Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 listopada 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonemu Z. B. przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż ubezpieczony nie wykazał 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Podkreślił, że ubezpieczony nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...), a z załączonych do wniosku dokumentów nie wynika, w jakich okresach rzeczywiście pracował on na stanowisku kierowcy w przedsiębiorstwie (...) w B.. W decyzji tej organ rentowy wskazał, iż do stażu pracy ubezpieczonego zaliczył łącznie 25 lat, 4 miesiące i 19 dni, a do okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach – 14 lat, 6 miesięcy i 25 dni (k. 18 – 18 v. akt emerytalnych ZUS).

Odwołanie od decyzji złożył ubezpieczony, zaskarżając ją w całości. W ocenie ubezpieczonego fakt, że nie posiada on świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie może prowadzić do pozbawienia go prawa do wcześniejszej emerytury, skoro w spornym okresie rzeczywiście taką pracę wykonywał. Wobec powyższego wniósł o zmianę decyzji poprzez przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury od dnia złożenia wniosku o jej przyznanie (k. 2 – 4 akt).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji (k. 14 akt).

Na rozprawie w dniu 17 maja 2017 roku ubezpieczony wniósł o zaliczenie do okresu pracy w szczególnych warunkach okresu od dnia 4 lutego 1993 roku do dnia
6 września 1993 roku z tytułu zatrudnienia w (...) (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego (nagranie audio, k. 40 akt).

Ostatecznie ubezpieczony podtrzymał dotychczasowe stanowisko, zaś pełnomocnik organu rentowego pozostawił rozstrzygnięcie do uznania Sądu (nagranie audio, k. 40 akt).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony Z. B. urodził się w dniu (...).
Zdobył wykształcenie w zawodzie mechanika. Posiada uprawnienia do kierowania pojazdami następujących kategorii: A,B – od dnia 5 sierpnia 1974 roku, T – od dnia 17 października 1974 roku, C,BE,CE – od dnia 12 kwietnia 1977 roku, D – od dnia 30 września 1987 roku oraz DE – od dnia 1 lipca 1999 roku.

Dotychczas był członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Wystąpił o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku otwartego funduszu emerytalnego na dochody budżetu państwa.

/okoliczności bezsporne/

W okresie od dnia 1 sierpnia 1972 roku do dnia 31 lipca 1974 roku ubezpieczony pracował w Przedsiębiorstwie (...) w B. na stanowisku ucznia w zawodzie kierowca – mechanik.

Następnie w okresie od dnia 15 sierpnia 1974 roku do dnia 5 września 1974 roku pracował w Przedsiębiorstwie (...) w B. na stanowisku kierowcy.

W okresie od dnia 13 września 1974 roku do dnia 24 kwietnia 1975 roku ubezpieczony był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w C. na stanowisku kierowcy ciągnika w pełnym wymiarze czasu pracy.

W okresie od dnia 7 maja 1977 roku do dnia 30 listopada 1991 roku pracował w Przedsiębiorstwie (...) w B. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony w pełnym wymiarze czasu pracy. W całym okresie zatrudnienia wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

Od dnia 4 lutego 1993 roku do dnia 6 września 1993 roku ubezpieczony był zatrudniony w (...) (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. na stanowisku pracownika magazynowego.

Od dnia 15 września 1993 roku do dnia 31 grudnia 1995 roku oraz od dnia 17 marca 1997 roku do dnia 7 maja 1997 roku pracował w przedsiębiorstwie (...) E. N. z siedzibą w B. na stanowisku kierowcy – mechanika w pełnym wymiarze czasu pracy. W ramach pracy obsługiwał przewozy osobowe mikrobusami i autobusami w kraju i zagranicą.

Od dnia 17 marca 1997 roku do dnia 7 maja 1997 roku ubezpieczony pracował w przedsiębiorstwie (...) w B. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy – mechanika.

Od dnia 10 grudnia 1997 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku ubezpieczony prowadził działalność gospodarczą Usługi (...).

Od dnia 1 lipca 2006 roku do dnia 8 lipca 2016 roku ubezpieczony pracował w Miejskich Zakładach (...) w B. na stanowisku kierowcy autobusowego/starszego kierowcy autobusowego. W okresie od dnia 16 stycznia 2008 roku do dnia 31 grudnia 2008 roku wykonywał pracę w szczególnych warunkach na stanowisku kierowcy autobusu o liczbie miejsc powyżej 15.

/dowód: świadectwo pracy, k. 6 – 6 v. akt; angaż, k. 7 – 7 v. akt; świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, k. 8 akt ZUS; świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, k. 9 akt; świadectwo pracy, k. 51 akt ZUS; zaświadczenie, k. 14 akt ZUS; świadectwo pracy, akta ZUS; akta osobowe; zeznania odwołującego Z. B., nagranie audio, k. 40 akt/

W okresie od dnia 17 października 1974 roku do dnia 24 kwietnia 1975 roku ubezpieczony pracował w szczególnych warunkach w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w C. na stanowisku kierowcy ciągnika, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W ramach pracy ubezpieczony jeździł ciągnikiem (traktorem – URSUS C 385) z przyczepą o ciężarze całkowitym wynoszącym około 6 ton. Przewoził cement, cegły, wapno i konstrukcje budowlane. Pracował od poniedziałku do soboty, w godzinach od 7:00 do 15:00, ale zdarzało się, że pracował do godziny 16:00 – 17:00.

Z tytułu pracy w szczególnych warunkach ubezpieczony otrzymywał dodatki pieniężne.

W czasie zatrudnienia przez okres 5 dni (od dnia 27 grudnia 1974 roku do dnia
2 stycznia 1975 roku) ubezpieczony pozostawał na urlopie bezpłatnym.

/dowód: protokół z egzaminu na kat. T, k. 8 – 8 v. akt; zeznania odwołującego Z. B., nagranie audio, k. 40 akt/

Od dnia 17 marca 1997 roku do dnia 7 maja 1997 roku ubezpieczony pracował w szczególnych warunkach w przedsiębiorstwie (...) w B. na stanowisku kierowcy autobusu turystycznego o liczbie miejsc 51, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W dyspozycji przedsiębiorstwa znajdowały się wówczas dwa/trzy autobusy. Ubezpieczony w ramach powierzonych obowiązków przewoził pasażerów na zlecenia, w szczególności grupy wycieczkowe, w tym wycieczki szkolne oraz wyjazdy okazjonalne. W przypadku dłużej wycieczki w pracy przebywał nieprzerywanie przez 2 – 3 dni do czasu jej zakończenia. Ubezpieczony pracował również w weekendy. Pomiędzy kolejnymi zleceniami ubezpieczony miał przerwy, wynoszące z reguły jeden dzień na odpoczynek. Zdarzało się również tak, że otrzymywał dzień wolny za nadgodziny.

Przed wyjazdem autobusu ubezpieczony sprawdzał, czy pojazd jest zdolny do podróży, m.in. poziom oleju czy oświetlenie.

Ubezpieczony pomimo, że był zatrudniony na stanowisku kierowcy – mechanika nie wykonywał obowiązków mechanika.

W okresie zatrudnienia nie korzystał z urlopów bezpłatnych.

/dowód: zeznania odwołującego Z. B., nagranie audio, k. 40 akt; zeznania świadka B. B., nagranie audio, k. 40 akt; zeznania świadka E. N., nagranie audio, k. 40 akt/

Ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 roku posiada staż pracy wynoszący łącznie 25 lat, 4 miesiące i 19 dni, w tym okresy składkowe w wymiarze 25 lat, 4 miesięcy
i 9 dni oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 10 dni.

/okoliczności bezsporne/

Decyzją z dnia 9 sierpnia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przyznał ubezpieczonemu Z. B. emeryturę pomostową od dnia 9 lipca 2016 roku, tj. od dnia następnego po dniu rozwiązania stosunku pracy.

/dowód: decyzja, k. 69 – 71 akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sądowych, aktach organu rentowego, jak również w dokumentacji pracowniczej ubezpieczonego, które nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności, a ponadto żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, jak i prawdziwości zawartych w nich informacji.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił również w oparciu o zeznania odwołującego Z. B. oraz świadków B. B. i E. N..

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania odwołującego Z. B. na okoliczność zdobytego wykształcenia, posiadanych kwalifikacji zawodowych, charakteru pracy w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w C. jak i w przedsiębiorstwie (...) w B., zakresu powierzonych obowiązków i wymiaru pracy, korzyści uzyskiwanych w związku z wykonywaniem pracy w szczególnych warunkach, albowiem zeznania te są jasne, logiczne i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Sąd odmówił jednak wiary tym zeznaniom ubezpieczonego, w których twierdził, jakoby w (...) (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. tylko formalnie był zatrudniony na stanowisku pracownika magazynowego, a rzeczywiście wykonywał obowiązki kierowcy. Okoliczność ta nie znajduje żadnego potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Wręcz przeciwnie, ze świadectwa pracy w ww. przedsiębiorstwie wprost wynika, że ubezpieczony w całym okresie zatrudnienia zajmował stanowisko pracownika magazynowego.

Świadek B. B. była zatrudniona w przedsiębiorstwie (...) na stanowisku pracownika biurowego w okresie pracy odwołującego. Opisała sposób wykonywania pracy przez odwołującego, zleconych mu obowiązków służbowych, wymiaru pracy, a zeznania te są logiczne i pełne. Świadek prowadziła dokumentację pracowniczą przedsiębiorstwa i przyjmowała zlecenia od klientów, co świadczy o tym, że orientowała się w bieżącej działalności przedsiębiorstwa, m.in. w liczbie zleceń przejazdów oferowanych w ramach przedsiębiorstwa. Wprawdzie świadek nie pamięta szczegółów dotyczących zatrudnienia ubezpieczonego na stanowisku kierowcy autobusu, co z uwagi na dużą odległość czasową nie budzi żadnych wątpliwości Sądu.

Walor wiarygodności zyskały również zeznania świadka E. N. – właściciela przedsiębiorstwa (...) – albowiem w sposób szczegółowy zaprezentował zakres obowiązków zleconych ubezpieczonemu w ramach stosunku pracy, określił wymiar czasu pracy obowiązujący ubezpieczonego, a także odniósł się do specyfiki pracy ubezpieczonego. Zeznania te korespondują z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie z poniższych względów.

Podstawę roszczenia odwołującego stanowi przepis art. 184 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 887), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 55 lat - dla kobiet i 60 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu.

Uszczegółowienie tej normy stanowią zaś paragrafy 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), zgodnie z którymi prawo do emerytury może nabyć mężczyzna, który ukończył 60 lat i posiada co najmniej 25 letni okres zatrudnienia (art. 27 pkt 2 ustawy), w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Natomiast w myśl § 2 ust 1 cytowanego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy (ust. 1). Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (ust. 2).

Jak słusznie przyjmuje w orzecznictwie świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. W sytuacji, kiedy brak wymaganego świadectwa pracy w warunkach szczególnych wystawionego przez pracodawcę, Sąd może prowadzić postępowanie dowodowe zmierzające do ustalenia, czy praca wykonywana przez stronę, była wykonywana w warunkach wymaganych przepisami rozporządzenia, czy ubezpieczony zajmował któreś ze stanowisk pracy wymienionych w załącznikach nr 1 lub 2 do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (wyr. SA w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 r., III AUa 3113/08, lex 552003). Postępowanie takie należy prowadzić również wtedy, kiedy organ rentowy zakwestionuje fakty wskazane w tego rodzaju świadectwie (wyr. SN z dnia 4 sierpnia 2009 r., I UK 77/09, lex 558288). W sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie tych okresów także w oparciu o inne dowody, albowiem postępowanie przed sądem (na skutek odwołania od decyzji organu rentowego) nie podlega ograniczeniom dowodowym, co wynika wprost z art. 473 kpc, zatem każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, przy czym Sąd nie jest związany środkami dowodowymi dopuszczalnymi przed organami rentowymi (wyr. SN z dnia 21 września 1984 r., III UZP 48/84, lex 14630; wyr. SN z 8 kwietnia 1999 r., II UKN 69/98, OSNP 2000/11/439).

Należy również zauważyć, iż tylko okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Stałe wykonywanie takich prac oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku) lub periodyczne, a nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia (post. SN z dnia 3 października 2008 r., II UK 133/08, lex 658191). Co więcej, wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełnione tylko wówczas gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (wyr. SA w Rzeszowie z dnia 15 listopada 2012 roku, III AUa 813/12, legalis).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać trzeba, iż bezspornym było to, że ubezpieczony osiągnął wymagany ustawą wiek emerytalny, tj. 60 lat oraz, że łączny staż pracy ubezpieczonego na dzień 1 stycznia 1999 roku wynosi 25 lat, 4 miesiące i 19 dni. Ponadto ubezpieczony wprawdzie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego, aczkolwiek wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku otwartego funduszu emerytalnego na dochód budżetu państwa.

Spór pomiędzy stronami skonstruował się natomiast na tle wymiaru okresu pracy w szczególnych warunkach, czego pochodną jest ustalenie prawa ubezpieczonego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Organ rentowy w zaskarżonej decyzji, jak i w odpowiedzi na odwołanie wskazał, iż ubezpieczony nie udowodnił wymaganego 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, nie przedstawił na tę okoliczność stosownych dokumentów, w związku z czym odmówił przyznania mu prawa do emerytury.

Ubezpieczony zaś wywodził, że legitymuje się on okresem pracy w szczególnych warunkach w niezbędnym wymiarze. Wniósł o zaliczenie do okresu pracy w szczególnych warunkach okresu pracy w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w C. na stanowisku kierowcy ciągnika (13.09.1974 – 24.04.1975), w przedsiębiorstwie (...) w B. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy autobusu turystycznego (17.03.1997 – 7.05.1997) oraz w Przedsiębiorstwie Handlu Zagranicznego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. na stanowisku kierowcy pojazdu o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (4.02.1993 – 6.09.1993).

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie prowadzi do wniosku, że ubezpieczony Z. B. legitymuje się 15 – letnim okresem pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy w zaskarżonej decyzji do okresu pracy w szczególnych warunkach zaliczył ubezpieczonemu okres 14 lat, 6 miesięcy i 25 dni. Zdaniem Sądu tak wyliczony wymiar stażu pracy w szczególnych warunkach należy uzupełnić o dalsze okresy, tj. od dnia 17 października 1974 roku do dnia 24 kwietnia 1975 roku z tytułu pracy na stanowisku kierowcy ciągnika wraz z przyczepą o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w C. (6 msc i 2 dni), jak również okres od dnia 17 marca 1997 roku do dnia
7 maja 1997 roku z tytułu pracy w przedsiębiorstwie (...) na stanowisku kierowcy autobusu powyżej 15 osób (1 msc i 20 dni).

Zauważyć trzeba, iż zgodnie z wykazem prac w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia za pracę w szczególnych warunkach uznaje się prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów (A, dział VIII, poz. 2), jak również prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych (A, dział VIII, poz. 3).

Ubezpieczony we wskazanym wyższej okresie wykazał za pomocą powołanych przez Sądem dowodów, że rzeczywiście wykonywał prace na stanowisku kierowcy – operatora ciągnika wraz z przyczepą o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, jak również kierowcy autobusu o liczbie miejsc 51 osób – stale i w pełnym wymiarze czasu. Przy czym podkreślić trzeba, iż Sąd do okresu pracy w szczególnych warunkach nie mógł zaliczyć – zgodnie z żądaniem ubezpieczonego – początkowego okresu zatrudniania w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w C., tj. okresu od dnia 13 września 1974 roku do dnia 17 października 1974 roku, albowiem w tym czasie ubezpieczony nie posiadał wymaganych uprawnień do kierowania ciągnikami kategorii „T”. Uprawnienia takie uzyskał dopiero w dniu 17 października 1974 roku. Zgodnie zaś ze stanowiskiem prezentowanym w judykaturze, które Sąd w pełni podziela, ubezpieczony nie posiadający wymaganych uprawnień nie może skutecznie wykazywać, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach na stanowisku, na którym ich uzyskanie było niezbędne (wyr. SA w Katowicach z dnia 14 stycznia 2016 roku, III AUa 626/15, OSA w K. rok 2016, Nr 4, poz. 11).

Bezzasadne okazało się również żądanie ubezpieczonego w zakresie zaliczenia do okresu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w (...) (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. (4.02.1993 – 6.09.1993), albowiem ubezpieczony nie wykazał, aby w tym okresie rzeczywiście zajmował stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze powyżej 3,5 tony, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Mając na względzie to, że ubezpieczony wykazał wymagany wymiar pracy w szczególnych warunkach, odwołanie należało uznać za zasadne i konieczne. Dlatego też na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. należało zmienić i przyznać ubezpieczonemu Z. B. prawo do emerytury od dnia 1 października 2016 roku, a więc od miesiąca, w którym ubezpieczony zgłosił wniosek o przyznanie emerytury.

Wobec powyższego, na zasadzie art. 184 ustawy oraz art. 477 ¹⁴ § 2 kpc należało orzec jak w punkcie 1 formuły sentencji wyroku.

Ponadto zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a ustawy przyznając odwołującemu prawo do emerytury, sąd zobowiązany jest do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego odnośnie do nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie nie istniały podstawy do obciążenia odpowiedzialnością organu rentownego za nieprzyznanie odwołującemu prawa do emerytury, albowiem organ rentowy na etapie wydawania decyzji bez swojej winy nie dysponował niezbędną dokumentacją pracowniczą ubezpieczonego, a ustalenie okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach nastąpiło w oparcie o tę dokumentację, jak również w oparciu o zeznania odwołującego, jak i powołanych świadków. Zatem dopiero na etapie postępowania sądowego możliwe było ustalenie okresu pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 15 lat. O winie takiej organu rentowego rodzącej odpowiedzialność za nieustalenie prawa do świadczenia można by mówić jedynie wówczas, gdyby już w oparciu o dostępne organowi rentowemu można było jednoznacznie rozstrzygnąć o przysługiwaniu zawnioskowanego świadczenia. Taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Wobec tego Sąd uznał, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Mając powyższe na uwadze, zgodnie z przepisem art. 118 ust. 1a ustawy
a contrario, należało postanowić jak w punkcie 2 formuły sentencji wyroku.

SSO Karolina Chudzinska – Koczorowicz