następujących dniach: od 7 do 14 października 1987 roku, od 29 do 31 marca 1988 roku, 2 maja 1988 roku, od 1do 5 sierpnia 1988 roku.

W ww. zakładzie pracy, ubezpieczonemu powierzano następujące stanowiska pracy:

-

od 12 maja 1987 roku montażysty – betoniarza,

-

od 1 lipca 1987 roku montażysty,

-

od 1 stycznia 1988 roku montażysty – spawacza,

-

od 1 maja 1988 montażysty,

-

od 1 marca 1989 r. montażysty,

-

od 1 kwietnia 1989 roku operatora (...),

-

od 21 września 1990 roku montażysty.

(dokumentacja pracownicza wnioskodawcy k.22)

Podczas pracy w (...), K. J. wykonywał obowiązki pracownicze montażysty oraz betoniarza.

Jako montażysta, ubezpieczony zajmował się montowaniem konstrukcji stalowych na wysokości m.in. dachów, słupów.

Jako betoniarz zajmował się wykonywaniem betonu, jego wylewaniem (po uprzednim wykonaniu zbrojenia), a także obsługą węzła betoniarskiego (na stanowisku operatora (...)).

(zeznania świadków: Z. C. (1) min.00:23:22-00:32:40, A. K. min.00:32:40-00:36:50, S. L. min.00:36:50-00:40:12 oraz zeznania ubezpieczonego min.00:45:56-00:46:41 w zw. z min.00:06:33-00:21:05 protokół rozprawy z dnia 21.06.2017 r., świadectwo pracy, wnioski o urlop aktach osobowych - k.22)

Podczas pracy na budowach eksportowych, ubezpieczony wykonywał obowiązki montażysty hal. W ramach tych obowiązków wykonywał zbrojenia stropów (ich późniejszego zalewania), stawiał słupy oraz dźwigary.

W okresie od 24 lipca 1989 roku ubezpieczony pracował na budowie eksportowej w byłym ZSRR. Po zakończeniu pracy na budowie eksportowej w okresie od 15 grudnia 1989 roku do 31 marca 1990 roku, od 2 kwietnia 1990 roku do 30 kwietnia 1990 roku ubezpieczony korzystał z urlopu bezpłatnego.

W okresie od 25 kwietnia 1990 roku do 31 grudnia 1990 roku ubezpieczony pracował na budowie eksportowej w przedsiębiorstwie (...). W tym czasie w (...) przebywał na urlopie bezpłatnym.

(zeznania świadka Z. C. (1) min.00:23:22-00:32:40 oraz zeznania ubezpieczonego min.00:45:56-00:46:41 w zw. z min.00:06:33-00:21:05 protokół rozprawy z dnia 21.06.2017 r., świadectwo pracy, wnioski o urlop w aktach osobowych - k.22)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach ZUS, w szczególności dokumentacji osobowej ubezpieczonego ze spornych okresów zatrudnienia, a także na podstawie zeznań ubezpieczonego oraz zeznań świadków: Z. C. (2), A. K., S. L. oraz Z. P., pracujących razem z ubezpieczonym w spornych okresach i mających w związku z tym wiedzę na temat charakteru pracy wykonywanej przez ubezpieczonego.

Dowody z dokumentów, zeznania ubezpieczonego oraz zeznania świadków nie budzą wątpliwości, co do ich wiarygodności, znajdują potwierdzenie w załączonej dokumentacji osobowej, uzupełniają się wzajemnie i stanowią tym samym wiarygodne źródło dowodowe.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z treścią art.184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2016 roku, poz.887 z późn. zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art.32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art.184 ust.2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 roku, emerytura, o której mowa w ust.1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Prawo do emerytury na podstawie art.184 ww. ustawy przysługuje ubezpieczonemu, który na dzień wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnił określone w niej wymogi stażowe, a po tej dacie osiągnął wymagany wiek, niezależnie od tego czy w chwili osiągnięcia tego wieku wykonywał pracę w szczególnych warunkach, czy wykonywał inną pracę i czy pozostawał w zatrudnieniu.

Z treści przepisu art.32 ww. ustawy wynika, że możliwe jest wcześniejsze przejście na emeryturę przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie art.32 ust.4 ww. ustawy wiek emerytalny, o którym mowa w ust.1 rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki na podstawie, którym osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za dotychczasowe przepisy (w rozumieniu art.32 ust.4 ww. ustawy) należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. nr 8, poz.43), ale wyłącznie w zakresie regulowanym przez ww. ustawę o emeryturach i rentach, a więc co do wieku emerytalnego, rodzaju prac lub stanowisk oraz warunków, na jakich osobom wykonującym prace określone w ust.2 i ust.3 art. 32 tej ustawy przysługuje prawo do emerytury (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 roku, III ZP 30/01, OSNAP 2002/10/243 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2009 roku, II UK 31/09, Lex nr 559949).

Zgodnie z treścią §3 i 4 ww. rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Analiza treści wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że do prac w warunkach szczególnych należą w szczególności prace wymienione w dziale V (zatytułowanym „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”) pod poz. 4 ,,prace zbrojarskie i betoniarskie” oraz pod poz. 5 ,,prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości ”.

Do prac tego rodzaju należy wymieniona w załączniku nr 1 do Zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia
1 sierpnia 1983 roku w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz wzrostu emerytury lub renty (Dz. U. MB z dnia 6 grudnia 1983 roku), w wykazie A, w dziale V poz.4 punkt 3 praca na stanowisku betoniarza oraz wymieniona w wykazie A, w dziale V, poz.5 punkt 2 praca montera urządzeń i konstrukcji metalowych na wysokości. Wykaz ten stanowi - jako, że ma charakter informacyjny, techniczno-porządkujący, uściślający ogólne pojęcia istniejące w rozporządzeniu Rady Ministrów - swego rodzaju wskazówkę, dowód, że takie a nie inne czynności były przez pracownika istotnie wykonywane w szczególnych warunkach (wyrok Sądu Najwyższego z 29 stycznia 2008 roku, I UK 192/07, Lex nr 447272).

Należy także wskazać, iż prawo do emerytury przewidziane w art.184 w związku z art.32 ww. ustawy o emeryturach i rentach ma charakter wyjątkowy, jest odstępstwem od ogólnej reguły dotyczącej warunków przechodzenia na emeryturę, a zatem właściwe przepisy muszą być wykładane w sposób ścisły. Niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca, prowadząca w konsekwencji do wypaczenia idei, że emerytura w wieku wcześniejszym jest wynikiem pracy w obciążających dla zdrowia warunkach. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach. Istotnym warunkiem przyznania świadczenia z tytułu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach jest stwierdzenie w ramach pełnego wymiaru czasu pracy oddziaływania szkodliwych warunków na organizm pracownika. R. legis instytucji przewidzianej w art.32 ww. ustawy o emeryturach i rentach opiera się na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni.

Stosownie zaś do treści §2 ust.1 ww. rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach w nim określonych są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, sygn. II UKN 598/00, Lex nr 79840, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku sygn. I PK 194/08, Lex nr 653420).

Nie jest natomiast dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, przez co tak zatrudniony nie spełniał koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jakim było stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r. sygn. II UK 306/07 Lex 528599).

Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest - w myśl §2 ust.2 - świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy, w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Regulacja §2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków (uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 roku, III UZP 5/85, Lex 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 roku III UZP 6/84, Lex 14625; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, Lex 48778).

Zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1998 roku, II UKN 440/97, Lex 34199). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyłączone jest, stosownie do treści art.473§1 k.p.c., zastosowanie przepisów ograniczających dopuszczalność dowodów ze świadków i przesłuchania stron (art.246 i 247 k.p.c.).

W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dopuszczalne jest wykazywanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń, z ubezpieczenia społecznego, także, gdy z dokumentów wynika, co innego.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że w okresie zatrudnienia w Zakładzie Produkcji i Usług (...) w Ł. ubezpieczony zajmował się wyłącznie wykonywaniem czynności montażysty elementów metalowych na wysokości. Oprócz wykonywania tych prac, zaliczanych do pracy w warunkach szczególnych, ubezpieczony nie wykonywał innych czynności.

Okres ten (od 7 października 1985 roku do 5 maja 1987 roku, 1 rok 6 miesięcy i 28 dni) wraz z okresem niespornym, zaliczonym przez Zakład do jako praca w szczególnych warunkach (13 lat 8 miesięcy) przekracza 15 lat.

Odnosząc się do okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) należy wskazać, iż oprócz wykonywania czynności montażysty, K. J. zajmował się także wykonywaniem czynności betoniarza. Prace te zaliczone są do prac w szczególnych warunkach. Przy czym należy wskazać, iż ubezpieczony wykonywał te prace zgodnie z poleceniem pracodawcy w okresach wskazanych w angażach. Od 12 maja do 30 czerwca 1987 roku wykonywał zarówno prace montażysty jak i betoniarza, od 1 lipca do 31 grudnia 1987 roku i od 1 maja 1988 do 31 marca 1989 roku wykonywał prace montażysty, od 1 stycznia do 30 kwietnia 1988 roku wykonywał prace montażysty i spawacza, a od 1 kwietnia 1989 roku pracował jako operator węzła betoniarskiego (...). Prace te zostały wymienione w wykazie A Dział V pod poz. 4 ,,prace zbrojarskie i betoniarskie” oraz pod poz.5 ,,prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości ”.

W okresie od 24 lipca 1989 roku do 21 grudnia 1989 roku K. J. pracował na budowie eksportowej w byłym ZSRR. W toku postępowania ubezpieczony nie przedstawił żadnych dokumentów z których wynikałoby jakie prace wykonywał w tym okresie. Brak jest również podstaw do zaliczenia do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu urlopu bezpłatnego od dnia 15 grudnia 1989 roku do 20 września 1990 roku w tym czasie ubezpieczony nie wykonywał pracy na rzecz (...) a nie wykazał w sposób dostateczny jakie prace wykonywał na budowie eksportowej.

Do pracy w szczególnych warunkach nie można zaliczyć również okresu urlopu bezpłatnego: od 7 do 14 października 1987 roku, od 29 do 31 marca 1988 roku, 2 maja 1988 roku, od 1do 5 sierpnia 1988 roku, bowiem w tych okresach ubezpieczony nie świadczył pracy.

Reasumując, ubezpieczony spełnił wszystkie warunki wymagane do przyznania prawa do emerytury na podstawie art.184 ust.1 ww. ustawy o emeryturach i rentach

-

ukończył 60 lat – 16 października 2016 roku,

-

do 31 grudnia 1998 roku ma ponad 25 lat stażu pracy,

-

nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego,

-

do 31 grudnia 1998 roku wykazał staż pracy w szczególnych warunkach ponad 15 lat.

Zgodnie z treścią art. 129 ust. 1 ww. ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Ubezpieczony wniosek o emeryturę złożył 11 stycznia 2017 roku, a zatem należało przyznać prawo do emerytury od 1 stycznia 2017 roku.

Wobec powyższego Sąd, na podstawie art.477 ¹⁴§1 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2017 roku.

(S.B.)

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS, z pouczeniem o prawie, terminie i sposobie złożenia apelacji.

2.  Wypożyczyć pełnomocnikowi ZUS akta rentowe, zobowiązując do zwrotu w razie złożenia apelacji.

3.  Doręczyć pełnomocnikowi ZUS odpis protokołu rozprawy.

23.08.2017 r.