Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 sierpnia 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Patrycja Prokop

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 20.4, 27.07.2017 roku sprawy, przeciwko E. R. s. M. i T. ur. (...) w S. – Hiszpania

oskarżonego o to że:

1/ będąc odpowiedzialnym za terminowe wpłacanie na rachunek Urzędu Skarbowego W. - B. podatku od towarów i usług za kwiecień 2013 r. - grudzień 2014 r., kwiecień 2015 r., listopad 2015 r., obowiązku tego nie dopełnił, w ten sposób, że działając w warunkach czynu ciągłego uporczywie nie płacił na rachunek Urzędu Skarbowego W.-B. w okresie od 27.05.2013 r. do 26.01.2015 r., 25.05.2015 r., 28.12.2015 r. podatku od towarów i usług w kwocie ogółem 106.775,00 zł, czym naruszył art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks,

2/ będąc odpowiedzialnym za terminowe wpłacanie na rachunek Urzędu Skarbowego W. - B. podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu PIT-36L za lata 2012 - 2014, obowiązku tego nie dopełnił, w ten sposób, że działając w warunkach czynu ciągłego uporczywie nie płacił na rachunek Urzędu Skarbowego W. - B. w okresie od 30.04.2013 r. do chwili sporządzenia aktu oskarżenia, podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu PIT-36L za lata 2012 - 2014 w kwocie ogółem 65.854,00 zł, czym naruszył art. 45 ust. 4 ustawy z dnia 21 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks.

orzeka

I.  Oskarżonego E. R. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 57 par 1 kks w zw z art. 50 par 1 kks wymierza mu łącznie karę grzywny w wysokości 13.000 ( trzynaście tysięcy) złotych.

II.  Zwalnia oskarżonego od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 38/17

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. R. prowadzi od 2010 r. działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w W. w branży badania rynku i opinii publicznej.

W toku prowadzenia działalności zobowiązany był do składania deklaracji VAT – 7
w Urzędzie Skarbowym W. B.. Jednakże w związku problemami finansowymi za okresy: kwiecień - grudzień 2013r., kwiecień 2015 r., listopad 2015 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, nie wpłacał na rachunek Urzędu Skarbowego podatku zadeklarowanego w składanych deklaracjach VAT – 7. W związku z powyższym, w wyniku zaniechania jakiego dopuścił się E. R. powstała po jego stronie, zaległość z tytułu podatku VAT w łącznej kwocie 106.775,00 zł złotych.

Ponadto E. R. wbrew obowiązkowi płynącemu z art. 45 ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wpłacił również w terminie na rachunek Urzędu Skarbowego W. - B. podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2012 do 30 kwietnia 2013 r., za rok 2013 do 30 kwietnia 2014 r. za rok 2014 do 30 kwietnia 2015 r. Powyższe z kolei doprowadziło do zaległości w kwocie 65.854,00 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień oskarżonego E. R. (k. 69-70, 107) oraz dokumentów, w postaci: zawiadomień o naruszeniu przepisów prawa podatkowego (k. 1, 6, 7, 20), listy zaległości z odsetkami (k. 2, 3, 5, 8-12, 21, 74, 76, 115), karty kontowej (k. 13-16), dokumentacji Urzędu Skarbowego (k. 17,19,22-23, 24-37,75,77), zaświadczenia Naczelnika Urzędu Skarbowego w sprawie regulowania rat zaległości podatkowych (k. 114), decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w sprawie rozłożenia na raty zaległości podatkowych (k. 116-160).

Oskarżony E. R. w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanych mu wykroczeń skarbowych i odmówił składania wyjaśnień. Przed Sądem oskarżony wyjaśniał, że w 2010 r. otwierał biznes, który nie przynosił dochodów, ponadto oskarżony miał problemy zdrowotne. W następnych latach miał problemy z uzyskaniem przychodów. W 2014 r. złożył wniosek o rozłożenie zaległości podatkowych na raty. Wniosek został uwzględniony decyzjami Naczelnika Urzędu Skarbowego W. B. z dnia 19 grudnia 2014 r., a następnie 4 kwietnia 2016 r. Raty są spłacane.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, albowiem są one spójne
i niesprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym. Jednocześnie kwestia powstania zaległości w podatku VAT i podatku dochodowym od osób fizycznych, po stronie oskarżonego, jest bezsporna. Należny podatek jest udokumentowany w listach zaległości, kartach kontowych i pozostałej dokumentacji Urzędu Skarbowego, których to dokumentów oraz ich autentyczności i wiarygodności oskarżony nie kwestionuje.

Niemniej jednak biorąc pod uwagę charakter zarzucanych oskarżonemu czynów, niezależnie od powyższego i uznania jego problemów finansowych za wiarygodne, Sąd stoi na stanowisku, że problemy finansowe w jakie popadł oskarżony nie zwalniają go z obowiązku terminowego płacenia wszelkich danin publicznych w tym również podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zaznaczyć trzeba, że to po stronie podmiotu gospodarczego zobowiązanego do płacenia podatków, leży obowiązek takiego zorganizowania działalności, aby zabezpieczyć środki finansowe na zapłatę wszelkich ciężarów i świadczeń publicznych, a w tym określonych ustawowo podatków. Problemy finansowe i inne niepowodzenia danego podmiotu nie mogą zaś być przerzucane na Skarb Państwa i pośrednio również na innych podatników, poprzez nie płacenie podatków w terminie. A zatem to na oskarżonym ciążyło ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i nie miał on prawa przenosić go na państwo i innych obywateli. Zważyć wypada, iż podatek od towarów i usług zawarty jest w cenie produktu, czy też usługi i jego ciężar ponosi de facto nabywca. Sprzedający ma jedynie niejako przechować kwotę podatku do czasu wpłacenia jej na konto Urzędu Skarbowego, tak też, oskarżony wykonując usługi w ramach swojej działalności, otrzymywał od usługobiorców również pieniądze przeznaczone na podatek, które winien przekazać do Urzędu Skarbowego.

W sprawie niniejszej oskarżonemu zarzucono popełnienie wykroczeń skarbowych z art. 57 § 1 kks.

Wykroczenie uporczywego naruszania terminu wpłaty podatku ujęte w art. 57 § 1 kks polega na uporczywym nie wpłacaniu w terminie dowolnego podatku. Uporczywość przejawia się zaś w wielokrotnym naruszaniu obowiązku terminowej wpłaty podatku, pomimo możliwości dokonania wpłaty.

Zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 ustawy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 33 i 33b. Zgodnie natomiast z art. 45 ust. 1 i 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. W tym terminie podatnicy są również obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników. Jak przy tym stanowi art. 21 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w przypadku, gdy przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie zobowiązania podatkowego, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty. Bezsporny pozostaje fakt, iż E. R. we wskazanych w akcie oskarżenia okresach nie wpłacał terminowo na rachunek Urzędu Skarbowego W. – B. w W. należnego podatku od towarów i usług i podatku dochodowego od osób fizycznych, pomimo obowiązku wynikającego z ww. przepisów. Biorąc przy tym pod uwagę okres, w jakim oskarżony nie dopełnił wymaganych obowiązków, bez wątpienia stwierdzić należy, iż jego zachowanie cechowała uporczywość, za czym przemawia cykliczność jego zachowań, co w myśl utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego decyduje o zaistnieniu znamienia uporczywości,( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. I KZP 11/13, OSNKW 2014/1//3). Nie ma tu znaczenia kondycja finansowa oskarżonego, to czy posiadał środki finansowe na zapłatę podatków oraz powody nieopłacenia należnych podatków w ustawowych terminach. Jak słusznie bowiem wskazano w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2003 r., sygn. I KZP 2/03, OSNKW 2003/5-6/57, które to konkluzje Sądu Najwyższego, Sąd w pełni podziela, „nie można do rozliczeń podatnika z fiskusem stosować takich samych reguł, jak do rozliczeń cywilnoprawnych, których naruszenie stanowi przestępstwo (np. do uporczywego uchylania się od płacenia alimentów). Podatnik nie może przerzucać na Skarb Państwa i pozostałych, regulujących terminowo podatki podatników, swoich niepowodzeń gospodarczych, i nie płacić w terminie swych zobowiązań podatkowych, tłumacząc się brakiem środków finansowych na wymagane podatki. Uwzględnić też należy, że prawo podatkowe przewiduje, na wniosek zainteresowanego, złożony z odpowiednim wyprzedzeniem, odraczanie płatności i rozkładanie na raty należności podatkowych, w tym i zaległości podatkowych, gdy ważny interes podatnika za tym przemawia (art. 48 ustawy - Ordynacja podatkowa z 1997 r.). Tym samym podatnik, nie mogąc uregulować w terminie podatku, ma prawne instrumenty dla zmiany terminu jego płatności. Jeżeli uzyska on odroczenie płatności lub rozłożenie podatku na raty, to reguluje go w nowym, ustalonym przez organ podatkowy, terminie. Nie popełnia zatem wówczas wykroczenia określonego w art. 57 kks”. Mając zatem powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż swoim zachowaniem oskarżony wypełnił znamiona wskazane w art. 57 § 1 kks i dopuścił się tym samym popełnienia zarzucanych mu wykroczeń skarbowych.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż sprawstwo i wina E. R. w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzą wątpliwości. O winie oskarżonego przesądza przede wszystkim wielokrotność naruszeń terminów wpłaty podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych w krótkich odstępach czasu, a niejednokrotnie następujących wręcz bezpośrednio po sobie. Brak wpłat następował w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru w rozumieniu art. 6 § 2 kks.

Od strony podmiotowej czyn oskarżonego charakteryzuje wina umyślna. Oskarżony będąc osobą dorosłą, prowadzącą działalność gospodarczą, winien zdawać sobie sprawę z ciążących na nim obowiązków podatkowych, jak również rozumieć istotę podatku VAT.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonego Sąd uznał, iż jest on szkodliwy społecznie. Na taką ocenę wpływ miało działanie oskarżonego charakteryzujące się winą umyślną oraz skutkujące narażeniem na uszczuplenie należności publicznoprawnych w postaci podatku VAT w wysokości przekraczającej kwotę 106.775,00 złotych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych w kwocie 65.864,00 zł. Sąd jako okoliczności łagodzące uznał fakt, iż oskarżony spłaca w ratach swoje zaległości wobec Urzędu Skarbowego, co zostało potwierdzone dokumentami z Urzędu Skarbowego. Mając na uwadze stopień zawinienia, społeczną szkodliwość jego czynu oraz powołane okoliczności łagodzące, Sąd uznał, iż sprawiedliwą, wyważoną i uwzględniającą elementy przedmiotowe jak też podmiotowe charakteryzujące czyn oskarżonego, a nadto cele prewencji ogólnej i szczególnej jest kara 13.000 złotych grzywny, za popełnione wykroczenia skarbowe. Zaznaczyć wypada, iż biorąc pod uwagę łączną kwotę nie wpłaconego w terminie przez oskarżonego podatku, kara ta nie jawi się jako bardzo surowa ani nadmiernie łagodna.

Mając na uwadze art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, Sąd zwolnił oskarżonego z obowiązku zapłaty w całości opłaty i kosztów postępowania. Biorąc pod uwagę sytuację majątkową oskarżonego, przy uwzględnieniu konieczności zapłaty orzeczonej w niniejszej sprawie grzywny, Sąd doszedł do przekonania, iż obciążanie E. R. kosztami sądowymi byłoby dlań nazbyt uciążliwe.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.