Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2015 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Westra

Protokolant: Anna Banasiak

po rozpoznaniu w dniu 07 maja 2015 roku w Warszawie

sprawy z powództwa M. L.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w Z.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

I.  oddala powództwo w całości;

II.  zasądza od M. L. na rzecz (...) Sp. z o.o. w Z. kwotę 7.217 (siedem tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 1408/13

UZASADNIENIE

Powód M. L. pozwem z dnia 16 października 2013 roku, precyzując swoje żądanie w toku postępowania, wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Z., na jego rzecz kwoty 50 000 złotych tytułem odszkodowania na podstawie art. 415 k.p.c. oraz zadośćuczynienia w kwocie 350 000 złotych na podstawie art. 448 k.p.c. za bezprawne a przymusowe umieszczenie go w pozwanym szpitalu wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01 marca 2013 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu żądań powód wskazał, iż na skutek bezprawnego umieszczenia go w pozwanym szpitalu poniósł on wymierne straty giełdowe szacowane na 50 000 złotych jak również zostały naruszone jego dobra osobiste w postaci wolności i godności, podupadł również na zdrowiu psychicznym. (k. 1 pozew, k. 9 pismo procesowe).

W odpowiedzi na pozew z dnia 06 czerwca 2014 roku (...) Sp. z o.o. w Z. wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany wskazał, iż powód w żaden sposób nie wykazał okoliczności uzasadniających żądanie pozwu co do naruszenia jego dóbr osobistych jak również nie wykazał okoliczności, iż jego interesy doznały uszczerbku, a umieszczenie powoda w szpitalu psychiatrycznym nie było bezprawne (k. 16 – 18 odpowiedź na pozew).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 lutego 2012 roku w siedzibie Ministerstwa Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej przy ulicy (...) w W. stawił się M. L., występujący jako jedna ze stron postępowania prowadzonego przez ministra Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej w sprawie decyzji Wojewody (...) o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej pod nazwą: budowa drogi wojewódzkiej nr (...) w ciągu ulicy (...) na odcinku węzeł (...) – granica miasta. Podczas zapoznawania się z aktami sprawy, w obecności swojej córki i pasierba M. M. (1) powód zagroził, że w geście protestu podpali się pod siedzibą Ministerstwa. Oświadczył również, że zamierza dokonać ponownego zapoznania się z aktami prowadzonego postepowania administracyjnego 16 lutego 2012r. Pracownicy Ministerstwa sporządzili notatki opisując zachowanie powoda a Dyrektor generalny (...) zwrócił się do Komendanta Stołecznego Policji z prośbą o udzielenie profesjonalnej pomocy w sprawie oraz podjęcie działań, które mogłyby zapobiec zapowiadanym przez powoda zdarzeniom (dowód: k. 291 pismo, k.292 notatka służbowa, zeznania M. M. (1) k. 315-316).

Dnia 16 lutego 2012r. nadkomisarz K. K. specjalista (...) Komendy Stołecznej Policji w W. i mł. aspirant R. K. w związku z nadesłaniem informacji z Ministerstwa Transportu, Budownictw i Gospodarki Morskiej przeprowadzili czynności służbowe udając się do miejsca zamieszkania powoda. W trakcie rozmowy powód poinformował, że urzędnicy chcą zabrać mu część nieruchomości pod drogę nie dając nic w zamian, kilkakrotnie powiedział, że jak trzeba będzie to się podpali, nawet pod swoim budynkiem przy ul. (...) przynosząc jeszcze krzyż i stanie się ”C.” ludzi, którym zabiera się ziemię. Podczas rozmowy podnosił głos, szybko mówił i gwałtownie gestykulował rękami. Powód z własnej woli udał się z funkcjonariuszami Policji do Komendy Stołecznej Policji. Na terenie Komendy rozmowy z powodem prowadził w dalszym ciągu nadkomisarz K. K. w obecności psychologa komisarza M. M. (2). W rozmowie powód potwierdził, że w dniu 15 lutego 2012 roku przebywał na terenie Ministerstwa Transportu, gdzie chciał zapoznać się z aktami swojej sprawy, i że wypowiedział słowa „że w tej sytuacji przyjdzie mi się podpalić”. W rozmowie powód wskazał, że za jedyne rozwiązanie sytuacji związanej z prowadzonym postępowaniem administracyjnym w przedmiocie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej uważa samopodpalenie, gdyż nikt nie jest w stanie mu pomóc. Powód dodał, że „nie jest ważne gdzie tego dokona, że postawi krzyż, tym sposobem zwracając uwagę na swój problem, a jeżeli trzeba i Stwórca tak chce to stanie się męczennikiem drogowym”. Wypowiedział również zdanie „że nikt jeszcze nie zbadał głowy człowieka i nie wiadomo co taki człowiek myśli”. W obecności funkcjonariusza Policji kom. M. M. (2) specjalisty zespołu ds. Psychologii Policyjnej Stosowanej Wydziały Psychologów KSP powód powtórzył, że jest w stanie „ponieść śmierć męczeńską”, aby zwrócić na siebie uwagę instytucji, od której domaga się pozytywnego rozpatrzenia swojej sprawy. W czasie rozmowy po raz kolejny ujawnił także, że myśli o podpaleniu się i że myśli samobójcze ma już od około miesiąca, rodzina zaś nic nie wie o jego zamiarze. Z uwagi na uzasadnione obawy, że M. L. może zrealizować swoją deklarację o zamanifestowaniu swojej postawy poprzez samopodpalenie się, oraz fakt, że w dniu 17.02.2012r. upływał dla powoda termin na wniesienie odwołania od decyzji, na teren Komendy wezwano zespół Pogotowia Ratunkowego. Zespół Specjalistyczny Pogotowia Ratunkowego dokonał badania lekarskiego M. L., który w czasie badania oświadczył, iż przyjechał na Komendę celem wyjaśnienia swoich problemów z budynkiem przy ul. (...) i że z uwagi na te problemy zostanie „męczennikiem gdyż się podpali i na dodatek na krzyżu, ponieważ jest osobą wierzącą” (dowód: k. 276 karta zlecenia wyjazdu zespołu ratownictwa medycznego, k. 294 notatka urzędowa, k. 295 notatka służbowa, k. 296 notatka urzędowa). Lekarz Pogotowia Ratunkowego podjął decyzję o przewiezieniu powoda do szpitala, w karcie zlecenia wyjazdu zespołu Ratownictwa Medycznego wpisano w opisie „deklaracje „S” podejrzenie psychozy reaktywnej ”powtarza deklaracje S” (dowód karta medycznych czynności ratunkowych k. 276,276v.). Powód został przewieziony na Izbę Przyjęć do Wojewódzkiego Szpitala (...) w D. - obecnie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Z., został zbadany przez lekarza specjalistę psychiatrii, który w wyniku badania stanu psychicznego wpisał „zorientowany prawidłowo, kontakt rzeczowy, lekko drażliwy, groźby S” i stwierdził, że konieczna jest obserwacja stanu psychicznego. W wywiadzie przy przyjęciu do szpitala wpisał, że powód nie był dotychczas leczony psychiatrycznie, że na Komendzie Policji groził samospaleniem i powtórzył groźby wobec lekarza Pogotowia Ratunkowego (dowód historia choroby k. 19,20, 42). Powód nie wyraził zgody na umieszczenie w szpitalu psychiatrycznym. Następnego dnia po przyjęciu powód był badany i Zastępca Ordynatora Oddziału lekarz specjalista psychiatra potwierdził zasadność przyjęcia pacjenta bez zgody w myśl art. 24 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego (dowód dokumentacja lekarska k. 44-61). O fakcie przyjęcia pacjenta bez zgody Szpital powiadomił Sąd Rejonowy w Wołominie (zawiadomienie k. 63, 64).Po umieszczeniu na oddziale M. L. był spokojny, pogodny, nieco labilny emocjonalnie, nieco skracający dystans, wypowiedzi rzeczowe, drobiazgowe, opisał przewlekłą sytuację konfliktową. Szczegółowo opisał wydarzenia z ostatnich dni, stanowczo negował groźby samobójcze oraz negował myśli samobójcze. W testach psychologicznych – w teście B. stwierdzono cechy organicznego uszkodzenia centralnego Układu Nerwowego. M. L. został wypisany do domu w piątej dobie obserwacji wobec braku stwierdzenia bezpośredniego zagrożenia życia w dniu 20 lutego 2012r. (dowód k. 23-24 karta informacja leczenia szpitalnego).

Sąd Rejonowy w Wołominie wszczął postępowanie w sprawie o przyjęcie do szpitala psychiatrycznego bez zgody w trybie art. 24 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego M. L.. Na polecenie Sądu Rejonowego w Wołominie lekarz specjalista psychiatra U. L. w oparciu o dokumentację medyczną Wojewódzkiego Szpitala (...) w Z. oraz badanie psychiatryczne przeprowadzone dnia 20 lutego 2012 roku opracowała opinię sądowo psychiatryczną. Nie rozpoznano u powoda choroby psychicznej, stwierdzono zaburzenia psychiczne w postaci zaburzeń adaptacyjnych, będące wynikiem przewlekłej trudnej i konfliktowej sytuacji. W ocenie specjalisty psychiatry U. L. w chwili przyjęcia powoda do szpitala nie była możliwa pełna i jednoznaczna ocena jego stanu psychicznego, a dane dostępne lekarzowi dyżurnemu upoważniały go do rozpoznania obserwacji w kierunku zaburzeń nastroju (depresji). Ponadto w ocenie specjalisty psychiatry w czasie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego bez zgody M. L. zostały spełnione przesłanki art. 24 Ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. (dowód: k. 36-41 opinia sądowo psychiatryczna, k. 42-105 dokumentacja lekarska, k. 109-114 dokumentacja lekarska). Postanowieniem z dnia 05 marca 2013 roku Sąd Rejonowy w Wołominie w sprawie III RNs 162/12 stwierdził, iż nie zachodziły przesłanki z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994r. o ochronie zdrowia psychicznego do przyjęcia w dniu 16.02.2012r. do szpitala psychiatrycznego bez zgody pacjenta M. L., urodzonego (...). W sprawie nie było sporządzone uzasadnienie, a pozwany nie był stroną postępowania (dowód: k. 177 postanowienie, okoliczności bezsporne).

Pismem z dnia 19 lipca 2012 roku, na skutek kierowanych przez powoda pism, rzecznik Praw Pacjenta w sprawie (...) wskazał, iż wynik analizy dokumentacji medycznej daje podstawy do stwierdzenia, iż sposób przyjęcia powoda do szpitala psychiatrycznego nie był zgodny z przepisami prawa. Jednocześnie wskazał, iż zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta Rzeczniku Praw Pacjenta, w razie zawinionego naruszenia praw pacjenta sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie art. 448 k.p.c. (k. 172-173 pismo Rzecznika Prac Pacjenta).

W dniu 08 listopada 2013 roku lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wydał orzeczenie, w którym wskazał, iż w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy przez powoda, istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 6 miesięcy od daty wyczerpania zasiłku chorobowego. Decyzją z dnia 25 listopada 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. przyznał powodowi M. L. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 14.08.2013r. do 11.11.2013r. w wysokości podstawy wymiaru, od 12.11.2013r. do 09.02.2014r. w wysokości 75% podstawy wymiaru (dowód: k. 176 orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, k 174 decyzja).

W okresie od 17.01.2013r. do 04.03.2013r., od 23.04.2013r. – 13.08.2013r., 14.04.2014r. – 10.05.2014r. powód pobierał zasiłek chorobowy zaś w okresie 14.08.2013r. – 09.02.2014r. pobierał świadczenie rehabilitacyjne (dowód: k. 175 zaświadczenie o prawie do zasiłku/świadczenia rehabilitacyjnego).

W formularzach podatkowych za rok 2010 powód wykazał dochód 1846,39 (dowód k. 199-201), za 2011r. dochód w wysokości 5848,38 zł. (k. 185-186) za rok 2012r. 14992,82 zł., 5963,10 zł. i 17500 zł. (dowód k. 179, 194-197, k. 203-206), w roku 2013 w formularzu PIT 39 dochód 0 (dowód k. 182-183) a w formularzu PIL 36L dochód 9804,95 zł. (dowód k. 187-193).

Sąd zważył co następuje:

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd oparł się na wskazanych wyżej dokumentach. Autentyczności, ani treści przedstawionych w sprawie dokumentów żadna ze stron postępowania nie kwestionowała. Sąd także nie miał wątpliwości, co do ich wartości dowodowej. W szczególności Sąd oparł się na dokumentacji lekarskiej, opinii biegłego oraz notatek sporządzonych przez funkcjonariuszy Policji oraz urzędników Ministerstwa Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej. W/wym. dokumenty nie były kwestionowane w toku postępowania dowodowego. Powyższe ustalenia faktyczne Sąd oparł także na zeznaniach świadka M. M. (1) w zakresie w jakim uzupełniały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Świadek M. M. (1) (zeznania k. 315-316) był obecny w Ministerstwie Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w dniu 15.02.2012r. Z zeznań świadka wynika, że powód faktycznie przeglądając w dniu 15.02.2012r. dokumenty sprawy administracyjnej, wypowiedzią nawiązywał do podpalenia, a więc świadek potwierdził okoliczności wskazane w notatkach urzędników. Świadek zeznał również na okoliczność złych warunków w szpitalu psychiatrycznym, jak również na okoliczność zmian w osobowości powoda po pobycie w szpitalu. Nie negując prawdziwości zeznań świadka należy jednak zauważyć, że świadek będąc osobą bliską powodowi, jest pośrednio zainteresowany w rozstrzygnięciu sprawy, jak również fakt, że ocena świadka na temat zmiany osobowości powoda i wskazanie przyczyny tej zmiany – jako pobyt w placówce pozwanej, nie mogą automatycznie przesądzać, że w istocie rzeczy taka była przyczyna. Sąd oparł się również częściowo na zeznaniach powoda (zeznania k. 316-317). Powód przyznał, że miały miejsce wypowiedzi odnośnie podpalenia, ale kategorycznie zaprzeczał, aby wypowiadał takie groźby. Zeznania powoda pozostają w sprzeczności z dowodami w postaci notatek urzędowych, dokumentów lekarskich, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń stanu faktycznego, a twierdzenia powoda o utracie dochodów, i stratach giełdowych nie zostały potwierdzone żadnym innym materiałem dowodowym w sprawie.

Sąd uznał, że zeznania świadka J. F. (zeznania świadka k. 264-265) nic do sprawy nie wniosły. Świadek zeznawał na okoliczność planowanego z powodem przedsięwzięcia biznesowego, które nie doszło do skutku wobec umieszczenia powoda w placówce pozwanego. W ocenie na podstawie zeznań świadka nie można ustalić, że doszło do utarty jakiś korzyści w związku z umieszczeniem powoda w szpitalu, albowiem zeznania świadka nie zostały potwierdzone żadnymi dokumentami wskazującymi na podjęcie rzeczywistych działań zmierzających do realizowania wspólnego przedsięwzięcia, ponadto zeznania świadka nie wykazały, że to właśnie umieszczenie powoda w szpitalu uniemożliwiło realizację przedsięwzięcia.

Powód domagał się zadośćuczynienia w wysokości 350.000 zł. na podstawie art. 448 k.c. twierdząc, że wskutek bezprawnego pozbawienia wolności zostały naruszone jego dobra osobiste w postaci wolności i godności, doznał krzywdy, podupadł na zdrowiu, oraz odszkodowania w wysokości 50.000,00 zł na podstawie art. 415 k.c. Powód wskazywał, że na skutek bezprawnego umieszczenia w szpitalu poniósł straty giełdowe w wysokości co najmniej 50 tyś zł.

W ocenie Sąd powództwo jest niezasadne.

Zgodnie z art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zgodnie z ugruntowanym poglądem w orzecznictwie Sądu Najwyższego przesłanką odpowiedzialności z art. 448 k.c. jest nie tylko bezprawne ale i zawinione działanie sprawcy naruszenia dobra osobistego (wyrok SN z 12.12.2002r. V CKN 1581/00). Natomiast katalog dóbr osobistych został wymieniony w art. 23 k.c. W ocenie Sądu powód nie wykazał, że działanie pozwanego było działaniem zawinionym, a analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wskazuje, że działanie pozwanej w postaci umieszczenia powoda w szpitalu psychiatrycznym bez jego zgody, nie było działaniem bezprawnym ale było działaniem w granicach ustawowej kompetencji. Powód w dniu poprzedzającym jego przyjęcie do szpitala wypowiadał groźby samopodpalenia wobec urzędników Ministerstwa Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej. Na powyższe okoliczności urzędnicy sporządzili stosowne notatki oraz wystosowali do Komendy Stołecznej Policji pisemną prośbę o podjęcie profesjonalnych działań celem zapewnienia bezpieczeństwa albowiem powód zapowiedział, że następnego dnia również stawi się w Ministerstwie. Następnego dnia powód powtórzył groźby wobec funkcjonariuszy Policji, którzy udali się do jego miejsca zamieszkania, powtórzył je również na Komendzie Stołecznej Policji oraz w rozmowie z psychologiem policyjnym. Oprócz powtarzanych wielokrotnie gróźb samopodpalenia powód wypowiadał treści nawiązujące do męczeństwa Jezusa na krzyżu. Wszystkie te okoliczności, oraz fakt, że powód pozostawał w wieloletnim konflikcie w związku z postepowaniem administracyjnym dotyczącym zezwolenia na budowę drogi wojewódzkiej na części nieruchomości, której był współwłaścicielem i mijał ostateczny termin na wniesienie odwołania od niekorzystnej dla niego decyzji administracyjnej, spowodowało, że podjęto decyzję o wezwaniu Pogotowania Ratunkowego. Powód powtórzył groźby w obecności lekarza Pogotowia Ratunkowego – co znajduje odzwierciedlenie w karcie medycznych czynności ratunkowych, a po przywiezieniu do placówki pozwanej również w obecności lekarza na Izbie Przyjęć – co zostało odnotowane przez niego w karcie przyjęcia. Lekarz przyjmujący stwierdził konieczność hospitalizacji celem obserwacji w kierunku zaburzeń psychicznych oraz uznał, że powód zachowuje się w sposób bezpośrednio zagrażający życiu. W ocenie Sądu w chwili przyjęcia powoda do pozwanej, lekarz –pracownik pozwanego - dokonujący oceny stanu zdrowia powoda oraz okoliczności towarzyszących – istnienia konfliktu z urzędem działał w ramach ustawowej kompetencji określonej przepisem art. 24 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego z dnia 19.08.1994r. Zgodnie w przepisem tego artykułu osoba, której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych zagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, a zachodzą wątpliwości, czy jest ona chora psychicznie, może być przyjęta bez zgody wymaganej w art. 22 do szpitala w celu wyjaśnienia tych wątpliwości. Pobyt nie może trwać dłużej niż 10 dni, a do przyjęcie do szpitala stosuje się zasady i tryb postępowania określony w art. 23 ustawy. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wskazuje jednoznacznie, że powód wielokrotnie wypowiadał groźby samopodpalenia, a treść jego wypowiedzi w kontekście jego konfliktu związanego z prowadzonym postępowaniem administracyjnym uzasadniała obiektywną ocenę istnienia bezpośredniego zagrożenia dla życia powoda. Fakt, na co wskazuje powód, że były to tylko jego wypowiedzi, a nie realne zamierzenia, nie zmienia obiektywnej oceny jego zachowania przez cały szereg osób trzecich w postaci urzędników Ministerstwa, funkcjonariuszy Policji, lekarza Pogotowia Ratunkowego i lekarza przyjmującego w placówce pozwanej, którzy nie dysponowali ani żadną dokumentacją medyczną powoda, ani nie mieli żadnych danych pozwalających na stwierdzenie, w momencie wypowiadania przez powoda gróźb, że te groźby nie będą faktycznie zrealizowane przez powoda. W ocenie Sądu procedura przyjęcia powoda do pozwanego szpitala była zgodna z przepisami ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, powód został zbadany na Izbie Przyjęć przez lekarza, co potwierdzają zapisy wywiadu i badania z historii choroby powoda, lekarz stwierdził konieczność obserwacji podejrzewając zaburzenia psychiczne i stwierdzając zagrożenie dla życia powoda wpisując deklaracje samobójcze. Celem przyjęcia do szpitala w trybie art. 24 w/wym. ustawy jest obserwacja osoby, której zachowanie wskazuje na możliwość występowania u niej choroby psychicznej zagrażającej bezpośrednio jej życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, i w konsekwencji stwierdzenia, czy jest to osoba chora psychicznie czy nie (komentarz do art. 24 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego Kinga Bobińska Lex). Obowiązujące przepisy nie wymagają obligatoryjnie zasięgnięcia opinii drugiego lekarza psychiatrii albo psychologa, przepis art. 23 ust. 2 wskazuje, że o przyjęciu postanawia lekarz po osobistym zbadaniu i w miarę możliwości zasięgnięciu opinii drugiego lekarza psychiatry albo psychologa. Następnego dnia przyjęcie powoda na Odział zostało potwierdzone przez drugiego lekarza i został powiadomiony właściwy sąd opiekuńczy. W ocenie Sądu wydanie przez Sąd Rejonowy w Wołominie postanowienia z dnia 5.03.2013r. stwierdzającego, że nie zachodziły przesłanki z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994r. o ochronie zdrowia psychicznego do przyjęcia powoda do szpitala psychiatrycznego bez zgody pacjenta nie może przesądzać o zasadności uznania, że pozwany działał bezprawnie, a działanie to było zawinione i uzasadniona jest odpowiedzialność z art. 448 k.c. Sąd podziela pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 lipca 2012r. w sprawie I ACa 1247/11, iż postępowanie wszczęte w trybie z art. 25 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego przez sąd opiekuńczy ma na celu kontrolę legalności przyjęcia i przebywania w szpitalu osoby, która nie wyraziła na to zgody, a wydanie przez sąd opiekuńczy postanowienia stwierdzającego zasadność przyjęcia do szpitala oznacza więc, że według sądu opiekuńczego zaistniały wszystkie przesłanki określone przepisami w/wym. ustawy (tak również SN w postanowieniu z dnia 14.02.1996r. w sprawie II CR 201/95), natomiast „zakwestionowanie przez sąd opiekuńczy w ramach kontroli legalności przyjęcia i przebywania w szpitalu osoby z zaburzeniami psychicznymi, wydanego przez lekarzy postanowienia o przyjęciu do szpitala, opartego na nieprawidłowej diagnozie (w wyniku błędnej oceny pewnych faktów lub braku pełnego materiału faktycznego) nie przesądza o bezprawności działania lub zaniechania personelu medycznego jeżeli nastąpiło ono w granicach ustawowej kompetencji oraz rzeczowej potrzeby, uzasadnionej okolicznościami sprawy, w celu udzielenia pomocy medycznej pacjentowi.” W przedmiotowej sprawie wskazać należy, że orzeczenie Sądu Rejonowego z dnia 5.03.2013r. nie zawiera uzasadnienia, nie wiadomym więc jest czy sąd opiekuńczy uznał naruszenie procedury przy przyjęciu powoda do szpitala, czy brak przesłanek materialnoprawych wskazanych w ust. 1 art. 24 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Niewątpliwie poprzez umieszczenie w placówce pozwanego, bez zgody powoda, zostało naruszone dobro osobiste w postaci wolności jak również poczucie godności powoda, jednak pozwany działał na podstawie przepisów ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, zgodnie z przepisami ustawy, w okolicznościach faktycznych uzasadniających diagnozę obserwacji w kierunku zaburzeń psychicznych oraz ocenę, że powód stwarzał bezpośrednie zagrożenie dla swojego życia. Podkreślić należy, że orzeczenie sądu opiekuńczego zostało wydane ponad rok po umieszczeniu powoda w placówce pozwanego, po przeprowadzeniu całego postępowania dowodowego, po sporządzeniu opinii psychiatrycznej powoda na podstawie zgromadzonej historii choroby, a więc sąd opiekuńczy dysponował szerszym materiałem dowodowych obrazującym całokształt okoliczności związanych z osobą powoda w przeciwieństwie do lekarza dyżurnego na Izbie Przyjęć pozwanego szpitala, który musiał podjąć natychmiastową decyzję w oparciu o posiadane dane i dokonać oceny czy powód cierpi na zaburzenia psychiczne i czy stwarza bezpośrednie niebezpieczeństwo dla swojego życia. Powód nie wykazał winy pozwanego, nie wykazał naruszenia dobra osobistego w postaci zdrowia, nie wykazał krzywdy. Nie został przedstawiony materiał dowodowy pozwalający na dokonanie ustaleń, że na skutek właśnie pobytu powoda w placówce pozwanego nastąpiło pogorszenie stanu zdrowia powoda. Złożone w sprawie zaświadczenia o przyznaniu zasiłku rehabilitacyjnego potwierdzając jedynie okoliczność przyznania powodowi takiego zasiłku ale nie potwierdzają doznania przez niego rozstroju zdrowia w związku z pobytem w szpitalu. Powyższe dotyczy również zaświadczeń lekarskich o niezdolności do pracy. W toku postępowania powód nie wykazał również aby zostały naruszone jego prawa pacjenta, uzasadniające przyjęcie odpowiedzialności pozwanego na zasadzie art. 4 ustawy z dnia 6.11.2008r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta w zw. z art. 448 k.c. Dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy nie ma znaczenia treść korespondencji kierowana przez Rzecznika Praw Pacjenta do powoda, albowiem nie może ona przesądzać o odpowiedzialności pozwanego (k. 172-173). Wskazać należy jedynie, że Rzecznik nie dysponował całością dokumentacji medycznej oraz wyraził wątpliwości co do przeprowadzonego badania na Izbie Przyjęć, wskazał też na naruszenie praw pacjenta określonych w art. 23 ust. 2 i ust. 5 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, co nie zostało ustalone w toku postępowania prowadzonego przed sądem, jak również na ogólnikową normę art. 8 ustawy o prawach pacjenta.

W odniesieniu do roszczenia odszkodowawczego to do przyjęcia zasadności roszczenia z art. 415 k.c. niezbędne jest wykazanie zawinionego działania pozwanego, wykazanie szkody oraz adekwatnego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zawinionym działaniem pozwanego a zaistniałą szkodą. W przedmiotowej sprawie powód nie wykazał zawinionego działania pozwanej w związku z umieszczeniem w placówce medycznej, o czym była już mowa w uzasadnieniu, nie wykazał również istnienia szkody oraz istnienia związku przyczynowo-skutkowego określonego w przepisie art. 361 k.c. Zgodnie z powyższym przepisem, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Powód nie wykazał również zaistnienia szkody majątkowej w związku z działaniem pozwanego szpitala oraz jej wysokości. Powód twierdził, że w związku z umieszczeniem w szpitalu poniósł straty finansowe albowiem nie mógł inwestować na giełdzie. Na potwierdzenie tego faktu złożył formularze deklaracji podatkowych PIT za lata 2010-2013r. Analiza przedstawionych przez powoda deklaracji finansowych nie potwierdza twierdzeń powoda w zakresie zaistnienia szkody w jego majątku. Z formularzy podatkowych wynika jedynie, że powód uzyskał deklarowany dochód w roku 2010 poniżej 2000 zł, za rok 2011 poniżej 6000 zł. a w roku 2012 powyżej 35 tysięcy zł. Analiza przedstawionych dokumentów nie pozwala na stwierdzenie spadku dochodów powoda w związku z umieszczeniem w placówce pozwanej, jak również wystąpienia jakiś strat na giełdzie. Złożona w sprawie kserokopia wydruku z wyceny rachunku w (...) na dzień 10.10.2014r. i na dzień 1.10.2011r. nie stanowi również dowodu na potwierdzenie twierdzeń powoda o doznanych stratach majątkowych. Złożone kserokopie nie zostały potwierdzone za zgodność z oryginałem, nie zostały opatrzone żadnym podpisem, a na podstawie treści znajdującej się na w/wym. wydrukach nie można dokonać żadnych ustaleń stanu faktycznego mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (k. 261, 262).

Mając powyższe na względzie powództwo oddalono w całości.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 par. 1 i 3 k.p.c. zasądzając je od powoda jako strony przegrywającej na rzecz pozwanego. Na zasądzone koszty składa się opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. i stawka wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika zgodnie z par. 6 ust. 1 pkt. 7 Rozporządzenia MS z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.